Johan kon niet geloven dat dit boek over het leven van Frank Sinatra (His Way) reeds in 1986 is geschreven. 'The Voice' had toen nog twaalf jaar voor de boeg. Zo onthullend, dat moet toen destijds heel wat stof hebben doen opwaaien. Toen Kitty hem benaderde voor deze biografie reageerde de zanger/entertainer zo woedend dat hij meteen een proces aanspande om publicatie van het boek te voorkomen. Een proces dat hij verloor. Niet onlogisch, want publiceren is nu eenmaal een grondrecht. Ook in de Verenigde Staten. Kitty greep haar overwinning in de rechtszaal aan om -althans volgens de tekst op de binnenflap- de meest onthullende biografie te schrijven die ooit van een levende entertainer was gepubliceerd.

Kitty ging daarbij niet over één nacht ijs. Zij interviewde ruim achthonderd familieleden, vrienden, vijanden en collega's uit de showbusiness, politiek en andere figuren met wie Sinatra in zijn lange leven (hardhandig) contact heeft gehad. Zo kwamen feiten aan het licht die nooit eerder de publiciteit haalden.

Terug naar het hoofdstuk over Elvis, waar Johan zojuist aan begonnen was. De jonge wereldster in wording, deze met zijn heupen draaiende crooner, met zijn country-achtige rock&roll liedjes, zijn kronkelende bewegingen, zijn woeste bakkebaarden en de woeste uithalen met zijn gitaar die jonge meisjes in een gegil en gekrijs van verrukking deed uitbarsten, vervulde de 'geciviliseerde' Sinatra volgens Kitty Kelley met enorme afschuw. Ongetwijfeld herinnerden deze beelden hem aan zijn eigen optredens destijds in de veertiger oorlogsjaren toen hij in het Paramount Theater horden zogeheten bobby-soxers aan het gillen kreeg. Frank beschouwde de 24-jarige zanger als een verworden boerenkinkel en een muzikale verschrikking. 'Zijn soort muziek is een abominabel, ranzig middeltje om de driften op te wekken', schijnt hij volgens zijn biograaf ooit gezegd te hebben. 'Onze' Rembrandt van Rijn moet in zijn topjaren zo rond 1640 dezelfde negatieve gevoelens gekoesterd hebben ten opzichte van Govert Flink die hem in een rap tempo de loef begon af te steken en net als de grote meester hengelde naar lucratieve opdrachten van het gemeentebestuur van Amsterdam. Gearriveerde artiesten voelen immers haarfijn aan dat ze met aanstormende toptalenten te maken hebben die er alles aan doen om de oude garde van de troon te stoten. Gelukkig voor Rembrandt viel zijn opponent snel ten prooi aan een dodelijke ziekte. Anders had hij wellicht 'De Nachtwacht' nooit geschilderd. Maar wat ook zijn persoonlijke gevoelens tegenover Elvis waren, Frank was zakenman genoeg om in te zien dat hij maar het beste een graantje kon meepikken van diens succes. Daarom besloot hij de Pelvis in 1960 een Welkom-Thuis te bereiden toen deze in 1960 na een diensttijd van het twee jaar, grotendeels in Duitsland doorgebracht, naar huis kwam. Frank, die zelf het leger was ontlopen, bood hem tevens 100.000 Amerikaanse dollars aan voor een optreden van tien minuten in zijn televisieshow voor ABC-TV. Deze show behaalde een gigantisch kijkcijfer, het hoogste dat welk programma dan ook in de afgelopen vijf jaar had gehaald. In die tien minuten maakten de entertainers wel duidelijk dat Presley met zijn zwartleren jacks en witte sokken niet het soort man was met wie Sinatra zich ooit op zijn gemak zou voelen. Elvis was nu eenmaal niet 'cool' in de zin waarin de leden van Franks Rat Pack dat wel waren. Deze groep bestond toen uit echte mannen van de wereld, te weten Dean Martin, Peter Lawford, Sammy Davis JR en Joey Bishop, terwijl Shirley MacLaine als mascotte mocht fungeren. Naast muziek was drank, en met name het achterover slaan daarvan, hun meest geliefde bezigheid. Frank werd binnen deze kring als natuurlijk leider beschouwd, eretitels als 'De Paus', 'De Generaal' (lang voor Rinus Michels) en 'El Dago' liet The Voice zich graag aanleunen. Zo'n Ratpack binnen de Ajax-gelederen leek Johan ook wel wat en hij begon volop te fantaseren. Voordat die fase kon overgaan in hallucineren, riep Bianca hem echter terug naar de toekomstige echtelijke sponde. Benieuwd hoe mijn biografie er straks uit komt te zien? Zouden er nog hedendaagse Kitty Kelleys bestaan?', zo vroeg Johan zich af alvorens weer zijn toevlucht te zoeken in Bianca's warme schoot, waarmee zij hem in een mum van tijd in slaap wiegde.