Aflevering 13 - Willem en Mary

Hoe zou de familie met de wereldvreemde kijk van Mutti zijn omgegaan? Johan probeerde zich daar diverse voorstellingen van te maken. Zou een of ander bijdehand neefje of nichtje nooit in de verleiding zijn gekomen om te zeggen: ‘Nee oma, zo zat het niet’. Waarschijnlijk zal het ook niet veel uitgemaakt hebben. Mutti was de corrigerende woorden van haar nakomelingen ongetwijfeld direct weer vergeten. Merkwaardig is het wel dat Wilfried de Jong dit soort zaken niet heeft aangeroerd in het zo bejubelde tv-interview dat hij vanwege de 50e verjaardag van de Koning met Alex mocht hebben. Johan heeft dat interview uit 2017 in zijn geheel nog eens terug gezien en het kan niet anders dan dat de interviewer strenge beperkingen opgelegd heeft gekregen. Interviews met benoemde staatshoofden die vooraf zijn bedisseld met de Rijksvoorlichtingendienst hebben geen enkele zin. Historisch zijn ze alleen van waarde als ze rechtstreeks en zonder afspraken vooraf worden uitgezonden. Stel dat Wilfried inderdaad had gevraagd waarom de Koning zo hardnekkig weigert om zijn DNA te laten onderzoeken, zodat die van Alex kan worden vergeleken met die van stamvader Willem I. Hoe zou Alex dan hebben gereageerd? Johan was er van overtuigd dat de Koning dan geheel zou stilvallen en pas na vele eeeeeuuuuuhhh’s geprobeerd zou hebben een antwoord te formuleren. Het is toch wel opmerkelijk dat de media nooit werk hebben gemaakt van het DNA van de koning. .
De botsing tussen de raadpensionaris en prins Maurits met de bekende desastreuze gevolgen, had Johan breed uitgemeten in zijn unieke scriptie. Fijntjes tekende Johan ook aan dat de levensstijl aan het hof van Maurits dermate liederlijk was dat Louise de Coligny maatregelen trof om te voorkomen dat haar zoon, Maurits jongere halfbroer Frederik Hendrik, door de omgang met Maurits in zedelijk opzicht totaal zou ontwrichten. De legeraanvoerder had al zoveel bastaardkinderen op de wereld gezet dat het genetisch materiaal van Willem de Zwijger nogal breed was uitgezaaid. Maar alleen indien de Vader des Vaderlands ook in biologisch opzicht deze eretitel waard was. En daar rijzen dus steeds meer vragen over. Toen Frederik Hendrik kort voor Maurits dood in 1625 legeropperbevelhebber werd, begon deze onmiddellijk de al jaren geluwde strijd weer aan te wakkeren. Zonder enig succes te boeken, voerde Frederik in de jaren 34 en 35 een lange reeks veldtochten tegen zijn Spaanse ambtgenoot Don-Fernando. Wel zag hij tussen de bedrijven door kans zijn neef Willem-Frederik het stadhouderschap over Groningen en Drente te ontnemen. Door hem dermate dwars  te zitten bij het besturen van Friesland stond Willem Frederik tot het uiterste getergd deze provincie uiteindelijk ook af aan neeflief. In 1641 kreeg Frederik Hendrik het ook nog voor elkaar om zijn zoon Willem II in het huwelijksbootje te duwen met de toen tienjarige Mary Stuart, de dochter van de Engelse koning Charles 1. ‘Niets anders dan de begeerte de macht van zijn huis te vergroten en zich door de verbintenis met het koninklijk huis van Engeland te sterken, school achter deze toeleg’, zo luidde het commentaar van de adellijke patriot Joan Derk van der Capellen tot den Pol in 1781. 
Nou, het zal je familie maar zijn. Maar over dit soort zaken hoor je de lakei van de koning niet in zijn rubriek in Max Magazine, schudde Johan verontwaardigd het hoofd. Het was weer tijd voor een drankie, troostte hij zichzelf. Maar deze keer had hij wel iets sterkers in gedachten.
Politiek bleek het huwelijk tussen Willem II en Mary Stuart achteraf een zeer slechte zaak te zijn geweest. Volgens menig historicus lag deze huwelijksvert(r)oning aan de basis van de vier Zeeoorlogen die Nederland en Engeland verspreid over twee eeuwen voerden.
Senior had zijn zoon zelden zo intensief bezig gezien achter de laptop. Nadat hij zijn verslag van de theatervoorstelling gisteren in Carré had afgerond en naar de krant doorgestuurd, ging hij eens even poolshoogte nemen. Waar dubbele pauzes al niet goed voor zijn!