De volgende dag ontwaakte Johan in alle rust. Geen paniekerig telefoontje van Bianca als aankondiging van een nieuwe dag. Senior schitterde ook nog steeds door afwezigheid. En dat terwijl Johan nu wel eens het fijne wilde weten van die nieuwe, mysterieuze vriendin van vaders. Al te lang kon hij niet wachten op de dingen die ongetwijfeld zouden gaan komen. De stijve spieren verlangden naar een beetje beweging, net als zijn stramme onderstel. Zoveel emotie- en dan ook nog van uiteenlopende aard- had hij natuurlijk niet verwacht. Johan pakte zijn mobiel. Hij toetste het nummer van Jeannette in. Hij was per slot ook heel benieuwd hoe zij de voorgaande avond had ervaren.
‘Spreek ik met het judomeisje?’, sprak hij monter nadat de verbinding supersnel tot stand was gekomen. Ook Jeannette had uiteraard een heel ander verloop verwacht. Ze kwam immers alleen maar even langs om de envelop in de bus te stoppen. Toch had ze het wel leuk gevonden, zo’n onverwachte wenteling. Vooral dat onverwachte judo-botsinkje met Bianca bekoorde haar wel. ‘Ik neem aan dat ze nog in bed ligt na te genieten van de nacht’, wond ze hem een beetje op.
‘Nee, ze vond het bij nader inzien toch verstandiger om naar huis te gaan. Daardoor zou ze vandaag sneller op gang komen’.
‘Heb je toch iets verkeerd gedaan’.
Johan deed net of hij die laatste opmerking niet had gehoord.
‘Ach, als ze iets in haar hoofd heeft gehaald, laat ze het er door niemand –en zeker door mij niet-  nog uitpraten’.
‘Heeft ze je deze ochtend nog gebeld?’
‘Nee, nog niet. Ik denk dat ze op een andere manier aan het op gang komen is’.
‘Maar je wilt toch wel weten of ze vannacht goed thuisgekomen is?’
‘Ik beloof je plechtig dat ik haar direct bel nadat ik jou heb opgehangen’. 
‘Maar belde je mij nog met een speciale reden? Of wilde je alleen maar weten hoe ik de avond heb beleefd?
‘Dat in de eerste plaats. Maar ik wil ook graag een afspraak met je maken om over de raadspensionaris van gedachten te wisselen. Er staan natuurlijk diverse belangrijke wedstrijden voor de deur, maar daarna moet je me toch haarfijn uitleggen waarom Van Oldenbarnevelt in jouw ogen de ware vader des vaderlands is. Ik heb dat in een wilde bui wel geroepen in de publiciteit. Dat neemt niet weg dat ik de media nog steeds een verklaring schuldig ben, en die wil ik ter zijner tijd toch wel inlossen. Het journaille zal er minstens nog één keer op terug willen komen, en dan moet ik wel een goed verhaal paraat hebben. Een verhaal waar ik op dit moment ook zelf razend nieuwsgierig naar ben. Hebben we dus een date of niet? Prikken we ja dan nee een datum, en een vorkje uiteraard?
‘Goed, Johan, omdat je zo aandringt. Laten we zeggen 10 december bij mij thuis. Dan kan ik je ook direct zijn volledige biografie laten zien. We zijn dan in wat rustiger vaarwater beland, en dan zal ik je een heel mooi verhaal vertellen. Dus nog even geduld betrachten. Ga jij nou maar je lief bellen, want die zit ongetwijfeld met de nodige smart op je te wachten. Doen hoor!
Ze namelijk afscheid, na nog wat vriendelijke woorden te hebben uitgewisseld. Direct voelde Johan meerdere ogen in zijn rug prikken. Hij draaide zich onmiddellijk om en keek in het breed lachend gelaat van zijn vader. Naast hem ongetwijfeld de vrouw die sinds kort als zijn nieuwe vlam door het leven ging. ‘Zo’, riep Johan om wat tijd te winnen. Zij! Dat was wel de laatste die hij naast zijn vader had verwacht.