Donderdag 29 oktober 2020

De Roosendaalse cultuursector krijgt een fors deel van de financiële injectie van 335.000 euro. Dit bedrag heeft het dagelijks bestuur uitgetrokken om de verliezen door het coronavirus (enigszins) te compenseren. De Roosendaalse verenigingen kunnen een bedrag van 50.000 euro tegemoet zien om de kas op peil te houden. Inkomsten uit optredens zijn grotendeels weggevallen, waardoor veel verenigingen in financiële problemen (dreigen te) komen. Per club stelt de gemeente 2000 euro beschikbaar. Het project 'Ik vergeet je niet', waar veel senioren aan hebben meegedaan, van CultuurCompaan kan 68.000 euro tegemoet zien.

De gemeente is voorts voornemens 45.000 euro te steken in de oprichting van stamtafels. Tot aan de Coronacrisis kende Roosendaal drie van dit soort voorzieningen. Deze waren gevestigd in Huize St. Elisabeth, Wiekendael en De Bloemschevaert. St. Elisabeth is inmiddels afgehaakt, de activiteiten in Wiekendael en Bloemschevaert worden vooralsnog wel voortgezet. Nu verzorgingshuizen een nogal kwetsbare plek zijn gebleken voor openbare ontmoetingen tussen met name oudere burgers, is de PVC heel benieuwd waar het College denkt deze stamtafels te realiseren. Dat er een in de toekomstige Huiskamer van Roosendaal (het nieuwe gemeentehuis) dient te komen staat wat de PVC betreft buiten kijf. Om die reden heeft de PVC het College om meer details gevraagd betreffende deze plannen. De PVC wenst tevens dat deze stamtafels op dezelfde wijze worden uitgerust en er voldoende ruimte moet zijn voor grotere voorzieningen, zoals een biljart en een tafeltennistafel. De beste manier om ouderen op een sociale wijze actief te houden.

Donderdag 29 oktober 2020

dinsdag 27 oktober 2020

zaterdag 24 oktober 2020

vrijdag 23 oktober 2020

donderdag 22 oktober 2020

12 oktober 2020

Het staat nu definitief vast. Een thuis arbeidende werknemer  maakt 1,99 euro aan kosten die anders voor rekening van de baas zouden komen. Het Nibud heeft dat berekend, dus het moet haast wel kloppen. Het bedrag is alsvolgt opgebouwd: ruim 1,20 euro voor gas, bijna 70 cent voor zes kopjes koffie en 2,5 cent voor toiletpapier. ‘Twee euro per dag lijkt een klein bedrag, maar voor iemand die fulltime werkt, is dat op jaarbasis ruim 440 euro’, aldus een wetenschappelijk medewerker. Of die kosten rechtmatig zijn te verhalen op de baas is niet eens de vraag. Zo valt de koffie niet onder de zorgplicht van de werkgever.  
Mijn eerste kennismaking met het harde bedrijfsleven was in 1974. Via een uitzendbureau werd ik voor bijna twee maanden te werk gesteld bij Unilever, destijds een begrip in Rotterdam.  Ik mocht samen met mijn tijdelijke chef een kantoor bemannen waar personeelsleden van alle afdelingen zich met kapotte en haperende typemachines telefonisch konden melden. Het was dan mijn taak om zo snel mogelijk de hulp van een monteur van een extern bedrijf in te roepen die het euvel adequaat kon verhelpen.  Achteraf heb ik me lange tijd afgevraagd waarom een multinationale onderneming als Unilever er niet gewoon een eigen serviceapparaat op nahield,  maar het leverde mij in ieder geval een gemakkelijk luizenbaantje op, al was de opgedane arbeidservaring dan ook zeer beperkt.  Al die externe monteurs moesten zich eerst bij mij melden om het werkbriefje in ontvangst te nemen. Unilever hield er een nogal grote huishouding op na, dus vaak viel er ook wel enige uitleg te geven hoe de technische mannen (vrouwen zag je toen nog niet in deze branche) hun bestemming binnen het complex aan het Museumplein zo snel mogelijk konden bereiken. Binnen de kortste keren was het ons-kent-ons met die mannen,  dus het mag geen verbazing wekken dat er een ernstig stukje sociale verschraling optrad toen ik afscheid moest nemen van dit droombaantje. In die tijd was het echter wel gebruikelijk dat werknemers zelf koffiebonnetjes moesten kopen waarmee ze bij de koffie rondbrengende kantinejuffrouw konden afrekenen. Die bonnetjes kostten tien cent per stuk en waren verpakt in bundeltjes van tien. Dat lijkt niet veel, maar voor een beginnende uitzendkracht drukte dat toch wel op de eerste eigen begroting. Na dit harde leergeld bij Unilever te hebben betaald,  heb ik me de vele geconsumeerde kopjes koffie bij mijn latere vaste werkgevers  goed en gratis laten smaken. Toch valt de koffie nog steeds niet onder de zorgplicht van de werkgever. Hier gaat het dus gewoon om een gunst. De baas is slechts verantwoordelijk voor het creëren van een veilige- en arbeidstechnisch goedgekeurde werkplek. Ook in een thuissituatie. Maar wie in de baas zijn tijd van de trap af kukelt, is daar zelf verantwoordelijk voor. Je kunt je in rede ook afvragen of thuis de verwarming wel zo nodig aan moet onder kantoortijd. In het relatief warme Nederlandse winterklimaat is een dikke, warme trui vaak afdoende om dit ongemak te bestrijden. En het toiletpapier. Bij de meeste mensen is de stoelgang meestal zo ingericht dat men ’s ochtends vroeg of ‘avonds laat de gang naar het toilet moet maken voor de grote boodschap. Dus buiten werktijd. Zes kopjes koffie tijdens kantooruren lijkt me ook wat overdreven. Twee kopjes koffie ’s ochtends en een kopje thee laat in de middag lijkt me ruim genoeg beloond. De lunch in de bedrijfskantine is meestal toch voor eigen rekening. De thuiswerker bespaart daarnaast zoveel reistijd dat ‘de schade’ snel is gecompenseerd, zeker wanneer de vaste kracht niet over een lease-auto beschikt en kilometers declareert. Een enorme non-discussie dus. Wie thuiswerkt, kan zijn tijd naar eigen inzicht indelen. En eigen baas op kosten van de baas, wie wil dat nou niet? Bedenk daarbij dat ZZP-ers helemaal nergens recht op hebben en gewoon voor zichzelf moeten zorgen. Die mogen zich slechts de blubber werken tegen een minimale vergoeding.         

11 oktober 2020

Heel lang kreeg het coronavirus nauwelijks voet aan de grond in woonzorgcentrum St. Elisabeth aan de Wouwseweg, enkele besmettingen daargelaten. Maar nu heeft het onzichtbare monster toch kans gezien om ook daar toe slaan. Een bewoner van St. Elisabeth,  wonend op de groepsruimte De Laantjes 2, bleek begin deze week besmet te zijn met COVID-19. Daarop werd de gehele groepswoning in quarantaine geplaatst. Daar bleef het echter niet bij. Ook bij een bewoner van laantjes 1 en een medewerker werd woensdag corona vastgesteld. Met als gevolg dat ook de groepswoningen Laantjes 1, 2 en 3 in quarantaine werden geplaatst. .
Snel kwam vast te staan dat bewoners op de groepswoningen van De Laantjes 1, 2, 3 en 8, en meerdere medewerkers besmet zijn met het virus. Daarom werd besloten dat gans St. Elisabeth tot minstens 20 oktober in quarantaine gaat. Bewoners kunnen echter nog beperkt bezoek ontvangen, maar daarbij gelden uiteraard wel strenge veiligheidsmaatregelen. Op de zelfstandige wooneenheden De Strijpe en De Laantjes 10 zijn (nog) geen besmettingen vastgesteld en daarom is de quarantaine daar slechts preventief. St. Elisabeth laat weten zeer alert te zijn op het welzijn van de bewoners en de medewerkers. Onderstaand zijn de mededelingen te lezen die ook terug te vinden zijn op de website van het woonzorgcentrum.

Bezoekers St. Elisabeth
Laatste update op 09/10/2020
Heel St. Elisabeth is tot 20 oktober in quarantaine. Voor wat betreft het bezoek geldt het volgende:
De Strijpe en De Laantjes 10:
Er mag één vaste bezoeker per bewoner op bezoek komen. We vertrouwen erop dat deze bezoeker geen gezondheidsklachten heeft, handhygiëne toepast, een eigen meegebracht mondkapje draagt, direct naar het appartement loopt en daar blijft. We beperken de duur van het bezoek niet, en het maakt ook niet uit wanneer de bezoeker komt.
De Laantjes 1 t/m 9:
Bij alle groepswoningen raden we het bezoek in ieder geval tot 20 oktober dringend af. Er kunnen maatwerkafspraken gemaakt worden.
Mocht de quarantaineperiode langer duren, bijvoorbeeld in het geval van een besmetting, dan wordt de bezoekregeling verder uitgewerkt.
U komt binnen via ingang West. We vertrouwen erop dat iedereen zich ook in de komende periode aan de regels blijft houden.
We verzoeken bezoekers die uit een gebied komen waar code oranje geldt hun bezoek aan een bewoner van St. Elisabeth uit te stellen.
De bezoeker:
heeft géén klachten (hoesten, niezen, verkoudheid, koorts);
past de juiste handhygiëne toe;
draagt bij binnenkomst in St. Elisabeth en in de gangen een eigen mondkapje;
houdt anderhalve meter afstand tot anderen.

11 oktober 2020

Aan corona maakt Arjan Kleton niet veel woorden vuil in zijn onemanshow (zeer letterlijk te nemen, zelfs de pianist of gitarist ontbreekt) ‘Met de fles grootgebracht’ . In plaats daarvan neemt hij de weinige bezoekers (de kleine zaal was slechts voor de helft gevuld) naar dat andere ‘rampjaar’ 1992, het jaar waarin Marco van Basten een strafschop miste in de halve finale van het EK-voetbal. Zodoende gingen de Denen door naar de finale waar ze tot ieders verrassing het sterker geachte  Duitsland versloegen.  Die lange aanloop, de twijfel in de ogen. De duik van Peter Schmeichel naar links. De misser. Een paar strafschoppen later is het over. Niet Nederland, maar Denemarken plaatst zich voor de EK-finale in Göteborg.
Kleton wordt niet goed als hij weer terugdenkt aan die kleine catastrofe, waar Nederland een dito trauma aan heeft overgehouden. 1992 is ook het jaar waarin een in zijn ogen afschuwelijk popnummer de Nederlandse hitlijsten veroverde en nog wel eens nadreunt in zijn oren. Het is me helaas niet gelukt om dat bewuste nummer te achterhalen. Daarvoor ben ik ook te weinig thuis in de hitlijstmaterie.
Maar 1992 was vooral het jaar waarin hij een belangrijke keuze moest maken. En daarmee was het programma beland in de rode draad, zijn persoonlijk levensverhaal. Hij werd voor zijn gevoel geboren achter de toog. Vaak wordt hij geplaagd door de ‘herinnering’ dat moederlief zijn babybilletjes in de spoelbak van de bar waste. Op zijn 17e stond de in 1975 geboren cabaretier voor de keuze. Barman worden of fotograaf. De rest van zijn leven glazen spoelen en verhalen van (dronken) klanten aanhoren, leek hem uiteindelijk toch niet zo aantrekkelijk. Dus werd het fotograaf. Na een moeizame aanloopperiode wist hij zowaar succesvol te worden in dit glamourvak. Voor meerdere tijdschriften maakte hij foto’s van celibrities tijdens hun optredens. Hij kreeg zelfs Robbie Williams en Herman Brood voor zijn lens. Toch keerde hij terug naar de bar. ‘Bekende mensen praten vooral over zichzelf. In de kroeg is iedereen gelijk’, motiveerde hij dit besluit. Toch zag hij ook een overeenkomst.  ‘Zowel aan de bar als in de artiestenwereld storten mensen hun hart bij me uit’, zodoende kwam hij aan zijn inspiratie voor ‘Met de fles grootgebracht’. Zijn moeder schijnt in een gesprek met een bezoeker verklapt te hebben dat niet alles waar is wat hij vertelt.  Dat hij is opgegroeid in het café verwijst ze naar het rijk der fabelen. ‘Zijn vader stond aan de bar bij Kerkenbosch. Wel was hij fotograaf en maakte hij foto’s van Robbie Williams en Herman Brood, Maar het liefst is hij barman’.
Bij het kijken naar de televisie ergert Keton zich vooral aan ‘de sterk geëmancipeerde vrouw, die de hulp inroept van het t.v. programma ‘Help mijn man is klusser’.  ‘Alsof ze zelf geen hamer in haar hand kan nemen’, zegt hij smalend.  Een one night stand vergelijkt hij met een tequila shotje: met een korreltje zout nemen, niet zuur kijken en morgen is hij je vergeten. De BOB (Bewust Onbeschonken Bestuurder) mag wat hem betreft plaats maken voor ANS (Altijd Nuchter Sturen). Over emancipatie gesproken! Helaas deed de techniek ernstig afbreuk aan de beleving van de voorstelling. Nadat zijn hoofdmicrofoon vooral gekraak uitbraakte ontdeed Kleton zich van het gevaarte en vertrouwde daarna volledig op de toneelmicrofoon. Dat kwam de verstaanbaarheid niet bepaald ten goede. Een serieus aandachtspunt dus. Niet meer doen, Arjan! Tenslotte riep hij de bezoekers op in deze barre tijden de nodige aandacht te hebben voor de horeca in Nederland die zwaar onder druk staat.

Met de fles grootgebracht – Arjan Kleton. Gezien door Jaap Pleij op zaterdag 10 oktober in de kleine zaal van De Kring.  

10 oktober 2020

‘Hoe zou u onze speelstijl omschrijven?’, vraagt Maartje aan een meneer achter een van de voorste tafeltjes die zojuist te kennen heeft gegeven meerdere shows van het duo Maartje en Kine te hebben bijgewoond. De man hoeft daar niet lang over na te denken. ‘Als zeer muzikaal’, roept hij richting podium.

‘Dat klopt, maar dit programma heeft noodgedwongen toch een wat ander karakter gekregen. Door corona zijn we bijna zeven maanden niet aan spelen toegekomen. Aanvankelijk hadden we ons programma ‘Hoge Noot’ gepland voor dit theaterseizoen, maar dat hebben we even in de wachtkamer gezet. We hebben in die rustige periode aan een ander programma gewerkt, getiteld ‘Speelbeesten’, hierin laten we zien hoe wij door die coronamaanden zijn gekomen, of liever gezegd ons doorheen geworsteld’. De aangesproken bezoeker kon echter met een gerust hart achterover leunen, want het was toch een en al muziek wat Maartje en Kine voor het voetlicht brachten, daarbij weer heel dankbaar gebruik makend van hun multi-instrumentaal talent. Een sfeervol stuk van Bach gaat bij het duo heel gemakkelijk over in een Tirolercompositie. Maartje wil zo graag ‘iets Iers’ spelen, maar Kine geeft mede vanwege haar Noorse afkomst liever de voorkeur aan muziek uit het land waar haar roots liggen. Zodoende moet Maartje geduld betrachten tot de toegift, maar dan gaan de dames als ware Dubliners ook volkomen los. Het gesproken woord blijft beperkt tot de aankondigingen en de aanlopen naar nieuwe muzikale hoogstandjes, waarbij zang en instrumentaal in een hoog tempo worden afgewisseld. Dit is de weg die Maartje en Kine ook na de coronacrisis moeten blijven bewandelen, want hun muzikale stijl is ongekend hoog.         
‘Speelbeesten’ maakt voorts duidelijk dat de dames in die zeven maanden windstilte niet bepaald hebben stilgezeten. Dat is ook het mooiste element van (samen) musiceren. Er zijn altijd wel nieuwe invalshoeken te bedenken, en dat hebben ze dan gretig gedaan. ‘Speelbeesten’ verveelt geen enkele seconde.


‘Waar anderen tijdens de lockdown gingen trainen voor de triatlon, hun kelder opruimden of begonnen aan een studie Mandarijn voor Beginners hebben wij ook gedaan wat we al veel te lang wilden maar nooit deden. We hebben een hele serie nieuwe nummers geschreven over alle onderwerpen waar we ons nooit aan durfden te wagen. Die hebben we verzameld in SPEELBEESTEN. We klimmen met een rijke verzameling nieuwe nummers de bühne op. Het publiek is onderdeel van een gewaagd experiment: nieuwe nummers zien het levenslicht, andere vallen af. Omdat we als ware ‘Speelbeesten’ niks liever willen dan het theaterdoek weer aan flarden zingen’, schrijven ze er zelf over op hun website. Zo is iedere voorstelling tevens even net iets anders dan de voorgaande. Een unieke beleving is dus gegarandeerd.  

Bovendien was er voor het publiek nog wat te winnen: een heus priveconcert van Maartje en Kine voor tussen de schuifdeuren van de huiskamer. Als ik met mijn neus in deze prijs val, bied stel ik deze graag ter beschikking aan van de kleinere theaters die het in deze periode toch al zo moeilijk hebben. Maartje en Kine helemaal voor mezelf houden zou immers van te groot egoïsme getuigen. Ze verwachten enigszins optimistisch gestemd  ‘Hoge Noot’ vanaf januari 2021 toch weer in alle theaters te kunnen spelen. Het is ze van harte gegund.

Maartje en Kine – Speelbeesten.  Gezien (eerste van de twee voorstellingen) door Jaap Pleij op 9 oktober in de kleine zaal van De Kring.

9 oktober 2020

In juni vroeg burgemeester Han van Midden omwonenden van het Emile van Loonpark een vragenlijst in te vullen over hun gevoel van (on)veiligheid in het park. Ook werden ze uitgenodigd om suggesties aan te dragen om incidenten te voorkomen en te bestrijden. Van de 408 aangeschrevenen hebben er 83 de lijst ingevuld. Iets minder dan de helft van de respondenten is van mening dat het park op gezette tijden geheel moet worden afgesloten voor bezoekers. Bij allen is er weinig vertrouwen in het gedeeltelijk afsluiten van het park.
Hulpdiensten als politie, brandweer en ambulancedienst hebben al aangegeven dat het park voor hen altijd toegankelijk moet blijven in geval van ernstige incidenten. Uit de enquête kwam voorts in meerderheid naar voren dat de verlichting moet worden verbeterd. Het installeren van camera’s, het opvoeren van toezicht door boa’s en politie en het aanpakken van onveilige plekken staan eveneens hoog op het wensenlijstje.
‘Ik vind dit onveiligheidsgevoel een belangrijk signaal en zal daarom gepaste maatregelen nemen. In de herfst worden twee camera’s geplaatst, één in het park zelf en één bij de Pannenboeter. Daarnaast zullen de onveilige plekken in het park worden aangepakt. De boa’s en de politie blijven het park veelvuldig controleren op alle mogelijke tijdstippen. Ik ga nu (nog) niet over tot het afsluiten van het park. Als de getroffen maatregelen niet leiden tot het verbeteren van het veiligheidsgevoel zal ik de situatie opnieuw bekijken en beoordelen’, aldus burgemeester Van Midden.
De PVC betreurt het dat de burgemeester slechts belooft het park veelvuldig te blijven controleren. Over het opvoeren van het toezicht door boa’s en politie wordt echter niet gesproken en daar schortte het volgens de partij juist met name aan in de afgelopen zomerperiode.  

9 oktober 2020

Het oorverdovend applaus waar directeur Jan-Hein Sloesen van te voren om gevraagd had, kwam er donderdagavond niet voor zangeres Margriet Sjoerdsma en pianist Egbert Derix in de kleine zaal van De Kring. Dat zou ook niet bij haar grotendeels ingetogen repertoire hebben gepast. Het publiek genoot in stilte van haar optreden en daarvoor werden de artiesten beloond met een passend slotapplaus, eveneens ingetogen maar wel van harte gemeend.  Het enige puntje van kritiek dat je op dit uitstekende liedjesprogramma zou kunnen hebben, is dat het veel te snel was afgelopen. Na exact een uur stond het publiek weer buiten, helaas was het ook tevergeefs wachten op een toegift.
Op het podium lagen bergen CD’s en DVD, maar kennelijk zagen Margriet en Egbert geen mogelijkheid om deze te koop aan te bieden. Althans na de eerste voorstelling, want ook deze avond stonden er twee uitvoeringen op het programma. De neiging om na het eerste slotapplaus te blijven zitten, was dan ook bijzonder groot, maar helaas niet erg realistisch. Beide concerten waren nagenoeg uitverkocht. Margriet is van het bouwjaar 1983, voor dit programma had ze voornamelijk gekozen voor liedjes waar ze als jong meisje mee is opgegroeid. Een keuze waar niets mis mee is, zo bleek al snel.  Klassiekers als ‘Broken Wings, Maniac, Beat It (een single van Michael Jackson uit 1983 – uit Margriets bouwjaar dus-  van zijn succesvolle album Thriller) en Driving in your car’ van Tracy Chapman waren door het duo in een prachtig nieuw jasje gestoken. ‘Maniac, wederom een lied dat vrijwel tegelijkertijd met Margriet is geboren,  van Michael Sempello dat onderdeel is van de film ‘Flashdance’,  was voor mij het hoogtepunt van dit (veel te) korte concert. Niet alleen prachtig gezongen, maar ook zeer beeldend vertolkt. Sembello werd geïnspireerd door het nieuwsbericht over een seriemoordenaar die een aantal lichamen bij de buren had begraven. In zowel de Verenigde Staten en Canada werd dit een nummer één hit. In 1984 was dit lied genomineerd voor een Oscar in de categorie Best Song nominaties, maar viel uiteindelijk buiten de prijzen  omdat het niet speciaal was geschreven voor deze film. In plaats daarvan won Irene Cara met Flashdance... What a Feeling de prijs. Ook dook het lied nog op in de films American Wedding en Dance Flick en daarna nog in een Coca-Cola-reclame. Margriet en Egbert sloten het concert af met ‘Broken Wings’,  een nummer van de Amerikaanse band Mr. Mister uit 1985. Dit was geen ‘klassiek’ programma’ in de categorie zangeres en pianist. Daarvoor was het aandeel van Egbert, gezien de kostelijke anekdotes die hij met verve en vooral veel humor over het voetlicht bracht,  veel te groot. Een lied dat hij speciaal voor Ian Matthews had geschreven toen deze in Nederland kwam wonen, paste goed binnen het geheel. Heel bijzonder was ook Margriets versie van ‘Papa don’t preach’ van Madonna. ‘Zo had het origineel ook moeten klinken’, oordeelde een medebezoeker na afloop. Een conclusie waar ik me in kon vinden.  ‘Maar ja, Margriet kan gelukkig wel zingen’, voegde hij er nog fijntjes aan toe. Daar valt uiteraard over te discussiëren!
Triest genoeg had Margriet voor dit concert zeven maanden theaterdroog gestaan ‘dankzij’ het coronavirus. Het dubbeloptreden in De Kring was helaas meteen een van de laatste in de reeks. Enigszins geëmotioneerd bedankte ze de bezoekers dan ook voor hun komst, ‘want dat concerten in deze sombere tijd doorgaan is helaas geen vanzelfsprekendheid meer. Gelukkig behoort De Kring tot de theaters waar meer dan dertig bezoekers zijn toegestaan’, aldus Margriet.

7 oktober 2020

De afdelingen Breda, Eindhoven en Helmond van Horeca Nederland pleiten voor de invoering van een avondklok vanaf 23.00 uur. Voorzitter Koen Bakker van de afdeling Roosendaal heeft op persoonlijke titel laten weten dat ‘als het effect heeft we daar serieus over willen nadenken’.
Met de invoering van een avondklok wil de horeca voorkomen dat er na de verplichte sluiting van de kroegen om 22.00 uur nog illegale thuisfeesten worden gehouden. Dit pleidooi kan op begrip rekenen van de Bredase burgemeester Paul Depla, terwijl zijn collega Han van Midden van Roosendaal heeft laten weten hier vooralsnog neutraal in te staan en dat effecten van zo’n ingrijpende maatregel wat hem betreft ‘eerst terdege moet worden onderzocht’. Han van Midden en Koen Bakker hoeven hier echter niet veel tijd aan te besteden, want de invoering van een avondklok is in Roosendaal om praktische redenen al onmogelijk. Door het coronavirus zag De Kring zich genoodzaakt een aantal artiesten twee voorstellingen op één avond te laten geven. De tweede staat steevast gepland voor 21.30 uur. Een voorstelling duurt gemiddeld minstens anderhalf uur en dat zou dus betekenen dat al die theaterbezoekers, doorgaans braaf volk, automatisch massaal in overtreding zouden zijn wanneer zij zich naar huis begeven.  Dat wil de aimabele theaterdirecteur Jan-Hein Sloesen natuurlijk niet op zijn geweten hebben. Onmiddellijk laten varen dus dat onzalige plan, waar nog veel meer ongewenste haken en ogen aan kleven.   

7 oktober 2020

Zoals het een doordeweekse dag betaamt, was de sfeer dinsdagochtend zeer gezapig  in winkelcentrum De Roselaar.  Ter hoogte van AH stond ik op het punt mijn mondkapje te bevestigen toen er plotseling een dringende noodoproep door de luidsprekers galmde. Alle aanwezigen werden gesommeerd het complex zo snel mogelijk via de nooduitgangen te verlaten. Nadere informatie werd niet gegeven.
Aan de oproep werd goed gehoor gegeven. Alle klanten in de AH lieten hun karretje staan en begaven zich in draf naar de veilige buitenwereld. Ook elders in het centrum was dat het geval. De winkelmedewerkers maakten echter beduidend minder haast en uiteraard wekte dat mijn argwaan. ‘Is dit een grap of om te huilen?’, schoot mij een strofe van Herman van Veen, onlangs twee keer te zien geweest in De Kring, te binnen. Het bleek inderdaad om een oefening te gaan, zo las ik van de milde, geruststellende glimlach van een der AH-personeelsleden af. De vraag wel of geen mondkapje hoefde ik daardoor voor mezelf niet meer te beantwoorden. In een vrijwel lege AH-vestiging kon ik in alle rust mijn boodschappenlijstje afwerken en contant afrekenen bij de kassa, bemenst door een caissière zonder mondkapje. Natuurlijk is het nuttig om dit soort oefeningen af en toe te houden, maar of dit tijdperk, waarin zoveel mensen toch al corona-gestrest met de ziel onder de arm lopen, daarvoor het meest geschikt is, betwijfel ik ten zeerste.   

5 oktober 2020

De laatste twee albums van Lenny Kuhr zijn gerealiseerd met succesvolle crowdfundings. ‘Zou het laatste album 'Het lied gaat door' ook mijn laatste album zijn?’, zo vroeg Lenny zich in gemoede af.  Maar wat dan te doen met al die nieuwe liedjes die ze inmiddels heeft gemaakt? Alleen nog streamen zou een reëele mogelijkheid zijn.  

‘Maar dan is er helemaal niets meer om in je hand te houden. Zo waren we aan het dubben en overwegen toen er een telefoontje kwam van Excelsior Recordings; Die maatschappij wil graag een album met mij maken en ze waren benieuwd of ik daar interesse in had. Nou en of, reken maar! Er moest echter wel een klik zijn. Nou die klik was er zeker dus na een aantal besprekingen hebben we recent het contract getekend’, ziet Lenny het muzikale leven weer helemaal zitten.

Excelsior Recordings is een onafhankelijk label, ze hebben onder anderen Alex Roeka, Danny Vera en Spinvis uit, voorwaar een gezelschap waar Lenny  graag tussen staat.
‘Het is niet als in mijn gouden tijd met grote voorschotten en bijna onbeperkte mogelijkheden. Er is het een en ander veranderd in de muziekindustrie. Maar net zoals de ontwikkelingen in deze branche niet stilstaan, gaan de record-companies ook door. We zijn op een creatieve manier tot elkaar gekomen en plukken daar nu de vruchten van. .

Lenny hoopt en verwacht het album rond het Songfestival uit te brengen. Naast veel nieuw werk van Lenny zelf gaan ook andere bekende artiesten nummers voor haar schrijven, ze heeft ze e hierboven al gedeeltelijk verklapt. Die van de momenteel sterk in de belangstelling staande Stef Bos kan er inmiddels aan toegevoegd worden. Reyer Zwart en Frans Hagenaars gaan het album produceren.


Tot slot een levensfilosofie van de zangeres uit Eindhoven die ondergetekende ook graag weer eens   in De Kring zou willen zien.

‘Elke ochtend is de wereld helemaal nieuw en zo zijn  wij elk moment ook volkomen nieuw.
In dit licht is het Corona virus en hoe wij ermee omgaan  - er al dan niet ziek van worden, er aan kunnen sterven, er armlastig van kunnen worden, ons vrij kunnen voelen omdat we ineens niet veel meer hoeven of moeten- in dat licht is het een wolk die komt en gaat en die even de zon bedekt. Ondertussen ontkiemen er overal nieuwe plannen om zaken anders aan te gaan pakken. Zij die niet wild om zich heen slaan, zien hoe relatief alles is wat we najagen. Zo hebben wij concerten moeten afzeggen en verschuiven naar andere data. En ja, we hadden zo graag muziek willen maken! We zijn voorbereid en staan te popelen en zijn blij met alles dat zich aandient, in welke vorm dan ook. De inspiratie is er weer en dat is maar goed ook. Onlangs componeerde ik samen met Joris Vincken een lied. Rikkert Zuiderveld schreef een mooie tekst op een melodie die ik hem had toegestuurd. Enfin.. het wordt spannend en vernieuwend’, aldus Lenny die zichzelf constant opnieuw heeft uitgevonden.  

Lenny Kuhr in het Roosendaalse Vrouwenhofpark (foto Jaap Pleij)

Komende optredens:

17 oktober 2x 30 in het Rozenknopje in Eindhoven - Uitverkocht
Lenny: Als er nog veel mensen zich aanmelden overwegen  we een derde en/of vierde concert op 18 oktober

25 oktober in de Remigiuskerk in Velzen. Dat is na de drie weken periode met 30 bezoekers. Afwachten en duimen dus.

4 oktober 2020

Aanvankelijk stond haar optreden in De Kring voor september gepland. Vanwege ‘vervelende complicaties’ kon het concert toen niet doorgaan. Gelukkig is Sabra El Bahri Katri inmiddels voldoende hersteld om de draad van de theaterconcerten weer op te pakken. In de kleine zaal van De Kring deed ze dat op deze sombere zondagochtend met verve. Het publiek hing van de eerste tot de laatste noot aan haar lippen. Sommige bezoekers waren getooid met een mondkapje naar De Kring gekomen. Eenmaal gezeten werd het doekje snel verwijderd. Logisch, want een mondkapje draag je niet bepaald voor je plezier.  
Sabra, een 24-jarige Belgische sopraan, vertolkte deze ochtend op ingetogen wijze met begeleiding van Martien Maas op piano en Johan Timmermans op gitaar, verschillende stukken van talloze componisten uit verschillende tijden, bestaande uit operanummers van Verdi en oude bijna vergeten mediterrane volksliederen die Sabra El Bahri Katri op bijzondere wijze tot leven bracht. Deze kleurrijke en expressieve muziek bleek goed te passen bij de persoonlijkheid en presentatie van de zangeres. Na afloop bleef het driekoppige gezelschap nog even napraten met enkele bezoekers op de eerste tafelrij.  
Sabra behoort tot de conservatoriumstudenten van de Academy of Music and Performing Arts (AMPA), voorheen Fontys Conservatorium, die van directeur Martyn Smits een unieke kans hebben gekregen hun talenten te laten zien en horen aan een breed publiek. Deze internationaal georiënteerde muziekopleiding leidt de studenten op tot muziekkunstenaars van hoog niveau. Het accent ligt op de uitvoering en de samenwerking met andere (kunst)disciplines. Het volgende concert uit deze reeks  wordt op zondag 15 november in De Kring ingevuld door het ensemble F.C. Jongbloed. Spraakmakend was in 2014 het programma ‘To You’ dat door toedoen van Peter Schats een spectaculair karakter kreeg. Het ensemble speelt op deze zondag werk van de Finse componiste Kaija Saariaho, aangevuld met werk van Hans Abrahamsen en van diverse studenten die ‘componeren’ in het opleidingspakket hebben. Aanvang wederom 11.00 uur.

1 oktober 2020

Het is te hopen dat de bezoekers woensdagavond aan de voorstellingen van de Blue Grass Boogieman/ Cor Sanne en Marlon Kicken veel plezier hebben beleefd, want er pakken zich weer donkere wolken samen boven de theaters in West-Brabant. De Veiligheidsregio Midden- en West-Brabant heeft in zijn ‘opperste wijsheid’ besloten dat vanaf maandag 5 oktober niet meer dan dertig bezoekers per voorstelling worden toegelaten. Er bestaat weliswaar een mogelijkheid om ontheffing van deze regel aan te vragen, maar de kans is klein dat zo’n verzoek gehonoreerd wordt.

Voor De Kring heeft dit besluit vooralsnog geen gevolgen. 'We zijn voorlopig ontheven van de maatregelen die gisteren in zijn gegaan omtrent het coronavirus. Door onze maatregelen kan een bezoek aan De Kring gewoon doorgang ondervinden. De veiligheidsregio heeft vandaag, woensdag 30 september, besloten dat De Kring, samen met andere grote zalen die de maatregelen goed op orde hebben, open kan blijven. Heb je een kaartje voor een voorstelling aankomende weken? Geen zorgen. Je bent dus gewoon welkom en je wordt nog net zo gastvriendelijk en veilig ontvangen als eerst', aldus directeur Jan-Hein Sloesen op de website van De Kring.

Uiterst merkwaardig ook dat een dergelijk zware beslissing door de Veiligheidsregio mag worden genomen. Eerder werd verklaard dat dit aan de gemeenten zelf is.
Dat bovengenoemde voorstellingen woensdagavond doorgang konden vinden, stond overigens pas laat in de middag vast. ‘Rond 16.00 uur kregen we het groene licht voor dit optreden’, aldus country-legende Cor Sanne die samen met de Blue Grass Boogiemen tekende voor de productie ‘Grand Old Country’. ‘Op dat moment zaten we in de auto en waren Roosendaal al dicht genaderd. Het zou wel triest geweest zijn indien we rechtsomkeert hadden moeten maken. Te meer daar er deze avond ook heel wat familie van mij in de zaal zat. Ik ben geboren in wat nu Etten-Leur is, toen ging het nog om het dorp Etten, dus ik kom graag in deze contreien’, aldus Sanne die heel wat anekdotes paraat had.  Het programma bestond onder anderen uit repertoire van Johnny Cash, Hank Williams, Don Williams, John Denver en Merle Haggard. Cor Sanne vertelde op onderhoudende wijze hoe  Haggard min of meer door Johnny Cash terug keerde op het goede pad. ‘Als gedetineerde woonde hij een van de bekende gevangenisoptredens van Cash bij. Daar was hij zo van onder de indruk dat hij ter plekke besloot eenmaal weer vrij zijn toekomst ook in de muziek te zoeken. Een missie die behoorlijk geslaagd mag worden genoemd’. Wereldwijd werd Haggard vooral bekend met het lied ‘Okee from Muskogee’, door velen beschouwd als een uiterst rechts lied, maar Haggard hield bij hoog en laag vol dat de tekst slechts een weemoedige ode is aan zijn overleden vader en niet als een politiek statement moet worden beschouwd. ‘Ik was Drivin' op de Interstate 40 en ik zag een teken dat zei '19 Miles to Muskogee.' Muskogee was altijd in mijn jeugd bedoeld als 'terug naar huis. Zo zag ik dat teken en mijn hele jeugd flitste voor mijn ogen en ik dacht: 'Ik vraag me af wat vader zou denken over de jeugdige opstand die plaatsvond op het moment’, heeft hij daar ooit over gezegd in een interview. Cor Sanne zong deze avond echter een lied van zijn hand dat een onvervalste ode aan diens moeder is. ‘Ook zij heeft er nadien alles aan gedaan om Merle aan de juiste kant van de wet te houden’.