Lisa Ostermann beweert in 'Met z'n allen' honderdduizend gedachten tegelijk te moeten ondergaan. En dat is in haar geval niet bepaald een vrolijke bedoening. Het levert wel een aardig theaterdebuut op, Dat dan weer wel. Maar ze laat het publiek eerst kennis maken met de frisse, fruitige en vrolijke versie van Lisa Ostermann.

Bij binnenkomst van het publiek staat ze reeds op het podium. Ze trakteert de hooggeachte bezoekers op meezingers van Nederlandse bodem vol enthousiasme op een pittig volume. Het decor ademt de sfeer van een nachtclub van een hoog niveau, maar tevens van vergane glorie. Als het programma echt begint, staat Lisa in een rode eveneens gedateerde sexy jurk voor het publiek. .

Ze vertelt op onderhoudende wijze dat ze in deze 'verpakking' als blonde Trees heeft gezongen in een Amsterdams verzorgingstehuis. Tsja, Amsterdam heeft 'ut' immers nog steeds.

Ostermann blijft zichzelf tussen de muzikale bedrijven door constant vragen stellen die voor de met name jonge bezoekers zeer herkenbaar zijn. Wat is een goeie eerste vraag om te stellen bij een eerste ontmoeting met een Tinderdate? Hoe weet je zeker dat iemand de ware is? Kun je een makelaar die nog bij zijn moeder woont wel serieus nemen? Hoe hou je het gezellig op familieverjaardagen? Zijn mannen grappiger dan vrouwen? Hoe wordt je een verleidelijke vrouw? Loop je ook op hoge hakken op een dag dat je verder niemand ziet? En is het wel zo leuk om er als een geisha bij te lopen als de sliert van je kimono de hele tijd in de toiletpot hangt?

Wanneer je zo tobberig in het leven staat als Ostermann en je je gedachten niet kan stilzetten, zijn er maar een paar dingen die helpen en rust brengen. Voetbalwedstrijden, omdat je je dan negentig minuten kunt concentreren op maar één ding tegelijk. Op het podium staan als cabaretier helpt ook. Dat is een baan waarbij je de hele tijd kunt praten over je innerlijke gevoelens. Ze doet dat gelukkig zonder al te veel interactie met het publiek, wat dikwijls van gemakzucht getuigt.

Ostermann overrompelt haar gehoor met een sterk lied, een soort mini-opera, over dronken worden op de wc van Discotheek Dolly. Om daar vrijwel direct overheen te gaan met een dijk van een lied over het belang van vriendschappen. Ingetogenheid is haar levensfilosofie. Er volgen gelukkig nog meer van dit soort liedjes, bij voorbeeld over de liefde en ‘het nieuwe normaal’, dat in haar geval niet over Covid gaat maar over het eerste weekend bij haar vader na de scheiding van haar ouders.

In de wondere geheel eigen wereld van het verpleeghuis, zag Lisa veel lege mensen, 'alsof er niemand meer in ze woont. En daar realiseert ze zich dat er geen hoger doel is dan dat gevoel terug te brengen, voor zover mogelijk. Het leven heeft geen zin, we doen het met zijn allen en proberen met elkaar gewoon een beetje gezellig te hebben, aldus haar boodschap. Maar wat als 'Met z'n allen' niet meer opgaat, en het leven alleen nog maar lijden is geworden? En gezelligheid letterlijk geen tijd meer kent. Dat aspect is geheel verdwenen. Een vrijwillig afscheid in de vorm van milde euthanasie is ons helaas nog steeds niet gegund. Wellicht een mooi uitgangspunt voor Ostermanns tweede programma. Want dat een vervolg niet kan uitblijven, staat volgens mij wel vast.

       Liefhebbers van muziek uit de tijd dat de wereld nog overzichtelijk was en op muzikaal gebied nog volop in ontwikkeling, zaten donderdag gebeiteld in De Kring. Trompettist Michael Varekamp bewaart speciale herinneringen aan De Kring, hij mag met name met genoegen terug denken aan de vele muzikale samenwerkingen met 'onze' Frans van der Groen (wiens beeltenis al sinds 2016 het plafond van restaurant Over de Tong siert, inmiddels in het gezelschap van Jan Mol en Bert Mathijssen). "Na de optredens zei Frans dikwijls tegen me 'en nu gaan we eens ervaren wat Roosendaal op jazzgebied nog meere te bieden heeft' en dat viel me nooit tegen. Hij bleek heel wat leuke, muzikale plekjes te kennen', lachte Varekamp.

Natuurlijk was hij deze avond niet in zijn eentje naar De Kring gekomen. In het programma 'Helden van Toen' stelden deze Legends de bezoekers voor aan de kleurrijke personages die een constante inspiratiebron vormden en nog vormen in hun muziek; hun ware helden zonder wie hun leven wellicht heel anders was verlopen. . Chansonnière Tess Merlot zwijmelde als kind bij de films van Walt Disney, toetsenist Wiboud Burkens leefde voor de soul van Stevie Wonder en heeft een speciale binding met Suriname. Trompettist Michael Varekamp droomde ervan in de voetsporen te treden van zijn eerste zwarte rolmodel, Louis Armstrong. Maar ook fenomenen als Jacques Brel, Frank Sinatra, Ramses Shaffy, Doris Day, Toon Hermans, Picasso, Karel Appel, Spike Lee en Mohammed Ali voorzien hun dagen steeds opnieuw van een gouden randje. Omringd door een aantal topmuzikanten trakteerden The Legends het publiek in deze tiende theatervoorstelling op evergreens als Love Me Tender, One for My Baby en Ne me quitte pas (gezongen door Tess, ook nam ze 'Het Dorp' voor haar rekening) . Speciaal voor deze jubileumvoorstelling is het ensemble de verbinding aan gegaan met regisseur en theaterlegende Karel de Rooij, destijds vooral bekend van het duo Mini & Maxi. Het concert was van de eerste tot de laatste minuut al dan niet swingend genieten van muzikale hoogstandjes en ongekende virtuositeit van deze Nederlandse legends.              

De relatief eenvoudige thriller Holy Spider van Ali Abbasi (Gräns, 2018), afgelopen woensdag vertoond in City-Cinema, ondermijnt het beeld van de superslimme en uiterst berekende seriemoordenaar. . De man over wie de film gaat, stond niet bepaald voor aan toen de intelligentie werd uitgedeeld. Bepaald geen geschikte kandidaat voor 'De Slimste Mens' van Philip Freriks. Zijn moorden zijn rommelig: hij wordt herhaaldelijk bijna op heterdaad betrapt en vergeet cruciaal bewijsmateriaal te verbergen. De film laat zien dat mensen wegkomen met moord omdat de maatschappij zich niet bekommert om de slachtoffers. Een eenvoudig fuikje van de politie had hier snel tot resultaat kunnen leiden, maar het interesseerde de politiechef domweg niet. Het ging hier immers slechts om afvallige vrouwen die onder barre omstandigheden hun lichaam verkopen aan de eerste de beste passant.

Holy Spider is gebaseerd op een echte zaak. Saeed Hanaei vermoordde in ongeveer een jaar tijd zestien sekswerkers in de heilige Iraanse stad Mashhad, om “de straten te zuiveren van immoraliteit”. Abbasi verzon het personage van een vrouwelijke journalist die vastbesloten is de zaak op te lossen en undercover gaat als sekswerker om de moordenaar in de val te lokken – Zar Amir Ebrahimi won voor deze rol de Prijs voor Beste Actrice op het filmfestival van Cannes.

De film laat nadrukkelijk zien hoe de moorden van Hanaei (Mehdi Bajestani) verband houden met religieus geïnspireerde vrouwenhaat. Op die manier beschuldigt Abbasi de Iraanse samenleving van medeplichtigheid aan de moorden – een boodschap die, hoewel de film speelt in 2000 en 2001, uiterst actueel is.

Uit de Filmkrant: Abbasi gebruikt deze observaties van maatschappelijke misogynie en religieus fundamentalisme als aanloop naar zijn slotbeeld, dat aanvoelt als een mokerslag na de gestileerde misdaadthriller. Hier toont Abbasi een naturalistisch ogende (en misschien zelfs echte) homevideo van het zoontje van de moordenaar dat voor de camera naspeelt hoe Hanaei zijn slachtoffers verstikte, met zijn zusje als oefen-slachtoffer. Vanuit zijn omgeving wordt zelfs gesuggereerd dat hij t.z.t. maar in de voetsporen van zijn vader moet treden. Niet bepaald een happy end dus.

Terwijl carnaval minnend Roosendaal zich zondagochtend opmaakte voor een met drank en spijzen verrijkte kluuntocht langs de elf 'Friese steden' trok er in Cine-City een heel ander sprookje voorbij aan de bezoekers. Mrs Harris maakte zich op om naar Paris te gaan en dat had heel wat voeten in de aarde.

Londen, 1957. Ondanks haar eenvoudige leventje en het feit dat ze hard moet werken om rond te kunnen komen, zit Ada Harris prima in haar vel. Ze schaamt zich er dan ook niet voor dat ze haar geld verdient met het schrobben van vloeren en poetsen van badkamers van welgestelde Londenaren. Ze is nou eenmaal wie ze is en heeft geen ambitie om hogerop te komen. Elke dag stapt ze samen met haar collega, vriendin en buurvrouw Vi (Ellen Thomas) in de bus, op weg naar het chiquere deel van de stad om daar schoon te maken, op te ruimen en te helpen waar ze kan. Maar wanneer ze bij een van haar rijke klanten (Anna Chancellor) een prachtige haute couture jurk van Dior ziet hangen, is ze verkocht. Terwijl haar steenrijke klant elke keer haar snor drukt zodra Mrs. Harris haar vraagt waar haar loon blijft, droomt de schoonmaakster ervan hoe het zou zijn als ze zelf zo’n jurk zou hebben. En eerlijk is eerlijk, ze verdient wel een beetje geluk. Dertien jaar lang hoopte ze – tegen beter weten in – dat haar geliefde echtgenoot Eddie thuis zou komen, maar hij blijkt als piloot van de RAF al in 1944 bij Warschau te zijn neergeschoten. Een snelle rekensom leert dat ze 500 pond nodig heeft om een Dior te kopen (omgerekend naar de huidige prijzen zou dat bedrag heel wat hoger liggen) en aangezien dit een modern sprookje is heeft ze de nodige meevallers en gelukjes nodig om dat geld bijeen te krijgen. Pech heeft ze ook, maar gelukkig is daar een kennis, bookmaker Archie (Jason Isaacs), die te hulp schiet.

Eenmaal in Parijs aangekomen blijkt het nog niet zo eenvoudig om een Dior-jurk te bemachtigen. Ten eerste is het al een hele opgave om binnen te komen, aangezien alleen rijke en beroemde vrouwen worden doorgelaten door de verwaande manager Madame Colbert (Isabelle Huppert), die alleen al van de gedachte aan een huishoudster in haute couture de rillingen krijgt. Maar met de hulp van de galante Marqus de Chassange (Lambert Wilson) krijgt Mrs. Harris een plekje op de eerste rij van de jubileumshow in de schoot geworpen. En zo zijn er meer mensen die zich geraakt voelen door Mrs. Harris’ warmte, integriteit en goede bedoelingen en haar willen helpen de door haar zo vurig gewenste Dior-jurk te bemachtigen. De verlegen accountant André (Lucas Bravo) bijvoorbeeld, die haar aanbiedt om te logeren in zijn appartement (want zo’n Dior trek je niet van een rek, die wordt op maat gemaakt en dat duurt even). Het beeldschone model Natasha (Alba Baptista) maakt Mrs. Harris in haar stijlvolle rode Renault Caravelle cabrio wegwijs in de stad en assistente Marguerite (Roxane Duran) laat haar een kijkje nemen in de ontwerp en naaiateliers en bemiddelt met de hooghartige en ongeduldige hoofdkleermaker Carré (Bertrand Poncet).

‘Mrs. Harris Goes to Paris’ breekt een lans voor al die ‘onzichtbare’ vrouwen als Ada Harris, die gezien en gewaardeerd mogen worden voor wie ze zijn en er net zo veel recht op hebben zich eens een keer onder te dompelen in de glitter & glamour en sensualiteit waarin de lucky few zich begeeft. Ook zij mogen voelen hoe het is om een unieke, speciaal voor hen op maat gemaakte jurk te dragen. De scènes waarin duidelijk wordt dat Mrs. Harris er echt niet alleen maar is om het anderen te behagen, maar dat ze zelf ook zo haar verlangens heeft raakt aan de essentie daarvan. Want ook al ruimt ze de rommel van anderen op, dat betekent absoluut niet dat ze geen gevoel voor waardigheid heeft. Voor modeliefhebbers is de jubileumshow van Dior een lust voor het oog. Het modehuis werkte mee aan de film en gaf de producenten en kostuumontwerper Jenny Beavan toestemming om een aantal iconische ontwerpen nieuw leven in te blazen. Sowieso ziet de film eruit om door een ringetje te halen, want behalve de kostuums zijn ook de sets (waarbij de meeste Parijse scènes opgenomen werden in Boedapest) en production design dik in orde. Mrs Harris is een mooi kerstsprookje dat een maand te laat arriveerde in Cinema Paradiso. Maar het was niettemin heerlijk genieten geblazen in Cine City deze zondagochtend.

‘Absurd, willekeurig en volslagen krankzinnig, maar toch niet grensoverschrijdend richting publiek. Nou ja, behalve dan die ene keer toen een tuindeurtje pardoes op de voet van uw verslaggever belandde. Maar dat ging met zoveel mea culpa gepaard door de 'dader' dat deze forse verstapping hem graag vergeven was. Jungleprinter is een wervelstorm aan grappen met het energieniveau op maximum van begin tot eind. Precies passend in deze tijd waarin waanzin de boventoon voert. Zie alleen maar het geschutter van Kaag, Hermans en Rutte wanneer ze in de Tweede Kamer gevileerd worden door Pieter Omtzigt.

Met zijn vale shirtje en van kleur verschoten broek heeft Thijs van de Meeberg wel iets weg van de oprichter van Facebook. Hij lijkt zo weggelopen van de bank waarop hij gedurende de coronaperiode vele uurtjes noodgedwongen heeft doorgebracht. Maar over deze presentatie zal best wel enigszins zijn nagedacht. Van de Meeberg, in wie ik een familieband vermoed met de legendarische theatermaker Rob van de Meeberg, zit in de zogeheten opkrabbelfase. De 34-jarige heeft net als velen behoorlijk te lijden gehad van deze doelloze periode, te vergelijken met het Tweede Stadhouderloze Tijdperk. Ook toen deden de mensen maar wat om de tijd door te komen. Het is dan ook niet misselijk wat Van de Meeberg is overkomen. Ga er maar aanstaan.

Na acht jaar relatie kreeg Thijs van de Meeberg van zijn vriendin te horen dat ze wilde ontdekken wie ze was zonder partner. Ineens was hij alleen in huis. Maar rekening houden met iemand, daar was hij zelf eigenlijk wel aan gehecht geraakt. In Meer dan mogelijk laat hij zien hoe hij weer aan het opkrabbelen is na die donderslag bij heldere hemel. Een proces dat nog wel even in beslag zal nemen,

Met hun avondvullende programma’s keren de meeste cabaretiers momenteel terug van lange vakanties weg van het podium om het publiek te vertellen hoe het hen in deze rouwrandperiode is vergaan. Dat onderdeel ontbreekt vrijwel nooit. Voor Van de Meeberg ging de reis naar werk op de buitenschoolse opvang, waar hij geterroriseerd werd door andermans kinderen. En zoals veel anderen nam hij een hond: Poco. Maar het leven is natuurlijk frustrerend als je merkt dat je 68-jarige moeder een rijker en een gevulder seksleven hebt dan jij zelf.

De gefrustreerde verhalen over de BSO, hondentraining en goede bedoelingen in coronatijd – als een van zijn avondvullende shows op televisie komt, organiseert een vriendinnengroep van zijn moeder daar onder leiding van ene Juf Carla ongevraagd een inzamelingsactie voor hem omheen – zorgen voor tal van reflecties uit het verleden.

Zo komt hij zonder de nodige context te bieden bij een vraag over of hij wel of niet zijn excuses moet aanbieden aan deze Juf Carla, Het publiek weet uiteraard nog van niets en reageert dan ook verdeeld. Later - pas veel later- zal aan het licht komen dat hij haar bemoeienis nietsontziend de grond in heeft getrapt, en dan zijn de bezoekers uiteraard geneigd deze prangende vraag met ja te beantwoorden. Excuses aanbieden is dan ook erg in de mode tegenwoordig. Wanneer doet China dat eindelijk eens wereldwijd ten opzichte van de coronaperiode?

Van de Meeberg acht het onbegrijpelijkerwijs nodig om met een vaag openingsverhaal te starten. Veel te langdradig) vertelt hij hoe hij zich liet overhalen om zware laminaatrollen te sjouwen voor twee volslagen onbekenden. Lekker belangrijk, dank je als toehoorder op zo'n moment. Deze zijweg speelt verder geen enkele rol in de conference die iets te lang is uitgevallen,, dus Van de Meeberg had het item beter bijtijds kunnen schrappen. Helaas trekt hij ook te veel tijd uit voor praatjes met het publiek. Iets wat zelden iets bruikbaars oplevert. Zo ook deze keer. Helaas liet het geluid in De Kring weer veel te wensen over. De microfoon was weer veel te dof afgesteld. Ik mis de scherpe, hoge tonen, waar de verstaanbaarheid ernstig onder te lijden had. Thijs van de Meeberg kan daar zelf ook toe bijdragen door wat meer rust in zijn spel te brengen en wat meer op zijn dictie te letten. Tegen het einde wordt het tempo behoorlijk opgevoerd, terwijl hij bij dat onderdeel beter wat had kunnen afremmen.

Thijs van de Meeberg - Meer dan Mogelijk, gezien door Jaap Pleij op donderdag 12 januari in de kleine zaal van De Kring.

Hoe Europa er over circa twaalf jaar uit ziet weet niemand. Maar dat de huidige generaties en hun pasgeboren kinderen zo ongeveer de hel op aarde staat te wachten, wordt steeds duidelijker. Het Zuidelijk Toneel Braakma Producties schetst in Isotopia het sombere bestaan van twee mensen die hun heil zoeken in een systeem dat volledige bescherming biedt tegen een ingestorte economie. ‘Op deze grond heeft niemand pijn.’ De valsheid in deze belofte laat zich al snel blootleggen: met beeldend spel, ontroerende choreografie en vermakelijke absurditeit, sterk vorm gegeven door twee rasacteurs, Anna Raadsveld en Ali Ben Horsting

Uit de theaterkrant:: Een man in een verloederd wit hemdje probeert hijgend en strompelend zijn vrouwelijke partner te herinneren aan het belang van secure bewaking. Hij komt nauwelijks uit zijn woorden. Zij wil hem alleen zo snél mogelijk in bed krijgen. Hij heeft tenslotte genoeg slaappunten nodig om zijn rating op een degelijk niveau te houden. Alleen zo blijft hij een waardig lid van Isotopia en kan hij er in zijn rol als ingenieur voor zorgen dat de camera’s alles en iedereen vastleggen. Overal. Ondanks de persistente adviezen van zijn partner lijkt de man weg te zakken in een draaikolk van paniek en paranoia. De laatste waarschuwing is hem ook ontgaan: ‘Als ze je pakken, is het je eigen schuld.’

George Orwell lijkt met zijn in 1948 geschreven onheilsboek '1984' het gelijk toch nog aan zijn zijde te krijgen. Absolute controle, maar dan met een vriendelijk gezicht. Maar het is wel het systeem dat bepaalt wanneer jouw houdbaarheidsdatum is overschreden, wat resulteert in een zachte vorm van euthanasie. Heel triest, want deze beslissing hoort altijd aan de betrokkene te zijn.

Het verhaal: Wanneer Ben en Valerie door hyperinflatie en digitalisering hun banen en huis kwijtraken, wonen ze noodgedwongen in hun auto. Europa is in een staat geraakt waarin plunderingen en orgaanhandel de straten domineren en een vorm van uitzicht is er niet. Als het stel de wanhoop nabij is wordt hun een aantrekkelijk aanbod gedaan. Een dame die Valerie herkent van het academisch ziekenhuis waar ze eerst werkte, vertelt haar over een functie die perfect bij haar zou passen. Op een plek waar alles perfect geregeld is. Voor Ben als man van de techniek is er uiteraard ook een geknipte rol.

De twee twijfelen geen moment aan deze geweldige mogelijkheid, en komen vervolgens terecht in het volmaakte ‘Isotopia’. Hier functioneert iedereen naar behoren en wordt dat grondig in de gaten gehouden met bewakingscamera’s en constante virtuele beoordelingsformulieren. Tot benauwens toe. De verkregen stabiliteit en het comfort van hun accommodatie zorgt ervoor dat Ben en Valerie zich al snel verliezen in hun nieuwe rollen. Met alle gevolgen van dien. Niemand hoeft er meer van op te kijken indien dit toekomstbeeld in rap tempo wordt ingehaald door de realiteit. Anna Raatsveld is de vrouw in charge. Op heldere en nuchtere toon vertelt zij het verhaal, terwijl Ali Ben Horsting op de achtergrond in zijn afstotelijke witte hemd slechts mompelend en onverstaanbaar aanvullend commentaar geeft.

Uit de Theaterkrant: Als haar personage Valerie hun verhaal begint te vertellen, is de ruimte inktzwart, met enkel een ijzig koud licht dat haar duidelijk genoeg in beeld brengt. De toon is vrijwel direct gezet. Gedurende de rest van de voorstelling wordt de grimmigheid deels bepaald door Valeries gemaakte blijmoedigheid, dan weer door de vreemde lusteloosheid van Ben. De balans die de personages met elkaar bereiken, komt harmonieus samen in de afwisselend beminnelijke en opgewekte choreografieën die de voorstelling aan elkaar rijgen.

Regisseur Liliane Brakema slaagt er met deze afwisselingen in om een duister narratief uit te beelden in een geromantiseerde, bijna musical-achtige stemming. De tekst met bijdragen van Melissa Knollenburg is creatief in elkaar gestoken.

Burgemeester Han van Midden zei aan het begin van zijn traditionele nieuwjaarsspeech, maandagavond voor het eerst in Het Huis van Roosendaal, een grote afstand te voelen tussen hem en het publiek. Dat was geen gevoelskwestie, maar gewoon realiteit. Van Midden maande de aanwezigen dan ook om een stuk naar voren te komen. Het volk luisterde gedwee en gaf meteen gevolg aan het dringende verzoek van 'den eerste burger'. Het was al weer drie jaar geleden, kort na zijn aanstelling, dat hij zich op deze manier tot de burgers kon richten.

Alvorens aan het inhoudelijke verhaal te beginnen, deelde hij een Jongerenroos uit aan Luc de Waal (wegens afwezigheid nam diens zus het kleinood in ontvangst), Kimberly den Ouden en Martyna Gebczyk. De Jongerenroos is een onderscheiding voor jongeren tot en met 25 jaar die zich onderscheidend hebben ingezet voor de lokale gemeenschap. Den Ouden (23) doet dat op verschillende manieren voor het Sint Nicolaas Comite. De Waal (24) zet zich in voor Join-us, een initiatief van het jongerenwerk om eenzaamheid onder de doelgroep tegen te gaan. Gebczyk nam in Wouwse Plantage het initiatief voor een succesvol verlopen inzamelingsactie ten bate van de zo zwaar getroffen bevolking van haar thuisland Oekraine. Luc de Waal kan bovendien een uitnodiging van de burgemeester tegemoetzien om met hem een kopje koffie te drinken in het nieuwe gemeentehuis zodra hij terug is van zijn vakantie in Cambodja.

Vervolgens richtte Van Midden de blik naar beneden om zijn gehoor te wijzen op de hernieuwde ambtsketen die om zijn schouders was gedrapeerd. Ontwerper Bregje Kruis heeft de keten aangevuld met een roos voor elke kern van de gemeente. Die rozen worden gestut door een zevende exemplaar die de symmetrie van de keten waarborgt. 'Mooi he', straalde zijn burgerlijke gelaat uit. Ook maakte hij bekend dat de zogeheten Roosenspeld, een onderscheiding van de gemeente zelf, ingesteld door de vorige burgemeester Jacques Niederer, een verdieping zal ondergaan. Het is afwachten geblazen hoe dat gaat uitpakken. Een nadere uiteenzetting bleef achterwege.

Toen gingen de aanwezigen er eens goed voor zitten, of bij gebrek aan zitplaatsen beter gezegd voor staan, om te vernemen wat Han van Midden voor de komende jaren allemaal in petto heeft voor zijn inwoners. Er staat immers heel wat op stapel, onder meer op het gebied van woon- en bedrijfsontwikkeling en de gewenste doorgroei naar een gemeente van circa 100.000 inwoners. Een beleidsvoornemen dat als een duveltje uit een doosje kwam bij de recente coalitie-onderhandelingen, maar waar vrijwel niemand buiten het bestuurlijke apparaat nut en noodzaak van inziet. Daar zal Van Midden best iets over gaan zeggen', was bij velen de wens van de gedachte. Bij menigeen stond nog vers in het geheugen hoe Van Midden bij zijn installatie in oktober 2019 een overdonderende indruk maakte in De Kring met een filmpje waarin hij zelf incognito optrad als verslaggever van de lokale omroep die toevallige passanten op verschillende plekken in Roosendaal vroeg hoe ze tegen de komst van de nieuwe burgemeester (hij zelf dus) stonden. Dat leverde verrassende resultaten in de vorm van verblufte reacties op. Zij die voor de inhoud naar Het Huis van Roosendaal waren gekomen, stond echter een flinke ontgoocheling te wachten. Niets van dat alles. De toespraak was in feite een grote lofzang op Roosendaal, gesymboliseerd, in de ROOS, dat in zijn visie een sprankelende toekomst staat te wachten. Hoe die toekomst in details wordt ingevuld, hield de burgemeester echter voor zich. Nadat hij was uitgesproken werd er een filmpje ingestart dat de nieuwsgierigen weer even nieuwe hoop gaf. Zou het er dan toch nog van komen? Krijgen we nu het grote toekomstverhaal van Roosendaal te horen. Komt Van Midden wederom met net zo'n verrassende presentatie als bij zijn installatie in 2019? Ook die hoop werd snel de bodem ingeslagen. Na enkele inleidende filmbeelden, was het al weer gedaan met de visuele presentatie.

Dat moet beter kunnen, Han. Sterker nog, dat moet veel beter om de nieuwjaarsreceptie ook aantrekkelijk te maken voor het grote publiek dat waarschijnlijk nog steeds in de veronderstelling verkeert dat het hier om een besloten feestje van de gemeente gaat. Niets in minder waar. Het Huis van Roosendaal moet juist uitgroeien tot de grote STAMTAFEL van Roosendaal, zoals die nu alleen nog in de buurthuizen en andere sociale plekken zijn gerealiseerd. Breid het podiumgedeelte uit tot een aantrekkelijk, afwisselend geheel, bestaande uit een actieve deelname van het verenigingsleven en instellingen (Roosendaal Danst bij voorbeeld) en een gevisualiseerde presentatie van de gemeentelijke plannen met betrekking tot de toekomst. Nu ging de receptie na de speech weer uit als het traditionele nachtkaarsje. Maak Roosendaal nu alvast een beetje leuker, Han, de start van een nieuw jaar is daar een uitgelezen moment voor. Kortom, zorg er voor dat de inwoners zich echt thuis gaan voelen in het nieuwe Huis van Roosendaal.

Velen kennen Joris Linssen alleen van diverse televisieprogramma's. Maar zijn hart ligt bij de muziek, zeker wanneer deze een Mexicaanse achtergrond heeft. Voor corona toerde Joris Linssen samen met de groep Caramba langs de theaters met een programma dat geheel geinspireerd was door de Mexicaanse streekmuziek. Daar moesten ze halverwege mee stoppen toen het virus het gehele openbare leven stil legde. Tijd genoeg dus om na te denken over de toekomst. Linssen, geboren in Nijmegen maar opgegroeid in Eindhoven, zag ooit een enorme grote poster hangen van tekstschrijver/zanger Ad de Laat in het theater van Nistelrode. Dat maakte hem nieuwsgierig. Toen hij de identiteit van de artiest in kwestie had achterhaald, realiseerde hij zich dat iedere streek en provincie wel zo zijn eigen artiest heeft die enorm wordt gewaardeerd en soms zelfs aanbeden. Dat bracht hem op het idee om een Nederlandse variant te maken op zijn Mexicaanse streekprogramma. Daar ging een zorgvuldige studie aan vooraf. Tijd speelde in die periode immers geen rol. Van diverse provincies koos hij twee a drie liedjes om een programma uit samen te stellen.dat zaterdag bijzonder goed in de smaak viel bij het publiek in De Kring. Over elk lied, dat kenmerkend moest zijn voor het bewuste gebied, viel wel een amusant verhaal te vertellen en dat deed Linssen met verve. Aangekomen bij Roosendaal vroeg hij zich uiteraard publiekelijk af of Roosendaal ook zo'n artiest mocht omarmen. Tot mijn genoegen werd meteen de naam van Jack Jersey/Jack de Nijs geroepen. Gevolgd door die van Armand. Dat is nogal discutabel. Armand of John van Loenhout zoals zijn echte naam luidde, is weliswaar in Roosendaal geboren, maar reeds op 1-jarige leeftijd naar Eindhoven verhuisd. Tot zijn verbazing hoorde Linssen vervolgens dat Frans Bauer ook hier geboren is. In het toenmalige Franciscusziekenhuis weliswaar, maar toch. Zelf had Linssen zijn keuze laten vallen op Ad de Laat.

Wie was deze volkszanger die zoveel indruk maakte op Joris Linssen? Brabants Erfgoed: Ad de Laat werd geboren in Nistelrode op 14 februari 1947. Hij was gezinstherapeut van beroep en begon in november 1979 op te treden met eigen Brabants repertoire in het 'Nisserois' dialect. De Laat overleed op 48-jarige leeftijd op 22 april 1995 in zijn woonplaats Den Dungen.

Ad de Laat was een van de meest succesvolle zangers in het Brabants dialect. Ad werd in zijn teksten bijgestaan door zijn broer Willem. De tragiek van zijn vroege dood heeft zeker bijgedragen aan de populariteit en het imago van deze ‘heraut van de eenvoud’, maar Ad de Laat heeft dat zeker ook verdiend met zijn authentieke dialectliedjes. In zijn korte loopbaan als zanger en performer heeft hij iets onvergelijkelijks en onvergetelijks neergezet in de provincie Noord-Brabant. Zijn liedjes, vaak simpel van melodie, zijn heel zuiver van dialect. Dat geeft een sereen geheel dat blijvend indruk maakt.

Op zijn eerste lp Brabant ge verandert zijn nog wat nostalgische zaken aan de orde en dat maakt zeker in die tijd veel indruk, maar geleidelijk aan verdiept de zanger zich meer in de problematiek van het leven.

Het was een langgekoesterde wens van dirigent Carlo Nabbe om nog eens een voorstelling te presenteren met een doorlopend sprookjesverhaal, opgebouwd uit zang en dans. Hij gelooft namelijk echt in sprookjes. 'Ze bestaan, echt waar', hield hij zijn gehoor dan ook voor vanaf het podium. De titel voor het programma was dan ook snel gevonden. Sprookjes bestaan, echt waar. Op nieuwjaarsdag zag de sympathieke muzikant deze wens in de grote zaal van De Kring in vervulling gaan. Het was tevens zijn afscheid als dirigent van het WBSO. Zodoende kreeg het nieuwjaarsconcert van het West-Brabantse Symfonie-orkest, versterkt met het Dansatelier onder leiding van Krista van Meer, een nogal feeerieke uitstraling met zoals Nabbe's uitdrukkelijke wens luidde een aaneengesloten verhaal, door hem zelf geschreven bovendien. Tevergeefs vroeg ik bij de entree om een programma. Dat was er niet. Via bekende klassieke melodien werden Hans en Grietje naar de gezochte bestemming geleid. Rustige muziek veelal, maar ik hoorde Nabbe het ook nog even over Luc Skywalker en StarWars hebben. Na ongeveer anderhalf uur was het sprookje uit. Aan het concert ging nog een korte danspresentatie vooraf in de foyerruimte ter hoogte van de garderobe. Sommige omstanders werden door de lieflijke danseresjes zelfs uitgenodigd om met hen een dansje te maken. Er zijn slechtere manieren denkbaar om een concert van start te laten gaan.

Carlo Nabbe was de eerste dirigent van dit fusieorkest. voortgekomen uit het Roosendaals Symfonie-orkest en het Bergse Jacob Obrecht orkest. Nabbe wordt door zijn vereniging gezien als een veelzijdige en bezielende persoonlijkheid.

Van de website van het WBSO: Behalve dirigent is hij violist, muziekdocent, componist en coach. Hij schreef het boek ‘Aandacht’ waarin hij een nieuwe en ándere manier van lesgeven voorstaat. De mentale houding van docent ten opzichte van zijn leerling speelt een bepalende rol. ‘Muziek moet je voelen’ is zijn credo.

Hij studeerde zelf viool bij Katie Sebestyen en Herman Krebbers, zang bij o.a. Pierre Mak en volgde verschillende masterclasses in koor- en orkestdirectie bij gerenommeerde musici.