Woensdag 30 augustus 2017

Gemeenten moeten er tegenwoordig heel wat voor doen –vooral diep in de buidel tasten-  om middels wielerkoersen of kritiekloze stadsportretjes de landelijke televisie te halen. De gemeente Roosendaal leek zo maar een uur gratis publiciteit in de schoot geworpen te krijgen toen BNN/VARA (toen nog) trots aankondigde een tv-documentaire over Jesse Klaver, de JC  van GroenLinks,  te gaan uitzenden. Want Jesse, die is van hier. Van de Westrand om precies te zijn. Burgemeester blij. Logisch, want zo dik zitten we niet meer in de Landelijke Bekende Roosendalers. Enkele jaren terug liet de jonge God van GroenLinks in een interview met De Volkskrant zich kritisch uit over zijn geboortestad. Zo noemde hij de binnenstad van Roosendaal een ‘verrommelde bedoening’. Dat zinde de burgervader uiteraard niet, maar na een gezamenlijk biertje op een van die immer gezellige Markt-terrassen was dat plooitje ook weer recht gestreken.
Jesse Klaver, de zoon die even verloren leek te zijn gegaan,  was in de ogen van het Stadskantoor voortaan weer een ware ambassadeur voor Roosendaal en in de bestuursvleugel werd na de blijde boodschap uit Hilversum al volop victorie gekraaid en voorbereidingen getroffen om gezamenlijk eens goed te gaan zitten voor het Jesse-televisieportret, waarin hij ongetwijfeld zijn Roosendaalse roots niet zou verbloemen. De Telegraaf kreeg echter lucht van deze gratis zendtijd voor een politieke partij, notabene vervaardigd door een betaalde medewerker van GroenLinks,  en opende frontaal de aanval op de bestuurders van de Nederlandse Publieke Omroep (NPO) en BNN/VARA. Directeur televisie van de NPO, Frans Klein, gaf blijk van een ruggengraat overeenkomstig zijn naam en na ijlings overleg met BNN/VARA werd eendrachtig besloten de gewraakte documentaire niet uit te zenden.  ‘Want’, zo sprak Klein dubieuze woorden die erom smeken eindeloos herhaald te worden in ‘Voetbal Inside’ met commentaar van Johan Derksen, ‘de maker stond op de loonlijst van GroenLinks en hij was bevriend met Klaver. Dan heb je de schijn tegen en kun je niet verder. Het spreekwoord is tenslotte: wiens brood men eet, wiens woord men spreekt. Dat past niet bij een waardevrij, objectief journalistiek product’.  Om daar nog uiterst zwak aan toe te voegen: “We hebben eerder films uitgezonden over politici als Wim Kok (PvdA) en Emile Roemer (SP), het verschil is dat die zijn gemaakt door onafhankelijke journalisten’. Merkwaardige redenering. De makers van VPRO’s ‘Zomergasten’ behoren voor zover bekend niet tot de vriendenkring van Mark Rutte, maar toch kreeg de premier relatief kort voor de Tweede Kamerverkiezingen alle ruimte om ruim drie uur propaganda te maken voor het VVD-gedachtengoed, voor zover aanwezig. Met zijn goed doordachte opmerking ‘Pleur Op’ in de richting van demonstrerende Turken snoepte Rutte spelenderwijs die avond ongetwijfeld heel wat kamerzeteltjes van Geert Wilders af. Als je dus als maker maar de schijn van onafhankelijkheid weet te wekken, krijg je van Klein het groene licht. Die zienswijze schreeuwt natuurlijk om nader journalistiek onderzoek.  Waren die cineastische Kok en Roemer-volgers wel zo onafhankelijk als ze beweerden te zijn?  Nog storender bij deze hele gang van zaken is dat er weer publiek geld is uitgegeven aan een product dat de belastingbetalers wellicht nooit te zien krijgen. Ik zeg nadrukkelijk ‘weer’, want in een grijs omroepverleden besloot de KRO de serie ‘Met Goed Fatsoen’ met Rijk de Gooijer in de hoofdrol niet uit te zenden, vanwege mogelijke ‘anti-joodse sentimenten’.  Ik heb enkele jaren terug verwoede pogingen in het werk gesteld om de KRO te bewegen deze reeks op basis van ‘voortschrijdend inzicht’ alsnog uit te zenden. Een betoog dat op de landelijke radio bijval kreeg van de in Bergen op Zoom geboren Cornald Maas en de geestelijk vader Berend Boudewijn, maar ‘De Katholieke’ bleef volharden in zijn weigering om deze gebeden te verhoren.
Ik ga nog even terug naar Kleins laatste zin: ‘dat past niet bij een waardevrij, objectief journalistiek product’.  Ik heb nieuws voor Klein. Journalistieke objectiviteit bestaat niet. Geen enkel mens ter wereld is immers objectief in zijn vertelsels, en zijn kijk op de wereld. Een journalist is in de eerste plaats een mens. Waarom zou een journalist dan wel objectief zijn? Zijn doelgroep, de lezers, zijn dat ook niet. Zij lezen selectief, nauwkeurig pikken ze eruit wat hun belangstelling heeft. Bij voorkeur – en dat wordt in deze tijd van Sociale Media heel ferm onderstreept- lezen ze opvattingen die overeenkomen met hun eigen mening. Zelf vind ik het juist leuk om artikelen te lezen waar ik me aan erger –gebaseerd op de filosofie ‘ik sta hier niet om u lastig te vallen met meningen die u al hebt’ - maar er zijn natuurlijk grenzen. Wetenschappelijk onderzoek heeft echter uitgewezen dat de lezer alleen argumenten onthoudt wanneer het argumenten zijn voor het eigen standpunt. ‘Die Welt is meine Vorstellung’, sprak ooit de filosoof Schopenhauer, bepaald niet de minste in dit vakgebied.  Iedereen kijkt door zijn eigen bril. In de journalistiek is het niet ongebruikelijk dat de bril wordt aangemeten door de groep onder wiens vaandel men publiceert. Toon mij iemand die zegt volledig objectief te zijn en ik toon u de meest ongeloofwaardige leugenaar ter wereld, voeg ik er uit eigen koker aan toe.  Klein had het dus verdiend om af geserveerd te worden vanwege deze dubieuze opmerking, maar dat – ook dat is media in Nederland- gebeurde dus niet. Shula Rijxman, bestuursvoorzitter van de NPO, voelde zich ook nog geroepen via De Volkskrant een duit in het zakje te doen. Naast een belachelijk betoog over ‘het koesteren van de onafhankelijke, publieke omroep’ meende ze een manier te hebben bedacht om de documentaire toch uit te kunnen zenden zonder dat het twijfel oproept over de onafhankelijkheid. Zo dacht ze aan een omlijstende talkshow met alle betrokkenen aan tafel. Onbedoeld sprak Rijxman met dit ballonnetje haar minachting uit voor de kijkers. Die zijn zelf heel goed in staat om zin en onzin te onderscheiden en informatie en propaganda uit elkaar te houden. Daar hebben ze echt geen pratende hoofden voor nodig. Nu de eerste rook is opgetrokken, kan het slagveld geïnventariseerd worden: burgemeester van Roosendaal - boos en teleurgesteld, wellicht zelfs gefrustreerd, Jesse Klaver – gefrustreerd, teleurgesteld, kampend met gekwetst ego, net als de maker van de documentaire, NPO-directeur Klein – volkomen ongeloofwaardig geworden, Shula Rijxman – heeft zichzelf te kijk gezet als spuit elf met zwak straaltje, BNN/VARA – gebrek aan ruggengraat publiekelijk aangetoond, en staat nu net als de KRO te boek als verspiller van omroepgeld, lachende derden – Mark Rutte, De Telegraaf, de kijker – haalt achteloos de schouder op en gaat over tot de orde van de dag, Arjen Lubach – winnaar, heeft door deze breed gedragen uitglijer materiaal genoeg voor diverse ‘Zondag Met’ uitzendingen.

Woensdag 30 augustus 2017

De Roosendaalse Kermis is in aantocht. Daar valt letterlijk en figuurlijk niet aan te ontkomen. Wethouder Cees Lok heeft met zijn bespiegelingen weer eens mooi weer mogen spelen in het Kermiskrantje.  De geprinte huis-aan-huis sufferdjes hebben traditioneel een kritiekloze aankondiging gepubliceerd. Dat de kermis al weer op de verkeerde plek staat en de omwonenden op twee dagen tot ver na middernacht uit hun slaap worden gehouden door dit ‘voortschrijdend inzicht’ van overheidswege  wordt slechts schouderophalend afgedaan.  Terwijl de oplossing toch zo simpel is: zet de hele boel neer op het Herstaco-parkeerterrein en je hebt een perfecte kermisaccommodatie.  Maar waarom zou je kiezen voor de meest logische oplossing als je het voor iedereen ook moeilijk kunt maken, zo lijkt dit College van B&W al jaren lang te redeneren. Logica is bepaald niet logisch in het Stadskantoor. 
Maar eerlijk is eerlijk, er is een kermisonderdeel waar ik steeds weer naar uitkijk en veel plezier aan beleef. Dat is de Kermis-mis in de botsautootjes,  een dienst die geheel wordt gedragen en van kleur voorzien door de charismatische-, komische- en uiterst gevatte kermisaalmoezenier Bernard van Welzenes uit Nijmegen. Sinds frater Venantius, een creatie van Wim Sonneveld, is er niet meer zo gelachen tijdens een ‘religieus samenzijn’. Dit jaar krijgt hij voor het eerst ondersteuning van de nieuwe pastoor van de Sint Norbertusparochie, Ronald van Bronswijk.  Voor Van Welzenes is 2017 om meerdere reden een bijzonder jaar.  Enkele maanden terug vierde hij zijn veertigjarig priesterjubileum en ook werd er op feestelijke wijze bij stilgestaan dat de aalmoezenier al 35 jaar de geestelijk adviseur is van de schippers.  In een interview met De Gelderlander zei Van Welzenes dat dichtbij de mensen staan zijn voornaamste drijfveer is. Dat geldt in zijn ogen vooral voor de schippers die aan de rand van de maatschappij varen.  ‘Altijd zijn er problemen, over ligplaatsen, over staanplaatsen. Daarom moeten wij voor onze mensen de krachten bundelen om ze te kunnen helpen, nationaal en internationaal’. Dat ‘dichtbij-de-mensen-staan’ spreekt hem ook zo aan in de huidige kerkleider Franciscus, waar hij veel meer waardering voor kan opbrengen dan diens voorganger Benedictus XVI (Joseph Ratzinger), die hij tijdens de Kermis-mis eens betitelde als ‘een wijze kamergeleerde’.  Het zal Van Welzenes dan ook ongetwijfeld aan het hart gaan dat Franciscus vanwege diens pauselijk actieplan over vluchtelingen en migranten, dat op 21 augustus werd gepubliceerd, stormen van kritiek over zich heeft afgeroepen.  Bij Punt 5 heeft de paus een zin geschreven die met een wereldwijde frons is ontvangen en waarop met afschuw is gereageerd.  ‘Persoonlijke veiligheid en waardigheid moeten altijd voorrang krijgen op de nationale veiligheid’. Als je zoiets durft te publiceren enkele dagen na de moordpartij op de Ramblas van Barcelona gooi je je zo zorgvuldig opgebouwde imago publiekelijk te grabbel, zo kreeg Franciscus massaal voor de voeten geworpen. Een politicus die tegen de slachtoffers en de nabestaanden van het internationale terrorisme vertelt dat de nationale veiligheid ondergeschikt moet worden gemaakt aan de individuele veiligheid van migranten, vluchtelingen en asielzoekers zou waarschijnlijk bedekt met pek en veren de stad worden uitgeschopt, zo stelde columnist Ephimenco terecht in dagblad Trouw. Dat Franciscus zich steeds meer als een politicus en niet primair als kerkleider opstelt, wekt eveneens heel wat wrevel. In het actieplan spreekt hij zich ook uit voor een politiek van ongebreidelde gezinshereniging, ‘inbegrepen grootouders, broers, zussen en kleinkinderen, dit zonder het stellen van economische eisen’, want zo redeneert de paus..’migratie is een natuurlijke menselijke reactie op crisis en het bewijst dat ieder mens streeft naar geluk en een beter leven’. Volkomen wereldvreemd, was nog een van de mildste kritieken op dit politieke document. In de westerse wereld kennen we gelukkig de scheiding van kerk en staat, en binnen die verhouding zijn het de wereldse bestuurders die een passend antwoord moeten vinden op de massale immigratie, waarbij met name Europa in het rampjaar 2015 bijzonder slordig is omgesprongen met het verdedigen van zijn buitengrenzen. Een onbegrensde invasie van ‘naar geluk strevende mensen’ zou overal ter wereld tot een enorme chaos leiden. Een langdurige, wereldwijde gedwongen geboortestop zoal ik al eerder heb bepleit om het krankzinnig hoge aantal van 7, 5 miljard aardbewoners fors terug te dringen zou op termijn zeker soelaas bieden. Nu gaat het er echter om de wereldorde zo goed en zo kwaad als het kan enigszins in balans te houden en daar hebben we vakbekwame, realistische politici voor nodig en geen kerkleiders die het zicht op de wereld volledig zijn kwijtgeraakt.    Natuurlijk mag van Bernard van Welzenes op zondag 3 september (aanvang 10.30 uur,  botsautootjes op het EKP-terrein, wie weet in de toekomst op het Sfeerstrand, JP)) de nodige luchtige beschouwingen worden verwacht. Aan dat verwachtingspatroon kan en zal hij ongetwijfeld niet voorbijgaan, maar gelukkig heeft de kermisaalmoezenier zich ook leren kennen als een persoonlijkheid die niet schuwt harde noten te kraken indien de omstandigheden daar aanleiding toe geven. Mooi weer spelen al la Cees Lok is nu dus niet op zijn plaats, wijze woorden die getuigen van een helder inzicht in de materie des te meer. Het belooft deze keer wel een heel interessante Kermis-mis te worden.    

Maandag 28 augustus 2017

Herhaaldelijk heeft de PVC het gemeentebestuur gewezen op het enorme gebrek aan winkelvoorzieningen in het Stadsoevers/Kadegebied. Omdat de PVC in de aanloopperiode al  vermoedde dat dit wezenlijke onderdeel bij het ontwikkelen van de plannen over het hoofd was gezien, informeerde de partij destijds bij wethouder Toine Theunis naar de detailhandelsmogelijkheden. Die gaan er dus niet in optima forma komen. De bewoners van het  recentelijk gereedgekomen wooncomplex De Douanier moeten zich in eerste instantie behelpen met de bestaande, summiere winkelvoorzieningen en zullen dus voor hun dagelijkse boodschappen aangewezen zijn op de bescheiden Jumbo-supermarkt aan de Rembrandtgalerij. Als ze hun klandizie liever aan de binnenstad gunnen, dan wordt het een constante grimmige chaos bij ‘De Schuiven’, zo vreesde en vreest de PVC nog steeds.
Het heeft de partij sowieso verbaasd dat De Kade het al zo lang zonder eigen supermarkt moet stellen. Het liefst zou de PVC zien dat bij voorbeeld het Kadeplein of het laatste stuk van de Oostelijke Havendijk wordt verrijkt met een Nettorama. Deze Super wil graag naar Roosendaal komen, maar in verband met de parkeergelegenheid kiest Nettorama uitsluitend voor locaties bij uitvalswegen.  GoStores had derhalve een mogelijkheid geweest, maar daar is nu geen geschikte ruimte beschikbaar. Theunis beantwoordde de vragen van de PVC niet echt, hij liet zijn woordvoerder slechts summier verwijzen naar het bestemmingsplan Stadsoevers. Letterlijk staat daarin vermeld: ‘In het bestemmingsplan worden geen grootschalige detailhandelsvoorzieningen voorzien. In het plangebied zullen wel kleinschalige detailhandelsfuncties gerealiseerd kunnen worden. Deze bevinden zich rond de Zwaaikom. Ook aan De Kade is detailhandel mogelijk, aangezien dit een aanloopstraat naar het kernwinkelgebied is. In de regels is verspreid over de verschillende bestemmingen maximaal 2400 m2 detailhandel mogelijk, in eenheden van 200 m2’.
In de ogen van de PVC is het absurd dat een groot aantal nieuwe Kade- en Stadsoeversbewoners straks niet in hun eigen omgeving terecht kan voor de dagelijkse boodschappen.  Zoals de PVC het inschat zijn er momenteel twee mogelijkheden. Een kleine supermarkt op de plek van het leegstaande pand op het Kadeplein waar voorheen café Eclips in was gevestigd, of..en dat is veel aantrekkelijker, pal naast de fabriek van de Suikerunie op de plek waar nu een haveloos, leegstaand kantoorpand op het laatste gedeelte van de Oostelijke-Havendijk volkomen nutteloos kostbare centrumruimte in beslag neemt.  Daarmee zou tegemoet gekomen worden aan de wens van de Nettorama om vlak bij een uitvalsweg een filiaal te openen.  Bovendien kunnen de omringende, lege grasvelden heel mooi dienst gaan doen als parkeergelegenheid.  Snel, voordelig en vlug en goed bereikbaar! – Verleng uw bezoek aan het Sfeerstrand met een sfeervolle winkelervaring’. Ik zie deze tekst al in de grote openingsadvertentie van de Nettorama staan. Het is absurd dat Bergen op Zoom wel over een Nettorama beschikt en dat dit  winkelplezier  in Roosendaal nu nog niet te beleven is.  De PVC verzoekt het College derhalve om deze mogelijkheden nog eens in ogenschouw te nemen en aan een onderzoek te onderwerpen. De nieuwe centrumbewoners –en de bezoekers aan het Sfeerstrand niet te vergeten- zullen het gemeentebestuur daar dankbaar voor zijn en dat is met de verkiezingen in aantocht natuurlijk nooit verkeerd.  De Nettorama zal hier door de PVC ook over benaderd worden.         

Zondag 27 augustus 2017

Voor strandgenoegens hoeven de Roosendalers sinds zondag 27 augustus niet meer in de file naar de Zeeuwse kust te gaan staan. Het Zeeuwse strand is namelijk gewoon naar Roosendaal gekomen. Ingeklemd tussen de kleurrijke graffityhal en het eveneens nieuwe Innovitapark is de afgelopen dagen een heuse strandtent verrezen op de Oostelijke Havendijk.  Initiatiefnemer Michiel van Dongen, reeds bekend van zijn creatieve sfeerbedrijfjes Sfeerhaven en Houthaven aan de overzijde, de Westelijke Havendijk, krijgt al kort na de opening rond het middaguur heel wat aanloop te verwerken in zijn Sfeerstrand. Het zijn niet alleen zakenrelaties die hem komen feliciteren met deze bijzondere aanwinst, veel belangstellenden kwamen vooral op de bekende zomerse ingredienten zon en strand af, en dat onder het genot van een hapje en een drankje. Het water, of liever gezegd de waterpartijen ontbreken nog, maar dat is volgens Michiel slechts een kwestie van tijd.
Het Sfeerstrand bestaat uit de Beachclub 0165, omringd door zand, en een evenementenveld waarop nog van alles mogelijk is. Wie binnen een kijkje neemt, zal verrast zijn door de binnenruimte (Beach Inside), waarvan de ondergrond eveneens uit zand bestaat.  Speciaal voor deze feestelijke gelegenheid heeft Michiel voor levende muziek en kinderactiviteiten gezorgd.  ‘Afhankelijk van de verdere ontwikkeling van het gebied hoop ik hier  minimaal zes jaar te kunnen blijven zitten. Met de gemeente, die ook voor de komst van het Zeeuwse zand heeft gezorgd,  zijn daar goede afspraken over gemaakt. Naast diverse beachsporten kunnen de sportievelingen hier straks ook terecht voor onder meer basketbal en volleybal. Ik werk heel nauw samen met Delta Talent en het Johan Cruyff College om bij te dragen aan de ontwikkeling van potentiele topsporters. Natuurlijk zal ik er alles aan doen om de omgeving zo netjes mogelijk te houden. Vrijwilligers en wellicht mensen met een afstand tot de arbeidsmarkt zullen het onderhoud gaan verzorgen. Voorts heb ik contact gelegd met de organisatie achter het Openluchttheater Vrouwenhof om te bezien of en hoe we activiteiten kunnen uitwisselen. De achterbuurman is het Herstaco Stadion, misschien liggen daar ook wel mogelijkheden. De kermis komt er weer aan. Daar valt in de toekomst misschien ook mee samen te werken. Kortom, legio mogelijkheden. Maar ik doe het stapje-voor-stapje. We zullen wel zien wat haalbaar en niet haalbaar is’, aldus Michiel, die overduidelijk bruist van energie. Op het zand zitten diverse vrouwen in bikini inmiddels lekker van de zon te genieten, in de wetenschap dat hun kroost binnen gezichtsveld op creatieve wijze wordt beziggehouden.  Voor Beach Inside denkt Michiel aan kinderactiviteiten op structurele basis. Mijn inziens is het een perfecte plek voor sport- en demonstratiewedstrijden. Met name voor alternatieve judotoernooien en Martial Arts-activiteiten is zowel de ruimte als de ondergrond uitstekend geschikt. Het aanpalende grasveld leent zich prima voor de aanleg van een midgetgolfbaan. Gezien alle huidige bouwactiviteiten en bouwplannen die nog in werking moeten worden gezet, lijkt Michiel met dit karakteristieke witte complex precies op tijd de juiste zet te hebben gedaan. We gaan ongetwijfeld nog vaak vernemen van het Sfeerstrand. Voor meer informatie: info@hetsfeerstrand.nl                 

Zaterdag 26 augustus 2017

Wat ‘leuk’ dat Joris Linssen de lezers van de NCRV-gids deelgenoot maakt van de hectische vakantie die hij in India heeft doorgebracht,  en wat een mooi voorbeeld geeft hij met deze verre vliegreis ook aan de milieubewuste burger! Ook stelt hij hen weer ‘prachtige’ tv-programma’s in het vooruitzicht, zoals ‘Hello Goodbye’. Met deze ‘spontane gesprekken met echte mensen’ (reizen er ook wel eens namaakmensen met het vliegtuig?)  op Schiphol’ geeft de NCRV natuurlijk een totaal verkeerd signaal af. Hoe moet het ooit lukken om de uitstoot met 3 procent terug te brengen terwijl er maar lustig op los gevlogen wordt en dit onmaatschappelijke gedrag op zo’n lichtzinnige wijze wordt belicht door de televisiemakers?
Het is te hopen dat het nieuwe kabinet dit huidige, onzinnige omroepbestel, dat nu vooral functioneert als reisbureau voor egotrippers, helemaal  binnenstebuiten keert en omtovert in een publiek bedrijf met slechts een NPO-zender, die is opgebouwd uit een paar vaste kwaliteitingrediënten:  Journaal, Film (bij voorkeur Arte-Cinema), een sobere actualiteitenrubriek zonder persoonsverheerlijking,  topsport (zonder gezwets, gezever en analytici) en wezenlijke documentaires (geen Discovery-onzin).  Laat al dat goedkope vermaak  en die talkshows vol dikdoenerij lekker over aan de commerciële zenders. Als Matthijs van Nieuwkerk naar eigen zeggen echt een miljoen per jaar kan verdienen bij RTL of SBS, laat hem dan lekker vertrekken. Voor dit soort schaamteloze graaiers zou geen plek moeten zijn in het nieuwe publieke bestel.  Hoog tijd dus voor zelfonderzoek en niet voor ongepaste borstklopperij in de vorm van een selfie!        

Zaterdag 26 augustus 2017

Onlangs heeft de PVC het gemeentebestuur geattendeerd op ernstige geluidsoverlast op het afgesloten parkeerterrein van het naamloze appartementencomplex aan de Noordzijde van de Markt, veroorzaakt door een minuscuul horrorhondje met sterk afwijkende stembanden. In een aanvullend schrijven wordt ook aandacht gevraagd voor de herrie die passerende, ‘fluitende’ treinen voortbrengen bij het passeren van ‘De Schuiven’ en ook dringt de PVC nogmaals aan op extra veiligheidsmaatregelen ten bate van de voetgangers in het tunneltje onder het spoor. 

‘Het gaat in het eerste geval niet om zomaar een blaffend keffertje. Ik heb geen idee wat dit ‘baasje’ zijn hond, type worstenbroodje met vier poten, dagelijks te eten geeft, of met welke hormonen hij het beestje inspuit, maar het mormel weet een geluid te produceren dat werkelijk door merg en been gaat. Vandaar dat het beestje ‘liefkozend’ als horrorhondje wordt aangeduid. Recentelijk was het blafbeest zelfs aan de andere zijde van de Markt letterlijk te ‘verstaan’. De afkeurende blikken van de bewoners van dit complex en de Marktstede ten spijt vindt deze eigenaar het kennelijk ook nodig zijn viervoeter tijdens het wandelingetje flink op te jutten, zodat het kreng zich nog ernstiger gaat overblaffen. Bij DWDD of andere onnozele praatprogramma’s zien ze deze combinatie baas/mormel ongetwijfeld graag komen, want hier lijkt sprake van een heus wereldwonder, maar de omwonenden kunnen dit geblaf missen als kiespijn. Het is met honden net als met kinderen. Je moet ze zien, maar niet horen, en zeker niet op deze wijze’, aldus de PVC. 

‘Graag wijs ik u ook op een vorm van geluidsoverlast in dit gedeelte van het centrum die helaas heel wat structureler van aard is, naar ik vrees. De geluidsoverlast van de passerende treinen is toch al aan de stevige kant, sinds kort is er ook sprake van zogeheten ‘fluitende treinen’. Het gaat met name om goederentreinen, die bij het passeren van ‘De Schuiven’ een hoog, schril, piepend geluid voortbrengen. Dat heeft waarschijnlijk te maken met werkzaamheden die hier recentelijk zijn uitgevoerd op het spoor. Ik verzoek het College hierover snel contact op te nemen met de Nederlandse Spoorwegen, want nog meer geluidsoverlast kunnen we in het centrum missen als kiespijn.
 
Voorts verzoekt de PVC het College nogmaals extra veiligheidsmaatregelen te nemen t.b.v. de voetgangers in het tunneltje onder het spoor. ‘De afgelopen week was ik er wederom getuige van hoe een gemotoriseerde idioot een vrouw met twee kleine kinderen bijna van de sokken reed. In plaats van geld te verspillen aan een ‘kunstzinnig likje verfje’ had u destijds beter voor verkeersremmende maatregelen kunnen kiezen, zoals ook bij de verbinding Emile van Loonpark – Bloemenmarkt is aangebracht. Dit kunnen de kosten niet zijn, dus ik doe nogmaals een beroep op uw College om de voetgangers in het tunneltje op dezelfde wijze te beschermen tegen gemotoriseerd verkeer dat doorgaans nauwelijks de moeite neemt om af te remmen in de bocht’

Vrijdag 25 augustus 2017

De eerste warme dag in weken leverde 31 kilometer file richting Zeeuwse kust op. Onder die strandgangers bevond zich ongetwijfeld een groot aantal ouders met jonge kinderen die bij andere weersomstandigheden voor het Openluchttheater Vrouwenhof zou hebben gekozen. Leverde het bezoek van zanger/acteur Dirk Scheele vorige week woensdag zowaar een uitverkocht ‘huis’ op, deze keer bleef de teller steken bij honderd tot honderdvijfentwintig bezoekers. En laat Frank Agricola van het Circus Theater Vladimir nu net deze middag naar Roosendaal te zijn afgereisd om zijn droomprinses te zoeken. Met zijn magische telescoop kreeg hij zodoende veel minder potentiele kandidaten in het vizier dan gepland, met ‘dank’ aan de koperen ploert.

Gelukkig is er ook op dat vlak veel te beleven in Roosendaal, derhalve hoefde Agricola niet met lege handen te vertrekken uit het feeërieke Vrouwenhof. Maar voor hij zijn droomvrouw in de armen kon sluiten, moest hij de nodige hindernissen overwinnen. Om van een goed overzicht verzekerd te zijn, had hij voorafgaande aan de voorstelling een enorm lange mast opgetrokken op de heilige grasmat van het Vrouwenhof. Maar om het gevaarte enigszins functioneel te krijgen, moesten letterlijk de nodige zeilen worden bijgezet. De gebruiksaanwijzing was niet al te duidelijk. Tot welke frustrerende taferelen dat kan leiden, toonde Youp van ’t Hek aan in zijn befaamde Ikea-act. Agricola liet zich niet zo gauw uit het veld slaan en besloot de hulp van enkele creatieve kinderen in te roepen. Gekoppeld aan de onzekerheid over het welslagen van zijn missie, kreeg de trouwlustige acrobaat voor hij het kraaiennest kon beklemmen te kampen met een gebroken hartaanval. Gelukkig zat het meisje Stefanie op een van de voorste banken en die wist daar wel raad mee. Samen met verpleegster Charlotte wist ze op het nippertje te voorkomen dat zijn toch al dolende ziel definitief ten hemel zou stijgen. Eenmaal genezen kon Agricola dan eindelijk aan zijn mastbeklimming beginnen. De vraag was of hij voor dit doel wel de juiste weg had gekozen. Met beide benen stevig op de grond staan, is immers een basisvoorwaarde voor een standvastig huwelijk. Bij zijn buitelingen richting de magische telescoop hoog in de mast kreeg hij onverwacht hulp van een uitermate levendige tweeling. Daarmee had hij tevens de beoogde bruid gevonden. Wel wat jong misschien, maar bedenk dat enkele eeuwen geleden het heel normaal was dat  ouders die het aanzien van de familie wilden versterken hun kinderen al op zeer prille leeftijd uithuwelijkten aan vooraanstaande vorstenhuizen.  Zo werd stadhouder Willem II  op 14-jarige leeftijd uitgehuwelijkt aan de 9-jarige Maria Stuart, de oudste dochter van de Engelse koning Karel V.  Dit huwelijk werd niet echt een succes, maar al te lang heeft de onfortuinlijke Oranjenazaat daar niet onder hoeven te lijden. Na drie mislukte staatsgrepen overleed hij reeds op 24-jarige leeftijd aan de pokken. Acht dagen later werd zijn zoon geboren die als Willem III wel een belangrijke rol speelde in de vaderlandse historie. Zo was hij samen met admiraal Cornelis Tromp op de achtergrond betrokken bij de moord, zeg maar slachting,  op de gebroeders De Witt in 1672. Agricola viel echter zo direct voor de charmante Clarissa dat de hoop gerechtvaardigd was dat dit huwelijk wel zou slagen. Haar tweelingzusje mocht als ambtenaar van de burgerlijke stand dienen, een rol waarin het meisje zichtbaar veel schik had. Wellicht hebben we hier een toekomstig lid van het Roosendaals Toneel aan het werk gezien. Jammer dat uitgerekend deze middag Cees Jongeneelen van dit gezelschap, tevens vrijwilliger bij het openluchttheater, schitterde door afwezigheid. Na het spontaan uitspreken van het Ja-woord moest het kersverse echtpaar het eens zien worden over de bestemming voor de huwelijksreis. Zij, duidelijk avontuurlijk aangelegd, koos spontaan voor Afrika, terwijl Agricola beduidend meer voelde voor Turkije. Als dat maar geen hommeles wordt, zag je de ‘ambtenaar der burgerlijke stand’ denken, vrezend voor de toekomst van zusjelief!        .

Circus Theater Vladimir – Gezien door Jaap Pleij op woensdag 23 augustus in het Openluchttheater Vrouwenhof.  Dit was de laatste voorstelling in de reeks woensdagmiddagproducties. De crew van het openluchttheater gaat zich nu richten op het reeds lang uitverkochte concert van de Edwin Evers Band op vrijdag 8 september. De opbouw en inrichting van het terrein begint al enkele dagen eerder.   

Maandag 21 augustus 2017

Ephimenco, de onvolprezen columnist op de eerste binnenpagina van Trouw, is gelukkig weer terug op zijn vertrouwde stekje. Na al die onzinstukjes van invaller Phaedra Werkhoven is het een verademing om weer kennis te nemen van zijn ongezouten en verfrissende opinies. De wijze waarop Ephi in zijn eerste column na zijn time-out tekeer ging tegen het ‘gendertijdperk’ dat niet bepaald onopgemerkt zijn intrede heeft gedaan,  doet vermoeden dat hij op zijn vakantiestek constant heeft zitten popelen om zijn vingers weer stevig te laten wapperen boven het toetsenbord. Het willens en wetens benadrukken van de biologische kloof tussen mannen en vrouwen zou je zomaar eens de kop -of je baan- kunnen kosten.  James Damore, ex-werknemer van Google, weet daar sinds zijn ‘gendermemo’ alles van. Terecht dat Ephi het waarschuwende vingertje heft. ‘Hoe progressiever en linkser je werkomgeving, hoe intoleranter en fascistoider de oekazes die je vrije mening dienen te vermoorden’, zo waarschuwt hij onoplettende zielen die zich nog niet bewust zijn van de veranderde tijdgeest.
Zoals te vrezen viel, toonde de gemeente Roosendaal zich weer eens uiterst gevoelig voor deze uit Amsterdam overgewaaide onzinproblematiek. Dit nieuwe bestuurlijke bewustzijn heeft zelfs al geresulteerd in drastische maatregelen.  Zo worden de burgers vanuit het Stadskantoor binnenkort niet meer aangesproken met ‘Dames en Heren’, maar met ‘Beste Bewoners’.  Bij de schaarse openbare speeches van burgemeester Niederer is dat al het geval, maar op termijn wordt dit beleid ook toegepast in de aanhef boven de brieven die de gemeente verstuurt.  Boven het laatste schrijven dat ik van de gemeente mocht ontvangen (o.m. over de tegeltaks, extra veiligheidsmaatregelen,  parkeermogelijkheden Vrouwenhof) staat nog keurig vermeld ‘Geachte heer Pleij’, ik zal er dus aan moeten wennen dat hier voortaan ‘Beste bewoner Pleij’ komt te staan. Waarom doet Niederer dat?, zullen velen zich afvragen. In het persbericht staat vermeld: Hiermee komt de gemeente tegemoet aan de wens van personen die niet als man of vrouw willen worden aangesproken, omdat zij zich niet thuis voelen in een van deze twee hokjes.  Is daar dan onderzoek naar gedaan? Uiteraard niet. Brede maatschappelijke discussies zijn ook niet aan de orde geweest.  De gemeente Roosendaal kenmerkt zich weer eens door een gebrek aan eigen visie en huilt lekker mee met de wolven in het bos. Ieder mens heeft de keuze om ‘zijn of haar’ leven naar eigen inzicht in te richten, er zijn echter twee zaken van biologische aard waar je als ‘beste bewoner’ geen invloed op kunt uitoefenen.  Naast de dag, het jaar en het tijdstip  dat je geboren wordt, is dat met welk geslacht je ter wereld komt. Mannetje of vrouwtje, meer smaken zijn er helaas niet. Waarom daar verder moeilijk over gedaan?  Niemand die bepaalt hoe je je als man of vrouw dient te gedragen en het gevoelsleven van de individuele mens regelt.  Hoe kun je dan tot de conclusie komen dat je in een verkeerd lichaam bent geboren? Het Stadskantoor beschikt momenteel nog niet over een gezamenlijk toilet waar mannen en vrouwen gebruik van kunnen maken, maar dat is slechts een kwestie van tijd. Als de al zo lang geleden aangekondigde renovatie van de gemeentelijke gebouwen eindelijk van start gaat, wordt dat direct meegenomen.  Ik vraag me af of zowel de vrouwelijke- als de mannelijke ambtenaren daar wel zo blij mee zullen zijn. De mannelijke bezoekers van De Kring hoogstwaarschijnlijk niet, in de huidige situatie is er altijd meer vrouwelijk dan mannelijk verkeer in de kleinste theaterkamertjes. Daarnaast schijnt het een fabeltje te zijn dat de dames zich keuriger en frisser gedragen op het toilet. Wat zou het een verademing zijn indien een raadslid met het verstand op de juiste plek tijdens een commissievergadering opstaat en roept ‘Laten we eens even normaal doen met zijn allen’. Als die genderneutraliteit verder wordt doorgetrokken,  is gescheiden sportbeoefening, ook in teamverband,  straks verleden tijd.  In een eerdere column (Breukvlak Sportgeschiedenis) heb ik die ontwikkeling echter toegejuicht. Er kan er immers maar een de beste of de snelste zijn! De eveneens onvolprezen cabaretier Fons Jansen was ook op dit vlak zijn tijd ver vooruit.  In zijn schooljongenssketch vraagt hij aan de gymdocent waarom meisjes en jongens gescheiden gymles krijgen.  Het kriegelige antwoord: meisjes en jongens zitten lichamelijk anders in elkaar. Daarom moeten ze andere oefeningen doen.  Waarop schooljongen Fons repliceert: Nou, ik ken anders een paar leuke oefeningen die ze heel goed samen kunnen doen!        

Zaterdag 19 augustus 2017

TV-recensent Julien Althuisius van De Volkskrant vraagt zich in de rubriek Onmisbaar af waarom de VARA en de NPO niet op zoek gaan naar iemand die Matthijs van Nieuwkerk kan afwisselen bij DWDD.  De reden lijkt me nogal duidelijk. Daar heeft MvN ongetwijfeld zijn veto over uit gesproken. Toen dit programma in 2005 van start ging, moest Van Nieuwkerk zijn presentatiewerkzaamheden aanvankelijk delen met respectievelijk Francisco van Jole en Claudia de Breij. Matthijs veranderde zijn naam al snel in Messias en hij wist de omroepbonzen zowaar te bewegen hem de alleenheerschappij te geven bij dit programma, daarin kennelijk gesteund door de toen al florissante kijkcijfers.  
In de zomerperiode werd zijn programma in den beginne overgenomen door een jonge blonde deerne, maar ook dat zag de Messias als een te grote bedreiging voor zijn ogenschijnlijk onaantastbare positie.  Van de blonde deerne werd nooit meer iets vernomen in medialand.  Tijdens een van de latere uitzendingen kreeg MvN letterlijk last van braakneigingen en zonder enige toelichting bleek na een filmpje een andere ‘blonde god’ op zijn stoel te hebben plaatsgenomen.  Daarna maakte hij nog een keer geheel vrijwillig plaats voor het team van VoetbalInside, maar verder hield hij al die jaren angstvallig vast aan zijn plekje voor de autocue.  Wat er zo leuk of vermakelijk aan is, ontgaat mij  in het geheel, maar als de VARA en deNPO zo dringend behoefte hebben aan een praatprogramma met nietszeggende hoofden, waarom wisselen ze DWDD dan niet af met een soortgelijk vehikel. DWDD biedt immers niets nieuws. Het is slechts een wat opgepimpte versie van ‘Voor de vuist weg’ met de legendarische Willem O Duys. Recentelijk mocht MvN op kosten van de belastingmaker een lucratief maar volstrekt nutteloos snoepreisje naar Japan maken voor een reportage over Elvis, die andere Messias. Dat is hem kennelijk zo goed bevallen dat hij ‘meer tijd wil hebben om af en toe andere programma’s te maken, presenteren of bedenken’.   Ieder ander zou zijn zegeningen tellen, maar de hand van deze Messias vertoont dusdanige gaten dat het onmogelijk is deze gevuld te krijgen.  Als hij inderdaad gedreigd heeft, zoals Althuisius stelt, ‘of ik ga minder minder DWDD doen, of ik ben weg’ , dan lijkt me de keuze voor de omroepbonzen niet zo moeilijk.  Laat hem lekker ver(t)rekken en gun dit zelfbenoemde cadeau aan de mensheid alle ruimte en vrijheid om zich verder te ontplooien. Bij de commerciële zenders wel te verstaan.  Dat geeft de VARA tevens de ruimte om de zendtijd tussen 19.00 en 20.00 uur in te vullen met een programma dat wel de moeite van het bekijken waard is. Liever geen pratende hoofden meer, die zijn al zwaar oververtegenwoordigd. 

Donderdag 17 augustus 2017

Het eerste wat woensdagmiddag opviel voorafgaande aan de voorstelling ‘Op vakantie met Dirk Scheele’ was het ontbreken van groene polo’s  bij de ingang van het park Vrouwenhof. Dat bleek ook in het geheel niet nodig te zijn. De boodschap –geen auto’s parkeren in het park- is inmiddels stevig geland. Vrijwel alle belangstellenden kwamen op de fiets om dit muzikale vakantieavontuur te beleven. En zo hoort het ook (‘Er is de laatste tijd al genoeg waardevols naar de klote gegaan’, zou Wim Sonneveld er aan toegevoegd hebben). Het terreintje waarop vroeger de jeu-de-boulesbaan lag, stroomde in no time vol met geluidloze tweewielers.
Gastheer Cees van de Ven stond bij de entree naar het openluchttheater de groeiende rijen glunderend gade te slaan. ‘Online was deze voorstelling al helemaal uitverkocht. We hebben dat ook op onze website vermeld. Toch hebben  zich nog veel mensen zonder boeking bij de kassa gemeld. Die moesten we helaas wegsturen, wat natuurlijk altijd jammer is’. Een uitverkocht ‘huis’ betekent in deze opstelling zevenhonderd betalende bezoekers. Voor het uitverkochte concert van de Edwin Evers Band op vrijdag 8 september zijn echter negenhonderd kaarten aan de man gebracht. ‘Maar dan kiezen we voor een andere opstelling, waarbij het theatergedeelte fors wordt uitgebreid. Dat wordt geheid een flinke klus. Drie dagen van tevoren beginnen we al met de om- en opbouw. Kom dan vooral kijken, want dat is een voorstelling op zicht’, lachte de sympathieke Van de Ven met een uitnodigende intonatie in de stem. Die lach was tevens bestemd voor zijn kleinzoon die balancerend op de arm van opa dit gebaar op dezelfde wijze beantwoordde, maar dan beduidend ongeremder. De toekomst van de jonge nazaat ligt als het aan opa Cees ligt na diens pensionering al vast. ‘Hij wordt ongetwijfeld mijn opvolger bij het openluchttheater. In groene polo uiteraard. Ja, wat dacht je dan? Die kleur is onlosmakelijk verbonden met het Vrouwenhof’. Direct na de voorstelling van Dirk Scheele begonnen de groene polo’s al met het afbreken van de vaste toneelopstelling, want die speelt geen rol bij het optreden van Circus Theater Vladimir op 23 augustus, tevens de laatste voorstelling in deze woensdagmiddagreeks. 
Dirk Scheele, onder meer bekend van zijn tv-programma ‘Op Stap Met’ bij de jeugdzender Nickelodeon (start weer op 4 september) en de theaterproductie ‘Dikkie Dik en zijn vriendjes’, werd al dansend ingeleid door de meisjes van Sisa.  Deze gitarist, zanger, liedjesschrijver, acteur en presentator (hij ontvangt jaarlijks de Sint in Amsterdam, wat niet eenvoudig is in deze roerige tijden, JP) zag liever geen kinderen op het groene tapijt, maar dat ze massaal tot het randje kwamen, deerde hem geenszins.  Met zijn teksten over de geneugten van de speeltuin, vakantie, de kinderboerderij en verkleedpartijtjes wist hij hun hartjes en hartstochten ogenschijnlijk moeiteloos voor zich te winnen. ‘The Wave’ werd spontaan ingezet. De kinderen sprongen al snel op de volle banken.  ‘Het is zomer’, een tekst waar geen speld tussen te krijgen was, kreeg navolging in ‘Alles wat ik wil, is een zonnebril’.  Tsja, dan ga je als belegen stukjesschrijver toch even terug in de tijd, naar de maand juni 1975 om precies te zijn, toen de Rotterdamse folkzanger Peter Blanker in de muziektent op de Lijnbaan zijn gehoor gebiedend opriep ‘Laat mijn zonnebril zitten -  verbrand mijn gitaar, knip desnoods mijn haar, maar laat mijn bril op mijn kop ’, de strekking was weliswaar anders, de voorliefde voor dit kleinood werd echter even hevig vertolkt. Die jeugdherinnering riep ook weer een andere vraag op. Waarom hebben we Peter Blanker nooit aan het werk gezien in het openluchttheater tijdens het Blommenkindersfestival eind juli? Indien ze dat alsnog willen realiseren moeten Peter Uytdenhage en Cor Geers enige haast betrachten, want Blanker kwam reeds in 1939 ter wereld in het historische Delfshaven. Met het contracteren van Dimitri van Toren waren ze ook maar net op tijd! Onderwijl hadden de groene polo’s hun handen vol aan het weren van kleine kinderen op het groene tapijt. Net als het ‘Hondje van Dirkie’ (wederom Wim Sonneveld) heeft de tere kinderziel moeite om zich te laten gebieden. Dirk Scheele loste dit deels op door zelf naar zijn  toehoordertjes op de tribune te gaan. Zijn lofzang op de hoge bergen en verre stranden werd fysiek ondersteund met een opblaasbare groene krokodil en een peloton dito blauwe dolfijnen. Na het verstommen der laatste lofnoot zamelde Scheele de blaaskaakjes echter meteen weer in, want een kleine ondernemer met verantwoordelijkheidsgevoel in de vermaakbranche dient natuurlijk ook op deze kleintjes te letten. Voor zijn ode aan de rock&roll, waarbij Elvis op zijn veertigste sterfdag uiteraard ook even voorbij kwam, liet de donkere krullenbol zich ‘muzikaal’ ondersteunen door een kinderschare luchtgitaristen. Een leuk stukje publieksparticipatie met een louter win-win-situatie.  De dierengeluiden die hij aansluitend aan zijn elektrische gitaar ontlokte riep associaties op met het gitaarspel van de legendarische Jimi Hendrix. Die klanken waren bedoeld als ‘zacht en soezend’ maar of de knappe jongedame met het shirtopschrift ‘AmaZing Dallas, Downtown Girl’ er ook zo over nadacht viel gezien haar fronsende blik te betwijfelen.  Dirk Scheele had er kennelijk zin in, want hij gaf na de afsluitende ‘Berendans’ nog heel wat toegiften. Toen de show na vijf kwartier lol en jolijt echt was afgelopen, viel het publiek massaal aan op de merchandising.  De groene polo’s staken hun handen op dat moment vast uit de mouwen, want hen wachtte nog een flinke klus in de vorm van een stellage die gedoemd was van het podium te verdwijnen!

Op vakantie met Dirk Scheele – Gezien door Jaap Pleij op woensdag 16 augustus in het Openluchttheater Vrouwenhof.  Op woensdag 23 augustus neemt het Circus Theater Vladimir bezit van de groene mat, met een geheel eigen decor.  Dit is tevens de laatste voorstelling in de woensdagmiddagreeks.

Maandag 14 augustus 2017

Het was te verwachten dat het gecombineerde concert van Accordeonvereniging Hoger Streven uit Essen en Chanteymen Roosendaal zondagmiddag mede gezien de fraaie zomer weer, veel belangstellenden zou trekken in het Openluchttheater Nispen. De opkomst overtrof echter coördinator Mariska Wagenmakers stoutste verwachtingen. Ze bleef samen met onder anderen Remco Willems onvermoeibaar met banken en stoelen slepen tot iedereen optimaal kon genieten van de muziek. Nog lang nadat Mariska in haar inleiding had verkondigd dat het publiek ook deze middag weer uit alle windstreken naar dit plekje onder de Nispense kerktoren was gekomen, bleven er bezoekers binnen druppelen.

De 72 jaar jonge accordeonvereniging uit de Vlaamse buurgemeente mocht het spits afbijten. Het repertoire bestond uit populaire melodieën waarvoor de handen grif op elkaar gingen en de knieën automatisch mee knikten. Bij George Bakers ‘Una Paloma Blanca’ was er zowaar sprake van solozang, in gebukte houding vertolkt door een man op de voorste bank. Niet duidelijk was of het hier om een spontane volkszang ging, of dat de man behoorde tot de gelederen van Hoger Streven. Hij deed de naam van de vereniging hiermee in ieder geval wel eer aan, daar was iedereen het wel over eens. Na de lange set die de accordeonvereniging voor haar rekening nam, was na een kwartiertje pauze de beurt aan de Chanteymen. Dirigente Jakobijn Wallis ‘bekende’ me op de hoogste trede van de tribune dat ze wel enigszins in spanning zat. Dat had niets te maken met de mentale gesteldheid van de zangers die ze onder haar hoede had genomen, verzekerde ze. ‘Nee, dat zijn allemaal schatten van kerels die altijd hun uiterste best doen. Het gaat hier om. We maken zo meteen gebruik van de nieuwe geluidsinstallatie die ondanks door dit theater is aangeschaft. Uiteraard twijfelen we niet aan de kwaliteit, maar het is wel een enigszins verrassende factor in het geheel’. Het gezelschap van deze klassiek geschoolde, charmante muzikale duizendpoot greep ik dankbaar aan om haar te wijzen op het lied ‘Green Fields of France’, en dan vooral in de bloedstollende uitvoering van de Ierse zanger Tommy Fleming, zoals deze op YouTube is terug te vinden.  Ze beloofde plechtig er naar te kijken. Wordt misschien dus vervolgd met een uitvoering van de Chanteymen! De investering in deze ‘Evenement Installatie Breed Inzetbaar’, zoals geluidsdeskundige Iman Dane verduidelijkte, is onlangs mogelijk gemaakt door een forse donatie. ‘In principe worden al dit soort bijdragen zo snel mogelijk aangewend ter vervolmaking van het openluchttheater. Wat je de artiesten zelf kunt bieden, hoef je immers niet meer (duur) in te huren’, aldus de nuchtere redenering van Mariska, waar geen speld tussen te krijgen is. De Chanteymen is enkele jaren geleden opgericht om het cultuurgoed van de oorspronkelijke werkliederen (Shanty’s) zoals deze vroeger op het (zeil)schepen werden gezongen levend te houden. De zorg van Jakobijn was al snel weggenomen. Nadat de met rode mutsen en kapiteinspetten uitgeruste ‘kerels’ de keel hadden geschraapt, werd het publiek op gepaste wijze deelgenoot gemaakt van de nukken van ‘The Drunken Sailor’. Het uit 17 liedjes bestaande zeemansrepertoire werd grif meegezongen, en tot genoegen van Mariska bleef vrijwel iedereen zitten tot de laatste klanken verstomd waren. Je begint je zo langzamerhand echt af te vragen hoe Nispen het zo lang zonder theatervoorziening heeft kunnen stellen, want bij vrijwel elke activiteit is het bingo. Mariska bij ‘het verlaten van de tent’ gevraagd naar de rest van het programma van dit tweede openluchtseizoen had een forse en zeer uiteenlopende uiteenzetting tot gevolg. Gelukkig zijn deze activiteiten met omschrijving terug te vinden op de website van het Openluchttheater Nispen, zodat iedereen de agenda daar naar gelieven helemaal op kan aanpassen. Er zitten ware juweeltjes tussen. Wees dus gewaarschuwd!

Dubbelconcert Accordeonvereniging Hoger Streven uit Essen, de Chanteymen uit Roosendaal. Gezien door Jaap Pleij op zondag 13 augustus in het Openluchttheater Nispen.

Vrijdag 11 augustus 2017

De Draai 2.0, de opvolger van dat eens zo vertrouwde wielercriterium ‘Draai van de Kaai’, schijnt bij het publiek goed in de smaak te zijn gevallen. De organisatie heeft een gedurfde keuze gemaakt en zag dat in dubbel opzicht met klinkende munt uitbetaald. Niet alleen kon De Draai aanzienlijk besparen op het deelnemersveld, maar ‘nu er eindelijk eens echt strijd wordt geleverd’ passeerden ook beduidend meer betalende bezoekers de poorten dan voorgaande jaren het geval was. ‘Het volk is tevreden, dus Caesar is tevreden’, schijnt de grote Romeinse veldheer die ‘kwam, zag en overwon’ eens gezegd te hebben toen het publiek wel zeer enthousiast reageerde op de nieuwe attracties die het Circus in Rome te bieden had.
Hoewel hij het zonder vechtende leeuwen, beren, tijgers en panters moest stellen, was de toegenomen strijdlust gedurende de wielerronde in de ogen van voorzitter Sander van Peer debet aan de opgelaaide Roosendaalse volksbeleving. Het ontbreken van de grote namen woog ruimschoots op tegen het ouderwetse koersen in de Kaaise straten. Nadeel is echter nog steeds dat de wedstrijd niet constant te volgen is. En daarom zou de organisatie mijn inziens toch eens moeten nadenken over een baanbrekend vervolg van De Draai. Op een steenworp afstand van het parcours staat het Herstaco Stadion er nu al zes jaar zieltogend bij. Weliswaar werkt RBC 2.0 hier zijn thuiswedstrijden af en loopt er zo af en toe een bezoeker binnen bij de Voetbal Experience, waar binnenkort ongetwijfeld naast het uit 1988 daterende magische kledingstuk van Marco van Basten de shirts van de Oranje-Leeuwinnen zijn te bewonderen, maar alles bij elkaar is dat natuurlijk wel een mager alternatief voor de BOV RBC van weleer. Roosendaal wil toch zo graag wielerstad nummer 1 worden, als je het plaatselijke VVV en sportwethouder Toine Theunis mag geloven. Het stadion biedt daartoe een uitgelezen kans. Zo moeilijk kan het toch niet zijn om een pertinente of verplaatsbare wielerbaan kort voor de tribunes te realiseren. Voor de Draai-organisatie is dat een uitgelezen mogelijkheid om het evenement van een wegwedstrijd om te zetten in een baanwedstrijd. De betrokkenheid, beleving en voldoening bij de toeschouwers zou met sprongen omhoog gaan wanneer ze het treffen van de eerste tot de laatste seconde kunnen volgen. Het aangrenzende parkeerterrein biedt alle ruimte voor het aanvullende vertier. Sterker nog, dat zou zelfs fors uitgebreid kunnen worden. Een afgegrensd gebied laat zich ook gemakkelijk afsluiten, en bijkomend voordeel is dat De Kaaibewoners die geen boodschap hebben aan het wielerspektakel nu niet een hele dag tegen hun zin ‘eingekreist’ zitten op het parcours. Wethouder Theunis kan zijn beleid dan ook letterlijk een gezicht geven, wat voor de gemeente een reden kan zijn om het project mede voor een fors deel te financieren. In een grijs verleden sloten de raadsleden Paul Klaver (PvdA) en John Hertogh (toen nog VVD) een verbond om een groot overdekt wielerplaza te realiseren. Die plannen zijn kennelijk snel van tafel gegaan, Roosendaal heeft er in ieder geval nooit meer iets van vernomen. Waarom nu eindelijk niet eens doorgepakt? De bezoekers kunnen zich tijdens De Draai 3.0 vrij bewegen tussen het parkeerterrein en de tribunes, voor de VIP’s zijn er in de Voetbal Experience voldoende ontvangstmogelijkheden en het is zelfs denkbaar om de bezoekers via een nog te graven tunnel toegang te geven tot het middenterrein, waarmee een sfeer wordt gecreerd die vergelijkbaar is met Ahoy Rotterdam gedurende de befaamde eveneens nieuw leven ingeblazen Zesdaagse. Het artiestenprogramma zou ook heel gemakkelijk op het centrale middenterrein een plek kunnen krijgen. Voorts kan deze koerswijziging voor wethouder Cees Lok een aansporing zijn om de kermis nu eindelijk in zijn geheel te verplaatsen naar het parkeerterrein van het Herstaco Stadion. Op de slotdag kan de Kermiskoers verreden worden in het stadion. Ideaal voor een familie-uitstapje. Terwijl de ouders zich vermaken bij de wedstrijd kunnen de kinderen zich verpozen op het kermisterrein. Het afgesloten karakter van het complex komt ook de veiligheid ten goede. Natuurlijk is er een lange gang te gaan, maar alles wat er in feite voor nodig is om deze voorziening die Roosendaal pas echt op de kaart zet te realiseren, is lef, visie, durf en vooral een goed financieel plan. Een leuke uitdaging voor wethouder Toine Theunis met de gemeenteraadsverkiezingen in zicht.  

Donderdag 10 augustus 2017

Een van de bekendste- en meest tot de verbeelding sprekende vertellingen van Duizend-En-Een-Nacht bijwonen op klaarlichte dag. Dat kon woensdagmiddag (9 augustus) in het Openluchttheater Vrouwenhof. Van die mogelijkheid werd dan ook dankbaar gebruik gemaakt door circa vierhonderd bezoekers, waaronder –uiteraard- een groot aantal jonge ‘believers’. Met dank aan de weergoden die de hemelse verschijning van Aladdin uiterst gunstig gezind waren. Groot was dan al het enthousiasme toen gastheer Cees van de Ven kort voor aanvang meldde dat het zwevend tapijt waarop deze adolescent zich placht te verplaatsen al gesignaleerd was boven het anders zo rustieke Vrouwenhof. 

Toen microfonist Cees ook nog mededeelde dat roken in welke vorm dan ook streng verboden is in het openluchttheater, zag ik hier en daar wat fronsende wenkbrauwen. Zoals bekend was  kleermakerszoon Aladin, zoals hij oorspronkelijk werd genoemd, toen de uit Afrika afkomstige geest in de fles in zijn tot dan toe saaie leventje kwam, woonachtig in de Arabische woestijn, in een gebied waar de waterpijp (een apparaat voor het roken van onder meer gearomatiseerde pijptabak) zo ongeveer het enige pleziertje was. Het was dus maar de vraag of de grote attractie zich wel aan dit verbod gehouden voelde. Cees van de Ven kon echter opgelucht adem halen. Zijn gezag werd niet onbedoeld aangetast. Het ging er in deze Aladdin Kindershow show (soms letterlijk) vurig aan toe, maar een waterpijp behoorde niet tot de ingrediënten waar deze wijze uit het (Midden)-Oosten zich van bediende.  Aladdin gebruikte andere middelen om de toeschouwersschare mee te voeren naar een geheel andere belevingswereld. Dat deed hij gelukkig zonder de helaas zo vaak gehanteerde pauze, wat natuurlijk direct een plus was. Uit de wel meegetroonde Wonderlamp toverde hij met behulp van enkele kinderen die hem lief aankeken – wat voor Aladdin een absolute voorwaarde was om naar voren geroepen te worden- achtereenvolgens een toverkist en een toverstok tevoorschijn. Met dat toverstokje kon hij de kinderen op overheerlijke maaltijden trakteren, met bij voorbeeld spruitjes en witlof als centrale gerechten. Die suggestie viel niet erg goed bij het jonge grut. Hier ligt dus nog een mooie opvoedkundige taak voor de toeziende ouders en de andere opvoeders. Even leek Aladdins toverkrachten tekort te schieten toen zijn microfoon plotseling uitviel, maar dankzij de goed op elkaar ingespeelde groene polobrigade was dat euvel snel verholpen. Na een lief jongetje enigszins te hebben ingevoerd in de wonderlijke wereld der magie liet Aladdin zijn oog vallen op een al even lief meisje dat zowaar ROOS bleek te heten. Als je uitgerekend in Roosendaal voor een meisje met deze naam kiest, moet je wel een hele grote zijn. ‘Uit die bloem groeit eens de mooiste roos’, zong Bonnie St. Claire al toen ze nog goed bij stem was. Na deze inleidende trucjes schakelde Aladdin over op het gedachtengoed van zijn inmiddels nog veel beroemdere collega Harry Potter, die zowaar 550 miljoen euro op de bankrekening van zijn geestelijk moeder J. K. Rowling wist te toveren. Zo succesvol is deze Aladdin nog niet, maar met zijn grote verdwijntruc (met een lege ketchupfles als lijdend voorwerp) is hij wel aardig op weg. Op dat moment vatte het grote toverboek even letterlijk vlam. ‘Dat overkomt Sinterklaas gelukkig nooit’, hoorde ik een van de mij omringende kinderen zachtjes tegen zijn begeleider zeggen. Dat Aladdin ook niet ongevoelig is voor de charmes van jonge, lieve volwassen vrouwen in het publiek bleek duidelijk toen hij zich door een zekere Cindy, een zwartharige ranke schoonheid, liet assisteren bij de truc van het zwevende tafeltje. Omdat hij op de weg terug naar de Efteling nog elders kinderen moest vermaken, rondde Aladdin de voorstelling na circa vijftig minuten magisch plezier af. De jonge bezoekers in het Openluchttheater Vrouwenhof mochten eerst nog wel even een kijkje achter het mystieke rode doek nemen en met de tovenaar op de foto gaan, maar alvorens definitief te vertrekken, gaf hij zijn jonge gehoor nog wel een aantal adviezen mee om zelf ook een succesvol magiër te kunnen worden. ‘Altijd luisteren naar papa en mama, elke keer netjes je bord leeg eten en altijd –mits van toepassing-  lief zijn tegen je broertje en/of zusje’. Of die educatief politiek correcte raad goed door kwam bij het kindervolkje zal de toekomst moeten uitwijzen, ze waren wel zichtbaar in hus sas met  de slotmededeling van Cees van de Ven dat hun toegangskaartjes aansluitend recht gaven op een gratis bezoek aan de speeltuin aan de overzijde.  Dat nieuws deed wonderen, want het openluchttheater liep daarna razendsnel leeg. Misschien moeten we maar eens gaan spreken van ‘Magische Cees’.  

Aladdin Kindershow – Gezien door Jaap Pleij op woensdag 9 augustus in het Openluchttheater Vrouwenhof. Op woensdag 16 augustus brengt Dirk Scheele hier zijn voorstelling ‘Op Vakantie met’. Een ideale manier om het (inmiddels voorbije?) vakantiegevoel nog even vast te houden en opnieuw te beleven.   

Dinsdag 8 augustus 2017

Wat zou je doen? Deze vraag hebben Marco Borsato en de Zeeuwse groep BLOF pakkend en dwingend verwerkt in een songtekst. In een van de bijlagen van De Volkskrant staat eens in de twee weken een grappige rubriek met het vrijwel gelijkluidende ‘Wat zou u doen?’  Lezers kunnen ‘bij problemen en dilemma’s’ andere lezers om raad vragen. Die mogen hun welgemeend advies hooguit in 110 woorden kenbaar maken, wat De Volkskrant in staat stelt om meerdere reacties te plaatsen, waar de ‘radeloze hulpzoeker’  dan zijn of haar keuze uit kan maken. Zo luidde de vraag van afgelopen zaterdag (5 augustus) of je buren ja dan nee mag aanspreken wanneer zij seks hebben voor het raam. Een vorm van gymnastiek die de overburen van de bewuste lezer zonder het sluiten van de gordijnen in de slaapkamer plachten te beoefenen.
Zoals te verwachten viel, liepen de reacties nogal uiteen. `’ Opzichtig voor het raam gaan kijken’, ‘Ga naar ze toe en vertel ‘open en bloot’ (voelt u hem?) hoe hun seksleven uw leven ongewenst beïnvloedt’, ‘Koop een plisségordijn (dus zelf kosten maken) dat van boven en onder dicht kan worden gedaan’, ‘Vraag de politie om advies’ en ‘Een luchtig briefje in de bus met een dringend verzoek om het doek neer te halen voor de voorstelling begint’, zijn zo de door ‘het volk’ aangedragen adviezen die in de ogen van De Volkskrant publiciteitswaardig waren. Ik voelde me het meest aangesproken door de laatste suggestie. Ik zou op het briefje echter hebben geschreven ‘Jammer dat ik de laatste voorstelling niet in zijn geheel heb kunnen zien. Zou u voortaan via bij voorbeeld de Buurt-WhatsApp of desnoods een briefje op het prikbord van de buurtsuper de aanvangstijd kunnen vermelden, zodat ik het gebodene van de eerste- tot de laatste seconde met de camera kan vastleggen, want het is nu al een enorme hit op mijn facebookpagina’, getekend ‘Teleurgesteld Anoniempje’. 
Onder de reacties is de opgave voor de volgende rubriek te lezen, dus in dit geval voor de bijlage van zaterdag 19 augustus. Ik verbaasde mij ten zeerste over de inzendtermijn. Het antwoord moest reeds voor maandag 7 augustus door gemaild zijn. Ik vraag me dan af of de redactie van De Volkskrant wel beseft hoe de zaterdageditie doorgaans gelezen wordt. Bijlagen worden door menig abonnee als leesvoer voor de rest van de week bewaard. En waarom die haast? Indien de reacties zeven dagen voor publicatie binnen zijn, dan moet dat de redactie toch nog ruim voldoende tijd geven om deze te verwerken. Nu mist redacteur Machteld van Gelder heel wat antwoorden, waaronder ongetwijfeld een groot aantal die hout snijden.  Aandachtspuntje dus voor hoofdredacteur Philippe Remarque, ware het niet dat hij net als zoveel collega’s in deze functie zich te verheven acht om mailtjes van ‘gewone’ lezers te beantwoorden.
De vraag die aan de orde is, luidt: Kan ik een klant verbieden extreem lang op de WC te zitten?  Deze inzender, die zich presenteert als ‘werkzaam in een koffiebar’, moet steeds lijdzaam toezien hoe een van zijn vaste gasten zich bij elk bezoek minstens veertig minuten terugtrekt op het kleine kamertje.  ‘Vaak komt hij daarna bezweet en riekend terug’, voegt de geplaagde horecawerker er veelbetekenend aan toe.  Uiteraard regent het klachten van andere gasten die zich storen aan de geur die de man bij zich draagt en ‘in deze periode kunnen ze natuurlijk geen gebruik maken van het toilet’. ‘Kunnen wij daar iets van zeggen en in hoeverre weegt de relatief kortdurende overlast op tegen de privacy van de klant?’, aldus de prangende slotvraag. Het logische antwoord luidt uiteraard: Natuurlijk kunt u daar iets van zeggen. Als gastheer bepaalt u de regels met de daaraan gekoppelde normen en waarden. Bovendien houdt ieders persoonlijke vrijheid en dus ook privacy op waar het die van een ander aantast. Overigens verbaast het me dat inzender zijn vraagstelling ontkracht door te reppen over ‘relatief kortdurende overlast’. Veertig minuten voor een toiletstop is niet bepaald kattenpis. Ik heb theatervoorstellingen bijgewoond die minder tijd in beslag namen. Ik ben er al een tijd niet geweest, maar in de toiletten op het Haagse NS-station Holland Spoor hing een bordje met het opschrift ‘Toiletgebruik maximaal 15 minuten’. En wee je gebeente als je het waagde die termijn te overschrijden. Ik ben er een keer getuige van geweest hoe een potige bewaakster er niet voor terug deinsde om eigenhandig een zwaarlijvige drugsgebruiker letterlijk van de pot af te rukken.
Onbedoeld wordt in deze vraag echter een probleem aangesneden waar veel horecabedrijven te weinig oog voor hebben. De toiletvoorzieningen in dit soort ondernemingen zijn niet zelden fors onder de maat. Ik maak uit dit schrijven op dat in deze koffiebar slechts een toilet in bedrijf is waar de gasten gebruik van mogen maken. Dat is op zijn zachts gesteld niet erg comfortabel. Je zult als toiletgebruiker met een ongemakkelijke stoelgang maar telkens de ongeduldige klop op de deur moeten aanhoren van medegasten die graag of zelfs dringend willen zijn waar jij op dat moment vertoeft. En het ongemak is voor het op klappen staande lijdend voorwerp niet bepaald minder. De oplossing schuilt dus hierin: Zorg als horecaondernemer voor schone toiletten met meerdere kamertjes, die bij voorkeur geheel afgesloten zijn van de naburige ruimtes. Dat geeft in alle opzichten wat rust in de tent. Toiletten met een opening van boven en onder, wat in veel bioscopen gebruikelijk is, dragen ook niet bij aan een gerieflijk toiletbezoek. In het geval van deze horecawerker in een koffiebar met veel vaste gasten zou ik adviseren:  nodig de overlastgever eerst uit voor een goed gesprek onder vier ogen en vertel hem ronduit dat zijn gedrag in meerdere opzichten ongepast is. Blijkt de man inderdaad met een heel moeilijke stoelgang te kampen, spreek dan met hem (en de overige gasten) af dat hij een speciaal kamertje krijgt toegewezen waarop hij zich ongehinderd en zonder enige tijdsdruk kan terugtrekken als zijn benedenwaartse fysiek daar aanleiding toe geeft. Het moet wel vreemd lopen als er dan nog sprake is van scheve ogen. Waarschijnlijker is dat beide partijen het gesprek onder vier ogen op een prettige wijze afronden en afsluiten met een glas en een plas. Helaas is het me niet gelukt om deze uitgebreide reactie voor maandag 7 augustus naar wzud@volkskrant.nl te mailen. Sorry daarvoor Machteld, maar om te antwoorden in maximaal 110 woorden is mij doorgaans toch niet gegeven. Toch mail ik je bovenstaande even toe, onder dankzegging dat je onbewust een bijdrage hebt geleverd aan mijn komende boek ‘Pleijster Op de Wonde’. Klein adviesje voor jou, Machteld: ga toch eens praten met ‘baas’ Philippe Remarque, want die inzendtermijn is natuurlijk volstrekt ontoereikend.                          

Zaterdag 5 augustus 2017

Het zal velen ontgaan zijn, maar de datum 2 augustus 2017 is door organisaties die daar verstand van menen te hebben uitgeroepen tot ‘Wereldoverschotdag’. De conclusie stemt zoals te verwachten viel niet bepaald vrolijk. Zo noemt het bijbehorende rapport het onheilspellend dat reeds op 2 augustus ‘de mens dit jaar net zoveel grond- en hulpstoffen verbruikt als de aarde in één jaar kan opbouwen’. Deze datum is dus niet toevallig gekozen, maar kan pas op het moment suprême worden vastgesteld. In 1981 was dat pas op 14 december het geval. Een klein rekensommetje leert dat Nieuwsjaarsdag en Wereldoverschotdag op termijn dus zullen samen vallen.
Maar niet getreurd. Om het tij nog te keren, wordt de mensheid in het rapport aangeraden het goede voorbeeld van ene Henk Tetteroo te volgen. Uit zijn persoonlijk jaarverslag zou namelijk blijken dat hij als een van de weinige (Nederlandse) aardbewoners wel uiterst zuinig en doelmatig omgaat met grondstoffen. Dat deze Henk zijn toilet doorspoelt met afwaswater,  zijn eten gaart in een hooikist en zijn persoonlijk afval composteert levert hem een eervolle vermelding op. Ongetwijfeld riep een van de samenstellers van het rapport bij het drinken van het bekende glas (na het doen van de noodzakelijke plas) heel olijk ‘Bedankt, Henk!’.  Jammer echter dat deze rapporteurs en hun uitverkoren Messias niet tot een veel logischer gedachtengang zijn gekomen. Het grootste overschot op de wereld wordt namelijk gevormd door de alsmaar uitdijende mensenmassa’s. Problemen, zeker van deze aard, hoor je bij de kern aan te pakken. En daarom pleit ik als politicus al jaren voor een gedwongen, wereldwijde geboortestop, voor een periode van minstens tien jaar. Bezint eer ge begint, en neem voorafgaande aan de vrijpartij drastische maatregelen lijkt dus het enige credo. Waarom Moeder Aarde nog verder belasten met een soort waar er al ruim 7,5 miljard exemplaren van rondlopen?  Waarom (Afrikaanse- en Arabische) vluchtelingen via een open einde regeling blijven opvangen, terwijl ze zich ongebreideld blijven voortplanten? Zeker nu de aanwijzingen steeds sterker worden dat robots vrijwel al het werk kunnen en zullen overnemen (ook in de zorgsector), en de mens dus gedoemd is om zijn toevlucht te zoeken in zaken die nu nog als ‘leuk en ontspannend’ worden ervaren, moeten landelijke overheden onmiddellijk een rem zetten op de menselijke voortplanting. Zeker voor een periode van minstens tien jaar. Draconisch? Zeker, maar al dat loze gepraat over twee of drie procentjes minder vervuiling zullen de aarde er niet bovenop helpen. Alle overheden, bedrijven, politici, opiniemakers en al die (overwegend vrouwelijke) columnisten die nu nog zo vrolijk naïef berichten over hun nakomelingen moeten maar eens inzien dat een wereldwijde, verplichte geboortestop, het liefst in combinatie met het bijna volledig terug brengen van het vliegverkeer, tevens de enige vorm van duurzaamheid is die echt iets gaat opleveren.

Donderdag 3 augustus 2017

Het leek in de finale van Roland Garros wel een stilzwijgende afspraak. Rafael Nadal gooide zijn handdoek achteloos in de lucht en altijd stond er wel een ballenjongen of meisje paraat om het bacterierijke geval op te vangen. Zodra de tennisvedette zijn doek weer terug wilde, volstond een korte knik om de desbetreffende ballenraper tot actie aan te zetten. De vraag is natuurlijk of dat eigenlijk wel tot het takenpakket van de aangevers behoort. Een leuk onderwerp om een balletje over op te werpen bij de hoofdscheidsrechter tijdens het jaarlijkse Plus-toernooi op de banen van TV Roosendaal aan de Pres. Kennedylaan.

‘Absoluut niet’, zegt deze resoluut. ‘In de loop der jaren zijn de tennisprofs door de organisaties van de grote toernooien steeds meer in de watten gelegd. Daardoor is ook het officieuze takenpakket van de ballenjongens steeds verder uitgebreid. Zo zorgen ze ook voor het natje en droogje tijdens de rustpauzes. Het staat me niet voor de geest wie ooit met het werpen der handdoek begonnen is. Het zou me niet verbazen indien dat Nadal was, aangezien hij hier een heel ritueel van heeft gemaakt. Van mij mag het in ieder geval met onmiddellijke ingang afgeschaft worden. Laten we eerlijk zijn, het is een vrij onhygiënische, zeg maar smerige bedoening. Die tennisser veegt met die handdoek niet alleen het zweet van zijn hoofd en armen. Hij gebruikt het ook nog eens als zakdoek. En dat moeten die ballenjongens en ballenmeisjes dan maar steeds opvangen. Ik krijg ook niet de indruk dat de tennissers die doeken regelmatig verschonen tijdens de wedstrijd. Volgens mij staan de jongens en meisjes volledig in hun recht als ze weigeren die handdoeken aan te reiken en op te vangen. Maar ja, dan is de kans groot dat ze verder niet meer in actie komen. De organisaties doen er immers alles aan om de spelers niet tegen hun haren in te strijken. Waarschijnlijk vinden die meisjes en jongens dat zelf helemaal geen probleem. Op die manier kunnen ze de spelers wel heel dicht naderen en bij die grote toernooien komen ze dan ook nog eens frequent in beeld. Ze vinden het natuurlijk prachtig om op die manier indruk te maken bij hun vriendjes, vriendinnetjes en familieleden’.  Tijdens de Open Plus deed zich bij twee partijen van een der favorieten ook een noviteitje voor. Tot twee keer toe stapte de favoriet na de felicitaties van zijn tegenstander in ontvangst te hebben genomen quasi achteloos van de baan. Terwijl de ‘verliezer’ keurig zijn morele plicht deed door de gravelbaan (althans zijn helft) keurig aan te vegen, keek het publiek met gefronste blik toe. De eerste keer nam een vrouw met helblonde haren gestoken in een shirt van de sponsor schouderophalend die taak op zich, waarbij de woordjes ‘Dan zal ik het maar doen!’ aan haar rode lipjes ontsnapten.  De volgende dag voelde niemand zich geroepen om in dat gat te springen.  ‘Kennelijk heeft alleen de verliezer veegcorvee’, schamperde een enigszins verbouwereerde toeschouwer. Die vraag in een moeite door ook maar aan de hoofdscheidsrechter voorgelegd.  ‘Dat is iets waar de wedstrijdleiding zich absoluut niet mee bemoeit. De toernooiorganisatie zou de speler in kwestie daarop kunnen aanspreken. Ik denk echter dat er bij de speler sprake was van verwarring. Er zijn namelijk diverse van dit soort toernooien waar de groundsmen het vegen standaard voor hun rekening nemen. Wellicht is het verstandig om daar uniformiteit in aan te brengen om dit soort misverstanden te voorkomen. Overigens zijn de gravelbanen tegenwoordig van een dermate hoge kwaliteit dat het ook niet nodig is ze na elke partij te vegen. Het is meer voor de vorm en het getuigt ook van respect voor degenen die daarna op de baan staan’.  Later zou de speler in kwestie als verklaring hebben gegeven dat hij op dat moment in ontzettende tijdnood zat wegens verplichtingen elders. Overigens stapten vrijdagochtend ook twee speelsters van de baan zonder het veeggevaarte een blik waardig te gunnen. De toernooiorganisatie had deze ochtend ook goed nieuws te melden. Hoofdsponsor Super Plus heeft het contract met drie jaar verlengd. Sinds vorig jaar is het prijzengeld voor de heren en dames gelijkgetrokken. Dat betekent dat de winnaar en de winnares zondag na de finales met een symbolische cheque ter waarde van ruim 1200 euro van de baan stappen. ‘Een extra wedstrijd na afloop van de singlefinales tussen de twee zegevierende finalisten, zou dat geen leuke noviteit zijn?’, aldus als suggestie voorgelegd aan de toernooidirecteur. Die ziet dat vooralsnog mede gezien het drukke wedstrijdschema op de slotdag nog niet zitten. Later op het terras ging de discussie over gender-neutraliteit. Het is dus wellicht denkbaar dat het in de naaste toekomst vanwege voortschrijdende inzichten en dito wetgeving helemaal niet meer is toegestaan om aparte wedstrijden voor mannen en vrouwen te organiseren. Dat biedt nogal wat perspectieven. Zie voor een nadere uiteenzetting mijn eerdere column onder de noemer ‘breukvlak sportgeschiedenis’.        

Woensdag 2 augustus 2017

De studio’s van Walt Disney baseerden hun vijftigste speelfim ‘Rapunzul’ die eind 2010 verscheen, losjes op het bestaande sprookje ‘Raponsje’  in navolging van de  ‘Prinses en de Kikker' uit 2009. Dat leverde een nogal wat duister verhaal op, dat begon met een ontvoeringsscène. Prinses Rapunzel werd als baby uit haar kasteel ontvoerd door de slechte Moeder Gothel. Dat deed de vrouw niet omdat zo zo smartelijk verlangde naar een kind, het verhaal ging dat het zeer lange haar van Rapunzel genezende gaven zou hebben en daar zijn slechteriken natuurlijk wel vatbaar voor. Moeder Gothel sloot Rapunzel op in een hoge toren in grote afzondering. Toen het meisje langzaam een vrouw begon te worden, riep Moeder Gothel naar boven: 'Rapunzel, Rapunzel, gooi je haren naar beneden' en dan klom ze langs de lange, betoverde blonde haren van Rapunzel omhoog. Ze hoefde alleen maar met een kam door die prachtige gouden lokken te gaan om zelf eeuwig jong te blijven. Dit trucje werkte echter alleen zolang het haar nog aan het hoofd van Rapunzel zat, bij een knipbeurt zou het zijn magische toverkracht verliezen. Dat liet Moeder Gothel dus echt niet gebeuren.
Rapunzel koesterde al al jaren maar één wens, ze wilde zo graag naar de 'zwevende lichtjes', die elk jaar op haar verjaardag aan de hemel verschenen. Moeder Gothel verbood dat haar ‘oogappeltje’ ten strengste, ogenschijnlijk om de slechte krachten van de boze buitenwereld buiten de toren te houden.  Uiteraard was ‘moedertje lief’ er voor beducht dat iemand zou ontdekken dat zij Rapunzel als baby had ontvoerd vanwege de krachten die er in haar lokken schuilgaan.
Als de vrijbuiter Flynn Ryder in de toren klimt om zich te verstoppen voor zijn belagers - hij heeft zojuist uit het kasteel van de koning en koningin de kroon gestolen- ziet Rapunzel haar kans schoon.  In Flyder ziet ze een ticket naar de zwevende lichtjes. Gewapend met een koekenpan en haar kameleon Pascal gaan ze op pad. Moeder Gothel komt er al snel achter dat ‘haar’  Rapunzel is verdwenen, en gaat achter het duo aan.
Die belanden in een herberg vol dieven. Ook komen ze Maximus tegen, het paard van de wachterskapitein die een hekel heeft aan Flynn. Rapunzel sluit vriendschap met het paard, en samen reizen ze verder naar het kasteel. Dat is slechts het begin van vele spannende avonturen. Het verhaal dat Disney het publiek voorschotelde is zo complex dat Toneelvereniging Mariahout dit woensdagmiddag –twee weken na de première in Openluchttheater Mariahout-  in het Openluchttheater Vrouwenhof onmogelijk allemaal in een luchtig bedoelde jeugdproductie kon samen bundelen. Het klassieke sprookje is eenmaal verpakt in een familievoorstelling een voorstelling waarin de zoektocht naar liefde, familie en het leven centraal staat. Het verhaal draait nu om Prins Bas. Als hij de juiste leeftijd bereikt heeft, gaat hij op zoek naar een leuk meisje om mee te trouwen. Waarschijnlijk met het schrikbeeld van de Engelse Prins Charles voor ogen besluit Bas dat hij zijn oog slechts laat vallen op ‘een meisje dat hem kiest om wie hij is en niet om wat hij is’. Rapunzel voldoet helemaal aan deze karakterschets, en natuurlijk probeert vrouw Manie (een mildere versie Moeder Gothel) krampachtig het meisje voor zichzelf te houden, maar uiteraard overwint de liefde elke hindernis. Zeker in het betoverende Vrouwenhof! Bij aanvang van het stuk belandt het publiek direct bij de audiëntie die de toekomstige prinses moet aanwijzen. Prins Bas, gezegend met het uiterlijk van Willem Ruis, heeft fysiek zoveel mee dat hij zijn droomprinses wel op een natuurlijke wijze tegen het lijf loopt, ook al woont ze dan afgeschermd in een toren, die gelukkig niet de Toren van Babel blijkt te zijn. Onder het 460 koppige publiek bevonden zich ook diverse prinsesjes, wellicht in de hoop zelf een jong prinsje te scoren. Ook zonder het bereiken van dat ultieme doel was er deze middag heel wat te genieten in het Openluchttheater Vrouwenhof, dat er weer majestueus bij lag. Bestuurslid Cees van de Ven, de ‘aanvoerder’ van de groene polobrigade, was dik tevreden over de opkomst. ‘Het lijkt er wel op dat iedereen die (nog) niet op vakantie is deze middag voor het Vrouwenhof heeft gekozen. ‘Met geduld en vertrouwen komt het allemaal goed’, zo werd op het podium verkondigd door de koningin. Die uitspraak had deze middag ook uit de mond van Cees van de Ven kunnen komen, want met nog diverse leuke middagvoorstellingen in het vooruitzicht, ziet hij de toekomst van het openluchttheater zonnig in. Dat enkele regenwolken even als spelbreker probeerden te fungeren, deed daar niets aan af. Onder het publiek waren het ook louter vreugdevolle reacties die er op te tekenen vielen.  ‘Als kind heb ik toneelvereniging Mariahout vaak aan het werk gezien in het Vrouwenhof. Bij de vroegere directeur van De Kring, Leo Kievit, was dit gezelschap altijd vaste prik. Nu ben ik de mama, en het is leuk om mijn kinderen op dezelfde wijze te zien genieten als ik vroeger zelf deed. Voor mij was dit dus ook een middagje nostalgie’, aldus een montere deerne die op eigen houtje het park een stuk mooier kleurde. Bij de entree van het park klonken ook tevreden geluiden. ‘Steeds minder bezoekers proberen hun auto in het park te parkeren. Dat mag nu eenmaal niet en het lijkt wel dat dit inmiddels algemeen bekend is. Vrijwel iedereen komt nu op de fiets en dat is een ontwikkeling die wij van harte toejuichen’, aldus een van de trouwe medewerkers.  
Toneelvereniging Mariahout – Rapunzul.  Gezien door Jaap Pleij op woensdag 2 augustus in het Openluchttheater Vrouwenhof. Op woensdag 9 augustus kunnen de sprookjesliefhebbers hier om 14.00 uur terecht voor de Aladdin Kindershow,         

Dinsdag 1 augustus 2017

Bos Theaterproducties brengt het boek Pogingen iets van het leven te maken van Hendrik Groen naar het theater. De producent is op zoek naar ouderenkoren die willen meespelen in de voorstelling. De levenslustige komedie met in de hoofdrollen Beau Schneider, Plien van Bennekom/Cynthia Abma en Mike Weerts,  is op woensdag 21 februari 2018 te zien in De Kring.

In de voorstelling volgt het publiek alle ups en downs in het verzorgingstehuis van Hendrik Groen en zijn vrienden. Er zijn natuurlijk meer bewoners en daarvoor is de producent op zoek naar lokale of regionale ouderenkoren die natuurlijk de kans krijgen om te zingen. Het repertoire betreft acht Oudhollandse liedjes zoals Hoeperdepoep zat op de stoep en Oh was ik maar bij moeder thuis gebleven. Het is de bedoeling dat het koor de liedjes zelf instudeert met hun eigen dirigent. Op de avond zelf is er voorafgaand aan de voorstelling nog een laatste repetitie.  Voor deze eenmalige vacature komen in aanmerking: koren (mannen en vrouwen) met leden van 65 jaar of ouder van ongeveer vijftien personen.  Belangstellende koren worden verzocht zo snel mogelijk een e-mail te sturen naar hendrikgroen@bostheaterproducties.nl. Vragen kunnen ook aan dit adres worden gericht.