R   E   C   E   N   T

Schrijver en cabaretier Paulien Cornelisse wordt het nieuwe jurylid bij het programma De slimste mens. Dat is bekendgemaakt door KRO-NCRV. Cornelisse volgt Maarten van Rossem op als eenkoppige jury en zal aanschuiven naast de nieuwe presentator Herman van der Zandt. Afgelopen december stopte het duo Philip Freriks en Maarten van Rossem bij de bekende tv-quiz. Presentator Freriks en jurylid Van Rossem deden het programma al sinds 2012.

 

In een persbericht zegt de 49-jarige Cornelisse dat ze blij is met haar nieuwe rol. "Tegelijkertijd weet ik natuurlijk eigenlijk nog niet waarover ik het heb, want het is een nieuw avontuur. Het enige wat ik tot nu toe weet is dat de screentest heel leuk was. Vond ik dan. Nou, en de makers van het programma blijkbaar ook."

Mediadirecteur Sandra Hilster van KRO-NCRV is blij met de komst van Cornelisse. "Paulien is slim, grappig, origineel en ze kan bogen op een grote algemene kennis met een groot gevoel voor taal. We kunnen ons geen beter duo voorstellen."

Het nieuwe jurylid Cornelisse is in Nederland nooit kandidaat geweest bij De slimste mens, maar wel bij de Vlaamse editie in 2012. Toen werd ze in de finaleweek uitgeschakeld.

 

Volgende maand beginnen de opnames van de nieuwe serie van De slimste mens. Vanaf 1 september wordt het nieuwe seizoen uitgezonden. De reeks duurt zeven weken en de aanvangstijd is 21.30 uur, een uur later dan voorheen.

Afgelopen zomer maakte Cornelisse bekend dat bij haar kanker is vastgesteld. Om deze reden zegde ze haar theatertour af. Hiervoor wordt ze nog steeds behandeld. Desondanks schrijft ze nog wel drie keer per week columns in de Volkskrant en schreef ze het Boekenweekessay van dit jaar. Ik blijf er echter bij dat emeritus-professor Herman Pleij een betere keus was geweest.

 

Op initiatief van toenmalig burgemeester Jacques Niederer werd in 2011 het 'Met de benen op tafel-gesprek' ingevoerd. Kort na zijn aantreden liet Niederer de toenmalige lokale persvertegenwoordigers weten graag regelmatig op informele wijze met hen in gesprek te willen. In zijn opvatting zou het de communicatie over en weer ten goede komen wanneer beide partijen elkaar onder het genot van een hapje en een drankje in een ontspannen ambiance zouden ontmoeten om eens op een andere manier met elkaar van gedachten te wisselen over zaken die binnen de gemeente spelen. Naast de burgemeester waren ook alle wethouders en woordvoerders bij die besprekingen betrokken. De afspraak was wel dat gezien de vertrouwelijkheid niets van het besprokene naar buiten zou worden gebracht. Vandaar de term 'Met de benen op tafel'. Na een hoopvolle- en levendige start is dit initiatief helaas als een nachtkaarsje uitgegaan. En dat is best jammer, want in deze beslotenheid kwamen toch wat aardige ideeën op tafel, zoals de verkiezing van 'de lokale politicus van het jaar'. Helaas lukte het toen niet om dat organisatorisch voor elkaar te krijgen, maar wat let ons persvertegenwoordigers om dat project in samenwerking met het gemeentebestuur alsnog te realiseren. Ik zal het 'Met de benen op tafel-voorstel' bij deze in ieder geval voorleggen aan burgemeester Mark Buijs, want hij is wel een voorstander van bestuurlijke vernieuwing, zo is mijn indruk. 

Een opvallend moment op het WTA-toernooi in het Franse Rouen. Daar zorgde de Britse Harriet Dart (28) voor heel wat ophef. In haar tweede set tegen de Franse Loïs Boisson (21) had ze een wel heel frappante vraag voor de scheidsrechter: of Boisson geen deodorant kon aanbrengen.

Het duel tegen Boisson (WTA 303) liep niet van een leien dakje voor Dart (WTA 62), wat blijkbaar leidde tot heel wat frustraties. Bij 6-0, 4-3 in het voordeel van Boisson vroeg ze na een terreinwissel aan de scheidsrechter: “Kan je haar alstublieft vragen om deodorant te gebruiken? Ze stinkt verschrikkelijk.” Een uitspraak die heel wat wenkbrauwen deed fronsen. Die vrouw moet dan ook wel een heel gevoelig reukorgaan hebben. Of zouden vrouwen een extra antenne hebben voor elkanders lichaamsgeurtje?

 

Na afloop van de wedstrijd kreeg Dart veel kritiek op haar onsportieve uitspraak.

Op haar sociale media betuigde ze dinsdagavond spijt voor haar actie. “Het gebeurde in het heetst van de strijd en ik heb er veel spijt van. Dit was niet hoe ik mezelf wil tonen en ik zal hier de volle verantwoordelijkheid voor dragen. Ik heb veel respect voor Loïs en de manier waarop ze gespeeld heeft vandaag. Ik zal hieruit leren.”

 

Boisson liet zich door deze onverwachte verbale actie niet uit het veld slaan en rekende in twee korte sets af met Dart (6-0, 6-3). Ze plaatste zich zo voor de volgende ronde van het toernooi. Intussen reageerde de Franse met een ludieke post op Instagram. Ze bewerkte een foto van zichzelf met deodorant in de hand. “Blijkbaar hebben we een samenwerking nodig”, zegt Boisson, die cosmeticaproducent Dove tagde in het bericht.

 

FOTO: Lois Boisson reageert met een knipoog op het incident.

 

'En, heb je genoten?', informeerde GRAND Jacques van Meel zaterdagavond vriendelijk. Dat had ik zeker, maar niet op de wijze waar Roosendaals bekendste choreograaf op doelde. Ik zat die avond namelijk niet in de grote zaal van De Kring bij de 'Carmina Burana' in de opvoering van choreograaf en regisseur Gerard Mosterd, maar bij de kleine zaal-productie 'You're to cute to be an astronaut' van Judy Lijdsman. Ik had dit meesterwerk van Carl Orff ook maar wat graag tot me genomen, maar helaas dwingt De Kring je als toeschouwer (te vaak) tot het maken van moeilijke keuzes. Toch had ik er al geen spijt van dat mijn voorkeur toch uitging naar Judy's biografische vertolking van de vrouwelijke astronaut Judy Resnik. Judy zette als Judy een uitermate boeiend verhaal op de denkbeeldige planken van de kleine zaal.

 

 

Judy Resnik was een geniale ingenieur, die dolgraag deel wilde uitmaken van het Amerikaanse ruimtevaartprogramma in de jaren tachtig, ondanks de heersende opvatting dat astronaut toch echt een mannenberoep is. Resnik maakte haar droom waar, ook al spatte die op tragische wijze later letterlijk uit elkaar. Zij was een van de beMANningsleden van de Challenger die voor de ogen van de gehele wereldbevolking letterlijk een zwanenzang maakte. Voor veel vrouwen is zij een voorbeeld, onder anderen voor theatermaker Judy Lijdsman.

 

 

Alleen de voornaam delen is misschien een wat magere overeenkomst, maar Judy Lijdsman, bekend van series als Dokter Tinus en Flikken Maastricht, is echt blij met die link. Zij ziet in Judy Resnik het resultaat van het beste advies dat je aan opvoeders kan meegeven: ‘Ouders, hou je dochters niet klein.’

Op de basisschool hield Lijdsman, samen met haar vader, een spreekbeurt over de ruimte en had mooi illustratiemateriaal meegenomen. Het fraaie Space Shuttle decor van haar voorstelling komt ongetwijfeld ook voort uit de wens om alles mooi zichtbaar te maken. Ondanks haar bèta-profiel op de middelbare school koos Lijdsman ook voor een dansopleiding. Aan het prachtige slot van haar voorstelling blijkt dat dat danstalent niet verloren is gegaan.

 

 

Uit de Theaterkrant: 'De titel van het programma komt uit een televisie-interview met NBC presentator Tom Brokaw in april 1981. Het krankzinnig seksistische gehalte van dat gesprek, dat woord voor woord wordt nagespeeld in de voorstelling van Judy Lijdsman, laat precies zien waar vrouwen, ook al waren ze intellectueel nog zo geniaal, in die tijd tegenop moesten boksen. Terwijl de Russen met Valentina Teresjkova de eerste vrouwelijke astronaut hadden (aan boord van de Vostok 6 in juni 1963) waren tot aan de jaren tachtig alleen een aap en twee spinnen Amerikaanse vrouwelijke ruimtereizigers'.

 

 

De voorstelling won al snel aan (ruimte)vaart en daardoor bleef ik zes kwartier gespannen op mijn stoel zitten. Iedere seconde genietend van de fascinerende theaterpersoonlijkheid die Judy Lijdsman is. Hilarisch is het gedeelte over plasproblemen aan boord van haar eerste ruimteschip, de echte Judy weigerde als enige vrouw in het gezelschap gebruik te maken van het chemisch toilet, en dat is maar goed ook, anders had er letterlijk een explosieve situatie kunnen ontstaan'.

Beeldend schetste ze hoe al die plasjes gewichtloos door de cabine dwarrelden. Die moesten handmatig in een plastic tasje worden gestopt. Op 28 januari 1986 ging Judy haar noodslot tegemoet toen het ruimteveer Challenger in de lucht ontplofte, 73 seconden na de lancering. Resnik en haar zes medereizigers kwamen daarbij om het leven. Lijdsman brengt het als een bloedstollend live verslag, ondanks dat de knal uitbleef. Het ijzige, emotieloze commentaar vanuit Mission Control - we heben een melding binnen gekregen dat het toestel uit elkaar is gespat- is opnieuw een ijzingwekkende belevenis. Ik ben benieuwd waar Judy Lijdsman ons volgend seizoen mee gaat verrassen. Het lijkt me heerlijk om wederom met deze innemende persoonlijkheid een reis door de tijd te mogen maken. Wellicht is een nieuwe eigentijdse versie van Jeanne D'Árc een idee!

 

Foto: Jaap Reedijk

 

De opvolger van Maarten van Rossem in De Slimste Mens is bekend. Dat heeft Maarten zelf verkondigd in zijn podcast Maarten van Rossem- De Podcast. De historicus nam na twaalf jaar afscheid van zijn geliefde stoel bij het programma...

“Een telefonische afspraak had ik, waarin mij onthuld zou worden wie mijn vervanger zal worden bij De Slimste Mens", zegt Maarten tegen Tom Jessen, met wie hij samen de podcast presenteert. "Helaas voor jou heb ik moeten zweren bij alles wat mij lief is, dat ik dat niet bekend zou maken voordat de officiële persverklaring de deur uit is.”

 

Maarten zegt enorm verrast te zijn met zijn opvolger. "Ik kan er heel goed mee leven", voegt hij hier nog wel aan toe. Er worden door Tom wat namen opgegooid, maar Maarten geeft niks toe. Johan Derksen is het in ieder geval niet. Hierover zegt hij: "Het is een serieus programma, kom op!"

Komende week wordt de opvolger bekend gemaakt. Maarten versprak zich wel een keer over de persoon in kwestie. Bram Moszkowicz merkte op aan de tafel van Shownieuws: "Volgens mij zei hij wel 'hij'." Het zal dus gaan om een mannelijke opvolger.

In februari werd de laatste uitzending voor zowel Maarten als Philip Freriks uitgezonden. De opvolger van Philip is al een tijdje bekend. Dat is namelijk Herman van der Zandt.

 

De naam van Marcel van Roosmalen is ook genoemd als solistisch jurylid in 'De Slimste Mens'. Zelf zou ik voor Herman Pleij gaan. De professor-emeritus is in historisch opzicht veel beter onderlegd en beduidend vlotter van de tongriem gesneden dan van Roosmalen

 

De gemeente Roosendaal investeert 70.000 euro in de upgrade van diverse cultuurpodia verspreid over de

gemeente. De grootste investering is een sterke kwaliteitsverbetering van het theater in Cultuurhuis

Bovendonk. Zo krijgt het theater in de voormalige gymzaal een kwaliteitssprong waar de komende jaren van

geprofiteerd kan worden.

 

Wethouder Paul de Beer: “We hebben onlangs de Cultuurnota gepresenteerd aan de gemeenteraad en het

culturele veld. Daarin hebben we vijf ambities benoemd, waaronder ‘We versterken de culturele infrastructuur,

blijven hierin investeren ne bouwen aan een aantrekkelijke gemeente’, ‘We creëren letterlijk en figuurlijk ruimte

voor cultuur in de stad en dorpen’ en ‘We stimuleren cultuur dichtbij in de wijken, dorpen en stad’. De

investeringen die we nu doen zorgen ervoor dat de cultuurbeleving dichtbij de inwoners komt.”

De gymzaal aan de Bovendonk is in 2020, tijdens de coronaperiode, getransformeerd naar een theaterlocatie

door een ploeg vrijwilligers. Destijds werd voornamelijk gebruikt gemaakt van tweedehands materialen en een

flexibele inrichting. Daarom werd er gekozen voor een podium van 80 centimeter hoog en stoelen op de vlakke

vloer. De zaal werd het afgelopen jaar ruim 150 keer gebruikt voor allerlei doeleinden. Denk bijvoorbeeld aan

muziekvoorstellingen, maar ook amateurtoneel, dans, film, lezingen, personeelsbijeenkomsten,

schoolvoorstellingen, cabaret en meer.

 

Wethouder Paul de Beer: “Het theater van het Cultuurhuis heeft in de afgelopen vijf jaar bewezen dat het een

waardevol onderdeel is van de culturele infrastructuur in onze gemeente. Omdat Schouwburg De Kring wegens

verbouwing twee jaar niet beschikbaar is, is er het verzoek gekomen om de amateurvoorstellingen, de

schoolvoorstellingen en de verhuringen in het cultuurhuis te organiseren. Een professioneler theater met een

tribune en een vlakke vloer is daarvoor erg belangrijk. We zijn blij dat het Cultuurhuis deze handschoen oppakt

en dragen daar graag aan bij.”

 

Michel Marijnen, bestuurslid en coördinator van het theater van het cultuurhuis: “We zijn als Cultuurhuis

enorm blij met deze investering vanuit de gemeente. Ons theater kan nu een flinke upgrade krijgen in kwaliteit,

toegankelijkheid en veiligheid. Als stichting hebben we weinig middelen om dat zelf te investeren, maar we

hebben wel een ploeg onbetaalbare vrijwilligers die graag hun bijdrage willen leveren. Zo maken we de

investering haalbaar. We zijn die vrijwilligers enorm dankbaar.”

De subsidie voor het Cultuurhuis is niet de enige subsidie die verstrekt wordt in het culturele veld. Eind 2024

heeft de gemeente Roosendaal drie subsidies uitgereikt aan Openluchttheater Nispen, Stichting T-Plein en

buurthuis Keijenburg. De drie subsidies zijn allemaal bedoeld voor het versterken van de faciliteiten voor het

brede Roosendaalse culturele veld.

 

Het Openluchttheater Nispen kan door de bijdrage investeren in een nieuwe tent. De huidige overkapping is

namelijk aangeschaft door dorpscomité Nispen van geld dat gewonnen is in het kader van de Brabantse

dorpenderby. De overkapping is inmiddels versleten en al een aantal keer gerepareerd.

 

 

 

 

Maartje en Kine zijn goede muzikanten, maar povere cabaretiers, schreef dagblad Het Parool (het Amsterdamse sufferdje in de ogen van Johan Derksen) ooit over het inmiddels vermaarde damesduo. Die kritiek hebben ze zich wellicht aangetrokken, want daarna schakelde M&K steeds meer over naar wat inderdaad hun sterkste punt is: het maken van multifunctionele muziek. Zo ook in hun huidige productie 'De Bingo show', afgelopen dinsdag te zien geweest in de kleine zaal van De Kring.

 

Daarmee keren ze naar eigen zeggen terug naar de kern: BINGO. 'Het leven is een loterij, je kan geluksnummers trekken of het ongeluk treffen – en niemand die het van tevoren weet. Verwacht een warmbloedig liedjesprogramma over grote (verloren) liefdes, hartstochtelijke dagdromen maar ook met kolderieke meezingers. En heb je de ballen verstand van muziek, dan zijn er altijd nog begerenswaardige prijzen te winnen! Wat zal het worden: een reis naar Ibiza of een doos kapotte gloeilampen?', schrijven ze op hun website. Een dame die in De Kring vooraan in het publiek zat, was deze avond wel heel gelukkig in het spel, want ze ging met meerdere prijzen naar huis, waaronder een strip condooms, wat natuurlijk altijd makkelijk is voor huiselijk gebruik.

'Ik ben niet zo van de bingo', zei premier Dick schoof onlangs in een zeldzaam olijke oprisping. Zijn vriendin, die hij zondag liefdevol in de armen sloot nadat ze haar persoonlijk record op de Marathon van Rotterdam maar liefst vijf minuten scherper had gesteld, heeft Schoof ongetwijfeld op een andere manier 'gescoord'. Hardlopers mogen in de ogen van sommigen dan doodlopers zijn, Maartje en Kine zijn op een andere wijze een vat vol energie. Ondanks enkele rondjes bingo met het publiek staat ook in deze productie de muziek natuurlijk weer centraal, en gelukkig weten Maartje en Kine hun gehoor nog steeds op een aangename wijze te verrassen. Wie deze avond geen prijs had, kon op de achterzijde van het bingoformuliertje zijn of haar emailadres invullen. Degene wiens kaart in een later stadium door het duo wordt getrokken, wint daarmee een exclusief huiskamerconcert van Maartje en Kine. Die uitverkorene heeft pas echt BINGO, want Maartje en Kine de hele avond voor jezelf hebben, is pas echt om te janken zo mooi. 

Onlangs paste ik op het zoontje van een buurvrouw, omdat ze onverwacht ineens ergens heel dringend naar toe moest, waarbij ze geen jonge pottenkijkertjes kon gebruiken. Uiteraard wilde ik een goede buurman zijn, er is al zo weinig sociale cohesie in mijn wooncomplex.

Maar hoe dat ventje aangenaam bezig te houden? Daar had ik als ultieme solist natuurlijk geen enkele ervaring mee. Ik besloot mijn oude videorecorder maar weer eens van stal te halen, en stak er een band in, waarvan ik vermoedde dat er iets op stond waar kleintjes van zijn leeftijd plezier aan kunnen beleven. Opeens kwam Natasja, de vrouw van zanger René Froger, voorbij in een commercial voor een energiebedrijf waarin ze de kijkers probeerde over te halen om van energieboer te veranderen. .'Doen' onderstreepte ze met een ferm armgebaar haar 'welgemeende' advies. Neefje buurvrouw keek echter met een verbaasd gezicht naar me op en vroeg waarom deze mevrouw zo hard 'OEN' riep. Gezien het taalgehaspel van vrouwe Natasja antwoordde ik: 'Ach, mevrouw is gewoon beleefd, ze stelt zich even netjes voor aan de kijkers'.

 

Wie kampt met een verdord en uitgeblust huwelijk, verliet donderdagavond niet met een opgewekt gevoel de kleine zaal in De Kring. Het gelegenheidsduo Bolder & Van Santen demonstreerde met gevoel voor ironie en overdrijving hoe samenleven binnen de huwelijkse staat zich als een dwangbuis doet gevoelen. Hoe saai kan een huwelijk zijn. Nou, heel erg saai, als je dit duo mag geloven. Samen een krant lezen. Het ziet er aan de buitenkant zo huiselijk, eenvoudig en onschuldig uit, maar in een langdurige relatie is die krant vaak iets anders: een excuus om aan de ander te ontsnappen, iets om elkaar mee uit te dagen of een vergezochte toenaderingspoging. Een situatie die velen ongetwijfeld bekend voorkomt.

 

 

Er gebeurde in die krap bemeten zes kwartier spel zo weinig dat ook de bezoekers er maar weinig spelvreugde aan beleefd zullen hebben. Hun punt was snel gemaakt. Waarom dan nog zo lang door emmeren zonder dat er sprake is van een opvallende wending. Want daar hoort toneel toch ook uit te bestaan: het publiek op een verkeerd spoor zetten en dan omschakelen naar een verrassende ontknoping. Niets van dit alles in 'Noem het een huwelijk' zoals dit product is getiteld. Zowel het huwelijk als het toneelstuk werden nergens over een dood punt heen getild. Als toeschouwer vraag je je af waar dit verhaal eigenlijk toe dient. Over saaie huwelijken hoef je de meeste mensen niets meer te vertellen, want zij zijn al ware ervaringsdeskundigen. Overbekend is het beeld van een echtpaar dat 'gezellig' uit eten gaat, en eenmaal aan tafel besteden ze meer tijd aan hun smartphone (het debieltje) dan aan hun disgenoot.

'Noem het een huwelijk ' is een losjes bijeengebonden bundeling sketches waarin de liefde centraal staat. Maar niet heus. Alles draait om verveling, vervreemding en de sleur van het samenzijn. Slechts de hypotheekverplichtingen houdt dit stel nog bij elkaar. 'Is dit een grap of om te huilen', aldus Herman van Veen in een van zijn meest indringende liedjes. Het zou een grap kunnen zijn als het niet zo om te huilen was, lijkt mij hier het enig juiste antwoord. Ik kon de humor er echt niet van inzien, al werd er om mij heen dan wel wat besmuikt gelachen. Bolder en Van Santen belichten herkenbare huis-tuin-en-keukensituaties vanuit de absurditeit, maar doordat de sketches binnen die absurditeit steevast aan de brave kant blijven schuurt het nergens. Ontsporen -toch vaak een toegepast middel om een voorstelling het nodige leven in te blazen- doet het nooit, binnen de scènes zelf ontbreekt het aan onverwachte wendingen of een verrassende stellingname. Een nabespreking zou best aan deze voorstelling gekoppeld mogen worden, want het is mij absoluut niet duidelijk wat de makers heeft om dit stuk naar het podium te brengen. Het thema is al veel te uitgekauwd, zeker wanneer je daar geen nieuwe invalshoek aan toe weet te voegen. 'Een feest der herkenbaarheid', maar dan in negatieve zin.

Het stuk ging met een nachtlampje uit. Dat was wel toepasselijk. 

 

 

Foto: Bob Bronshoff

 

De abonnementhouders van de kleine zaal-voorstellingen in De Kring in Roosendaal stond woensdagavond een aangename verrassing te wachten. Ze zijn het gewend dat deze reeks voorstellingen doorgaans van korte duur zijn, na vijf hooguit zes kwartier sta je meestal wel buiten. Van pauzes is zelfs vaak helemaal geen sprake meer. Welnu, dat was woensdagavond bij 'The Las Vegas Legends' van de Rotterdamse zanger Franklin Brown en zijn Tiny Little Big Band wel even anders. Met de kwaliteit was helemaal niets mis. Maar ook in kwantitatief opzicht was deze show een verfrissende belevenis. Zo rond 21.30 leek Franklin aanstalten te maken om zijn wervelende show af te ronden. Hij kondigde daarentegen slechts het laatste nummer voor de pauze aan. Na een korte onderbreking van amper vijftien minuten - te kort voor mijn favoriete Leffe-biertje van het vat- pakte hij de draad gewoon weer op om de aanwezigen op nog eens ruim een uur topamusement te trakteren.

 

Franklin weet dat natuurlijk niet, maar wij hebben een kleine overkomst. We zijn namelijk allebei geboren in het Brabantse Nooddorp in Rotterdam. Een klein nooddorpje op de plek waar nu de Ahoy-hallen en het Zuidplein staan waar destijds inwoners tijdelijk werden ondergebracht die dakloos waren geworden bij het Duitse bombardement op de Rotterdamse binnenstad. Ik kwam daar ter wereld in 1957, Franklin in 1961. Zoiets schept toch een band. Het 'nooddorpje' werd halverwege de jaren zestig gesloopt om plaats te maken voor nieuwbouw, de Ahoy-hallen en het Zuidplein dus. In deze Legends-show vertoont Franklin een foto van zijn vader die overduidelijk in het Brabants Dorp is gemaakt. Rotterdam telde vier van dit soort karakteristieke wijkjes. Alle werden gekenmerkt door identieke rechttoe-rechtaanstraatjes, midden in het groene land. Alleen het Utrechts Dorp, gelegen in de westelijk/noordelijke wijk Overschie, is in verbouwde en gerenoveerde vorm nog bewaard gebleven.

 

Ik ben geboren en getogen in Rotterdam-Zuid”, zei Franklin Brown ooit in een interview met nauwelijks verhulde trots. ,,De eerste jaren ben ik opgegroeid in het Brabantse Dorp, waar nu Zuidplein ligt. Een nooddorp, gebouwd na het bombardement op Rotterdam.”

De TinyLittleBigband, onder aanvoering van Franklin Brown, brengt in dit programma een hommage aan de gloriedagen van Las Vegas en haar legendes. Frank Sinatra, Tom Jones, Elvis Presley, Wayne Newton, Louis Prima, The Ratpack… Elk van deze Legends heeft zijn eigen verhaal, en die verhalen vertelt Franklin met verve.

 

De meeste van deze Legends, de artiesten die in de grote casino’s optraden en de stad groot maakten, zijn er inmiddels niet meer maar hun muziek leeft voort. Diana Ross is er gelukkig nog wel en die treedt zelfs nog met grote regelmaat op, zoals op het North Sea Jazz Festival. 

De vraag is of drie keer scheepsrecht is wat betreft de nostalgische kermis in Roosendaal die woensdagmiddag van start ging met een korte demonstratie op de Steile Wand, officieel aangeduid als The Wall of Death. Voor de derde keer op rij was dit de openingsattractie. 'Het lijkt Mathieu van der Poel wel', grapte een omstander, geinspireerd op diens derde zege op rij in de wielerwedstrijd 'Parijs - Roubaix'.

 

Niet zo verwonderlijk, want de nostalgische kermis biedt nu eenmaal geen alternatieven voor deze act. Met zijn allen in het kleinschalige reuzenrad ligt niet zo voor de hand. Wellicht kan de bokstent nog een keer terugkomen. Kort na de Tweede Wereldoorlog was dit een van de grote attracties. De exploitant stopte er echter mee toen de ingehuurde beroepsbokser naar zijn mening iets te vaak in elkaar werd gemept door een van de in Roosendaal gelegerde commando's. Maar ja, alles heeft nu eenmaal zijn prijs', zoals show-worstelaar Ted Diviosi eens oreerde. De terugkeer van de bokstent is dus best het overwegen waard, aldus een hint in de richting van de kermismeester. Dat de openingsactie deze keer wat magertjes uitviel, had een medische oorzaak. Twee van de drie dare-devils lagen op het moment van handeling in het ziekenhuis vanwege uiteenlopend malheur. Maar een van komt tijdens deze kermis zeker nog een aantal keer in actie, zo beloofde speaker Henri plechtig. De opening berustte deze woensdagmiddag zodoende geheel op de schouders van motorstuntrijder Max Jax, door Henri aangekondigd als rookie, maar dat leek me toch wel strijdig met de waarheid. Max Jax maakte er een leuk spektakel van, waarbij hij hoog in de wand enkele keren slechts rakelings langs uw verslaggever vloog. Je moet soms wat over hebben voor een ware beleving. Vorig jaar werd het openingswoord nog verricht door toenmalig wethouder Sanneke Vermeulen. Die heeft inmiddels wegens onveiligheidsperikelen in het Huis van Roosendaal plaats gemaakt voor de vijf maanden in functie zijnde Robin Heij. Hij sprak in zijn openingswoord van een 'ware tijdreis naar de ouderwetse lucht van poffertjes, de herkenbare muziek van de draaimolens en de kermisbelevenis van onze grootouders. Deze kermis heb ik dan ook in mijn hart gesloten', aldus Heij. Hield Sanneke vorig jaar haar handen nog voor haar oren om deze te beschermen tegen het motorlawaai, Heij beleefde de attractie met open vizier. Maar een ritje achterop bij de motorrijder, zoals ik suggereerde, vond hij toch weer iets te gewaagd, ondanks dat dit een wel heel apart plaatje zou opleveren. Henri nodigde het selecte groepje bezoekers dat de openingsact bij woonde van harte uit om hun waardering te laten blijken door wat papiergeld in de arena te laten neerdwarrelen. Dat was niet tegen dovemansoren gezegd, want de aanwezigen lieten zich van hun gulle kant zien. Dat geld gaat', zo legde Henri uit, in een speciaal potje, want voor deze show valt geen verzekering af te sluiten. Daar wordt deze te gevaarlijk voor geacht. Maar als een van de rijders iets overkomt, is er dankzij dit potje toch iets om op terug te vallen. Max Jax kwam er deze keer gelukkig zonder kleerscheuren af. De kermis, verspreid over de Markt en het Tongerloplein, staat nog tot en met aanstaande maandag, Tweede Paasdag, in het centrum. Bij het verlaten van tachtig jaar oude tent werd ik nog even aangesproken door een andere omstander. 'Jammer Jaap, dat jij niet in het College van B&W zit. Het duo Pleij en Heij had best een leuke combinatie geweest', lachte hij a la René van der Gijp het hardst om zijn eigen grap. Ik kon de humor er echter ook wel van inzien. Wie weet, misschien een optie voor het volgende College van B&W. 

Op 24 juli 1978 werd Roosendaal opgeschrikt door een overval op het in de Molenstraat gevestigde Chinees-Indisch restaurant Golden City, waarbij de eigenaars alsmede een eierhandelaar werden doodgeschoten. Ik woonde toen nog niet zo lang in Roosendaal en vroeg me af of het er hier al net zo aan toe ging als in mijn geboortestad Rotterdam die ik kortelings achter me had gelaten. Kort na de overval werd het pand gesloten, een situatie die tot op heden voortduurt. Groot was daarom mijn verbazing toen ik dinsdagochtend tijdens mijn vaste wandeling na zo'n lange tijd weer tekens van leven bespeurde in het pand. Aan de gevel werd een bord met het opschrift 'Golden City' bevestigd. Zou er zo lang na dato dan toch weer een Chinees-Indisch restaurant op dit adres worden gevestigd? De 18-jarige Chinees C.K. uit Geldermalsen en de 28-jarige Chinees G.P. uit Sint-Willebrord werden destijds in eerste instantie verantwoordelijk gehouden voor deze brute overval. Later kwam aan het licht dat er meer personen bij betrokken waren. Zie onderstaand rechtbankverslag.

 

Voor de rechtbank in Breda heeft de officier van justitie, mr. J. van Leeuwen, donderdag zes jaar gevangenisstraf met aftrek van voorarrest geëist tegen de 18-jarige Chinees C. K. uit Geldermalsen en drie jaar gevangenisstraf met aftrek van voorarrest tegen de 28-jarige Chinees C. P. uit Sint Willebrord, wegens hun aandeel in de op 24 juli in Roosendaal gepleegde overval op het Chinese restaurant Golden City.

Bij die overval werd de 42-jarige eigenaar en zijn familieleden alsmede eierhandelaar Hendrik Ebben, die toevallig het restaurant binnenkwam, doodgeschoten. De buit bedroeg een onbekend bedrag in guldens, driehonderd dollar en diverse horloges en sieraden.

De overval werd door zes Chinezen gepleegd, van wie er een, de verdachte P., in de auto waarmee zij gekomen waren, bleef wachten. Hij had tevoren inlichtingen gegeven over het restaurant en de eigenaar. Twee van de vijf overige daders zijn nog spoorloos en de verdachten, L. M. en C. H. werden pas vorige week door Denemarken, waar zij gepakt zijn, uitgeleverd aan ons land. Zij moeten later terecht staan, maar na de verhoren die in de afgelopen dagen zijn afgenomen, worden zij beschouwd als initiatiefnemers, die ook voor de wapens hebben gezorgd.

C. H. zou de eierhandelaar hebben doodgeschoten. Verdachte R. bekende bij de overval met een mes en een vuurwapen te hebben gedreigd en op zoek te zijn gegaan naar geld. Verder zei hij van niets te weten. Verdachte P. zei pas op de dag zelf begrepen te hebben dat hij, omdat hij bekend is ter plaatse, als gids voor de overvallers in Roosendaal dienst moest doen.

Volgens de officier van justitie was het plan echter wel degelijk tevoren beraamd door de Chinezen in Amsterdam, waar ze elkaar hadden ontmoet. Na de overval werd de buit gedeeld in Vlijmen. Beide verdachten hebben toen tweeduizend gulden ontvangen.

 

 

Tijdens het kijken naar de film 'A Complete Unknown' afgelopen zondag in City-Cinema met Timothée Chalamet in de hoofdrol als de jonge Bob Dylan, vroeg ik me af waarom de biografiefilm bij ons nog een vrij onbekend fenomeen is. Er zijn musicals gemaakt over het leven van onder anderen Willeke Alberti, Liesbeth List, Rob de Nijs en Willem Ruis, maar tot verfilmingen komt het zelden.

 

In 2007 hebben wij als het Platform Schrijvers ter gelegenheid van het eerste Blommenkindersfestival op het Tongerloplein in Roosendaal een boekje uitgebracht met als titel 'Blomlezing'. Ik heb dat boekje na thuiskomst er nog eens op nageslagen en nam mijn verhaal over het leven van de overleden protestzanger Armand nog eens door. Dat leest als een film. 'Dat verhaal begint in Roosendaal', zo vangt de door hem zelf geschreven biografie van Armand aan. Hij heeft het dan over zijn vader die tot aan de Tweede Wereldoorlog in Roosendaal woonde en metaalbewerker was bij De Holland in Bergen op Zoom. Begin veertiger jaren, midden in de oorlog dus, verhuist vader Van Loenhout met zijn Roosendaalse schoolvriend Willem naar Eindhoven om bij Philips aan de slag te gaan. In 1943 trouwt hij daar met Marie. Op 10 april 1946 wordt Herman van Loenhout (Armand) geboren. Als tiener zwierf hij van bandje naar bandje. Totdat hij Bob Dylan ontdekt die hem inspireert als solo-artiest Nederlandstalige protestsongs met een scherp randje ten gehore te brengen. Zijn eerste singles doen weinig. Vijf maanden na het uitbrengen van de single 'Ben ik te Min' draaide Jan van Veen dit nummer in zijn programma voor de zeezender Veronica. De rest is historie. Toen Peter Uytdehage en Piet Kikkert in 2007 van start gingen met hun nostalgische sixtiesfestival besloten ze dit te vernoemen naar 'Blommenkinders' een latere grote hit van Armand. Uiteraard was hij tevens de aangewezen persoon om het festival te openen. Organisator Piet Kikkert zal dat optreden niet gauw vergeten. Na ruim een uur zat zijn 'speeltijd' er wel op, maar de dinosaurus onder de protestzangers maakte allesbehalve aanstalten om zijn optreden af te sluiten. Zachte drang van presentatrice Gabrina Kikkert schoot bij Armand in het verkeerde keelgat. 'Donder onmiddellijk van dat podium af', zo beet hij haar toe. Uiteindelijk moest vader Piet Kikkert er aan te pas komen om Armand naar de coulissen te dirigeren, waarna hij in zijn ad-hoc-kleedkamer in Jack's Casino enigszins stoom kon afblazen. Armand had zo zijn nukken. Een dankbare eigenschap voor een filmportret.

 

'Ben ik te min' is overigens een verhaal apart. Kort na zijn landelijke doorbraak kreeg Armand verkering met het Roosendaalse meisje Marijke de Bot. Haar vader, die inderdaad 'een succesvol zakenman' was, zag die relatie in het geheel niet zitten en mede daardoor was die liefde een kort leven beschoren. In 'Ben ik te min' haalde hij zijn gram. In 2007 wilde Armand onder geen beding op dat verhaal terug komen, al heb ik wel verwoede pogingen ondernomen hem te verleiden zijn relaas te doen. Helaas zonder succes. Misschien komt dit stukje geschiedenis wel aan bod in de film 'Blommenkinders' als die er ooit komt. Het thema heeft de tijdgeest wel mee.

 

Deze film, met Timothée Chalamet in de hoofdrol, houdt het overzichtelijk door zich op een enkele artistieke dood en wedergeboorte te richten – het historische moment waarop Dylan de folkinvloeden van Woody Guthrie en Pete Seeger van zich afwerpt en tijdens het Newport Folk Festival van 1965 de elektrische gitaar oppakt. Dat verguisde concert was een seismische verschuiving in het culturele landschap van Amerika en luidde achteraf bezien het einde in van de flowerpower-beweging van de jaren zestig.

 

Chalamet doet zijn best om in de huid van de hier nog twintigjarige muzikant te kruipen – vooral zijn zang is een indrukwekkende nabootsing – maar zijn Dylan wordt nooit meer dan een oppervlakkige imitatie die zich door een overwegend muzikaal eerbetoon beweegt.

Want waar gaat A Complete Unknown over? De genialiteit van Dylan? Hoe hij de folkbeweging uit Greenwich Village verraadt? Zijn onmogelijke relaties met vriendinnetje Sylvie Russo (Elle Fanning) en muzikaal compagnon annex romantische vlam Joan Baez (Monica Barbaro)? Met beiden onderhoudt hij een knipperlichtrelatie. The answer is blowing in the wind. 

 

De eerste helft van de film meandert door de New Yorkse folkbeweging waarin Dylan doorbreekt. Een generieke biografiefilm als deze zou je in principe over elke markante muzikant kunnen maken. In Nederland biedt Armands levensverhaal wellicht een interessante uitdaging.

 

Naar verluidt heeft Dylan het gehele scenario van A Complete Unknown met Mangold en coscenarist Jay Cocks doorgenomen en goedgekeurd. De inhoud doet vermoeden dat de protestzanger van weleer een schild rond zichzelf heeft opgebouwd dat ieder kijkje in zijn ziel verhindert. Wat overblijft voor de (oudere) fans is een nostalgische roadtrip langs de muzikale hoogtepunten uit Dylans bestaan. Jammer dat de film geen inkijkje geeft hoe het hem nu vergaat. Aan het slot wordt slechts tekstueel bekend gemaakt dat Dylan nog steeds regelmatig op tournee gaat. Gezien op zondag 13 april in City-Cinema als onderdeel van Cinema Paradiso. Nu nog slechts te zien op woensdag 16 april in Cine Service Etten-Leur, aanvang 20.00 uur.

  

De nieuwe- en tevens tweede cabaretvoorstelling 'Stille Oorlog' van de broers Joey en Dave Verwey gaat over de vechtscheiding van hun ouders en hoe dat hun leven getekend heeft. De eerste, 'Verbrand je vingers niet' ging over de dood van hun vader en het rouwproces wat daar op volgde. Ze hebben de voorstelling samen met hem gemaakt. "Hij werd ziek en we gingen daar met hem grappen over maken", vertelt Dave in een interview. "Dat was de manier hoe je daar dan mee omgaat. Hij had ook altijd wel theaterambities en we hadden op gegeven moment een beetje de grap van: zullen we een soort showtje maken over ziek zijn en over doodgaan. Dat groeide uiteindelijk uit tot een volledige voorstelling."

 

Met 'Verbrand je vingers niet' kwamen ze in de finale van het Camerettenfestival terecht. Joey: "Stille Oorlog, het vervolg, gaat over ouderlijke ruzies, over vreemdgaan, over de struggles die wij hebben gehad. Hoe je je kinderen per ongeluk of misschien wel bewust betrekt in een scheiding en in je eigen ruzies, ze ertussen zet. Dat zijn natuurlijk hele herkenbare situaties voor veel kinderen en ouders."

 

Dave: "Het heeft mij en ons allebei denk ik voor de rest van ons leven getekend en gevormd, wat er allemaal in die vechtscheiding is gebeurd. Dus als we dat bij iemand of meerdere mensen kunnen voorkomen, dat zou voor mij heel waardevol zijn. Ik ben ontzettend conflictvermijdend en dat komt doordat ik opgegroeid ben in een huis waar heel veel ruzies waren. En ik heb ook veel moeite met liefde opbouwen omdat ik gezien heb van; het gaat kapot."

Dave was 7 en Joey was 12 toen hun ouders uit elkaar gingen. Joey: "Ik voelde me meteen verantwoordelijk voor alles, een soort tweede vader voor Dave. Mijn moeder en ik zijn na de scheiding alleen maar verder uit elkaar gegroeid. Op een gegeven moment ben ik zelfs uit huis gegaan en bij mijn vader gaan wonen. Toen zijn Dave en ik ook nog heel lang gescheiden geweest. Ik los alles zelf op in het leven. Ik heb in mijn relatie echt moeten leren om je emoties te bespreken en dat ruzies er ook mogen zijn. Ik was echt bang om ruzies te hebben want ik dacht, als je ruzie hebt dan is het klaar."

Ondanks het zware thema, moet het toch ook gewoon een leuke avond worden. Joey: "We zouden niet door zijn gegaan met de volgende voorstelling als het geen hele leuke avonden waren en dat er heel veel gelachen werd. Maar we proberen echt wel ook die pijnlijke thema's te pakken die wij hebben meegemaakt en daar de creativiteit en de humor in op te zoeken."

 

De voorstelling was afgelopen donderdag te zien in de kleine zaal van De Kring. Sommige grappen waren best aardig, maar er zat te weinig samenhang in om lang te boeien. Met bijna twee uur speeltijd was de voorstelling aan de te ruime kant. De 'Stille oorlog' van Joey & Dave sleept een half uur te lang voort. Na de onsmakelijke scène met een bitterbal hadden ze er een punt achter moeten zetten. Wat daarna nog kwam, deed slechts afbreuk aan het geheel.

 

FOTO: JAAP REEDIJK

 

Terwijl een grote groep scholieren zich in de grote zaal van De Kring vergaapten aan de toneelklassieker 'Hamlet' bracht het vijfkoppige gezelschap Zoutmus woensdagavond in de kleine zaal zoals we van hen gewend zijn een ode aan de zotheid. Feest, absurditeit en lol zonder doel, dat ik ook waar het in deze productie om draait, tot grote hilariteit van het publiek dat elke grap beloonde met een dikke lach, niet zelden overgaand in aanhoudend gehinnik. In deze voorstelling combineert het jolige vijftal een verjaardag met een keur aan muzikale variaties die ze overtuigend en vol schwung op verschillende instrumenten en met veel plezier spelen, uiteraard overgoten met theatrale sketches met als hoofdingrediënt een absurdistische inslag. Een ongemakkelijke kringverjaardag waarbij de gasten op een bizarre manier met elkaar in gesprek gaan (Bent u jarig? / Nee, ik ben op tijd, Hebt u een hoofd? / Nee, ik heb alleen een gezicht), een winkelmedewerker die als cadeau voor zijn klant een kat inpakt, een verjaardag waarbij de gastheer constant over zijn rok struikelt en de gasten elkaar schreeuwend in elkaars gezicht begroeten, iemand die als een blinde olifant een verjaardagsfeest ineens terroriseert, en een verjaardagscowboy die iedereen die jarig is, neerschiet, en hoe je geproduceerd gezang met een gootsteenontstopper weet te ontregelen – de collectiefleden hebben ideeën genoeg. En dat alles laten ze met grenzeloze hartenlust los op het publiek. Er zijn saaiere avondjes theater denkbaar. Wie na afloop op zoek gaat naar de 'moraal van het verhaal' komt bedrogen uit. We leven zeker nu Trump weer aan de macht is, in een absurde- en onvoorspelbare wereld en dat hebben de vijf heren puntig vertaald naar het podium. Zoutmus heeft zijn naamsbekendheid en reputatie grotendeels via het theater opgebouwd. Met die pakkende naam zou je ook in culinair opzicht iets moeten doen. Maak daar ook letterlijk een lekker hapje van dat de tong streelt. De ogen en oren van de bezoeker zijn immers in die zeven kwartier durende voorstelling al genoeg aan bod gekomen. 'Vieren met zijn vijven' smaakt net als zijn twee voorgangers naar meer en dat mag bij het verlaten van de zaal gerust ook in de maag worden gevoeld. Het zal daar zeker niet 'zwaar liggen' (zwaar op de maag, voelt u wel!). Toen ik de frontman daar na afloop over aansprak, beloofde hij plechtig dit idee in de groep te gooien. Dus wie weet, wordt de titel van het vierde programma wel zoiets als 'Hapklare brokjes Zoutmus als toetje'. En valt de smaak wat tegen, dan mag je van de toeschouwers verwachten dat ze dit voor lief nemen en geen zout leggen op dit hapje zoutmus.

 

 FOTO:  HANS BODDEKE.

  

De datum zondag 21 september moet wat burgemeester Mark Buijs en wethouder Evelien van de Star betreft in iedere Roosendaalse agenda muurvast worden gezet. Dit is bij voorbaat een historische datum, want op deze dag wordt voor de eerste keer 'De Dag van Roosendaal' gehouden. Dit betreft een groots en breed opgezet evenement waarin voormalige activiteiten als de Culturele Manifestatie en het Roosendaals Treffen zijn gebundeld. Als een van de extra pijlers is daar de wandelmarathon 'De Roos van Roosendaal' aan toegevoegd. Alles wat Roosendaal een goed hart toedraagt, doet er verstandig aan minstens 'drie weesgegroetjes' te bidden voor mooi en zonnig weer, want er is geen uitwijkmogelijkheid gepland. De vraag is of dat verstandig is. Lijkt mij niet, want menigeen denkt nog met treurige gevoelens terug aan de dag dat het Roosendaals Treffen definitief moest worden afgelast vanwege aanhoudend noodweer. Burgemeester Mark Buijs heeft er echter alle vertrouwen in dat de weergoden Roosendaal op 21 september gunstig gezind zijn.

 

Verbinding en ontmoeting, daar draait het bij dit nieuwe evenement in de visie van de burgemeester om. 'Begin dit jaar maakte ik voor het eerst kennis met de nieuwjaarsreceptie in Het Huis van Roosendaal. Ik heb daar veel interessante inwoners van de stad voor het eerst ontmoet. Dat smaakte naar meer. Uiteraard is het gemeentehuis niet berekend op een al te grote toeloop en daarom zochten we binnen het College van B&W naar nieuwe wegen om dit streven - verbinden, verbreden en ontmoeten - nog meer accent te geven', aldus Buijs. De nieuwjaarsreceptie komt vanwege 'De Dag van Roosendaal' met ingang van 2026 eveneens te vervallen. Om zoveel mogelijk mensen en organisaties bij dit evenement te betrekken, is er een overleggroep in het leven geroepen. 'We zullen op deze dag met trots laten zien wat Roosendaal allemaal te bieden heeft. En dat is heel wat. Zo komt er een muziekfestival in hartje Wouw, het openluchttheater in Nispen doet ook mee. Vroeg op pad gaan is daarom dringend aan te raden, want op die manier haal je zoveel mogelijk uit deze bijzondere dag', aldus wethouder Evelien van der Star. Ze heeft er alle vertrouwen is dat 'De Dag' een succes wordt. 'A star is born', zullen we maar denken. Van de Star: 'De viering van Roosendaal 750 jaar in 2018 verliep in alle opzichten naar wens. Dat was uitermate bemoedigend en voor het College een reden om hier op voort te borduren'. Het feestterrein in Roosendaal zelf bestaat grofweg uit hartje stad, te weten de Markt, Nieuwe Markt, Domineestraat, het plein voor het Huis van Roosendaal en wellicht een gedeelte van de Molenstraat. Een en ander hangt af van de belangstelling om te participeren in dit ambitieuze project. Hoe het terrein wordt ingedeeld is nog ongewis. 'Het kan zijn dat bepaalde activiteiten worden geclusterd, bij voorbeeld sport bij sport en cultuur bij cultuur. Maar ook dat hangt af van het aantal aanmeldingen', vult kabinetschef Corné Rommens aan. De campagne om zoveel mogelijk instanties en verenigingen warm te laten lopen voor dit project start op 15 april. Ook via het eigen informatie-orgaan Stadserf zal ruime aandacht worden besteed aan 'De Dag van Roosendaal'. Nu maar hopen op goed weer die 21e september. Gezien het overweldigende aanbod (nu nog op papier) was het mijn inziens toch verstandiger geweest om 'Het weekeinde van Roosendaal' te organiseren, een soort spreidingswet, zeg maar, maar dan voorzien van een vrolijke noot.

 

FOTO-ARCHIEF JAAP PLEIJ - Het Roosendaals Treffen gaat samen met de Culturele Manifestatie op in 'De Dag van Roosendaal'. Het ligt in de bedoeling om deze dag ieder jaar rond eind september een plek te geven op de evenementenkalender. De 'Kick-Off' (zie foto, Trefzeker) is dit jaar op zondag 21 september.

 

Het Roosendaals Toneel stond het afgelopen weekeinde twee keer in de kleine zaal van De kring met de voorstelling STYX, wat gebaseerd is op 'Het Zelfmoordbos' van Luuk Hoedemaekers. Het stuk waar het RT voor heeft gekozen is gesitueerd aan de oevers van deze mythische dodenrivier.

De uitgebreide spelersgroep neemt de toeschouwers mee naar een goedlopend hotel in dit allesbehalve vrolijk stemmende gebied. De gasten zijn daar dan ook met een speciale bedoeling. Hun verblijf mag niet langer duren dan drie dagen, in die tijd worden ze geacht zichzelf van het leven te hebben beroofd. Op welke manier mogen ze zelf bepalen. Zo zien we het personage Roberto, krachtig vertolkt door Rini Jongeneelen voortdurend rondlopen met een stuk touw in de vorm van een strop. Roberto is sinds kort weduwnaar en zonder zijn lieftallige echtgenote heeft het leven voor hem geen zin meer. Een herkenbaar thema.

 

Veel lotgenoten zullen er zo over denken. Toch bedenkt hij zich kort na aankomst en maakt hij aanstalten om te vertrekken. Voor hem is er echter ook letterlijk geen weg meer terug. Wie zich inschrijft voor de ultieme beleving in dit duivelse hotel, verbrandt daarmee alle schepen automatisch achter zich. Zijn huis is leeggeruimd, de huur opgezegd, allemaal 'service' van het hotel. Zo heeft iedereen wel zijn eigen persoonlijke reden om er een punt achte zetten. Zoals die eens zo gevierde zangeres die nu zonder haar moeder, haar enige steun en toeverlaat, verder moet in het leven. Maar daar past ze voor. Omdat velen er zo over denken, is de wachtlijst voor dit hotel bijzonder lang. 'Er is weer een kamer vrij', klinkt het van tijd tot tijd cynisch uit de mond van de strenge, kille directrice. Het is dan ook een komen en vooral 'gaan' van mensen die op zoek zijn naar een waardig einde. Hier wreekt zich weer eens het feit dat het wetboek geen humaan euthanasiebeleid kent. Geen idee of het zo bedoeld is, maar voor mijn gevoel was hier sprake van een wenk richting politiek. Gun een ieder een waardig levenseinde op het moment waar de betrokkene zelf voor kiest, zonder bemoeienis van buitenaf. Alle spelers hebben zich goed ingeleefd in hun rol, zo bleek al snel. Rini Jongeneelen en Ad Stofmeel (als het personage Michaël) waren door hun krachtige spel goed verstaanbaar, maar dat gold helaas niet voor diverse andere acteurs. Op dat aspect had de regisseur best wat meer nadruk mogen leggen. Een toneelstuk, zeker van deze lading, staat of valt met een goede verstaanbaarheid en een duidelijke dictie. Ik vond het ook geen goed idee om een pauze in te lassen. Dat kwam de concentratie en de focus op de inhoud niet ten goede. De lengte van het stuk gaf daar ook geen aanleiding toe. 'Styx' werd door de regisseur in overleg met de spelersgroep gekozen uit drie inzendingen. Dit verhaal bleek namelijk de meeste reacties bij de cast op te roepen. Bovendien achtte de groep het belangrijk om een veel te lang heersend taboe te doorbreken. Het verbinden van mensen en emoties werd de opdracht die het Roosendaals Toneel zichzelf gaf. In die missie is het gezelschap ruimschoots geslaagd. .Mede gezien de reacties van het publiek in de pauze en na afloop. Die waren overwegend zeer positief. Ondanks de dodelijke lading is STYX een levendige vertoning. Tijdens het kijken vroeg ik me constant af hoe mijn veel te vroeg overleden collega Herbert Mouwen over dit stuk geoordeeld zou hebben. Helaas moeten we zijn altijd boeiende recensies al veel te lang missen. Een eeuwig gemis!

 

Een vader bezoekt zijn volwassen zoon in het skigebied waar die werkt. De poging hun relatie te lijmen loopt uit op een verraderlijke ski-afdaling. Het bezoek van pa aan het skigebied in de Alpen waar zijn zoon als skileraar werkt, verliep toch al niet bepaald soepel. Sinds het overlijden van Reins moeder, die duidelijk het bindmiddel van hun relatie vormde, is alles in hun relatie stroef, en Rein zit eigenlijk sowieso niet te wachten op indringers in de cocon die hij hier hoog in de bergen voor zichzelf heeft gecreëerd.

 

Vader en zoon worden in 'Alpha' van Jan-Willem van Ewijk gespeeld door vader-zoon-duo Gijs en Reinout Scholten van Aschat. . Er zijn onderhuidse spanningen, speldenprikjes in bijzinnetjes tijdens ogenschijnlijk onzingesprekjes, en explosieve ruzies die direct ook weer weggeslikt worden. Dat de personages die zij spelen hun eigen namen dragen, lijkt een extra uitnodiging ernaar te gissen welke aspecten van hun relatie ze in de film verwerken.

.

Voor Van Ewijk is het voor het eerst dat hij met zulke ervaren acteurs werkt, na drie films met niet-professionele spelers. Dat is te merken, zowel in positieve als negatieve zin. De Scholten van Aschats zijn de sterkste troef van Alpha., maar daaromheen lijkt iets van de zoekende losheid die Van Ewijks eerdere films zo prettig eigenzinnig maakte ervoor te zijn opgeofferd. En waar in de apotheose van de film, wanneer een al te ambitieuze ski-afdaling vader en zoon noodlottig dreigt te worden, geprobeerd wordt de spanning op te voeren, doet het scheiden van de personages de film behoorlijk dood vallen. Dat gedeelte is veel te langdradig uitgesponnen. De afronding van het verhaal is weinig bevredigend.

 

De massieve, onvermurwbare Alpen zorgen shot na shot voor visueel geweld – zeker in het bijna vierkante beeldformaat dat Van Ewijk en cinematograaf Douwe Hennink kozen. Je vraagt je als Nederlander af wat je landgenoten in hemelsnaam te zoeken hebben in zo'n koud en kil oord, waar menselijke warmte ook ver te zoeken is. Het is jammer dat alleen de internationale gedeelten ondertiteld zijn. Dat is duidelijk een geval van misplaatste zuinigheid. De gesprekjes tussen vader en zoon zijn nauwelijks te verstaan, een euvel dat kenmerkend is voor menig Nederlandse film. 'Alpha' is in deze regio alleen nog te zien op woensdag 9 april in Cine-Service Etten-Leur, aanvang 20.00 uur. Zondag gezien in City-Cinema (Cinema Paradiso).

 

Deze film, afgelopen vrijdag gezien in City-Cinema en daar nog te zien op woensdag 9 april (20.00 uur, Cinema Paradiso), kan beschouwd worden als een op locatie gefilmde ode aan de inspirerende kracht van kunst.

Elke zes maanden voeren de gevangenen in de Sing Sing Correctional Facility, een hoog beveiligde gevangenis voor mannen in de staat New York, een nieuw toneelstuk op. De meesten zitten een levenslange gevangenisstraf uit. Tijd hebben ze genoeg. Een uitstekende manier om de gevangenen structuur en verlichting te bieden, zo blijkt al snel uit het verhaal.

 

Dat de gevangenis bij uitstek een plek is om te acteren, daar laat de film geen twijfel over bestaan. Divine Eye (ex-gedetineerde Clarence ‘Divine Eye’ Maclin), de harde drugsdealer en nieuwste aanwinst van de theatergroep, is daar het bewijs van. Wanneer hij meesterlijk inspeelt op de angsten van een andere nieuwe gevangene om zo zijn eigen positie te verzekeren, doet hij dat met de verve van een doorgewinterd acteur. Maar ook het moreel verheven karakter van Divine G (Colman Domingo), de oprichter en steracteur van de groep, blijkt een soort act te zijn. Dat wil niet zeggen dat hij de boel misleidt. Hij doet alsof, maar ook weer niet.

 

De bezielde schrijver Divine G, veroordeeld voor een misdaad die hij niet heeft begaan, doet continu het goede in een omgeving die het slechtste in mensen naar boven haalt. Het goede doen wordt hier niet zozeer neergezet als een reflectie van iemands karakter, maar als een keuze die je constant moet maken. Divine G’s zachtaardigheid is een daad van verzet in een oneerlijk systeem, maar het is net zozeer een rol die hij vertolkt – niet minder dan Divine Eye’s meedogenloze drugsdealer. In de film wordt duidelijk dat acteerwerk iets niet minder echt maakt. Integendeel, elke keer dat je in een rol stapt, kies je ervoor om jezelf een beetje te veranderen.

 

De film zelf is een reflectie van deze wonderlijke combinatie van realiteit en kunst. Gefilmd op korrelig, warm 16mm en met een cast die bijna volledig bestaat uit voormalige gevangenen die zichzelf spelen, is Sing Sing bewijs dat we door kunst onze omstandigheden kunnen overstijgen.

De film begint na de succesvolle uitvoering van A Midsummer Night’s Dream door de theatergroep. Ze staan even stil bij hun prestatie, maar de zoektocht naar hun volgende project begint meteen. Divine G stelt voor een zelfgeschreven tragedie op te voeren, maar Divine Eye overtuigt de groep dat een komedie beter past. Hij pitcht een idee gebaseerd op de gezamenlijke wensen van de gevangenen. Het wordt een tijdreis met piraten, gladiatoren, Freddy Krueger en zelfs Shakespeare. En dan kaapt Divine Eye ook nog de rol van Hamlet, de tragische rol waar juist Divine G zijn oog op had laten vallen.

.

 

Het college van burgemeester en wethouders heeft samen met Stichting Dorpshuis Nisipa, Stichting Wit Gele Kruis Nispen en Sint Norbertus Parochie een belangrijke stap gezet in de realisatie van een multifunctioneel centrum in de monumentale kerk van Nispen. Donderdag is het voorstel voorgelegd aan de gemeenteraad. Dit voorstel komt voort uit een grondig haalbaarheidsonderzoek en sluit aan bij de wensen van zowel het college als de brede werkgroep van Nispen. Het plan creëert ook extra ruimte voor woningbouw en versterkt de leefbaarheid en toekomstbestendigheid van het dorp.

“Dit plan zorgt niet alleen voor het behoud van de dorpskerk als middelpunt van Nispen, maar zorgt ook voor een algehele kwaliteitsimpuls voor het dorp”, stelt wethouder Evelien van der Star.

 

Op 9 februari 2023 heeft de gemeenteraad het college verzocht om meerdere opties voor de realisatie van een multifunctioneel centrum in Nispen te onderzoeken. Uit het onderzoek, uitgevoerd door bureau Fakton, blijkt dat het zogenaamde ‘versoberde plan’ de voorkeur geniet. Dit plan is getoetst op ruimtelijke, juridische en financiële haalbaarheid door vertegenwoordigers van de gemeente Roosendaal, Stichting Dorpshuis Nisipa (Nisipa), Stichting Wit Gele Kruis Nispen (WGK) en de Sint Norbertusparochie. Alle betrokken partijen ondersteunen de keuze voor dit scenario.

 

Concreet houdt het versoberde plan in dat de gemeente Roosendaal de monumentale kerk aankoopt en vervolgens verbouwt tot een multifunctioneel centrum. Na de verbouwing wordt het pand verhuurd aan Stichting Dorpshuis Nisipa, die het centrum zal beheren en exploiteren voor de dorpsgemeenschap. Deze ontwikkeling biedt niet alleen nieuwe mogelijkheden voor culturele en sociale activiteiten, maar draagt ook bij aan de oplossing van de woningnood in Nispen. De vrijkomende ruimte op de oude locaties van Nisipa en het WGK kan namelijk worden ingezet voor woningbouw.

De realisatie van het multifunctioneel centrum zorgt voor een belangrijke kwaliteitsimpuls voor Nispen. Hiermee wordt midden in het dorp een moderne, duurzame en veelzijdige ontmoetingsplek gecreëerd, waarbij het karakteristieke kerkgebouw behouden blijft.

Wethouder Van der Star benadrukt: “Dit is een prachtig voorbeeld van hoe we met respect voor het verleden werken aan de toekomst van Nispen. De monumentale kerk blijft het hart van Nispen, terwijl we tegelijkertijd ruimte creëren voor woningbouw en ontmoetingsmogelijkheden. We hopen dat dit voorstel bewoners, verenigingen en organisaties in Nispen motiveert om met ons mee te bouwen aan de leefbaarheid in het dorp.”

Frank Kesteren, voorzitter van Stichting Dorpshuis Nisipa, deelt: Wat dit bijzonder maakt, is het domino-effect dat in gang wordt gezet: de verhuizing naar de kerk als multifunctioneel centrum. Behoudt historisch erfgoed, de school en het openluchttheater blijven toegankelijk. De twee strategische locaties benutten voor woningbouw, om starters te behouden, doorstroming te stimuleren en senioren kunnen in Nispen blijven. Binding met Nispen is een vereiste. Dit is belangrijk voor de leefbaarheid en toekomst van ons dorp.”

 

De raad zal in de komende periode een besluit nemen op het voorstel van het college om middelen beschikbaar te stellen voor de realisatie van een multifunctioneel centrum te Nispen. Daarnaast zal de raad zich uitspreken over de tussen betrokken partijen gemaakte afspraken.

.

 

In het Vlaamse wielerprogramma 'Vive le Vélo' beleefde Tom Waes afgelopen maandag zijn eerste media-optreden sinds zijn bijna fatale crash op de Ring van Antwerpen enkele maanden terug. De bekende televisiemaker reed onder invloed van 2,44 promille, wat gelijk staat aan 14 glazen bier. Bij de crash liep Waes diverse botbreuken en zware hoofdwonden op. Hij lag zodanig in kreukels dat hij lange tijd uit de roulatie was. Omdat het om een eenzijdig ongeval ging, was hij vervuld van schaamte. Daarvan betuigde hij uitvoerig spijt in het interview. Maar dat ging voor AD-columnist Angela de Jong lang niet ver genoeg. Ze doopte haar toch al giftige pen nog dieper in het vitriool en 'presteerde' het om de volgende woorden op te schrijven.

 

'Na zo'n ongeluk, waarbij je alleen maar God op je blote knieën kunt danken dat je niemand hebt doorgereden, ga je toch niet als eerste in een wielerprogramma zitten. Kies voor je eerste media-optredens het meest kritische podium dat je kan vinden. Met een interviewer van wie bekend is dat hij zijn gasten flink aanpakt. En ga daar volledig met de billen bloot (, kritische interviewers, zijn die er wel in Vlaanderen?)'. Vertel hoe stom je bent geweest, hoe onverantwoord. Spaar jezelf niet', fulmineerde ze er lustig op los, waarbij ze ook nog eens de nergens op slaande vergelijking trok met Glennis Grace die volgens Angela 'Ranking The Stars' gebruikt om zichzelf weer in de picture te manoeuvreren. Kennelijk kreeg Angela, die schaamteloos aanschuift in iedere talkshow die haar maar (om onbegrijpelijke) reden wil hebben, bij het aanhoren van Waes een enorme waas voor ogen die haar volkomen uit het lood sloeg en haar verleidde tot dit ongekend staaltje 'grensoverschrijdend schrijfgedrag'. Het wordt hoog tijd dat de hoofdredactie van het AD Angela eens tegen zichzelf en vooral tegen de kijker in bescherming gaat nemen. Een tijdelijk verbod om televisie te kijken met de nadrukkelijke opdracht om zelf een leven te creeëren lijkt mij de beste remedie voor Angela, want deze column valt duidelijk in de categorie 'eens maar nooit weer'. Waes klonk uitermate oprecht in dit interview en ongetwijfeld heeft hij zijn lesje nu wel geleerd, wat hij ook zelf aangaf.

 

 

Een klein select gezelschap heeft dinsdagavond onder het genot van een bij de ingang verstrekt drankje de filmische opvoering van Puccini's beroemdste opera 'Turandot' in City-Cinema bijgewoond. Door de lange pauzes en de overdadige interviews rond de daadwerkelijke voorstelling was het met ruim drie uur een lange zit, maar het vertoonde spel was zeer de moeite waard. De aria 'Nessun Dorma' (Geen slaap!) uit het derde bedrijf is één van de bekendste en meest succesvolle muziekstukken. Tenor Luciano Pavarotti maakte hier zo ongeveer zijn persoonlijke lijflied van. Het komt uit de scène waarin de furieuze Turandot gelast dat niemand mag gaan slapen, voordat de naam van de onbekende prins is ontdekt. Dat gaat met de nodige terreur gepaard.

 

Turandot gaat over een ijzige Chinese prinses, die volgens de wet moet trouwen met een koninklijke pretendent die drie raadsels kan oplossen. Als hij faalt, gaat zijn hoofd eraf. De vreemdeling, een onbekende prins, wil ondanks alle waarschuwingen toch in het huwelijk treden met de wrede prinses Turandot. Dit ondanks de smeekbeden van zijn oude vader en de lieflijke slavin Liù, die van de prins houdt sinds hij één keer naar haar heeft geglimlacht en die zelfs bereid is haar leven voor hem te geven. De drie hovelingen, met de Disney-achtige namen Ping, Pang en Pong, worden hier grandioos gespeeld, het drietal is grappig, vooral vanwege hun ironische inslag.

 

De vader van Turandot is in deze productie slechts kort in beeld, hij komt af en toe uit de lucht zakken om te zien hoe de hofmakerij verloopt. Prinses Turandot verschijnt pas in de tweede akte ten tonele, maar haar masker laat ze letterlijk en figuurlijk niet vallen. Pas aan het slot van de slotakte laat ze haar ware aard zien. De opera blijft zoveel mogelijk in de geest van Puccini. Van het door diens te vroege dood onafgemaakte slot is aan de hand van Puccini's laatste schetsen wel een slotnummer gemaakt, waarin de melodie van 'Nessun Dorma' even in doorklinkt. De laatste in deze reeks filmische opera's is 'Die Walkure', die geprogrammeerd staat voor 14 mei in City-Cinema.

  

Met het hijsen van de vlag door wethouder Evelien van de Star op het plein voor het Huis van Roosendaal is woensdagochtend Wereldautismedag met als thema 'Een andere manier van denken' van start gegaan. De gehele week zijn er landelijk activiteiten waarbij mensen met autisme centraal staan. Het gehele Roosendaalse programma is terug te vinden op de website van City Marketing Roosendaal.

 

Evelien van de Star, die binnen het College van B&W is belast met 'inclusie', zei alvorens de vlag de lucht inging letterlijk en figuurlijk ruimte te willen geven aan mensen met autisme. 'Het is heel belangrijk dat we met tal van activiteiten werken aan bewustwording, want het is nogal wat als je met autisme door het leven moet gaan. Het woord 'inclusie' houdt ook in dat iedereen op zijn of haar manier mee kan doen in de samenleving'. Aansluitend declameerde Eefke Heirbaut een zeer persoonlijk gedicht waarin ze aangeeft hoe ze in het leven staat. Helaas werd de voordracht regelmatig gehinderd door voorbij razend verkeer. 'Vaak heb ik het gevoel dat ik een rol speel als ik me tussen andere mensen meng. Lang voelde ik me ook niet thuis in vriendengroepen. Ik gedraag me anders, ik ben in de ogen van velen ook wat buitensporig gekleed. Maar gelukkig heb ik het een plaats kunnen geven in mijn leven'. Na het officiële gedeelte werd de bijeenkomst voortgezet in de B652-ruimte op de begane grond in het gemeentehuis, waar een kleine expositie met creatieve uitingen van mensen met autisme is ingericht onder de noemer 'Ik ben ik'.

 

Sinds 2008 wordt er op Wereldautismedag extra aandacht geschonken aan dit thema. Internationaal heet deze dag Autism Awareness Day'' . In Nederland spreken we volgens de belangenvereniging in plaats van ‘awareness’ liever van ‘acceptance’. 'Waar bewustzijn vooral gaat over de weet van het bestaan van iets, willen wij graag een stapje verder gaan: acceptatie. Pas als we autisme echt begrijpen, kunnen we ervoor zorgen dat de maatschappij wat toegankelijker wordt voor wie dat nodig heeft. Met acceptatie uiten we dat we niet enkel verschillen hoeven te belichten, maar vooral accepteren dat deze er zijn. Een belangrijk onderdeel van acceptatie is erkennen dat autisme met je meegroeit en bij elke levensfase weer nieuwe moeilijkheden met zich meebrengt waarin je jezelf opnieuw moet leren kennen. De laatste jaren zien we overigens dat hoewel acceptance weliswaar beter is dan awareness, er vanuit de autistische gemeenschap steeds meer opgeroepen wordt tot meer dan dit. Omarmen is nog mooier dan accepteren'.

  

Wielrenner Eddy Merckx was voor Belgiè wat Johan Cruyff was voor Nederland. Het absolute sporticoon. De eerste is nog onder ons, de laatste helaas sinds bijna tien jaar niet meer. Over het leven en carriére van Cruyff is jaren geleden een documentaire gemaakt. Merckx doet wat betreft nu ook niet voor hem onder. Begin dit jaar leverden Christophe Hermans en Boris Tilquin een film af onder de titel 'Merckx'. De Frans, Nederlands, en Italiaans gesproken film was maandag 31 maart te zien in City-Cinema, die via Cinema Paradiso bij hoge uit zondering op een maandag werd vertoond. Dit was tevens de laatste vertoning in West-Brabant.

“Hij was een beest, een écht beest”, beweert de Italiaanse wielrenner Felice Gimondi in 'Merckx' over zijn gevierde Belgische concurrent. Die woorden contrasteren met de Eddy Merckx die documentairemakers Boris Tilquin en Christophe Hermans in hun film opvoeren. De wielrenner, die tussen 1969 en 1974 vijf keer de Ronde van Frankrijk won, manifesteert zich in de eerste scène uit de film – hij is dan 23 jaar jong – als een charismatisch atleet. Enkele scènes verderop vertelt hij over zijn ambities: “Ik probeer zo min mogelijk tijd te verspillen, want verloren jaren haal je niet meer in. Dus ik probeer niet te treuzelen.”

In Merckx’ bespiegelingen zit een zekere nederigheid besloten die diametraal staat op de bijnamen die hij kreeg. ‘De kannibaal’ was misschien wel zijn bekendste geuzennaam. Toepasselijk in die zin dat hij gedurende zijn hoogtijdagen, tot grote ergernis van de niet-Belgische pers, als een veelvraat alles won wat er te winnen viel. Tilquin en Hermans tonen in vele scènes hoe dat er uitzag, met een groots sportman die gedurende bergetappes losbrak van het peloton en kilometers alleen voortploeterde op mistige bergtoppen.

 

De mythe is nog springlevend, lijken de makers te insinueren. Onderdeel van die mythe is ook de illusie dat de wielrenner zich niet schuldig maakte aan dopinggebruik, ondanks het feit dat hij zelf in 2007 bevestigde tijdens wielerkoersen weleens pemoline – een middel dat het zenuwstelsel stimuleert – tot zich te hebben genomen. Merckx wordt in juni 1969 voor het eerst betrapt op doping, tijdens de Ronde van Italië. Tijdens een beroemd radio-interview, dat ook werd gefilmd, mekkert een wenende Merckx dat hij onschuldig is. De levende legende werd later nog twee keer gesnapt.

Maar de mythe boette niet aan kracht in, zeker niet in België. De spannende synthesizersoundtrack, die klinkt onder zinderende archiefbeelden van afdalingen, bevestigt dat nog eens. De film laat zien hoe die mythe ontstond. Omstanders van een wielerkoers ergens in de jaren zestig omschrijven Merckx als “een ambassadeur van België”. Het maakt niet uit of hij “Waals of Vlaams is”, merkt een ander op. Hij is van ons, lijken ze te zeggen.

Ironisch genoeg, en dat zullen Tilquin en Hermans niet zonder reden hebben gedaan, passeert in hun film ook een scène over Merckx’ dieet de revue. ‘De kannibaal’ at natuurlijk geen mensenvlees. Integendeel: hij fokte duiven die zijn moeder voor hem klaarmaakte – misschien wel zodat hij nog sneller over het asfalt kon vliegen. Uiteindelijk was Bernard Thevenet de enige die hem in 1975 in de Tour De France kon verslaan. Tegen beter weten en de adviezen van de doktoren in fietste Merckx de ronde wel uit ondanks zware verwondingen die hij onderweg had opgelopen. Hij rekte zijn wielercarriére nog tot 1978, maar opzienbare successen heeft hij in die laatste jaren niet behaald. Zodoende bleef zijn aantal Tour-De-France overwinningen steken op vijf. Pas in de jaren negentig werd dit record verbroken door Lance Armstrong die zeven keer de eindoverwinning opeiste. Vanwege aangetoond dopinggebruik moest hij al die titels jaren later echter inleveren. Daar wordt door menig wielerkenner nog steeds schande van gesproken, want ook degenen pal achter Armstrong in het eindklassement werden ontmaskerd als dopingzondaar.

 

Waar heb ik nu eigenlijk naar zitten kijken?'. Zo vragen Carlie Spruijt en Eva Opperman zich namens het publiek af aan het slot van de voorstelling 'Verzingeving'. Nou, naar een gepaste mix van zingeving en verzinnen, want het is best origineel hoe ze met dit toch wat delicate onderwerp 'zingeving' omgaan. Carlie Spruijt en Eva Opperman vormen sinds ze elkaar tegenkwamen op hun theateropleiding een cabaretduo. Ze stonden tien jaar geleden in de halve finale van het Groninger Studenten Cabaret Festival en maakten sindsdien twee programma’s. Ze zijn inmiddels vooral bekend van hun parodieën en liedjes op TikTok en Instagram waar ze tienduizenden volgers hebben. Maar dat is iets wat aan mij volkomen voorbij is gegaan. Zal wel een kwestie van leeftijd zijn.

 

Na een lekker vet aangezet openingsnummer waarin de dames verkondigen dat ze hun te hooggespannen toekomstverwachtingen hebben ingeruild voor een degelijk huisje-boompje-beestje-bestaan (met een centrale rol voor de staafmixer, tevens een aangenaam lichtpuntje in het sobere bestaan), is direct de vrolijke- en optimistische toon voor deze voorstelling gezet. De dames zijn duidelijk goed op elkaar ingespeeld en uit alles blijkt dat ze goed hebben opgelet tijdens hun theateropleiding. De regie-aanwijzingen druipen er bij wijze van spreken van af, maar daarmee is niets ten nadele van deze frisse meiden gezegd. Hun stemmen harmoniëren ook heel mooi, net een vrouwelijke versie van Simon & Garfunkel. Beiden hebben 1993 als geboortejaar en ze kampen naar eigen zeggen nu al met een 'quarterlifecrisis’. Hun lichaamstaal duidt daar echter bepaald niet op. Gelukkig hebben ze het theater als uitlaatklep. Eva heeft een kind en een elektrische bakfiets, ze ruimt tijd in om de was op te hangen, en Eva leest ook nog eens de Libelles van haar moeder (waarschijnlijk vanwege Jan, Jans en de Kinderen). ‘Je hebt geen tinderdates meer, alleen nog maar playdates’, roept de gefrustreerde Carlie, die zelf van alles doet waar ze zelf geen zin in heeft om haar vriendje een plezier te doen. Zelf nemen ze hun dertigersproblematiek niet al te serieus, daar is in hun geval ook helemaal geen reden toe, maar voor het overwegend net zo jonge publiek leverde dat kennelijk herkenbare situaties op, want er werd zaterdag in de kleine zaal van De Kring volop gelachen om de geschetste situaties.

Hoeveel geld geef je per persoon uit aan een gezamenlijk cadeau? Bestaat er zoiets als de juiste reactie op elke opmerking of situatie? Met het woordje 'joh' kom je een heel eind, mits je de juiste toon weet aan te slaan. Maar dat wist ik als geboren Rotterdammer al lang. Is wat je op school leert relevant? Had je er niet veel meer aan gehad als je had geleerd hoe je een liefdesbrief schrijft dan hoe het Kofschip werkt? Als je opnieuw geboren zou worden, was je dan niet liever een man dan een vrouw geweest? Alle voor- en nadelen van het man of vrouw zijn werden tot in de kleinste details behandeld. Wat is het nut van een jumpsuit? Eva is er te lang voor en Carlie te klein.

 

Tsja, het valt niet mee om in dit preutse Neo-Victoriaanse tijdperk als dertiger door het leven te moeten gaan. Maar dames, troost je. Wij zestigers hebben het ook bepaald niet gemakkelijk. Het mooiste is al geweest en het ergste moet nog komen, passend onder woorden gebracht door Jan Rot in zijn hertaling van 'Yesterday when I was young'. Voor Spruit en Opperman liggen waarschijnlijk nog heel wat mooie dingen in het verschiet. Ik zie ze in ieder geval weer graag terug komen in de Kring. In hun vorige programma vroegen ze aan mij gezeten op de eerste rij waar ik hevig naar verlang. Mijn reactie varieerde van een supermarkt in de Roosendaalse binnenstad tot een goede rechtvaardige euthanasiewetgeving waarmee je heel wat onnodig leed kunt besparen. Daar zijn inmiddels diverse verlangens bij gekomen. Spruijt en Opperman snel terug zien is daar één van.

.

Foto: Jaap Reedijk

 

Nog steeds denken veel mensen dat wanneer Willem-Alexander en met hem de monarchie van het toneel verdwijnt er automatisch ter vervanging een presidentieel staatsbestel inclusief een gekozen president moet komen. Zo ook een briefschrijver afgelopen zaterdag in BN/DeStem. Dat is echter in het geheel niet nodig. Het alternatief is heel simpel: De minister-president (premier) wordt na zijn benoeming tevens staatshoofd van De Nederlanden (het 'Koninkrijk verdwijnt dus uit de officiële omschrijving). En klaar is Kees. Het land draait dan zonder enig mankement gewoon door en bovendien zou zo'n functie-opwaardering Dick Schoof ook meer aanzien binnen de Europese Unie geven. Hij kan dan op gelijke voet in gesprek gaan met onder anderen president Macron van Frankrijk. Ook voor de schatkist is dit een pure win-win-situatie. Weg zijn dan al die nutteloze koninklijke vergoedingen en zinloze staatsbezoeken die Willem-Alexander jaarlijks op kosten van de belastingbetaler aflegt en al die leeg komende paleizen kunnen dan mooi als museum dienst gaan doen. Hoe een overgang van de monarchie naar een premier-staatshoofd-stelsel geregeld kan worden, is te lezen in het boek 'Grondwet van de Republiek Nederland' van de auteurs D'Olievera, Klijnsma, Reestman, Vinken en Voermans. 

Opzij, opzij, ik heb ongelooflijke haast. Deze volzin van de tachtigjarige Herman van Veen spookte constant in mijn brein bij het aanschouwen van Tobi Kooiman vrijdagavond in de kleine zaal van De Kring. De bezoekers werd amper tijd gegund om de logica die Kooiman constant tentoon spreidde (goed) op zich te laten inwerken. Voordat je daar enigszins in was geslaagd, was de comedian al bezig met de afronding van zijn volgende punt. Kooiman is een 35-jarige, slungelachtige jongeman die dagelijks een worsteling met het leven aangaat. Voor zijn gevoel hoort hij nergens echt bij. Zelfs niet nu hij getrouwd is. Deze avond in De Kring vormde daar echter een uitzondering op. Tot zijn verbazing waren de kleedkamers onder in De Kring bij zijn binnenkomst vergeven van het kleine grut dat in de grote zaal een dansvoorstelling zou geven. Dat leek mij eerlijk gezegd ook geen goede combinatie. Van twee voorstellingen op een avond word ik sowieso altijd een beetje ongelukkig. Dat komt het comfort van de bezoekers bepaald niet ten goede. 'Ik vind het deze keer dus erg fijn om een hele avond bij jullie te horen', aldus Kooiman. Daarop volgden diverse verhalen die zijn einzelganger-gevoel moesten illustreren, zoals over de hipsterbuurt waar hij woont, zijn bezoeken aan de biologische supermarkt Ekoplaza, de frictie tussen wiskundigen en natuurkundigen. Is een samenleving nu juist gebaat bij veel of weinig regels?, vroeg hij zich ook publiekelijk af. Het antwoord zette het publiek uiteraard weer aan het denken. Op het podium stond prominent een piano, een opvallend requisiet in een verder vrijwel leeg decor. Wie verwachtte dat Kooiman zich deze avond ook van zijn muzikale kant zou laten zien, kwam bedrogen uit. Het instrument was slechts bedoeld om één grapje te kunnen maken. Eigenlijk zou je 'Best of 2' thuis nog eens na moeten kunnen lezen. In eerste instantie ontgaat je als bezoeker erg veel, dat zorgde bij mij toch voor een wat onbevredigend gevoel. Het Leffe-biertje in restaurant Over de Tong na afloop maakte vooral door het gezelschap waarin ik verkeerde gelukkig veel goed. De door Kooiman ontvouwde stof leende zich gemakkelijk voor een intense nazit.

 

FOTO: Tobi Kooiman filosofeert er net als in deel 1 lustig op los in 'Best of 2'.

 

Lofzang van Martine Bijl op professor Arnold Heertje die in 1981 stelde dat de Nederlandse economie geheel afhankelijk was van het zwart geldcircuit. Martine Bijl bracht dit lied ten gehore in haar televisieshow in aanwezigheid van de markante professor. Deze was zo trots als een pauw en draaide het lied in een radioprogramma dat hij eenmalig mocht presenteren. Deze satirische lofzang in terug te vinden op YouTube onder de noemer DANK U WEL, PROFESSOR HEERTJE. Het onderwerp kwam ter sprake na het optreden van comedian Kim Schuddeboom donderdagavond in de kleine zaal van De Kring. Zij was die avond ook te zien op de buis in het tv-programma 'Dit was het nieuws' (wordt vrijdagavond laat herhaald) . Daarin was vroeger Raoul Heertje, zoon van de professor, een van de vaste panelleden. En zo kwam het gesprek in restaurant Over De Tong op deze bijzondere ontmoeting tussen Martine Bijl en Arnold Heertje.

 

DANK U WEL, PROFESSOR HEERTJE

 

Professor Heertje, U bent werkelijk een genie

U schreef een boek over des lands economie

U zegt: wij drijven op het zwarte geldcircuit

En ik zeg: dank U wel, Professor Heertje

Want wie gebukt ging onder angst en schuldgevoel

Wijst op U en zegt: die man, die houdt het hoofd tenminste koel

Die zegt nu opgelucht: ik werk zwart voor 't goeie doel

En ik zeg: dank U wel, Professor Heertje

En ik herhaal het nog een keertje

Dus doe het maar zwart, Bart

'k Hoef geen bon, John

Zet het niet op de zaak, Sjaak

Maar pak het contant

Schrijf het niet op, Bob

Ja, pak het maar an, Jan

Want je doet het voor ons, Fons

Voor ons arreme land

Die laatste steunpilaar van drie maal tien miljard

Toe laat 'm staan en hou 'm sterk en hou 'm zwart

En reserveer een heel warm plaatsje in Uw hart

Voor onze econoom Professor Heertje

U met Uw tweede huis, Uw jacht in Vinkeveen

Komt de FIOD aan Uw deur, laat ze erin en zeg alleen

'k Hou met mijn zwarte geld dit arme land nog op de been

U kent dat boek toch van Professor Heertje

Nee? Nou, lees het dan een keertje

Dus doe het maar zwart, Bart

'k Hoef geen bon, John

Zet het niet op de zaak, Sjaak

Maar pak het contant

Schrijf het niet op, Bob

Ja, pak het maar an, Jan

Want je doet het voor ons, Fons

Voor ons arreme land

't Is gauw geleerd, Geert

Dacht je van niet, Piet

Doe gewoon maar je werk, Tjerk

En pak het contant

Dit is je kans, Hans

Ja, pak het maar aan, Daan

Zo is er nog hoop, Joop

Voor ons arreme land

Dank U wel, Professor Heertje

  

Wie wat bewaart, heeft wat. Toen ik mijn mailbox onlangs aan het opschonen was, trof ik een heel oud rondgezonden bericht aan met als titel DE GEOGRAFIE VAN DE HOMO SAPIENS. Eerder waarschijnlijk over het hoofd gezien bij het opschonen. Tevergeefs zocht ik naar de naam van de auteur, maar die was niet meer te herleiden. Ik vermoed dat het om een man van onbestemde leeftijd gaat. Lees en huiver!

 

Volgens de onbekende auteur is een vrouw tussen de 16 en 21 jaar te vergelijken met het Afrikaanse continent: wild met een natuurlijke schoonheid en vele mysterieuze, onbekende gebiedsdelen. Een vrouw tussen de 21 en 30 is als de Verenigde Staten: ontwikkeld en sterk economisch georiënteerd. Van 31 tot 35 is de vrouw als India: sensueel, ontspannen en zich bewust van haar schoonheid. In Frankrijk valt met name wat te beleven met vrouwen van 36 tot 40 jaar. Deze categorie wordt omschreven als: smakelijk rijp en een aangenaam gebied om te bezoeken. Een vrouw tussen de 41 en 50 is echter net als het vroegere Yoegoslavië: de oorlog is verloren, de schade van het verleden heeft sporen achtergelaten en het wordt tijd voor herstelwerkzaamheden. Tegenwoordig zou je bij deze omschrijving eerder aan de Gaza-strook en Oekraine denken. Van 51 tot 60 volgt dan Rusland: uitgestrekt en oncontroleerbaar, de kilte schrikt bezoekers af. Van 61 tot 70 weerspiegelt de vrouw Mongolië: een roemrijk verleden met grote veroveringen, maar helaas zonder toekomst. Vrouwen boven de 70 zijn tenslotte als Afghanistan: iedereen weet waar het ligt, maar niemand wil er naar toe. De mannen komen er in de ogen van de auteur daarentegen zeer bekaaid af. Zij zijn allen als de Verenigde Staten: bestuurd door een lul. Ik vraag me af welke president daarbij als voornaamste inspiratiebron heeft gediend. En uiteraard ben ik ook benieuwd of de auteur er nog steeds zo over denkt. Zo niet, dan staat in zijn (of haar) geval de tijd stil!

  

Nu voor- en tegenstanders van de terugkeer van de wolf in het Nederlandse landschap steeds nadrukkelijker hun hakken in het zand zetten, is het wellicht een aardig idee om de tv-serie 'De Wolvenman' uit 1974 met onder anderen Piet Hendriks, Mary Smithuysen, Rudy Falkenhagen en een piepjonge Monique van de Ven weer eens uit te zenden. De door Dick Walda geschreven televisie-serie van dertien afleveringen behandelt de dagelijkse problematiek van mensen in een grote stad in het begin van de jaren zeventig. De hoofdpersoon, Otto Atsman (Hendriks), is een gepensioneerde oppasser van een dierentuin waar hij verantwoordelijk is geweest voor de verzorging van de roedel wolven. Na zijn pensionering maakt hij een vervreemdingsproces door, zeer tegen de zin van zijn familie blijft hij het opnemen voor de wolf die in zijn visie de `underdog` onder de dieren is. Piet Hendriks kon dat in de serie heel mooi uitleggen aan een jong publiek en dat maakt 'De Wolvenman' nu best weer actueel. Het lijkt me een heerlijke ervaring om deze rasacteur weer eens terug te zien op de buis. Niet veel later excelleerde Hendriks in de tv-serie 'Man Alleen' met als enige metgezel zijn trouwe hond Jansen. Als man alleen had hij een oogje op zijn knappe buurvrouw, gespeeld door de onlangs overleden actrice Bruni Heinke. Ook deze serie is zeer de moeite waard om nog eens te herhalen.

.

 

In de intense thriller 'Novocaine' speelt Jack Quaid een jonge bankbediende, genaamd Nathan, die van een medische gril een wapen maakt om de vrouw van wie hij houdt terug te vinden. Het leeuwendeel van de grappen in de film 'Novocaine' van het regieduo Dan Berk en Robert Olsen komt voort uit het concept van de man die geen pijn voelt. Hoofdrolspeler Nathan mag dan geen geen pijn voelen, maar bij de argeloze toeschouwer, zoals uw verslaggever, komt het (zinloos) geweld gezien de sadistische aard van meerdere scènes toch wel hard binnen. Het regieduo biedt het publiek ouderwetse shoot-outs en vechtscènes, met echte stunts en een focus op pijnlijke details. Soms bedienen ze zich van clichés die een beetje filmliefhebber meer dan zat is. Of zouden er nog steeds mensen worden verrast wanneer een ogenschijnlijk uitzichtloze situatie opgelost wordt met een ‘onverwacht’ pistoolschot van buiten beeld? Lijkt mij niet. Te oubollig voor woorden. Minder geslaagd is ook een auto-achtervolging aan het slot die bij lange na niet spectaculair genoeg is om echt te verrassen.

 

Quaid (die met THE BOYS, SCREAM en COMPANION al een aardig rijtje interessante genretitels op zijn naam heeft) overtuigt als sukkelige grijze muis én als noodgedwongen actieheld. NOVOCAINE is in de verste verte geen erotische film, maar bevat wel een verleidingsscène die zeer geloofwaardig is. Eén scène slechts, maar dat is genoeg om de relatie tussen de hoofdpersonen emotioneel overtuigend te maken. Er is duidelijk sprake van chemie tussen Nathan en zijn prille liefde Sherry, een meisje dat sinds kort bij hem op de bank werkt en deze grijze muis zowaar tot een afspraakje weet te verleiden. Wanneer ze bij een bankoverval als gijzelaar wordt meegenomen, komt de antiheld in actie en brengt zichzelf vanwege zijn geklungel constant in problemen. De film is momenteel te zien in City-Cinema in Roosendaal.

.

 

Laatst trof ik in het gratis boekenkastje bij de Hema (waarover ik al eerder heb bericht) 'Hotel Babylon' aan. Hierin klapt een vrouwelijke hotelmanager in Londen die anoniem wil blijven (wat logisch is gezien haar schokkende relaas) uit de school over allerlei opmerkelijke gebeurtenissen die zij in haar vijftienjarige carrière heeft meegemaakt in vijfsterrenhotels als Claridge's, The Savoy, The Berkeley en The Four Seasons.

 

Het leven in hotels van dit niveau mag dan het aureool hebben van rozengeur en maneschijn, maar de realiteit is anders. In dit soort gouden kooien wordt er door de medewerkers volop geroddeld en gelachen over de vreemde gewoonten en eisen van met name de gasten van naam en faam. Zo keurde Madonna in haar glorietijd zes suites in een van de genoemde hotels af omdat de gordijnen haar niet bevielen. Tina Turner nam pas genoegen met de haar toegewezen kamers nadat de hele gang naar haar suite van levensgrote spiegels was voorzien. Celine Dion was zo verzot op een speciale salade aangekleed met pitabroodjes dat ze die bij binnenkomst in al haar toegewezen kamers wilde aantreffen. Johnny Depp en Kate Mos konden er toen het nog goed tussen hen was ook wat van. Zonder enige schroom bestelden ze 36 flessen champagne met een totale waarde van 15.000 euro ter gelegenheid van een privéfeestje op de kamer. Michael Jackson etaleerde ook hier zijn extreme gedrag. Hij nam zijn eigen kok mee die uitsluitend junkfood klaar maakte voor de gehele crew in de hotelkeuken. Van Frank Sinatra is bekend dat hij vijftig verschillende soorten sterke drank in zijn kleedkamer wilde hebben, zo klapte promotor Lou van Rees eens uit de school. Nederlandse artiesten stellen zich doorgaans heel wat bescheidener op. Zo verlangde Gerard Joling voorafgaande aan zijn optreden in het Roosendaalse Leysdream dat er in zijn kleedkamer bij aankomst enkele broodjes en flesjes fris klaarstonden voor consumptie. De auteur van 'Hotel Babylon' kreeg ook te maken met de leden van een rockband die ten gevolge van overmatig cocaine snuiven aan de diarree waren geraakt en de gordijnen vervolgens gebruikten als toiletpapier. Dat kun je je kennelijk permitteren als je 'stinkend rijk' ben, want hun smerige gedrag werd door het hotel bedekt met de mantel der liefde. Van wegsturen was geen sprake, daarvoor lieten ze het geld te gemakkelijk rollen in het hotel. Ik vroeg me bij het lezen af wat nu precies de oorsprong is van uitdrukkingen als 'rijke stinkerd' en 'stinkend rijk'. Geld daarentegen schijnt dan weer niet te stinken. Daar zit toch een discrepantie in.

 

Een hardnekkig verhaal wil dat rijke burgers en notabelen in de middeleeuwen in de kerk begraven konden worden als ze die wens te kennen gaven. Voor arme mensen was dat voorrecht niet weggelegd. Zij kregen buiten een plekje op het kerkhof, rijke mensen binnen in de kerk onder de vloer. Omdat de afdichting van de graven niet optimaal was, kwam de geur van het ontbindende lichaam de kerk binnen. Dit was tijdens de kerkdienst of mis te ruiken, en werd dan weggewerkt met wierook. Die verklaring klopt echter niet. De uitdrukking rijke stinkerd kwam in de middeleeuwen niet voor. De oorsprong van de persoonsaanduiding stinkerd dateert van de tweede helft van de 19de eeuw en gold als een belediging. De combinatie rijke stinkerd komt voor het eerst aan het eind van de 19de eeuw voor. Wikipedia stelt dat het mogelijk is afgeleid van stinkend rijk waarin stinkend een positief-versterkende betekenis heeft. Wikipedia weet het dus ook niet. Wat zou bovendien de ondergrens zijn voordat je jezelf als 'stinkend rijk' mag wegzetten?

 

Afgelopen vrijdag stond cabaretier/bartender Arjan Kleton met zijn programma 'Lomp' in de kleine zaal van De Kring. Bij de entree lagen bierviltjes waarop de bezoekers konden aangeven of ze zich gedurende de voorstelling onveilig of -zoals de titel aangeeft- lomp behandeld hadden gevoeld. Dan zou hij daar bij een volgende gelegenheid terdege rekening mee houden. Dat leek in eerste instantie een noviteitje, gebaseerd op de grensoverschrijdende samenleving waarin we allemaal verzeild zijn geraakt. Bij nader onderzoek bleek dat er toch een aanleiding was voor deze opvallende actie.

Kleton maakt in dit programma grappen die naar het schijnt als kwetsend ervaren kunnen worden. Dat overkwam Kleton onder meer in Ede, Wageningen of Nunspeet. De programmeur van een van die theaters, ene Monique, liet hem per mail weten dat de mensen zich in het cultuurhuis niet veilig voelden, en dat hij om die reden niet langer welkom is in het desbetreffende theater. Zijn grap betrof Noach die een keuze maakte welke dieren wel en niet op de ark mee mochten. 'Natuurlijk mogen de in Afrika in levende dieren wel mee. Er moet immers ook geroeid worden'. Dat was het dan. Het verbaasde Kleton dat de programmeur niet achter hem stond, als cabaretier heeft Kleton in zijn ogen de vrijheid om dit soort harde, provocerende grappen te maken.

Kleton benadrukt in deze voorstelling dat we nu eenmaal in ‘veranderende tijden’ leven. Kleton verwierf met zijn debuut 'Met de fles grootgebracht' bekendheid als de cabaretier die ook bartender is, en die in beide functies mensen een fijne-, maar vooral ‘positieve’ avond wil bezorgen. Hij werd voor die houding gehonoreerd met de Publieksprijs Talent Award op het Comedy Festival Rotterdam (2015).

 

In zijn antwoord aan Monique verdedigt Kleton de functie van het cabaretvak. Met behulp van grappen maak je immers bespreekbaar wat in 'het echte leven' vaak niet bespreekbaar is. In Kletons ogen moet je in principe alles kunnen zeggen om het publiek een spiegel voor te houden.

In de veranderde tijd waarin we nu leven is er volgens hem van alles om hekelende, satirische of wie weet kwetsende grappen te maken, zoals over roken, seks hebben of altijddurende liefde wel bestaat (nee dus), 06-nummers die vroeger sekslijnen waren of de idiotie van een gender-revealparty waarbij aanstaande ouders het geslacht van hun kind onthullen. De party waar Kleton eens aanwezig was, zou de onthulling met een ballon gaan. Maar die vloog de lucht in. Een mooie aanleiding dus voor een 'opgeblazen' verhaal in 'Lomp'.

 

Kleton is nog steeds barkeeper in cocktailbar Jackson, in Amersfoort. Hij was daar onder meer veelvuldig getuige van openingszinnen waarmee mannen vrouwen proberen te versieren. Hij heeft er een lijst van opgesteld en die zijn inderdaad hemeltergend, zoals: ‘Zullen we brandweertje spelen, dan ga jij gillen en ik spuiten.’ Dit is nog maar één uit de bloemlezing van honderdvijftig die hij noteerde. Soms is de comedian meer een provocateur die soms welbewust een ‘foute’ grap maakt om de zaal bij de les te houden. In Roosendaal slaagde hij daar wonderwel in.

 

FOTO JAAP REEDIJK - ‘Tegenwoordig mag je steeds minder zeggen, dat is toch bizar', mailde Kleton terug aan programmeur Monique. Niet bekend is of Monique nog gereageerd heeft op dit antwoord en of Kleton inmiddels weer of nog steeds niet welkom is haar theatergebied.

 

 

De protestantse en de katholieke kerk in Roosendaal hebben vier sprekers uitgenodigd om hun persoonlijke visie te geven op het thema “het lot van mens en dier”. Daarvoor zijn uitgenodigd:

 

 

Christian Villée, fractievoorzitter Groen Links

Karin Stroop, docent levensbeschouwing

Ivo Weterings, stadsdichter

Antoinette van der Heijden, arts hospice

 

Zangkoor Vox Julians verleent muzikale medewerking en de preken worden beoordeeld door een vakjury, maar het is uiteindelijk aan het publiek om de beste preek te kiezen. In het verleden gaven bekende persoonlijkheden als Bert Klijs en ex-burgemeester Han van Midden hun visie op een thema, gekoppeld aan een bijbeltekst. De gratis toegankelijke bijeenkomst wordt gehouden op woensdag 26 maart in de Kruiskerk aan het Lucasplein, aanvang 19.30 uur.

 

FOTO - Stadsdichter Ivo Weterings is een van de sprekers tijdens de Preek van de Leek.

 

Toegegeven, met zulke mooie, zwoele lippen en prachtige lange, slanke vingers was de echte Maria Callas niet gezegend. Dat neemt niet weg dat de zeker net zo beroemde Angelina Jolie 'La Divina' zeer geloofwaardig vertolkt in de film 'Maria' van Pablo Lorrain. De film is nog te zien op woensdag 26 maart in City-Cinema (Cinema Paradiso). Een must voor iedere klassieke muziekliefhebber en degenen die gecharmeerd zijn van een dramatisch levensverhaal vol hoogte- en dieptepunten.

 

'Muziek komt voort uit pijn. Uit geluk is nog nooit goede muziek geboren'. De film is doorspekt van dit soort mooie volzinnen, bewogen uitgesproken door Angelina Jolie. Ze beschrijven precies hoe Callas die niet bepaald gelukkig was in de liefde met de oerlelijke maar schatrijke Griekse reder Aristotelis Onassis, met wie ze nooit zou trouwen. Een 'geluk' dat weduwe Jackie Kennedy later wel beschoren was.

 

Er zit een scène in de film met Duitse soldaten die haar pijn grotendeels verklaart. Muziek was voor Callas mede door die gebeurtenis de enige ware reden van bestaan. Ze wist dat ze in alle opzichten bevoorrecht was, maar dat was bij lange na niet voldoende om van het leven te genieten. Integendeel zelfs. Eenmaal buiten haar appartement in Parijs gedroeg ze zich als een echte diva, vooral bedoeld om ongewenste personen op een afstand te houden. Dat neemt niet weg dat ze zich graag nestelde op een mondain terras in het hartje van Parijs. Niet om te zien, maar om gezien te worden.

 

Ruim twee uur na het begin, waarin de filmbezoekers haar regelmatig hoorden zingen in haar lievelingsopera 'La Traviata', afwisselend in haar luxe-appartement en op het podium, waren ze er getuige van hoe haar eens zo prachtige stem geheel verdween. Kommer en kwel in een gouden kooi, slechts omringd door twee hondstrouwe bedienden (een butler - die in de film veel weg heeft van Joost Prinsen- en een huishoudster) is al wat haar restte in die moeilijke laatste levensfase. Gelukkig was het haar gegund om reeds op 53-leeftijd definitief van het podium te verdwijnen. Zo'n uitzichtloos ongelukkig bestaan gun je immers niemand. Zo'n grote ster van vlees en bloed kan het beste zo snel mogelijk implanteren, anders wordt het leven ondragelijk, wat voor echte sterren aan de hemel niet is weggelegd. Ik vraag me intussen af wie Angelina Jolie straks gaat vertolken in de film 'Angelina' , want haar leven is waarschijnlijk nog veel interessanter. Zo gaan die dingen. Liesbeth List vertolkte in de musical Edith Piaf, tegen het eind van haar leven werd er een musical aan Liesbeth gewijd.

 

Wie gedacht had dat Max van den Burg nu hij ruim in de 'kindjes' zit een beetje tot rust is gekomen, kwam donderdagavond in de kleine zaal van De Kring bedrogen uit. Al dansend opende hij zijn nieuwe programma 'Tijd voor Max' vol energie. Hij wist zowaar een knap meisje op de eerste rij tot een pittig dansje te verleiden. Een hele prestatie voor een man van 54 jaar, maar ja, zeg maar eens nee tegen de man op het (denkbeeldige) podium. Dan moet je als vrouw wel heel sterk in je schoenen staan.

 

Het is mij ontgaan, maar met zijn imitatiefilmpjes schijnt hij veelvuldig in tv-programma's als 'B&B Vol Liefde' en M.A.F.S. te zien te zijn geweest. Daar keek hij samen met de bezoekers na de flitsende opening uitgebreid op terug. Kennelijk zijn deze uitzendingen goed bekeken, want alle personages die in deze programma's voorbij kwamen, werden door het publiek onmiddellijk herkend en opgepakt. Zijn verhalen onderbrak Van den Burg regelmatig voor pakkende liedjes waarbij hij zichzelf op gitaar begeleidde. Daar zaten een paar mooie juweeltjes tussen. Tegen het slot maakte hij het publiek deelgenoot van een reis die hij onlangs samen met zijn tachtigjarige vader naar Wenen had ondernomen. 'Door dit uitstapje heb ik een enorme bewondering gekregen voor de mensen die op professionele wijze met deze ouderen op stap gaan. Dat vergt heel wat energie en vereist een enorm improvisatievermogen, want het is onvoorspelbaar hoe deze reizigers op alle nieuwe indrukken zullen reageren', aldus Van den Burg. Zijn vader kampt ook met de nodige gezondheidsproblemen daarom was hij zeer blij dat ze samen deze tocht hadden ondernomen. Waarschijnlijk voor de laatste keer dat ze op deze manier contact hadden. Van den Burg sloot het programma passend af met een geheel eigen versie van 'Pappa' van Stef Bos, dat regelmatig onderbroken werd door een rochelende vader. Dat was een mooi slot geweest. Maar Van den Burg nodigde zijn publiek uit om nog maar even te gaan zitten, waarop hij vrolijk verder ging met zijn persoonlijke verhandelingen. De voorstelling eindigde uiteindelijk met een wel heel aparte fotosessie, waarbij iedereen aan zijn trekken kwam. Terecht dat deze voorstelling geheel was uitverkocht, net als in veel andere plaatsen in het land.

 

Toegegeven, voor een goed verhaal ga je niet naar de film 'Aftermath'. Ik deed dat afgelopen dinsdag wel in City-Cinema en kreeg al snel het gevoel dat ik in een meedogenloze rollercoaster was beland. Duizelingwekkende actie waarbij je constant op het puntje van je stoel zit, waarbij je niet op zoek moet gaan naar logica. Dat is ver te zoeken, of liever gezegd geheel afwezig. Regisseur Patrick Lussier heeft weinig tot niets ondernomen om er nog iets meer van te maken. Waarschijnlijk gokte hij op een publiek dat speciaal voor de actie naar de bioscoop gat. Hoofdrolspelers Dylan Sprouse en Mason Gooding proberen binnen de beperkte acteerruimte die ze is toebedeeld er nog het beste van te maken. Samen zorgen ze voor een redelijk aantal vermakelijke actiemomenten, maar de computereffecten hadden toch wel beter gekund.

 

Het flinterdunne verhaal in het kort: Wanneer een zwaar bewapende groep agressors de Tobin Bridge in Boston overneemt, worden voormalig legerranger Eric (Sprouse) en zijn tienerzusje Maddie (Stott) in het kruisvuur gevangen . Terwijl de zogenaamde vigilantes iedereen op de brug gijzelen, gebruikt Eric zijn militaire training om hen zo goed en kwaad als het kan tegen te houden. Dat mondt uit in een Tour-De-Force. Al met al heb ik me toch geamuseerd bij deze 95 minuten durende rolprent. Het was zogezegd weer eens wat anders!