Woensdag 30 november 2016

DE KRING NODIGT THEATERLIEFHEBBERS UIT VOOR BLIND DATE

Theaterliefhebbers die wel in zijn  voor een spannend avontuur komen op vrijdag 20 en zaterdag 21 januari volop aan hun trekken in De Kring. Onze schouwburg haakt net als ruim vijftig andere theaters door heel Nederland in op de tweede editie van het BankGiroLoterij Theaterweekend. Dat betekent dat er gedurende deze twee dagen diverse producties bijgewoond kunnen worden voor tien euro per voorstelling. 
Welke dat zijn, blijft nog even geheim. Het volledige programma wordt pas op 19 december bekendgemaakt.  Kaarten voor alle voorstellingen zijn nu reeds verkrijgbaar bij de kassa. Wie zich na genoemde datum meldt, kan ongetwijfeld mooie belevenissen tegemoet zien, maar dan is het uiteraard geen blind-date meer. De Kring is echter nu al bereid om een tipje van de sluier op te lichten.  Voor vrijdagavond wordt een ‘avond met een grote lach’ in het vooruitzicht gesteld. Wie een magische middag in familieverband wil ondergaan, is zaterdagmiddag in De Kring aan het goede adres. Voor zaterdagavond is een ‘rasartiest’ geboekt die naar het schijnt van draaiende, rode stoelen houdt. Het zou dus zo maar om Marco Borsato of Anouk kunnen gaan. Niet als duo te boeken, want dan wordt het geheid hommeles.   De Kring houdt op zaterdag 21 januari tevens open dag tussen 12.00 en 17.00 uur. Bezoekers kunnen een kijkje nemen achter de schermen.  Er zijn gratis rondleidingen en speurtochten (voor de kinderen) in het gehele gebouw, er is een poppentheater, live muziek en een workshop in het teken van de middagvoorstelling.


Maandag 28 november 2016

APPARTEMENTEN OP DE MARKT IS GEEN GOED IDEE

Bij zo ongeveer alles waar het dagelijks gemeentebestuur een visie over behoort te ontwikkelen, denk ik ‘Ze zullen toch niet…..’  Om er dan pijlsnel  steeds achter te komen dat de  burgemeester en zijn vier heren wethouders mijn sombere vermoedens bevestigen of soms nog overtreffen. Toen duidelijk werd dat de archiefdienst het karakteristieke pand aan de Markt op termijn zou gaan verlaten, dacht ik ‘Ze zullen toch niet zo dom zijn om het te gaan verbouwen tot een appartementencomplex?’.  Mijn voorspellende gaven hadden me weer eens niet in de steek gelaten. Maar wat had ik het deze keer graag mis gehad.  Eind vorige week werd bekend dat Van Kroonenberg Groep BV, de eigenaar van het bewuste pand dat de nrs 33-39 omvat,  inpandig dertig huurwoningen en een winkel op de begane grond wil realiseren. Het ergste moet nog komen.
Kroonenberg Groep wil de toekomstige bewoners tevens een inpandige parkeergarage in het vooruitzicht stellen. Je hoeft geen groot licht te zijn om te bedenken dat dit op zijn zachtst gezegd geen goed idee is. Het huidige steegje naast het pand moet in de plannen van Kroonenberg de toegangspoort worden naar de parkeergarage. Al het extra verkeer dat dertig nieuwe huurders op de Markt veroorzaken moet dus via dezelfde Markt afgewikkeld worden. Dat gaat natuurlijk figuurlijk- en naar ik vrees soms ook letterlijk botsen met de overige verkeersgebruikers. Wie met zijn auto vanuit de parkeergarage de Markt wil opdraaien, komt ogen tekort, want voor je het weet heb je de brommer van een pizzakoerier op je motorkap. In de zomermaanden lopen daar ook heel wat burgers te flaneren, die nu al goed op moeten passen dat ze niet van achteren worden geschept door een brommende onverlaat.  Het zou de intentie van iedere bestuurder met visie moeten zijn om het autobezit in het hart van de stad juist te ontmoedigen (wanneer wordt dat oerlelijke parkeerplein achter de Markt eindelijk eens teruggegeven aan het Emile van Loonpark?) . Maar ja, dan zeg ik er heel wat bij. Onze bestuurders hadden destijds ook al totaal geen visie op de complete binnenstad, met als kwalijk gevolg dat respectievelijk Bureau Derison en ‘zwarte Riek’ Bakker in beeld kwamen.  We weten allemaal wat een drama dat geworden is.  In de huidige situatie is de Markt vanaf 11.00 uur afgesloten voor vierwielers, het is toch van de gekke om ze via een andere weg dan weer binnen te halen.  Let wel, dat gebeurt allemaal onder een College waarin ook de betweters van de SP vertegenwoordigd zijn.  De VLP heeft al gewezen op de zestig evenementendagen op de Markt, waardoor er van een onbelemmerde doorgang voor auto’s in de parkeergarage op deze dagen geen sprake kan zijn. Een op de zes dagen kun je als bewoner dus niet ten volle profiteren van het woongenot waar je voor betaalt. Toen VLP-leider Van Gestel wethouder Toine Theunis met deze dreigende situatie confronteerde en vroeg of dit obstakel in het overleg met Kroonenberg ter sprake was gekomen, luidde het ontluisterende antwoord: Het is de taak van de verhuurder om hierover te communiceren met de bewoners. Daarmee bevestigde de wethouder weer eens het oordeel dat ik al vaak heb geveld en waar ik nu de hulp van de Commissaris der Koning voor heb ingeroepen: dit College kampt met een structureel communicatieprobleem. Enkele weken terug waren het de  marktkooplieden die het slachtoffer werden van dit onvermogen, en nu weten dertig huisgezinnen die wellicht gedeeltelijk nog geen inwoners van de gemeente Roosendaal zijn hoe het hier met het openbaar bestuur is gesteld. Ze zullen ongetwijfeld een leukere kennismaking voor ogen hebben gehad. Bob Knols van Kroonenberg zegt in de krant wel met vragen te zitten over de algehele bereikbaarheid tijdens evenementen, maar in dit stadium gaat hij er vanuit dat er oplossingen zijn om de parkeergarage toch beschikbaar te houden. Hier vroeg het meisje van het regionale sufferdje helaas niet door. Zou Knols soms verwachten dat de vliegende auto, een van de paradepaardjes in de film ‘Back to the future, deel 2’, reeds in 2017 realiteit is? Weet hij iets wat voor de goegemeente nog verborgen is gehouden?  Een andere mogelijkheid is om ontsluiting te zoeken via de Laan van Brabant, maar dat is letterlijk en figuurlijk een te grote omweg. Dus beter geen appartementen op de Markt, in Roosendaal betekent zoiets echter dat het waarschijnlijk toch doorgang vindt.  Zijn er alternatieven?  Jazeker! Dit pand is bij uitstek geschikt om dienst te doen als nieuw Stadskantoor. Dat voorkomt niet alleen een volkomen overbodige renovatie op het Stadserf, het zorgt er tevens voor dat het gemeentelijk apparaat eindelijk weer  terugkeert op de plek waar ze thuishoort, in het kloppend hart van de stad. Zo op het oog lijkt de ruimte wat beperkt, dat is echter maar van korte duur. Gezien de maatschappelijke ontwikkelingen op dit gebied –een afslankmodel met beduidend minder ambtenaren ,  meer ambtenaren op straat en met kantoor aan huis- zal het Kroonenbergpand het  gemeentelijk apparaat binnen de kortste keren passen als een tweede huid. Er is echter een grote Maar. Er is visie en durf voor nodig om deze stap te wagen. Voor dit College is dat zo goed en zeker een veel te grote Maar.
Toen ik Toine Theunis reactie vernam op de vraag van Arwen van Gestel  schoot me een oud grapje van Wim Kan te binnen. Aangepast aan de Roosendaalse situatie:  Toine Theunis gaat nog eens praten met Bob Knols, is dat tegenwoordige tijd of toekomende tijd?  Geroezemoes in de zaal wat meneer Kan vanwege de noodzakelijke spanningsopbouw even laat voortduren. Om uiteindelijk met een perfect gevoel voor timing met de ‘oplossing’ te komen. ‘Stop maar, jongens, het is geen van beiden, het is verloren tijd!’  


Zondag 27 november 2016

LAAT PAUL WITTEMAN MAAR IN ROOSENDAAL KOMEN WONEN

Berustend en gezegend met nieuwe inzichten zat Paul Witteman donderdagavond tegenover zijn gewezen maatje Pauw om zich te laten bevragen over zijn overwonnen depressies. Uit het alsmaar uitdijende leger der charlatans was een zogeheten lifecoach aan het duo toegevoegd, een wat vlezige dame met een gezicht waarop een begripvolle glimlach bestorven lag.
Wat was deze ultieme grootverdiener der publieke omroep in hemelsnaam overkomen waardoor hij het leven tijdelijk als een loden last had ervaren? Helemaal niets, zo bleek uit het ontluisterende antwoord. Meneer Witteman was even in de ban van een herfstdipje. ‘Ik zat in de auto, reed terug naar huis en plots werd ik overvallen door een uitermate pissig gevoel. Ik wist niet wat me overkwam, want ik had helemaal geen reden om pissig te zijn. In de privésfeer is alles prima in orde. Daarbuiten ook. Ik heb leuk werk waarbij ik dagelijks verkeer in het gezelschap van interessante- en creatieve collega’s, en toch….(zijn niet onaardige salaris liet Witteman maar wijselijk onbesproken, JP) was ik een en al chagrijn. Om een lang verhaal kort te maken: met behulp van Yoga klom Witteman weer uit dit dalletje dat amper tien centimeter diep was. Vandaar de aanwezigheid van de vlezige tante, zij had hem de weg naar geestelijke bevrijding gewezen. Boos zijn en niet weten waar die ergernis op gestoeld is. Dat had indien nog in functie een mooie overpeinzing geweest voor dominee Gremdaat. Ongetwijfeld was hij tot de conclusie gekomen dat het hier een luxeprobleempje betrof. Hele volksstammen hebben immers reden genoeg om boos te zijn. Indien Witteman weer te kampen krijgt met onverklaarbare woede zal ik hem adviseren eens een tijdje in Roosendaal te komen wonen.  Daar liggen de ergernissen immers voor het opscheppen en dan hoeft hij zijn toevlucht niet meer te zoeken bij allerlei zweverig slap gelul. Steeds weer kom ik tot de conclusie dat ‘ons’ gemeentebestuur kampt met een ‘structureel communicatieprobleem’. Open staan voor kritiek is evenmin sterk ontwikkeld bij de heren gezagsdragers. ‘Het college is niet voornemens aan u verantwoording af te leggen over welke onderwerpen dan ook’, liet een dicterende wethouder Cees Lok, ongetwijfeld met rode kaken boven de krulsnor, een van zijn ambtenaren aan mij berichten. Die geestelijke uitglijer een wethouder onwaardig deed mij even denken aan een berichtje dat mij een tijdje geleden uit China bereikte. Op de eerste schooldag aldaar filmde een televisieploeg een groepje kinderen dat voor het eerst kennismaakte met de schoolbanken en de onderwijstucht. Een van de vaste vragen in de interviewtjes was: wat wil jij nu worden later?  De antwoorden weken niet veel af van wat de kindertjes in Nederland  ten berde zouden brengen. Allerlei ‘droombanen’passeerden de revue, variërend van buschauffeur tot onderwijzer en ingenieur. Maar er was een menneke bij dat brutaal in de camera keek en zonder blikken of blozen zei  ‘Corrupte ambtenaar’. De interviewer kon zijn oren niet geloven en stamelde ‘Hoe kom je daar nou bij?’. Nou, legde het menneke uit, ‘onze buurman is ook corrupte ambtenaar en die heb thuis allemaal mooie spullen staan. Dat wil ik ook’. Dat interviewtje kreeg nog een lelijk staartje voor de corrupte buurman. In de nacht na de uitzending werd hij door de politie van zijn bed gelicht en zijn huis met mooie spullen, waar niet zelden de prijskaartjes nog aan hingen, helemaal leeggeruimd. Het nieuws reikte tot de hoogste instanties en prompt werd een nieuwe anti-corruptiewet voor ambtenaren aangekondigd. Ik kreeg hier een beeld bij van Ceesje Lok in korte broek die in het naoorlogse Nederland dezelfde vraag moest beantwoorden. Net als zijn Chinese navolgertje decennia later keek Ceesje zijn interviewer onbevreesd aan en liet monter klinken: ‘Wethouder in Roosendaal’. Waarop uiteraard ook de ‘hoezovraag’ volgde. ‘Nou, dat is lekker makkelijk’, ging Ceesje er eens goed voor zitten. ‘Ik hoef helemaal nergens verstand van te hebben. Daar huur ik gewoon experts voor in en lastige burgers wimpel ik gewoon af met ‘aan jullie hoef ik helemaal geen verantwoording af te leggen’. En daar vang ik dan zo’n achtduizend euro per maand voor. Niet gek toch!  Dit verhaaltje zou kunnen impliceren dat er heel wat te lachen valt in het Roosendaalse. Als het allemaal niet zo treurig gesteld was met de democratische intenties van de heren op het Stadserfelijk pluche zou dat inderdaad het geval zijn. Dus Paul Witteman, waar wacht je nog op? Met jouw portemonnee is hier best een leuk stulpje te vinden en via Breda zit je zo in Hilversum. Ik kan je bovendien garanderen dat je ergernismodus dagelijks ruimschoots gevuld raakt. Mijn credo is ‘Ik erger me, wie volgt mij? Gij ook, Paul?                


Zaterdag 26 november 2016

INZET DERISON KOSTTE ROOSENDAAL 35.000 EURO

In aanvulling op het WOB-verzoek dat de PVC heeft ingediend om eindelijk duidelijkheid te krijgen over de kosten die gemoeid zijn met de renovatie van de binnenstad, toegespitst op de Nieuwe Markt, heeft de gemeente Roosendaal de nota van Bureau Derison overlegd.
‘Dat was het begin van de soap rond Riek Bakker en de komst van een binnenstadsdirectie. Beide uitgaven hebben gemeenschappelijk dat het zinloze geldverspilling is geweest. Derison heeft de gemeente eind november 2012 ruim 35.000 euro in rekening gebracht, inclusief BTW. Voor de Marketingstrategie, wat Derison daaronder ook mag verstaan, is 25.925 euro gefactureerd, voor de presentatie in De Kring die amper twee uur in beslag nam, rekende Derison het lieve sommetje van 1250 euro. Daarnaast bracht het Bureau nog een adviesje uit Voor Stadsoevers, een inmiddels afgeserveerd project   en dus pure geldverkwisting.  Dag 1950 euro! De PVC zal het College nog eens van harte uitnodigen om publiekelijk excuses te maken voor deze reeks van missers.  


Zaterdag 26 november 2016

AL HET HUISAFVAL MOET ONDERGRONDS

Als reactie op het pleijdooi van de PVC om de milieustraat een mobiel karakter te geven heeft de gemeente Roosendaal laten weten dat ‘er reeds maanden wordt gesproken’ over een nieuw creatief beleid met betrekking tot de afvalinzameling.
‘Op dit moment worden de diverse mogelijkheden onderzocht en doorgerekend. Omdat het huishoudelijk afval betreft kan dit niet worden betaald uit de overschotten, maar zal het een verhoging van de afvalstoffenheffing betekenen’. In de ogen van de PVC getuigt deze redenering juist van een creatief arme denkwijze. ‘Hoezo ‘kan niet’? We hebben het toch niet over natuurwetten, maar over beleid ontsproten aan de menselijke geest. ‘Kan niet’ behoort niet te kunnen bestaan in de politiek en het openbaar bestuur. De PVC zal het in ieder geval aankaarten bij de Vereniging van Nederlandse Gemeenten. En waarom zou er sprake moeten zijn van hogere kosten? Creatief denkvermogen leidt meestal juist tot kostenbesparing. De kosten gaan in dit geval natuurlijk wel voor de baat uit. Het College doet er verstandig aan om het huidige onhandige gedoe met al die verschillende bakken die de burgers op gezette tijden maar met een te lage frequentie op straat moeten zetten stop te zetten en uitsluitend met ondergrondse containers  verder te gaan. Oudere inwoners worden geacht langer zelfstandig thuis te blijven wonen. De huidige bakken zijn voor deze doelgroep te onhandig en eenmaal gevuld dikwijls te zwaar om te hanteren, met een enorm risico op valpartijen bovendien.  Een College, waarin de SP is vertegenwoordigd, moet en mag dit zeker niet willen. Anders leidt dit gegarandeerd tot een verhoging van de ‘zurg’kosten, om met Emile Roemer te spreken. Ondergrondse containers zijn daarentegen dag en nacht ‘geopend’ en daardoor voor oudere inwoners veel handiger in het dagelijks verkeer. Met alleen ondergrondse containers kunnen de gemeente en Saver echter niet volstaan. Tevens moet er op loopafstand ook een voorziening getroffen worden voor het inleveren van grof huisvuil. Desnoods een mobiele voorziening, zoals de PVC al eerder heeft gesuggereerd (rondrijdende containers). De huidige afvalregeling is absoluut niet berekend op de veranderingen die zich momenteel  voltrekken in onze maatschappij.  Gemeenten schieten qua afvalbeleid met name tekort in hun zorgplicht voor ouderen. De PVC wil van het College weten hoe ze denkt in te gaan spelen op deze veranderingen en of ze bereid is het voortouw te nemen om al die handige bakken zo snel mogelijk te vervangen door ondergrondse containers, het liefst zonder ‘tik’ per leging, en (mobiele) containers voor het grove huisvuil . Die ‘tikken’ kunnen met name voor ouderen snel en hoog oplopen. Niet doen dus, meneer Theunis!


Zaterdag 26 november 2016

OMBUDSCLOWN DIDU IN DE STRIJD GEWORPEN ALS ANTI-SLAAPMIDDEL

Dat de Volkskrant zijn lezers niet al te serieus neemt, blijkt wel uit de rubriek die Ombudsclown Didu mag vullen met lezersreacties waar de hoofdredacteur niet zo goed raad mee weet. Elders in de Volkskrant las ik recentelijk een oproepje bestemd voor lezers die geïnteresseerd zijn in het volgen van een cursus ‘Leer columns schrijven’ verzorgd door Aaf Brandt Corstius. Het moet me van het hart dat de opsteller van deze oproep wel iets gedetailleerder te werk had mogen gaan.
Hier had natuurlijk moeten staan: Lezers die geïnteresseerd zijn in het volgen van een cursus ‘Leer SLAAPVERWEKKENDE columns schrijven’, wat immers de specialiteit is van deze telg uit de bekende schrijversfamilie. Ere wie ere toekomt, toch Ombudsclown? Aaf zal toch ook niet blij zijn met cursisten die zich hebben aangemeld in de veronderstelling dat via deze cursus een b(l)oeiend bestaan als auteur binnen handbereik ligt. Dus graag een nieuwe advertentie laten plaatsen, Ombudsclown. Aan slaapverwekkend schrijverstalent is bepaald geen gebrek. Zie alleen die ‘oneman’shows van al die derderangs cabaretiers al! 


Donderdag 24 november 2016

ANNEKE VAN GIERSBERGEN ZINGT ZOVEEL BETER DAN MADONNA

Doet Anneke van Giersbergen zichzelf niet te kort door haar huidige tour te betitelen als ‘De Nieuwe Madonna’? Zou de echte Madonna niet beter door het leven kunnen gaan als ‘De Oude Anneke van Giersbergen’? Bij haar concert in De Kring, zo kort na de première op 8 oktober had ik hetzelfde gevoel als bij ‘Puur’ van Simone van den Eertwegh eerder dit jaar op dezelfde plek. Wouw, wat een openbaring. Althans voor mij, een blik op de Wikipedia pagina leert echter dat ze al de nodige projecten op het kleine maar krachtige lijf heeft staan. Een meisje dat liedjes van Madonna zingt, wat kun je daar in hemelsnaam van verwachten? Met dat gevoel was ik naar De Kring getogen.  Maar net als de rest van het publiek was ik al na het eerste nummer volledig om.

Wat een talent. Wat een stem. Wat een podiumbeheersing. Wat een natuurlijke presentatie. Wat een prettige verschijning in het algemeen.  Anneke Giersbergen heeft alles in het pakket zitten wat een concert in intieme setting zo prettig kan maken. Het enige minpunt was die nieuwe rottribune met zijn veel te beperkte beenruimte. Die dient echt zo snel mogelijk vervangen te worden door een setting van gezellige tafeltjes en stoeltjes. Met een beetje passen en meten, waarbij af en toe de hoogte wordt ingegaan, is dat best te realiseren. Vooraf, wat ik via internet wijzer ben geworden van Anneke.    
Als rockzangeres toert Anneke van Giersbergen al vele jaren succesvol door binnen- en buitenland. De tour rond haar laatste soloalbum 'Drive' deed wereldwijd meer dan 25 landen aan.
Haar dromen vervullen, dat doet Anneke al sinds ze als tiener op haar zolderkamertje in Sint-Michielsgestel besloot dat ze zangeres ging worden. Twijfel was er niet en ook geen plan B, wel de liefde voor muziek en die van Madonna en Prince in het bijzonder’.  Dat kamertje uit haar jeugd speelt ook een belangrijke rol in deze voorstelling. Liggend in haar warme, knusse bedje begroet ze het publiek en brengt hen een welkomstgroet. Lyrisch vertelt ze dat ze het ledikant die middag nog heeft opgehaald bij haar ouders in St. Michelsgestel, maar waarschijnlijker is dat het bed ‘gewoon’ uit de vrachtwagen met vaste decorstukken ten tonele is gevoerd.  Op aanstekelijke wijze vertelt ze over haar jeugd, over de jongens waar ze altijd mee omging en die maakten dat ze zelf ook een jongen wilde zijn. Een lekkere stoere, net als haar vriendjes. Dat dit niet gebeurd is, kan toch uitgelegd worden als een bewijs dat God bestaat of dat er minstens ‘iets’  moet zijn. Stel je voor dat Anneke als meisje verloren was gegaan voor de mensheid. Daar moest ik zo ongemakkelijk in de kleine zaal gezeten liever niet aan denken. Aan dat prille wereldbeeld kwam prompt een eind toen Madonna in het leven van Anneke kwam. ‘Ze liet zien dat meisjes evengoed heel stoer kunnen zijn. Madonna was een vrouw die uitstraalde dat niemand haar iets hoeft te vertellen of proberen wijs te maken. Ondanks dat ze niet zo goed kan zingen, groeide ze toch uit tot een wereldster. Aan zo’n vrouw wilde ik me graag spiegelen. Jullie hebben het dus aan Madonna te danken dat ik hier vanavond voor jullie sta’, zei ze met een gespeeld pruilmondje. Anneke leeft haar muzikale leven gelukkig onder het motto ‘Niet bij Madonna alleen’.  Oud-burgemeester Peper van Rotterdam riep ooit dat hij liever Maradonna in De Kuip zag dan Madonna, maar als hij Anneke hoort zingen, slaat ook hij ongetwijfeld om als een blad die zojuist de  boom heeft verlaten.  De schone uit St. Michelsgestel betovert het publiek met hemelse versies van ‘Time after Time’ en ‘Live to Tell’, zo mooi heeft Madonna ze nooit weten te vertolken, maar  draait ook voor het repertoire van Prince, Queen en Samantha Fox de hand niet om. Van de laatste wist ze lange tijd niet waar ze precies over zong. Ietsje ouder en gerijpter ontdekte Anneke dat Samantha zich muzikaal louter door seks laat inspireren. Wat ze met die nieuwe wijsheid heeft gedaan en hoe deze haar artistiek heeft beïnvloed liet ze wijselijk in het midden. Haar schitterende ietwat slepende stemgeluid in combinatie met haar ontwapenende persoonlijkheid maken Anneke van Giersbergen tot een van de meest intrigerende theateracts van dit moment. Haar grote kracht is dat ze liedjes die je de hele dag op de commerciële radio voorbij hoort komen en doorgaans als muzikaal behang ervaart een geheel andere- en veel sterkere artistieke lading weet te geven. Met afstand het beste wat ik dit seizoen tot nu toe heb gezien in de kleine zaal van De Kring. Ik kan me haast niet voorstellen dat dit voor de zomer van 2017 nog overtroffen zal worden.  In gedachten vroeg ik me na ‘Live to Tell’ af hoe het prachtige repertoire van Tommy Fleming en Joan Baez uit haar mond zouden klinken. Misschien zijn we dan volgend seizoen wel getuige van ‘De Nieuwe Joan Baez’.

Anneke van Giersbergen – De Nieuwe Madonna, gezien door Jaap Pleij op woensdag 23 november in de kleine zaal van De Kring.    |


Donderdag 24 november 2016

PVC LEGT COMMUNICATIEPROBLEEM COLLEGE VOOR AAN COMMISSARIS VAN DE KONING

Omdat het communicatieprobleem waar het dagelijks bestuur van de gemeente Roosendaal al jaren mee kampt in de visie van de PVC niet op eigen kracht is op te lossen, heeft de partij de Commissaris der Koning Wim van de Donk van de situatie in kennis gesteld.  De weigering van wethouder Lok om in te gaan op het verzoek van de PVC om uitleg te geven over de recente communicatiemisser met de marktkooplui was voor de partij de zoveelste druppel die de emmer deed overlopen.
De weekmarkten op maandag en zaterdag staan sinds de renovatie van de Nieuwe Markt begin april tijdelijk in de Dokter Brabersstraat en op de Markt. Zaterdag 12 november zou dit letterlijk gebotst hebben met de intocht van Sinterklaas. Een boze groenteboer meldt in  de krant dat ze één dag van tevoren opeens te horen kregen dat de weekmarkt eerder moest sluiten zaterdag. De ondernemer van Tok Tok Grill was ook niet bepaald te spreken over de wijze waarop de gemeente dit ‘gecommuniceerd’ heeft. ‘We hebben de klanten niet kunnen informeren en alle handel was al ingekocht’, lucht hij zijn hart. In een helder moment besloot de gemeente daarop de weekmarkt zaterdag de hele dag een plek te gunnen op de westzijde van de Nieuwe Markt. Dat bleek zowaar een gouden greep. Een groot aantal marktkooplieden zou daar graag definitief willen staan. In de huidige planning hebben ze een plek toegewezen gekregen op de andere kant van het plein. De PVC wil dat het College en met name wethouder Cees Lok uitlegt hoe het mogelijk is dat de marktkooplieden pas kort voor aanvang te horen kregen dat ze met hun kraam deze dag elders moesten staan en dat ze aanvankelijk korter handel zouden mogen drijven. Op dat moment hadden ze zoals een van hen aangeeft hun bedrijfsinkopen al lang geregeld.


De PVC: ‘Beter dan met dit volstrekt legitieme verzoek had ik de spijker niet op zijn kop kunnen slaan. Het communicatieprobleem is blijkens het ‘antwoord’ van wethouder Lok nog schrijnender te zijn dan ik aanvankelijk had aangenomen. De heer Lok geeft te kennen niet van zins te zijn de PVC inzicht te geven ‘in de wijze waarop er met de marktkooplui is gecommuniceerd en niet voornemens te zijn hierover verantwoording af te leggen, ongeacht over welk onderwerp ook’.  Dit getuigt niet alleen van onfatsoen en minachting, een bestuurder onwaardig, maar tevens moet ik constateren dat de wethouder wereldvreemd gedrag vertoont.  Een transparant College, wat deze burgemeester en zijn vier wethouders plachten te vormen, moet zeker in moreel opzicht ten allen tijde bereid zijn om verantwoording af te leggen over het gevoerde beleid. Zeker wanneer dit verzoek afkomstig is van de leider van een politieke partij. Dat deze partij (nog) niet in de raad is vertegenwoordigd doet daar niets aan af’.
Daarom herhaalt de PVC de gestelde vragen nu in een WOB-verzoek. In een goed communicerende gemeente zou dat volgens de partij niet nodig hoeven te zijn. ‘Helaas is Roosendaal niet zo’n gemeente. En daarom wens ik nogmaals opheldering te verkrijgen over de vraag of en hoe wethouder C. Lok met de marktkooplui heeft gecommuniceerd inzake deze onvoorstelbare misser, die eigenlijk bij de wethouder tot een mea-culpa had moeten leiden in plaats van zo’n arrogant briefje aan het adres van de PVC-partijleider. Zo ja, is daar schriftelijk bewijs van? Zo ja, dan deze gegevens overleggen aan de PVC, zo niet, waarom is de wethouder  niet tot een dergelijke actie overgegaan?  Voorts wil de PVC weten wat de wethouder gaat doen om dergelijke missers in de toekomst te voorkomen en welke actie richting marktkooplui het College überhaupt heeft ondernomen?’ De PVC stuurt alle komende WOB-verzoeken ook door naar de secretaris van de Commissaris der Koning. 


Donderdag 24 november 2016

BONUS VOOR OPVOEDEN KINDEREN IS VERWERPELIJK

Duizend euro bonus voor ouders die bereid zijn om een opvoedingscursus te gaan volgen. De zo spreekwoordelijke nuchterheid had de SGP waarschijnlijk even verlaten toen voorman Van der Staaij met dit bespottelijke voorstel naar buiten trad. Nu zal ik niet ontkennen dat menig ouderpaar ernstig tekort schiet bij het opvoeden van hun kroost, maar om de Rijksoverheid daarvoor te financieel laten opdraaien is natuurlijk van de zotte. René Diekstra heb ik persoonlijk eveneens leren kennen als een nuchtere persoonlijk. Het duizelde mij dan ook even toen hij via zijn vaste column liet weten dit plan weliswaar te verwerpen, maar wel voorstander te zijn van duizend euro bonus voor elke ouder die de cursus succesvol weet te vertooien.
Dat levert volgens hem in een later stadium psychologisch gezonde volwassenen en beduidend minder scheidingen op.  Ik kan zo een groep noemen bij wie deze gedachtengang niet in goede psychologische aarde valt, namelijk bij de singles die zich niet voortplanten, omdat ze daar of voor zichzelf of voor Moeder Aarde geen enkel voordeel in zien. De wereldbevolking telt momenteel ruim 7 miljard zielen en het wordt hoog tijd dat die opwaartse spiraal wordt omgebogen. De Nederlandse regering kan daar een fors steentje aan bijdragen door met ingang van de volgende kabinetsperiode alle vormen van kinderbijslagen- en toeslagen onmiddellijk af te schaffen, en de daardoor vrijgekomen gelden te benutten om mensen die zich niet wensen voort te planten met diverse belastingvoordelen te belonen. Alle signalen wijzen er op dat we door de voortgaande automatisering en vooral robotisering een langdurige periode van massale werkloosheid tegemoet gaan.   Wat momenteel bij de banken geschiedt qua massa ontslagen is nog maar een kleine voorbode van wat ons in de opmaat naar de jaren twintig allemaal te wachten staat.  De regering krijgt dan naast een alsmaar uitdijende AOW-last te maken met gigantische werkloosheids- bijstandsuitkeringen. We moeten nu als overheid en bevolking dus onze verantwoordelijkheid nemen en alles in het werk stellen om desnoods met draconische maatregelen een forse rem te zetten op de bevolkingsgroei. Het onderwijzend personeel zou dan bij voorbeeld wanneer de eerste gevolgen zichtbaar worden overgeheveld kunnen worden naar de ouderenzorg en bijscholingsprojecten vor volwassenen. Eigenlijk zouden er wereldwijd de komende tien jaar helemaal geen kinderen bij moeten komen, maar het is helaas een utopische gedachte om dat van bovenaf te regelen.   Wat jammer is, want dan zouden we over tien jaar kunnen bezien hoe de wereldbevolking er dan bijstaat en afhankelijk van die situatie nieuw beleid gaan ontwikkelen.       


Donderdag 24 november 2016

JAMMER DAT COX MEEHUILT MET DE WOLVEN IN HET BOS

Heel vaak weet Gerard Cox de vinger op de gevoelige plek te leggen. Daarom viel het me nogal tegen dat hij in ‘That’s why the lady is a Trump’ zo nadrukkelijk meehuilt met de anti-Trumpwolven in het bos. Dat Donald Trump eind januari  het Witte Huis betreedt, is geheel de eigen schuld van de Democratische partij, die er werkelijk alles aan heeft gedaan om Hillary Clinton tegen beter in naar voren te schuiven. Om dat doel te bereiken heeft de top van de partij alles uit de kast gehaald om de campagne van tegenkandidaat Bernie Sanders te frustreren en negatief te beïnvloeden. Met Sanders als kandidaat was verlenging van het presidentiele ticket appeltje-eitje geweest voor de Democraten.
De geschiedenis heeft geleerd dat de Democraten alleen kans hebben op het presidentschap als ze een kandidaat in het veld brengen die grote groepen van de bevolking aan zich weet te binden en te enthousiasmeren. Sanders was zo’n kandidaat geweest, net als Bill Clinton en Barack Obama voor hem. Jimmy Carter had zijn verkiezing vooral te danken aan de dringende behoefte van de Amerikanen om de periode Richard Nixon definitief af te sluiten. Gerald Ford werd daar ondanks dat hij in de debatten veel beter op dreef was dan Carter op afgerekend. Van het begin af aan was duidelijk dat Hillary Clinton niet thuishoort in dit rijtje. Met haar e-mail gedrag heeft ze niet alleen de staatsveiligheid ondermijnd, door haar persoonlijke mailbox te gebruiken voor Top Secret-berichten gaf ze aan de buitenlandse politiek van Amerika grotendeels als een privézaak te beschouwen. Daarnaast loopt er nog een aanklacht tegen haar wegens dood door schuld met betrekking tot het ambassadepersoneel in Libië. Hillary Clinton als president was dus echt een tragedie geweest. Donald Trump begint zonder ook maar een presidentiele voet in het Witte huis te hebben gezet echter nu al tegen te vallen door diverse aangekondigde maatregelen te verzachten of zelfs geheel te schrappen, waarmee het eerste verkiezingsbedrog reeds een feit is . Natuurlijk had Hillary vervolgd moeten worden. Nu zal ongetwijfeld altijd ongewis blijven wat er in die 650.000 mails heeft gestaan. ‘The house I Live in’, zong Frank Sinatra in een grijs verleden in antwoord op de zelf gestelde vraag  ‘What is America to me?’.  Momenteel ben ik erg blij dat het mijn huis niet is.


Dinsdag 22 november 2016

"HEKSENJACHT" IS EEN WAARSCHUWING VOOR DE TOEKOMST

Terwijl honderden ouders met kinderen zondagmiddag in de grote zaal van De Kring getuige waren van de spectaculaire groei van Pinokkio’s aanvankelijk stompe neus bij ieder leugentje (voor bestwil) dat hij de wereld in slingerde, genoot ik een deurtje verder in de kleine zaal van een nieuw huzarenstukje van Toneelvereniging Première uit Bergen op Zoom. Deze ‘Heksenjacht’ in de Nederlandse vertaling van Arthur Millers ‘The Crucible’ uit 1953 was daarvoor al een aantal keren opgevoerd geweest in het Centrum voor de Kunsten in Bergen op Zoom. Heel lang was het mij niet duidelijk of de laatste voorstelling in Roosendaal wel door zou gaan, want Première zat niet bij de uitdraai van mijn kaartjes voor de maand november. Ik zag mezelf bij wijze van alternatief al een thuiswedstrijd van een van de Roosendaalse voetbalverenigingen bijwonen, maar gelukkig kwam daar op tijd het verlossende mailtje van de kassa van De Kring.

Uit ervaring weet ik dat dit soort volkse toneelklassiekers nogal een lange adem hebben, en dat achtte ik gezien het geringe zitcomfort in de kleine zaal geen goede combinatie. Gelukkig was de linkerachterhoek geheel vrij en kon ik toch redelijk comfortabel van deze voordstelling genieten. Want dat was het, bijna drie uur lang. Mijn sympathieke collega Herbert Mouwen heeft na de première van Première in Bergen op Zoom al een mooie en lovende recensie geschreven over deze productie, en die kan ik inhoudelijk alleen maar onderschrijven. Miller schreef dit stuk in de jaren vijftig om de nietsontziende volstrekt ondemocratische Amerikaanse communistenjacht onder leiding van de beruchte McCarthy aan de kaak te stellen. Niet alleen hij zag een duidelijke overeenkomst met de heksenprocessen in Salem ruim tweeëneenhalve eeuw daarvoor. In beide gevallen werden verdachten gedwongen te bekennen en namen te noemen van andere ‘heksen’ dan wel ‘communisten’. De ‘heksen’ wisten op die manier het vege lijf te redden, in Amerika kregen sommigen (lang niet allemaal) hun oude leven terug, maar niettemin waren ook deze slachtoffers voor het leven getekend. ‘Heksenjacht’ brengt ons naar een strenggelovig dorp waar een aantal meisjes straf probeert te ontwijken door anderen ervan te beschuldigen hen te hebben behekst. Onschuldige vrouwen en mannen worden als heks vervolgd en opgehangen. Eén van de meisjes, Evie Willems, beschuldigt uit wraak Elsa Poorter, de vrouw van haar ex-minnaar Joris. Uiteindelijk zal niet alleen Elsa maar ook Joris voor het Hof terechtstaan.
Redelijkheid en gezond verstand delven het onderspit. Het is makkelijker te liegen voor de rechtbank dan de waarheid te spreken. Betrokkenen worden gedwongen te kiezen tussen geweten, overleven, principes en macht. Een gevoel van woedende machteloosheid overheerst na het zien van deze voorstelling, zeker als je bedenkt dat deze praktijken in bepaalde werelddelen nog aan de orde van de dag zijn. Wel had ik graag gezien dat de onderlinge verhoudingen tussen de meisjes die solidair met elkaar bleven nog wat verder was uitgediept, gewetenswroeging moet hier toch op de loer hebben gelegen. Met een afvallig meisje dat ook weer terugkomt op haar eerdere bekentenis pakt de regie iets te mager uit. Velen zien ‘Twitter’en vooral ‘Facebook’ als een nieuwe vorm van heksenjacht. Je hoeft de krant maar open te slaan om te constateren dat daar meer dan een kern van waarheid in zit. Ik hoop daarom dat Toneelvereniging Première het zal aandurven om te kiezen voor een eigentijdse, zelfgeschreven versie van dit verhaal. De acteurs waarover deze groep kan beschikken, heeft alles in zich om de gevolgen van een heksenjacht via Facebook, waar we nu slechts getuige zijn van het begin der excessen, naar het schouwtoneel te vertalen. Ik wens ze daar nu vast succes mee. Het heeft weinig zin om de acteurs er in deze ouderwetse heksenjacht apart uit te lichten, allen scoorden een ruime- tot dikke voldoende. Van de eerste tot de laatste seconde was de vertelling volkomen geloofwaardig. Persoonlijk vond ik het ook leuk om ‘onze’ Jan Dam weer eens aan het werk te zien, want die is bij het Roosendaals Toneel helaas uit beeld geraakt. Daarnaast hoop ik dat de Roosendaalse toneelwereld ook weer eens voor zo’n degelijke volksvertelling durft te kiezen. Première heeft zondag bewezen dat daar ook bij de bezoekers van De Kring behoefte aan bestaat. 

Heksenjacht – Toneelvereniging Première. Gezien door Jaap Pleij op zondag 20 november in de kleine zaal van De Kring.   


Maandag 21 november 2016

KARPACK WINT BUSINESS AWARD 2016

Voor Karpack, de verpakkingsspecialist in de AGF, industriële-, sierteelt en retail sector, was het een wel heel feestelijke maandagavond in de St. Jan. Het bedrijf kwam rond 22.00 uur als winnaar uit de bus van de Business Award 2016. Deze prijs is volgens juryvoorzitter Chris Corned toegekend vanwege de ambitie en de wil om te groeien, met als extra pluspunt een grote toegankelijkheid voor het tot op het bot gemotiveerde personeel. Gerda Broos van Dierenhospitaal Visdonk, die van te voren als winnaar was getipt, en het wervingsbureau voor (buitenlandse) arbeidskrachten hadden het nakijken. Wethouder Hans Verbraak hield het niet bij mooie woorden alleen. Nadrukkelijk daagde hij de juryvoorzitter, afkomstig uit het bankwezen, uit om soepelheid te betrachten bij het aangaan van leningen aan (jonge) aannemers. Deze was gezien zijn wat onbeholpen reactie niet bepaald ‘amused’.  Directeur Jan-Willem Passer van Karpack zei deze toekenning te beschouwen als een erkenning van de duurzame bedrijfsvoering, waarbij de accenten liggen op servicegerichtheid, en geloof in de klant. ‘Wij hebben nooit geaarzeld om onze dromen te realiseren, onze toekomstvisie berust op een gezonde doorgroei in de golfkartonnen verpakkingen’. Gerda Broos mocht veel complimenten in ontvangst nemen vanwege het getoonde lef in de afgelopen jaren. ‘Wij staan altijd klaar voor mens en dier. Wij zijn gespecialiseerd in de behandeling van paarden, maar evengoed kan men hier met een hamster ook terecht. In de toekomst gaan we ons verder richten op schildklierproblemen bij katten en tandheelkundige ontwikkelingen. In het summiere presentatiefilmpje van Pollux lag de nadruk op respect en betrouwbaarheid. In de categorie Small Business Award ging de prijs naar Dr. Sticker, wat ten koste ging van Veerman ICT-services en wervingsbureau Grass Green Europe. Voor de publieksprijs waren dertien genomineerden geselecteerd.  Cross Fit Zuid, een onderneming die de mensen letterlijk in beweging wil krijgen,  kwam als uitverkorene uit de envelop. De strijd om de City Award ging tussen Ellen Juweliers, bakker Guust van de Bemd en het Cancer Support Centre. Voor het laatste bedrijf is winst geen doel op zich, mensen die getroffen zijn door deze vreselijke ziekte zo goed mogelijk begeleiden is de dagelijkse inzet van de gemotiveerde medewerkers. Wellicht dat de doorslag in het juryrapport, want deze kliniek ging met de eer strijken. Rob Bonar, directeur Horeca Nederland, een branche waarin jaarlijks 17,2 miljard euro omzet wordt gedraaid, schetste de toestand en de aanstaande veranderingen in horecaland. ‘De horeca moet overschakelen van een groei- naar een balanseconomie. Onze gasten eisen in toenemende mate een gezond aanbod, wat natuurlijk consequenties heeft voor de menukaart. Zelfs McDonald’s is meegegaan in die ontwikkeling. De salad-bars voeren de boventoon in de nieuwe 3.0 economie. Winkels verdwijnen, het is aan de horeca om die gaten op verantwoorde wijze op te vullen. Wethouder Hans Verbraak stelde in zijn inleiding dat Roosendaal weer zachtjes begint te bruisen. ‘Nog voor de kerst hoop ik de komst van twee grote nieuwe bedrijven naar Roosendaal aan te kunnen kondigen’, prikkelde hij de nieuwsgierigheid. Zijn collega Cees Lok is vooral gefocust op een groei van het winkelbestand. ‘We zijn goed aan de slag, maar het mag natuurlijk altijd sneller gaan’. Burgemeester Jacques Niederer zei trots te zijn op ondernemend Roosendaal. ‘We lopen geheel in de pas met de landelijke groei van 1,7 procent. De bestedingen nemen weer toe, de werkloosheid daalt en de leegstand loopt terug. Ondanks dat we grote bedrijven als V&D, Philips en De Marskramer uit Roosendaal zagen verdwijnen, is de groei per saldo positief. De komst van de Primark was een leuke opsteker, het accent zal nog nadrukkelijker op de logistieke ontwikkelingen komen te liggen. Zoals wethouder Verbraak al zei zijn we straks de thuishaven van spelers van wereldformaat. Het was de vierde keer dat de Business Awards werden uitgereikt. De Kring was het decor voor de eerste drie edities. Maandagavond verzamelde ondernemend Roosendaal zich in de St. Jan. De organisatie doet er verstandig aan om het bij een eenmalig uitstapje te laten en volgend jaar terug te keren naar De Kring. De bar was gedurende de presentatie constant geopend en dat leidde tot hinderlijk geroezemoes. De presentatie was in handen van Koen Oosterwaal, die geknipt is voor dit soort manifestaties. De muzikale omlijsting werd op maat verzorgd door de Rosevalley Big Band.       


Maandag 21 november 2016

"INTOUCHABLES" IS NIET MEER DAN PLAT VERMAAK

Ruim zeshonderd bezoekers in de zaal en dat voor toneel. Doorgaans moet deze discipline het met beduidend minder belangstelling stellen in Roosendaal, toch viel het aantal gastheer Mon Puttiger gezien het succes van de gelijknamige film uit 2011 wat tegen. Hij had absoluut een uitverkocht huis verwacht, zeker gezien het stof dat hoofdrolspeler Huub Stapel met zijn twee vorige soloproducties wist te laten opwaaien. Een grote naam is echter geen garantie voor een goede voorstelling. De film, gebaseerd op het waargebeurde verhaal van de aristocraat Philippe Pozzo di Borgo, weduwnaar en van kin tot teen verlamd na een val tijdens zijn hobby parasailing, groeide uit tot een Arthousetopper.  In de Nederlandse theaterversie, geschreven door Dick van den Heuvel (script) en Peter de Baan (script en regie) voor Senf Theaterpartners, is van enige artistieke waarde totaal geen sprake.

Al in de openingsscène gaat het mis. Een bepaald niet indrukwekkende politieagente weet de donkere jongen Driss (Cyriel Guds) zonder noemenswaardig verweer naar de grond te werken. De scene is niet alleen knullig vorm gegeven, het maakt het hele verhaal dat volgt al meteen volkomen ongeloofwaardig. Het toneelbeeld is ook al niet om vrolijk van te worden.
Twee grote halve cirkels vormen het decor voor de gehele voorstelling, de techniek schiet hier tekort en derhalve worden de cirkels met grote regelmaat door de toneelknechten omgedraaid, zo beland je als bezoeker afwisselend in de met kunst gedecoreerde stadsvilla van Philippe (Huub Stapel), en de laan waaraan de het riante onderkomen ligt. De rijke aan een rolstoel gekluisterde kunstverzamelaar wordt in zijn zoektocht naar een nieuwe persoonlijk bediende geconfronteerd met Driss. De ‘sollicitant’ steelt maar meteen een kostbaar Fabergé-ei en in plaats van de politie te waarschuwen neemt Philippe de crimineel op proefbasis aan. Tegenpolen die na circa een uur nader tot elkaar komen, waarna er steevast een obstakel opduikt dat ook weer overwonnen wordt, gevolgd door een happy end is een overbekend filmthema. Een dergelijk proces is alleen geloofwaardig bij een subtiele opbouw, een aanpak waar scriptschrijver en regisseur helaas geen enkele boodschap aan hadden bij het scheppingsproces. Van den Heuvel en De Baan zijn volledig gegaan voor een vette aanpak, waarbij de bekende cliches niet zijn geschuwd. Driss is de typische macho, die uitsluitend oog heeft voor zijn eigen belangen. De ‘lullen en stijve pikken’ in zijn vocabulaire zijn al snel niet meer op de vingers van een hand te tellen, de ‘vrouwtjes’ in de huishouding van Phillippe weten niet goed raad met de frustraties van hun onalledaagse collega en laten hem maar begaan. 'Ik heb een lul, maar dat wil niet automatisch zeggen dat ik er ook een bén', tot zover reikt de diepgang van Driss. Vrijwel alle scenes getuigen van een platte insteek. Grofgebekt is de nieuwe norm in de huishouding van Philippe en het is een psychologisch raadsel waarom de cultureel ontwikkelde bewoner zo gevoelig is voor de ‘charmes’ van Driss. De kluchtig bedoelde  openingsscène van het tweede gedeelte in de opera is meteen al een nieuw triest dieptepunt. De makers hebben ook weinig oog gehad voor een consequente verhaallijn. Het is niet waarschijnlijk dat in hartje Parijs de gesprekken de blauwe enveloppen van de Belastingdienst en de HEMA-tompouces als onderwerp hebben. Om het nog ongeloofwaardiger te maken laat de regisseur Driss luchtboksende bewegingen richting bezoekers op de eerste rij maken en tot overmaat van ramp wordt het publiek ook nog tot ‘gezellig’ meeklappen aangezet. Het kan best een leuk effect hebben om de vierde wand te verwijderen en het publiek bij het spel te betrekken. Doorgaans is dat echter een armetierige poging om het gebrek aan verhaal en diepgang te verdoezelen en dat is hier zeker het geval.  De vrouwen in het verhaal delen helaas in de malaise. Huub Stapel is door zijn rolstoel uiterst beperkt in zijn handelingen en mimiek, en weet zichtbaar geen raad met de ongeloofwaardige verhaallijn, al doet hij zijn uiterste best. ‘Intouchables’ is naast een slecht stuk vooral een belediging aan het adres van al die mensen die werkzaam zijn in de thuiszorg en hun uiterste best doen om voor de aan hen vertrouwde klanten het leven zo prettig en gemakkelijk mogelijk te maken. Door te suggereren dat de eerste de beste (kleine) crimineel geschikt is om bij wijze van herintegratie zo in de thuiszorg gedumpt te worden is behoorlijk schofferend voor de doelgroep. Ik ben benieuwd of Hugo Borst al kennis heeft genomen van deze vertoning.  Een productie om gauw te vergeten en die schreeuwt om een geheel andere bewerking, al dacht het publiek in De Kring daar beduidend anders over. De acteurs werden beloond met een lange staande ovatie. Wat een beetje mallotig doen met het publiek en het uithalen van rare, ongepaste capriolen, al niet vermag! 

Intouchables – Regie Peter de Baan, script Dick van den Heuvel, met Huub Stapel en Cyriel Guds. Gezien door Jaap Pleij in de grote zaal van De Kring op zaterdag 19 november.


21 november 2016

50PLUS OP DE KOFFIE OF THEE BIJ DMP

Vorig seizoen begon het vaste theateruurtje van de mannen van DrieMaalPlankenkoorts onder de noemer ‘Op de koffie of thee bij DMP’ nogal pontificaal met als thema ‘De Monarchie’. De kleine zaal in De Kring was amper berekend op de forse toeloop. Een maand later kon de ochtendbijeenkomst  met een klein beetje passen en meten worden ondergebracht in de Rabobank-galerieruimte.  Daar gaan de heren nu nog steeds met de koffie- en theekan rond, steevast vergezeld van een puntje appeltaart. Nu de schifting is voltooid, is een kleine doelgroep overgebleven, waaronder een vaste kern dames die er zichtbaar en vrijdag ook hoorbaar op gebrand is om een leuke ochtend te beleven. Het merendeel van de bezoekers is vrouw, veelal behorend tot de categorie Vijftig Plus. Het is in deze verkiezingstijd dus een kwestie van weken eer Henk Krol zijn opwachting maakt om zieltjes te winnen voor zijn 50Plus.
Zijn partij staat in de peilingen inmiddels op 11 zetels (1 meer dan de PVDA)  en dit getal zal de Roosendalers met het oog op het komend leutfeest best aanspreken. Naast uw verslaggever was er slechts een enkele heer te noteren, maar dat was dan ook niet bepaald de eerste de beste. Oud-directeur Leo Kievit aarzelde niet en greep direct in toen hij merkte dat de microfoon van de dienstdoende gastheer, Dragan Zuijkerbuijk, dienst weigerde. Toegegeven, voormalig gemeentearchivaris Joss Hopstaken was er ook. Hij behoort echter al sinds de eerste editie tot de DMP-inventaris. Dichter René Spruijt, eveneens een vaste waarde, schitterde door lijfelijke afwezigheid, wat  zo bleek later een bepaalde reden had.  Het publiek moest het deze ochtend wel stellen zonder de vaste presentator Corné van Sprundel, en dat betekende uiteraard een forse muzikale aderlating. Het moest deze ochtend dus geheel van het gesproken, gedeclameerde- en gespeelde woord komen. De heren van DMP zijn inmiddels zo gepokt en gemazeld dat deze uitdaging bij hen wel in goede handen was. Het koffiedrinkende publiek kreeg een groot aantal improvisaties voorgeschoteld, waarbij het opviel dat dit toneelgenre momenteel het best beheerst wordt door Bas Ambachtsheer. De jonge acteur is tegenwoordig uitgerust met een forse peper- en zoutkleurige mat onder de kin en mede daardoor acht ik hem uiterst geschikt om straks de hoofdrol te vertolken in mijn aanstaande toneelstuk over koning Willem III,voorwaarde is uiteraard wel dat hij die baard laat staan. Ad Paantjes fungeerde deze keer als spelleider, tot ongenoegen van een van de dames uit het theekransje weerstond hij haar verzoek om even uit die rol te stappen en deel te nemen aan het spel op de vloer. De heren mogen dan meesters zijn in het improviseren met publieksinbreng, dat betekent natuurlijk niet dat de toeschouwers ook inspraak hebben in het draaiboek. Een beetje orde moet er wel zijn. Ware acteurs zullen de regie nooit uit handen geven.  Als thema voor deze ochtend was ‘Tevredenheid’ gekozen. Nu de NPO heeft besloten de geschiedenis te herschikken in Voor- en NA-Trump is de ‘boze, blanke man’ centraal komen te staan in de media. Daarom deed de afwezigheid van Corné van Sprundel zich extra sterk gevoelen. Hij had het publiek met zijn gevoelige antennes voor de actualiteit een geheel eigentijdse versie van ‘Bange, Blanke Man’ van Willem Vermandere kunnen voorschotelen. Joss Hopstaken, tegenwoordig het gezicht van het West-Brabants Archief’, moest natuurlijk ook op het thema inspelen en dat deed hij via het typisch Brabantse begrip ‘De Contente Mens’. Tot circa 1850 was Roosendaal wat je noemt Rooms en rimpelloos. Het openbare leven werd getekend door de katholieke dominantie. Dat wil echter niet zeggen dat alles pais en vree was onder Gods dak. De interne katholieke verdeeldheid was groot, en dat kwam vooral tot uiting in een scala aan (boeren)partijen die allemaal met een of twee zeteltjes waren vertegenwoordigd in de gemeenteraad. De spoorwegstaking van 1903, die een sterk socialistisch karakter droeg, ging geheel aan Roosendaal voorbij. ‘Gansch het radarwerk staat stil indien uw sterke arm dat wil’, de veelzeggende, historische tekening van Albert Hahn, zal dus niet in De Grondwet hebben gestaan. Het hoofdmenu van de generaties voor ons bestond lange tijd uit ‘Een boterham met Tevredenheid’, tot het de arbeiders van de KaVeeWee-sigarenfabriek in 1928 echt te gortig werd. Het conflict om de centen werd naar het schijnt snel in de minne geschikt en Roosendaal ging weer over tot de Roomse orde van de dag. Met name de roemruchte deken Van Mierlo (oom van D’66-oprichter Hans) had daar een stevige hand in. In 1973 was er nog een oprisping toen betogers demonstreerden tegen de oorlog in Vietnam, meer grotere uitingen van onvrede heeft Hopstaken niet weten terug te vinden in de archieven. Recent onderzoek van het Centraal Plan Bureau heeft uitgewezen dat de Roosendaler zijn bestaan het cijfer 7 geeft, hoewel de vele uitingen op Facebook en de lezersreacties op de internetsite van ons regionale sufferdje geheel anders doen vermoeden. Niet veel later kwam dan eindelijk de tweede stadsdichter René Spruijt in beeld via een Skypeverbinding, vanuit De Kring tot stand gebracht door multicultureel talent Merijn Backx (waarom speelt hij niet een keer mee?)  In Huize Spruijt werd het publiek kond gedaan van een alternatief scheppingsverhaal, geheel ontsproten aan het culturele brein van de heer des huizes. Het was een openbaring om te vernemen dat God in eerste instantie zijn eersteling Adam wilde opschepen met een mannelijke metgezel. Adams Trumpgenen kwamen direct in opstand. Twee dekseltjes  waarvoor geen potje beschikbaar is, schiet niet erg op en dat vraagt om moeilijkheden, hield de wakkere Adam zijn schepper voor. Snel wist hij de hemelse vader er van te overtuigen dat een tweede man slechts ten koste zou gaan van het spelplezier. Liever gezegd zijn spelplezier. Egoïsme was de eerste mens bepaald niet vreemd, dat toont het officiële scheppingsverhaal ook aan. ‘Gun mij alstublieft een levenspartner die bij me past en waar ik ook in pas’, luidde zijn smeekbede. De heer ging overstag en liet Eva op Adam neerdalen. Hij keek nog even of de fysieke samensmelting succesvol verliep en trok na het scheiden der verbindingsstukken de conclusie dat de man het meest gebaat is bij deze vorm van interactie. Daarom moeten  Adam en zijn na volgelingen tot op de dag van vandaag verder genoegen nemen met  simpel vermaak, zoals een dagje vissen en bier hijsen met lotgenoten. Spruijts verhaal was in de visie van Dragan Zuijkerbuijk zo overtuigend dat DMP overweegt dit experiment voor onbepaalde tijd voort te zetten. Na vijf kwartier was het koffietafeltje geledigd en dat was voor uw verslaggever het moment om een paar tussentijdse constructieve aanbevelingen te doen. Het zijn er deze keer slechts vier.  Bij het volgende koffierondje toch graag weer enkele muzikale intermezzo’s, al dan niet ingevuld door Corné van Sprundel. Het publiek moet immers ook even op adem kunnen komen. Werk ook eens met gastacteurs (Don Paantjes, Eddy Haers, Fred van Erven, Ad Stofmeel, Janneke Tromp, Ellie Hoevenaars, de mogelijkheden zijn legio). De scenes kunnen vanwege de zichtlijnen beter op een verhoging worden gespeeld, al besef ik dat dit in deze ruimte best lastig is. Probeer daarom ook eens in het nieuwe theatercafé Over De Tong neer te strijken, theater is immers een constante ontdekkingstocht. Toch luidt ook nu weer de conclusie dat DMP een pareltje is voor het Roosendaalse culturele leven, een pareltje bovendien dat steeds weer op zoek is naar nieuwe groeibriljantjes en dat door iedereen gezien mag –nee- moet worden. Misschien dat ik Henk Krol hier toch eens uitnodig op de koffie. Voor dat Ouderenpleijdooi zal hij ongetwijfeld gevoelig zijn.  
DrieMaalPlankenkoorts – Op de koffie of thee bij DMP, met medewerking van archivaris Joss Hopstaken en ex-stadsdichter René Spruijt. Gezien door Jaap Pleij op vrijdag 18 november in de Rabobank-galerie van schouwburg De Kring.             


Zaterdag 19 november 2016

BETER GOED GEPIKT DAN SLECHT BEDACHT

Simpele rubriekjes van het type ‘Gehoord, Gezien, Gelezen’ zijn doorgaans een gemakzuchtige invuloefening voor huis-aan-huisblaadjes. Daarom is het opmerkelijk dat hoofdredacteur Hille van der Kaa een dergelijke bladvulling een plek heeft gegund in de trotse ‘Wakkere Krant van West-Brabant’ onder de simpele noemer ‘Gehoord’. Deze gemakzucht bleek onlangs overgeslagen te zijn naar een inzender met de initialen A. H. die met succes onder het motto ‘beter goed gepikt dan slecht bedacht’ wel heel gemakkelijk wist te scoren.
Zich voordoend als een medewerker van een schadeafdeling van een verzekeringsmaatschappij vertelde deze man (of vrouw, dat was uit de voornaam niet af te leiden) op smeuïge wijze over die keer dat hij een peuter aan de telefoon kreeg. Moeder bleek niet thuis, opgelucht vernam H. dat diens zusje wel thuis was. U voelt hem al aankomen – althans ik, want ik weet waar dat verhaaltje vandaan komt- het duurde nogal lang voordat zusje lief aan de telefoon kwam omdat de peuter de baby maar moeizaam uit de box wist te krijgen. ‘Dat is een leuke, die neem ik’, zal de dienstdoende redacteur ongetwijfeld hebben gedacht.  Niet zo verbazingwekkend deze gedachtengang, want was is het geval? Dit grapje is regelrecht gepikt uit het rijke repertoire van wijlen cabaretier Fons Jansen.  De redacteur in kwestie zal ongetwijfeld onder de vijftig zijn, anders had hij deze klassieker wel herkend. Deze redactionele flater levert mij in ieder geval een wel origineel ‘Gelezen’ verhaaltje op, maar dat zal BN/deStem wel niet plaatsen.  


Zaterdag 19 november 2016

WAT HEBBEN AZC EN VOORGENOMEN VERPLAATSING STADSKANTOOR DE GEMEENSCHAP GEKOST?

In haar niet aflatende zoektocht naar verspilling van Roosendaals belastinggeld wil de PVC van het College weten welke kosten de gemeente heeft gemaakt ter voorbereiding op de (inmiddels afgewende) komst van het AZC. Ook vraagt de PVC zich af of deze kosten al zijn geclaimd bij het COA. Zo ja, is het bedrag al betaald?  Zo nee, waarom niet?
 
De vergeefse zoektocht naar een nieuw onderkomen voor het Stadskantoor, waarvan de PVC van meet af aan heeft gesteld dit volledig onzinnig te vinden, heeft naast een hoop tijd ongetwijfeld ook de nodige pecunia’s gekost. De PVC wil van het College weten hoeveel belastinggeld daar aan verspild is en of er al een financieel plaatje is van de kosten voor de renovatie van het huidige Stadskantoor. Voorts wacht de PVC nog steeds op antwoord inzake haar verzoek kosten/baten overzicht Roosendaalse Kermis 2016. Eerder kreeg de partij bericht dat die gegevens nog niet bekend waren. De PVC vraagt zich af waarom dit zo lang moet duren. Dat is toch immers niet meer dan een eenvoudige optel- en aftreksom.
FOTO: De mislukte zoektocht naar een nieuw Stadskantoor was een Roosend(w)aler van formaat.


Zaterdag 19 november 2016

VOETPAD LANGS LAAN VAN BELGIË  HEEFT GEEN PRIORITEIT

Het College is niet van plan om een voetpad aan te leggen tussen de Raadhuisstraat en speeltuin Vrouwenhoflaan zoals de PVC had verzocht. De gemeente heeft laten weten dat deze voorziening geen prioriteit heeft. Geen prioriteit is gemeentelijk jargon voor ‘het gebeurt niet’, zo heeft de PVC al vaak ervaren. Vanuit het Stadskantoor wordt gesteld dat inwoners die uit de richting van de Boulevard en Burgerhout komen de speeltuin op een veilige wijze kunnen bereiken via de Vrouwenhoflaan. ‘Inwoners vanuit de richting Antwerpseweg kunnen via het ten zuiden van de Laan van België gelegen voetpad eveneens op een veilige wijze naar de speeltuin’.

De PVC kan zich niet vinden in dit antwoord. ‘De Vrouwenhoflaan wordt door velen, met name moeders met kleine kinderen,  zeker op stillere tijden als unheimisch ervaren. Zo is mij vaak ter ore gekomen. Dat geeft aan dat de gemeente niet weet wat er onder de burgers leeft. Bovendien is dit slechts een smal verbindingsstraatje, een soort sluiproute die bij regenachtig weer ook nog eens ontregeld wordt door grote plassen water. Bovendien zijn mensen van buitenaf doorgaans niet op de hoogte van het bestaan van dit tussenstraatje. Zij verwachten terecht dat ze hun route vanuit de Boulevard gewoon via een normaal voetpad kunnen vervolgen. Het gaat daarbij niet alleen om de speeltuin als eindbestemming. Dit is ook een doorgaande route naar de binnenstad. Het is wrang om te lezen dat de gemeente wel 45.000 euro uittrekt voor een zinloos onderwijsproject, (wat gewoon onderdeel is van de opvoedplicht van de ouders) maar halsstarrig weigert om te investeren in de noodzakelijke infrastructuur. De gemeente dient haar prioriteiten dan ook fors bij te stellen’, aldus de PVC, die niet op een heroverweging zal aandringen. ‘Dat is bij dit gemeentebestuur volstrekt zinloos. Ze zijn – getuige mijn voorstellen voor de verkeerssituatie rond de Oostpoort en ’t Zwaaigat- toch niet voor rede vatbaar.'    


Zaterdag 19 november 2016

MILIEUSTRAAT ZOU NAAR OUDERE INWONERS TOE MOETEN KOMEN

De gemeente is niet van zins om het ‘pleijdooi’ van de PVC voor grotere, ondergrondse containers te honoreren. De politieke partij kwam met dit voorstel omdat recent onderzoek heeft uitgewezen dat het zichtbare vuil op straat een van de grootste ergernissen is van de Roosendaalse bevolking. Om die reden pleitte de PVC in het verleden voor meer afvalbakken en een frequentere lediging daarvan. Enigszins gedateerd onderzoek, maar volgens de PVC nog steeds actueel, heeft aangetoond dat je het de burger zo gemakkelijk mogelijk moet maken om van zijn afval af te komen. Hogere tarieven hebben een averechts effect en werkt slechts illegaal dumpen in de hand.

Daarom wil de PVC meer ondergrondse containers in het centrum, die in tegenstelling tot de huidige exemplaren berekend zijn op zakken van grotere- en langere omvang. ‘Bredere openingen met name. Een dergelijke investering betaalt zich snel terug, want het vuil verdwijnt hierdoor letterlijk van de straat. Burgers zijn heus wel van goede wil, maar de gemeente moet ze wel ter wille (willen) zijn’, stelt de partij. Het College is dat dus niet van plan. ‘De landelijke doelstelling is om in 2020 nog maximaal 100 kg restafval per inwoner per jaar in te zamelen. In 2015 zat er in de gemeente Roosendaal nog gemiddeld 142 kg per inwoner in mini/ondergrondse containers. Dit was enkele jaren geleden nog ruim 200 kg en dat is bereikt door de invoering van diftar en het sturen van het menselijk gedrag richting het scheiden van afval. Indien het gemakkelijker en goedkoper wordt om restafval weg te gooien, dan geeft dat een stijging van de hoeveelheid restafval, en niet de gewenste daling. Een stijging van de hoeveelheid restafval betekent ook een stijging van de kosten voor de burger. Grotere inwerpopeningen zorgen ervoor dat er ook grof huishoudelijk afval in wordt gedeponeerd, waardoor de container zeer snel vol raakt. Hierdoor worden de kosten voor het legen groter. Het grof huishoudelijk afval kan veelal gratis bij de milieustraat worden ingeleverd’, werpt de gemeente tegen. De PVC vindt dit standpunt op zijn zachtst gezegd kortzichtig. ‘Het College gaat geheel voorbij aan de grote partijen restafval die nu over straat zwerven. Dat moet uiteindelijk toch verwijderd worden, maar die kosten zijn niet doorberekend in het plaatje dat de gemeente nu schetst. De gemeente werkt de ergernis van de burger over afval op straat dus bewust in de hand door geen extra beleid te ontwikkelen. Als je de burger beter in staat stelt om op wettige wijze van zijn afval af te komen, voorkom je straatafval, hoewel er natuurlijk altijd horken zullen zijn die zich helemaal nergens iets van aantrekken. Op die categorie moet je repressie loslaten. Maar zoals de PVC in het voorstel aan gaf, het gaat hier om de welwillende burger. In het Stadskantoor wordt gesteld dat grof huishoudelijk afval ‘veelal gratis bij de milieustraat kan worden ingeleverd’. Met die redenatie gaat de gemeente geheel voorbij aan degenen die niet in het bezit zijn van een auto en in veel gevallen ook geen beroep kunnen doen op familie of vrienden die hier wel over beschikken. De PVC maakt zich met name zorgen over de oudere inwoners die zich voor de zware taak gesteld zien om – bij voorbeeld vanwege noodgedwongen opname in een verzorgingshuis- hun zolder leeg te ruimen. Voor deze groep is de milieustraat letterlijk vele bruggen te ver. Het enige wat deze groep kan doen is bij Saver voor enkele weken een grofvuilcontainer huren. Daar hangt echter een stevig prijskaartje aan en stuit bovendien vaak op logistieke problemen. Waar kun  je dat ding zo lang weg zetten bij voorbeeld? OP parkeerplekken? Dan heb je zo hommeles met de omwonenden. Naast meer en grotere ondergrondse containers pleit de PVC daarom bij deze voor de ontwikkeling van een huis-aan-huis-service door Saver, onder het motto ‘De milieustraat komt naar u toe’. Wat staat de PVC precies voor ogen? Saver rijdt op gezette tijden door de wijken met grote containers –vergelijkbaar met de huidige ledigingsvrachtauto’s – waar de bewoners dicht bij huis op geordende en wettige wijze hun grof huishoudelijk vuil in kunnen deponeren. De container blijft daar dan op een vast punt in de wijk een dagdeel staan, of beter nog, op meerdere vaste punten. De PVC ontkent niet dat daar een prijskaartje aan hangt. De kosten zijn echter te overzien. Voor de bemensing van de containers kan een beroep worden gedaan op mensen die vanuit de bijstand een tegenprestatie dienen te verrichten voor hun uitkering. Onwettige dumpingen zullen fors afnemen, wat niet alleen milieuwinst, maar ook een flinke financiële besparing oplevert. Deze medewerkers kunnen het ingezamelde vuil op de milieustraat verder uitsplitsen. De restkosten kunnen gemakkelijk gefinancierd worden uit de vele meevallers die dit College ten deel zijn gevallen. De gemoedsrust van onze oudere inwoners is overigens onbetaalbaar, dit voorstel levert dus sowieso een sterker cement voor de samenleving op. De PVC stelt het College dus concreet voor om samen met de directie van Saver invulling te geven aan het motto ‘De milieustraat komt naar de burgers toe'.


Vrijdag 18 november 2016

GEMEENTE ZIET ZACHTE "LANDINGSBAAN" GLASBAK NIET ZITTEN

Het gemeentebestuur ziet niets in de suggestie van de PVC om flessen die in de glasbak worden gedeponeerd een zogeheten ‘zachte landing’ te laten maken. In de visie van de PVC zou dit een goede manier kunnen zijn om de flessen een tweede leven te gunnen en voor hergebruik geschikt te maken. In een razendsnel antwoord geeft de gemeente te kennen dat de huidige glasrecycling, wat betreft glas zonder statiegeld, volledig is toegespitst op het hergebruik van gebroken glas.
‘Dit mede vanwege de kans op schade aan het glazen verpakkingsmateriaal (barsten en scheuren), de grote hoeveelheid lucht die wordt getransporteerd en de kosten/milieubelasting van het schoonspoelen en sorteren’. De gemeente voegt daar aan toe dat glas oneindig vaak herbruikbaar en om te smelten is. ‘Ruim tachtig procent van alle glazen consumentenverpakkingen wordt inmiddels ingezameld en gerecycled. De manier waarop dat nu is geregeld is het meest kosten efficient en geeft de minste belasting voor het milieu’. De PVC is tevreden met deze reactie, maar stelt wel dat het verstandiger is om alle glazen flessen de statiegeldstatus te geven. ‘Want waarom zou je een product dat nog volkomen in tact is met opzet kapot laten gooien om er vervolgens nieuwe flessen van te maken? Qua duurzaamheid is het natuurlijk nog beter om voor recyclebaar hard plastic te kiezen, maar dat is natuurlijk geen gemeentelijk beleid, daar hoort de rijksoverheid aan te pas te komen’, aldus de PVC.  


Donderdag 17 november 2016

RENOVATIE BINNENSTAD KOST GEMEENSCHAP GOUD GELD

Ruim 3,5 miljoen euro. Zoveel geld kost de renovatie en gaan de werkzaamheden in de binnenstad de gemeenschap nog kosten. Dat heeft een WOB-verzoek van de PVC over dit onderwerp zonneklaar aangetoond.  De gemeente heeft ondanks de extra lange tijdsduur die ze zichzelf toekende (nog) niet alle gevraagde gegevens verstrekt, maar aangenomen mag worden dat aan de betrokkenheid van Bureau Derison en Riek Bakker Advies een prijskaartje van circa 300.000 euro hangt. De kosten voor de Nieuwe Markt zijn berekend op 2.985.000 euro. Een relatief groot deel van dat bedrag, 105.000 euro (exclusief BTW) voor de eerste zeven maanden van 2016,  is uitgegeven aan de structurele bemoeienissen van StratAct, oftewel de veelbesproken Binnenstadsdirectie.
In het contract staat dat StratAct maximaal 15.000 euro per maand, exclusief BTW, in rekening mag brengen, externe kosten Co-Designsessies (wat dat ook mogen zijn) niet meegerekend. Dat heeft StratAct zich geen twee keer laten zeggen. De toegestane ruimte in het declaratiegedrag is volledig benut.  Let wel, de Binnenstadsdirectie is nog steeds ‘actief’, als je dat zo noemen wilt. Die kosten zullen dus fors verder oplopen. Deze informatie berust op gegevens gemeente Roosendaal, verkregen via een WOB-verzoek van de PVC ingediend op 20 augustus, en pas gehonoreerd op 3 november 2016 (voor een WOB-verzoek geldt beantwoording binnen 30 dagen, de gemeente heeft niet aannemelijk kunnen maken waarom ze daar zoveel meer tijd voor nodig had). De gemeente heeft in deze planning 200.000 euro meegenomen voor de binnenstadsorganisatie. Die kosten zijn inmiddels opgelopen tot 279.457 euro (exclusief 21 procent BTW) = 58685 euro. De meerkosten bedragen dus al 138.142 euro. De investering is volledig gefinancierd uit de bestemmingsreserve in vesteringsimpuls economie (specifiek de binnenstad), totale bestemmingswaarde 10 miljoen euro. Daar komen nog bij: aanpassingen aan de centrumring, ‘relevante bijdragen aan mandjes en andere ontwikkelingen’, terwijl de PVC toch al lang aangetoond heeft dat vrijwel al die mandjes gevuld waren met gebakken lucht. De PVC deelt slechts overwegend de plannen voor het Emilie van Loonpark, plannen die overigens reeds in een veel eerder stadium door de PVC aan de orde zijn gesteld. Het moge duidelijk zijn dat de gegevens die de gemeente heeft verstrekt verre van volledig zijn. Van de kosten van Bureau Derison – voor het plaveien van Riek Bakkers weg naar Roosendaal- was geen enkel stuk bijgesloten, net als de gigantische kosten die Riek Bakker in rekening heeft gebracht voor het vervolgtraject dat ze zeer luxueus coördineerde vanuit het Paviljoen. Van die huurkosten zijn eveneens geen gegevens verstrekt. Zoals de PVC ook al eerder heeft aangetoond, ligt dit bedrag ergens tussen de 200.000 en 300.000 euro . De PVC gaat die ontbrekende uitermate cruciale gegevens uiteraard alsnog opvragen. Heel triest, als je al zo lang aan het lijntje wordt gehouden om dan uiteindelijk te moeten constateren dat er maar half werk is verricht, maar de ervaringen met dit College zijn al sinds den beginne niet anders. Het eerste positieve bericht uit het Stadskantoor moet de PVC nog steeds bereiken.
Toch wil ik zelf ook een kleine mea-culpa betuigen. Op haar nadrukkelijke uitnodiging ben ik in het beginstadium van dit traject een keer op gesprek geweest bij ‘Ons Riek’, uitgaande van haar dagvergoeding ad 1600 euro moet dit gesprek (circa 2 uur) de gemeenschap ongeveer 400 euro hebben gekost (exclusief twee kopjes koffie). Mijn aandeel in die kostenpost (200 euro) heb ik van Riek echter nooit mogen ontvangen. Ik zal haar toch eens een rekeningetje sturen. Maar toch bied ik Roosendaal mijn welgemeende excuses aan voor mijn ietwat naïeve gedrag in deze, te meer daar het gesprek nog eens volledig vruchteloos was.  Op basis van de verkregen onvolledige informatie concludeer t de PVC dat het volkomen mislukte project Binnenstad onze gemeenschap 3.127.982 (Riek Bakker 4840, kosten Nieuwe Markt 2.985.000, meerkosten 138.142) aantoonbaar op een forse greep in de schatkist is komen te staan. De gemeente mag die 3.127.982 euro aanvullen met de kosten van Bureau Derison en de einddeclaratie van Riek Bakker. Tel er dus gerust nog maar eens 300.000 euro bij op. Kleine kanttekening: Op advies van Derison is de gemeente Roosendaal ook met het volkomen nutteloze ‘informatie’ blad RZijn gestart.  Eveneens een forse kostenpost zonder dat het ook maar iets toevoegt.
3.500.000 euro belastinggeld aan de haaien gevoerd dus. De enigen die van dit circus flink wijzer zijn geworden, zijn Derison, Riek Bakker Advies en StratAct. Deze collectieve flater rechtvaardigt een onmiddellijk ontslag van het gehele College van B&W, probleem is echter dat vrijwel niemand binnen de Roosendaalse politiek nog geloofwaardig genoeg is om een motie van wantrouwen in te dienen. De gemeenteraad heeft immers boters bergen op het hoofd. De 35 leden (rijksoverheid: s.v.p. snel terug brengen naar 15 leden met beduidend meer bagage)  zaten er bij en stemden toe, zelfs de SP die tijdens de campagne voor de verkiezingen van 2014 een geheel andere koers vaarde, is sinds 2014 als collegepartij mede volledig verantwoordelijk voor dit failliete beleid. Het enige positieve wat ik over deze gang van zaken kan opmerken is dat mijn leven als zo ongeveer de laatste kritische journalist in Roosendaal en PVC-partijleider er de laatste jaren mede ‘dankzij’ de Roosendaalse politiek bepaald niet saaier op is geworden. De PVC heeft burgemeester Niederer inmiddels uitgenodigd om zijn aanstaande nieuwjaarstoespraak aan te grijpen om mede namens zijn wethouders een diepe knieval richting burgers van Roosendaal te maken vanwege het omgekeerde Dagobert Duck-gedrag ten opzichte van al degenen die ruimschoots financieel hebben geprofiteerd van het onvoorstelbare gebrek aan visie dat dit gemeentebestuur tentoon heeft gespreid, en voor de alle daar aan verbonden financiële consequenties. Tevens hoopt de PVC vurig dat al diegenen die in de volle St. Jan Riek Bakker zo hartstochtelijk stonden toe te juichen nadat zij haar mandjes had gepresenteerd ten langen leste zijn bevangen door het begrip voortschrijdend inzicht. Burgemeester Niederer heeft bovendien nog het nodige goed te maken vanwege zijn schandalige nieuwjaarstoespraak van 2016 toen hij het ‘presteerde’ om de burgers die kritisch stonden tegen de komst van een AZC op onvoorstelbare wijze te schofferen.


Donderdag 17 november 2016

WIE BLAAST DE BIGGELAAR NIEUW LEVEN IN?

Woensdagmiddag weer eens een wandelingetje gemaakt in de binnenstad. Ik had wat stukken administratie te kopiëren en daarvoor kun je in het centrum van onze trotse stad in de publieke ruimte vrijwel alleen nog terecht bij het AH-filiaal in De Roselaar.  Het ‘Lover van Lok’ op de Nieuwe Markt lag er net als het hok waarin eens konijn Flappie huisde maar verlaten bij in afwachting van de ongetwijfeld grootste heropening waarbij uiteraard zonder dat hij er ooit een vinger heeft uitgestoken een ‘glansrol’ is weggelegd voor de naamgever, wethouder Cees Lok.  Na de drukke openingsdag besloot ik dit ommetje tevens aan te grijpen om nog eens een kleine rondgang te maken door de Woonwinkel in het pand dat nog geheel de sfeer van V&D ademt. Nu het nieuwtje er af is, was het daar eveneens oorverdovend stil.
‘Geïnspireerd’ door deze nieuwe vorm van ‘Beleef ’t in Roosendaal’ kuierde ik richting De Biggelaar om de ontluistering van de Versmarkt met eigen ogen te aanschouwen. Boven aan de roltrap trof ik een oudere dame op de fiets die vriendelijk aan mij vroeg of ik wist of het hier om een tijdelijke- of definitieve sluiting ging. Het was mijn droeve plicht om haar te confronteren met de onomkeerbare teloorgang van de combinatie Biggelaar-Verse Waren. Enige ijdelheid is mij niet vreemd en daarom voegde ik er aan toe dat ik in een vroeg stadium reeds mijn scepsis had uitgesproken over dit ambitieuze project. De binnenstad is nu eenmaal geen goede voedingsbodem voor zoiets als een luxueuze- maar daardoor tevens dure Versmarkt. ‘Een Nettorama was hier veel beter op zijn plek geweest. Een goedkope supermarkt is precies waar de vele singles die woonachtig zijn in de binnenstad op zitten te wachten’, zette ik ongevraagd mijn visie verder uiteen. Ze knikte begripvol, maar gezien de onzekerheid in haar stem en ogen kreeg ik in de indruk dat de naam ‘Nettorama’ niet helemaal goed was geland. ‘Bergen op Zoom heeft er een, maar Bergen op Zoom heeft het dan ook echt’, probeerde ik mijn op Fons Jansen geïnspireerde humor ter verduidelijking uit. Een brede lach was mijn deel. ‘Ongetwijfeld, maar om nu naar Bergen op Zoom te fietsen is ook zo wat. Ik zoek het toch liever wat dichter bij huis’. Omdat mijn kopieermissie bij AH geheel naar wens was verlopen, adviseerde ik haar daar een kijkje te nemen. Nu ‘Appie’ op huwelijkse voorwaarden is samengegaan met een Belgisch paradepaardje valt de van oorsprong Zaanse grootgrutter steeds beter in de smaak bij de ware fijnproevers. De klant is weliswaar binnen de winkel nog steeds koning, maar hij kan geen enkele sturing geven aan het vestigingsbeleid der Supers.               
Om nog even bij De Biggelaar te blijven. In de bewogen historie van deze verbinding tussen de Raadhuisstraat en het Tongerloplein  zijn er slechts twee zaken die goed hebben gedraaid. De supermarkt van Jan Bruins (tegenwoordig alleen nog actief onder de naam ‘Dirk’) was begin jaren negentig de juiste supermarkt op de juiste plek voor het juiste publiek.  Om louter strategische redenen werd deze vestiging helaas abrupt beëindigd en viel er letterlijk en figuurlijk een enorm gat in de kelder van De Biggelaar.  Het filiaal van Action was successtory nummer twee.  De formule sloeg zelfs zo goed aan dat de winkel al snel uit zijn voegen barste waardoor de landelijke leiding besloot uit te wijken naar de periferie van het Roosendaalse winkelbestand. 
Het kan geen toeval zijn dat twee winkelformules die een uiterst voordelige prijs-kwaliteit-verhouding hanteren en gokken op een massapubliek de enige uitzonderingen vormen op de malheur die als een rode draad door de geschiedenis van De Biggelaar loopt. De Versmarkt mikte gezien de prijsstelling op een publiek dat in de Roosendaalse binnenstad nauwelijks voor handen is, terwijl bewoners in de buitenwijken in onvoldoende mate bereid zijn om voor deze producten de auto te pakken om deze vervolgens achter te laten in een veel te dure parkeergarage.  De Versmarkt was dus een warenmarkt op de verkeerde plek voor de verkeerde doelgroep. Gezien het relatief grote aantal singles en kleine huishoudens in het centrum is er nog wel ruimte voor een supermarkt in het segment van Dirk.  Ver voor de Versmarkt in beeld was, heb ik geprobeerd de directie van Nettorama te interesseren voor een vestiging in De Biggelaar, wat in mijn ogen nog steeds de beste oplossing is voor dit zieltogende- en droef stemmende winkelcentrum. Helaas kreeg ik van de Nettorama-directie onder dankzegging te horen dat ze met het oog op de bereikbaarheid en de parkeervoorzieningen in Roosendaal  alleen geïnteresseerd is in een locatie nabij een of meerdere uitvalswegen.  Heel jammer, de Nettorama ontbreekt immers nog in het redelijk gekleurde supermarktpalet van Roosendaal.  ‘Als het met de versmarkt inderdaad definitief niet gaat lukken, zou het Roosendaalse gemeentebestuur alles uit de kast moeten halen om een reguliere supermarkt van het type Dirk of Nettorama naar De Biggelaar te halen. Daarmee zou ook de rest van het winkeloppervlak een stevige impuls krijgen.  Geen winkelcentrum kan immers zonder een of meerdere ‘main events’.  Dat het daar zo lang en vaak aan ontbroken heeft, is precies de oorzaak van de teloorgang van De Biggelaar’, schreef ik in een vorige column over dit economische hoofdpijndossier. Het is te hopen dat ons College nu eindelijk tot actie te bewegen is. Maar gezien de vele negatieve ervaringen in het verleden twijfel ik daar ernstig aan!         


Zondag 13 november 2016

STERKE ACTEURS KUNNEN ZWAK VERHAAL IN "RACE" NIET REDDEN

Op een beter moment had ‘Race’ in de visie van het Nationale Toneel niet in Roosendaal kunnen staan. De onvoorstelbare race naar het Witte Huis van Donald Trump, de nieuwe president met een duidelijke zwart-wit-visie, dreunt nog fors na in de media en in dit toneelstuk van de Amerikaanse schrijver is uitgerekend racisme het centrale thema. Wat bij ons om onbegrijpelijke reden redenen althans bij sommigen associaties oproept met de ultieme kindervriend Zwarte Piet.  ‘Race’is tevens het debuut van Eric de Vroedt bij het Haagse theaterbedrijf.   
Twee gehaaide topadvocaten – de een donker, de ander blank- worden benaderd door de rijke, witte zakenman Charles Strickland. Dit nogal eendimensionale personage gespeeld door Hein van der Heijden wordt er van beschuldigd een zwart kamermeisje te hebben aangerand in een hotel. Waar hebben we dat eerder gehoord? Terwijl de media deze fantasie Dominique Strauss-Kahn al hebben weggezet als seksist en racist houdt hij vol onschuldig te zijn. In de ogen van de advocaten gaat het daar helemaal niet om. Er moet iets zijn om er een ‘zaak’ van te maken, anders is het proces in hun ogen tot mislukken gedoemd. Aanvankelijk zien ze er geen brood in, dat wordt anders als de blanke advocaat  Jack (sterk neergezet door Mark Rietman) een manco meent te ontdekken in de aanklacht van het kamermeisje.  Dat weet hij letterlijk nogal bloemrijk uit de doeken te doen, maar zijn redenering komt zelfs op de leek in de zaal niet sterk over.  De donkere compagnon (een redelijk debuut van Werner Kolf), die de tweede viool speelt,  sputtert nog wat tegen, maar al gauw conformeert hij zich aan de gezichtspunten van zijn oudere-  en meer ervaren compagnon. De stagiaire, een ingehouden vertolking van Romana Vrede, speelt een cruciale rol in het geheel en dat maakt de gehele voorstelling in een klap ongeloofwaardig.  In geen enkel advocatenkantoor ter wereld, en zeker in de Verenigde Staten niet, krijgt een stagiaire de kans om zich zo nadrukkelijk op de voorgrond te plaatsen en zoveel invloed op de discussies uit te oefenen.  Met haar charmes en vileine maniertjes weet ze tweespalt te zaaien tussen de compagnons. Mark Rietman moet zich in alle bochten wringen om die kanteling geloofwaardig over te laten komen. Dat is zelfs voor hem te hoog gegrepen. Gedurende zeven kwartier (geen pauze gelukkig) wordt er hartstochtelijk gebekvecht over zaken als schuld, seks, leugens en ras. Doorgaans een venijnige cocktail, maar in een gerenommeerd advocatenkantoor hoort de zakelijke aanpak en de commerciële belangen voorop te staan.  Rietman en De Vrede gedragen zich niet overeenkomstig en daarom overheerst na afloop slechts bewondering en waardering voor de acteurs, maar niet voor het verhaal dat een wel bijzonder zwak ‘plot’ kent. Laten we er maar van uitgaan dat ‘Race’ een goed leerproces is geweest voor Eric de Vroedt. Ik zie Rietman liever in een rol waarmee hij meerdere kanten van zijn talent kan laten zien.  Romana de Vrede is een jonge actrice met veel potentieel, maar ze had in dit stuk beter als de verkrachte, donkere  vrouw dan als (eveneens donkere) stagiaire opgevoerd kunnen worden. Al die gesprekjes uitsluitend binnen de muren van het advocatenkantoor kunnen na verloop van tijd niet meer boeien. (FOTO: KURT VAN DER ELST)
Race – Nationale Toneel – Regie Eric de Vroedt. Gezien door Jaap Pleij op zaterdag 12 november in de grote zaal van De Kring.  


Zondag 13 november 2016

GLASBAKKEN UITRUSTEN MET ZACHTE LANDINGSBAAN

Het is een geluid dat me telkens weer door merg  en been gaat. De flessen die in de glasbak worden gedeponeerd vallen eenmaal geland in stukken uiteen. Dat moet met het oog op een duurzame samenleving toch heel anders en vooral veel beter kunnen. Waarom worden de glasbakken niet uitgerust met een zachte, verende landingsbaan, waardoor de flessen zo voor hergebruik geschikt zijn?
Oude etiketten eraf, flessen stevig reinigen, weer opnieuw vullen en zo weer terug naar de supermarkt en de drankenzaak. Natuurlijk kun je je ook afvragen waarom de industrie nog steeds glazen flessen fabriceert, terwijl hard plastic een goed alternatief is. Maar dat is een Makroproject. De PVC vraagt zich af of Saver en de gemeente Roosendaal niet de eerste Microstappen kunnen zetten door de bestaande glasbakken te vervangen door exemplaren met een zachte, verende bodem. De PVC vraagt zich af of dit al ergens is toegepast, en zo ja, hoe de ervaringen zijn? Deze vragen zijn inmiddels voorgelegd aan wethouder Toine Theunis en de directie van Saver.  Voorwaarde is natuurlijk wel dat de glasbakken tijdig worden geledigd. Met name bij de bakken in het centrum, die na het weekend doorgaans overvol zitten, zou dat best wat frequenter mogen gebeuren.   


Zaterdag 12 november 2016

COLLEGE MOET EXCUSES MAKEN AAN MARKTKOOPLIEDEN

De PVC heeft het probleem al vaker aan de orde gesteld, maar uit de ‘communicatie’ tussen gemeente en marktkooplieden inzake de eenmalige opstelling van de zaterdagmarkt (i.v.m. de intocht van de Sint) blijkt weer eens zonneklaar dat de gemeente Roosendaal kampt met een structureel communicatieprobleem. BN/DeStem bericht hierover, dit nieuws komt dus uit onverdachte hoek. 

De weekmarkten op maandag en zaterdag staan sinds de renovatie van de Nieuwe Markt begin april tijdelijk in de Dokter Brabersstraat en op de Markt. Zaterdag zou dit letterlijk gebotst hebben met de intocht van Sinterklaas. Een boze groenteboer meldt in  de krant dat ze één dag van tevoren opeens te horen kregen dat de weekmarkt eerder moest sluiten zaterdag. De ondernemer van Tok Tok Grill was ook niet bepaald te spreken over de wijze waarop de gemeente dit ‘gecommuniceerd’ heeft. ‘We hebben de klanten niet kunnen informeren en alle handel was al ingekocht’, lucht hij zijn hart. In een helder moment besloot de gemeente daarop de weekmarkt zaterdag de hele dag een plek te gunnen op de westzijde van de Nieuwe Markt. Dat bleek zowaar een gouden greep. Een groot aantal marktkooplieden zou daar graag definitief willen staan. In de huidige planning hebben ze een plek toegewezen gekregen op de andere kant van het plein. De PVC wil dat het College en met name wethouder Cees Lok uitlegt hoe het mogelijk is dat de marktkooplieden pas kort voor aanvang te horen kregen dat ze met hun kraam deze dag elders moesten staan en dat ze aanvankelijk korter handel zouden mogen drijven. Op dat moment hadden ze zoals een van hen aangeeft hun bedrijfsinkopen al lang geregeld. De PVC: ‘De afdeling Communicatie van de gemeente Roosendaal is notabene de zwaarst overbezette afdeling binnen het gemeentelijk apparaat. Kan het zijn dat de verkeerde mensen daar aan de knop zitten? Aanvankelijk zouden de kooplieden met ingang van 14 november hun nieuwe plek op de Nieuwe Markt innemen, maar uit vragen die de PVC aan de gemeente heeft voorgelegd, blijkt dat dit is uitgesteld tot begin december. De PVC vraagt zich af hoe het mogelijk is dat er ruim een half jaar gewerkt is om de Nieuwe Markt te ‘verrijken’ met nieuwe tegeltjes en enkele visueel totaal interessante bloemenbakjes (Het Lover van Lok) met ingebouwde trampoline (die natuurlijk binnen de kortste keren vernield is) en dat het karwei dan nog niet op tijd is geklaard? Kennelijk zit het probleem niet alleen bij de afdeling Communicatie’.
 
De PVC verwacht van het College dat ze excuus maakt aan de marktkooplieden voor deze onbegrijpelijke misser. Ook wil de PVC nog steeds dat het College de bewoners van de Markt en Marktstede ruimschoots compenseert voor de hinder die zij van de tijdelijke verhuizing hebben ondervonden. De PVC wil onderstaande vragen op uiterst korte termijn behandeld zien.  Uiterlijk binnen 14 dagen.
 
1. Is het College het met de PVC eens dat hier sprake is van een onbegrijpelijke misser en dat een uitgebreid excuus aan de marktkooplieden op zijn plaats is? Ook verlangt de PVC een verklaring voor deze misser. 
2. Beseft het College nu eindelijk dat er sprake is van een structureel communicatieprobleem binnen het apparaat? 
3. Is het College bereid genoemde afdeling Communicatie eens op zijn functioneren te laten doorlichten? En daar de nodige consequenties aan te verbinden? 
4. Is het College alsnog bereid de bewoners van Markt en Marktstede te compenseren voor de ondervonden hinder?
5. Hoe is het mogelijk dat de renovatie van de Nieuwe Markt, die niet veel om het lijf had, vertraging heeft opgelopen. In Zwitserland weten ze zelfs enorme megaklussen precies binnen de geplande tijd te klaren. Waarom gaat Roosendaal op dit punt (zie ook het constante drama met de parkeergarage) zo vaak de mist in?     


Vrijdag 11 november 2016

PVC WIL VOETPAD LANGS LAAN VAN BELGIË

Nu het Amerikaanse volk zo verstandig is geweest om Donald Trump tot 45e president van de Verenigde Staten te kiezen, waardoor er eindelijk zicht is op een enorme verbetering van de infrastructuur (wie recentelijk in de VS is geweest, weet hoe hard dat nodig is, JP), hoopt de PVC dat het Roosendaalse College dit goede voorbeeld volgt en ook eens oog krijgt voor verbetering van de lokale infrastructuur.
 
De PVC heeft het College regelmatig op het hart gedrukt om nu eindelijk eens de Van Beethovenlaan van het ontbrekende voetpad ter hoogte van de Oostpoort te voorzien, en de levensgevaarlijke verkeerssituatie (voor voetgangers) bij ‘t Zwaaigat (Westelijke Havendijk) aan te pakken. Op beide verzoeken heeft de partij nooit een fatsoenlijke, inhoudelijke reactie ontvangen. Aan dit lijstje voegt de PVC nu het ontbrekende voetpad op de Laan van België toe, zeg maar het gedeelte tussen de Raadhuisstraat en speeltuin Vrouwenhof. Indien voetgangers daar van het voetpad gebruik willen maken dienen ze twee keer over te steken, wat daar niet bepaald een pretje is. Dat doet dus niemand.  Nu er kennelijk flinke financiële meevallers zijn te noteren, moet het College in de visie van de PVC vooral extra investeren in voorzieningen ten bate van het algemeen nut. Voetpaden zijn daar voorbeelden bij uitstek van. De PVC verwacht dat dit nu eindelijk eens aangepakt gaat worden. ‘De burgers van Roosendaal hebben daar recht op’.


Vrijdag 11 november 2016

PVC PLEIT VOOR GROTERE ONDERGRONDSE CONTAINERS

Recent onderzoek heeft uitgewezen dat het zichtbare vuil op straat een van de grootste ergernissen is van de Roosendaalse bevolking. Om die reden heeft de PVC in het verleden gepleit voor meer afvalbakken en een frequentere lediging daarvan. Enigszins gedateerd onderzoek, maar volgens de PVC nog steeds actueel, heeft aangetoond dat je het de burger zo gemakkelijk mogelijk moet maken om van zijn afval af te komen. Hogere tarieven hebben een averechts effect en werkt slechts illegaal dumpen in de hand.

Daarom pleit de PVC hierbij voor meer ondergrondse containers in het centrum, die in tegenstelling tot de huidige exemplaren berekend zijn op zakken van grotere- en langere omvang. Bredere openingen met name. Een dergelijke investering betaalt zich snel terug, want het vuil verdwijnt hierdoor letterlijk van de straat. Burgers zijn heus wel van goede wil, maar de gemeente moet ze wel ter wille (willen) zijn. De PVC verzoekt het College derhalve snel tot genoemde investering over te gaan. 


Maandag 8 november 2016

BEWONERS COMPENSEREN VOOR HINDER WARENMARKT

Als de gemeente woord houdt, stond de tijdelijke warenmarkt afgelopen maandag voor de laatste keer op de Markt. Vanaf maandag 14 november zijn de kramen tot opluchting van de meeste kraamhouders en de bewoners van Marktstede en Markt weer terug op de Nieuwe Markt. Geen idee hoe de wethouder al die kramen gaat plaatsen tussen de naar het hem vernoemde nieuwe ‘Lover van Lok’ , maar indachtig de voorgeschiedenis van dit en het voorgaande College zal daar best ‘heel goed’ over nagedacht zijn. En anders zal er best wel weer een onderzoekje in de trend van ‘Wij van Derison bevelen Derison’ tegenaan gegooid worden. 
 
Daarmee komt ten lange leste een eind aan een lange periode van door de bewoners van de Markt en Marktstede ondervonden hinder. De PVC heeft zich destijds bij aanvang van de klus al publiekelijk afgevraagd waarom niet voor de directe omgeving van het Stadskantoor als tijdelijke pleisterplaats werd  gekozen. Dat was toch immers een van de mandjes van Riek Bakker, waar College en gemeenteraad altijd zo kritiekloos in zijn meegegaan. In  plaats daarvan werden de kramen plompverloren op de Markt neergepoot. De omwonenden van tevoren even informeren? Nee hoor, dat achtte wethouder Lok in het geheel niet nodig.
Nu de gemeente kennelijk zo ruim in de slappe was zit, met de volkomen nutteloze renovatie van de Nieuwe Markt is 3,5 miljoen euro gemoeid, lijkt het de PVC niet meer dan billijk dat wethouder Lok de bewoners van De Markt en De Marktstede ruimschoots gaat compenseren voor de ondervonden hinder. Winst van de ingreep: enkele bloembakken en een trampoline die geen enkele verblijfswaarde hebben. Schade: een aanzienlijke omzetderving voor de betrokken winkeliers. Alsof dat allemaal nog niet verspillend genoeg is, vraagt wethouder Verbraak nogmaals geld aan de gemeenteraad voor een nieuw honderdduizend euro kostend onderzoekje. De PVC heeft Cees Lok inmiddels hoofdschuddend uitgenodigd om met een passend voorstel te komen. 


Maandag 7 november 2016

"DYNAMIEK IN MUZIEK" VERDIENT NAVOLGING

In een cultuurnota uit een grijs verleden sprak de toenmalige wethouder van cultuur, Jan Hoogendoorn, zich uit voor steeds verder gaande samenwerking tussen de Roosendaalse podiumverenigingen. ‘In dat opzicht mag Roosendaal zich best spiegelen aan Bergen op Zoom’, zei hij er met een knipoog bij. Het idee heeft even tijd nodig gehad om te landen, maar langzamerhand gaat het toch steeds meer die kant op. In het verleden heeft de stichting ROOS daartoe al de nodige succesvolle initiatieven toe genomen. Zie bij voorbeeld de Culturele Manifestatie en in rond De Kring die eind maart steevast het begin van de lente aankondigt. Maar ook zonder ROOS weten de verenigingen elkaar steeds gemakkelijker te vinden.
Daarbij worden letterlijk grenzen overschreden. Van muzikale combinaties kijkt al niemand meer op, via het project ‘Dynamiek in Muziek’ hebben turnvereniging Dynamo en Muziekvereniging Roosendaal de stelling ‘Muziek en beweging zijn onlosmakelijk met elkaar verbonden’ op zeer originele wijze in praktijk gebracht. Op muziek van MR liet Dynamo in de St. Jan een uitgebreide staalkaart van turndisciplines de revue passeren. Een argeloze geest zou zich kunnen afvragen: wat was er nu eerder, de beweging of de muziek? Die vraag is echter niet relevant. Feit is dat beide verenigingen op die nu al legendarische zondagmiddag een ware topsportprestatie hebben verricht. Presentator Koen Schoenmaker, vorige week nog actief in het Enge Bos van het Halloweenfeest, voelde de sfeer goed aan en beperkte zijn aankondigingen slechts tot de opening, het middengedeelte en het slot. De muzikanten en de turners hadden tijdens hun reis langs onder meer het Carnaval Festival, de medley van filmmarsen en het Played Alive van het Safri Duo geen nadere toelichting nodig. De taal van de muziek en het lichaam spreekt immers iedereen, zo ook het dankbare publiek in de St. Jan. Wie het voormalige kerkgebouw via de reguliere entree binnen kwam, zal even in de waan hebben verkeerd de achterzijde te hebben genomen. Het orkest stond namelijk vlak achter de monumentale deur  opgesteld. Voor het publiek resteerde een nauw gangetje om de stoelen (langs de turnbaan) te bereiken.  Uw verslaggever kreeg daarbij bijna de tuba in zijn gezicht geduwd, maar een beetje lijden voor de cultuur is niet erg, sterker nog, het hoort er een beetje bij. Dirigent Wendy Bellens spande zich tot het uiterste in om haar orkestleden juist gesnaard en gestemd te krijgen. Voor zover mij bekend was dit slechts de tweede keer dat de bezoekers voor een sportdemonstratie in de St. Jan terecht konden. In de goede oude tijd van de St. Jan Cultuur gaf ‘The lord of the rings’ Yuri van Gelder hier een demonstratie van zijn kunnen. ‘Spelenderwijs dansen’  was voor de turnmeisjes en de ene jongen natuurlijk een leuke afwisseling, maar niettemin hield de trainer bij elke oefening zorgvuldig een oogje in het zeil. Slechts bij enkele nummers – toen Dynamo meer tijd nodig had om bij voorbeeld van trampoline naar tumblinglaan over te schakelen- waren de ogen volledig op het orkest gericht. Wat absoluut niet ten koste ging van de amusementswaarde, Wendy zo op te zien gaan in de muziek is niet minder fascinerend. Wanneer beide verenigingen wel tegelijkertijd actief waren, schoten de ogen van menig bezoeker constant heen en weer, gelijk een tenniswedstrijd. De presentatie was keurig in drie gelijke blokjes verdeeld. Een half uur (gezamenlijk) optreden, een half uur pauze, en een slotblok van een half uur. Omdat de St. Jan tegenwoordig veel te schaars voor echte culturele activiteiten wordt aangewend, benutte het publiek de pauze om het altaar, de preekstoel en de biechtstoelen nog eens goed te bekijken.  ‘Dynamiek in Muziek’ verdient absoluut navolging.   Judo- en boksdemonstraties op ‘The eye of the Tiger’ en ‘Burning Hart’ bij voorbeeld.  ‘Opzij, opzij’ bij het basketbal en het handbal. Het is te hopen dat de sport- en de muziekwereld nog veel vaker voor even zullen samensmelten.  Nu was het wel bijzonder sfeervol in de St. Jan, maar ik vraag me af of sporthal In de Roos –mits de akoestiek in orde is- toch niet geschikter is voor dit soort groots opgezette projecten.


Dynamiek in Muziek – Het Variatieorkest van Muziekvereniging Roosendaal (o.m. The Big Race, Ride the Wind, Carnaval Festival, James Horner Movie Magic, The Final Countdown, Deep Purple Medley) en turnvereniging Dynamo (tumbling, axcrogym, ritmisch turnen, trampoline, vloeroefeningen). Gezien door Jaap Pleij op zondag 6 november in de St. Jan.      


Maandag 7 november 2016

HANS DORRESTIJN DE BETERE VERSIE VAN TON KAS

Of het toeval is weet ik niet, maar Ton Kas (6 oktober) en Hans Dorrestijn (5 november) stonden dit seizoen redelijk snel achter elkaar geprogrammeerd in De Kring. Nu realiseer ik me dat vergelijken een doodzonde is in de wereld van het theater, toch overkwam mij dat onbewust wel. Hoewel de presentatie van Dorrestijn ook de nodige slordigheidjes kent, is zijn podiumpresentatie een stuk beter verzorgd dan bij Kas. Ze hebben gemeenschappelijk dat hun hoofd grotendeels is gevuld met verfrissende, zwartgallige bedrading, die eenmaal naar buiten gebracht onbedaarlijk op de lachspieren werkt.  Niets leuker dan een medemens die zichzelf en zijn omgeving op lichtvoetige wijze de maat durft te nemen. Dorrestijn manifesteert zich dit seizoen onder de noemer ‘Het einde is zoek’. Dat is het altijd al geweest, dus is dit niet zo’n ijzersterke titel. Bovendien is bij hem niet alleen het einde maar ook het begin zoek.

Gekleed in een pak van het type ‘twee halen, een betalen’, waarmee de vroegere NOS-Journaal verslaggever Bob de Ronde bekendheid verwierf, loopt hij gewapend met een stapel tekstpapieren onder de arm het podium op, en maant het publiek tot een ultrakort welkomstapplaus, ‘want er moet deze avond nog hard gewerkt worden’. Een eerste welkome constatering: Dorrestijn is uitstekend te verstaan, zelfs vanaf mijn dodelijk vermoeid plekje op rij 7, en dat is in de kleine zaal van De Kring de laatste tijd helaas bepaald geen vanzelfsprekendheid. Met heldere stem slingert hij zijn van een heldere, scherpzinnige geest getuigende teksten de zaal in. Droefgeestig constateert hij dat het lachgrage publiek aardig met hem mee begint mee te groeien.  ‘Ouderen zijn bij cabaretiers niet bepaald geliefd. Ze klappen langzamer, ze zijn langzamer van geest, en daarom duren de voorstellingen waarin zij overheersend zijn gemiddeld een half uur langer dan bij een met jongeren gevulde zaal’.  Vroeger kon hij daar niet zo erg mee zitten, maar nu hij op tijd, uiterlijk middernacht, binnen moet zijn in verzorgingshuis De Beukelaer kan Dorrestijn het zich niet veroorloven om tijd nodeloos verloren te laten gaan. De directrice, mevrouw Boeschoten, heeft als je hem mag geloven veel weg van het secreet  Mildred Ratched  dat in de film ‘One flew over the cuckoo’s nest’ Jack Nicholson tot wanhoop dreef.  Toch zou hij zeker positief antwoorden als ze hem ten huwelijk vraagt. ‘Dat is mijn laatste kans om ooit nog directeur te worden’.  Ik ben benieuw of Hugo Borst deze voorstelling al heeft gezien,  want Dorrestijn belicht nu eens de leuke kanten van het leven in een verzorgingshuis, voor zover het woord ‘leuk’ van toepassing is op deze theaterpersoonlijkheid.  Nu wordt ook duidelijk waar een groot deel van zijn frustraties uit voort komt. Vrijwel iedereen kent de teksten van zijn liedjes, zoals het befaamde anti-hondenlied, de jingle voor Sesamstraat en de uitreiking van de Gouden Harp, maar bijna niemand weet dat dit cultuurgoed uit zijn geest is ontsproten. Dat steekt uiteraard. Tommie en Pino gaan met de eer strijken, en de geestelijk vader blijft met vrijwel lege handen achter. Neem nou het liedje ‘Zweer bij de knop van de deur’ dat Peter Koelewijn naar het schijnt speciaal voor Dorrestijn heeft geschreven. Tijdens de avond die Koelewijn voor de opname had gereserveerd, rolde echter geen woord fatsoenlijk of op het juiste moment uit Dorrestijns mond. Omdat er verder geen studiotijd ingekocht was, deed de producer daarom noodgedwongen een beroep op de laatste andere ziel in de studio, de nachtportier. Hoe dat op de plaat klonk liet Dorrestijn met satanisch genoegen graag nog even horen.  Het kale decor, deze keer bestaande uit een bordkartonnen boom en een pianovleugel, is een overbekend ingrediënt van Dorrestijn . Meer heeft hij solo ook niet nodig. Vorig seizoen, toen hij het podium deelde met de fraai gevormde dames van Zazi, lag dat uiteraard anders. ‘Het was ook de enige keer dat menig heer graag in mijn schoenen had gestaan’.  Tekstueel zakt ‘Het einde is zoek’ nergens echt in, maar als de teksten wat minder van gehalte zijn, zie je veel knikkebollende kopjes om je heen. Die momenten duren niet al te lang, telkens zie je die kopjes ook weer opveren. Bovendien waarschuwde Dorrestijn het publiek al meteen dat ‘de show niet de hele avond een ultra hoog niveau kan hebben’. Anders vallen die echt briljante invallen nauwelijks op, en dat is natuurlijk ook weer niet de bedoeling. Als Dorrestijn dit niveau weet te handhaven, kan hij zich nog wel een tijdje staande houden in het theater, waardoor hij zich gemakkelijk een chauffeur kan veroorloven die hem ruim op tijd weer aflevert bij Huize Beukelaer. En het publiek? Dat doet er in zijn visie verstandig aan om in de tussentijd een cursus theateropleiding te gaan volgen, zodat Dorrestijn een volgend keer niet meer tegen gezichten hoeft aan te kijken die de indruk wekken een begrafenis bij te wonen.

Hans Dorrestijn – Het Einde is Zoek – Gezien door Jaap Pleij op zaterdag 5 november in de grote zaal van De Kring.


Zondag 6 november 2016

NEEMT DE RAT DE WERELDHEERSCHAPPIJ OVER?

Mijn column ‘Staak het voortplanten’ heeft onder velen een leuke reactie opgeleverd van cabaretier/columnist Vincent Bijlo. Hij liet me weten dat hij binnenkort met een uitermate verrassend boek naar buiten treedt waarin dit onderwerp op ludieke wijze wordt besproken. Natuurlijk zijn er wel middelen om dit proces althans in Nederland positief te beïnvloeden. Met zeventien miljoen inwoners draagt Nederland een pittig steentje bij aan de overbevolking. Belgie doet qua oppervlakte nauwelijks onder voor Nederland, maar daar lopen ‘slechts’ tien miljoen zielen rond, opgebouwd uit Vlamingen, Walen en Duitstaligen. Ik krijg niet de indruk dat het land daar echt onder gebukt gaat, dus het zou zo gek niet zijn indien Mark Rutte eens serieus gaat nadenken over de vraag hoe we deze binnenlandse groei een halt toe kunnen roepen.

Stoppen met adoptie in het buitenland, stoppen met de kinderbijslag en deze vervangen door belastingvoordelen voor mensen die zo verstandig zijn zich niet voort te planten, zijn voor de hand liggende denkbare maatregelen.  Haast maken met de robots als cement van de samenleving is al realiteit, dus zoveel uit de mouwen gestoken menselijke handjes zullen we in de toekomst niet meer nodig hebben. Stel dat het niet meer voortplanten de mensheid zo goed bevalt –volledige vrijheid, geen jarenlange handenbinders meer- dat we er helemaal niet meer aan willen. Dan zal die 7 miljard in rap tempo slinken en dan rijst zelfs wellicht de vraag ‘Hoe zal de aarde er na ons zonder apocalyptische zondvloed uitzien?  Zal een andere (dier)soort de nieuwe heersende factor worden? Diverse studies wijzen in de richting van de rat, omdat ze in alle opzichten veel beter berekend zijn op de elementen dan de mens. Zo zijn ze driehonderd keer beter bestand tegen radioactieve straling, ze planten zich razendsnel voort en babyratjes staan in tegenstelling tot hun menselijke equivalent vrijwel direct op hun eigen klauwtjes. Door de mens gedwongen weten ze zich uitstekend ondergronds te redden, wat van pas komt als er weer eens een meteoriet inslaat.  De mens is per definitie ongeschikt voor het ondergrondse holenbestaan. Op termijn kan hij niet zonder buitenlucht. Goed, de rat neemt het van ons over, maar welke rattensoort is dan het eerste twistpunt?  Ongetwijfeld komt er dan ook zoiets als de wederopleving van de koude oorlog. Zwarte ratten en bruine ratten verdragen elkaar in het geheel niet. Als ze elkaar pardoes tegenkomen, volgt er meestal een gevecht op leven en dood, waarbij de zwarte rat doorgaans het onderspit delft. Opvallend dat de mens nooit rattengevechten aan zijn wijde spectrum van goedkoop en smakeloos vermaak heeft toegevoegd. Het gaat er bij de rat immers veel feller aan toe dan bij hanengevechten. Triest voor ons blanken, maar witte ratten zijn nu eenmaal de spreekwoordelijke watjes en maken geen schijn van kans op de wereldheerschappij van na ons zonder zondvloed. Naar schatting zijn er wereldwijd 7 miljard ratten, ongeveer evenveel als mensen. Bovendien komen ze net als de mens overal ter wereld voor. Ratten zijn alleen te bestrijden door de inzet van marters (ratten- en muizenvangers- en vreters pur sang), maar ja, daar kleven ook weer nadelen aan. Marters zijn gek op zolderruimtes en niet zelden slepen ze hun prooi daar mee naar toe. Niet bepaald fris dus. Marters hebben ook een voorliefde voor technische onderdelen van een auto om hun scherpe tandjes op te testen. Wellicht is het beter te kiezen voor fretjes, die zijn letterlijk beter in de hand te houden. In ‘Willard’ en ‘Ben’, films die inmiddels uit het collectieve geheugen zijn verdwenen, wordt de verhouding tussen mens en rat op originele wijze gekenschetst. De omroepen durven het waarschijnlijk niet aan om deze films nog eens op de buis te brengen, het is ook geen aantrekkelijke kost voor een gezellige zaterdagavond. Waarschijnlijk zullen maar weinig Michael Jacksonfans zich realiseren dat het eerste soloplaatje van hun idool, ‘Ben’, een ode was aan de leider van de rattenpopulatie die door zijn enige menselijk vriendje ‘Ben’ was gedoopt.

Willard – (1971) Geregisseerd door Daniel Mann met Bruce Davison, Elsa Lanchester en Ernest Borgnine.  De excentrieke Willard heeft geen vrienden, moet alleen voor zijn bedlegerige moeder zorgen en wordt voortdurend gepest op het werk. De enige vriend die hij heeft, is de rat Socrates, met wie hij een bijzondere band onderhoudt. Willard brengt steeds meer tijd door met zijn rat, en langzamerhand wordt de kelder van zijn huis een heus rattenparadijs. Er moet echter een beetje orde op zaken gesteld worden, en Willard benoemt de enorme, zwarte Ben tot commandant van zijn rattenleger.

Ben – (1972)  Geregisseerd door Phil Karlson met Lee Montgomery, Joseph Companella, Arthur O ‘Connell en Rosemary Murphy. Danny Garrison is een eenzame jongen met een hartkwaal. Hij sluit vriendschap met Ben, de leider van de van Willard ‘geerfde’ groep afgerichte ratten. Ben wordt de beste vriend van Danny en als legerleider beschermt hij hem tegen pestkoppen. Hij vertelt zijn moeder dat de rat een marionet is en hij schrijft zelfs een liedje over het beestje, Ben dus, van Michael Jackson, waar destijds heel wat jongeren op geschuifeld hebben in de discotheek. De film kent een zogeheten open einde, waarop nooit verder is voortgeborduurd.


Zondag 6 november 2016

PIET BLIJFT VOOR DISCUSSIE ZORGEN

De grote vraag die Nederland momenteel bezighoudt is of de intocht van Sinterklaas dit jaar nu eens rustig zal verlopen of dat verdwaasde actievoerders het toch weer nodig achten om dit kinderfeest bij uitstek met hun stomme gedram bij voorbaat te verstieren.  Johan Derksen mag in Voetbal Inside dan wel lekker fulmineren tegen vrouwtje Simons (door Gerard Cox in zijn Cox Column in de Oud-Rotterdammer betiteld als een ‘waardeloze muts die alleen met zichzelf bezig is’), maar hij predikt wel op een zender, RTL, die door de knieën is gegaan voor dat rechtlijnige, onverdraagzame  gezwets. Probeer maar eens een kind uit te leggen waarom de zo lang vertrouwde verschijning van Sint en (Zwarte) Piet tegenwoordig zoveel haatreacties oproept. De blondgelokte moeder die naast me stond bij de intocht van de Goedheiligman in Gouda lukte dat niet echt, toen haar dochtertje met een schril stemmetje bij mams informeerde waarom en tegen wie al die grotendeels donkere mensen met spandoeken stonden te protesteren. Mams besloot tot een eerlijk antwoord:  ‘
‘Zij zijn het niet eens met de kleur van Zwarte Piet, lieverd. Zij zien liever witte- of anders gekleurde Pieten’.  ( u begrijpt het al de Zwarte Veegpieten die aan een opmerkelijke opmars bezig zijn, waren nog geen onderwerp van gesprek)
‘Zijn Witte Pieten dan beter dan Zwarte Pieten?’
‘Dat niet, lieverd, maar zij vinden dat uitsluitend Zwarte Pieten een uiting zijn van racisme’.
‘Wat is dat, racisme?
‘Dat leg ik je later nog wel eens uit?
‘Maar ik begrijp het niet, Sinterklaas is toch een kinderfeest?
‘Natuurlijk, maar daar gaat het hier niet om! (moeder, niet berekend op zoveel tegengas, zwijgt verder demonstratief)
Haar lieverd wil toch het laatste woord en probeert het nog een keer.
‘Maar mam, als Sinterklaas een kindervriend is en Zwarte Piet dus ook,  zijn al die volwassenen die zich daar mee bemoeien dan niet een soort pedofielen?’
Ik was blij dat ik niet in mams hoge hakken stond. ‘Waar heeft ze dit nu in hemelsnaam opgepikt’, stond met dikke (zwarte) krantekopletters op haar gezicht te lezen. Hoe ze dit thuis heeft opgelost, intrigeert me nog steeds.  Toen het woord ‘pedofielen’ zo achteloos uit het mondje van haar lieverd rolde, liep ze langzaam rood aan, in een reflex trok ze het kind haastig weg van de inmiddels fronsende omstanders.  De lieverd keek me achterom kijkend aan met een vertwijfelde blik die ik zo goed ken van Obelix als hij weer eens geconstateerd heeft dat de mensheid uit rare jongens bestaat. Hulde voor ons Roosendaalse Sint-Nicolaas comité dat gewoon aan de vertrouwde Zwarte Piet blijft vasthouden. 


Zaterdag 5 november 2016

VIER MOEILIJKE MAANDEN UIT HET LEVEN VAN GIJP

Het boek heeft een tijdje op de plank gelegen en groot was dan ook mijn opluchting toen ik afgelopen week eindelijk tijd vond om het boek ‘De wereld volgens Gijp’ ter hand te nemen. De titel is nogal ongelukkig gekozen. Het wereldbeeld van René van der Gijp is vrij snel verteld en komt grotendeels overeen met dat van uw verslaggever. In het kort samengevat: Niemand heeft gevraagd om geboren te worden en zelfs op het tijdvlak heb je geen enkele invloed.
‘Moeder en ik hadden al twee kinderen, maar we hebben jou ook nog maar genomen’.
‘Ja, zo voel ik me ook’.
Zo verwoordde Fons Jansen het machteloze gevoel dat zich van menig kind meester maakte toen hij zich er eenmaal van bewust werd dat er geen weg terug was.   

Inmiddels is duidelijk dat iedereen die na 1954 is geboren en nu nog aan het werk is zich net als het kind uit de conference bekocht mag voelen. Te jong om de legendarische jaren zestig optimaal beleefd te hebben, de boot gemist van het eens zo heilige begrip ‘met 65 jaar AOW en pensioen’. En nu maar zien wat de toekomst nog in petto heeft. ‘Ik ben 55 jaar nu, echt spannend zal het dus niet meer worden’, aldus het berustend ‘wereldbeeld’ van René van der Gijp. Eenmaal ter wereld zul je gewoon je best moeten doen om het samen met je directe omgeving een beetje leuk te hebben. Dat moet je plusminus tachtig jaar vol zien te houden en dan maar hopen dat de heer der ‘onvoorzienigheid’  zo mild is dat hij je tot zich neemt voordat je eindeloos in de medische molen verzeild raakt. Onsterfelijkheid is slechts voor een enkeling weggelegd. Een boekje, een tekeningetje of een schilderijtje zijn daartoe de meest geëigende methoden, maar de kans is levensgroot dat die huisvlijt niet in het museum of de bibliotheek, maar in de grote verzamelbak van de kringloopwinkel terecht komt. Als de schepper  al het gelukt heeft dat zijn boreling daar uit gevist wordt, hoeft de nieuwe eigenaar nauwelijks in de buidel te tasten om de koop te beklinken. ‘Maak ieder dag van je leven een feest, want het kan zomaar je laatste zijn’, is een wijze raad die Youp van ’t Hek sinds zijn ingrijpende hartoperatie het publiek iedere avond voorhoudt.  Johan Derksen verwoordde het in De Kring ten overstaan van zijn leeftijdsgenoten in de zaal iets simpeler. ‘Het grootste deel van je leven ligt achter je. Ga dus vooral zoveel mogelijk leuke dingen doen’. ‘Tsja, dat kan hij gemakkelijk zeggen, met de zes ton die hij jaarlijks van RTL beurt voor dat slap gelul over voetbal’, liet een cynische geest vlak voor mij gezeten zich ontvallen.

De kop boven dit artikel zou daarom een veel betere titel voor het tweede door Michel van Egmond geschreven boek over het kleurrijke voetbaldier zijn geweest. Aanvankelijk was het de bedoeling dat Van der Gijp en zijn biograaf in aanloop naar het EK Voetbal een luchtig zomerboekje zouden produceren. In de geest van ‘Hard werken en veel feesten schept heldere voetbalgeesten’.  De heer der Onvoorzienigheid besliste anders. Op vrijdag 4 maart genoot ik nog wat na van het  (h)eerlijke concert dat Simone van den Eertwegh de avond ervoor in De Kring had verzorgd, in de voorgaande nacht was er in Dordrecht, een kleine steenworp verderop,  echter iets ingrijpends gebeurd dat het tot dan toe zo kalme leventje van de Dordtse ex-voetballer volledig op zijn kop zette. In Huize Van Egmond rinkelde rond 9.25 uur de telefoon. ‘Gijp’ stond er in het display. De biograaf voelde direct nattigheid. Zo vroeg belde de langslaper pur sang anders nooit. ‘Het gaat over Danielle, en Nicky’, meldde Van der Gijp zich al vloekend. Met horten en stoten kwam het verhaal eruit. De paniek in de stem van zoontje Nicky die letterlijk bij hem aan de deur rammelde, ging de anders zo komische voetbalanalyticus door merg en been en keert tot op de dag van vandaag vrijwel iedere nacht in zijn slaap terug. De website van RTL Nederland meldde nog diezelfde ochtend: het verdrietige bericht bereikte ons dat van donderdag op vrijdagnacht de levenspartner Danielle van René van der Gijp is overleden. RTL leeft zeer mee met René van der Gijp, de familie en andere naasten die onverwacht afscheid hebben moeten nemen van Danielle. Uiteraard geven we René alle ruimte om zelf te bepalen wanneer hij zich weer klaar voelt om zijn plaats in te nemen bij Voetbal Inside’. Al te veel tijd gunde de vaste analist zich niet. Als onderdeel van het verwerkingsproces nam hij reeds op vrijdag 18 maart zijn vertrouwde plek weer in. Michel van Egmond week in de aansluitende drie maanden nauwelijks van zijn zijde en daarom leest het boek vooral als een ooggetuigeverslag van een nauwkeurige observator die zelfs het kleinste detail niet ontgaat.                  
Onderwerp en biograaf besloten na ampele overwegingen dat het schrijven van het boek door zou gaan, het aanvankelijk luchtige karakter stopt resoluut op 4 maart en daarna gaat het er alleen nog maar over hoe Van der Gijp met deze nieuwe situatie omgaat. De zorg voor de veertienjarige Nicky staat daarbij centraal. Zoals je van de auteur mag verwachten stelt hij zich terughoudend op,  hij is er wanneer hij voelt dat zijn onderwerp daar behoefte aan heeft en doet vooral nauwgezet verslag van de sfeer in Huize Van der Gijp. Het boek eindigt wat abrupt met het overlijden van moeder Van der Gijp nauwelijks vier maanden na die gedenkwaardige 4e maart, een gebeurtenis die echter niet al te ver wordt uitgediept. Dat was ook niet nodig. Als lezer heb je het gevoel dat het zo dan wel goed is geweest. Van der Gijp heeft zijn biograaf en het lezerspubliek een wel diep kijkje in zijn ziel gegund. Letterlijk geen vraag ging hij uit de weg. De humor kwam hoe moeizaam ook toch vaak om de hoek kijken. Dat is voor Van der Gijp waarschijnlijk ook de enige methode om met zijn schuldgevoel ten opzichte van Danielle en het onverwachte samenwonen met Nicky om te gaan. Een geluk bij een ongeluk is dat voetbal hun beider grote passie is, stiltes zullen er dus niet vaak vallen in Huize Van der Gijp waar de televisie vrijwel altijd op voetbalzenders is afgestemd. 

De Wereld volgens Gijp – Michel van Egmond, Voetbal Inside, een imprint van Overamstel Uitgevers. Gelezen door Jaap Pleij.


Donderdag 3 november 2016

WAT ZOU MIKE LORENTZ VAN DEZE ELVIS GEVONDEN HEBBEN?

Zangeres Frederique Spigt en actrice Annet Malherbe blijken De Volkskrant goed te lezen.  Toen recensent Joris Henquet als punt van kritiek op hun productie ‘Elvis never left the building’ noteerde dat de teksten tussen de nummers zo summier waren dat je ‘niets nieuws over Elvis of de kracht van deze muziek te weten komt’, besloten ze het roer enigszins bij te stellen. Het was echter geen geringe opgave waar het gelegenheidsduo zich door Henquet voor gesteld zag. ‘Iets nieuws over Elvis vertellen’, ga daar maar aan staan. Is zo langzamerhand niet alles wat de moeite van het weten over het leven van Elvis Aaron Presley, 81 jaar geleden geboren in Tupelo, Mississippi,  niet verteld? Gelukkig voor de recensent staan beide diva’s dus open voor kritiek en hebben ze het tekstuele gedeelte van hun show met enkele wetenswaardigheden verrijkt. Ik weet niet of Henquet de ‘verbeterde versie’ heeft gezien, maar ik kan me niet voorstellen dat hij dan wel iets meer te weten is gekomen. Ik kreeg de indruk dat de dames de Wikipediapagina nog eens hadden door gestruind op zoek naar wat aanvullende ditjes en datjes.
Het publiek in De Kring zat daar niet mee, de bezoekers waren duidelijk voor de muziek en niet voor een lezing gekozen.  De zaalbezetting, voor het overgrote deel vijftigers en zestigers, had na het relatief rustige eerste gedeelte niet veel aansporing nodig om uit de luie zetel te rijzen en gezellig mee te klappen en te rocken op de hits van The King. Waarschijnlijk hebben Spigt en Malherbe geen al te grote artistieke aspiraties gehad met dit project, lekker muziek maken, dat was ongetwijfeld de overheersende ‘boodschap’. Ik kan mezelf geen Elvis-adept noemen, ik was vooral benieuwd hoe Spigt met dit culturele erfgoed zou omspringen. ‘Netjes op maat’, luidde mijn slotconclusie. ‘Elvis never left the building’, een verwijzing naar The Kings gewoonte om dit juist wel (snel) te doen, is geen hoogvlieger, maar biedt wel een aardig avondje amusement. De combinatie Malherbe-Spigt ligt ook niet zo voor de hand. Het Rotterdamse krachtmens is wel geloofwaardig in deze setting, bij Malherbe kreeg ik de hele avond het gevoel dat ze een toneelrol speelde. Best een aardige, daar niet van, maar Spigt had deze productie ook gemakkelijk in haar eentje kunnen dragen. Ondanks haar uitstekende zangstem maakte Malherbe een wat koddige indruk, net alsof ze zelf ook besefte in de verkeerde productie te zijn beland. Vermakelijk was wel het verhaal dat ze tevergeefs hadden geprobeerd deze show aan het Chassé Theater in Breda te verkopen. ‘Dat lag daar echter heel gevoelig.  Zoals jullie weten, was Elvis zijn manager Colonel Parker afkomstig uit Breda waar ze hem kenden als Dries van Kuyk. Nu schijnen er nogal wat Van Kuyken rond te lopen in Breda, waar deze show misschien gevoelig voor ligt. Veiligheidshalve besloten ze het maar niet te doen. Dries van Kuyk was overigens wel via Rotterdam naar Amerika vertrokken. Dat moet ik dan weer wel bekennen’. Ik betreurde het in muzikaal opzicht wel dat het accent zo zwaar ligt op de rock&roll, en minder op de gevoelige snaren die Elvis ook in het menselijk hart wist te beroeren. Het is zonder meer een omissie dat voorbij gegaan is aan ‘American Trilogy’, een monumentaal lied dat niemand zo mooi wist te zingen als Elvis en een indrukwekkend slotbeeld vormde van de belangrijkste documentaire die aan Elvis is gewijd.  Vorig jaar rond deze tijd overleed mijn grote vriend Mike Lorentz (Lau van Poppelen) op net 58-jarige leeftijd. Hij stond deels bekend als de ‘Roosendaalse Elvis’ en als geen ander kon hij betogen waarom Elvis de grootste zanger was die ooit zijn voetstappen op Moeder Aarde heeft gezet. Van Elvisimitaties moest hij doorgaans niet veel hebben. Die sabelde hij meestal neer als ‘minder getalenteerden die graag meeliften op het succes van een ander’. ‘Ik ben een Elviszanger, geen Elvisimitator’, aldus een van zijn gevleugelde uitspraken. De hele avond waren mijn gedachten ook bij hem.  Wat zou Mike van deze ‘Elvis’ hebben gevonden?, was de prangende vraag die me niet losliet. Aan het slot van ‘Elvis never left the building’ werd het eerste singletje met het bijbehorende krakerige geluid van Elvis op het scherm vertoond.  Deze achtergrondprojecties  had het duo echter veel nadrukkelijker in de voorstelling moeten implanteren. Een duidelijker regisseurshand had deze show goed kunnen gebruiken!


Elvis never left the building - Frederique Spigt, Annet Malherbe. Gezien door Jaap Pleij op woensdag 2 november in de grote zaal van De Kring.  Een uitgebreid In Memoriam over Mike Lorentz is terug te vinden in mijn boek ‘TelevisieROOS’ uit 2015.      


Woensdag 2 november 2016

PVC PLEIT VOOR VERGOEDING ALARMSYSTEMEN VOOR OUDEREN

Paul Stap, specialist in alarmsystemen die senioren om hun nek of pols kunnen dragen, heeft een punt als hij in dagblad Trouw stelt: ‘Als de voordeur dicht is, ben je afgesloten van de wereld. Dat is levensgevaarlijk als je oud bent’.  Nu de verzorgingstehuizen in rap tempo verdwijnen, zal de vraag naar deze alarmsystemen gigantische proporties aannemen. Het schrijnende is dat gemeenten en zorgverzekeringen het alarmsysteem doorgaans niet vergoeden. En dat is bijzonder dom, oordeelt Stap terecht.
Als ouderen vallen en hulp is niet snel ter plaatse, dan komt dat de samenleving letterlijk en figuurlijk duur te staan.  Dan zal er alsnog ‘zurg’ geboden moeten worden, om met SP-er Emile Roemer te spreken. Het gaat daarbij vaak om oude en/of zieke mensen waarover zorginstanties zich eigenlijk direct zouden moeten ontfermen. Uit cijfers van het Centraal Bureau voor de Statistiek blijkt dat het aantal ouderen dat overlijdt na een valincident fors toeneemt.  Doordat ouderen ‘dankzij’ dit catastrofale kabinetsbeleid gedwongen thuis blijven wonen tot het echt niet meer gaat, zijn zij geheel aangewezen op dit smalle levenslijntje met de buitenwereld. Ouderenorganisatie ANBO beschouwt de persoonlijke alarmknop als een goede oplossing. Woningen van kwetsbare ouderen kunnen adequaat worden aangepast met technische snufjes. Te denken valt aan bewegingssensoren die registreren of de bewoner menselijke activiteit vertoont. De ANBO voert aan dat gemeenten verantwoordelijk zijn voor aanpassingen, maar daar dikwijls heel terughoudend in zijn. Ouderen, dikwijls zo opgevoed dat ze anderen en vooral hun kinderen niet tot last willen zijn, dienen zich te realiseren dat de vraag om hulp geen teken van zwakte maar juist van kracht is. We zijn nu eenmaal op de wereld om elkaar te helpen en enkele dagen hulpeloos met een breuk in de doucheruimte of de tuin (wat recentelijk is geschied) liggen is niet bepaald verstandig.
De PVC vraagt zich af hoe de gemeente Roosendaal, stichting Groenhuysen en woningbedrijf AlleeWonen met deze problematiek omgaan. Hoe terughoudend of juist toeschietelijk zijn deze instanties als het gaat om genoemde aanpassingen te vergoeden? Daarnaast zou Roosendaal in samenwerking met de zorgverzekeringen wellicht het voortouw kunnen nemen om een systeem te bedenken waarmee alarmvoorzieningen voor financiële vergoeding door de overheid in aanmerking komen. De PVC heeft dit inmiddels aan genoemde partijen voorgelegd.