Zondag 30 september 2018

Hoe zou dat gegaan op die 5e november 1268? En vooral wat is er allemaal aan vooraf gegaan? De historie vermeldt slechts dat de buurtschappen Hulsdonk, Langdonk en Kalsdonk in 1266 een verzoek richtten aan de bisschop om een kapel te mogen bouwen op een stuk grond dat exact het midden hield tussen de drie gehuchtjes, buurtschappen zo u wilt. De kerk in Nispen werd door het toch al zwaar belaste boerenvolk als net iets te ver beschouwd voor de benenwagen en de kar met paard. De bisschop had absoluut geen bezwaar tegen de uitbreiding van zijn parochie en twee jaar later verrees op het stuk grond waarop nu de St. Jan staat de eerste kerk van Rosendaele. Het document waarin het een en ander werd vastgelegd, vermeldt (voor het eerst) naast de naam van onze geliefde woonplaats dat de Heer van Breda afstand heeft gedaan van het stukje land ten bate van dit goddelijke doel. Daar stond wel tegenover dat de inwoners een stuk van hun eigen land moesten afstaan aan de Heer van Breda voor het onderhoud van de kapel. Een kwestie van eerlijk oversteken dus.
Dit voorstel zal waarschijnlijk niet zonder slag of stoot door de boerenbevolking geaccepteerd zijn. Graag had ik dit gegeven in een theatervoorstelling verbeeld gezien. Met als overkoepelend decorstuk een enorme Roos die zijn mooiste bloem steeds even ontvouwt om een stukje van zijn rijke bestaan aan de openbaarheid prijs te geven. De turf, het spoor, het dwingende stempel van het katholieke geloof, het carnaval  en de enorme bevolkingsgroei die Roosendaal heeft doorgemaakt, kunnen eveneens op deze wijze tot bloei komen op het podium. In december hebben we nog een overzichts- en afscheidsvoorstelling met het thema ‘Roosendaal 750 Jaar’ te goed in De Kring van de gelijknamige stichting en het gemeentebestuur. Wellicht dat er dan nog iets met dit gegeven wordt gedaan, indachtig de tekst (vertaling ‘The Rose’ van Bette Midler) ‘Uit die bloem groeit toch eens de mooiste ROOS’.    
Voor de productie ‘Kijk ons…Roosendaal’ hebben de makers een geheel andere uitgangspunt genomen. Onder het motto ‘Opa vertelt aan Sara’ hoe de geschiedenis is verlopen, kregen de duizenden bezoekers een smaak- en sfeervolle totaaltheaterproductie voorgeschoteld, waarbij muziek, zang, dans, tekst, spel en video elkaar goed in evenwicht hielden. De geschiedenis van de stad werd vanuit de ‘hemel’ belicht door voice-over Kees Vermeeren, tevens de auteur van het geheel. Het woord ‘vogelvlucht’ is hier geheel op zijn plek, want het was net of we gezeten in een vliegtuig over de stad van toen en heden scheerden.  


De muzikale hoogstandjes van componist Co Vergouwen (Co woont in Hoeven maar gezien zijn langdurige verbintenis met de vroegere Muziekschool is hij ook een beetje van ons), altsaxofonist Rik van der Made en onze meest toonaangevende zangeres Martine van de Kar werden op voortreffelijke wijze vertaald en begeleid door het grote orkest van Muziekvereniging Roosendaal onder leiding van Rob Sloekers.
Net als bij de drie ‘Beiaardier meets…’ concerten was er een bijzondere rol weggelegd  voor beiaardier Toni Raats. Op de juiste momenten verrijkte zijn verfijnde spel de klanken die op het podium werden geproduceerd. Toni was daarbij op videobeelden te zien, maar ik ga er vanuit dat hij op dat moment werkelijk hooggezeten in de kerktoren op het spektakel onder hem ‘neer keek’. Sara van Gaans was het meisje dat met opa in gesprek ging. Terecht werd haar optreden door collega Herbert Mouwen omschreven als ‘vrij en onbevangen’.
Dat tafereeltje riep even herinneringen op aan Pierre Kartner die als zijn evenknie Vader Abraham van kleindochter lief (was het Mieke of Wilma) telkens een vraag kreeg voorgelegd die werd ingeleid met  ‘Zou het erg zijn, lieve opa……?’, waarop Abraham telkens het geruststellende maar tevens wat egoïstische ‘Nee mijn kleine meisje, als jij maar van me houdt’ ten antwoord gaf. ‘Opa Kees Vermeeren’ liet zijn eigen persoon grotendeels buiten beschouwing en verhaalde, soms vol passie, dan weer ingetogen, over de grootse wijze waarop Roosendaal zich van een samen klonting van boerengehuchten heeft ontwikkeld tot een middelgrote gemeente met tal van aantrekkelijke voorzieningen.  Martine van de Kar schitterde tussen alle historische elementen nog even als soliste met een Franse tekst over de historie van Roosendaal, op de melodie van ‘Amsterdam’. Van de vroegere verlegenheid, die optredens van Martine ‘in den beginne’ kenmerkten, was nu geheel geen sprake meer. Ook in woord en gebaar heeft ze aan kracht gewonnen. Voor het nieuwe geluid was zangeres Julia Schutten verantwoordelijk. Zij bracht met haar vertolking van 'Girl on fire' heel wat vuur in de voorstelling. Het is opvallend hoeveel van dit soort jeugdige talenten Roosendaal inmiddels telt.
Over het grote podium dat de Markt ruim een week heeft overheerst is veel te doen geweest. Was het allemaal wel de moeite waard zo’n dure investering in een paar voorstellingen die evengoed in De Kring hadden kunnen staan? Natuurlijk had het wel iets aparts, om met zijn allen comfortabel gezeten in de buitenlucht van het kloppend hart van Roosendaal met de toren van de St. Jan op de achtergrond,  gezamenlijk even terug te kijken op 750 jaar geschiedenis, maar het risico was evident. Eind september kan het al flink koud zijn, en stel dat de regen net zo’n grote spelbreker was geweest als bij het Roosendaals Treffen, dat naar ik begrepen heb pas in september 2019 weer aan de orde is. Mijn persoonlijk oordeel stel ik even uit tot ik het gehele financiële plaatje onder ogen heb gekregen, maar mijn gevoel zegt nu al dat dit geld een veel bredere- en rijkere culturele invulling had verdiend. 

'Kijk ons... Roosendaal/ Het verhaal van Sara' - Muziekvereniging Roosendaal en andere groepen. Gezien door Jaap Pleij op vrijdag 28 september, tweede voorstelling, op de Markt in Roosendaal.
Tekst Kees Vermeeren. Productie Merijn Backx, Eef Stoopendaal. Regie Corné van Sprundel. Muzikale leiding Rob Sloekers. Choreografie Rob van de Geijn.

Vrijdag 28 september 2018

Ondanks de donkere financiële wolken die vanuit het Haagse Binnenhof boven het Stadskantoor zijn samengepakt, is wethouder Toine Theunis er toch in geslaagd om naar zijn eigen zeggen een solide begroting voor het komende jaar samen te stellen. Cultuur zit ook in zijn portefeuille en daarvoor heeft hij  250.000 euro extra uitgetrokken. Cees van de Ven en Mariska Wagemakers kunnen gerust zijn.  In dat bedrag zijn ook bijdragen opgenomen voor ‘hun’ openluchttheaters in respectievelijk Roosendaal (Vrouwenhof) en Nispen (plein achter de kerk).  Andere (netto)ontvangers zijn het erfgoedcentrum (Tongerlohuys), het cultuurnetwerk Cultuur Verbindt Roosendaal en de organisatoren van de uitreiking van de jaarlijkse cultuurprijs. Zoals bekend is de hoofdredactie van ROOSENDAALS PLEIJDOOI niet welkom bij de gemeentelijke persconferenties, zo dus ook niet bij deze waarop Theunis zijn betrekkelijk goede nieuws bekend maakte.  In dit geval was dat zeer betreurenswaardig, want dan had ik uit eerste hand (mond van Theunis) kunnen vernemen hoe het nu precies zit met de financiering van het nieuwe Cultuurverenigingshuis dat op Bovendonk gerealiseerd gaat worden.  Namens de PVC zal ik deze vraag alsnog voorleggen aan de Roosendaalse schatbewaarder.  Dit onderwerp komt zeker ook ter sprake tijdens de volgende ‘bijpraatsessie’ tussen Toine Theunis en de PVC., waarvoor ook al het beoogde rozentapijt rond de ondergrondse vuilcontainers is geagendeerd.   In het vorige bilaterale overleg zei Theunis niet te weten waar de boycot van de redactie van ROOSENDAALS PLEIJDOOI op gebaseerd is. Dit geheim van het Stadskantoor berust bij burgemeester Niederer en die zwijgt vooralsnog in alle talen.

Met betrekking tot Citymarketing heeft het college het Merk- en Organisatieplan Citymarketingbureau Roosendaal als richtinggevend kader vastgesteld. Om het plan uit te voeren is € 500.000 nodig, waarvan € 150.000 uit eigen middelen komt. Het plan leidt tot het opzetten van een Citymarketingbureau, dat aan de slag gaat met de promotie en positionering van het merk. Roosendaal dus. De PVC wil weten of de binnenstadsdirectie, die zoals bekend de Roosendaalse belastingbetaler 16.000 euro per maand kost, ook onder deze kostenpost valt. Hoewel de PVC daar al vaak naar heeft geïnformeerd is nog steeds niet duidelijk wat de ‘werkzaamheden’ van deze directie Roosendaal in de praktijk heeft opgeleverd.   Recentelijk is deze directie er niet in geslaagd een bijdrage te leveren aan een nieuwe bestemming voor het lege Biggelaarpand . 
‘De begroting 2019 biedt een prachtige basis voor de komende bestuursperiode met een gunstig meerjarenperspectief. Dit geeft ons de mogelijkheden om de afspraken die gemaakt zijn in onze bestuursovereenkomst Roosendaal duurzaam sterk aantrekkelijk na te komen’, aldus Theunis. De Programmabegroting 2019 is de financiële vertaling van de bestuursovereenkomst ‘Roosendaal duurzaam sterk aantrekkelijk’ en sluit af met een positief resultaat van 85.000 euro. De Programmabegroting wordt op 8 november  behandeld in de gemeenteraad.

Vrijdag 28 september 2018

De theaterproductie ‘Kasseien’  die donderdag 27 september in de Bergse Stadsschouwburg De Maagd in première ging, is opgebouwd uit twee bestanddelen. Enerzijds wordt het geromantiseerde verhaal verteld over het korte maar bewogen leven van Freek, onder anderen gebaseerd op het levensverhaal van Gerrie Knetemann. Deze Jordanese schelm komt er in zijn zoektocht naar een beter leven op harde wijze achter dat diefstal alleen maar ellende oplevert.  Als hij in de gevangenis zijn zonden overdenkt, raakt hij door het eerste boek dat hij in zijn leven ter hand neemt begeesterd door het wielrennen. Eenmaal op vrije voeten blijkt hij daar zowaar talent voor te hebben. De keuze voor de racefiets leidt ook tot een wisseling in zijn liefdesleven. Zijn jeugdvriendinnetje, dat er alles aan deed om Freek op het rechte pad te houden, wordt al snel ingeruild voor een blonde schone die constant om zijn wielerploeg rondhangt. Helaas is het hervonden levensgeluk van korte duur.
Daarnaast krijgt het publiek ook wielerverhalen uit het echte leven voorgeschoteld. Via de interviewmethode halen de oud-cracks Cees Bal, Jacques Hanegraaf, Johan van der Velde, Gaby Minneboo, en de Vlamingen Ludo Peeters en Rudo Pevenage herinneringen op aan die goede sportieve tijd en strijd van weleer. De eerste die door de Rotterdamse gastheer aan de tand werd gevoeld, was Gaby Minneboo, een renner waar ik persoonlijk in de zeventiger jaren enorm van genoot toen hij in Rotterdam-Ahoy-Op-Zondag achter de grote motoren verbeten strijd leverde met zijn grote concurrent Martin Venix. Wat hem nog steeds dwars zit, is dat hij door het journaille van toen veel te vroeg werd afgeschreven. Na een voor Minneboo slecht verlopen WK waagde een scribent het te schrijven dat hij zijn carrière nu ongetwijfeld snel zou beëindigen. ‘Never give up till it’s over’, vooral bekend in de uitvoering van Tommy Fleming, is ongetwijfeld Minneboo’s lijflied, want gesterkt door deze recensie kwam hij sterker voor de dag dan ooit tevoren. Zo werd hij nog maar liefst vijf keer wereldkampioen en hij boekte ook tal van andere successen. Rudi Pevenage en Jacques Hanegraaf, mede-initiator van deze theaterproductie,  zijn al jaren dikke vrienden, maar dat is weleens anders geweest. In sappig Vlaams vertelde Pevenage dat hij zich een paar keer geflikt voelde door Hanegraaf, die dat op het Bergse podium ook grif toegaf. Het wielerlot bracht hen in de herfst van hun carrière samen in dezelfde wielerploeg en omdat ploegbaas Jan Raas geen gesodemieter wenste in zijn team veroordeelde hij de kemphanen tot het delen van een kamer. ‘Zo wilde hij ons dwingen om al die sluimerende conflicten eens goed uit te praten en dat is wonderwel gelukt. Al bleef Jacques nog lange tijd in mijn ogen een typische dikke nek Ollander’, kreeg Pevenage de lachers op zijn hand. Cees Bal zei zich eveneens geflikt te voelen, hier was echter de levende wielerlegende Joop Zoetemelk de kwade genius. Of dit ooit goed gekomen is, bleef in het midden hangen. Helaas was Joop niet aanwezig voor een weerwoord. Johan van der Velde werd naast zijn successen bedekt bevraagd over zijn aanvaringen met Vrouwe Justitia. Net als de romanfiguur Freek leidde ‘dit eerste boek dat ik ooit in mijn leven heb gelezen’ tot bezinning’.  ‘Dit nooit weer’, nam Van der Velde zich heilig voor. ‘Gelukkig is er altijd een tweede-, een derde- en zelfs een vierde kans. Grijp die dan ook’, zo luidde diens boodschap aan het publiek en het personage Freek. Hoewel zijn naam deze avond niet viel, is algemeen bekend dat Rini Wagtmans uit St. Willebrord een belangrijke rol heeft gespeeld bij de (maatschappelijke) wederopstanding van Johan van der Velde. Hoewel de interviewtjes redelijk onderhoudend waren, moet wel aangetekend worden dat de Rotterdamse interviewer de sportcracks heel wat duidelijker had moeten introduceren bij het publiek. Daar was nu nauwelijks sprake van. Ingewijden zullen die illustere sportmannen ongetwijfeld direct herkend hebben, maar dat mag je als producent niet van iedere theaterbezoeker verwachten.  
‘Geef nooit op tot het echt over is’, is ook de moraal van het verhaal in ‘Kasseien’, dat geheel gebaseerd is op het gelijknamige boek van de 53-jarige John van Ierland uit Teteringen.  De personages worden op maat vertolkt door Isabelle Dencher, Bianca van den Belt, Koen van Dongen en George Stander. Alle acteurs kunnen ook redelijk zingen. Regisseur Diemer van Wijk koos voor een uitgekiende mix tussen gesproken teksten en liedjes gebaseerd op bestaande melodieën. Het publiek beleefde aan het slot een waar kippenvelmomentje.  ‘Avond’ van Boudewijn de Groot was een mooie theatrale afsluiting, waarbij het gehele ensemble nog eens alle registers stevig kon opentrekken.  Al met al is ‘Kasseien’ een goed uitgebalanceerde theatervoorstelling die terecht zonder pauze wordt gespeeld.  In de flyer worden nog veel meer grote wielernamen van weleer genoemd. Die zullen ongetwijfeld bij andere voorstellingen in het wielercafé aan bod komen.

Kasseien – Benelux-première in De Maagd in Bergen op Zoom. Gezien door Jaap Pleij op donderdag 27 september.               

Donderdag 27 september 2018

‘Beweeg alsof je in de wind staat’. Beweeg alsof je een blaadje in de wind bent’. ‘Beweeg alsof je een robot bent’.  Meer aansporingen had presentator Hendrik Lebon woensdagmiddag in het Openluchttheater Vrouwenhof niet nodig om het uiterst gewillige publiek aan het dansen te krijgen. Uit alles werd duidelijk dat deze oud-student van maestro Jacques van Meel (onbegrijpelijk dat hij niet is genomineerd voor de cultuurprijs dit jaar) goed had opgelet gedurende de lessen. Na eerder de Alzheimermiddag in De Kring en de boekpresentatie ‘Een plaats genaamd  Roosendaal’ in de St. Jan met een aantal fraaie dansen te hebben opgeluisterd, was deze middag de jeugd in het idyllische park Vrouwenhof aan de beurt om ingewijd te worden in de wereld van de dans. Diverse opgevoerde dansen waren bij (een van de) twee vorige gelegenheden al te zien geweest, maar vanwege de wat lossere presentatie was dit toch weer een geheel nieuwe (open lucht)ervaring. 
Het Roosendaalse duo Melany & Martijn speelde het bewegingsspel zo natuurlijk dat de door Lebon opgeworpen vraag ‘Waar zijn ze gebleven?’ door een kind in het publiek luidkeels en spontaan werd beantwoord met ‘Daar….Daar’.  En toen dat geen directe reactie vanaf het groene podium tot gevolg had, voegde het meisje er nog maar een waarschuwing aan toe. ‘Achter je…Achter je’, maande ze Melany en Martijn tot voorzichtigheid. Naast deze Nederlandse dans konden de aanwezigen –voornamelijk moeders met kinderen-   genieten van dansen uit Brazilië, India en Indonesië. Danser Raoul uit India nodigde iedereen via Lebon uit om met hem mee te dansen, wat niet bepaald tegendovemansoren was gezegd. Binnen enkele tellen zag hij zich omringd door een rijke kinderschare, aangespoord door een blonde Roosendaalse schone.
De weersomstandigheden waren met een lekker fel schijnend zonnetje nagenoeg ideaal. Desondanks passeerden slechts een kleine veertig bezoekers de kassa. ‘Jammer, kennelijk is er toch te weinig ruchtbaarheid aan gegeven’, reageerde bestuurslid Cees van de Ven. Over de toekomst van het openluchttheater verkeert het bestuur van het openluchttheater nog steeds in het ongewisse. Zoals bekend staat de gemeente voor de keuze of het huidige theater stevig renoveren en voorzien van aanvullende faciliteiten (onder meer een toiletgroep) of een volledig nieuwe theatervoorziening bouwen elders in het Vrouwenhofpark. Cees van de Ven heeft geen uitgesproken voorkeur. ‘Het gaat er ons vooral om dat er zo snel mogelijk duidelijkheid komt. Het zal er van afhangen of de gemeenteraad instemt met de voorgestelde begroting. Dat de gemeente zich plots geconfronteerd ziet met een flinke bezuiniging op de uitkering uit het gemeentefonds maakt de zaak er natuurlijk niet beter op, maar we gaan er van uit dat wethouder Theunis ons een pasklare oplossing zal bieden’.     

Maandag 24 september 2018

Het is een terugkerende ergernis. Je loopt met je keurig volgens de regels gerangschikte afval op een prille zondagmorgen vervuld van goede intenties naar de naburige verzamelplaats van ondergrondse vuilniscontainers. Aangekomen merk je dat waarschijnlijk nachtelijke voorgangers het niet zo nauw hebben genomen met de voorschriften op dit terrein en hun afgedankte troep domweg naast de containers hebben geplaatst. In Rotterdam-Zuid, waar met hetzelfde probleem werd gekampt, viel als eerste het kwartje. Onder het motto ‘Je moet ook wel een erg grote hufter zijn, wil je hier iets naast plaatsen’ besloten creatieve bestuurders drie van dit soort afvalbakken te verfraaien en omlijsten met onder meer kunstgras en bloemen.
Volgens Ronald Tol, voorzitter van de gebiedscommissie Charlois, werden de bewoners al snel bevangen door een ‘dit-is-van-ons-gevoel’, wat in de praktijk al snel leidde tot minder afval naast de containers.  Na drie maanden was het aantal zakken naast een vuilcontainer zelfs al afgenomen met 85 procent. Gesterkt door dit ‘geen woorden, maar daden’-succes overwogen diverse andere gemeenten de Rotterdamse werkwijze over te nemen. In Brabant was Oss de eerste gemeente die zich publiekelijk afvroeg of hardnekkige afvaldumpers in deze regio zich ook iets zouden aantrekken van een tapijt gevuld met fleurige nepbloemen.  Om die vraag beantwoord te krijgen, is onlangs een proef gestart op het Titus Brandsmaplein aldaar. Naar verluidt werden meerdere Ossenaren ‘al jaren gillend gek van stapels volle vuilniszakken op geheel verkeerde plekken’. De gemeente Oss zou al jaren verwoede pogingen ondernemen om vervuilende bewoners op andere gedachten te brengen, maar de noestere bestuurders kregen het probleem niet onder controle. ‘We gaan er vanuit dat de zakken nu keurig in de container gaan in plaats van er naast, wat natuurlijk zonde is van de bloemen’, knipoogde de afvalploeg reeds op Twitter. De mat met bloemen blijft daar voor onbepaalde tijd liggen. Hier blijft het niet bij. Rond andere beruchte hotspots in Oss is het binnen afzienbare tijd ook ‘matten geblazen’, zoals bij winkelcentrum De Ruwert, de Vierhoeksingel, Wolfskooi/Loovelt en de Thorbeckestraat.
Nu is illegale afvaldumping in Roosendaal ook bepaald geen onbekend verschijnsel. Zoals bekend is de PVC (Pleijdooi Voor Cultuur) al vanaf de start van de partij een hartstochtelijk pleijtbezorger van een schone stad. Wat let de gemeente Roosendaal om dit in Rotterdam geboren mooie initiatief, dat in Oss terecht navolging kreeg, hier ook een kans te geven, te beginnen bij de ondergrondse afvalcontainers in het Emile van Loonpark, die helaas met name in de weekeinden een sterke aantrekkingskracht uitoefenen op illegale afvaldumpers? Onder het motto ‘Zeg het met Rode Roosendaalse Rozen’ heeft de PVC inmiddels een voorstel in deze richting bij wethouder Toine Theunis weggelegd. Een welkome tip in deze tijd van onverwachte, kolossale bezuinigingen lijkt me zo. Uiteraard mag van inzamelaar Saver dan wel verwacht worden dat de containers in picco-bello conditie worden gehouden, want daar mankeert het helaas ook wel eens aan.

Zondag 23 september 2018

De weersomstandigheden mogen momenteel dan veel te wensen overlaten, het was er wel mede de ‘oorzaak’ van dat het zaterdagmiddag lekker gezellig druk was in de St.Jan, waar de vierde manifestatie ‘Kunsten onder een  Dak’ werd geopend met de lang verwachte presentatie van het boek ‘In een plaats genaamd Roosendaal’. Burgemeester Jacques Niederer, die uiteraard het eerste exemplaar in ontvangst mocht nemen, prees de samenstellers Ben Maas, Marius Broos en Joss Hopstaken voor hun bijna ‘bovenmenselijke prestatie’.
‘Ik had voorkennis’, bekende Niederer zonder enige aansporing. ‘Gisteren (vrijdag) heb ik een lange rit in de dienstauto benut om het boek vast door te bladeren. Gezien de beperkte tijd hebben de samenstellers alle zeilen moeten bijzetten om de klus te klaren. Daar zijn ze wonderwel in geslaagd. Dit is een boek dat in geen enkele Roosendaalse boekenkast mag ontbreken, en zeker niet in die van het stadskantoor’.  Auteur Ben Maas zei trots te zijn op ‘de stad en het resultaat van de samenwerking’. Inhoudelijk omschreef hij het boek als ‘een soortement overzicht van alles wat er in de loop der jaren over Roosendaal is geschreven. We ontkwamen er daardoor uiteraard niet aan om keuzes te maken, niet zelden heel moeilijke keuzes. Marius heeft de honderden foto’s zelf een voor een bewerkt, en een evenredig groot deel van de credits gaan dus naar hem’, prees Maas op zijn beurt zijn partner in proza. Niederer draaide de rollen om door zelf als ‘gulle gever’ te fungeren bij de uitreiking van de boeken aan de drie mannetjesputters.
Het vijfde exemplaar was gereserveerd voor de voorzitter van Roosendaal 750 Jaar, Cor Verbogt. Bij gebrek aan een knop om op te drukken en bij absentie van een feestelijk lint om door te knippen, verklaarde Niederer de expositie maar gewoontjes voor geopend. De Roosendaalse maestro van de dans, Jacques van Meel, had voor een passende omlijsting gezorgd, door net als bij de Alzheimerdag vrijdagmiddag in De Kring de aanwezigen een uitgebreid voorproefje te geven van de geneugten die ‘Roosendaal Danst’ de komende dagen te bieden heeft. Zo begint Van Meel een aardig stempel te drukken op Cultureel Roosendaal, maar geen enkele ware cultuurvorser zal daarom treuren. Met zijn niet aflatende inspanningen voor zijn grote liefde, de dans in al zijn facetten, is Van Meel uitgegroeid tot een waar cultuur-ambassadeur waar Tout Roosendaal bijzonder trots op mag zijn. Karin Wierckx liet namens de organisatie weten dat een record aantal van tachtig kunstenaars zich had aangemeld voor deze vierde editie van Kunsten onder een Dak, die vooraf werd gegaan door manifestaties in de Wennekerhallen, het Herstaco Stadion en de OLV-Vrouwekerk.
‘Tsja, hadden we die Wennekerhallen (omgebouwd tot een bedrijvengebouw en fitnessruimte) nog maar. Dan had daar morgen mooi het Roosendaals Treffen kunnen doorgaan. Te triest voor woorden dat dit vanwege de weersverwachtingen niet door kan gaan en we weer een jaar extra moeten wachten (de laatste editie dateert van 2015) voor verenigingen en bezoekers elkaar weer in zo’n gezellige sfeer kunnen treffen’, sipte een van de beoogde deelnemers, die zich nu geconfronteerd zag met een lege- en loze zondag.  Cultuurwethouder Toine Theunis was wel aanwezig, maar voelde zich niet geroepen om een aandeel te leveren in het podiumprogramma.  ‘Ik ben maar een eenvoudige volksjongen en ik voel me meer op mijn gemak tussen de bezoekers dan op het podium’, luidde zijn wat al te bescheiden verklaring. Merkwaardig genoeg was er ook geen rol weggelegd voor de eveneens aanwezige stadsdichter Eric van Deelen, wat ook al niet het geval was bij de gemeentelijke nieuwsjaarsreceptie eerder dit jaar. Het begint er op te lijken dat de stadsdichter door het gemeentebestuur in toenemende letterlijk en figuurlijk over het hoofd wordt gezien. Dat kan natuurlijk niet de bedoeling zijn. Als er iemand is die de betekenis van ‘Roosendaal 750 Jaar’ mooi in poëtische woorden kan vatten, is het de stadsdichter wel. ‘Maar ik heb wel acht gedichten voor het jubileumboek mogen aandragen’, gaf Van Deelen zelf wat tegenwicht aan deze omissie van overheidswege. 
Ondanks dit smetje ging Kunsten Onder Een Dak voortvarend van start. Kunstenaars en bezoekers, bezoekers en bezoekers en kunstenaars en kunstenaars raakten al snel geanimeerd en soms bevlogen met elkaar in gesprek. Kunst moet inderdaad de tongen losmaken, daar voer ook de horeca van de St. Jan uitermate wel bij. Voor hoffotograaf Leo de Jaeger  was dit eveneens een inspirerende omgeving. Gretig legde hij naast ‘De kunst, de ambiance, de burgemeester en het boek’ (mooie titel voor een theaterstuk) de in prachtige jurken gestoken dames vast voor ongetwijfeld het volgende jubileumboek.  Tussendoor waren er diverse sprookjesachtige optredens van onder anderen de Roosendaalse flamencodanseres Miranda Brand. Eenmaal buitengekomen stonden de bezoekers weer met beide benen in de natte realiteit. Want op de Markt miezerde het voort, met als gevolg dat de muzikale optredens op het monstrueuze podium uitsluitend vanaf de schaars geworden terrassen, voorzien van een dak, gadeslagen werden. Dat het realiseren van een mooi overdekt activiteitencentrum (een koepel over het Herstaco Stadion) maar een van de eerste doelstellingen mag zijn voor de komende 750 jaar. Tout Roosendaal zal daar (cultureel) wel bij varen!             

Zondag 23 september 2018

Omdat elke spoorwegovergang nu eenmaal een bepaald risico in zich herbergt, wil ProRail Nederland het liefst zo snel mogelijk bevrijden van alle gelijkvloerse kruisingen van spoor en weg. Vanwege het hoge aantal – er zijn ruim 1900 van deze openbare overwegen-  zal dit niet van vandaag op morgen geregeld zijn. De Onderzoeksraad voor Veiligheid (OVV) noemt de elf slachtoffers die daardoor jaarlijks te betreuren zijn ‘onacceptabel’ en roept daarom tot meer dadendrang.  Het OVV vertelt er helaas alleen niet bij welke actie precies van betrokkenen wordt verwacht. Natuurlijk is het bestuurlijk een koud kunstje om al die overgangen simpelweg af te sluiten voor alle verkeer.
De boodschap in de richting van de mensen die dagelijks van deze wegen gebruikmaken ‘bekijk het maar, zoek maar een andere weg’ leidt in met name kleine gemeenten meestal tot grote commotie,  want alternatieven zijn doorgaans niet voor handen.  Een simpel fiets- en voetgangerstunneltje onder het spoor kost ruim een miljoen euro s en dus is de vraag welke zoete lieve Gerritje dit gaat betalen niet zo eenvoudig beantwoord.  Indien premier Mark Rutte alsnog overstag was gegaan en grote multinationals gewoon aan hun belastingplicht had gehouden over de dividenduitkeringen, was dit een mooi alternatief geweest voor de twee miljard die daarmee in de rijksknip was gekomen. Maar omdat D66, CDA en CU weer eens blijk gaven van een gebrek aan ruggegraat, is ook die kans verkeken.  De lokale politiek wordt meestal  als eerste zondebok aangewezen door de gedupeerden, dus van die kant zal ProRail ook weinig handen op elkaar krijgen voor zo’n uitstervingstactiek. Laat staan dat lokale overheden bereid zullen zijn om vijftig procent van de daarmee gepaard gaande kosten te betalen, zoals de rijksoverheid van hen verlangt. 
Als de overheid echt gaat voor honderd procent veiligheid in het (menselijk) verkeer zijn er echter nog veel drastischer maatregelen geboden. De meeste aanrijdingen op het spoor zijn die tussen auto en trein. Dus die vervoersmiddelen kunnen we beter maar direct afschaffen. Net als de brommers en de fietsen, want die willen nog wel eens met voetgangers botsen. Meestal figuurlijk, maar vaak ook letterlijk. Echt veilig verkeer is geen verkeer. Honderd procent veiligheid is alleen te bereiken door mens te veroordelen tot de benenwagen, en ook dan liggen er nog risico’s op de loer. Met zijn allen hebben we nu eenmaal een in bepaalde opzichten monsterlijke samenleving gecreëerd, en we zullen moeten leren leven met de gevolgen daarvan.    

Zaterdag 22 september 2018

Het lijkt erop dat de weergoden er totaal geen boodschap aan hebben dat Roosendaal de komende week zijn vermeende 750-jarig bestaan wil vieren met tal van activiteiten. Het openingsconcert van The Valley Sound Big Band met solistische bijdragen van onder anderen Sophie Mol, Matt en grote broer Stef Broos,  op bezielende wijze aan elkaar gepraat door de ‘juiste presentator’ Bagiyo van der Leemputte, kende vrijdagavond zodoende een koud en kil karakter.  En daar hielp geen lieve moedertje en zelfs Roosendaals beste zangtalent aan.
Zondag ‘belooft’ ook in deze regio een lieslaarzendag te worden. Om die reden besloot de 750 jaar-organisatie geen enkel risico te nemen en het voor deze dag geplande Roosendaals Treffen niet door te laten gaan. Een wat triest stemmende start van de feestweek dus. Dat pakken ze in Maastricht toch slimmer aan. In de heetste periode van het jaar is het Vrijthof geruime tijd geheel gereserveerd voor het orkest van Andre Rieu en zijn beroemde solistencast. Als het dan regent, heeft dat alleen maar een verfrissend effect. September mag dan inmiddels de status van vierde zomerse maand hebben verkregen, in de avonduren kunnen de temperaturen  al flink dalen. In sommige delen van het land heeft het zelfs al gevroren.     
Ik heb het zo vaak gezegd. Roosendaal had al lang een mooi activiteitencentrum kunnen –nee, moeten-  hebben, waar alle activiteiten –weer of geen weer- altijd door kunnen gaan. Bouw een dak op het Herstaco Stadion en je beschikt als stad over een prachtige accommodatie die voor vrijwel alle doelen geschikt is. Het veld biedt genoeg ruimte voor een overdekte versie van het Roosendaals Treffen en dat immense podium dat nu de Markt ontsiert, was daar ook veel beter tot zijn recht gekomen.  De bezoekers kunnen vanaf de tribune lui achterover leunend alle activiteiten gade slaan. Het stadion leent zich voorts prima voor een wielerbaan, waardoor een baanwedstrijdversie van De Draai (van de Kaai) ook ineens tot de mogelijkheden behoort. Ton Linssen, of zijn opvolger, zou hier dan weer terecht kunnen met zijn legendarische snuffelmarkten. Bovendien zou het zieltogende VoetbalExperience ook een enorme boost krijgen van zo’n investering.  Natuurlijk gaat dat een lieve duit kosten, maar als je ziet hoeveel geld de gemeente nu verknald heeft aan die volstrekt overbodige en op sommige punten zelfs levensgevaarlijke ringweg door het centrum, waar tot grote irritatie van velen slechts sporadisch aan wordt gewerkt (net als de Benelux Flat), is er veel zo niet alles te zeggen voor zo’n investering waar de Roosendalers mede gezien de uitstekende parkeervoorzieningen  alleen maar plezier aan zullen beleven.  Voor een dergelijk ambitieus plan is natuurlijk ook politieke moed en durf nodig, en dat is in Roosendaal helaas (te) vaak een groot probleem. 

Vrijdag 21 september 2018

In De Kring is vrijdag 21 september met een muzikaal programma stilgestaan bij Nationale Alzheimerdag. Aan de twee voorstellingen werd medewerking verleend door Roosendaal Danst!, Weense tunes, Roseländer Musikanten en SuiteKids. Er waren geen sprekers, al deed de zenuwachtige wijze waarop voorzitter Ad Vos van de Roosendaalse Vrienden van Mensen met Dementie lange tijd op zijn papiertje zat te kijken anders vermoeden.  Voor deze keuze was alles te zeggen. Het hoge muzikale niveau van de deelnemers sprak voor zich en bovendien hebben diverse onderzoeken naar dementie uitgewezen dat de associatie met muziek het langst in tact blijft bij de mensen die door deze vreselijke ziekte worden getroffen.
Ad Heijmans van de Roselander Musikanten wees daar in zijn inleiding ook op, waarbij hij een treffende uitspraak van neuropsycholoog Erik Scherder aanhaalde: Muziek geeft een beter leven. Aan de reacties van het publiek te oordelen ging deze stelling voor dit ruim twee durende programma zeker op. Voor Heijmans waren de meeste bezoekers geen onbekenden. ‘In deze bescheiden combobezetting spelen we voornamelijk muziek die de ouderen nog van vroeger kennen en herkennen. Vrijwel onmiddellijk zie je diverse mensen in gedachten terug gaan naar hun jeugd’. Met dank aan ’t Bakkerijke, dat de hapjes had verzorgd, konden de aanwezigen aansluitend lekker onderuitzakken en meedeinen op onder meer ‘Marina’, de klassieker van Rocco Granata. Dat lied zal met name de in de zaal aanwezige Henk Heesbeen vertrouwd in de oren hebben geklonken. Zijn assistente op de boekhouding bij Bic Benelux luisterde naar deze populaire (Vlaamse?) naam. Bij het Tiroler-repertoire ontbraken alleen de van de oktoberfeesten zo bekende bierpullen.
Jacques van Meel trakteerde de bezoekers aansluitend op een uitgebreid voorproefje van ‘Roosendaal Danst’. Het publiek kreeg spectaculaire dansen uit Brazilië, Indonesië en India (in die volgorde) voorgeschoteld. Danser Ali, geboren in de sloppenwijken van Rio de Janeiro, werd reeds op jonge leeftijd geconfronteerd met de gewelddadige dood van zijn vader. Deze buschauffeur werd tijdens een dienstrit bij een overval doodgeschoten. Ali vermande zich en groeide uit tot een succesvol danser. Deze middag bracht hij een solo op een eigen choreografie gebaseerd op de Afrikaanse geloofsbelevenis. ‘Ik heb hem als mens en artiest zien groeien. Ik waardeer hem vooral vanwege de vreugde die hij uitstraalt, niet alleen op het podium, ook in het dagelijks leven’, aldus Van Meel. Van het publiek werd daarna actieve participatie verwacht. Van Meel kreeg eerst alle handen in beweging en vervolgens op elkaar. ‘Ik kan niet dansen’, is een reactie die hij niet accepteert. ‘Onzin, iedereen kan dansen, mits de wil er maar is’.  Voorzitter Ad Vos deed aanvankelijk gezellig mee, maar toen ook het hoofd en de schouders dienden mee te bewegen, hield hij het voor gezien. ‘Probeer met je handen ook een verhaal te vertellen aan je buurman of buurvrouw’, ging Van Meel nog een stapje verder. Danser Fico, afkomstig uit West-Java, hield al dansend een pleidooi om het water en de gehele wereld schoon te houden. Jacqueline Chamuleau leidde het programma-onderdeel van ‘Weense Tunes’ in bij het publiek. Het gezelschap Weense Tunes is de opvolger van respectievelijk stichting ROOS en Maskerade. Een aantal leden van het koor gaf een voorproefje van de voorstelling die in november in Zaal Rottier wordt verzorgd. Nico Bolmer, onder meer bekend van het meezinguurtje dat hij op woensdagochtend in Huize St. Elisabeth invult, Piet van der Hoeven en Martine van de Kar soleerden in bekende operettestukken. Martine van de Kar is inmiddels wel tot een heel grote hoogte gegroeid. Het publiek had daarna nog een dans uit India tegoed. Raoul, werkzaam bij een Bollywoodshow in Dubai, deed menigeen uit zijn zeten rijzen met zijn poppenspel, dat iedereen zo goed mogelijk wilde volgen. Dankzij zijn danstalent, dat hij ook nog even etaleerde, kunnen zijn ouders in India (over)leven. Martine van de Kar mocht met haar Suitekids het gevarieerde programma afsluiten.   

Woensdag 19 september 2018

Na eerder in de Tongerlotuin genoten te hebben van de optredens van stadsbeiaardier Toni Raats met respectievelijk Smidje Verholen en het herenensemble Stramien onder leiding van Joseph Dekkers keek ik dinsdagavond uit naar de combinatie Toni Raats-Ismene Elbers. Op de Markt bekroop me al het unheimische gevoel dat deze avond anders zou verlopen dan de twee voorgaande. Met de camera en de spiedende ogen gericht op het onlangs verrezen podium informeerde ERSA-lid Cor Claassens belangstellend  of ik voor de zangkunst van Ismene was neergedaald van mijn lonely planet. Hoewel ik er nog van uitging dat Claassens zich op de verkeerde plek had geposteerd, hield ik er al ernstig rekening mee iets verderop voor een ‘gesloten’ tuin te staan. Mijn voorgevoel bedroog me weer eens niet.  Waar de vorige week nog de lichtjes zo sfeervol branden gingen, staarde ik nu slechts in een onheilspellend duister.  De verklaring liet niet lang op zich wachten.
Uit het A4-tje dat de mevrouw van de organisatie kwistig ronddeelde in de naaste omgeving van de kerktoren, bleek dat Ismene de uitdaging was aangegaan om met de beiaardier de ‘St. Jan te beklimmen en zo dicht mogelijk bij de klokken te zingen’. De achter de knoppen gezeten Marno Balemans zou alles uit de (toren)kast halen om het geluid op de Markt te krijgen. Het decor van de schemering hartje stad en de sfeer van de zwoele nazomeravond werden geacht het publiek in de juiste stemming te brengen. Helaas voor de organisatie en de uitvoerende artiesten was dat niet het geval. In tegenstelling tot de Tongerlotuingeluiden was er van sfeer nauwelijks sprake. Het publiek zat in plukjes verspreid op het terras van het Tongerlohotel en de terrassen op de Markt. Diverse passanten hadden niet eens in de gaten dat er sprake was van een unieke muzikale combinatie.  Omdat daar het geluid optimaal was zeeg ik zelf maar neer op het ‘bankske’ voor het Raadhuis, waardoor ik tevens een schuin oog kon richten op de gewelvenzaal waar diverse raadsleden waren samengekomen voor een commissievergadering. Ismene liet inmiddels fraaie teksten vanuit de kerktoren van onder anderen Guus Meeuwis (Brabant) en Ramses Shaffy (Laat Me) op het verspreide publiek neerdalen.  Wat een meerwaarde had het opgeleverd indien Isme met beide benen op het grasveld van de Tongerlotuin had gestaan, met begeleiding van bij voorbeeld de onlangs gevormde band van Ton van de Geijn.  Toni Raats had dan letterlijk voor de noot op de achtergrond kunnen zorgen. Een zangeres moet je niet alleen horen zingen, het visuele plaatje is daarbij onontbeerlijk. De ervaring een week eerder in de foyer van De Kring wees uit dat Ismene en de muzikanten van Ton een zeer geslaagde  combinatie vormen.  Uiteraard heb ik Toni na afloop nog even gevraagd naar het waarom van deze gewijzigde opzet. ‘Het leek ons beiden een goed idee om dit concert geheel met zijn tweeën vanuit de St. Janstoren te brengen. Muzikaal was het technisch te ingewikkeld geworden indien Ismene zoals jij suggereert in haar eentje in de tuin was gaan staan’.  Een uitleg waar ik niet geheel vrede mee had. Jammer dat er beneden geen groot videoscherm was geplaatst, wellicht op het 750 Jaar Roosendaal-podium, zodat het publiek op de voet had kunnen volgen wat zich in de nok van de toren afspeelde. Ik had aan haar gezichtsuitdrukking graag gezien hoe Ismene het indringende geluid van het klokkenspel onderging.  En de blikken van onderlinge verstandhouding tussen beiaardier en zangeres waren ongetwijfeld ook de moeite waard geweest om nauwgezet gade te slaan. Bovendien had het bestuur van Roosendaal 750 Jaar dit concert kunnen aangrijpen om het monstrumpodium op de Markt uit te proberen. Allemaal win-winsituaties dus. Maar het allerliefst had ik natuurlijk gezien dat Toni vanuit de toren zou abseilen naar de tuin, zoals ik in mijn verslag van het concert van Stramien reeds suggereerde.   Cor Claassens cirkelde gedurende het ruim een uur durende optreden constant rond de kerktoren om een aantal waardevolle beelden te schieten voor de film waarin later teruggeblikt wordt op alle 750 Jaar-evenementen.  ERSA had bovendien een cameraman ter plaatse bij het carillon. Het zal dus wel krap geweest zijn daarboven. Ook dat had ik graag ‘live’ gezien.

Maandag 17 september 2018

De start van de feestweek waarmee Roosendaal het vermeende 750-jarig bestaan viert, laat nog vier dagen op zich wachten, maar nu is er al rumoer ontstaan. Menig horeca-ondernemer is onaangenaam verrast door de omvang van het podium op de Markt waarop vrijwel alle grote activiteiten tussen 21 en 30 september zullen plaatsvinden. Toen maandagochtend de opbouwwerkzaamheden begonnen,  werd al snel duidelijk dat er een groot donker gevaarte aan het verrijzen was pal voor het Raadhuis.  Is er sprake van slechts één valse noot zo kort voor het openingsconcert met The Valley Sound Big Band & Friends of is er meer aan de hand? Dat diverse horeca-ondernemers het tien dagen zonder hun terrassen moeten stellen terwijl de historische zomer van 2018 aan een zoveelste opmars bezig is, heeft in ieder geval al het nodige chagrijn veroorzaakt.
.Martijn Mathijssen van Burgers & Beers blijft net als Pierre Coppens van ‘d Ouwe Mart dit lot bespaard, hun terrassen bevinden zich buiten de gevarenzone, maar toch laat Matthijssen in het Roosendaalse sufferdje weten niet tevreden te zijn met deze gang  van zaken. ‘Het spijt me maar het is net of Roosendaal een grote bouwput is. Het lijkt Antwerpen wel. En daar komt volgende week de mega tribune voor onze neus bij. We mogen blijven zitten, maar moeten dan tijdens de voorstellingen volgende week wel stil zijn op het terras. Het is zo'n mooie nazomer maar de horeca op de Markt wordt wel de komende twee weken zo benadeeld’, sipt hij. Maaike Matthijssen van café 'Wapen van Roosendaal laat een soortgelijk geluid horen, al ziet ze ook de zonnige kant van de situatie in. Ofschoon ze als voorzitter van Vereniging Horeca Oude Markt bij bijna alle vergaderingen over de feestweek en het podium geweest, schrok Maaike maandagmorgen toch toen ze het enorme podium voor de deur van de zaak zag staan. ‘Ik wist dat het podium heel groot zou worden, maar wanneer je het dan ziet liggen voor je zaak is het toch schrikken. Ons grote terras voor het Raadhuis zijn we twee weken kwijt. Maar ik blijf positief, want het gaat wel iets heel bijzonders worden wat er op dat podium komt."
Cor Verbogt, voorzitter van stichting Roosendaal 750 jaar, zegt de commotie niet te begrijpen, omdat tijdens de vergaderingen met de horeca alle tekeningen op tafel lagen en om inbreng van de betrokkenen is gevraagd. ‘Ik snap dat ze schrikken van de grootte, maar dat hebben we echt nodig voor het spektakel. Dat had iedereen kunnen weten’, stelt Verbogt terecht. 
Je kunt je echter wel afvragen waarom de stichting Roosendaal 750 Jaar voor deze locatie heeft gekozen. De Markt is geen plein slechts een samenkomst van wegen. Als de Markt langdurig voor het verkeer wordt afgesloten, gaat dat gepaard met heel wat verkeersoverlast. Afgelopen zondag legde RBC in het Herstaco Stadion een mooie show op de mat ten koste van het schutterende De Schutters. De bezoekers werden met maar liefst 12-0 uit het bekertoernooi geknikkerd. Jammer dat slechts een handjevol bezoekers daar getuige van was. Het stadion was het perfecte decor geweest voor de geplande activiteiten. Het veld had in tweeen gedeeld kunnen worden en opgesplitst in een podium voor het theaterspektakel en de concertreeks. Daar tussen had ter afscheiding een tribune kunnen verrijzen.   Op deze plek had geen enkele (horeca)ondernemer nadeel ondervonden van de feestelijkheden –sterke nog, de horeca-afdeling van RBC en de VoetbalExperience waren er ongetwijfeld heel blij mee geweest- en bovendien waren veel meer inwoners in de gelegenheid geweest om de activiteiten op overzichtelijke wijze vanuit een gerieflijke stadionstoel gade te slaan. De gemeente was dan ook een stuk goedkoper uit geweest. Het ‘Zwaaigatconcert’ dat in de praktijk een ‘Suikerpleinconcert’ werd, was hier ook veel beter tot zijn recht gekomen. Merkwaardig dat er in logistiek opzicht altijd zulke vreemde keuzes worden gemaakt in Roosendaal. Zie mijn voortdurende pleidooien om de kermis in zijn geheel ‘onder te brengen’ op het parkeerterrein van het Herstaco Stadion. Ik ben overigens zeer benieuwd in hoeverre het Roosendaals Treffen, dat voor zondag 23 september gepland staat, hinder zal ondervinden van het ad-hoc-podium op de Markt. De Markt is immers wel in het parcours opgenomen, maar kan slechts gedeeltelijk in gebruik worden genomen.

Zondag 16 september

Het meest opmerkelijke aspect van De KringProef 2018 viel pas te noteren toen de lichten op het podium in beide zalen al gedoofd waren. Het publiek kreeg traditiegetrouw een kleine goody-bag mee naar huis. Het forse gewicht van de papieren zak deed vermoeden dat er een dik boek in zat, maar toen de zak eenmaal thuisgekomen zijn inhoud prijs gaf, moest ik toch wel even fronsen. Naast twee flesjes blonde Leffe-bier kwam er een forse homp brood uit tevoorschijn. Tevergeefs zocht ik in de zak nog naar een A-4-tje met een verklarende tekst voor deze onverwachte attentie. Ik ben dus nog ongewis van de intentie van dit gebaar. Maar verrassend lekker was het wel.
Voor het eerst moest het publiek een klein entreebedrag betalen om de voorproefjes van een aantal voorstellingen die dit seizoen zijn te aanschouwen in De Kring tot zich te nemen. De toeschouwers werden bij binnenkomst vergast op een glas champagne. Zo kreeg men toch heel wat waar voor die vijf eurootjes. Het programma werd deze keer gepresenteerd door het damesduo Spruijt (geen familie van René) en Opperman, dat dankbaar van de gelegenheid gebruikmaakte om de eigen productie (Zij en Ik, 16 januari) stevig te promoten. Net als voorgaande jaren werden de toeschouwers  na de opening in de grote zaal geacht een eigen theaterroute te volgen, zoals aangegeven door de kleur op de flyer die ze bij binnenkomst uitgereikt kregen. In de grote zaal waren korte optredens bij te wonen van  de groep Percossa (BAM), Thijs Kemperink, Jochen Otten, en tot slot Oldenhermanns (Unsexed). De kleine zaal was gereserveerd voor korte interviews (afgenomen door Anne-Marie Jung) met Vera Mann (Charley, de komische musical), regisseur Jelle Kuijpers (over het toneelstuk ‘Judas’) en de programmeur van De Kring, Simone Kort. De laatste mocht onder meer een toelichting geven op het speciale concert dat de gelouterde Willeke Alberti in november eenmalig zal verzorgen in De Kring. Tussendoor was hier nog een optreden van Niki Jacobs (uit haar soloprogramma ‘Van Cohen tot Winehouse’). In de foyer van De Kring speelde Jordy van Loon een aantal nummers uit ’10 jaar later…andere wegen’.  
De KringProef heeft mede als doel de bezoekers in de verleiding te brengen tegen een korting van 2,50 euro per kaartje de volledige voorstelling te gaan zien van de optredende artiesten.  Dat kan natuurlijk evengoed averechts uitpakken. Regelmatig hoorde ik om me heen opmerkingen in de trend van ‘nou, daar hoef ik dus echt niet naar toe’. Zelf had ik dat gevoel bij het slotakkoord van de dames Oldenhermanns.  Met gekromde tenen heb ik het voorproefje van een kwartier uit de try-out ‘Unsexed’  uitgezeten. Wat een onvoorstelbaar slechte teksten werd er door het duo op aanstellerige wijze de zaal in geslingerd. Dat optreden zal ik op 23 november graag aan me voorbij laten gaan. Thijs Kemperink en Jochen Otten waren redelijk onderhoudend, maar ik vrees dat geen van beiden een avond lang het publiek zal weten te boeien.  In een cabarestafette komen ze beter tot hun recht, lijkt me.  Met Anne-Marie Jung en Vera Mann had De Kring deze avond twee geweldige zangeressen in huis. Heel jammer dat ze niet muzikaal in actie kwamen, maar slechts naar Roosendaal waren afgereisd voor een voorgekauwd promotie-interviewtje. Een gemiste kans!  Regisseur Jelle Kuijpers vertelde zich vereerd te voelen dat hij de kans had gekregen om ‘Judas’ naar de schouwburg te vertalen. De eerste druk van het boek, waarin Astrid Holleeder een portret schetst van het gezin waarin ze opgroeide,  was binnen enkele dagen uitverkocht. De teller staat inmiddels op 500.000 verkochte exemplaren.  De filmrechten zijn verkocht aan de vermaarde Steven Spielberg. Maar eerst krijgt Kuijpers de kans om zijn versie van het verhaal te vertellen.  ‘Het was mij niet zozeer te doen om de rechtszaak. Die komt zelfs nauwelijks aan bod. Het is een verhaal waarin zo ongeveer alles zit wat een verhaal boeiend kan maken. Moord, angst, liefde en verraad, en dat allemaal vertolkt door vier geweldige actrices (Renée Fokker, Margo Dames, Trudy de Jong, Eva van de Wijdeven). Wat moet er gebeurd zijn in een mensenleven als je bereid bent je eigen familie te verraden?, dat is voor mij de kardinale vraag in het stuk’, aldus Kuijpers.
Net als voorgaande keren vroeg ik me af wat nu de toegevoegde waarde is van het roulatiesysteem. Het antwoord heb ik wederom niet gevonden. Het verloop is rommelig, soms staat het publiek lang te wachten voor een gesloten zaaldeur en de artiesten moeten drie tot vier keer op een avond hetzelfde kunstje vertonen. Vooral met dat voorgekauwde interviewprogramma  leek me dat een moeizame exercitie.  Waarom niet ‘gewoon’ gekozen voor een compleet programma, gebracht in de grote zaal, waarbij de pauze in de foyer wordt opgevuld door Jordy van Loon? Ook lijkt het me zo langzamerhand duidelijk dat het niet zinvol is om voor de presentatie artiesten uit te nodigen die deze avond toch in De Kring moeten zijn vanwege hun aandeel in de proeverij. Presenteren is een vak apart, en net als bij vele voorgangers is dat onderdeel bij Spruijt en Opperman niet sterk ontwikkeld.  Wat let directeur Jan-Hein Sloesen om hier getalenteerde loko’s als Eddy Haers en Bagiyo van der Leemputte voor uit te nodigen?  De leukste presentatie deze avond was overigens de komische act van Percosa. Niet voor niets zijn deze heren door de Slagwerkkrant uitgeroepen tot Beste Slagwerkgroep 2017 van de Benelux. In dit stukje uit ‘Bam’ lieten ze horen hoe terecht die keuze was. Gezegend met een forse dosis humor weten deze perfectionistische percussionisten uit de meest vreemde voorwerpen ritme en klank te halen. Een voorstelling om op 18 oktober naar uit te kijken.       

Vrijdag 14 september 2018

In MaxMagazine van deze week mogen Astrid Kersseboom, Marc van der Linden en Jeroen Snel hun licht laten schijnen over de toekomst van onze monarchie. Auteur Louis Bovée duidt het drietal aan als royaltywatchers. Lakei of knipmes zou een betere omschrijving zijn geweest, want het drietal geeft  heel zacht uitgedrukt niet bepaald blijk van kritisch oranje-denkvermogen.  
In het bij-artikel ‘Monarchie of Republiek’ maakt Marc van der Linden bovendien weer eens een klassieke denkfout. Hij denkt dat zelfs wanneer het koningshuis fouten gaat maken (wat al lang met enige regelmaat gebeurt) de mensen uiteindelijk voor de monarchie zullen kiezen, want zo stelt hij in een wanstaltige zin: Omdat een staatshoofd dat er dertig jaar zit meer rust en stabiliteit geeft aan een land in plaats van elke vier jaar presidentsverkiezingen. Daarmee raakt hij wel aan de kern van de zaak. De Nederlandse bevolking wordt systematisch het democratische recht onthouden om zich uit te spreken over de monarchie. Stel dat de bevolking in een ongekend collectief moment van helder denken besluit dat Willem-Alexander maar eens op zoek moet naar een echte baan, dan hoeft dat helemaal niet automatisch te betekenen dat Nederland overschakelt op een presidentieel systeem. Het is bij voorbeeld heel goed denkbaar dat de premier tevens de status van staatshoofd krijgt. Dat zou Mark Rutte’s positie in het buitenland alleen maar versterken. Ik raad Van der Linden aan om het boek ‘Grondwet van de Repbliek Nederland’ eens te lezen. Vijf gerenommeerde auteurs bieden in dit verhelderende boekwerk drie modellen aan voor een toekomstige Nederlandse Republiek. Het Zwitserse systeem met een roulerend staatshoofd zou in Nederland ook goed toepasbaar zijn. Dat levert meer stabiliteit op dan een koning die in feite geen enkel nut dient. Zeker nu het parlement zelf de regie voert bij het formeren van een kabinet. Overigens kun je nog steeds vraagtekens plaatsen bij de rechtmatigheid van het koningschap van Willem-Alexander.  De Grondwet schrijft voor dat alleen bloedverwanten van koning Willem I voor deze positie in aanmerking komen. Een DNA-test die dit onomstotelijk kan uitwijzen, wordt net als zijn moeder voor hem door Willem-Alexander hardnekkig geweigerd. Dat moet toch te denken geven!

Donderdag 13 september 2018

Huizen hoog, een televisiemast
Het wakend oog op ons gericht
Zo schoon, 't beeld van deze stad
Alsof zij door de ROOS wordt verlicht
Een zwaan die rust, in Emile’s fraaie park
Daar admiraal Lonck in zijn hemelsblauwe ark .

Refrein:
Roosendaal, West-Brabant Stad
Roosendaal, stad met een kloppend hart
Roosendaal, West-Brabant Stad.

De Kring met een zware zucht
Met ongekend theaterkracht
Omfloerst, soms zwaar geschut
Als voorbode van de nacht
Zij nog vol van leven, niet meer bevreesd
Een Jan Mol die weet hoe de oorlog is geweest.

Refrein.

Hoge hakken, natte klinkers
Korte rokken, lippen leutig rood
Verfraaien haar vrolijk gezicht
Op de Markt een blonde stoot
Ze huilt, ze swingt,
Zij roept, ze smacht
Naar het leven dat in haar stadje wacht.

De Vliet doorklieft de oude stad
Met aan de borders het nieuwe goud
Steen en staal bieden volop kans
Het Stadsoeverhart dat zich ontvouwt
Elke Tullepetaon, of hij die gaat
Kent een liefde voor de stad
Die zich slechts liefdevol beschrijven laat.

Refrein.

Voortgekomen uit pure boerenkracht
Voortbouwend op de turf
Klievend door weer en wind
Brandstof met een ongekende gang
Verguisd, verbrand, soms jaren murw
Maar nooit verslagen, veerkrachtig al 750 jaren lang

Roosendaal, West-Brabant Stad
Roosendaal, stad met een stalen hart
Roosendaal, West-Brabant Stad 

(Geïnspireerd door en op melodie van "Rotterdam" door Frederique Spigt)

Woensdag 12 september 2018

Plastic werd altijd gezien als een plaag voor de natuur. Wanneer het spul niet opgeruimd wordt is dat natuurlijk ook zo. Als het plastic voorwerp nooit wordt verwijderd, ligt het over tweehonderd jaar daar nog net zo. Maar nu je onverwoestbaar met een gerust hart kunt vertalen met de modeterm ‘duurzaamheid’ ligt dat natuurlijk anders. In Zwolle hebben ze dat goed begrepen. Daar kunnen fietsers sinds deze week over 220.000 plastic bierglazen fietsen. Ideetje wellicht voor onze wethouder Toine Theunis.  Waar anderen een fles zien, ziet Zwolle nu een weg’, aldus adviseur Jorritsma van Business Development & manager Duurzaamheid bij KWS dat samen met energiereus Total en de Wavin Group aan de basis stond van het project PlasticRoad.
 
‘We zochten vijf jaar geleden naar manieren om wegen sneller, goedkoper, efficiënter en duurzamer te maken’, verduidelijkte Jorritsma dinsdagmiddag toen er tientallen proefdieren met oranje hesjes de Deventerstraatweg in reden. Cameraploegen van heinde en ver registreerden hoe deze fietsbrigade onder begeleiding van wapperende vlaggen en paars-oranje Sky Tubes over het plastic fietspad zwierden. De gemeente Zwolle en Provincie Overijssel hebben dit project enthousiast omarmd. Of beter gezegd, stevig aan de borst gedrukt. Hoewel dit pilotproject in verhouding met asfalt nu nog duur uitvalt,  liggen de verhoudingen bij een iets grotere productie snel andersom. Dit materiaal is lichter, makkelijker te vervoeren of te vervangen en beter voor het milieu, aldus de bijkomende voordelen. In november maakt ook Giethoorn kennis met dit slimme fietspad, een puur reclyingproduct.  Het lijkt dus een kwestie van tijd eer ook in Roosendaal de afvalbakken met plastic worden omgekeerd en verwerkt in de fietspaden. De plastic soep die zo lang als een bedreiging voor de wereldzeeën werd beschouwd, heeft nu plots de status van reservoir voor her te gebruiken materialen. Het kan snel verkeren! 

Woensdag 12 september 2018

Degenen die zaterdagochtend in de voormalige bank Van Luyk aan de Molenstraat de opening van Open Monumentendag bijwoonden, kregen er al een klein voorproefje van. In de Tongerlotuin schotelde vocaal herenensemble Stramien onder leiding van Joseph Dekkers dinsdag Roosendaal het volledige historische concert voor waarmee het carillon een wezenlijk onderdeel toevoegt aan ‘Roosendaal 750 Jaar’. Was de tuin twee weken geleden toen beiaardier Toni Raats de muzikale ‘strijd’ aanbond met volksmuziekgroep Smidje Verholen al ruim van tevoren volgestroomd, deze keer kwam de publieke belangstelling wat langzamer op gang. Het befaamde ‘Roosendaals kwartiertje’ verrichtte echter wonderen. Op het moment dat de klok acht uur sloeg, konden Raats en Dekkers vergenoegd  constateren dat hun ad-hoc samenwerking toch goed was voor een vol terras.
‘Veertig tot vijftig bezoekers had ik al mooi gevonden, maar deze hoge opkomst overtreft onze stoutste verwachtingen’, ‘bekende’ Dekkers na afloop grif. Kennelijk lopen er toch heel wat ware cultuurvorsers rond in Roosendaal. Beiaardier Raats bracht samen met Stramien de schatten uit het verleden weer even op zeer onderhoudende wijze tot leven. Ad Stofmeel, actief als regisseur, acteur en schrijver bij het Roosendaals Toneel, had een zeer smaakvol aandeel in het succesvol verloop van de bijeenkomst. Met zijn ‘vertesseltjes’ gebracht in het Roosendaols dialect zoals historicus Jan van Nassau dat graag hoort, toverde hij heel wat glimlachjes  op de gezichten van de bezoekers. Onder hen wethouder Toine Theunis, die zonder plichtplegingen gewoon een avondje kwam genieten van de Roosendaalse cultuur, en zijn voormalige collega Leo de Jaeger die met zijn onafscheidelijke fototoestel alles wat met ‘Roosendaal 750 Jaar’ van doen heeft voor het nageslacht vastlegt. ‘Leo 750 Foto’s’  is al een vaak gebezigde uitdrukking.  
Na een kort welkomstwoord van Raats raasde de beiaardier naar zijn hoge plekje in de kerktoren om het publiek snel te amuseren met een mooie, verstilde versie van ‘Schoon Lief’.  Joseph Dekkers nam de wereldse uitleg voor zijn rekening, waarna zijn tekst prompt door Ad Stofmeel werd vertaald in het Roosendaols dialect.  Een dialect dat overigens ook door de niet-geboren Roosendalers heel goed werd verstaan en begrepen.  Centraal in het verhaal stond de discussie tussen de verschillende donken over de plek waar de nieuwe kerk moest worden gebouwd. Met name de boeren in dit gebied, ook toen al druk-druk-druk, waren het zat om telkens bij het krieken op zondagochtend zo’n lang eind te lopen naar Nispen om aan hun kerkelijke verplichtingen te voldoen. Ergens op een centrale plek tussen de donken moest het nieuwe kerkgebouw verrijzen. Daar waren de ‘d(r)onkenbewoners’ het wel over eens nadat de Heer van Breda, verblijvend in het kasteel van Wouw,  het plan had goedgekeurd. Maar hoe meet je zoiets in een tijd met beperkte mathematische mogelijkheden?  Een boer van Langdonk kraaide uiteindelijk eureka. ‘Kijk mannen, we moeten vanaf Kalsdonk tot aan Hulsdonk en dan van De Stok tot aan Borteldonk een touw spannen. Waar de touwen elkaar kruisen, is de aangewezen plek voor de nieuwe kerk, dat is voor iedereen even ver’, glunderde hij met een gezicht dat geen tegenspraak duldde. Nu is meteen duidelijk waar dat praktisch en pragmatisch element in het DNA van Roosendaal vandaan komt. Natuurlijk betreft dit maar een vertesseltje van de bekende stadgenoot C.J. Dekkers, opgetekend in 1924 tijdens een langdurig verblijf in Borneo. Maar wie zegt dat het niet werkelijk zo is gegaan in die zo roerige periode 1266-1268? Wellicht heeft Dekkers onopgemerkt een klepeltje horen luyden! Van zijn hand is ook de lofzang op De Kade, ‘Kaaike boove!, opgedrooge aon Erato – asse ’t emme wulle’, zo schreef hij in alle bescheidenheid boven zijn tekst. Tijdens Open Monumentendag lieten de heren van Stramien het publiek reeds kennismaken met ‘Een clachtelijck liedeken van Roosendael’ uit 1594 en ‘De Drie Ghesellen uyt Roosendaol (1584). Het eerste lied, een allegorie heel ernstig van aard, vertelt van een periode waarin ons Stadje werd geteisterd door oorlogsgeweld. Het hart van Roosendaal, gesymboliseerd door een leeg, verlaten oord, kijkt terug op een tijd toen het de dorpsgemeenschap voor de wind ging. ‘De Drie Ghesellen’ handelt over drie knapen die hun zinnen hebben gezet op een weekendje Antwerpen om daar eens lekker de bloemekes buiten te zetten en volop te genieten van al het schoons dat de vrouwkes daar te bieden hebben. Zoveel is er dus niet veranderd in de ruim 430 jaar die sindsdien zijn verstreken. Het probleem waar de knapen op stuitten zal menig hedendaagse jongere ook bekend voor komen: geen cent te makke! Ze besluiten een passerend koopman van zijn waar en geld te beroven om deze obstakels te overwinnen. De Belse gendarmes lieten ook toen al niet met zich spotten door dat Brabantse grauw. Nog voor de stadspoort werd het drietal gearresteerd, in de boeien geslagen en met een gevoelig pak slaag teruggestuurd naar het Roosendaolse.  Een van de knapen was echter zo geradbraakt dat hij zijn gezicht niet meer durfde te vertonen in zijn geboortestad. De jolijt bekostigd uit diefstal wordt duur betaald, aldus de moraal van dit verhaal.  Al de schone liederen die deze avond  de revue passeerden, zijn gearrangeerd door Jetse Bremer en opnieuw onder de aandacht gebracht door Jan van Nassau. De Jan van Nassau van nu, wel te verstaan. Ook als historische persoonlijkheid viel geregeld zijn naam in de vertesseltjes van Ad Stofmeel. De muzikale vertelavond gaf echter geen antwoord op de vraag waar de naam ‘Rosendaole’ nu precies vandaan komt. Volgens Joss Hopstaken, tegenwoordig verbonden aan het West-Brabants Archief, bestaan daar verschillende theorieën over. Wie daar meer over wil weten, zal hij graag te woord staan in het Tongerlohuys, waar de Roosendaalse dependance van het archief is gevestigd. Toni Raats was na het slotlied ‘Vrijde eens een vrouwken so fijne’ als een razende tornado nedergedaald uit zijn kerktoren en zo kon hij deze feeërieke bijeenkomst zonder onderbreking van een passend slotwoord voorzien. Maar je vraagt je als bezoeker af waarom hij het zichzelf zo moeilijk maakt. Een abseilende beiaardier Toni Raats, die get(r)ouw zijn opwachting maakt op het podium,  zou niet alleen een overweldigende entree zijn, een dergelijke opkomst brengt ook letterlijk de nodige vaart in de presentatie. Het volgende tuinconcert staat al voor dinsdag 18 september gepland. Dan gaat de beiaardier de ‘confrontatie’ aan met jazz-zangeres Ismene Elbers.

Maandag 10 september 2018

Een van de meest fameuze uitspraken van de vroegere Amerikaanse president John F. Kennedy is ‘Vraag niet wat je land voor jou kan doen, maar wat jij voor je land kunt doen’. In Max Magazine van deze week staat een aardig artikel over de pas dertienjarige Bram Pollaert uit Roermond. Geïnspireerd door een tv-programma van Gerard Joling en Gordon over ouderenzorg besloot de jongen twee jaar geleden een bezoek te brengen aan het plaatselijke woonzorgcentrum Bosscherhof in het naburige Herkenbosch. Gevraagd naar het waarom van deze visite door zijn moeder antwoordde Bram: ik wilde zelf wel eens zien of ik iets voor ouderen kan doen.
Uiteraard leidde dit tot een positieve bevinding, anders had MaxMagazine Bram nooit in het vizier gekregen. Om er nog maar eens een historische uitspraak (gebaseerd op Julius Caesar na diens zegentocht in Gallië) tegen aan te gooien: Bram kwam, zag en wist meteen hoe hij zijn jonge persoontje kon inzetten voor het welzijn van de Bosscherhofbewoners. Bram ontpopte zich binnen de muren van dit woonzorgcentrum als een graag geziene gast die altijd in is voor een praatje of een spelletje en desgewenst fungeert hij ook als danspartner. Aandacht is waar veel bewoners het meest naar verlangen of zelfs hunkeren. Ondanks de inspanningen van Hugo Borst kan het vaste personeel daar nog lang niet altijd genoeg tijd voor vrij maken. Dit soort lacunes worden doorgaans ingevuld door vrijwilligers die niet zelden zelf ook al buiten het arbeidsproces zijn geraakt. Jongeren van Brams leeftijd zijn zeldzaam in deze omgeving. Als ze er al te vinden zijn, horen ze meestal tot de entourage van de contactpersonen. Bram trok echter zelf de stoute schoenen aan om zelf te kunnen beoordelen in hoeverre de televisiewereld van Hendrik Groen strookt met de realiteit. Zijn onbezoldigde inzet heeft hem zelfs ‘De-Veer-In-Je-Reet’ Award van Zapp, het kinderblok van de publieke omroep, opgeleverd. Onder het motto ‘Ik wil de laatste jaren van hun leven zo leuk mogelijk maken’ trekt hij momenteel twee middagen per week uit voor ‘zijn’ ouderen. Brams schoolopleiding sluit daar mooi bij aan. Bij het Niekee, een vmbo-school in Roermond, staan de kwaliteiten van de leerlingen centraal. De kinderen krijgen alle ruimte om proefondervindelijk te ontdekken wat het leven te bieden heeft. Brams passie voor de oudere medemens sluit daar mooi bij aan. Initiatief kan hem evenmin ontzegd worden. Samen met een medeleerling besloot hij het wat grootser aan te gaan pakken. Met als doel leerlingen in contact te brengen met ouderen heeft het duo in verzorgingshuis Proteion in Roermond diverse projecten opgezet waarbij jong en oud in een ontspannen ambiance elkaar leren kennen. Op die manier hebben diverse bewoners de geneugten van de schilderkunst, het aanbrengen van make-up en het verzenden van een e-mailtje ontdekt. De leerlingen ervaren dat het leven niet louter pais-en-vree is. In verzorgingshuizen wordt relatief vaak afscheid genomen van het leven. Bram geeft toe het daar best moeilijk mee te hebben, maar indachtig zijn hoofddoel ‘de laatste jaren van hun leven zo leuk mogelijk maken’ heeft hij daar uiteindelijk wel vrede mee.
Het activiteitenprogramma is een krachtig middel waarmee directies van verzorgingshuizen jongeren kunnen uitnodigen ook eens bij hen een kijkje te komen nemen. Veel activiteiten hebben het karakter van ‘Jong-gepensioneerden amuseren hoogbejaarden’, maar wat let de zorgcentra om jeugdige dans- of muziekgroepen te vragen voor een optreden. Van het een komt vaak het ander. Bovendien kunnen leerlingen die niet zo kunstzinnig zijn ingesteld zich nuttig maken door de bewoners bij deze voorstellingen te begeleiden en desgewenst van de nodige informatie te voorzien. Kortom, een typische win-win-situatie.               

Vrijdag 7 september 2018

Niet op alle punten heeft het overleg tussen de PVC en wethouder Toine Theunis tot tastbare resultaten geleid. Zo blijft onopgehelderd wie nu precies de opdracht gaf om de hoofdredacteur van deze nieuwssite van de ene op de andere dag zonder enige kennisgeving van de gemeentelijke persinformatie en de uitnodigingen voor het bijwonen van persconferenties af te sluiten. Op het Stadskantoor is vastgesteld dat er op ‘papier’ niets is terug te vinden van een dergelijke opdracht.
‘Waarschijnlijk heeft een ambtenaar de perslijst nog eens kritisch doorgenomen en die organen geschrapt die niet relevant worden geacht voor onze berichtgeving’, was de enige ‘verklaring’ die Theunis de vorige keer hiervoor kon geven. Afgelopen woensdag kon hij geen aanvullende informatie overleggen. Uiteraard heb ik met die eerste ‘verklaring’ geen genoegen genomen en de zaak aanhangig gemaakt bij de gemeentelijke ombudsman. Ik verwacht daar binnenkort bericht over, want het kan natuurlijk niet zo zijn dat een anonieme ambtenaar besluit welke persorganen voor de gemeente wel of niet relevant worden geacht. Dat is immers wel een heel gemakkelijke manier om van criticasters af te komen. Tijdens de laatste persconferenties waar ik nog wel welkom was, heb ik een aantal kritische vragen gesteld, waar burgemeester Niederer aan zijn reacties te oordelen niet zo gecharmeerd van was.  Niederer is de aangewezen persoon om opheldering te geven. Het lijkt mij dat hij de enige binnen de gemeentelijke organisatie is die bevoegd is een dergelijke opdracht te verstrekken. Helaas zwijgt de burgemeester tot op heden in alle talen. Ik ben dan ook zeer benieuwd naar het oordeel van de ombudsman. Want hier is niets minder dan de persvrijheid in het geding. Onbegrijpelijk ook dat nog geen van de 35 raadsleden hier vragen over heeft gesteld aan B&W. 

Donderdag 6 september 2018

Hoewel de tekst op het pand de indruk wekt dat hier nog steeds Autobedrijf De Kroeven is gevestigd, is er al jaren sprake van leegstand op dit stukje Laan van Brabant.  Een zelfstandige ondernemer die plannen had om hier een kringloopwinkel in te vestigen zag dit voornemen gedwarsboomd door de vondst van asbest in het toen al vervallen pand.  Niet veel later liet hij het oog vallen op een winkelvoorziening  aan de Dr. Braberstraat, waar voorheen een goedkope kledingwinkel in zat, maar door gebrek aan medewerking van overheidswege,  onder meer van ‘onze befaamde’ binnenstadsdirectie, week hij uiteindelijk uit naar het V&V-terrein aan het Majoppeveld.
De bouwval waar in een grijs verleden Autobedrijf de Kroeven actief was, staat intussen nog steeds leeg. Het parkeerterreintje is nog wel in gebruik, waarschijnlijk door automobilisten die op deze manier de betaald parkeerplekken vermijden.  Reden voor de PVC bij het College van B&W te informeren hoe het gemeentebestuur de ‘toekomst’ ziet van het pand en de onderliggende grond. 
Het bilaterale overleg tussen wethouder Toine Theunis en de PVC heeft op dit punt weinig helderheid gebracht. Of juist wel. Theunis maakte zonneklaar duidelijk dat de gemeente hier vrij machteloos staat. ‘Toen duidelijk werd dat een kringloopondernemer zijn oog op dit pand had laten vallen, hebben we als College direct maatregelen genomen om te voorkomen dat hier handel zou worden gedreven. Sinds vast is komen te staan dat de grond ernstig vervuild is met olieresten, mag daar geen enkele bedrijfsactiviteit plaatsvinden zolang de grond niet is gesaneerd. Natuurlijk dringen we er bij de eigenaar van het terrein regelmatig op aan om in actie te komen, maar we hebben daar geen wettelijke dwangmiddelen toe. Heel jammer, want zo pal naast een van de toegangspoorten tot het centrum zouden we graag iets zien verrijzen dat als een verrijking voor Roosendaal kan worden beschouwd. Vervuilde grond saneren is echter een dure aangelegenheid. Zo lang de eigenaar niets onderneemt, kunnen we er alleen maar op toezien dat de huidige situatie gehandhaafd blijft’, aldus Theunis.  

Donderdag 6 september 2018

Ondanks de horrorhitte hebben de huidige gebruikers van Mariadal en wethouder Toine Theunis de afgelopen maanden hard gewerkt aan de totstandkoming van het nieuwe cultuurhuis in de voormalige vestiging van het Da Vinci College aan de Bovendonk.  ‘Als het een beetje meezit nemen de eerste bewoners nog deze maand hun intrek in het nieuwe cultuurhuis. Als gemeente hebben we daar ook een beetje vaart achter gezet, want leegstand is voor een groot gebouw, zeker in zo’n afgelegen uithoek, geen goede zaak. Op zich was er geen haast bij, want de gebruikers van het oude Essentgebouw en Mariadal zitten op hun huidige plek niet bepaald op een schopstoel. Zeker dit jaar kan iedereen daar probleemloos blijven zitten, maar net als de gemeente wilden de gebruikers de verhuizing zo snel mogelijk achter zich hebben, zodat ze vanuit Bovendonk aan een nieuwe toekomst kunnen gaan werken’, meldde wethouder Toine Theunis woensdagmiddag in het bilateraal overleg met de PVC.
Begin jaar was er even sprake van dat de theaterinstellingen (Tiuri, DrieMaalPlankenkoorts) die nu nog opereren vanuit het Essentpand de overstap zouden maken naar het Zincgebouw aan de Molenstraat of de vroegere Muziekschool in Burgerhout.  ‘Gelukkig bleek er in het oude Da Vinci voldoende plek te zijn om alle gebruikers te herhuisvesten. Zoveel verenigingen, stichtingen en instellingen onder een dak betekent dat er volop leven in het gebouw komt te zitten, en dat is de beste remedie om vandalisme tegen te gaan dan wel te voorkomen’, aldus Theunis. Dat impliceert automatisch dat De Biggelaar definitief geen culturele bestemming krijgt. Kort voor de gemeenteraadsverkiezingen dienden de Nieuwe Democraten een motie in om een onderzoek naar de haalbaarheid van dat eigen plan te laten verrichten. Ondanks dat de motie werd aangenomen, is er van zo’n onderzoek nooit iets gekomen en daar zal nu dus ook niets meer van komen. De Bovendonkcarrousel was door Theunis immers al in werking gezet. Het is de bedoeling dat de deelnemende verenigingen de lokalen zelf onderling gaan verdelen en dat ze ook een plan voor het beheer van het gebouw bedenken. Een naam is er nog niet. Er is onder meer geopperd om het voormalige schoolgebouw ‘Den Deelder’ te noemen, om alsnog eer te betuigen aan het nooit gerealiseerde plan om een verenigingsverzamelgebouw in wijk De Kroeven pal naast de Televisietoren te realiseren. Een officiele opening is niet gepland en die komt er als het aan wethouder Theunis ligt ook niet. ‘Misschien kunnen we bij de eerste open dag een officiele handeling inlassen. Maar prioriteit heeft dat wat mij betreft absoluut niet’.   

Donderdag 6 september 2018

Wanneer zich een supermarkt meldt als gegadigde voor het al langdurig leegstaande winkelcomplex De Biggelaar zal het gemeentebestuur daar pas mee instemmen indien er elders een supermarkt wordt gesloten. ‘We hebben ons vastgelegd op een maximum aantal supermarkten en daar houden we aan vast’, meldde wethouder Toine Theunis woensdagmiddag in het bilaterale overleg met de PVC. Roosendaal telt nu drie Jumbo’s, drie Aldi’s, een Dirk van de Broek, een Lidl, een Super Plus, een Agrimarkt en drie Albert Heijns. Dat is in de visie van het College genoeg om Roosendaal optimaal van boodschappen te voorzien. Nog meer Supers betekent volgens Theunis dat de spoeling erg dun wordt, te dun zelfs voor een succesvolle bedrijfsvoering. De komst van een groot aantal HBO-studenten naar Roosendaal is voor het College geen reden om dit aantal naar boven bij te stellen. ‘Maar hoe zit het dan met de drie Poolse supermarkets (twee in de Molenstraat en een aan de Gastelseweg) en de vroegere Versmarkt in De Biggelaar?’, zal menigeen zich fronsend afvragen. 
Heel simpel. Dat zijn winkels met een zogeheten mandjeskarakter, zoals Theunis het noemt, en die vallen daarmee buiten deze optelsom.   Twee supermarkten per winkelcentrum, zoals in Tolberg en in ’t Dijksteeke het geval is, acht Theunis vanwege de keuzemogelijkheid wel wenselijk, maar voor Roosendaal dus niet haalbaar. Wel houdt hij voor Jumbo nadrukkelijk de mogelijkheid open om de huidige vestiging aan de Rembrandtgalerij om te bouwen in een soort super-Jumbo. Dat zou onderdeel moeten zijn van een grote carrousel, waarbij het wijkhuis aldaar van plek ruilt met de beoogde Jumbo. ‘Deze ontwikkelingen hebben een tijdje stil gelegen, maar binnenkort wil ik weer eens met het bestuur van het buurthuis rond de tafel gaan zitten om te zien hoe ze daar nu tegenover staan.  Van Jumbo echter heb ik nog geen signalen ontvangen dat ze behoefte hebben aan een grotere supermarkt op deze plek en die moet toch het initiatief nemen’.  Waar Theunis van Jumbo ook nog geen duidelijkheid over heeft, is de geplande uitbreiding van de winkel aan de Van Beethovenlaan. Daar bestonden wel vastomlijnde plannen voor een substantiële uitbreiding. Gedurende de werkzaamheden zou Jumbo dan tijdelijk zijn intrek nemen in het langdurig leegstaande autopand aan de overzijde (wat volgens velen een veel betere definitieve huisvesting is), maar ook op dat front is het angstvallig stil, nadat de omwonenden massaal lieten weten niet van dit voornemen gecharmeerd te zijn.  Het lijkt er dus op dat de carrousel al tot stilstand is gekomen zonder ooit maar enigszins op gang te zijn geraakt. De PVC heeft zich lange tijd beijverd om de Nettorama naar Roosendaal te halen, maar de directie liet weten alleen geïnteresseerd te zijn in vestigingen grenzend aan een afslag van de rijksweg. Op de plek van GoStores was Nettorama graag neergestreken, net als AH dat hier onder Jan Pollemans een mega-XL-supermarkt had willen neerzetten.      

Woensdag 5 september 2018

Wie regelmatig in Frankrijk komt, zal het wellicht opgevallen zijn dat de gemiddelde kermis daar heel anders is ingericht dan in Nederland het geval is. De kermis in Roosendaal, die al weer op zijn einde loopt, bestaat uit een hoop toeters en bellen, maar mist een echt theaterhart, hoewel dat met de komst van het vroegere clowntje Milko in de toekomst wellicht enigszins de goede kant op zal gaan. Deze keer heeft hij zich beperkt tot een bescheiden vlooiencircus, maar Milko kennende (van circus Herman Renz) is dit nog maar het begin van nieuwe, grootse daden. Maar het blijft natuurlijk onbegrijpelijk dat het vorige kabinet Rutte geen vinger uitstak, laat staan de portemonnee wilde trekken, toen dit laatste echt Nederlandse circus in zijn voortbestaan werd bedreigd.
Zoveel verlangde directeur Milko niet van het kabinet. Hij vroeg slechts uitstel om aan zijn belastingverplichtingen te voldoen. Indien de minister van Financiën dit had toegestaan, was Herman Renz nu waarschijnlijk geen historie geweest. Uitstel van betaling was wel het minste wat de landelijke overheid voor dit Nederlandse stukje cultuurbezit had kunnen betekenen.  Door vrij plotseling een verbod op optredens van wilde dieren in het circus te verordenneren, zette de overheid de bijl aan de wortels van het circusbestaan.  Leeuwen, tijgers, panters en poema’s, bijeen gebracht in één kooi, waren historisch gezien de grootste attracties in het circus. De opbouw van de leeuwenkooi in de pauze was al een attractie op zich. De hypocrisie droop af van deze beleidsmaatregel, want koeien, geiten, katten, ganzen en schapen mochten nog wel hun ‘kunsten’ vertonen aan het hooggeëerd publiek, maar die werden als te gewoontjes ervaren. De aantrekkingskracht van attracties zit hem in de afwijking van het gebruikelijke, doceerde Godfried Bomans al. Voor wat bij het normale leven hoort, gaan mensen niet naar het theater en dus ook niet naar het circus. Het valt te prijzen in Milko dat hij niet bij de pakken neer is gaan zitten, maar letterlijk weer van kleinsaf aan begon. Dankzij Herman Renz heb ik een lyger (kruising tussen een mannetjesleeuw en een tijgervrouwtje)  met eigen ogen kunnen aanschouwen. Heel jammer voor de hedendaagse jeugd dat hen dit niet meer vergund is. Lygers zijn niet uitgerust voor de wilde natuur, en ze leven dan ook uitsluitend in gevangenschap.
Terug naar de kermis, waar zowel het circus als de theaters uit zijn voortgekomen.  Op een Franse kermis is meestal een mobiel theatergezelschap actief dat gedurende de openingsuren op verschillende plekken een korte voorstelling met tekst, dans en muziek opvoert. Op die manier kun je ook een thema aan de kermis verbinden. Jammer dat de organisatie Roosendaal 750 Jaar niet op het idee is gekomen om een van de Roosendaalse toneelgezelschappen uit te nodigen om een kort stuk te bedenken dat is opgehangen aan dit voor Roosendaal unieke jubileum, al bestaat ‘onze’ gemeenschap natuurlijk al veel langer dan 750 jaar. Sterker nog, in de tijd van de Romeinen leefden hier al mensen in groepsverband. Recent archeologisch onderzoek heeft dat onomstotelijk aangetoond. En natuurlijk had het kermisparcours ook dienst kunnen doen als schouwtoneel voor het tweejaarlijkse TOL-project (Theater Op Locatie). De kermis 2018 was dus een gemiste kans, te meer daar wethouder Cees Lok te eigenwijs is om het advies van de PVC op te volgen om de kermis in zijn geheel naar het parkeerterrein van het Herstaco Stadion te verplaatsen. Deze verdeelde kermis gaf helaas weer het vertrouwde beeld te zien van levensgevaarlijke oversteekmanoevres op maar vooral langs het zebrapad op de Stationsstraat. Bovendien moest al het menselijk verkeer richting Kade door het smalle tunneltje, waar (brom)fietsers en voetgangers door elkaar krioelden. Ook dat leverde constant gevaarlijke toestanden op. Wijsheid heet met de jaren te komen. Jammer dat dit bij Cees Lok niet het geval is, en niet alleen op dit dossier.

Maandag 3 september 2018

Net zo driftig als hij vroeger met Roosenspelden slingerde, strooit  burgemeester Niederer dit jaar vooral ‘Roosendaal 750-jaar’ pakketten in het rond. Kermisaalmoezenier Bernard van Welzenes moest er zondagochtend tijdens zijn jaarlijkse Kermis-Mis in de botsautootjes ook aan geloven. Maar omdat het bescheiden pakketje doordesemd was van het goudgele vocht, dat gezien de gretigheid waarmee hij het in ontvangst nam  in zijn standplaats Nijmegen net zo populair is als in Roosendaal, zal de geestelijk herder dat allerminst betreurd hebben.
 Terwijl De Kade al volop het strijdtoneel was van de Boels Ladies Tour stroomden vele parochianen en wereldse fans van de komische pater al vroeg samen in de botsautootjes om zijn met humor doorspekte preekjes welwillend te ondergaan. Onder de bezoekers wederom veel Bekende Roosendalers, zoals Leo en Jopie de Jaeger, Cor Verbogt, Theo Maas, Huubke Mol, Jos Grispen, Ad Vos, René Mens, Joke Rademakers en Jan Mol (een van de weinige activiteiten waar je de Roosendaals ‘godfather’ nog tegen komt). Het College van B&W was deze keer slechts vertegenwoordigd door burgemeester Jacques Niederer en (onderwijs)wethouder René van Ginderen. Wethouder Toine Theunis bereidde zich elders voor op zijn bezoek aan de tandarts dat voor maandagmiddag gepland staat. Maar eerlijk gezegd –uiteraard doet Toine niet anders- had hij de Kermis-Mis in deze vorm ‘ook wel een beetje gezien’. In de schaduw van de immense Grazy Jumbo en de Roester Maxxx ging Van Welzenes direct in op de moeilijke tijden die de Katholieke Kerk momenteel doormaakt. ‘Maar juist nu hebben we elkaar keihard nodig. Samen staan we sterk. We gaan niet in onze schulp kruipen. We gaan juist extra hard getuigen van de waarden waar we allen voor staan’. Van Welzenes is toch meer de pater van de luim. Hij hield de kerkdienst verder luchtig. Een groep Pelgrims, die in de nacht al was gearriveerd in Roosendaal, mocht zich in een speciaal welkom van de kermisaalmoezenier verheugen. De traditioneel hoge opkomst deed hem zichtbaar plezier. ‘Ik hoop dat u naast uw hart tijdens de collecte ook uw portemonnee gul openstelt voor de kerk’, kreeg hij de lachers gemakkelijk op zijn hand.
Ondanks dat je daar als geestelijke tegenwoordig erg voorzichtig mee moet zijn, schroomde Van Welzenes niet om de kinderen onder zijn gehoor naar voren te roepen. In samenspraak met hen ging hij op zoek naar de talenten die in hun persoontjes schuilgaan. Het jonge meisje dat ‘voetbal’ prevelde, schoot bij de pater in de roos. ‘Ik vind het altijd leuk om naar het damesvoetbal te kijken’, biechtte hij spontaan op. Nog beter in de smaak viel het meisje dat vertelde dat ze haar hart had verpand aan het schone toneelspel. ‘Ja, dat kunnen wij paters ook goed. Er is niets op tegen om een rol in het leven te spelen, mits die rol maar recht uit je hart komt’, wist hij er toch nog een stichtelijk punt van te maken. ‘Er zijn ook mensen die van het geld verdienen een kunst hebben gemaakt. Ook daar is niets op tegen. Soms hebben wij ook ineens veel geld nodig om bij voorbeeld een kerkgebouw op te krikken. Maar wat je talenten ook moge zijn, probeer altijd jezelf te blijven’, aldus Van Welzenes.
Aai, aai, op die laatste uitspraak is toch wel wat af te dingen, al kun je dat natuurlijk niet van dit jonge grut verwachten. Als ‘jezelf blijven’ impliceert dat je immer je intuïtie moet volgen, kun je wel eens voor nare verrassingen komen te staan. Al die kandidaten die denken dat ze via talentenshows wereldroem kunnen vergaren, komen vrijwel allemaal van een koude kermis thuis. Een van die ‘miskende, afgewezen talenten’ probeerde zelfs via de rechter  zijn gelijk te halen. Pas toen de rechter het oordeel velde dat hij echt niets in de spotlights heeft te zoeken, was het opgewonden standje bereid behoorlijk wat toontjes lager te gaan zingen. Ondernemingen kunnen evenmin iets aanvangen met werknemers die zo dicht mogelijk bij hun gevoel willen staan. Die zitten altijd met hun neus in de zelfhulpboeken, maar de nutteloze adviezen die daarin vermeld staan, leiden slechts tot nieuwe frustraties. In plaats van dichter bij ons gevoel zouden we eigenlijk wat meer bij ons verstand moeten gaan staan. Niet alle dromen zijn te realiseren. Emiel Ratelband geloofde daar wel heilig in, of liever gezegd tegen een fikse vergoeding probeerde hij zijn ‘volgelingen’ er van te overtuigen altijd hun dromen na te jagen. Niet voor niets is deze ‘profeet’ in de anonimiteit verdwenen. Maar wellicht heeft Van Welzenes zijn wijze raad aan de kinderen niet zo bedoeld. Zoals gezegd, hij is vooral een pater van de luim. Toch is het nuttig om nog even deze uitspraak van de Amerikaanse kunstenaar Chuck Close aan te halen: Inspiratie is voor amateurs. Professionals gaan gewoon aan het werk.
Toen was het tijd voor de collecte. Voor mij het signaal om mijn belangstelling en aanwezigheid even te verleggen naar de Boels Ladies Tour (als onafhankelijk denker kan ik natuurlijk niet de kerk financieel ondersteunen, hoe sympathiek Van Welzenes mij ook is), waar ik zowaar oud-Draai-van-de-Kaai-voorzitter John Hertogh ontwaarde. Tegen een gemeenschappelijke kennis schijnt hij gezegd te hebben ‘Ja, hier ben ik tenminste nog wel welkom’, zo vertelde mij althans die gemeenschappelijke kennis. Bij het kijken naar al die jonge, vrouwelijke renners bekroop mij een ondeugende gedachte. Zo’n wegkoers is eigenlijk maar een saaie vertoning voor het publiek. Jammer dat ze geen extra hindernis hebben ingebouwd in de vorm van pakweg zes als cowboys verklede acteurs, die in de bocht met hun lasso een van die fietsende vrouwtjes probeert te vangen. Wat een spektakel zou dat niet opleveren?  Maar dat zal Van Welzenes wel niet bedoeld hebben met zijn oproep om samen sterk te staan.
De Mis werd een klein half uurtje later afgesloten met een reisgebed, speciaal voor de groep Pelgrims die in zijn geheel naar voren werd geroepen. Uiteraard vergat Van Welzenes niet om de kermis in te zegenen, een aantal getrouwen met een persoonlijk cadeau (uit de Jumbo?) te verblijden en af te sluiten met een samenzang van het Roosendaols Lieke, onder begeleiding van het Hinzen Concertorgel. Veel aanwezigen gaven tijdens het aansluitende koffie-uurtje op het plein voor de O.L.Vrouwekerk aan weer bijzonder genoten te hebben van het optreden van de kermisaalmoezenier en dat hij wat hen betreft –ondanks zijn 78 wereldse levensjaren- nog lang geen plaats hoeft te maken voor een jonge ‘conferencier’. ‘Ik vond het weer stik gezellig’, riep een van de vaste bezoeksters. Tsja, waarom zou de kerk naast het bevorderen van de samenhang en de samenzang in de samenleving niet gewoon gezellig kunnen zijn? Van Welzenes maakt in 2019 bij leven en welzijn ongetwijfeld voor de achtste keer zijn opwachting in de botsautootjesattractie. Botsende meningen zijn dan weer eventjes elders geparkeerd.