Nog behoorlijk verzuurd van zoveel avonden gedwongen thuiszitten, hoorde Johan Senior De Snor nog even voortborduren op zijn enige en uitermate getalenteerde nakomeling. Het was nog maar een jaar geleden dat hij zijn geliefde en Johans moeder Susanne op veertigjarige leeftijd moest afstaan ten gevolge van uitgezaaide borstkanker. Op dit soort lege avonden, slechts gevuld met een beetje nabeschouwen, deed het gemis zich nog veel harder gevoelen dan anders. Het theater was tot half maart niet alleen zijn werkplek. Voor Johan Senior was het na haar dramatische overlijden in de eerste plaats een toevluchtsoord geworden. De ellendige Coronaperiode verraste het theaterleven halverwege maart volledig en was sinds juni weer aarzelend op gang gekomen met enkele monologen waarbij slechts dertig man publiek bij aanwezig mocht zijn. Het verbaasde Johan Senior dat het zo lang duurde eer het theaterleven weer op gang kwam. 
‘Gewoon de theaters weken dicht voor een korte verbouwing, waarbij om de twee stoelen plexiglas werd geplaatst tussen de bezoekers als afdoende spreiding over de zaal niet mogelijk was’. Het verbaast hem tot de dag van vandaag dat zijn column over dit onderwerp nauwelijks reacties opriep. ‘Hoe simpel kan het zijn? Niet alleen kunnen de bezoekers dan veilig van de voorstelling genieten, het is voor de acteurs en de muzikanten veel prettiger spelen dan voor een zaal mondkapjes.  Gelukkig ziet het er naar uit dat we weer langzaam de richting van het oude normaal op gaan’. Aan het ‘nieuwe normaal’ van Mark Rutte had hij nooit kunnen wennen.
Zoonlief hield het op maandagavond ook maar moeilijk uit thuis. Dat georeer van Derksen is wel vermakelijk, maar niet de moeite om voor thuis te blijven. Bovendien staan de hoogtepunten van VI de volgende dag al op youtube.  Bespaart ook al weer tijd. Met Pa had hij echter afgesproken dat de maandagavond voorlopig hun gezamenlijke avond thuis zou blijven. ‘Anders zien we elkaar helemaal niet meer. Bovendien zijn er op maandag nauwelijks theatervoorstellingen,  dat komt dus wel mooi uit;, redeneerde Johan Senior.  Daar moest zijn zoon hem gelijk in geven. Afleiding vond hij de andere avonden voornamelijk bij zijn voetbalvrienden. Dat waren lang niet alleen teamgenoten. De meesten van hen beschouwde hij ‘slechts’ als gewaardeerde collega’s. Binnen dat groepje begon er iets moois te groeien tussen hem en Bianca, een jaar ouder dan hij en uitgegroeid tot een vaste waarde binnen het vrouwenteam van Ajax.  Via de sociale media was dit ‘geheim’ al uitgelekt. Showrubrieken op televisie maakten daar dankbaar en gretig gebruik van. Ze werden door sommige (serieuze) media als droompaar betiteld. Flauwe grapjes als ‘kunnen ze toch lekker samenspelen’ gingen al snel in het rond. Met gevoelens van angst en onzekerheid waren ze de coronacrisis en de bijbehorende leegheid en ledigheid doorgekomen. Toen de trainingen en vervolgens de competitie eindelijk weer begonnen, konden ze hun geluk niet op. Het grote voetballeven zou nu past echt gaan beginnen.  De ouders van Bianca wonen al vanaf hun geboorte in het rustieke Franeker, in de kop van Noord-Friesland. Een ware Coronavrijhaven in de afgelopen maanden. Was het ouderpaar toch al niet uit hun geboorteplaats weg te branden, in deze onzekere- en angstige tijden peinsden ze er niet over om ook maar één voet in dat toch al zo onberekenbare Amsterdam te zetten. Ze voelden zich het prettigst als Bianca veilig onder hun hoede was.  Daarom bracht ze daar nogal wat tijd door, het contact met Jonge Johan verliep daardoor volledig via de moderne communicatiemiddelen. Uiteraard maakten ze van alles gebruik wat hen ten dienste stond.  Verliefde- en slijmerige woordjes, zachtjes gepreveld, hield de zo snel  opbloeiende liefde daardoor moeiteloos in stand.
Op een van de jeugdinstuiven van Ajax werd Bianca direct opgemerkt als een groot talent. In een mum van tijd drong ze door tot het eerste vrouwenelftal. Gepaste huisvesting was eveneens gauw geregeld. Vaak is haar gevraagd waarom ze haar voetbaltalenten niet eerst in Friesland, bij Cambuur Leeuwarden bij voorbeeld, had ontwikkeld, om van daaruit pas de sprong naar het grote werk te maken. ‘Ajax was en is mijn grote liefde. Volgens mijn vader zat ik op driejarige leeftijd met gespitste oortjes naar een reportage over de finale van de Uefa Champions League  1995 te kijken tussen Ajax en AC Milan. Toen Ajax het eerste- en enige doelpunt scoorde, schijn ik een beetje meegejuicht en meegedanst te hebben met trainer Louis van Gaal, dus kennelijk ben ik met een Ajaxhart geboren. Bovendien ga ik graag direct voor het hoogst haalbare’, verklaarde Bianca onlangs in een artikel van het Parool.
Bianca’s appartement, op loopafstand van de Arena,   begint het aanzien van een liefdesnestje te krijgen. Nu alles weer redelijk normaal is, brengen Jonge Johan en zijn geliefde daar heel wat tijd door. Dat gaat nu ook doorwerken op de tijd die ze doorbrengen bij het vriendenvoetbalclubje. Om die reden hoeft Johan ook niet zo nodig op zichtzelf te gaan wonen,  zijn Pa wil hij ook liever niet in de steek laten. Als deze een nieuwe relatie krijgt, zal het onderwerp ongetwijfeld ter sprake komen.  Maar laat het zo nog maar even betijen.