Dinsdag 28 april 2020

Ex-theaterdirecteur Gerard Tonen en ex-wethouder Cultuur van Leeuwarden Dolph Kessler denken het EUREKA voor de theaterwereld te hebben uitgevonden met hun pleidooi voor mondkapjes. Als het zo eenvoudig zou zijn, hadden alle voorstellingen sinds de culturele lockdown van 12 maart natuurlijk gewoon doorgang kunnen vinden.  Zo simpel is het helaas niet. Dat mondkapjes honderd procent veiligheid kunnen bieden is niet onomstotelijk bewezen. Bovendien is het voor velen, met name ouderen en astmapatiënten, heel moeilijk ademen door zo’n mondkapje. Voor een uitvoerend artiest is het ook niet bepaald prettig om tegen een zaal vol mondkapjes aan te kijken, bovendien maakt het iedere vorm van interactie met het publiek onmogelijk, wat met name bij cabaretuitvoeringen toch wel van wezenlijke betekenis is. Sommige komieken hebben hun voorstelling zelfs vorm gegeven rond contact met het publiek, mondkapjes zijn dus geen bruikbaar alternatief in dit deel van de anderhalvemetereconomie.   
Er is slechts een werkbaar alternatief om de theaters weer nieuw leven in te blazen. Het simpele antwoord luidt: plexiglas. In Almere draait fabrikant Hans Sabel overuren om aan de grote vraag naar plexiglas te kunnen voldoen. Zijn orderportefeuille is gevuld met aanvragen van kappers, supermarkten, tankstations, bouwbedrijven, tuincentra’s en taxi’s. Als de theaterdirecteuren verstandig zijn, voegen ze zich zo snel mogelijk bij dit illustere rijtje. Hoe werkt het? Het is een (eenmalige) grote investering, maar technisch gezien moet het heel gemakkelijk mogelijk zijn om platen van plexiglas tussen alle stoelen te installeren, vergelijkbaar met de ruiten die in supermarkten bij de kassa’s worden toegepast. De bezoeker kan zijn buurman/vrouw  wel aankijken, zelfs een gesprek met hem/haar voeren, maar eenmaal gezeten is het gevaar van besmetting geweken. Natuurlijk moeten er wel een paar veiligheidsmaatregelen in acht worden genomen. Zo lijkt het mij verstandig dat het publiek slechts groepsgewijs wordt toegelaten in de zaal.  Ook dienen de theaterliefhebbers zelf een eenvoudig shawltje mee te nemen waarmee ze bij binnenkomst hun mond, neus en eventueel ogen kunnen afdekken. Dit systeem is zowel bij de grote zaal als de kleine zaal toepasbaar. Als het coronagevaar definitief is geweken, kunnen de platen gewoon blijven zitten. Want zo weet de bezoeker zich ook onder normale omstandigheden  goed beschermd tegen  medebezoekers met een griepje of verkoudheid onder de leden. Voor kleine zalen is er ook een ander alternatief. Doe die verschrikkelijke schouder-aan-schouder tribunes eindelijk eens de deur uit en vervang deze door stoelen en tafeltjes die de bezoekers naar eigen inzicht in de zaal kunnen wegzetten. Dus op minstens anderhalve meter van elkaar. Plexiglas zou hier dan nog eens extra bescherming kunnen bieden aan degenen die absoluut zeker van hun zaak willen zijn. Het geringe capaciteitsverlies dat hiermee gepaard gaat, kan eenvoudig gecompenseerd worden door de kleine zaal geheel anders – dus economischer – in te richten. Voor de uitvoerenden is dit ook een stuk prettiger werken. Een voorstelling zonder een lijntje naar de aanwezigen is vergelijkbaar met een voetbalwedstrijd zonder publiek. Doods, stil en saai. Overigens  is plexiglas ook voor sportstadions de best denkbare oplossing. Wel is het raadzaam voor theater- en stadiondirecteuren om hier snel werk van te maken, want gezien de enorme vraag naar plexiglas lopen ze het risico straks achter de plexiruit te vissen.  Bovenstaande oplossing geldt uiteraard ook voor het bioscoopwezen. 

Maandag 27 april 2020

Een bezoek aan een van de Kringloop winkels in Roosendaal is voor mij al geslaagd als ik een nog niet gelezen boek van de zogeheten spanningsauteur Charles den Tex aantref. Onlangs was ik dubbel zo gelukkig, want ik kwam met twee nog onontdekte Den Tex-en de winkel uit. Spanning was daarmee voor de komende dagen wel verzekerd. Een dergelijk opkikkertje is in dit uitzichtloze Coronatijdperk nooit weg. Den Tex weet je namelijk als geen ander je direct mee het verhaal in te sleuren.  Toch aarzel ik altijd om aan die eerste pagina te beginnen, want voordat ik me daarvan bewust ben lukt het me nog amper om de boeklegger te pakken en iets anders te gaan doen.
Mijn pas hervonden hobby cartoon- en portrettekenen heeft daardoor nu al ernstige opstartproblemen ondervonden.  Van die ene snelle boodschap, om bij voorbeeld wat extra tekengerei in te slaan komt dan meestal ook niets meer terecht. ‘Komt morgen wel’, sus ik dan mijn geweten, in het besef dat de heer den Tex mijn gehele dagindeling weer eens door de war heeft geschopt. Circa tien jaar geleden had ik hem enkele keren telefonisch te gast in mijn radioprogramma Spotlight. Voor een interview met zo’n topauteur probeer je je uiteraard zo goed mogelijk voor te bereiden. Dat viel deze keer echter niet mee. Charles den Tex treedt niet zo vaak in de publiciteit, meestal slechts wanneer er een nieuw boek van zijn hand aanstaande is. Voor zover ik heb kunnen nagaan is ‘Verloren Vrouw’ zijn meest recente werk. Het verhaal in het kort:
Ze moet de vijand in haar hoofd overwinnen om de vijand uit haar verleden te verslaan  - Een jonge vrouw wordt in het holst van de nacht gewond op straat aangetroffen. De man die haar vindt, besluit haar niet naar een ziekenhuis te brengen maar bij hem thuis tot rust te laten komen. Als de vrouw weer bijkomt, blijkt ze aan geheugenverlies te lijden: ze weet niet waar ze is of wie ze is. Aanknopingspunten om haar verleden te achterhalen lijken er niet te zijn, en als ze zelf op zoek gaat, blijkt dat ze wordt gezocht. Met geweld.
Beetje bij beetje komen haar herinneringen terug, herinneringen die soms zo pijnlijk zijn dat ze zichzelf ertegen moet verdedigen. Van willoze prooi verandert ze in een meedogenloze jager. Wie is ze? Is ze iemand die ze liever niet wil zijn?

Dat klinkt wederom veelbelovend. Deze recensie trof ik aan op de website Thrill Zone:
De verschillende verhaallijnen springen in de tijd en als je eenmaal doorhebt hoe dit in elkaar zit is het prima te volgen. Naast de verhaallijnen van onder ander Sem en Raf en Djenna en Luc zijn er ook nog de schuingedrukte hoofdstukken die in het heden spelen en die een verhoor met ene Huib Bilderman beschrijven. Hij is voorzitter van de Raad van Bestuur van de CompileGroep, een particulier paramilitair bedrijf dat wel wat wegheeft van het Amerikaanse concern Blackwater. Deze CompileGroep heeft iets met de hersenen van Djenna gedaan…

In eerste instantie is het niet duidelijk wat de verschillende verhaallijnen met elkaar te maken hebben, maar op professionele wijze laat Den Tex alle lijntjes bij elkaar komen. Naarmate het verhaal vordert, wordt het boek steeds spannender en net als Djenna wil de lezer te weten komen wat er met haar is gebeurd is en wie ze werkelijk is. De korte hoofdstukken zorgen er nog extra voor dat je door het boek heen vliegt.
Klein minpuntje is dat de technische details over wat er met Djenna is gebeurd waarschijnlijk niet voor iedereen te volgen zijn. Het wordt soms erg specialistisch, wat overigens wel weer duidt op goede research van de auteur!
De recensent spreekt hier ten onrechte van een minpunt. De technische details waarmee al zijn verhalen doorspekt zijn is juist de sterke kracht van Charles den Tex. ‘Deze auteur weet precies waarover hij schrijft’. Dat gevoel krijg ik bij al zijn boeken. Neem nu ‘De Vriend’, het boek waarvan ik vandaag de laatste pagina heb omgeslagen. Hierin staat Emma centraal die zo pas als tolk bij de Amsterdamse recherche aan de slag is gegaan. Binnen een klein team luistert ze gesprekken af van een groep Kroatische mannen dat voorbereidingen treft voor een grootschalige aanslag in Nederland. Je zou zweren dat Den Tex ter voorbereiding zelf een aantal jaren bij de Amsterdamse recherche heeft gewerkt. Hoe komt hij anders aan zo’n enorme overvloed aan informatie? Dat verklaart overigens wel waarom hij zo weinig in de publiciteit treedt. Den Tex heeft waarschijnlijk al zijn beschikbare tijd nodig voor research. Toch betreur ik het wel dat ik iedere dag in De Volkskrant die klinkklare onzinstukjes van Arnon Grunberg aantref, terwijl deze auteur er keer op keer blijk van geeft wel te weten hoe de wereld in elkaar zit. ‘De Vriend’ heeft mij in ieder geval tot de laatste pagina uitermate geboeid. Korte spannende stukjes – in De Volkskrant bij voorbeeld- lijkt me voor deze meester auteur een leuke, pittige uitdaging. ‘De macht van meneer Miller – de filmeditie’ ligt voor morgen al klaar op mijn leeskastje. En daarna maar weer speuren bij de Kringloopwinkels (bij andere winkels kom ik nu eenmaal niet, uitgezonder de supermarkt uiteraard) in de hoop zoveel mogelijk nog ontbrekende Den Tex-juweeltjes aan te treffen.  
. 

Vrijdag 24 april 2020

In zijn wekelijkse update volstaat burgemeester Han van Midden deze keer met een samenvatting van de persconferentie die premier afgelopen dinsdag gaf. Ik heb dat als uitermate teleurstellend ervaren, ik had zo gehoopt dat hij maatregelen zou aankondigen tegen de motorduivels die ook afgelopen zondag weer de binnenstad omtoverden in een racecircuit. Daarnaast had ik verwacht dat hij mijn verzoek om de politie vaker te laten patrouilleren in de parken zou honoreren.  In die groene omgeving wordt het anderhalve meter-gebod steeds vaker letterlijk met handen en voeten overtreden. En dat zou een ferme opleving van het coronavirus kunnen betekenen met alle mogelijke gevolgen van dien. Snel ingrijpen is dus geboden, burgemeester! Het enige nieuwe in deze update is het verzoek dat de burgemeesters via het Veiligheidsberaad aan het kabinet hebben gericht om de ondernemers meer perspectief te bieden. Op deze manier schiet de update zijn doel voorbij en dat zou ik bijzonder jammer vinden.
Han van Midden: Premier Rutte maakte op de persconferentie van dinsdagavond duidelijk dat het met de corona-aanpak heel langzaam de goede kant opgaat. De druk op de zorg is nog steeds erg hoog, maar de aantallen coronapatiënten gaan gestaag omlaag. Het kabinet heeft besloten de meeste maatregelen te verlengen tot en met 19 mei. In de week vóór 19 mei beoordeelt het kabinet wat er voor de periode daarna nodig is. Wel komt er voorzichtig meer ruimte voor kinderen en jongeren. Scholen in het basisonderwijs, inclusief het speciaal (basis)onderwijs, de dag- en gastouderopvang gaan op 11 mei weer open. Kinderen kunnen naar de buitenschoolse opvang (BSO) op de dagen dat zij naar school gaan. Ook komt er vanaf 29 april meer ruimte voor georganiseerde buitensport voor jongeren. Door het weer openen van de basisscholen wordt de druk op de zorg nauwelijks vergroot, is de verwachting. Kinderen worden nauwelijks ziek en er zijn veel aanwijzingen dat ze weinig bijdragen aan de verspreiding van het virus. In de samenleving is er begrip maar zeker ook teleurstelling, omdat veel burgers en ondernemers hadden gehoopt op verdergaande versoepeling van de maatregelen. Premier Rutte gaf ook aan dat hij graag meer vrijheid had gegeven, maar dat de risico's op het oplaaien van het virus volgens hem te groot zijn. “Beter voorzichtigheid nu, dan spijt achteraf.” Hij noemde de coronacrisis "de grootste, meest ingrijpende en bedreigende gebeurtenis die de meesten van ons ooit zullen meemaken". Het stap voor stap ‘unlocken’ heeft onlosmakelijk impact op de volksgezondheid. Zodra de druk op de zorgketen weer te groot wordt, moeten er weer beperkende maatregelen worden opgelegd. Het beleid van de Rijksoverheid is erop gericht om dit juist te voorkomen. Wel hebben de burgemeesters via het Veiligheidsberaad aan het kabinet gevraagd perspectief te bieden voor ondernemers.

Vrijdag 24 april 2020

Donderdag 23 april 2020

Toen ik las hoe president Macron door de knieën is gegaan voor een clubje wijze oude mannen moest ik terug denken aan de legendarische wielerspeaker Christ Delbressine. Begin jaren negentig woonde hij tot zijn overlijden in een bescheiden appartement van het complex Marktstede. Als beroepsofficier had hij een pittige commando-opleiding ondergaan.  Dat stukje verleden bracht hij graag en veelvuldig ter sprake wanneer het over ‘die slappelingen van tegenwoordig’ ging.  Op zekere dag kon hij die opleiding in Marktstede weer even in praktijk brengen. Wat was het geval? Een jonge crimineel had na een mislukte poging tot beroving op de Markt zijn toevlucht gezocht tot Marktstede.  Ook deze poging om aan de politie te ontkomen was tot mislukken gedoemd, want hij kwam letterlijk niet ver.  Eenmaal de centrale toegangsdeur gepasseerd te zijn ‘dankzij’ een argeloze bewoner die even niet oplette, kwam de crimineel in oog te staan met Delbressine.  Toen de oud-commando een mes in de hand van de  onwelkome gast ontwaarde , aarzelde hij geen moment. Met een paar welgerichte karatetrappen wist hij zijn opponent binnen enkele seconden onschadelijk te maken. ‘De politie kon hem zo wegdragen’, deed hij later trots verslag van zijn heldendaad. Sindsdien ging Delbressine door het leven als ‘De Sheriff van de Marktstede’, een eretitel die hij zich graag liet aanleunen.   Ik ben benieuwd hoe hij nu gereageerd zou hebben indien iemand het had gewaagd hem een uitgaansverbod op te leggen. Als oud-militair had hij natuurlijk wel een bepaald respect voor de regering, maar hij had het ongetwijfeld niet kunnen laten om Mark Rutte een bescheiden muilpeertje toe te dienen, met als toelichting ‘dat maak ik zelf wel uit’. 

Donderdag 23 april 2020

Een paar zinnetjes slechts. Meer woorden wijdde premier Mark Rutte dinsdagavond in zijn veelbesproken persconferentie niet aan het bezoekverbod in de zorginstellingen.  Dat blijft voor de komende weken geheel ongewijzigd.  Nog minstens enkele weken zijn deze kwetsbare ouderen dus veroordeeld tot de mogelijke  ‘Dood door  Eenzaamheid’, een ‘virus’ dat net als Corona razendsnel om zich heen grijpt.   De minister van Volksgezondheid Hugo de Jonge liet hij voor het gemak maar thuis. Die had toch niets nieuws te melden. Heel jammer, ik heb De Jonge inmiddels verzocht een extra inspanning te leveren door directies van verpleeghuizen te verplichten om de bestaande voorzieningen uit te breiden met een zogeheten door het Rijk gesubsidieerde Quarantainer of soortgelijke middelen die het mogelijk maken dat de bewoners en hun familie  elkaar weer persoonlijk kunnen ontmoeten.  Sommige instellingen elders in het land hebben zelf initiatieven genomen om dit te realiseren, maar zoveel vindingrijkheid en inventiviteit heb ik in Roosendaal helaas niet mogen bespeuren. 
In Frankijk is president Macron uiteindelijk overstag gegaan. Per keer mogen maximaal twee familieleden op bezoek komen, mits ze beschermend materiaal dragen en hun dierbaren niet aanraken. Het verbod is opgeheven op verzoek van de verpleeghuizen zelf die vrezen dat hun kwetsbaarste bewoners zouden sterven van verdriet als ze hun familie niet meer mochten zien. Zeventien miljoen mensen, die schrijf je niet de wetten voor, die laat je in hun waarde’, aldus een liedjesschrijver in een aangepaste tekst, gebaseerd op een lied dat is geschreven toen Nederland nog vijftien miljoen inwoners telde.  Mark Rutte had daar dus totaal geen boodschap aan gedurende zijn ‘ongelooflijke worsteling’.  Zonder dat er een rechter aan te pas is gekomen wordt een substantieel aandeel van die zeventien miljoen de wetten voorgeschreven en niet bepaald in hun waarde gelaten. In bestuurlijk opzicht geen centje pijn voor de premier.  De ouderenbonden gedragen zich als papieren tijgers, 50Plus ligt op zijn gat en bewoners van verpleeghuizen hebben nu eenmaal geen tractoren om mee naar het Haagse Malieveld te rijden.
Aanvankelijk dreigde Macron toch weer de fout in te gaan toen hij bekend maakte dat de Fransen na 11 mei zelf weer mogen bepalen of ze naar buiten gaan of binnen blijven.  Hij wilde toen een uitzondering maken voor ouderen door ze ook na 11 mei af te zonderen van de rest van de bevolking.   Bij diverse prominenten van ver gevorderde leeftijd  raakte  het revolutiebloed van 1968 weer aan de kook. Gezamenlijk maakten ze een vuist in de richting van Macron. ‘Je zult een revolte van grijze haren zien’, voorspelde de econoom Alain Minc. De bekende medicus Axel Kahn kwalificeerde de afzondering van ouderen als een discriminatoire maatregel:  ‘ALS JE WEET DAT ONZE LENTES EN ZOMERS GETELD ZIJN, IS ELK SEIZOEN  VAN ONSCHATBARE WAARDE’. De socioloog Serge Guerin schuwde niet de woorden ‘generationele apartheid’ in de mond te nemen. Voormalig rechter Jean-Pierre Rosenczveig sprak van ‘een aanval op onze fundamentele vrijheden’. De rechter liet het niet bij boze woorden alleen, hij lanceerde een petitie die in een rap tempo tweeduizend keer werd ondertekend. ‘Om ‘u zult gehoorzamen’ te zeggen tegen mensen zoals wij, die mei ’68 hebben meegemaakt, dat moet je nou net niet doen’, brieste Rosenczveig. Tegen zoveel grijs geweld was Macron niet bestand.  Ook de senior mag na 11 mei weer zelf bepalen wat wijsheid is: naar buiten gaan  of binnen blijven. Infectioloog Eric Gaumes maakt zich daar geheel geen zorgen over.  ‘Hoe dichter men de dood nadert, hoe meer men op zijn gezondheid let’, liet hij in dagblad Le Monde optekenen.  Misschien moet Mark Rutte toch maar weer  een extra robbertje gaan worstelen met zijn geweten. In Nederland is het nu kennelijk zo gesteld dat de uitkomst van de persoonlijke afwegingen van de regeringsleider bepalend is voor het regeringsbeleid van de komende weken. Bij gebrek aan prominente Nederlandse opstandige bejaarden kan hij gewoon zijn ondemocratische gang gaan.  Ik krijg de indruk dat Rutte dat beetje extra macht dat  hij zichzelf heeft toebedeeld ergens wel prettig vindt. De Koning heeft hij in rap tempo afgeserveerd, ongetwijfeld vanwege aantoonbare ongeschiktheid om het volk op te beuren.   Nederland is af en toe wel een heel triest land.  Waar elders is het mogelijk dat een premier die fout op fout stapelt, corona-appjes lanceert die niet deugen, het volk hun geliefde brood en spelen afneemt (zelfs de Romeinse keizers waren zo dom niet),  en de burgers niets te bieden heeft om naar uit te zien, bovenaan staat in de populariteit-polls. En die idiote Johan Derksen maar roepen dat ‘Rutte het zo fantastisch doet’.  Het lijkt erop dat de voormalige voetbalgoeroe  gesolliciteerd heeft naar de functie van hoofd woordvoerder bij het Ministerie van Algemene Zaken.  Helaas laat die andere voetbaldeskundige, Hugo Borst, het in deze crisis geheel afweten.  Ik had graag weer eens een pamflet van zijn hand gezien op de voorpagina van het AD.

Woensdag 22 april 2020

We mogen ons gelukkig prijzen dat Roosendaal  een fietsvriendelijke gemeente is zonder noemenswaardige attracties.  Daardoor ontstaan er vrijwel nergens opstoppingen die in relatie staan tot het fietsverkeer.  Alleen bij de vijver van Visdonk kan het wel eens druk worden,  maar gelukkig is het vrij gemakkelijk om ook daar de nodige afstand tot andere frisse neushalers te bewaren.  Het standpunt van de Rijksoverheid luidt nog steeds: Een frisse neus halen is prima, maar ga bij voorkeur niet sporten in groepsverband. 
De vraag is natuurlijk wat precies onder een frisse neus moet worden verstaan.  Voor de één volstaat een wandeling door de straat, voor de ander is dat een fietsrit van 50 km door de polder. Weer een ander heeft de beschikking over een indoortrainer en werkt zijn ritjes af in de virtuele wereld van Zwift. Ook dat is ‘een frisse neus halen’ en kan bovendien nog steeds in groepsverband. Zo staat vermeld op de website van de KNWU.  Een frisse neus halen doe je in ieder geval niet in een auto en daarom is het zo jammer dat nog relatief veel burgers kiezen voor deze wijze van vervoer. Met wandelen kom je niet ver, de beste recreatieve mogelijkheid is dus om op de fiets te stappen. Het liefst zonder gezelschap, want dan bepaal je helemaal zelf welk tempo wordt aangehouden en je kunt ten allen tijde je koers veranderen.  Herman van Veen leerde een van zijn kleine meiden op de kinderfiets al hoe leuk en ontspannend dat kan zijn. Roosendaal beschikt over een mooi fietsparcours dat zich leent voor een wijde rondtocht door de periferie binnen  beperkte tijd. Helaas heeft de gemeente de afgelopen jaren er weinig tot niets aan gedaan om die fietstochtjes een beetje leuker in te kleuren. Neem nu de westelijke- en oostelijke wegen die de fietser langs De Vliet richting Oud- Gastel loodsen. Voor de automobilist is het daar prima geregeld. Plek te over om de vierwieler te parkeren. De vishengel mee, tafeltje en stoeltje uit de achterbak halen en de recreerende automobilist zit voor de rest van de dag gebakken. Soms letterlijk. Voor de fietser op zoek naar ontspanning is helemaal niets geregeld. Net als Ton Schijvenaars van de Nieuwe Democraten heb ik de gemeente er regelmatig op gewezen dat er veel te weinig openbaar meubilair is in het publieke domein. Op het hele Roosendaalse gedeelte is er langs de oevers van de Vliet geen bankje of picknicktafel te bekennen. Nu Mark Rutte de bevolking voor onbepaalde tijd heeft veroordeeld tot een leeg , inhoudsloos, zielloos en kleurloos bestaan waarin helemaal niets is overgebleven om naar uit te zien en naar toe te leven zijn de gemeenten aan zet om daar binnen de bescheiden mogelijkheden wat tegenwicht aan te bieden. Mijn boodschap aan burgemeester Han van Midde is deze: Zorg voor beduidend meer openbare voorzieningen voor wandelaars en fietsers die het huidige bestaan wat dragelijker kunnen maken, te starten met het plaatsen van een keur aan openbaar meubilair en ook sportieve voorzieningen. Verrijk de Markt met een aantal jeu-de-boules-banen.  Ga iets doen met het Herstaco Stadion. Er is kortom genoeg werk aan de winkel.
Er zijn helaas ook nog veel burgers wiens bestaan best een stuk minder leuk mag worden, en dan doel ik in eerste instantie op al die motorduivels die de Roosendaalse binnenstad afgelopen zondag wederom gebruikten als een alternatief racecircuit, zonder dat ze ook maar een strobreed in de weg werd gelegd.  Het Emile van Loonpark is helaas al lang niet meer het ‘Mac Arthurs Park’ uit het American Songbook, de meeste passanten zijn van goede wil en houden zich netjes aan de regels, maar helaas zijn groepen jongeren die lak hebben aan de anderhalve meter samenleving daar zwaar oververtegenwoordigd.  Laat de politie veel frequenter surveilleren in het park om overtreders keihard aan te pakken. Een forse boete van 400 euro en een gebiedsverbod zolang de anti-coronamaatregelen van kracht zijn. Zo bestrijd je dit soort lieden het best. Hard raken in de portemonnee en zorg dat ze uit de buurt blijven van goedwillend publiek. Motorduivels pak je het best aan met constante snelheidscontroles.  Op geluidsoverlast zijn ze helaas zelden te pakken. Daarvoor heeft de Rijksoverheid teveel gaten laten vallen.  Burgemeester Han van Midden moet nu maar eens laten zien dat hij ook hard kan optreden als de situatie dat vereist.

Dinsdag 21 april 2020

Allereerst vriendelijk dank voor de snelle reactie die ik van u mocht ontvangen op mijn voorstel om de quarantainer (versneld) in productie te nemen. U wijst mij ook op andere mogelijkheden die in verschillende delen van het land reeds worden toegepast. Zo heeft de Claris Zorggroep een huisje in de tuin gebouwd met twee ingangen, het zogeheten Glazen Tuinhuis. Aan de ene kant kan de bewoner het huisje in, aan de andere kant de familie. Gescheiden door een glazen wand kunnen ze elkaar toch zien en spreken. De kuierbox van zorgorganisatie Herfstzon is een ‘coronaproof’ spreekluisterverbinding. Aan weerszijden van het raam staat een microfoon op een tafeltje, geflankeerd door een gezellig bloemetje. En een kop koffie. Het bezoek zit buiten en de bewoner binnen. Ze zien elkaar door het raam. Voorzieningen die ongeveer hetzelfde bieden als de Quarantainer.
De bewoners van deze zorginstellingen boffen met zulke daadkrachtige besturen die creatief te werk gaan en buiten de bestaande paden durven te treden. Het probleem is alleen dat dit allemaal persoonlijke initiatieven zijn.De Qurantainer, de Kuierbox, het Glazen Tuinhuis en hoe ze verder ook genoemd worden zou voor iedere zorginstelling die dat wenst op afroep beschikbaar moeten zijn. Om die reden heb ik u gevraagd te onderzoeken welke voorziening het meest effectief is en die vervolgens met subsidie van het Ministerie van Volksgezondheid op bescheiden schaal in productie te nemen. De zorginstelling waar mijn moeder verblijft, beschikt helaas niet over zo’n daadkrachtige directie. Een mailtje waarin ik het crisisteam vorige week op het bestaan van deze voorzieningen  heb gewezen, wacht nog steeds op een reactie. Ik hoop dat het ministerie zich nu net zo daadkrachtig betoont als de zorginstellingen die hebben laten zien hoe het wel moet. Want uit de schrijnende situaties die zich dagelijks massaal afspelen, is een ding wel duidelijk geworden. Persoonlijk contact is zowel voor de bewoners als de contactpersonen onmisbaar. Ik prijs mijn moeder voor de montere wijze waarop ze zich door de coronacrisis heen werkt, maar helaas is zij een van de weinige uitzonderingen.  Dood door eenzaamheid is een ‘ziekte’ die overal in razend tempo om zich heen grijpt.

‘Laat ze hier maar eens komen met de tv-camera’s, dan kunnen ze zien hoe hoog de prijs van dit sociaal isolement is’, aldus een geciteerde zorgmedewerkster in de Volkskrant. Onderzoek heeft al lang aangetoond dat de kans op voortijdig sterven toeneemt door sociaal isolement. Moet het in een verzorgingshuis niet juist gaan over de kwaliteit van leven?, waarvoor collega-columnist Marcel van Roosmalen ook al zo vaak voor gepleit heeft. We zitten nu enkele uren voor de zoveelste persconferentie van premier Mark Rutte en u, meneer Hugo de Jonge.  Ik verwacht niet dat daarin zal worden aangekondigd dat de bezoekregelingen voor zorginstellingen worden versoepeld, maar onderneem dan ten minste actie om de Qurantainer of een der ander creaties  binnen het handbereik van alle zorginstellingen te brengen. ‘Ik zou je het liefst in een doosje willen doen. En je bewaren, heel goed bewaren’, zong Donald Jones destijds in de tv-serie ‘Pension Hommeles’. Bewaren kan natuurlijk niet, maar twee partijen die zo vurig naar elkanders gezelschap snakken, kunnen natuurlijk wel voor even een doosje delen. De beste en waarschijnlijk enige manier om ‘dood door eenzaamheid’ te bestrijden.

Extra wrang is dat bewoners in verpleeghuizen hun belangen niet op volwaardige wijze behartigd weten. Ouderenbonden houden zich opvallend stil en ook de politiek laat het afweten. Met name de Tweede Kamer-fractie van 50Plus dient zich de ogen uit de kop te schamen. Terecht schreef Sheila Sitalsing in haar column in De Volkskrant dat een ouderenpartij ‘nu zou kunnen schitteren, haar meerwaarde zou kunnen bewijzen en het verschil kunnen maken’.  Maar in plaats van hun werk te doen, gaat het viertal Krol, Nagel, Van Rooijen en Dales ondanks hun gevorderde leeftijd rolllebollend over straat. Bovenaan de politieke agenda van 50Plus zou nu een versnelde invoering van de euthanasiepil moeten staan. Meer dan ooit tevoren beseffen oudere mensen dat het van groot belang is de regie over het eigen leven in eigen hand te houden. Als hoofdredacteur van dit medium word ik bij mijn rondgangen door de binnenstad steeds vaker op dit onderwerp aangesproken. Veel burgers maken zich terecht zorgen over de kwaliteit van leven in de naaste toekomst als we dit virus niet definitief onder controle kunnen brengen. Meestal eindigt zo’n gesprek met ‘Voor mij hoeft het niet meer zo’. Vrijwel alles wat kleur en fleur aan deze samenleving gaf, is inmiddels uit het dagelijks bestaan verdwenen en het is maar afwachten of het ooit nog terugkeert. Voor topsport en theater is er geen rendabele plek in de anderhalve meter samenleving.  Wat zijn de alternatieven?  Iedere avond voor de televisie hangen en apegapen naar die middelmatige televisieprogramma’s van zowel commerciële zenders als publieke omroepen, dat wens je je ergste vijand toch niet toe. Spelletjes spelen met het hele gezin gaat ook snel vervelen. En hoogbejaarde alleenstaanden, wat verschaft hen nog enige licht in de duisternis van de doodse samenleving? Er is dus heel wat te zeggen voor de invoering van de euthanasiepil. Het zou zelfs een mensenrecht moeten zijn in de anderhalve meter samenleving.  

                                                                                  Hoogachtend,
                                                                                   Jaap Pleij       

Donderdag 16 april 2020

Minister Hugo de Jonge heeft vandaag gereageerd op de brieven die ik hem deze week gestuurd heb. Mijn voorstel om Quarantainer in productie te nemen kreeg het volgende antwoord:
 
"Geachte heer Pleij, hartelijk dank voor de mail waarin u ons attendeert op het door u geschreven artikel over de Quarantainer. De Quarantainer is één van de initiatieven die tot stand zijn gekomen bij het zoeken naar mogelijkheden om contact met elkaar te houden.  Bij meerdere zorginstellingen zijn er prachtige initiatieven tot stand gekomen. Zo werden er bezoekmogelijkheden in de tuinen van de verpleeghuizen georganiseerd, echt “over de heg” met elkaar praten en naar elkaar zwaaien. Wat meer innovatief, naast de Quarantainer, is een oplossing die verpleeghuis Herfstzon in Goor heeft laten maken: de kuierbox. Het gaat om een in Amerika gebruikte tool om gedetineerden met naasten te kunnen laten praten. Hier in Nederland is dat nu geplaatst bij het verpleeghuis.
 
Meer informatie is te vinden op de volgende websites;
 
https://www.waardigheidentrots.nl/praktijk/tips-tegen-eenzaamheid-coronacrisis/#
https://www.actiz.nl/oplossingen-tegen-eenzaamheid-in-het-verpleeghuis"

Op mijn oproep voor een humane bezoekregeling in verpleeghuizen ontving ik deze reactie van de minister:

"Geachte heer Pleij, in uw bericht roept u mij op een humane bezoekersregeling voor verpleeghuizen af te kondigen. Het enkele weken geleden afgekondigde bezoekverbod voor de verpleeghuizen is een hele lastige keuze geweest, die zeer weloverwogen is gemaakt. Wij zijn ons er van bewust dat het een vergaande maatregel is die voor bewoners en hun naasten heel veel betekent. Maar helaas kan er alleen door het komen en gaan van bezoekers een halt toe te roepen worden bewerkstelligd dat bewoners én zorgmedewerkers onder de meest veilige omstandigheden kunnen verblijven en verpleegd en verzorgd kunnen blijven worden.
 
Voor de volledigheid wijs ik u naar www.rijksoverheid.nl/corona/zorg/verpleeghuizen en naar www.rivm.nl/corona. Uiteraard heeft ook de brancheorganisatie ActiZ alle informatie beschikbaar gesteld op de website www.actiz.nl. Zoals u daar kunt lezen betekent het bezoekverbod niet dat geen enkel bezoek meer kan plaatsvinden. Uitzonderingen kunnen en zullen worden gemaakt voor noodzakelijke mantelzorgtaken, nader te bepalen door zorgaanbieder en mantelzorger in kwestie, en voor uiterst zieke bewoners die in de stervensfase verkeren. Helaas laat recente berichtgeving zien dat het aantal besmette personen in zorginstellingen voor ouderen aanmerkelijk is en dat als gevolg van de vaak al zwakke gezondheid veel mensen besmet raken met het coronavirus. Het handhaven van de maatregelen en de verlenging daarvan tot en met 28 april is daarom nog steeds van cruciaal belang.
 
Uit uw brief maak ik op dat de zorgaanbieder waar uw moeder verblijft heeft gekozen voor een vervroegd bezoekersverbod, maar in uw ogen tekortschoot in de informatievoorziening daaromtrent. Het is belangrijk te bedenken dat de zorgorganisaties toen en nog steeds onder enorme druk opereren. Elke zorgorganisatie moet een cliëntenraad hebben, waarin ook verwanten van cliënten zitting kunnen hebben (geregeld in de Wet medezeggenschap cliënten zorginstellingen). Op die manier zijn de belangen van bewoners en verwanten gewaarborgd.
Ik hoop dat de communicatie tussen zorginstelling en u en andere direct betrokkenen inmiddels is verbeterd. Verpleeghuizen, maar ook andere zorginstellingen die te maken hebben (gekregen) met bezoekersverboden hebben in de afgelopen weken niet stilgezeten. Op grote schaal zijn initiatieven ontwikkeld om bewoners en familie/bezoekers met elkaar in contact te laten komen.
Zo is ook uw suggestie om gebruikt te maken van de tuin voor de bewoners en de openbare ruimte voor hun bezoek veelvuldig toegepast. Maar ook communicatie via beeldbellen, met hoogwerkers, concerten in de tuin, zorgaanbieders en ook de Nederlandse bevolking is inventief, creatief en kijkt naar elkaar om. Ik wens u en uw moeder een goede gezondheid en veel sterkte."

Woensdag 15 april 2020

Gelukkig zijn er mensen als Paco Voorhans die voor de nodige lucht kunnen zorgen in de alsmaar voortwoekerende coronacrisis. Dankzij diens creativiteit en logistieke denkwerk kon afgelopen dinsdag de eerste zogeheten Quarantainer geplaatst worden bij een locatie van zorgverlener Altrecht in Utrecht.  De Quarantainer is een manier waarop geïsoleerde bewoners van zorginstellingen toch face-to-face contact kunnen hebben met familie. Paco Voorhans is  kankerpatiënt en valt dus in de risicogroep. ‘Toen de Coronacrisis uitbrak vroeg ik me af wat er zou gebeuren als ik nu ziek zou worden of het slechter met me zou gaan. Zou ik dan in eenzaamheid dood moeten gaan? Zonder afscheid te nemen van mijn familie en geliefden. Dat idee vond ik verschrikkelijk’, zo liet hij in een interview weten. Nadat Paco zijn ontwerp onder de aandacht had gebracht van zijn werkgever, een gerenommeerd evenementenbureau, is het bedrijf direct aan de slag gegaan. Door middel van crowdfunding werd er in korte tijd 28.000 euro bij elkaar gebracht. De bouw van de eerste Quarantainer kon beginnen.

Paco in datzelfde interview: ‘De Quarantainer is een container, met daarin twee compartimenten die door een glazen wand afgescheiden zijn van elkaar. In de container wordt er gecommuniceerd via een intercomsysteem en beide compartimenten hebben een eigen ingang. De inrichting is modulair waardoor de tafels en stoelen plaats kunnen maken voor een rolstoel of ziekenhuisbed. Na elke ontmoeting wordt De Quarantainer grondig gereinigd’. Altrecht ziet de container eveneens als een uitkomst’, aldus bestuurder Mariëlle Ploumen. ‘Altrecht is een GGZ-instelling, maar veel van onze cliënten hebben ook fysieke problemen. Daarom is er ook hier geen bezoek toegestaan, net zoals in verzorgingshuizen. Ik hoop dat we op deze manier mensen, die nu geen mogelijkheid hebben om iemand te zien, toch de kans kunnen geven om relatief dichtbij elkaar te komen’. Paco was op de dag van de plaatsing één van hen. Dankzij zijn vinding kon hij sinds lange tijd zijn 80-jarige moeder weer eens recht in de ogen zien. Inmiddels is de Paco Foundation opgericht, de stichting waar De Quarantainer onder komt te vallen. Paco’s naam wordt daardoor voor altijd vereeuwigd. Deze stichting staat geheel in het teken van connecting people: creatieve oplossingen ontwikkelen om mensen die dit nodig hebben dichter bij elkaar te brengen en te verbinden.Het gaat er nu om de Quarantainer zo snel mogelijk in productie te brengen, want deze mobiele voorziening is tot nu toe verreweg de beste oplossing voor alle zorginstellingen.

Dinsdag 14 april 2020

Je vraagt je af hoe het mogelijk is dat er nog mensen zijn die durven te beweren dat  er ook iets goeds kan voortkomen uit de crisis. Stukjesschrijver Teun van de Keuken doet dat wel in de Volkskrant van 14 april, sterker nog, hij heeft  zijn hele column nodig om deze vermeende verdwaasden terecht te wijzen. Bovenaan zijn lijstje vol gramschap staat ene Lideweij Edelkort, trendwatcher naar het schijnt, die vanuit een luxehotel in Zuid-Afrika beweert dat al die dingen die we niet meer doen vanwege het virus de dingen zijn die we al lang niet meer hadden moeten doen.
Ze noemt daarbij expliciet: al dat reizen, al dat werken, al dat mailen, al die extra’s. Dat betekent haar inziens dat we nu de unieke kans hebben om het helemaal anders te gaan doen.  Waarop Van der Keuken briest: ‘Zelf had ik het nog niet zo bekeken, maar verdomd: al die zieke- en stervende mensen bieden een unieke kans om het anders te doen. Leuk, minder mailen’. Voorts hekelt hij de (milieu)wetenschappers en sociologen die ‘deze goede’ crisis aangrijpen om de eigen stokpaardjes te berijden, en dat met een vleugje ‘dat zei ik toch’. Ik begrijp zijn boosheid, maar Van de Keuken ‘vliegt’ beduidend te kort door de bocht. Al dat vliegen, vaak voor stompzinnige televisieprogramma’s waar geen hond naar kijkt,  had zeker qua personenvervoer inderdaad al lang aan banden gelegd moeten worden.  Dat ellendige coronavirus is immers ook op de vleugels van de luchtvaart Europa binnen gevlogen. Indien de Europese regeringsleiders de onheilspellende berichten uit China direct serieus hadden genomen en meteen waren overgegaan tot het grotendeels sluiten van de luchthavens, was er veel nodeloos leed voorkomen en hadden we deze onzichtbare vijand wellicht buiten de deur kunnen houden. Youp van ’t Hek wees daar in zijn laatste- en deels mislukte oudejaarsconference al op: wat er ook gebeurt, we zijn zo ongelooflijk verziekt en verwend geraakt dat we de wereld gewoon met een vrolijk gezicht kapot blijven vliegen. Ons geweten sussen we daarna met het planten van enkele boompjes elders.  Maar ook ik verwacht niet dat we ons leven blijvend gaan beteren als deze crisis is overwonnen. Als we die tenminste overwinnen. Niets went immers zo snel als luxe, en voor herwonnen luxe zal dat niet anders zijn. Natuurlijk zullen we ons er geruime tijd van bewust zijn hoe heerlijk het is om weer onderuitgezakt voor de televisie of in goed gevulde stadions getuige te kunnen zijn van voetbal- en andere sportwedstrijden. 

ANDERHALVE METER-SAMENLEVING IN SPORTSTADIONS
Ben wel benieuwd hoe we in het publiek domein met de anderhalve meter samenleving zullen omgaan. Het klinkt tegenstrijdig, maar in theaters en concerthallen zal het  ‘vrij zitten’ verplicht ingevoerd moeten worden. De schouder-aan-schouder-tribunes worden taboe verklaard en vervangen door losse stoelen die je naar eigen inzicht kunt wegzetten in de zaal. De capaciteit zitplaatsen moet dan ook wel met minsten een derde worden teruggebracht.  Bioscopen zullen zich gedwongen zien om de vaste lange rijen om te toveren in componenten van hooguit twee stoelen dicht naast elkaar. Bioscoopbezoek moet natuurlijk wel een romantisch uitje blijven.  De ‘ingekapselde mens’ is dan ook ‘gedoemd’ voorgoed uit de cultuursfeer te verdwijnen. Toch ook een klein voordeeltje van deze crisis, lijkt me. Als het woord corona geruime tijd uit de dagelijkse nieuwskolommen is verdwenen, gaan we, en met ons de regering,  wellicht weer denken aan algehele normalisering  en een volledige terugkeer naar de goede oude tijd van 2019. Een tijdschema valt daar nog niet aan vast te plakken. De grote vraag is nu hoe we ons leven, in deze tijd van vaak gedwongen nietsdoen, weer zin kunnen geven. Nu de mens grotendeels op zichzelf teruggeworpen is, worden huisartsen ongetwijfeld binnenkort overspoeld met klachten van burn-out, angsten, depressies, somberheid en nutteloosheid, en dat in een klimaat dat nauwelijks geestelijke afleiding en verpozing biedt.

VREEMDE KOERS
Wat dat betreft heeft de regering wel een vreemde koers gevolgd. Eerst verbiedt Mark Rutte als marionet van de Rivm alle bijeenkomsten met meerdere bezoekers, wat ook een enorme impact heeft op het televisieaanbod en vervolgens roept hij ons op zoveel mogelijk thuis te blijven, terwijl hij zich daar zelf helemaal niets van aantrekt. Net als de koning overigens. Wat we dan precies de hele dag thuis moeten doen, heeft Rutte er gemakshalve niet bij verteld. Logisch dat menigeen zich achter al die dichte deuren het schompes zit te vervelen. De vrijgeboren mens is wel degelijk vatbaar voor rede, maar zoals sportcolumnist Willem Vissers in diezelfde Volkskrant terecht stelt: als de situatie in Nederland tot half juni blijft zoals die nu is gaan psychiaters overuren draaien. Te vrezen valt natuurlijk ook dat het aantal zelfmoorden en zelfmoordpogingen tot gigantische hoogten gaan stijgen. En wat te denken van het aantal verwarde zielen dat over straat loopt te dwalen. Hun aantal nam voor de crisis al schrikbarend toe, maar nu het virus ook een bron van verwardheid is geworden,  nemen ook die aantallen fors toe.

 
VERLOREN GLANS
Net als Vissers is half Nederland wel klaar met al die oude voetbalwedstrijden op zender Fox. Eurosport probeert de moed er in te houden door het uit de kast halen van oude tennisfinales. Hoe geweldig de clashes tussen Djokovic en Nadal ook geweest mogen zijn, ik heb er geen enkele behoefte aan om een finale tussen deze twee giganten uit 2019 nog eens in zijn geheel te bekijken. Als de spanning van het moment verdwenen is, verliest de sport bijna zijn gehele glans. ‘Sport geeft het leven de aangename lichtheid die het nodig heeft, zeker nu zwaarte drukt op het gemoed’, stelt Vissers wederom terecht. Laat in ieder geval de KNVB het karwei van de nationale voetbalcompetitie met al zijn degradatie- en promotiewedstrijden daarom tot het geestelijk heil der natie gewoon afmaken. Desnoods zonder publiek of met een publiekscapaciteit van pakweg twintig procent. Dan is er nog genoeg ruimte voor de anderhalve meter-samenleving. De Romeinse keizers wisten al dat het niet bepaald wijs is om het volk zijn spelen af te nemen. Dat leidt alleen maar tot chaos, onrust en opstand.  Het Romeinse Rijk werd dan ook vaak geteisterd door burgeroorlogen. Het voetbal heet een contactsport te zijn. Maar indien de oorspronkelijke regels in acht worden genomen hoeft dat helemaal niet zo te zijn. Bovendien kan het toch niet zo moeilijk zijn om dat beperkte groepje beroepsvoetballers van te voren uitgebreid te testen op het virus.

IS PSV WELKOM IN ROOSENDAAL?
Van Vissers heb ik begrepen dat de burgemeester van Eindhoven de grote dwarsligger is en er niets voor voelt om PSV zijn laatste thuiswedstrijden in het Philips Stadion te laten spelen. Daar valt natuurlijk gemakkelijk een mouw aan te passen. PSV is ongetwijfeld welkom in het gastvrije Roosendaal waar een nog geheel in tact zijnd Herstaco Stadion (het vroegere RBC Stadion) best als alternatief kan dienen, ook al is de capaciteit dan wat aan de krappe kant. Plaats dan ook nog een videoscherm op het parkeerterrein en het heerlijk avondje of middagje voetbal krijgt een nieuw low budgetjasje in West-Brabant.  Roosendaal als geheel kan daarnaast best een stevige, sportieve oppepper gebruiken, want ook hier stemmen de schaarse gezichten op straat  niet bepaald vrolijk. 

Vrijdag 10 april 2020

‘Jaap, kun je even naar beneden komen. Hij is er weer!’ Als ik dit telefonisch verzoek van de telefoniste kreeg, wist ik direct hoe laat het was. Dat kon maar één ding betekenen. Bertus van der Stokker stond weer bij de receptie. Zelden met een vrolijke boodschap. Doorgaans was er stront aan de knikker met één of meerdere van zijn honden, met de politie in de rol van kwade genius. Het was dan zaak om Bertus de straat op te loodsen, want anders kwam je nooit van hem af. Ik hoorde hem dan even aan en doorgaans was de belofte om naar aanleiding van zijn klacht navraag te doen bij de politie wel genoeg om hem tevreden te stellen.  Deze week overleed hij, naar het schijnt op 86-jarige leeftijd.
Een vagebond, een bon vivant, maar de meeste mensen kenden hem als ‘Gekke Bertus’, woonachtig in een piepkleine caravan op Park Vierhoeven met een Mechelse herder als enige gezelschap. Ooit hield hij er daar een hele roedel op na, maar omdat hij zijn Mechelaars en Bouviers graag de vrijheid gaf met allerlei incidenten vandien, moest Bertus dat aantal terug brengen tot één.  Zijn roepnaam ‘Gekke Bertus’  beschouwde hij allerminst als een belediging, eerder als een koosnaampje, maar gek was hij voor zijn eigen gevoel zeker niet. ‘Ik zit wat anders in elkaar dan het gros van de massa, maar als ik zie hoeveel mensen met ontzettend veel  tegenzin naar kantoor of de fabriek gaan, vraag ik me weleens af wie er nu precies gek is’, zo vertrouwde hij me eens toe. Daar viel inderdaad weinig tegen in te brengen.
Ooit verdiende hij in Den Haag en Voorschoten een tijdje de kost als schilder, maar dat regelmatige leventje hing Bertus al snel de keel uit. Hij zal het me ooit wel verteld hebben, het staat me echter niet meer bij hoe hij in Roosendaal verzeild is geraakt.  Dan zal ik nog eens in het archief moeten duiken in de hoop mijn eerste artikel over Bertus, dat destijds in het Stadsblad werd gepubliceerd,  terug te vinden. De bijbehorende foto voor dat artikel werd gemaakt door Toon Mol, die regelmatig op hem inpraatte wanneer de emoties Bertus te machtig werden.  Kort daarvoor waren al zijn honden in beslag genomen bij een politie-actie vanwege agressief gedrag  tegen passanten. Het zat Bertus behoorlijk dwars dat de politie niet alleen kwam, maar in gezelschap verkeerde van een verslaggever en een fotograaf van het Brabants Nieuwsblad. Voor een exclusief verslag. Hoewel hij nooit vies was van publiciteit, zag Bertus dat als een grove schending van zijn privacy. Hij stond toen nog met zijn caravan bij de vuilverbranding in de Westrand. Ik was daar niet zonder reden.
De makers van het televisieprogramma ‘Paradijsvogels’ hadden figuurlijk lucht gekregen van de laatste der Roosendaalse Paradijsvogels.  Dit programma met kleurrijke Nederlanders in de hoofdrol werd van 1992 tot 1996 door de Avro uitgezonden  en kan worden gezien als een voorloper van ‘Man Bijt Hond’.  Het werd gemaakt door Arnold Jan Scheer, Peter Wingender en Ronald Koopmans voor de onafhankelijke productiemaatschappij Dreamtime Productions.  Het drietal maakte die dag een mooi portret van hem dat vast nog wel ergens in het West-Brabantse archief terug te vinden is. Misschien een leuk idee voor Zuid-WestTV om daar eens achteraan te gaan.  De onderwerpen in Paradijsvogels waren extravaganter en de denkbeelden van de geïnterviewden stonden meer centraal dan in Showroom.
Bertus was in die tijd altijd gestoken in soldatentenue, ‘omdat je daar zo lekker in marcheren kunt’. Pas veel later presenteerde hij zich ook als ‘Bertus de Wielrenner’. Het lag dus voor de hand dat Bertus in ‘Paradijsvogels’ stevig doorgezaagd over de filosofie achter het bestaan van de soldaat. Zijn antwoorden waren net zo markant als Bertus zelf. Wie hem toen had horen praten, zou hem nooit meer betitelen als ‘Gekke Bertus’. De gemeente kwam daar op een andere manier achter. Bertus wist precies hoe en bij wie hij zijn recht kon halen. Na een zoveelste inbeslagname van zijn honden reageerde hij wel heel adequaat. In hoogsteigen persoon ging hij op het Stadskantoor verhaal halen bij burgemeester Marijnen. Zonder afspraak en zonder zich te melden bij de receptie uiteraard. Bertus houdt van korte lijnen. Marijnen stond plots oog in oog met een ware frontsoldaat en het kostte heel wat overredingskracht om Bertus dat kantoor weer uit te krijgen. Kort daarna leek het de gemeente zinvol om de bestuursvleugel in het Stadskantoor af te grendelen voor het publiek. Harde actie vraagt nu eenmaal om een tegenreactie.  Toch kreeg Bertus ook het nodige gedaan van het gemeentebestuur. Op zijn persoonlijke Facebookpagina (echt waar) spreekt hij daar zijn dankbaarheid voor uit.

Bertus van der Stokker
23 februari 2014 ·
Mensen ik heb een PC van de gemeente Roosendaal en een dongel ofzo erbij gehad. Ik ben lid geworden om Roosendaler te laten zien dat ik Bertus ben en helemaal niet GEK ben!!!

Bertus van der Stokker ik hoef t niet meer in mijn broek te doen, heb mooi wc'tje gehad van@gemeente roosendaal

Naast afkeer bij velen genoot Bertus ook een bepaalde populariteit bij burgers die zo’n tegendraads exemplaar wel konden waarderen, en hem zelfs bepaalde diensten bewezen. Dankbaarheid hoefden ze echter niet te verwachten. Bertus vond het eigenlijk wel zo logisch dat de gemeenschap hem goed verzorgde. Een kennis die geruime tijd zijn was deed, kreeg vaak commentaar omdat de kleding naar meneers smaak niet goed genoeg gestreken of gevouwen was. De liefde kwam praktisch altijd van een kant, Maar ja, Bertus was dan ook een onvervalste Paradijsvogel en dat zijn meestal niet de meest sociale types.  Als Andre van Duin voldoende inspiratie weet te vinden, kan hij met gerust hart weer een nieuw versie van ‘La Boheme’ maken, het lied waarmee hij Nederland zo aangenaam verraste in een van de laatste afleveringen van ‘De Wereld Draait Door’. Aan Bertus turbulente levensloop kan het niet liggen’. Daar valt meer dan voldoende inspiratie uit te putten. 

Donderdag 9 april 2020

Geprikkeld door de documentaire over de voorstelling ‘Jongens waren we’ heb ik vandaag met terugwerkende kracht ook nog even gekeken naar ‘De man die alles weet’, een van de andere voorstellingen die Theatergroep Maas online heeft gezet. De man die alles weet, ja ja, waarom heeft hij dan nooit meegedaan aan de quizz ‘Twee voor Twaalf’ van BNN/VARA, na Joop Koopman al jaren gepresenteerd door de immer charmante Astrid Joosten?  Voor zover mij bekend is er nog nooit een deelnemerskoppel geweest dat alle vragen uit het hoofd correct heeft beantwoord, al kwamen sommige teams er wel erg dicht bij. Dus als ik alles zou weten, weet ik het wel. Dan was ik een bekend gezicht in Nederland-quiz land, vergelijkbaar met meneer T, de legendarische deelnemer aan ‘Met een briefkaart op de eerste rang’.
Dat dit absoluut geen man is die alles weet, valt al op te maken uit de onhandige opkomst van de ‘uitverkorene’ René van ’t Hof. Gitarist Keimpe de Jong die de voorstelling dan al heeft ingezet met een aanstekelijke ode aan het fenomeen acht ik daar veel meer toe in staat, met zijn goedlachse, intellectuele uiterlijk. De voorstelling is gemaakt voor kinderen die de vele geneugten van het fenomeen theater net aan het ontdekken zijn. Zo vanaf vier jaar willen ze wel lachen om de rare verhalen die Van ’t Hof staat uit te kramen, maar voor de zekerheid kijken ze eerst even achterom naar ‘papa en mama’, van wie ze eigenlijk een goedkeurend knikje verwachten. De lach van het ontluikende leedvermaak, de lach die past bij chaotische toestanden en struikelpartijen, hebben ze dan meestal ook al ontdekt. Dat specifieke gevoel voor humor zal hen altijd bijblijven. Niet voor niets lachen alle generaties nog steeds om de skrapatsen van Laurel en Hardy, oftewel de dikke en de dunne. De regisseur heeft René van ’t Hof in een keurslijf geperst van hoogmoed en gewichtigdoenerij. Een voetstuk dat schreeuwt om degene die er op staat als een baksteen te laten vallen. En dat gebeurt dan ook al snel in deze ruim veertig minuten durende voorstelling.

RAZEND TEMPO
De onttakeling van de man volstrekt zich echter in zo’n razend tempo dat veel theaterinsiders de link met dementie hebben gelegd. Op het podium wordt nu eenmaal alles sterk uitvergroot, anders heeft het geen effect, dat zou dus best eens waar kunnen zijn, al blijkt dat nergens uit de toelichting die Theatergroep Maas op het stuk geeft. We zien slechts René van ’t Hof die alles uit de kast trekt om zijn lijstjes met ‘alles weten’ uit te venten. Zijn assistent Tjebbe Roelofs onderneemt nog verhoedse pogingen om het tij te keren door zijn meester met vallen en op staan weer in het gareel te krijgen, maar het verval laat zich niet verhullen. Anarchie hangt in de lucht. Hoe lang duurt het nog voordat het jeugdig publiek de regie overneemt? Kijken dus naar de allesweter die terug te vinden is op www.maastd.nl Ik heb inmiddels al weer zoveel leuke filmpjes voorbij zien trekken op deze site dat ik verwacht nog wel even vooruit te kunnen met Theatergroep Maas. Deze reeks online-voorstellingen is ook een aanrader voor bewoners in zorginstellingen. Omdat het accent sterk op de visuele actie ligt (zie ook Chit Chat), zullen zij hier ongetwijfeld ook veel plezier aan beleven. Komen ze ook weer eens in het theater, wat voor de meesten van hen vast behoorlijk lang geleden is!  

Dinsdag 7 april 2020

Houdt u de buren ook in de gaten? Kent u iemand die echt alleen maar binnen blijft? Marcel van Roosmalen wel, zijn moeder zit in een verzorgingshuis. In De Nieuws BV heeft hij een duidelijke boodschap voor minister Hugo de Jonge.
‘U sluit mensen tegen hun zin op", zegt Van Roosmalen tegen minister De Jonge. Van Roosmalen heeft het niet over arbeidskrachten, of over artiesten die thuis zitten, of flexwerkers die door Linda de Mol buiten geschopt zijn nu het wat minder gaat met De Linda, maar over ouderen. ‘Waarom wordt deze mensen een contactverbod met de buitenwereld opgelegd en hen hun zelfbeschikkingsrecht ontnomen?’
Zijn boodschap is helder: ‘Mijn moeder begrijpt lang niet alles, maar wel als er voor haar besloten wordt. Stop deze gedwongen opsluitingen, open de poorten. Laat ze net als de honden hun loopje hebben’.

Het zal voor de vaste lezers geen verrassing zijn dat ik de mening van Van Roosmalen hartstochtelijk deel.  Minister Hugo de Jonge snapt kennelijk niet dat bewoners van zorginstellingen mensen van de dag zijn. Oftewel, iedere dag lopen ze een gerede kans dat ze definitief omvallen. Iedere dag in hun broze leven zouden ze –citaat Youp van ’t Hek- moeten kunnen leven als ware het hun allerlaatste dag.  Deze gedwongen eenzaamheid is geen leven. 
Beste Hugo, verspil  je tijd niet langer aan het maken van ‘leuke filmpjes’ met Ali B. Stop met dat stompzinnige gekoketteer (zie ook Johan Derksen)  op de treurbuis en ga eindelijk eens echt iets doen om de laatste generaties die dit land na de oorlog weer hebben opgebouwd de tijd van hun leven te geven.  Eenzaamheid maakt ook dat bewoners van zorginstellingen niet gehinderd door enige afleiding van betekenis weer gaan terug denken aan hen die zij al zo lang moeten missen. Schrijnend is het verhaal van een circa negentig jaar oude dame die net weer wat was opgebloeid in het verpleeghuis en nu de ganse dag in de gezamenlijke huiskamer zachtjes zit te huilen vanwege het gemis van haar echtgenoot en overige dierbaren. Directies van zorginstellingen kan ik nu niets meer verwijten (al liepen sommigen van hen wat overdreven ver voor de troepen uit), MAAR DE DRAMA’S DIE ZICH NU IEDERE DAG IN ZORGINSTELLINGEN AFSPELEN, GESCHIEDEN DOOR JOUW TOEDOEN.  Natuurlijk is het laatste wat ook ik wil deze kwetsbare ouderen vogelvrij verklaren, maar dat het net die ene contactpersoon is die ‘de kans op besmettingen’  in de schoenen wordt geschoven, laat ik me niet aanleunen. De vele zorgmedewerkers, die thuis ook weer partners hebben, met extra risico op besmettingen, doen toch -gelukkig maar-  ook gewoon hun werk. En denk je nu echt dat de eerste contactpersonen ook maar enig risico met hun dierbaren zullen nemen?  Met enige creativiteit –ik heb die mogelijkheden al diverse keren aangegeven- is beperkt familiebezoek in zorginstellingen heel goed mogelijk, zelfs wenselijk. Besteed je tijd liever aan beantwoording van de vele veronruste mails van familieleden die dagelijks op jouw ministerie binnenstromen.  Ik moet het eerste antwoord nog van je krijgen! En laat Ali B. voor wat hij is: Een over het paard getilde 38-jarige blaag die alleen maar hoge kijkcijfers wil scoren. Want dat is het enige waar het om gaat in Hilversum, zoals Johan Derksen ook al aangaf.  Een 95-jarige die in haar eentje misschien wel haar laatste verjaardag moet vieren in een verpleeghuis, dat moet toch echt niet kunnen in een ‘beschaafd land’ als Nederland. 

Dinsdag 7 april 2020

Zou iemand nog weten wat er in het Klimaatakkoord is vastgelegd over ‘gemotoriseerde tweewielers’? Ik vrees van niet. Op termijn zouden deze emissievrij oftewel geluidsarm moeten worden gemaakt. Natuurlijk heeft de landelijke overheid momenteel heel wat aan zijn hoofd, maar gezien de wijze waarop deze snelheidsduivels zich in het afgelopen weekeinde en masse hebben misdragen, is snelle actie van het Rijk toch wel geboden. In een hoofdredactioneel artikel wijst De Volkskrant er dinsdag op dat vrijwel iedere Nederlander aan den ore heeft gemerkt dat motorrijders in het geheel niet getroffen zijn door coronacrisismaatregelen.
Aan de bestaande geluidsnormen hebben ze geen enkele boodschap. In mijn column van zondag heb ik gewag gemaakt van het vrij spel dat deze verkeersmisbruikers die dag hadden in de binnenstad van Roosendaal. Gelukkig is Roosendaal geen echte toeristenstad.  In gebieden die wel als zodanig worden gekenmerkt was de geluidsoverlast nog veel groter. Het  toegestane geluidsvolume  van motoren ligt veel hoger dan bij een personenauto. Vreemd is ook dat het ene merk meer herrie mag produceren dan het andere. Dat moet eerst gladgestreken worden, anders is handhaving onbegonnen werk. Geheel anders ligt dat met de snelheidslimieten. Naast geluidsnormen hebben de motormisbruikers daar ook massaal maling aan, maar daar valt gelukkig door gemeenten wel op te handhaven. Namens de PVC nodig ik Burgemeester en Wethouders van Roosendaal dan ook van harte uit  om daar met gezwinde spoed handen en voeten aan te geven. Stel permanente snelheidscontroles in op de straten (onder meer Stationsstraat, Brugstraat, Boulevard) die samen het Rondje Binnenstad vormen. De ongeveer achthonderdduizend motorrijers die Nederland telt, wanen zich nu nog grotendeels onaantastbaar, wat ze –zoals de Volkskrant ook al constateerde- vooral op warme, zonnige dagen graag etaleren. Hoog tijd dus dat de overheden een eind maken aan dit misplaatste superioriteitsgevoel der motormuisjes. Laat dat voor hen maar een flink financieel staartje krijgen. HELP NEDERLAND ZACHTJES DE ZOMER DOOR, zou een mooi bijpassend motto zijn. En dat in combinatie met een Zero-tolerancebeleid. Na drie snelheidsovertredingen zou de motor direct in beslag moeten worden genomen en automatisch verbeurd verklaard.

Zie mijn column van afgelopen zondag:    
Snelheidsduivels op ronkende motoren hebben vrij spel in de binnenstad
Tijdens mijn dagelijkse fietsritje door Roosendaal kon ik deze zaterdagmiddag  gelukkig constateren dat de burgers die zich op straat waagden de anderhalve meter onderlinge afstand overwegend goed in acht namen. Toch waren er helaas ook nu weer dissonanten.  De motorrijdende snelheidsduivels, toch al een plaag in de binnenstad en in het gebied Diamantdijk/Desmijndijk, profiteerden optimaal van het verminderde autoverkeer.  Ze hebben nu vrijwel vrij spel in de binnenstad, en zonder zich iets van de verkeerslichten aan te trekken, hebben ze het rijbaanvierkantje in de binnenstad omgetoverd in een racebaan. Helaas geen politie te bekennen, terwijl deze zaterdag de ideale gelegenheid was voor heel wat heterdaadjes. Ik blijf het jammer vinden dat de politie in bij voorbeeld de Stationsstraat niet constant controleert op snelheid. De gemeente wordt er weliswaar financieel niet beter van,  de opbrengsten gaan naar het rijk, maar strenge controles laten die snelheidsduivels wel een paar toontje lager ronken, wat de gemoedsrust van de burgers in de binnenstad sterk ten goede zal komen. In de portemonnee tref je ook deze coronaprofiteurs het hardst.
Waar ik me voorts nog steeds ernstig zorgen over maak, zijn de jeugdige samenscholingen in de Roosendaalse parkgebieden. Het Emile van Loonpark en het Vrouwenhofpark zijn inmiddels als hotspots goed bekend bij de politie, maar nog te vaak krijg ik van omwonenden klachten over ongewenste  samenkomsten daar.  Laatst sprak iemand (op veilige afstand) me aan op de situatie in het Burgemeester Marijnenpark. Ook daar schijnen jongeren elkaar massaal op te zoeken zonder dat daar de nodige controle op wordt uitgeoefend. Blijf dus alsjeblieft alert, geacht politiekorps.    

Maandag 6 april 2020

Het gaat slecht met de Hollandsche Eenheidsprijzen Maatschappij Amsterdam, oftewel de HEMA. Naar verluidt stuurt eigenaar Marcel Boekhoorn aan op schuldsanering.  Het Financieel Dagblad wist te melden dat hij vanuit zijn eigen miljardenvermogen geld wil pompen in de ernstig verzwakte keten, mits de schuldeisers afzien van een deel van hun schuld  De tijd begint te dringen. In juni moet Boekhoorn een miljoenenlening aflossen en dat lukt niet zonder medewerking van de schuldeisers. Herhaalt zich hier het gevreesde V&D-scenario? Ik mag hopen van niet. 
Omdat bezoek aan St. Elisabeth niet mogelijk is en er geen theatervoorstellingen zijn om verslag van te doen, heb ik mijn oude hobby’s portret- cartoontekenen weer opgepakt. Omdat mijn nog reeds aanwezige verzameling fineliners letterlijk zijn opgedroogd, besloot ik deze maandagochtend een geheel nieuwe uitrusting tekengerei inclusief kleurpotloden aan te schaffen. Uit solidariteit besloot ik het daarvoor uitgetrokken bedrag geheel bij de HEMA te besteden. Alle kleine beetje helpen immers, nietwaar? Normaliter zou ik de caissiere er vriendelijk op wijzen als de prijs op de kassabon en die op de schappen in het voordeel van de verkoper niet met elkaar corresponderen. Deze ochtend besloot ik de HEMA dat voordeeltje van 1,50 euro maar te gunnen. Boekhoorn heeft het slijk der aarde nu harder nodig dan ik. Misschien zit daar wel een leuke actie in. Geef gewoon 1 of 2 euro (meer mag uiteraard ook) bovenop het verschuldigde bedrag en steek onze goede oude eenheidsprijzenmaatschappij een stevig hart onder de riem. Na de aanschaf van het tekenspul keek ik nog even goed rond en ik kreeg de indruk dat de befaamde rookworsten al uit het assortiment geschrapt zijn. Hoog tijd dus om snel in actie te komen. Een HEMA zonder rookworst is immers de HEMA niet meer!

Zondag 5 april 2020

Een wat merkwaardige uitzending, afgelopen vrijdag van Voetbal Inside. Eerst zat Johan Derksen oud-Feijenoord-spelerDirk Kuyt tot de grond toe af te branden, omdat hij zich in de ogen van ‘De Snor’ in een kranteninterview weer eens veel te politiek correct had uitgelaten over alles en nog wat en aan de coronacrisis niets wist toe te voegen dan wat de RIVM al weken debiteert. Vervolgens kreeg Derksen de vraag voorgelegd hoe premier Mark Rutte de crisis in zijn ogen tot nu toe aanpakt. Toen reageerde hij plotseling uiterst lyrisch: WERKELIJK FANTASTISCH. WAT MIJ BETREFT: MARK RUTTE FOR PRESIDENT!
En dat terwijl het kabinet ook al weken vrijwel niets anders doet dan de geboden van het RIVM uitventen. Maar ergens heeft Derksen natuurlijk wel een punt. Als de coronacrisis in de kantlijn iets heeft aangetoond, dan is het de volledige  overbodigheid en nutteloosheid van het Oranje-koningshuis. Willem-Alexander mocht het volk toespreken, en deed dat zo kil en onbewogen dat slechts royaltywatchers er een goed woord voor over hadden (de tekst was bovenal geschreven door zijn twee vaste tekstschrijvers).  Niet zo logisch, aan de monarchie hebben zij immers die eveneens volledig overbodige snoepreisjes te danken.   In tijd van crisis is het de minister-president bij wie de leiding ligt en daarom kan Mark Rutte net zo goed meteen tot staatshoofd benoemd worden. Twee kapiteins op een schip, waarvan er één helemaal niets in de staatsrechtelijke melk heeft te brokkelen, is geen handige situatie, en daarom is dit het juiste moment om ingrijpende staatsrechtelijke hervormingen door te voeren. Mark Rutte for President is echter weer wat teveel van het goede. Bepaal liever dat de minister-president voortaan tevens automatisch als staatshoofd functioneert. Dat geeft in dit geval Mark Rutte ook veel meer aanzien in het buitenland, en zijn we eindelijk van dat onzinnige oranjesprookje verlost. Kunnen de royaltywatchers ook eens wat nuttigs voor de kost gaan doen. Maar uiteraard moet er met WA wel eerst financieel worden afgerekend voor het ongegeneerd graaien in de staatskas, een favoriete hobby van de drie eerste Oranjevorsten, en daarna Prins Bernhard.
Verder heeft de coronacrisis in record tijd het fileprobleem in dit land opgelost. Het blijkt nu dat het gros van werkend Nederland heel gemakkelijk met slechts een paar aanpassingen vanuit huis kan werken. Dat mogen we dus zeker niet meer loslaten. Alleen wie aantoonbaar ter plekke op zijn werkplek  moet zijn, dient nog een vergunning te krijgen om de auto te gebruiken voor woon-werkverkeer, en dan nog alleen als het openbaar vervoer geen uitkomst biedt.  Dit miserabele nadeel heb dus ook nog niet weg te cijferen voordelen.      

Zaterdag 4 april 2020

Tijdens mijn dagelijkse fietsritje door Roosendaal kon ik deze zaterdagmiddag  gelukkig constateren dat de burgers die zich op straat waagden de anderhalve meter onderlinge afstand overwegend goed in acht namen. Toch waren er helaas ook nu weer dissonanten.  De motorrijdende snelheidsduivels, toch al een plaag in de binnenstad en in het gebied Diamantdijk/Desmijndijk, profiteerden optimaal van het verminderde autoverkeer.  Ze hebben nu vrijwel vrij spel in de binnenstad, en zonder zich iets van de verkeerslichten aan te trekken, hebben ze het rijbaanvierkantje in de binnenstad omgetoverd in een racebaan. Helaas geen politie te bekennen, terwijl deze zaterdag de ideale gelegenheid was voor heel wat heterdaadjes. Ik blijf het jammer vinden dat de politie in bij voorbeeld de Stationsstraat niet constant controleert op snelheid. De gemeente wordt er weliswaar financieel niet beter van,  de opbrengsten gaan naar het rijk, maar strenge controles laten die snelheidsduivels wel een paar toontje lager ronken, wat de gemoedsrust van de burgers in de binnenstad sterk ten goede zal komen. In de portemonnee tref je ook deze coronaprofiteurs het hardst.
Waar ik me voorts nog steeds ernstig zorgen over maak, zijn de jeugdige samenscholingen in de Roosendaalse parkgebieden. Het Emile van Loonpark en het Vrouwenhofpark zijn inmiddels als hotspots goed bekend bij de politie, maar nog te vaak krijg ik van omwonenden klachten over ongewenste  samenkomsten daar.  Laatst sprak iemand (op veilige afstand) me aan op de situatie in het Burgemeester Marijnenpark. Ook daar schijnen jongeren elkaar massaal op te zoeken. Blijf dus alsjeblieft alert, geacht politiekorps.    

Onderstaand vorig bericht over deze jeugdige samenkomsten:

Emile van Loonpark wordt in avonduren gebruikt als alternatief terras
‘Jeugdigen zoeken elkaar toch wel op’

Zo stil als het nu overdag is in het Emile van Loonpark,  zo ‘levendig’  schijnt het daar in de avonduren te zijn. Door diverse omwonenden ben ik er op gewezen dat de jeugd daar ’s avonds samenschoolt onder het genot van drank en spijzen. ‘Jeugdigen zoeken elkaar toch wel op, aldus een bewoner die uitkijkt op het park en van die nachtelijke uitspattingen mag ‘mee genieten’. . Op die manier schiet dat terrasverbod natuurlijk zijn doel voorbij. Het park is nu eenmaal niet geheel af te sluiten en daarom zijn er slechts twee manieren om dit ongewenste ‘sociale’ gedrag tegen te gaan: Iedere vorm van samenscholing verbieden en extra politiepatrouilles instellen. 

Vrijdag 3 april 2020

Het kon niet uitblijven. Twee weken na minister De Jonge’s idiote maatregel om bezoek te verbieden in zorginstellingen zijn de eerste desastreuze effecten al zichtbaar. GGZ WNB in westelijk West-Brabant, zeg maar het uitzendgebied van ZuidWest-TV, heeft vastgesteld dat de coronamaatregelen cliënten van instellingen voor geestelijke gezondheidszorg extra hard treffen. Juist voor deze doelgroep is sociaal contact van levensbelang, en dat hebben ze nu alleen nog maar beperkt met de professionele zorgmedewerkers.
‘Als mensen opgesloten worden, raken ze nog angstiger of meer beschadigd dan ze al zijn. Ik vind het diep triest. En dat geldt ook voor de strikte regels in de gehandicaptenzorg waar mensen evenmin fysiek contact met familie mogen hebben’, aldus Ineke Strijp, hoofdbestuurder van GGZ WNB. In de ‘gewone zorginstellingen’ is de situatie niet wezenlijk anders, zo heb ik uit gesprekken met diverse eerste contactpersonen begrepen. Strijp zegt ook nog zich grote zorgen te maken over de beperkte bewegingsvrijheid van deze mensen. Dat krijg je er van als het Ministerie van Volksgezondheid bestuurd wordt door een bewindsman zonder inhoudelijke kennis van zaken. Zo stompzinnig was om maar iemand te noemen Els Borst (D66) nooit als een olifant door de porseleinkast van de zorg gegaan. Hugo de Jonge is geheel voorbijgegaan aan de psychische gesteldheid van de meest kwetsbaren in de zorginstellingen. Het verbaast me ook ten zeerste dat ouderenbonden als KBO en ANBO helemaal niets van zich laten horen. Zij zullen het toch ook niet normaal vinden dat deze bewoners wederrechtelijk van hun vrijheid zijn beroofd en totaal afgesneden zijn van familiebezoek.  ‘Een gevangene heeft meer rechten’, zo merkte van de contactpersonen die ik gesproken heb terecht op. En dan te bedenken dat dit soort 1 op 1 bezoekjes betrekkelijk eenvoudig te regelen zijn. Ik heb De Jonge daar al vaak over geïnformeerd, maar zijn correspondentie bijhouden is kennelijk niet zijn sterkste kant. 

Vrijdag 3 april 2020

Het ging er donderdagochtend aanvankelijk erg vreemdzaam aan toe bij de enige geopende kassa van AH.  Mevrouw had net haar bescheiden aantal boodschapjes afgerekend, knikte nog even vriendelijk naar de cassiere van dienst en maakte zich op om haar boodschappen in haar tas te stoppen. Ze had echter buiten een ongeremde wildebras gerekend.  De ADHD-er had zich razendsnel bij de kassa gemeld, zijn drie boodschapjes in hoog tempo afgerekend om vervolgens niets ontziend mevrouws anderhalve meter persoonlijke levensruimte binnen te stormen. De op het oog zo keurige mevrouw liet dat niet over haar kant gaan en schreeuwde terwijl ze een terugtrekkende beweging maakte luidkeels:  ‘Hou toch verdomme afstand, malloot’.
De caissière schoot onmiddellijk te hulp. ‘Meneer, u mag daar niet komen, er staat nog iemand in die zone’.  De ADHD-er kwam onmiddellijk tot inkeer.  ‘Ach mevrouw sorry, ik stond daar helemaal niet bij stil. Maar maakt u zich geen zorgen hoor, ik ben kerngezond’. Mevrouw had geen enkele boodschap aan deze met een brede glimlach geuite excuses.  Haastig propte ze haar handeltje in de tas en maakte zich uit de voeten. Deze keer kon er geen knikje voor de caissière van af.
Het zijn tafereeltjes die je in het Jaar 1 na Corona helaas wel vaker ziet. Mensen zien in onbekenden alleen nog maar wandelende tijdbommen. Eenmaal de kassa gepasseerd belanden de boodschappen op het laatst zichtbare gedeelte van de lopende band.  Die laatste schakel kan uitgesplitst worden in twee vakken, wat de doorgang sterk bevorderd. Het gevolg is wel dat twee inladers even pal naast elkaar komen te staan, dus ruim binnen de anderhalve meter zone. Dat is voor de Supers, in mijn geval AH, eenvoudig op te lossen door de caissière pas te laten beginnen met afrekenen als de voorgaande klant de gevarenzone heeft verlaten. Nog veiliger is het om ten allen tijde met meerdere kassa’s te werken, zodat klanten helemaal niet in elkanders vaarwater hoeven te komen. Natuurlijk hebben de Supers nooit rekening gehouden met een onzichtbare vijand als Corona, maar nu het onmogelijke dagelijkse realiteit is geworden, doen ze er wel verstandig aan om de handelingen na het passeren van de kassa zo kort mogelijk te houden. Ik meen dat het de Gruma was die ooit een systeem had waarbij de boodschappen vanaf de lopende band direct in het winkelwagentje van de klant werden geladen, zodat deze zich indien nodig direct uit de voeten kon maken.  Dat systeem moet vast nog wel te achterhalen zijn! Maar laat AH & CO nu maar meteen voor dat eerste idee gaan, dat is wel zo veilig.  Nooit eerder leverde shoppen bij AH mij zoveel inspiratie tot schrijven op, maar die vind ik toch liever zo snel mogelijk elders.    

Donderdag 2 april 2020

Een rinkelende telefoon zo rond zeven uur ’s avonds. Wanneer het proefabonnement op de krant afloopt, kun je praktisch wel raden wie dat zal zijn. Twee dagen eerder  kreeg ik reeds een verleidelijke brief in de bus met als kop ‘Exclusief verlengingsaanbod voor u’, getekend Marloes de Boer, manager Klantenservice. Vroeger kreeg ik brieven van dezelfde strekking, van dezelfde afzender, maar dan getekend door Gijs Wijnant, eveneens manager Klantenservice. Of er een wisseling van de wacht heeft plaatsgevonden of dat het managersteam recentelijk is uitgebreid met Marloes omdat de nood bij de DPG-groep zo hoog is gestegen is vanwege matige resultaten, weet ik uiteraard niet, maar de aanpak is hetzelfde gebleven: De aspirant abonnee bellen in de avonduren op een tijdstip dat hij of zij meestal thuis is. ‘Dankzij’ Corona is vrijwel geheel werkend Nederland tot thuiswerken veroordeeld, het tijdstip van bellen maakt dus niet zo veel meer uit, maar het vergt wat tijd eer dat bij de DPG-media tot het management is doorgedrongen  en tot aangepast belbeleid leidt. 

BIJTERTJE
Gijs Wijnant stond bekend als een ‘bijtertje’. Door een simpel ‘nee’ liet hij zich niet uit het veld slaan. Geheid dat je een paar dagen later weer een brief kreeg met als kop ‘Exclusief verlengingsaanbod nog steeds geldig voor u’. Indien resultaat uitbleef, kwam er enige tijd later geheid een telefoontje achteraan.  Het resultaat was meestal dat de abonnee in spe zo geïrriteerd raakte dat hij vrijwel onmiddellijk de hoorn op de haak gooide.
Onderstaande klacht van een slachtoffer van De Gelderlander (de DPG-groep telt naast het AD, De Volkskrant en Trouw heel wat regionale kranten, overwegend afgeleid van het AD) illustreert dat goed.  
Mijn Klacht: OVER DE GELDERLANDER
Ik krijg nu al weer meerdere dagen op rij spam namens Gijs Wijnant, de zogenaamde klantenservice manager van de Gelderlander. Iedere keer klik ik weer op de knop afmelden en dan krijg ik binnen een paar seconden ook de bevestiging dat ik uitgeschreven zou zijn. Ik kan ondertussen ruimschoots kwartetten met de bevestigingen van uitschrijving, maar mijnheer Wijnant blijft iedere dag maar bedelen of ik toch niet alsjeblieft mijn proefabonnement wil verlengen. Wanneer houdt dit eindelijk op????’
Misschien werd Gijs in de ogen van hoogste baas Erik van Gruijthuijsen lieverlee ook als iets te vasthoudend beschouwd, en is er daarom een andere functie voor hem gecreëerd binnen die grote voormalige persgroep.  In een column heb ik Gijs ooit gewaarschuwd voor wat hem mogelijk te wachten stond. De aanhouder wint, gaat echt niet op bij  mensen die ter oriëntatie een proefabonnement hebben genomen. Marloes krijgt van mij nog even het voordeel van de twijfel.
Maar goed, terug naar dat telefoontje op dinsdagavond 31 maart.  De jonge vrouw die ik aan de lijn heb, klinkt wat gejaagd, en na een korte inleiding vraagt ze me heel lief ‘of het telefoontje uitkomt’. Meestal antwoord ik iets in de trend van ‘Nou, laat u maar zitten. Ik heb inmiddels al een andere krant’, om daarna snel op te hangen, anders blijven ze doorvragen. De krant en de televisie braken alleen nog maar Corona-ellende uit, en nu maak ik graag van deze ontsnappingsroute gebruik om eens met een mens van vlees en bloed te praten, ook al heeft zij duidelijke, commerciële intenties waar ik toch niet op in zal gaan. Ze schetst me de zegeningen die me te wachten staan als ik in ga op haar aanbod voor een ‘prachtig totaalpakket’. Ik aarzel op theatrale wijze. ‘Weet u wat het is, mevrouw. Ik heb momenteel even helemaal geen zin om kranten te lezen. Vrijwel allemaal verschijnen ze met de subtitel  ‘De Corona Bode’. Ik leg haar geduldig uit dat minister Hugo de Jonge van Volksgezondheid (niet van geestelijke) in dat virus aan leiding heeft gezien om alle bewoners van zorginstellingen, waaronder mijn 91-jarige moeder,  tijdelijk hun burgerrechten af te nemen. Zelf mogen ze alleen onder professionele begeleiding naar buiten, en (familie)bezoek is helemaal niet mogelijk. Alle eerste contactpersonen zijn daardoor gedegradeerd tot ‘vuile was ophalers’.

TRANEN
Nu kan ik zo af en toe best een indringend verhaal vertellen, maar de reactie van de callcenter-medewerkster valt me wel erg rauw op het dak. Ze barst bijna in tranen uit.  ‘Ja, wat u zegt, verschrikkelijk meneer. Maar het kan nog erger. Ik ben van Spaanse afkomst en heb in het besmettingsgebied nog wat familie wonen. Hun relaas is te triest voor woorden’. Al snel is ze de reden van het telefoontje helemaal vergeten. In razend tempo vertrouwt ze me haar familiegeschiedenis toe. Ik probeer er af en toe met een troostend woord tussen te komen. Zonder aarzeling geeft ze ook haar naam en woonplaats prijs: Amber uit Apeldoorn. Het gesprek verandert van toon, van twee kanten wordt er gefluisterd door de telefoon.

WAPEN JE TEGEN DE VIJAND
Voor de zoveelste keer ontvouw ik ook mijn onbegrip ten opzichte van de wetenschap. ‘Als je de vijand niet kan verslaan, dan moet je je minstens optimaal tegen hem kunnen bewapenen. Waarom in hemelsnaam is er nog geen masker dat de drager beschermt tegen alle mogelijke virusaanvallen? Het kan toch niet zo moeilijk zijn om iets te bedenken dat honderd procent veiligheid biedt’.  Amber weet het ook niet. Haar gedachten zijn vooral bij haar onfortuinlijke familieleden. Ik krijg nog enkele mooie verhalen te horen. Na ruim een uur besluiten we er een eind aan te breien. ‘Voor iemand van begin zestig heeft u een behoorlijk jeugdig stemgeluid’, geeft ze me op het nippertje nog een complimentje mee. ‘Het is altijd lente in de stem van deze callcentre’ , klinkt het nog even vrolijk in mijn hoofd. Een abonnement probeert ze me al lang niet meer aan te smeren.  Maar voor de laatste groet, gilt ze zachtjes  ‘O wacht even, ik moet je nog even wijzen op je rechten inzake de telemarketing’, gevolgd door een brede lach. Ze belooft me volgende week vrijdag terug te bellen. Zo maar. Ik ben benieuwd. Weer een wijze les geleerd: ook een medewerkster van een callcenter heeft wel eens een luisterend oor nodig. Gooi dus nooit meer gedachteloos bruut de hoorn op de haak.

Woensdag 1 april 2020

Columnist Kees van Amstel beantwoordt bovenstaande vraag met een dikke ‘Ja’. In zijn rubriek op NPO-Radio 1 (terug te vinden op youtube) laat hij onomwonden weten wie daar wat hem betreft in het beklaagdenbankje geplaatst mogen worden. Dan heeft hij het niet over de hufters die nog steeds weigeren in de supermarkt een winkelkarretje te gebruiken en de aanwijzingen van het winkelpersoneel aan hun laars lappen en politieagenten in het gezicht spugen of hoesten. Dat soort hufters moeten in het Jaar 1 na Corona op elk vlak maatschappelijk buitengesloten worden. En flinke boetes ophoesten! Nee, het zijn voornamelijk de multinationals die schaamteloos een slaatje uit deze crisis proberen te slaan die zich dienen te verantwoorden.  Jeffrey P. Bezos, de Amerikaanse zakenman van 14 miljard, is wat Kees betreft de hoofdschuldige.  ‘Zonder enige gene heeft hij zijn personeel gevraagd vrijwillig afstand te doen van het jaarlijkse vakantiegeld, en die bedragen ten goede te laten komen aan hun collega’s die inmiddels door het Coronavirus te grazen zijn aangenomen.  Daar waagt hij zijn eigen lieve 14 miljard dollartjes liever niet aan’.

Aangrijpender is de column van Marcel van Roosmalen van 31 maart op NPO Radio 1 (eveneens terug te vinden op youtube). Op aandoenlijke wijze beschrijft hij hoe zijn 88-jarige moeder amper gesettled in het verpleeghuis geconfronteerd wordt met de volledige bezoekerslockdown van onze empathische minister Hugo de Jonge van Volksgezondheid. U weet wel, de minister die het niet nodig acht om zijn mails te beantwoorden.  Het vaste zorgpersoneel meldde zich al snel collectief ziek, en de verzorging van zijn moeder is nu geheel in handen van flexwerkers die volgens Van Roosmalen weinig anders doen dan te trachten de bewoners zoveel mogelijk op hun kamers te houden. Om die reden wordt ook de telefoon in de gezamenlijke huiskamer slechts sporadisch opgenomen. De flex-ers zijn elders druk-druk-druk. De familie rest slechts één contactmogelijkheid: wuiven vanaf de begane grond in de richting van moeders kamertje drie hoog.  Zich niet bewust van de wereld om haar heen, hing moedertje lief niets begrijpend over de balustrade op het balkon, driftig wuivend naar het groepje mensen beneden. Ze had geen idee wie dat precies waren. Op dat moment spookte Marcel slechts een lied door het hoofd: This is the End, van The Doors.  Of Hugo ook een plek verdient in dat Corona-tribunaal laat ik nu nog even in het midden. Door de menselijke maat in de zorg geheel uit het oog te verliezen, is hij onomstotelijk wel heel fout bezig. Ik hoop vurig dat die andere Hugo, Borst, de minister op andere gedachten weet te brengen en hem nog eens fijntjes herinnert aan het manifest uit 2016: SCHERP OP OUDERENZORG, dat Borst op de voorpagina van het AD mocht publiceren.  Zie ook mijn column van 31 maart.