Bij de burgerlijke stand van zijn woonplaats Amsterdam stond hij al 85 jaren ingeschreven onder de wat sjieke naam Cor van Berenburg. In de buurt waar hij was opgegroeid en na het overlijden van zijn ouders als enigst kind bleef wonen, kennen ze hem vooral als ‘Ome Cor de Ziener’. In gesprekjes met buurtbewoners gaf hij geregeld spontaan blijk van voorspellende gaven. Die bijnaam, waar ze in Amsterdam toch al goed in zijn, lag dus voor de hand. Een enkele import uit Limburg, waarschijnlijk geinspireerd door het typetje Frater Venantius van Wim Sonneveld, sprak echter van ‘Cor met de grote gaven’.

Regelmatig kreeg Ome Cor de vraag voorgelegd waarom hij nog steeds niet van beroep was veranderd. Van stadsverslaggever bij het Parool naar het zelfstandige bestaan als waarzegger. Er was immers geen enkele plausibele reden te bedenken waarom deze uitverkorenen zich uitsluitend op kermissen en ander volksvermaak mogen manifesteren. Als er weer een bouwvallig pandje in de buurt leeg kwam te staan, kreeg hij voortdurend ‘Hé Cor, is dat niks voor jou? Meer dan een glazen bol heb je tenslotte niet nodig’ naar het hoofd geslingerd. Het zal op de kop af zestig jaar geleden geweest zijn dat Cors speciale gave aan het licht kwam. Door een andere buurtgenoot werd hij aangesproken op de toen immens populaire VoetbalToto, oftewel de Voetbalpoule zoals de loterij op straat werd aangeduid. Velen zagen dit als de enige mogelijkheid om aan de bittere armoede van die tijd te ontsnappen. De jaren zestig mochten dan net aangebroken zijn, van echte welvaart was lange tijd nog geen sprake. Verwachtingsvol liet buurtgenoot de doorslag van zijn zojuist bij de sigarenboer ingeleverde papiertje zien. 'Ik heb er een gevoel bij. Wat denk jij?'

Nauwkeurig bestudeerde Ome Cor het verfromfraaide papiertje en zei plots als door een onbekende kracht gedreven: 'Je goede gevoel bedriegt je niet. Althans voor een groot deel. Je hebt je ten onrechte laten leiden door je Amsterdamse chauvinisme, waar ik natuurlijk alle begrip voor heb. Natuurlijk zou ik ook graag zien dat Ajax zondag van Feijenoord wint. Maar dat gaat niet gebeuren, wat ik je brom. Het is niet Ajax maar Feijenoord die de overwinning pakt met 1-3. NAC -NEC eindigt ook niet in een 0-0 gelijk spel. Jammer voor de fans van Frits van Turenhout, maar hier gaat NEC met de volle winst naar huis. Als je een nieuw formuliertje invult met deze wijziging heb je waarschijnlijk alle rijtjes goed'. Buurtgenoot twijfelde geen moment en schoot weer direct naar binnen bij de sigarenboer. Een stemmetje diep van binnen fluisterde hem in dat Ome Cor het wel eens bij het rechte eind zou kunnen hebben.

En ja hoor, enkele dagen later schalde het lied 'Ome Thijs heeft de prijs in de Voetbalpool' door de wijk. In het liedje kwam in het laatste couplet aan het licht dat Ome Thijs de rijtjes weliswaar allemaal correct had ingevuld, maar dat zijn gade helaas vergeten was het formuliertje in te leveren. Gelukkig voor haar toonde Ome Thijs zich uitermate vergevingsgezind. Hij had immers nog twee gezonde poten aan zijn magere lijf hangen waarmee hij al jaren de dagelijkse kost verdiende. Dat zou Ome Thijs gewoon blijven doen. Buurtgenoot gruwde bij die gedachte. Om absoluut zeker van zijn zaak te zijn voerde hij in dit soort gevoelige zaken zelf de regie. Buurtgenoot liet Ome Cor niet alleen in de eer, maar fideel als hij nu eenmaal is ook stevig in de geldprijs delen. Zodoende kon deze vijftig procent op zijn conto bijschrijven. Met als gevolg dat de stadsverslaggever het de komende jaren kalmpjes aan kon doen. Zijn werk beschouwde hij voortaan net als in zijn jonge jaren als een veredelde hobby. Daardoor gingen zijn prestaties met sprongen vooruit, wat niet ongemerkt voorbij ging aan de nieuwe hoofdredacteur. Al snel kreeg Ome Cor een sterk verbeterd contract voorgelegd. Met een extra taak daar aan toegevoegd. Hij mocht drie keer per week geheel naar eigen inzicht een column vullen op een vaste- en opvallende plek in de krant. 'Jouw stukjes lezen net zo prettig weg als de Kronkels van Simon Carmiggelt', complimenteerde zijn baas hem na de eerste drie stukjes die veel respons opleverden. Maar welk onderwerp hij ook behandelde, zijn bijzondere gaven bracht hij nooit ter sprake. Die waren exclusief voor zijn buurtgenoten gereserveerd. Echter wel onder het betrachten van uiterste geheimhouding, zo drukte hij hen vaak op het hart. Vreemd genoeg lekte het geheim nooit uit. Een ieder die bij hem aanklopte, meestal met vragen over de gezondheid, hield zich keurig aan de code. Zijn veelal juiste 'diagnoses' droegen daar in sterke mate aan bij. Als Ome Cor adviseerde snel een dokter te raadplegen, was dat nooit tegen dovemans oren gericht. Zo kon dreigend onheil vroegtijdig voorkomen worden. Aan loterijvoorstellingen, ook niet voor eigen gewin, had hij zich na het succesverhaal van de Voetbalpoule niet meer gewaagd. Dat vond hij bij nader inzien toch niet kies en dat kon toch ook niet de bedoeling zijn van de gaven waarmee hij ter wereld was gekomen.

Het onbezorgde leventje kabbelde rustig verder, maar met zijn pensionering in zicht werd Ome Cor op een voor hem kwade dag in het kantoortje van de nieuwe hoofdredacteur geroepen. Deze ontvouwde in alle rust zijn toekomstvisie op het Parool, waarin voor Ome Cor geen plek meer was. Dure woorden als 'innovatie' vlogen over tafel en Ome Cor moest zichtbaar moeite doen om zijn frustraties te bedwingen. In een kort gesprekje werd hier zomaar eventjes de grond onder zijn bestaan vernietigd. 'Ga maar lekker van je pensioen genieten. Je hebt er hard genoeg voor gewerkt en kom als je in de buurt bent gerust langs'. Met die woorden werd hij twee maanden later uitgezwaaid aan het slot van een bescheiden afscheidsreceptie. Daar stond Ome Cor dan met het gouden horloge in zijn handen. Wat moest hij met de rest van zijn leven aanvangen? Buiten de krant en de buurt had hij geen sociaal leven opgebouwd. Daar gunde hij zich nooit tijd voor. Altijd was hij maar op de een of andere manier voor de krant in de weer. Nooit meer zijn mening zwart op wit gedrukt zien staan. Ome Cor liep voortaan met de ziel onder de arm door de wijk te sjokken. 'Kijk, daar had ik nou een leuk stukje over kunnen schrijven', dacht hij telkens als iets of iemand zijn aandacht trok. Tot overmaat van ramp begonnen zijn bijzondere gaven hem op vergevorderde leeftijd ook in de steek te laten. Steeds vaker moest hij 'nee' verkopen als er een beroep op hem werd gedaan. Op een gegeven moment was hij nog slechts een vaag bekend gezicht in zijn eens zo vertrouwde buurt. De ouderen maakten in een groeiend tempo plaats voor de jonkies en die hadden geen idee wie Ome Cor was. Toen hij met gezondheidsproblemen te kampen kreeg, werd het nog stiller rond hem heen. De verlossing was echter nabij.

Terwijl hij rond zes uur 's avonds een blikje bier uit zijn 37 jaar oude koelkast pakte, zag hij in zijn luie stoel een bekend persoon zitten. Hij was het zelf. De Ome Cor in de stoel had zojuist de krant opengeslagen, voorzien van een datum die exact nog een week in de toekomst verborgen lag. In sneltreinvaart was te zien hoe zijn evenbeeld de rest van de dag beleefde. Die indeling week slechts op een punt af van Ome Cors vaste dagpatroon. Zijn toekomstbeeld dook een duur restaurant in, waar hij het ene na het andere dure gerecht bestelde. 'Zuurkool met vette sju, ja dat is mijn menu', schoot hem een culinaire tekst van wijlen Sjef van Oekel te binnen. Deze Ome Cor wekte de indruk dat hij zijn laatste avondmaal naar binnen werkte. Merkwaardig, ondanks dat hij nog steeds goed in de slappe was zat, mede dankzij de Voetbalpoule, peinsde Ome Cor er zelfs niet over om een restaurant binnen te stappen. In je eentje aan een tafeltje zitten te midden van bezoekers die het heel leuk met elkaar hadden. Nee, gaf zijn portie maar aan fikkie. Hij kokkerelde liever een beetje in zijn eigen keukentje. Het eerste wat zijn evenbeeld deed nadat hij de woning was binnengestrompeld, was net als de hedendaagse Cor een blikje bier uit de koelkast tevoorschijn toveren. Ome Cor had op dat moment het gevoel dat hij in een spiegel keek. De tijdzone leek geheel doorbroken. Net als hij zapte deze naar de Vijf Uur Show op SBS6, zichtbaar genietend van het rood/bruine vocht. Na de laatste slok viel hij in een diepe slaap. Een slaap waar hij niet meer uit ontwaakte, zo ontdekte Ome Cor alras. Het volgende moment werd zijn ingeslapen lichaam, bedekt met een laken over zijn hoofd, in een ambulance gedragen. Toen drong ten volle door waar hij al die tijd naar had gekeken. Onbekende krachten hadden Ome Cor getuige laten zijn van zijn laatste dag op Aarde. Hij kon daar vrede mee hebben. Hij had er altijd van gedroomd rustig uit het leven te mogen wegglijden, en dit scenario beviel hem wel. 'Old soldiers never die, they just fade away'. Uiteraard was hij benieuwd of de dag van het laatste oordeel werkelijk op deze manier zou verlopen. De tijd kroop gevoelsmatig in de dagen die hem nog restten uitermate langzaam voorbij. Om de voorzieningheid niet te tarten hield hij zich op de bewuste dag tot in het kleinste detail aan het voorgeschotelde scenario. Even na zes uur liet hij met de blik gericht op de Vijf UurShow de laatste slok bier in zijn keel glijden. 'Nou jongen, daar ga je dan. Het is mooi geweest. Droom maar lekker', riep Ome Cor terwijl het hem zwart voor de ogen werd.