Bianca begreep wel waarom Johan zich zo aangetrokken voelde tot Jeannette. Eenmaal gefocust op het cadeau van de achterstandskinderen vertelde ze met groot enthousiasme over het werk van de Foundation. Hoeveel leerlingen inmiddels aantoonbaar baat hebben gehad bij het lesprogramma. Sommigen hebben zich beroepsmatig helemaal gestort op gezonde voeding, anderen zochten en vonden hun toekomst in de sociale media. Een enkeling was er zelfs in geslaagd een positie bij Ajax te bemachtigen.
Bianca had nu mede dankzij een stille wenk van Johan wat meer afstand genomen van de onverwachte gast. Daardoor voelde Jeanette zich ook meteen wat meer op haar gemak. Met kinderen lag dat geheel anders. Daar kon ze zowat alles van velen. Net als van ouderen. In samenwerking met stichtingen van 34 profclubs, die jaarlijks tussen de vijfhonderd en duizend maatschappelijke projecten op poten zetten, heeft ze recentelijk een project gedraaid dat eenzaamheid bij ouderen moest tegen gaan en daarbij zijn haar de schellen van de ogen gevallen. Want met name bij de categorie tachtig plus is eenzaamheid een gigantisch probleem dat vrijwel onoplosbaar is. Bianca leek het allemaal zeer interessant te vinden wat Jeannette haar vertelde.
‘Heel mooi allemaal. De Foundation moet samen met het vrouwenelftal van Ajax ook maar eens wat van dit soort projecten gaan organiseren. Animo is er genoeg bij de meiden. Zoals jij ook weet, Jeanette, is voetbal al bijna sport numero uno bij jonge meisjes, en die aanwas groeit alleen nog maar. Johan vindt het waarschijnlijk niet leuk om dit te horen, maar de toekomst is volgens mij echt aan de vrouwen bij het voetbal. (richt zich tot haar geliefde) Wees maar niet bang, schatje, voor het zover is, heb jij ongetwijfeld al carriere en fortuin gemaakt. Zo hard gaan die ontwikkelingen nu ook weer niet. (kijkt even op haar horloge). Je Pa is nu ongetwijfeld wel gearriveerd bij zijn nieuwe vriendin, denk je ook niet?’
Jeanette: (maakt dankbaar gebruik van de pauze) Kom, het wordt voor mij nu echt tijd om op te stappen. Ik ben al veel te laat. En Bianca, over die projecten voor het vrouwenelftal, ga ik zeker nog nadenken. Volgens mij kunnen we inderdaad nog veel meer betekenen op dit vlak. Dat moeten we maar eens in kaart gaan brengen. Bedankt dat je het onderwerp ter sprake bracht’.
Bianca aarzelde even of ze nog over de ‘raadpensionaris’ zou beginnen. Want dat vond ze maar wat verdacht. Twee jonge mensen die allebei heel diep geinteresseerd zijn in zo’n oude kwestie die al behoorlijk is uitgekauwd. Dat kon geen toeval zijn. Ze besloot dit precaire dossier toch nog maar even te laten rusten. Wat niet wegnam dat ze het nog iets te vroeg vond om Jeanette te laten vertrekken. ‘Je hebt ons nog helemaal niets persoonlijks verteld’, probeerde ze.
‘Iets persoonlijks?’
‘Ja, waar je vandaan komt, of je een relatie hebt, iemand om nu naar toe te gaan dus, wat je andere eventuele interesses zijn, of je zelf ook voetbalt of een andere sport beoefend. Kortom, de normale dingen die bij een eerste kennismaking horen. We hebben het alleen nog maar over de Foundation gehad. Vertel wat we willen horen!’
Jeannette: ‘Daar is het nu echt te laat voor. Dat komt allemaal wel een ander keertje aan bod. Laat ik een vraag beantwoorden. Ik voetbal niet, althans niet in georganiseerd teamverband. Ik schop alleen bij de Foundation regelmatig tegen een balletje. Mijn sport is judo, daar ga ik helemaal in op en leef ik me helemaal in uit. Zeer jong mee begonnen, en heb het inmiddels tot de bruine band geschopt’.
‘Judo. Zo. Interessant’, reageerde Bianca aangenaam verrast.
‘Ja, pas maar op. Niet weer zo vrijpostig worden, hè, want de volgende keer neem ik je gelijk in een armklem. Je bent bij deze gewaarschuwd’. Met twee keer drie kussen nam Jeanette afscheid van het voetbalpaar. ‘Zo, en nou gaan we eindelijk eens verder waar we gebleven waren’, sprak Bianca met een blik die niet langer tegenspraak duldde. De eerste aanval van de concurrentie leek afgeslagen.