De bijbehorende promotiefoto wekte de indruk dat 'De Luiten' , een voorstelling van het Productiehuis Plankenkoorts, vrijdagavond op het veld van het Atik Stadion zou worden opgevoerd. Maar bij aankomst was daar een training van neem ik aan de eerste selectie van RBC aan de gang, dat zou hem dus niet worden. 'De Luiten', een dialoog voor twee heren, te weten Ad Paantjes en Dragan Zuijkerbuijk werd heel 'gewoon' binnen, in dit geval de filmzaal op de begane grond, gespeeld. Het publiek werd vooraf opgevangen in de ruime foyer, waar eens de zalm en de tonijn voor de sponsors werden geserveerd. Productieleider Merijn Backx liet exact om 19.30 weren dat het publiek welkom was om aan te schuiven bij deze samenspraak tussen de heren Paantjes en Zuikerbuijk.

We kijken naar twee broers die na het overlijden van hun vader, bij leven een uitermate fanatiek RBC-supporter, herinneringen ophalen aan dit onvergetelijke voetbalverleden, waar ze zelf ook al snel deel van uitmaakten. De clubliefde kregen ze thuis letterlijk met de paplepel ingegoten. In gezinsverband werd tijdens de gezamenlijke maaltijden vrijwel alleen over RBC gesproken, behalve natuurlijk indien de broers een slecht rapport hadden gehaald. We treffen de broers in hun somberste stemming aan. Voor een lach is nauwelijks ruimte, voor traantjes en zwaarmoedige beschouwingen en terugblikken des te meer. Daar is niets mis mee. Op zulke momenten is het moeilijk om de zon in het water te zien schijnen.

Na een kleine vijftig minuten viel het denkbeeldige doek. Ik verkeerde in de veronderstelling dat er voor de rust werd geblazen, maar dat fluitsignaal bleek tevens het eindsignaal te zijn. De eerste helft ging daardoor naadloos over in de derde helft. Om een beetje in de sfeer te blijven kreeg het publiek bij het verlaten van het filmzaaltje een fricadel (of frikandel zo u wilt) in de handen gedrukt. De fricadelverkoper was destijds onlosmakelijk verbonden aan de thuiswedstrijden van RBC., en ik moet zeggen, ook deze goed gebruinde exemplaren waren niet te versmaden. Met de dialoog was op zich niets mis, maar wat heb ik de tweede helft node gemist. In een wat optimistischer stemmende setting hadden de broers opnieuw bij elkaar kunnen komen om -nu goed geluimd- eens wat leuke herinneringen aan RBC op te halen. Ik ging in die goede oude tijd immer met veel plezier naar RBC. De thuiswedstrijd tegen NAC, waarmee in 1983 de terugkeer in het betaalde voetbal letterlijk werd gevierd, en de bekerfinale in 1986 (na een letterlijk slopende halve finale tegen ADO op De Luiten) tegen Ajax Amsterdam in stadion De Meer behoren tot mijn persoonlijke onvergetelijke memoria. Vooral de non-stop treinreis, gelardeerd met veel spandoeken, naar Amsterdam was een waar voetbalfeestje vooraf. Bijzonder direct na afloop (Ajax won uiteraard) was het moment dat de Ajax-selectie de aanhang van RBC hulde kwam brengen voor de ronduit sportieve beleving van de finale. Toenmalig burgemeester Lau Schneider sprak bij de eerstvolgende thuiswedstrijd van RBC lovende woorden over. het supportersgedrag Dat soort verhalen had ik in de tweede helft willen horen uit de monden van de twee dan razend enthousiaste en positief ingestelde voetbalbroeders. De huidige opmars in het amateurvoetbal had eigenlijk ook niet onbesproken mogen blijven. Een gemiste kans voor open doel, zullen we naar zeggen. RBC is natuurlijk ook veel te groots om in een voorstelling van vijftig minuten te vatten. Het is mij sowieso een raadsel waarom al die kleine zaal-producties tegenwoordig maar zo kort duren. Doorgaans sta je na een uur al weer buiten, helaas was dat bij De Luiten ook het geval. Het lijkt mij voor de hand te liggen dat Productiehuis Plankenkoorts zo snel mogelijk werk gaat maken van 'De Luiten - deel 2', oftewel hoe het verder ging met de twee gebroeders. Naar eigen zeggen hebben Paantjes en Zuijkerbuijk nog genoeg verhalen te vertellen. Heel de wereld mag het toch horen"ik sijn van RBC! Laat het dan ook horen! Maar deze keer wel met een lach graag.