De volgende ochtend werd Bianca gewekt door het stemgeluid van Frank Sinatra. Toen ze zag dat de plek naast haar leeg was, wist ze wel hoe laat het was. 'Nee toch, meneer zit weer eens filmpjes te kijken op youtube’. Toen ze zachtjes de huiskamer in schuifelde, hoorde en zag ze haar lief zachtjes meezingen met 'Dry your eyes', wat in haar herinnering het laatste nummer was waarmee The Voice hoge ogen gooide. 'Ik begin zo langzamerhand de indruk te krijgen dat Johan van Oldenbarnevelt plaats aan het maken is voor een hedendaagse legende. Is het niet?’ Johan keek slechts even op.
 
'Als kind kon ik al uren naar Sinatra luisteren. Ik herinner me een stukje uit de 'Lucille Ball-show', waarin Lucille de kamer binnenloopt en haar zoon Desi betrapt op het imiteren van Sinatra. Ongetwijfeld de zoveelste herhaling.  Als hij playbackt op 'When I was sixty four' zet ze de platenspeler af en roept 'Ik ben 46 jaar ...of zoiets...en nog steeds je moeder'. Daarna wisselen ze van gedachten over hoe fantastisch Sinatra wel niet is. Wel dus. Dat stukje is me altijd bijgebleven. Niet veel later ben ik me ook muzikaal in hem gaan verdiepen. En dit boek fascineert me al direct vanaf de eerste pagina. Weet je wat nou het leuke is....?' Bianca had uiteraard geen idee. 'Kort daarvoor belandde ik bij een filmpje met als titel 'Ischa Meijer interviewt Andre van Duin en Paul Haenen'. Op RTL5, nooit geweten dat hij daar ook voor gewerkt heeft. Ischa Meijer staat dankzij die serie over zijn leven weer even in de belangstelling, dus die opname wilde ik wel even terug zien. Op een gegeven moment vroeg Meijer aan beiden wie nu precies hun eerste idolen waren. Van Andre van Duin was dat toen al lang bekend. In het Prinsessetheater aan de Schiedamseweg in Rotterdam zag hij voor het eerst Laurel en Hardy aan het werk en hij was gelijk verkocht. In tegenstelling tot veel duo's waar een van de twee de aangever was, waren de dikke en de dunne volgens Van Duin allebei leuk. Laurel vanwege zijn onschuldige onverstoorbaarheid en Hardy door zijn meesterlijke blik in de camera als het hem allemaal even te veel werd en dat eeuwige gefrutsel aan dat dasje. Dat was dus allemaal niet verrassend. Paul Haenens antwoord was dat wel. Hij is van kinds af aan een bewonderaar van Gerard Reve en ..... Frank Sinatra. Margreet Dolman heeft volgens hem ook elementen van de volksschrijver in zich. Dat melancholieke. Die grens tussen gemeend en niet gemeend. Wat hij over Sinatra zegt is ook wel apart'. Johan citeerde uit het hoofd. 'Ik vind het zo grappig dat Frank zo lang door blijft zingen terwijl hij volgens zovelen artistiek al lang in de goot ligt. Hij straalt ook een vreemd soort romantiek uit. Het vermogen tot relativeren heeft hij daarnaast gemeen met Gerard Reve. Sinatra kent de klappen van het leven, heeft daar persoonlijk veel ervaring mee, weet precies waar hij over zingt, dikt het vervolgens sterk aan, gooit daar een sentimenteel sausje overheen en daardoor is het prachtig en belachelijk tegelijk wat hij doet. Die keus heeft hij naar mijn mening ook bewust gemaakt. Hij kon ontzettend gemeen zijn, dat was hij in de grond van zijn hart ook, maar dat afgewisseld met die romantische inborst maakt hem zo bijzonder'. Johan voegde daar uit eigen koker aan toe. 'Ik denk dat niemand, zelfs zijn moeder niet, waar hij stapelgek op was en bovendien de enige tegen wie hij nooit is uitgevallen, ooit hoogte heeft gekregen van Sinatra. Ik heb nog nooit zoveel liefde mogen ervaren in een zaal als vanavond. Een boude uitspraak, gedaan in Madison Square Garden in New York in 1973. Dat kon hij toch nooit gemeend hebben? Moet je horen, Bianca, hoe krachtig en met hoeveel power hij 'Dry Your Eyes' zingt. Terecht dat hij met al zijn tekortkomingen en fouten in Amerika is uitgeroepen tot de mannelijke artiest van de twintigste eeuw. Barbra Streisand werd dat bij de vrouwelijke artiesten, wist je dat? Bianca kijkt hem gespeeld verontwaardigd aan. 'Ik heb ook even door je boek zitten bladeren. Ik kwam een passage van zijn enige zoon Frank Junior tegen, inmiddels ook al overleden. Die trok met een liedjesprogramma door het land, hoewel hij volgens pa's biograaf slechts een slap aftreksel was van het origineel. Tussen twee liedjes door schijnt hij ooit gezegd te hebben: de komende vijf minuten ga ik aan mijn vader besteden. Maar dan ook exact vijf minuten. Dat is precies de tijd die hij in mijn opvoeding heeft gestoken. Verder stond moeder Nancy er helemaal alleen voor. Dat was ook Sinatra, jouw muzikale held. Kom, ga je aankleden, we moeten nog bij jouw pa en zijn nieuwe liefde langs om ze nieuwjaar te wensen. Was je toch niet vergeten, hoop ik?'[