Vrijdag 26 april
Donderdag 25 april
Donderdag 25 april
Laatst zat ik met een aantal mannen en vrouwen om de tafel die allemaal actief zijn in de vechtsport. Plots merkte een van de dames op dat er in Roosendaal nog geen worstelvereniging bestaat, terwijl ze die tak van sport best eens aan den lijve wil ervaren. Aan het eind van de bijeenkomst, waarbij ik vast tot toekomstig voorzitter werd gebombardeerd terwijl ik nog nooit een stap op de tatami heb gezet, is besloten dan zelf maar het initiatief te nemen voor een worstelclub. Roosendaal dient immers in alle behoeften te voorzien en dat geldt dus ook voor de vechtsporten. Wat ons voor ogen staat is een open vereniging, toegankelijk voor sportieve mannen en vrouwen en alle leeftijden, zeg maar van 8 tot 80 (maar we kijken niet zo nauw). Via deze facebookpagina wil ik geinteresseerden oproepen zich te melden zodat we weten of er voldoende draagvlak is om de eventuele oprichting van worstelvereniging De Ijzeren Greep door te zetten. Bij voldoende interesse kunnen we op zoek gaan naar een geschikte oefenruimte en een instructeur die onervaren leden de fijne kneepjes kan bijbrengen en wellicht is het haalbaar om een aantal ervaren worstelaars (mannen en vrouwen) uit te nodigen voor een ontspannen demonstratie. Ik ben benieuwd naar de reacties. Laat ze maar komen.
Donderdag 25 april
Woensdag 24 april
Woensdag 24 april
Woensdag 24 april
Amerika wordt geteisterd door een burgeroorlog – en twee fotografen trekken naar Washington, richting de president. Deze indringende film van Alex Garland toont een land in verval, zonder dat
daaraan verder grote woorden of moralisme worden verbonden. Momenteel nog te zien in City-Cinema.
Het gaat niet om de duiding, het gaat om het vastleggen. Anderen mogen aan die beelden vervolgens betekenis toekennen. Dat zegt de doorgewinterde oorlogsfotograaf Ellie tegen haar jongere collega
Cailee, die mee is geglipt met het groepje waarmee Ellie zo’n duizend kilometer wil rijden. Bestemming: Washington D.C., het Witte Huis, waar de president zich tijdens zijn derde ambtstermijn
schuilhoudt. Hem willen ze spreken. Want er woedt een burgeroorlog in Amerika. Politie, leger en burgers staan tegenover elkaar; wegen staan vol verlaten auto’s; langs de weg liggen lijken. Dit
is een land, kortom, waar de laag beschaving is afgepeld en wetteloosheid de norm is.
Civil War is duidelijk geïnspireerd op het Trump-tijdperk. De maatschappelijke spanningen van de afgelopen jaren hebben in dit verhaal een kookpunt bereikt – maar Garland legt die link zelf niet
expliciet. De naam van de ex-president valt niet. Termen als ‘fascisme’ of ‘fake news’ worden vermeden. Over sociale media gaat het niet eens terloops, politieke duiding blijft achterwege, het
conflict waar de hoofdpersonages overal de sporen van zien, blijft zelf ook een beetje troebel. Wie vecht nou precies tegen wie, waarom?
Dat blijft onduidelijk en dat werkt goed. Civil War gaat niet over ideologie of beleid, maar over de gevolgen daarvan. Zij aan zij met personages die een concreet doel voor ogen hebben en het
geheel daarmee vaart geven: dat trekt de kijker het verminkte landschap door.
Sommige staten zijn vrijwel leeg, in andere gebieden onttrekken mensen zich aan elke vorm van strijd. En dan is er ineens weer dat overrompelende geweld. Twee bungelende, verminkte lichamen bij
een afgelegen benzinepomp die wordt bewaakt door bewapende burgers; een schietpartij tussen gezichtsloze agenten en een groep rebellen; een gat in de grond dat door militairen met levenloze
lichamen wordt gevuld. De schoten klinken hard, de toon is rauw – geen gelikte montages, geen heroïsche soundtrack.
Het draagt allemaal bij aan het indringende, zorgvuldige karakter van Civil War. De kijker wordt gedropt in een wereld die hij niet helemaal kan overzien, evenals de personages, die dicht op de
huid worden gefilmd. Bewapend met hun camera’s trekken Ellie, wier gehardheid sterk wordt gespeeld door Kirsten Dunst, en Cailee door naar Washington D.C. Ze ontwikkelen geen traditionele
mentor-leerlingverhouding, Garland mijdt sowieso elk spoor van klefheid of sentimentaliteit. Wel verschuift er iets in de dynamiek tussen de twee: eenmaal op pad wordt Cailee noodgedwongen
vervreemdend snel volwassen, of in elk geval verhardt ze.
Wat houdt fotografie welbeschouwd in? Een moment vangen dat direct erna voorgoed verdwijnt. Iets vasthouden. Een mooie vondst in Civil War: hoe het beeld tussen al die scènes vol dreiging, tussen
de schietpartijen en ellende, heel soms een seconde stilstaat en zwart-wit wordt. Zo krijgen we te zien wat Cailee en Ellie vastleggen, welke beelden er van hun tocht zullen resteren. Of hun
foto’s maatschappelijk iets teweegbrengen blijft onduidelijk, het gaat alleen om de momenten zelf.
Woensdag 24 april
Dinsdag 23 april
Dinsdag 23 april
Dinsdag 23 april
Maandag 22 april
Maandag 22 april
Maandag 22 april
Maandag 22 april
Vrijdag 19 april
Vrijdag 19 april
Ik zag laatst bij toeval nog eens het stukje over Maarten van Rossem op internet toen hij in een radiointerview hard op de vingers werd getikt door presentatrice Mischa Blok omdat hij het waagde het woord 'relnicht' in de mond te nemen in verband met de overleden Willem Oltmans. 'Dat woord, meneer Van Rossem, dat kan nu toch echt niet meer', smaalde Blok. Van Rossem reageerde verbaasd: 'Hoezo dat? Relnicht is een normaal Nederlands woord, het staat zelfs gewoon in het woordenboek', kaatste Van Rossem keihard terug. En de wijze tegendraadse professor-emeritus had weer eens het gelijk aan zijn zijde. 'relnicht is iemand die verzot is op rellen en drama's. Het woord is een samentrekking van opstootje (rel) en homoseksueel (nicht)', aldus het woordenboek. Was Van Rossem toch weer eens 'de slimste mens'. Maar waar de oorsprong van dit woord ligt en waarom voor de aanduiding 'nicht' is gekozen, is niet duidelijk. Waarom voorziet de Nederlandse taal niet in varianten, zoals het woord 'relneef' (had dan bij het weglopen van Geert Wilders uit de formatiebesprekingen gebruikt kunnen worden). Of wanneer de situatie zich daarvoor leent voor reloom, reltante of beter nog rel/homosapiens (universeel bruikbaar). Daar moeten de woordenboeksamenstellers toch eens over nadenken. Is Mischa Blok ook weer gelukkig. Is zij eigenlijk wel eens in 'De Slimste Mens' geweest?
Donderdag 18 april
Dinsdag 16 april
Dinsdag 16 april
Dinsdag 16 april
Dinsdag 16 april
De vaste bezoekers kijken er al lang naar uit. Maar zondag 21 april kunnen ze in de foyer van De Kring vanaf 14.30 uur weer terecht voor de volgende jazzsessie onder leiding van saxofonist en muziekdocent Ton van de Geijn. De toegang is zoals altijd gratis. De drankjes uiteraard niet. Die kunnen echter niet met contant geld worden afgerekend. Denk daar aan! Speciale gast is deze keer pianist Harry Happel. Ook is er een optreden gepland van de Roosendaalse Ukelelegroep Uke-A-Likes. Komt dat horen! De vaste muzikale gasten maken eveneens hun opwachting in deze jazzsessie.
Maandag 15 april
Maandag 15 april
Zondag 14 april
Zondag 14 april
Zondag 14 april
Zaterdag 13 april
Zaterdag 13 april
Zaterdag 13 april
Donderdag 11 april
Woensdag 14 februari
Vrijdag 26 januari
De Amerikaanse zangeres Melanie is op 76-jarige leeftijd overleden. Dat hebben haar drie kinderen bekendgemaakt. De singer-songwriter had rond 1970 haar grootste hits, zoals Beautiful People en Brand New Key.
Melanie Safka werd in 1947 geboren in New York en trad al als kleuter op in een radio-uitzending. In 1969 gaf ze op 22-jarige leeftijd een solo-optreden op het Amerikaanse festival Woodstock. Een optreden dat de film over Woodstock helaas niet haalde. Een van de liedjes die ze zong was Beautiful People, dat alleen in Nederland een hit werd. Het nummer staat steevast in de NPO Radio 2 Top 2000. Eind jaren 90 werd de hit gecoverd door Mathilde Santing, die er ook succes mee had.
Tijdens haar optreden op Woodstock had het publiek kaarsen aangestoken en dat inspireerde Melanie tot een andere grote hit: het nummer Lay Down (Candles in the Rain), een coproductie met de Edwin Hawkins Singers. Korte tijd later volgde het succesvolle Brand New Key, over een meisje op rolschaatsen dat de aandacht probeert te trekken van een jongen.
Melanie was 45 jaar samen met producer en manager Peter Schekeryk. Hij overleed in 2010. Een aantal jaren later verscheen een musical over hun leven samen. Over de doodsoorzaak van de zangeres is niets bekendgemaakt.
Begin jaren negentig interviewde ik haar in Zaal Rex in Essen, waar ze die avond een concert gaf als onderdeel van haar Europese tournee. Uit eigen beweging vertelde Melanie dat ze de 5000 gulden die dit optreden haar opleverde maar wat goed kon gebruiken.