Donderdag 28 oktober 2021

GA NOOIT WEG ZONDER TE GROETEN

In zijn vaste rubriek 'Zo Gezond' in het AD houdt psycholoog Renè Diekstra een stevig pleidooi voor het (w)aardig afscheid nemen op een goede, afrondende manier, waardoor er geen losse eindjes meer zijn'. Want dat voelt in zijn beleving goed. In zijn visie zou goed afscheid nemen of afronden tot ons psychologische basisrepertoire moeten horen. Dan is ook de kans groter dat het contact een vervolg krijgt.
Later op de dag wordt melding gemaakt van het ontslag van Ronald Koeman bij Barcelona. Directeur Mark Koevermans van Feijenoord gooide kort daarvoor de handdoek zelf in de ring omdat hij met (fysieke) bedreigingen te maken heeft gekregen die hem te ernstig belemmeren in zijn functioneren. 'Elk afscheid is de geboorte van een herinnering', schrijft Diekstra ook nog in zijn column. Ik vermoed echter dat beide heren dit afscheid zo snel mogelijk achter zich willen laten.
Triest is ook te moeten constateren dat de overheid een goed afscheid willens en wetens onmogelijk maakt. Er bestaat nog steeds geen recht op euthanasie en minister Hugo de Jonge heeft onomwonden laten weten dat dit er ook niet komt onder dit kabinet. Daardoor kunnen onnoemelijk veel mensen niet op de gewenste manier afscheid nemen van hun dierbaren, namelijk op het moment dat ze er zelf voor willen kiezen. Het is dan ook te hopen dat de liberale partijen VVD en D66 deze wet -maak van euthanasie een geheel vrije keuze- er bij het formatieproces eindelijk eens doordrukken en zich niet wederom laten ringeloren door meneer Segers van het mini-christenpartijtje CU. Mensen worden ongevraagd op de wereld geschopt, dat is nu eenmaal onoverkomelijk, maar mag je dan alsjeblieft zelf bepalen wanneer je het 'mooi genoeg geweest' acht. Door wanhoop en gebrek aan levenslust gedreven verkiezen velen een gruwelijk dood boven voortzetting van dit aardse bestaan. Dat zou toch niet moeten kunnen in een beschaafd land. Het in bezit hebben van de zogeheten euthanasiepil zorgt bovendien voor innerlijke rust, een mens leeft nu eenmaal prettiger in de wetenschap dat er altijd een pijnloze- en vreedzame uitweg is als het hem of haar echt te veel wordt.
Maar natuurlijk heeft Diekstra groot gelijk. In het dagelijks en persoonlijk verkeer is een goed afscheid zeer waardevol. Toon Hermans schreef daar een mooie tekst op: Ga nooit weg zonder te groeten. Later gecoverd door Dolf Brouwers. Goed afscheid nemen is derhalve inderdaad 'een kunst die wij allemaal moeten beheersen'. Laat de rijksoverheid zich dit ook ter harte nemen.!
Ga nooit weg zonder te groeten
Ga nooit heen zonder een zoen
Wie het noodlot zal ontmoeten
Kan het morgen niet meer doen
Ga nooit heen zonder te praten
Dat doet soms een hart zo'n pijn
Wat je 's morgens hebt verlaten
Kan er 's avonds niet meer zijn.
Overal valt wel wat voor
Ieder huisje heeft zijn kruis
Wie zijn goed humeur verloor
Loopt zo licht ook boos van huis
Maar bedenk toch voor je gaat
Je weet nooit wat er gebeurt
Blijf toch niet onnodig kwaad
Dat werd dikwijls al betreurd
Het is vaak een kleinigheid
Waardoor soms de zon verdwijnt
Maar geen mens heeft zekerheid
Dat voor hem die zon weer schijnt
Kijk je vrouw nog even aan
Lach en stoei wat met je kind
't Is met al je geluk gedaan
Als je hen straks niet meer vindt.
Ga nooit weg zonder te groeten
Ga nooit heen zonder een zoen
Wie het noodlot zal ontmoeten
Kan het morgen niet meer doen
Ga nooit heen zonder te praten
Dat doet soms een hart zo'n pijn
Wat je 's morgens hebt verlaten
Kan er 's avonds niet meer zijn.

Maandag 25 oktober 2021

BESTE ANDRÉ TROMPERS........

Het redactieteam van BN/DeStem heeft zich onder leiding van hoofdredacteur Andrè Trompers gebogen over de vraag welke vaste rubrieken behouden dienen te blijven en welke zoal aan een nieuwe invulling toe zijn. En dat onder de noemer 'Hoe houden we BN/DeStem jong? In dat licht bezien kwam natuurlijk ook de rubriek 'Jong in...' (gemeente invullen) aan de orde.
Niets mis mee, maar wil je volledig zijn in je beeldvorming, plaats daar dan ook een rubriek 'Oud(er) In...' naast. 'Middelbaar In...' zou wellicht een aardige extra toevoeging zijn. Niet alleen willen oudere lezers weten wat jongeren bezig houdt, zoals Trompers terecht stelt, maar het omgekeerde is wellicht ook het geval.
BN/DeStem is mede door dit redactie-overleg tot het besef gekomen dat het te overwegen valt om jongeren actief te betrekken bij journalistieke producties voor deze doelgroep. Dat zou voor ouderen net zo goed kunnen opgaan. Om bij deze krant te blijven. Ik denk bij voorbeeld dat veel (vroeg) gepensioneerden best nieuwsgierig zijn hoe 'lotgenoten' hun 'herwonnen' vrijheid ervaren. En vooral hoe ze zich door die lange dag heen worstelen. De mogelijkheid bestaat natuurlijk ook dat ze juist tijd tekort komen. Althans, dat zo ervaren. Morgen is er immers weer een dag om in te vullen. Zo heeft BN/DeStem een aantal jaren terug afscheid genomen van diverse gerenommeerde redacteuren, zoals Leon Krijnen, Jos Hack, Ad Rooms, Henk Boot, Karel Pleunis en recentelijk Jan van de Kasteele. Hoe vergaat het hen sindsdien? Beste Andre, teken dit op in bij voorbeeld de rubriek 'UIt het centrum van het nieuws' (Is er leven na de krant?)'.
Daarnaast lijkt het mij verstandig dat BN/DeStem niet al te geforceerd focust op de categorie jongeren (tot welke leeftijd hoor je daar eigenlijk bij?) Die hebben hun eigen communicatie-circuit met bijbehorende middelen. Het heeft weinig zin om aan dat dode paard te blijven trekken.
'Hoe laten we BN/DeStem gezond ouder worden?' Over die vraag zouden Trompers en zijn redactieteam zich bij de volgende gelegenheid eens moeten buigen. De krant wil toch immers 'Forever Young' blijven of worden, neem ik aan. Ik heb gemerkt dat veel senioren afhaken bij de papieren krant vanwege het in hun ogen te kleine lettertype. Ouder wordende oogjes gaan niet beter zien. Integendeel. Denk daarom eens aan een groter lettertype, waardoor het leesplezier sterk toeneemt. En bedenk: minder artikelen is vaak meer! Stop vooral - het liefst met onmiddellijke ingang- met het gebruik van donkere steunkleuren om korte berichten te accentueren. Dat werkt averechts. Hard paars, om de bibbers van te krijgen.
Hoe, wat en wanneer leest u zodra we op de redactie knopen hebben doorgehakt, laat Trompers weten. Het is te hopen dat aan die knopen een lezerstraject vooraf gaat. Wat vinden zij, wat willen zij, wat missen zij. Daar gaat het toch om, beste André?

Zondag 24 oktober 2021

ZORGDEN STRAATZANGERS VOOR EEN BRUISEND ROOSENDAAL?

In het centrum van Rotterdam liep tot in de tachtiger jaren van de vorige eeuw een straatzanger rond die zich manifesteerde als Charly, gebaseerd op zijn grote idool en filmmaker Charly Chaplin. Uitgezonderd het 'Hitler-snorretje' (net als Chaplin geboren in 1889) ging hij identiek gekleed over straat. Zijn favoriete lied was het nostalgische 'Breng mij terug naar de ouw Transvaal (daar waar mijn Sarie woont)', wat hij bij alle terrassen op de Coolsingel met felle hartstocht ten uitvoering bracht. Na drie tot vier nummers achtte Charly het welletjes en hoog tijd om met de hoed rond te gaan. Waagde het niet om niets in de bolhoed te deponeren, want dan vloekte hij je ontbloot van iedere romantiek helemaal stijf.
Mede door de opgehaalde herinneringen aan Simon Carmiggelt door Frank Poorthuis in BN/DeStem moet ik weer vaak aan Charly denken. De zanger gaf ondanks zijn overwegend donkere outfit kleur aan het zo bruusk geschonden hart van Rotterdam. Hij was bovendien niet alleen straatzanger, het leeuwendeel van zijn bescheiden inkomen harkte hij binnen door als sandwichman met commerciële teksten door de binnenstad te paraderen. Veelal schreef hij de teksten zelf. Zou Roosendaal ooit straatzangers hebben gekend en zo ja, hoe zag hun repertoire er uit en wat was hun plek in de samenleving. Gewaardeerd of juist gehaat? Ene Peter heeft in deze zomer gewapend met een trompetje, dat om de haverklap in beslag werd genomen door de politie, letterlijk de muziek weer op straat gebracht in Roosendaal. Zijn voorbeeld kreeg echter geen navolging. Ik weet dat er een boekje bestaat over bekende Roosendaalse straatfiguren in vroeger tijden, maar is er ook een apart boekje gewijd aan de straatmuzikanten van weleer, voor zover zij bestonden. Zorgden zij voor een bruisend Roosendaal of was hun rol beperkt? Was een van hen zelfs van vrouwelijke kunne? Ik verneem het graag. 

Zaterdag 23 oktober

CARMIGGELT LEEFDE IN EEN TIJD WAARIN HET LEVEN LEUK WAS

Columnist Frank Poorthuis van BN/DeStem is vanwege een kleine- maar waardevolle erfenis in de vorm van diens verzamelde werken momenteel helemaal in de ban van 'stukkiesschrijver' Simon Carmiggelt. Niet zo verwonderlijk. De geestelijk vader van de dagelijkse kronkels in het Amsterdamse dagblad Parool leefde in een tijd dat het leven leuk, simpel en vooral overzichtelijk was. Als je bij voorbeeld met de trein wilde reizen kocht je gewoon een kaartje aan het loket. Klaar was Kees. Simon dus ook. Gelukkig is al die computer- en internetellende hem bespaard gebleven. Hij zou zich er geen raad mee hebben geweten.

 

De geboren Hagenaar (hij was beslist geen Hagenees) mocht in de baas zijn tijd dagelijks een wandelingetje maken door de Amsterdamse binnenstad met als enige opdracht zijn ogen en vooral oren goed de kost geven. Een bezoekje aan een van de vele kroegjes was daar onlosmakelijk aan verbonden, want waar kon je in die tijd leukere verhaaltjes optekenen? Carmiggelt voelde zich met zijn Columbo-achtige regenjas tussen al die door het leven getekende mannetjes als een vis in het water, Kronkelend door het leven gaan en proberen zo goed mogelijk overeind te blijven. Dat was in de ogen van Carmiggelt al een hele prestatie. Het buitenland beperkte zich in zijn belevingswereld tot een appartementje in Parijs, waar hij samen met vrouwlief graag mocht vertoeven.

 

Na zijn overlijden plaatste de gemeente Amsterdam zijn beeltenis, gegoten in een borstbeeld, in het parkje tegenover de Nederlandse Bank, vlak bij de plek die zo lang zijn thuis was. Toen ik dat borstbeeld eens met eigen ogen wilde aanschouwen, kruiste mijn pad dat van een andere Amsterdamse legende: acteur Ton van Duijnhoven (bekend van zijn act 'De suppoost' en natuurlijk het tv-programma 'Hadimassa'). 'Ach meneer Van Duijnhoven, kunt u mij vertellen waar het borstbeeld van Carmiggelt is geplaatst?', sprak ik hem vriendelijk aan. De karakteracteur rolde even met zijn ogen, keek me wat meewarig aan en sprak vervolgens de historische woorden: 'Ah man, kijk toch wat beter uit je doppen. Je bent er zojuist aan voorbij gekomen. Kijk, daar is het!' Ik wilde hem nog bedanken, maar de brede rug had zich reeds maar mij toegekeerd. De acteur had alleen nog maar oog voor het saffie dat op zijn lippen danste. Triest dat zijn latere leven zo ellendig is verlopen. Die wijze les ben ik nooit vergeten. Altijd eerst goed om je heen kijken, alvorens een beroep te doen op derden. Dat was tevens Carmiggelts motto. Laat je lichaam fungeren als een alles opzuigende spons. Zo onopvallend mogelijk verschuilde hij zich in die kroegjes in een hoekje, terwijl zijn pennetje in rap tempo over het schrijfblokje dwarrelde. Ik vraag me af hoeveel 'slachtoffers' na publicatie in het Parool zich in zijn 'stukkies' hebben herkend. Een gebundeld boekje met dat soort reacties was ook wel leuk geweest.

 

Vrijdag 22 oktober

COMEDY CREW BEPAALD GEEN KNOCK-OUT

Een 'knock-out' was het qua humor en vermaak zeker niet wat de Comedy Crew het publiek donderdag te bieden had in de kleine zaal van De Kring. Vijf jonge cabaretiers, allen van het mannelijk geslacht, gaven de bezoekers een inkijkje in hun persoonlijke bubbel, wat in alle gevallen niet bepaald wereldschokkend was. Hier en daar een milde glimlach op het gezicht tevoorschijn toveren, lukte bij tijd en wijle nog wel, maar verder reikte het niveau van hun 'humor' niet. De presentator was het enige vrouwelijke element in de voorstelling (helaas onderbroken door een overbodige pauze), maar die had met haar banaliteiten beter thuis in Noord-Holland kunnen blijven. Met de ondertitel van het programma ben ik het dan ook van harte eens: Nee, dat kan echt niet.

Woensdag 20 oktober 2021

VERENIGINGEN, LAAT OUDEREN MEEGENIETEN

'Als ik zo de zaal in kijk, zie ik voornamelijk oudere mensen van zo ongeveer mijn leeftijd zitten. ik neem aan dat de meesten van u al gestopt zijn met werken. Mijn welgemeend advies luidt dan ook', besteed die herfstperiode in uw leven zo goed mogelijk Ga vooral leuke dingen doen', riep Johan Derksen tijdens zijn laatste bezoek aan De Kring voor het coronatijdperk.

 

Helaas waren er met name voor de mensen die in zorginstellingen verblijven, maar weinig tot geen leuke dingen te beleven. De lockdownperiode betekende hier ook het einde van allerlei vormen van amusement, vermaak en activiteiten. Ruim anderhalf jaar na het onzalige bezoekverbod, uitgevaardigd door minister Hugo de Jonge, zijn veel activiteiten nog steeds opgeschort en komen in bepaalde gevallen slechts langzaam en mondjesmaat weer op gang. Hier ligt een mooie taak voor het verenigingsleven. Laat ze massaal hun diensten aanbieden aan ouderen die in zo'n moeilijke- en vooral saaie levensavond zijn beland. Vrijwilligers voor zulke activiteiten zijn snel gevonden, zo heeft St. Elisabeth ook bewezen. Naast veiligheid en zorg is amusement het enige wat zorginstellingen hun bewoners kunnen en behoren te bieden. Helaas wordt nut en noodzaak van dat laatste lang niet door alle zorgdirecties ingezien. Zo herinner ik me een vechtsportdemonstratie in Huize St. Elisabeth (voor corona) ter gelegenheid van ik dacht het 91-jarige bestaan waar de bewoners bijzonder veel plezier aan beleefden, en waar nog lang over werd nagepraat. De 'oudjes' vonden het ook maar wat uitdagend om zich uit te leven op de boksbal. Waarom gebeurt dat niet vaker? Sociaal werk zou zelfs een subsisievoorwaarde moeten zijn. Dus; (Sport)verenigingen, laat ouderen volop meegenieten van jullie activiteiten. Ze zullen jullie er uiterst dankbaar voor zijn. 

 

Woensdag 20 oktober 2021

TE VEEL, TE VAAK GEBRUIKEN BLADEN STEUNKLEUREN

Je komt ze met de regelmaat van de klok tegen in MaxMagazine. Ingezonden stukjes van met name oudere lezers die zich beklagen over het in hun ogen te veelvuldig gebruik van steunkleuren in de berichtgeving. In tegenstelling tot wat Frank Boeijen ooit predikte, pleiten ze juist wel voor het zwart-wit-denken. Zij het dan slechts bij de hoofdredacteuren en de kleurbepalers. Ze zien maar wat graag dat hun favoriete bladen letterlijk minder vaak kleur bekennen.

'Onnodig en hinderlijk', luidt veelal het oordeel. De hoofdredacteur van BN/DeStem vertelde onlangs in een hoofdredactioneel artikel dat hij in de toekomst rekening gaat houden met deze geluiden. Helaas voor de oudere lezers van zijn dagblad is er nog weinig van dit voornemen terecht gekomen. Waarom de krant gebruik maakt van steunkleuren, is wel duidelijk. Op die manier vallen korte berichten tussen pagina lange verhalen veel beter en sneller op. Maar ja, als de boodschap niet doorkomt, - steeds meer ouderen laten deze berichten voor wat ze waard zijn en geloven het wel- schiet je als krant je doel volledig voorbij. Waarom zou je als redactie eigenlijk kleur gebruiken? Boeken kunnen het immers ook gemakkelijk zonder stellen. Stel je voor dat de ontknoping ineens van een steunkleur wordt voorzien. Moet je toch niet aan denken! De kracht van een bericht is de inhoud, niet de kleur. Ook ik verlang terug naar die lekkere, ouderwetse vriendelijk voor de ogen zwart-wit-krant. Krantenlezers vormen een steeds ouder publiek, waarom zou je daar als hoofdredactie nu al niet op inspelen?

Woensdag 20 oktober 2021

VERFRISSENDE PRODUCTIE VAN DE FRANSSE EIJKEL

Na het bezoek dinsdagavond aan de kleine zaal van De Kring was wel duidelijk waar De Fransse Eijkel, oftewel Sanne Franssen en Christian van Eijkelenburg gedurende de Coronatijd hebben gebivakkeerd. Iedereen droomt er wel eens van. Langdurig verblijven of zelfs voorgoed in een subtropisch zwemparadijs. Een voorstelling waar ik met de nodige verwachtingen naar had uitgekeken. Hun eerste gezamenlijke productie 'De Fransse Eijkel Speelt' was zo verfrissend (soms letterlijk) dat ik heel benieuwd was waar ze nu mee zouden komen. Dat viel bepaald niet tegen.

 

Met een enorme knipoog laten Sanne en Christian zien wat daar zoal overdag gebeurt. Van het decor (ontwerp Luc Goossens) is enorm veel werk gemaakt, een prima fundament voor een levendige voorstelling, zo bleek al snel.

 

Een toren van opblaasbare dierenzwembanden, een doorschijnend blauw vierkant en een zorgvuldig betegeld muurtje lieten er geen twijfel over bestaan waar we ons bevonden. De ogen moesten wel even wennen aan het alles overheersende black-light. Lekker wegdromen dus in deze nog altijd moeilijke tijden, maar het duo gaf zoveel impulsen aan het geheel dat het publiek moeiteloos bij de les bleef. zorgvuldig opgebouwd uit de elementen slapstick, een synchroon lopende duopresentatie (bij de opening), sketches, (waarin Sanne meestal de vermoorde onschuld speelde) en een perfecte bandparodie. En natuurlijk verschenen de zeemeerminnen ook nog even ten tonele. Lang niet zo onschuldig als ze doorgaans worden uit- en afgebeeld. Toch is het vermaak constant aan de luchtige kant, harde noten worden niet gekraakt. Het zijn slechts komische taferelen waarmee ze hoog scoren op de applausmeter.

 

Alles is opgehangen aan typetjes die de sfeer bepalen in subtropische wellness-centra en dat levert een feest der herkenbaarheid op. Dat geld echter niet voor de paringsdans van twee kwallen in blacklight. Dat is 'gewoon' een juweeltje op zich, niet in de laatste plaats dankzij de prachtige belichting.

 

De Fransse Eijkel - SUBTROPIQUE, gezien door Jaap Pleij op dinsdag 19 oktober in de kleine zaal van De Kring.

 

Maandag 18 oktober 2021

"DEAR COMRADES"BRENGT COMMUNISTISCH DRAMA OVERTUIGEND IN BEELD

'Welkom kameraden!' Met deze toepasselijke woorden werden de schaarse bezoekers zondagochtend verwelkomd bij de Cinema Paradisofilm 'Dear Comrades' in City-Cinema. Voor mij bovendien de eerste keer dat ik een trapje hoger (zaal 4) mocht gaan in de bioscoop aan de Nieuwstraat.
Deze film van Andrei Konchalolovsky gaat over een wreed neergeslagen arbeidersopstand in 1962 in de Sovjet Unie. De explosies van geweld worden niet expliciet in beeld gebracht, het blijft bij wat ingegooide ramen en hardhandige arrestaties. Dat neemt niet weg dat de sfeer van de Sovjet-Unie 1962 uitstekend is getroffen.
De film laat zien hoe in 1962 een arbeidersprotest tegen lage lonen en stijgende voedselprijzen in de Zuid-Russische stad Novotsjerkassk genadeloos werd neergeslagen door het leger en sluipschutters van de KGB. Tenminste 26 demonstranten kwamen om het leven, er waren bijna honderd gewonden, en er werden tweehonderd mensen gearresteerd, van wie er zeven de doodstraf kregen. Het drama kijkt vanuit het perspectief van de lokale apparatsjik Lyuda naar de escalerende gebeurtenissen. Zij is een overtuigde stalinist en gelooft heilig in het communisme, maar als haar dochter tijdens de protesten spoorloos verdwijnt, slaat de wanhoop toe en raakt ze in verwarring: is dit het communisme waar ze al die tijd heilig in geloofde? De film opent met een familietafereeltje waarin zowel moeder als dochter zich opmaken voor twee verschillende vergaderingen. Moeder Lyuda wacht een heftige bijeenkomst, waar eventuele maatregelen tegen de dreigende opstand worden besproken. Eenmaal gezeten rond de vergadertafel loopt het buiten gierend uit de hand. Het gebouw wordt bestormd door een woedende arbeidersmassa en de lokale apparatsjik ziet zich gedwongen een veilig heenkomen te zoeken. Dankzij de inzet van militairen lukt dat op het nippertje. 'Kijk, terwijl wij honger lijden zitten zij lekker aan de Franse drank en de Hongaarse paté, toont een opstandelingenleider deze uitingen van decadentie vanaf het balkon aan de massa die daardoor nog verder van de kook raakt. Weer thuis ondervindt Lyuda geen enkele steun van haar inwonende vader. 'Had Kennedy vorig jaar tijdens dat Cuba-gedoe de hele boel maar platgegooid. Dan waren we in een klap van die hele bende van Chroetsjov verlost geweest', sombert deze.
Voor het publiek is het dan al lang duidelijk dat Lyuda eigenlijk een tragisch figuur is die haar eens zo veilige habitat in één klap ziet instorten. Het tweede deel van de zonder pauze vertoonde film handelt grotendeels over de zoektocht naar haar dochter. Dat is niet het sterkste gedeelte van het verhaal. Onwaarschijnlijkheden stapelen zich op en het slot is ronduit ongeloofwaardig. Niettemin heb ik deze film toch met 'zeer goed' beoordeeld. De acteerprestaties rechtvaardigen dat volledig. Jammer dat films in dit genre zelfs bij de NPO onvoldoende aan bod komen.
De volgende Cinema Paradisofilm in Cine-City is 'De Veroordeling' van Sander Berger op zondag 24 oktober (11.15 uur). Berger vertelt het verhaal van de afhandeling van de moord op de weduwe Wittenberg in september 1999, beter bekend als de Deventer moordzaak.

Zaterdag 16 oktober 2021

WAT TE DOEN MET TIJGERTJE ALS DE THUISZORG DE KATTENBAK NIET WIL VERSCHONEN?

Thuiszorg West-Brabant (TWB) kan het zware werk nog maar net aan, volgens de laatste berichten. De alsmaar toenemende werkdruk doet zich echter hier ook gelden. De medewerkers doen vaak meer dan wat hen verwacht mag worden. Linda Akkermans schrijft in haar vaste column in het AD dat een vriendin, werkzaam in de thuiszorg, na de overeengekomen arbeid nog even krulspelden indraait wanneer de cliënt is overleden.
Maar een kattenbak verschonen? geen haar op haar hoofd! Klinkt het. Dat mag ze ook niet eens van haar baas. Maar wat te doen als er geen mantelzorgers zijn die dat onsmakelijke klusje voor hun rekening willen nemen? Wat te doen als er helemaal geen mantelzorgers zijn? In de 'goede oude tijd' was er op zijn minst altijd wel een goed willende buurvrouw die daar haar handen niet voor omdraaide. Vaak liepen de katten gewoon los in de tuin, zodat de natuur dit zelf kon regelen. Gelukkig gunt Linda iedereen 'heus zijn hond of poes'. 'Als je er zelf niet voor kunt zorgen en mantelzorgers willen dat niet doen, houdt het toch echt op', aldus 'empathische' Linda. Voor veel van die verdrietige, kwetsbare en afhankelijke mensen is de poes (hond is meestal al lang de deur uit) vaak het enige wat het leven voor hen nog enigszins de moeite waard maakt. Dat leven houdt echter niet op als poes de deur uit is, dat vermaledijde hart blijft doorgaans gewoon doortikken, Weg kwijnen tot in den dood is dan meestal het gevolg. Linda acht het dan ook de hoogste tijd 'voor een discussie over de verschraling van de thuiszorg voor mensen'. Een goed idee, de uitkomst laat zich raden. Een groot deel van de verschraalde slachtoffers kiest dan waarschijnlijk voor euthanasie. Via een pil, zodat ze zelf zonder ongewenste bemoeienis van buitenaf het juiste moment kunnen bepalen. Het is daarom absoluut noodzakelijk dat de wetgeving hieromtrent bij het formatieproces definitief goed wordt geregeld. Daarmee is veel onnodig leed te voorkomen. Het is daarom te hopen dat D66 nu eens karakter toont en niet opnieuw door de knieën gaat voor de relatief kleine CU van Segers.

 

Zaterdag 16 oktober 2021

EMOTIONEEL AFSCHEID VAN JAN ROT ZONDER ROTTIG GEVOEL

In de middag kort voor vertrek uit zijn woonplaats Rotterdam kreeg Jan Rot te kampen met 'een waanzinnige instorting'. Het had dus maar een haartje gescheeld of zijn geplande voorstelling in De Kring was niet doorgegaan. Dat vreesde ik eerlijk gezegd al de gehele week. Maar gelukkig bleef het onheilsmailtje van de administratie uit. 'Ik ben waanzinnig blij dat ik hier sta. Muziek is nu eenmaal de beste medicijn'. Zoals bekend heeft Jan Rot nog circa een half jaar tot een jaar te leven. Uitzaaiingen zijn nu eenmaal onvermurwbaar en kunnen iedereen treffen. Bij de pakken neerzetten is voor hem echter geen optie. Zolang het nog op een aanvaardbare wijze gaat wil hij doorgaan met optreden. Tot aan het gaatje. Jan kan niet anders. Wil ook niet anders.
In zijn afscheidsprogramma OK BOOMER belicht Jan de muzikale periodes die hem hebben gemaakt tot de meesterhertaler die hij nu is. In zijn en mijn geboortejaar 1957 was er nog niet veel te beleven voor de opgroeiende jeugd. Bill Haley en zijn rockets hadden voor Elvis de weg naar de rock&roll net vrijgemaakt en daar moesten de jongeren van weleer het voorlopig mee doen. Elvis wordt door Jan geëerd met een sfeervolle hertaling van 'Love Me Tender'. Niet snel daarna brak het tijdperk van The Beatlest aan, die al snel 'concurrentie' kregen van The Stones. Samen met 'An' heeft Jan daar nog een speciaal theaterprogramma aan gewijd, waarbij het publiek in twee kampen werd verdeeld.
Voor OK BOOMER koos hij voor elk jaar dat voorbij komt zijn favoriete lied, adequaat gesteund door topgitarist Laszlo Versteeg. (1992). Beatles, Stones, Roy Orbison,Who en Kinks kwamen in een razend tempo voorbij, afgewisseld met een paar nummers van eigen hand. Aangekomen bij het bekroonde lied over zijn lieve moedertje die al zo lang dood is, kregen mijn buurvrouwen van deze avond het even te kwaad. Dat deed mij terug denken aan het jaar 2006, toen Robert Long zijn laatste theatershow afsloot met het uiterst gevoelige 'Een lied voor als ik er niet meer ben', Helaas is alles eindig, Jan Rot niet uitgezonderd. Dit was in ieder geval een voorstelling die ik voor geen goud had willen missen.
Herinneringen, weetjes en verhalen, zoals hij op zijn website omschrijft, kwamen eveneens in ruime mate voorbij. Met vertedering blikt Jan in OK BOOMER onder meer terug naar zijn peutertijd in Arnhem, zijn jaren in Indonesië als kind in een zendingsgezin, het verlof in 1967 waarin hij de popmuziek ontdekte, en besloot: ik word later zanger. De ode aan Johan Cruyff is symbolisch van de grote helden waarvan we langzamerhand afscheid moeten nemen. Jan tobde lang over 2525 van het duo Zager en Evans. In het laatste jaar dat alles nog gewoon was, 2019, vond hij echter een waardig alternatief. Daarin schetst hij op indringende wijze alle narigheid die de mensheid sindsdien heeft moeten doormaken en helaas nog doormaakt. Joop den Uyl zei het in Jans zevende levensjaar aL; De tijd van vroeger (lees=de oliecrisis) komt nooit meer terug. Met enige vertraging heeft de PvdA-premier toch gelijk gekregen. Van dit monster komen we echt nooit meer af.
Uiteraard was het ondenkbaar om Jan met lege handen uit Roosendaal te laten vertrekken. De grote bos bloemen (rozen?) ontving Jan uit handen van de vroegere Kring-directeur Leo Kievit. De twee hebben in de periode dat Kievit aan het roer stond (1984-2008) een speciale relatie opgebouwd, waar Kievit uitgebreid aan refereerde. Alle mooie woorden en gegoten traantjes ten spijt, Jan is ook een kleine ondernemer en de merchandise moest ook nog aan de man en vrouw worden gebracht. De LP die normaliter voor een stevige prijs over de toonbank gaat, kostte voor deze gelegenheid slechts een fractie van het oorspronkelijke bedrag. Aan een cd van OK BOOMER denkt Jan vooralsnog niet. Er ligt immers nog veel 'oude meuk' op de planken die hij eerst zoveel mogelijk kwijt wil raken. Een wat trieste constatering: ook deze meesterwerkjes zijn het meer dan waard om voor het nageslacht behouden te blijven. Ondanks het onderliggende verdriet maakte hij er toch een relaxte avond van. Jan, dat het je goed mag blijven gaan!
Onderstaand de voorlopige speellijst. Gaan als je in de gelegenheid bent. Op zaterdag 3 december staat Rot als alles goed blijft verlopen in De Kloosterhof in Hoogerheide.
Voorlopige SPEELLIJST OK BOOMER, de links worden aangepast als de kaartverkoop start
zo 10-10 ZWOLLE, Eureka (19:30) OK Boomer
vr 15-10 ROOSENDAAL, De Kring
vr 22-10 BEVERWIJK, Kennemertheater (20:30)
za 23-10 BEUNINGEN, de Molen (20:30)
za 30-10 NAARDEN, de Mess (20:30)
za 3-11 BEUSICHEM, Heerenlogement (20:30)
vr 5-11 HOOFDDORP, de Meerse (20:30)
za 6-11 Nw en St JOOSLAND, de Wegwijzer (20:30)
vr 12-11 ROTTERDAM, Walhalla kantine (16:00)
za 13-11 ALPHEN, Parkvilla (20:30)
vr 19-11 AUSTERLITZ, Beauforthuis (20:15)
vr 26-11 SASSENHEIM, ’t Onderdak (20:15)
zo 28-11 MIDDELBEERS, Cultuurboerderij ( mi)
za 27-11 BLEISWIJK, ’t Web (20:00)
za 3-12 HOOGERHEIDE, Kloosterhof (20:15?)

Vrijdag 15 oktober 2021

INTRIGERENDE KIJK OP CHARLOTTE EN BRANWELL BRONTË

De openingsscène van Charlotte  Brontë & broer Branwell roep al direct hoge verwachtingen op. Het publiek is getuige van een gesprek tussen man en vrouw dat eigenlijk nergens toe lijkt te leiden. Wanneer een echtpaar onderling geen voer tot discussie meer heeft, wordt soms voor de weg van het toneelspel gekozen. In de huid van een ander sta je ineens in een heel andere relatie tot elkaar. Zo ook in dit door Trudy de Jong en Theo de Groot opgevoerde toneelstuk onder de naam Toneelgroep Dorst.

 

Ze verplaatsen zich in Charlotte Bronte en haar kunstzinnige broer Branwell. Van romantiek of erotische opwinding, wat in die tijd niet ongewoon was tussen broer en zus, is geen sprake. Wel van een haat-liefdeverhouding tussen Charlotte en Branwell. Trudy de Jong en Theo de Groot vormen niet alleen in het dagelijks leven een getrouwd stel, maar ook nog eens Toneelgroep Dorst. Zij zetten broer en zus neer als twee eenzame figuren, die op het Engelse platteland van de vroege 19e eeuw hun droom koesteren om succesvolle schrijvers te worden. Beiden zoekend en worstelend weten ze mooie droomwerelden te creèren. Werelden waarin ze tevens dreigen te verdrinken en los te raken van de realiteit. Of het succes nu komt of uitblijft, beiden dreigen te verstikken in hun eigen tragiek.

 

Als Charlotte Brontë dan eindelijk inspiratie krijgt tot het schrijven van het latere succesvolle verhaal van Jane Eyre probeert ze het boek onder eigen naam uit te geven. Ze heeft de tijdgeest echter tegen. Geen uitgever die er aan wil. Noodgedwongen kiest ze voor een mannelijk pseudoniem. Dat pakt goed uit. Prompt is ze de nieuwe sensatie van haar tijd. Maar haar succes markeert wel de definitieve ondergang van broer Branwell die ondanks zijn branie de onverwachte doorbraak van Charlotte niet kan verwerken. Branwell leeft zijn frustraties uit in kroegen waar hij belangrijke schrijvers en redacteuren tevergeefs voor zijn boek probeert te winnen.

Al zie je het er niet aan af, De Jong en De Groot zijn beiden de zeventig levensjaren al lang gepasseerd. Jaren waarin ze uitgroeiden tot acteurs van de oude stempel in de goede betekenis van het woord. Op het gebied van expressie, stemgebruik (heerlijk om weer eens acteurs met een krachtig stemgeluid aan het werk te zien) zijn ze een voorbeeld voor de generaties onder hen, die zich niet zelden bedienen van een fluistertoon en zich lijken te schamen voor de geringste stemverheffing. De Jong en De Groot inspireren elkaar ongetwijfeld door niet alleen samen toneel te spelen, maar ook te maken achter de schrijftafel. Net zoals de Brontës begin negentiende eeuw. De parallel was duidelijk herkenbaar. Jammer alleen dat we de man en vrouw uit de openingsscene niet meer terug zagen. Daardoor ontbrak ook een mooi afsluitend slot dat het verhaal rond maakt.

 

Charlotte Brontè & broer Branwell - Trudy de Jong en Theo de Groot. Gezien op donderdag 14 oktober in de kleine zaal van De Kring

Donderdag 14 oktober 2021

SPRUIJT EN OPPERMAN WARE AANWINST VOOR HET CABARET

Carlie is de krullenbol in pak en Eva is die blonde in de jurk, met tatoeages. We hebben elkaar in 2009 leren kennen, tijdens onze studie aan de Dutch Academy of Performing Arts. Daar is ons afstudeerproject uit de hand gelopen tot deze samenwerking: Spruijt en Opperman! In 2016 debuteerden we met onze voorstelling ‘Zij en Ik’, die t/m 2019 in de Nederlandse theaters te zien was. Daar was jij natuurlijk bij!
Zo is te lezen op de website van het damesvrouwencabaretduo Spruijt & Opperman. Gelukkig kan ik die bewering staven. Toen ik Carlie en Eva is dit programma aan het werk zag, wist ik meteen dat zij zich zouden ontpoppen tot blijvertjes, hoewel in dit genre alles relatief is. De progressie heeft zich voortgezet in het tweede programma 'Heimweeën' dat woensdagavond met de nodige vertraging in de kleine zaal van De Kring te zien was. De sterke monologen en de overwegend lieve liedjes zijn inderdaad gebleven. Een dieptepuntje kende het programma ook: het al dan niet gefingeerde interview met Edwin Evers van Radio 538, waarin zij (zogenaamd) te gast waren. Gauw schrappen, want dit dient nergens toe.
Een boeiend en zelfs intrigerend onderdeel daarentegen was de quiz die als een rode draad door de voorstelling liep. De opdracht leek zo eenvoudig. Consequent 'nee' antwoorden op alle vragen van de presentator. Maar uiteraard zat daar een lading gewetensvragen tussen die volmondig met 'ja' beantwoord dienden te worden, wilde de hoofdpersoon tenminste nog met goed fatsoen over straat kunnen Zoals: stel dat je het leven van een kind kunt redden als je afstand doet van dat miljoen. Zou je dat doen? Moet je toch sterk in je schoenen staan om daar eerlijk op te antwoorden. 'De strijd tussen het verstand en het hart', zong Maggie MC Neal (Sjoukje Spijker) destijds al. De slotvraag sloeg alles: Vind je eigenlijk wel dat je dit miljoen eerlijk hebt verdiend?
Ik ben geen spoiler en zal de uitweg die Eva Opperman uit dit dilemma koos niet verklappen. Ze trekken immers nog een tijdje met dit programma door het land. Net als in hun eerste programma knoopten Carlie en Eva het gesprek aan met het publiek. Waar verlangt u naar?, luidde een van de prangende vragen. Daar kwamen vaak verrassende antwoorden op. Gezeten op de eerste rij maakte ik me er met een grapje vanaf.
Thuisgekomen ging ik daar toch eens goed over nadenken. De dominee Gremdaat in mij liet niet lang op zich wachten. Al snel kwam ik op de klok: een klok waarmee je de tijd zo'n veertig, vijftig jaar terug kunt zetten wel te verstaan. Stel dat je dan belandt in het begin van de jaren zeventig. De roerige sixties liepen op hun einde, premier Joop den Uyl hield ons voor dat 'het leven na de eerste oliecrisis nooit meer zou worden als het daarvoor was' (peanuts vergeleken met de huidige problemen) De Stratemaker op Zee en De Fred Hacheeshow kwamen ons leven binnen. In veel opzichten was het leven veel kleurrijker, leuker en beduidend minder gecompliceerd dan in het huidige tijdperk. Als je naar je bank belde, je verzekeringsmaatschappij en de PTT (voorloper KPN) kreeg je gewoon een mens van vlees en bloed aan de lijn. Nu is dat gewoon van toen zo bijzonder -dankzij de terreur van de meerkeuzemenu's- dat verzekeringsmaatschappij Klaverblad zich liet inspireren tot een aantal leuke- en gevatte tv-commercials. Om nog even bij de PTT te blijven. Tante Pos was nog verschoond van de pakketjesterreur. Als mensen iets nodig hadden, gingen ze gewoon zoals het hoort naar de winkel om het te kopen. Wie met de trein wilde reizen, meldde zich 'gewoon' bij het loket voor een kaartje dat vervolgens 'gewoon' contant kon worden afgerekend. Het Gewoon van toen is in veel gevallen al niet eens bijzonder, het bestaat domweg niet meer. Wie niet mee kan of wil op die idiote digitale snelweg die we met zijn allen hebben geschapen, bestaat in de ogen van de overheden ook nauwelijks meer (zie mijn column over de papieren Roosendaalse afvalstoffenkalender). Dat is toch wel een mooi onderwerp voor een mooie preek in de O.L. Vrouwekerk op de zondagochtend, lijkt me zo. Terug naar de jaren zeventig met de kennis van nu kunnen we wellicht voorkomen dat we opnieuw in deze DIGITALE HEL terecht komen, waarop we de weg inmiddels compleet zijn kwijtgeraakt. Idioterie is nu de norm. Fons Jansen wist al: de maatschappij is volslagen krankzinnig, maar wie zich niet aanpast, moet naar een inrichting.
Mijn tweede verlangen betreft de naaste toekomst. Het is toch ronduit schandalig dat er nog steeds geen werkbare euthanasiewet is. Je wordt ongevraagd op de wereld geschopt, en moet maar zien dat je er het beste van maakt. Als dat niet lukt of je ziet het leven om meerdere redenen na lang wikken en wegen niet meer zitten, is er geen wettige uitweg. CU-voorman Segers liet zich onlangs ontvallen dat hij er moeite mee heeft om een dodelijke injectie in gezond vlees te zetten, en dat dit wel eens een ernstige belemmering voor het formatieproces (tussen D66 en de CU) zou kunnen betekenen. Welnu, meneer Segers hoeft die dodelijke naald niet zelf te hanteren en bovendien is het helemaal niet aan hem om dat te bepalen. De keuze voor euthanasie zou een persoonlijke moeten zijn en daarom is de euthanasiepil de enig juiste manier om aan ongekend veel leed een eind te maken. Door omstandigheden heb ik enige tijd geleden dagelijks als bezoeker een zorginstelling in Roosendaal gefrequenteerd. Ik stuitte daarbij steevast op een oude vrouw in een rolstoel die zich zeer strategisch had opgesteld en mij elke keer in het voorbij gaan de prangende vraag stelde: Meneer, kunt u er voor zorgen dat ik morgen niet meer wakker word?, waarna ze enkele traantjes plengde. Bij iedere confrontatie ging die vraag me door merg en been. Naar ik begrepen had, was ze zonder familie of vrienden achtergebleven in deze boze wereld die haar niets meer te bieden heeft. Dit uitzichtloze lijden had haar gemakkelijk bespaard kunnen blijven, maar helaas, het mag niet en als het aan minister De Jonge ligt, blijft dat zo. Misschien zit ze daar nu nog wel! De klok 40 jaar terug en een menselijke euthanasiewetgeving, dat zijn dus mijn diepste verlangens.
Ook zit ik nog met een klein vraagje: Zou Carlie Spruijt familie zijn van onze gewezen stadsdichter Renè Spruijt, die deze avond als vrijwilliger belast met de kaartjescontrole had post gevat bij de entree van De Kring? Ik vraag het hem nog wel een keer.
 Spruijt en Opperman - Heimweeën. Gezien op woensdag 13 oktober in de kleine zaal van De Kring.

Maandag 11 oktober 2021

ROOSENDAALSE POLITIEK HEEFT LAK AAN DIGIBETEN

Was het al niet duidelijk, dan is het nu een absolute zekerheid De Roosendaalse politiek heeft overwegend totaal geen boodschap aan degenen die zich niet thuis voelen in de gedigitaliseerde wereld of domweg geen geld hebben om deze te bewandelen. Het voorstel van VVD, Lokaal Sociaal 21, Christen-Unie, CDA en Burger Belangen Roosendaal om ieder huishouden in 2022 net als in de goede, oude tijd van een papieren afvalkalender te voorzien, is gestuit op een keihard NJET van wethouder Koenraad en de overige partijen in de gemeenteraad.

 

Sinds de komst van de afval-app wordt de 'ouderwetse' kalender door hen als overbodig beschouwd. Hoezo overbodig?, vraag ik me dan af. Zouden Wethouder & Co zich wel realiseren dat er ook in Roosendaal nog heel wat burgers resideren die amper weten wat het woord App betekent, laat staan dat ze ermee overweg kunnen. Het was natuurlijk al een absolute schande dat het huis-aan-huis ophalen van het afval tot een minimum is teruggebracht, maar dit slaat werkelijk alles. Het draait hier ordinair om geld, 35.000 euro om precies te zijn, en dat terwijl wethouder Theunis van Financien onlangs bekend heeft gemaakt dat het geld in de Roosendaalse portemonnee zo ongeveer tegen de wallen klotst. Waarom zou de afvalstoffenheffing dan dienen te stijgen voor de burger bij herinvoering van de papieren Afvalkalender.?

 

Dat geld kan best uit een ander potje komen. De gemeente kan bij voorbeeld bezuinigen op het overige gemeentelijk drukwerk.

 

Die informatie hoort in het papieren Stadserf (informatie-orgaan van de gemeente) thuis, en waarom zou die papieren afvalkalender daar ook niet een paar in afgedrukt kunnen worden? Wil je het nog simpeler hebben? Dus voor een relatief laag bedrag laat de politiek, GroenLinks-wethouder Koenraad voorop, ouderen, minima en laaggeletterden in de kou staan! Het is een ongeschreven wet dat de bestuurders de burgers zo goed en zo breed mogelijk dienen te informeren. GroenDigiLinks moet zich schamen voor deze pure geldpolitiek, maar deze partij niet alleen. Wat te denken van de VLP die dit voorstel kennelijk niet steunt en de uitspraak van raadslid Kees Hoendervangers (Roosendaalse Lijst), kritiekloos opgetekend in de krant.

 

'We draaien de klok 40 jaar terug en de afvalstofheffing gaat omhoog, dit is schieten met een kanon op een mug'. De Roosendaalse Lijst is dus kennelijk geen volkspartij meer, anders had dit raadslid nooit zo dom gereageerd. Soms sta ik te popelen om toch weer met de PVC (wellicht omgevormd tot OuderenPleijdooi) aan de komende gemeenteraadsverkiezingen mee te doen. Dit is zo'n popelmoment.
Hoewel het hier handelt om een beleidsterrein had burgemeester Han van Midden ook wel iets van zich mogen laten horen. Behoort de bescherming van de burgers immers niet tot de kerntaken van de burgemeester? 'Beste Han' zal zich toch ook wel realiseren dat de digitale snelweg lang niet voor iedereen in zijn gemeente een gangbare route is. Je smartphone zal maar stuk gaan terwijl er geen geld is voor een nieuwe. En Kees Hoendervangers, konden we de klok maar veertig jaar terugdraaien. Toen was de samenleving een stuk gezelliger, een stuk minder preuts en als je met de trein wilde reizen kocht je gewoon een kaartje aan het loket. Als straks de gehele samenleving stil valt vanwege een wereldwijde hack vragen we ons ongetwijfeld af hoe 'we' destijds zo stom konden zijn geweest om het leven volkomen afhankelijk te maken van de computer. Dan is het te laat. In dat licht bezien zijn digibeten ook een soort geuzen.

 

Maandag 11 oktober 2021

VERLICHTE HANDJES GINGEN MASSAAL DE LUCHT IN

Afgelopen zaterdag had je eigenlijk met de ogen van Jan Koevoet op het podium van de grote zaal in De Kring moeten staan Het zal op hem een geweldige indruk hebben gemaakt. Al die kunstmatig verlichte handjes gingen al zwaaiend massaal de lucht in toen hij zijn opwachting maakte. Dit soort groenachtige lichtjes worden in Japan door het publiek vooral gehanteerd bij grote, internationale judotoernooien. Als een Japanse judoka als winnares van de tatami stapt, wat meestal het geval is, malen die handjes nog beduidend krachtiger door de lucht.

 

Jan Koevoet hoefde deze bij voorbaat historische avond in De Kring in het geheel geen gevecht te leveren om het publiek, grotendeels bestaande uit zijn brede schare fans, voor zicht te winnen. Het uit de Romeinse tijd daterende met dank aan Julius Caesar gezegde 'Ik kwam, zag en overwon' was dus ook niet van toepassing. Integendeel. Jan Koevoet had deze mensen al lang voor zich gewonnen. En het leuke was dat die handjes vrijwel constant in de lucht bleven.
Het groots opgezette concert ter gelegenheid van zijn twintigjarig artiestenjubileum, dat oorspronkelijk voor 2020 stond gepland, mondde dan ook uit in een groot feest van herkenning.

 

'Hard nieuws' ontbrak gelukkig ook niet. In het eerste gedeelte introduceerde Jan zijn nieuwe single 'Jij. Jij. Jij' of is het 'Jij, jij' , een levenslied dat als het ware met 'One Voice' (lievelingslied van Barry Manilow) direct werd meegezongen. Zijn repertoire is gebaseerd op heel wat 'Jij's', en daarom vond ik het jammer dat hij vaak zo moederziel alleen op het podium stond. Een zangeres naast hem op het podium (net als vroeger) voor de duetten is Jan dan ook van harte gegund. Bovendien zorgt het voor nog meer afwisseling in de show waarmee hij wat mij betreft zo het land in kan. Accordeonvirtuoos Manfred Jongenelis dient daarin wel een groter aandeel te krijgen,, want net als in de vorige jubileumshow was zijn solistische bijdrage een enorm succes. Het publiek gaf daar ook blijk van, vooral toen hij hen deelgenoot maakte van een zwaar verlies dat zijn vrouw en hij recentelijk hebben geleden, maar daar kleeft gelukkig voor het paar ook een positief vervolg aan. Zeer welkom waren ook de acrobatische dansacts van Renske Endel. Zij won in haar sportcarriere (wie heeft daar geen actieve herinnering aan?) zilver op het EK en WK Turnen. Renske zette haar carriere daarna succesvol voort in de wereld van het entertainment. Wat mij betreft is ze ook van de partij als Jan en Manfred het land ingaan. Het aandeel van Bagiyo van der Leemputte was aan de bescheiden kant, maar ook nu weer bewees hij de 'juiste presentator' op de juiste plaats te zijn. Het showballet gaf stralend van plezier een zeer levendige en nostalgische draai aan het geheel. Jammer dat dit soort dansgroepjes, in de tijd van 'Op Losse Groeven' en 'Op Volle toeren de norm', nog maar zelden optreden in het theater.

 

Jan Koevoet sloot zijn muzikale verjaardag af met een fraaie ABBA-medley. Het slotlied 'Thank you for the music' sloot onbedoeld naadloos aan bij de preek van van pastoor Marc Lindeijer de volgende ochtend in de O.L. Vrouwekerk. Daar was de muziek voor het eerst sinds corona teruggekeerd bij monde van het Alfonsuskoor dat de dienst opende met 'Daar wordt een lied gezongen'. Al is de uitbundigheid van zijn fans mij niet gegeven, wat mij betreft mag Jan ieder jaar zijn verjaardag op deze manier in De Kring vieren. Iets kleinschaliger mag met het oog op de portemonnee uiteraard ook. Denk bij voorbeeld aan de achterzaal van Zeelandia aan de Bloemenmarkt. Uit eigen ervaring weet ik dat je hier ook heel goed een feestje kan bouwen.

 

Zondag 10 oktober 2021

SAMENZANG MET ALFONSUSKOOR TERUG IN O.L. VROUWEKERK

De terugkeer naar het 'Oude Normaal' doet zich gelukkig ook steeds meer gelden bij de vieringen in onder meer de O.L.Vrouwekerk. Pastoor Lindeijer SJ zag de preek deze zondag tot zijn vreugde 'net als vroeger in de goede oude tijd' ondersteund door het Alfonsuskoor, dat hij verwelkomde met de woorden 'Dat het zo mag blijven, voor velen klinkt het alsof jullie nooit zijn weggeweest. Daar kan ik zelf niet over oordelen, maar ik geloof dat direct'.

 

Dirigent en artistiek leider Joseph Dekkers gaat vanaf nu de bijdragen van dit koor afwisselen met zijn kleinschalige mannengroep. 'Ruim anderhalf jaar hebben we deze samenzang moeten missen. Dat doet natuurlijk het nodige met de keelspieren die daarmee gemoeid zijn. Daarom hebben we extra hard gewerkt om het stemgeluid weer terug op het oude peil te brengen. Ik kan nu constateren dat deze missie meer dan geslaagd is te noemen', aldus Dekkers. die ook nog eens twee nieuwe koorleden mocht begroeten. Pastoor Lindeijer JS liet zich qua loftuitingen ook niet onbetuigd. 'Jullie hebben deze zondag een prachtige start gemaakt'. Dat belooft wat voor de toekomst'. Het koor opende met 'Hier wordt een lied gezongen'. Dat sloot onbedoeld mooi aan bij het thema van de jubileumshow van zanger Jan Koevoet (twintig jaar in het artiestenvak), een dag eerder in de Kring. 'Thank you for the music', aldus klonk het ABBA-slotlied op de plek waar Roosendaal 753 jaar geleden met een kerkschuur is ontstaan.

 

Eveneens teruggekeerd: de ouderwetse collecte met schaal. Daar gaat toch een iets dwingerder karakter van uit. Daarnaast kunnen de parochianen na afloop in de achterzaal weer aanschuiven voor het traditionele kopje koffie met een koekje erbij. Zwerver Swiebertje wist het al. Er gaat niets boven 'un kopjen koffie met un koekjen'. Een legendarische uitspraak die nog niets aan kracht heeft ingeboet. Op mijn verzoek was het geluidsvolume van de technische installatie enigszins opgeschroefd, wat de verstaanbaarheid uitermate ten goede kwam. 'Maar je zit nu eenmaal in een kerkgebouw. Daar is het geluid van nature wat schel en gezegend met galm'. Zo liet een van de medewerkers mij desgevraagd weten. Parochiebesturen hebben in verband met het in rap tempo verdwijnen van de bankfilialen steeds meer problemen om de opbrengst van de collectes op hun rekening te storten. Bij de Norbertusparochie is dat nog niet aan de orde, maar er wordt wel rekening mee gehouden. Bij huis-aan-huis-collectes is het al gebruikelijk om met de pinpas een bijdrage te geven. Contant geld wordt niet zelden botweg geweigerd. Het is niet te hopen dat dit bij de kerken ook op'geld' gaat doen, want de traditionele collecte hoort natuurlijk bij het kerkplaatje zoals we dat al sinds onze geboorte kennen. Nu kon er nog gewoon een duit in het schaaltje worden gedaan, waarbij de opbrengst deze keer bestemd was voor het pastoraal werk in het algemeen.
In Lindemeijers preek stond de liefdevolle instelling van Jezus centraal. 'Hij kon het zelfs opbrengen om Judas liefdevol aan te kijken en te spreken tijdens het Laatste Avondmaal, ongeacht zijn verraderlijke plannen die Jezus natuurlijk al lang had voorzien'. Lindeijer nodigde zijn parochianen van harte uit om bij zichzelf ten rade te gaan wat het liefdevolle gedrag van Jezus voor hen persoonlijk betekent. Volgens recente publicaties heeft de geschiedenis veel te hard geoordeeld over de rol van Judas in het Bijbelse verhaal. Die zou veel genuanceerder zijn geweest dan de boeken ons lange tijd lieten geloven. Wellicht is dit voor Lindeijer een gepast onderwerp om over in discussie te gaan tijdens groepsbesprekingen met de parochianen. Zelf heeft hij de wijze waarop hij door de Norbertusparochianen is verwelkomd als zeer liefdevol ervaren. Als een warm bad zelfs!

 

 

In de nieuwsbrief heeft Marc Lindeijer JS een mooi verhaal opgetekend, waarbij hij als pastoor letterlijk wel heel diep moest gaan voor 'een mevrouw met hondje'.

 

'God' riep de mevrouw met het kleine hondje. Ze schrok ervan toen ze me zag komen aanlopen. Vloeken in de buurt van een priester. (hier zet ik toch graag een vraagteken bij, Het uiten van simpel het woord 'God' kan in mijn ogen niet uitgelegd worden als een vloek, mits de afschuwelijke woorden die daarna dikwijls volgen achter wege blijven. Wat hier volgens mij uit het verhaal op te maken het geval was, maar goed, terug naar de pastoor die letterlijk de handen uit de mouwen gaat schudden). 'U moet het voor mij niet laten, hoor', zei ik. ''Wat is het probleem. Iets met uw hondje?' Met het hondje was gelukkig alles in orde. Met het dumpen van het afvalzakje in de afvalbak was per ongeluk een ring van haar zoon meegegaan. Zo meende Lindeijer althans uit haar woorden op te kunnen maken. 'Wat God heeft verenigd, zal door de mens niet gescheiden worden', zei de pastoor in zijn preek van vorige week. In het dagelijks leven is die boodschap helaas wat weerbarstiger. Indien het om haar trouwring was gegaan, al dan niet gezegend in de (katholieke) kerk, had ze waarschijnlijk ook tevergeefs op erbarmen van bovenaf gerekend. De pastoor aarzelde niet en liet zijn hand afdwalen in de donkere krochten van de afvalbak waar hij na enig gegraai het zwarte zakje in handen kreeg waarin het gouden kleinood zich waarschijnlijk onbedoeld bevond. Discreet overhandigde Lindeijer de 'mevrouw met hondje' het zakje dat bepaald niet fris oogde. In zijn aanwezigheid wilde ze het zakje niet ter plaatse aan een grondig onderzoek onderwerpen. Daarom nam ze bescheiden afscheid met de woorden 'Dank u wel hoor!'

 

De boodschap van dit verhaal, opgedragen aan zijn collega-priesters en katholieken in het algemeen: 'Jammer toch dat iemand bij het zien van een priester (of bij het horen dat je katholiek bent) terugdeinst alsof je van een vreemde planeet komt. Willen we het licht van de wereld en het zout van de aarde zijn, dan is nabijheid geboden. Soms moet je daarvoor diep gaan, tot in de afvalbak, tot bij het zwarte zakje'.

Hoewel hij daar nu nog niets voor voelt, hoop ik toch dat Lindeijer JS zijn wekelijkse preken op termijn ook toevoegt aan de nieuwsbrief. Ik denk dat veel gelovigen er behoefte aan hebben om de preek thuisgekomen nog eens rustig na te lezen. Inspirerende- en spirituele woorden moet je soms rustig op je laten indalen. Dat komt de kracht van het verhaal alleen maar ten goede. Volgens een van de lectoren was een geprinte versie vroeger wel gebruikelijk in De Kruiskerk toen deze nog tot de katholieke gemeenschap behoorde. Zij het met een week vertraging.

Zaterdag 9 oktober 2021

WIE DRAAGT DE MERCHANDISE-BANNER VAN JAN ROT?

Voor de enkeling die het nog niet weet: de ongeneeslijk zieke Jan Rot heeft sinds enkele weken een eigen rubriek in de zaterdagbijlage van het AD Daarin verhaalt hij op onderhoudende wijze hoe hij deze moeilijke periode beleeft en hoe hij zijn dagen doorbrengt. Zolang hij daartoe fysiek in staat is, wil hij blijven optreden, want live musiceren is in zijn ogen nog steeds het mooiste dat er is. Bovendien kan en wil hij het contact met zijn publiek nog niet kwijt raken.

 

Deze week vertelt hij dat de laatste loodjes na een optreden in het land letterlijk iets te zwaar voor hem kunnen worden. Het aangeboden drankje na het concert wijst hij vriendelijk af. Met deze kracht in zijn lijf lukt het hem gevoelsmatig maar net om vanuit het Brabantse land naar zijn optrekje in Rotterdam te rijden. Dat blijkt toch iets te optimistisch ingeschat. In het veilige zicht van de thuishaven hangt Jan Rot na het uitstappen de merchandise-banner om zijn schouder 'en voel meteen drie ton lood in mijn poten'. 'Bent u hier bekend?', vraagt een passerende vrouw hem, zich niet bewust van de moeilijke positie waarin de zanger/liedjeshertaler zich bevindt. 'Zeg maar gerust beroemd', wilde hij in eerste instantie antwoorden, maar daar is de situatie niet naar. Hij wijst de vrouw vriendelijk de weg die ze dient te gaan, en strompelt naar huis, de enkele meters die hem nog scheiden, ervaart hij als een ware kwelling. Pijnstillers moeten er aan te pas komen om Jan zich weer een beetje senang te laten voelen. Toch is hij van plan om in zijn eentje naar solo-optredens te blijven rijden. Zoals bekend komt hij vrijdag 15 oktober naar De Kring in Roosendaal voor een laatste muzikale afscheidsgroet. De parkeerplaats is pal achter het theater, maar wellicht is het raadzaam om Jan bij aankomst en vertrek goed in de gaten te houden. Het kan immers zo weer in zijn poten schieten!

 

Woensdag 6 oktober 2021

FUSE MOET JE "LIVE" BELEVEN

'Zet maar een DVD-tje op'. Nee Hugo, zo werkt dat niet. Een veelkoppige band als Fuse moet je gewoon 'live' beleven. Het theaterprogramma waarmee deze jonge muzikanten momenteel langs de theaters trekken, is dan ook zeer toepasselijk 'Fuse Live' gedoopt. Wanneer 'De Jonge De Oude' is geworden en meer tijd heeft voor de leuke dingen die ouderen volgens 'baas' Mark Rutte moeten ondernemen, zal hij waarschijnlijk ook tot dat besef komen.
Fuse had tevens de eer om met dit programma de dinsdagmiddagserie (volgens het oude normaal) in De Kring te openen. Uit alle windrichtingen hadden ze muziek meegenomen, en daar hun eigen interpretaties op los gelaten. De circa negentig minuten die met dit concert gemoeid waren, vlogen via het ene- naar het andere hoogstandje gevoelsmatig in een vloek en een zucht voorbij.

 

 

Ieder lid van Fuse mag zijn eigen wensen inbrengen in het groepsproces en dat is waarschijnlijk de reden dat het plezier er van afspatte. Fuse heeft geen aparte frontman of frontlady, degene die het nummer had ingebracht, nam ook de toelichting voor zijn rekening. Dat leverde zeer wisselende en verassende presentaties op. Muziek live mogen beleven, is nog immer de ultieme vorm van cultuur snuiven. Daar kan geen enkel DVD-tje tegenop, Hugo. Fuse is met dit programma onder meer op 13 oktober te zien in De Kornbeurs in Franeker. Dat is een eind reizen, maar dan heb je ook wat. Bovendien is een dagje Franeker uitermate de moeite waard. 

 

 

Van de website van Fuse: Het verhaal van Fuse is een avontuurlijke reis met muzikale grensverkenning en een onuitputtelijke drang tot zelfontplooiing. Voor kijkers van het tv-programma Podium Witteman behoeft Fuse vrijwel geen introductie meer. Het Amsterdamse zestal is een vaste toevoeging aan het format en laat al jaren hun veelzijdigheid zien in de muzikale liveshow over klassieke muziek en verwante genres. Maar minder mensen kennen de route die Fuse sinds 2012 heeft afgelegd: honderden optredens; van donkere clubs en serene kerken, tot festivalweides en concertgebouwen. De uren op het podium, onder de televisielampen en experimenterend in hun repetitiehok zijn inmiddels in het DNA van Fuse gesleten. Het maakt de groep virtuoos en aanstekelijk op elkaar ingespeeld. Waar ze ook staan: Fuse neemt het publiek in no-time mee in hun eigen muzikale wereld. Een wereld waarin je sporen vindt van klassieke muziek, jazz, volksmuziek, minimal music en improvisaties die van elk optreden een unieke ervaring maken

 

Het podium is voor Fuse altijd een plek voor experiment geweest, geen concert is hetzelfde. Toch hebben ze hun favoriete muziek vastgelegd op albums Studio, Studio 2 en Studio 3. Hierop staat muziek die Fuse in de afgelopen jaren het meest is bijgebleven en heeft gevormd; een eigenwijze verzameling stijlen en genres met een herkenbare eigen sound. De eerste twee albums ontvingen een nominatie voor een Edison en in 2019 werd de nominatie ingelost met het winnen van de Edison Klassiek Publieksprijs.
Fuse Live - gezien door Jaap Pleij in De Kring op dinsdag 5 oktober.

 

Zaterdag 2 oktober 2021

EENS EEN BASTAARD, ALTIJD EEN BASTAARD????

'Ik ben een bastaard, een halfbloed, een vuilnisbakkenras. Mijn X-chromosoom komt uit de Vlaamse Kempenklei, mijn Y-chromosoom uit het mulle Atlaszand'. Met deze krasse woorden opende Rashif El Kaoui vrijdagavond in De Kring de voorstelling 'De Bastaard' van het Zuidelijk Toneel. Samen met Ahmet Polat, Michelle Samba en regisseur Lucas de Man reconstrueerde hij de route van zijn vader, die vanuit Marokko naar België reisde en stierf in Zuid-Frankrijk. Een terugkeer naar een vader die hij amper heeft gekend. Ahmet gelooft dat een reis de beste stap is voor Rashif, om zichzelf beter te leren begrijpen.

 

Op indringende wijze vertelt Rashif wat dit gehele proces, inclusief de voorbereidingen, bij hem losmaakt. Visueel wordt dit verhaal ondersteund door de vroegere fotograaf des Vaderlands Ahmet Polat. Michelle Samba stelt achter haar druminstallatie de vraag aan de orde waarom dit soort zoektochten vrijwel altijd over vaders handelt en zelden over moeders. 'Moeders laten geen vragen en dus ook geen antwoorden achter', brengt Rashif daar tegenin. Drie bezoekers waren uitverkoren om het spel vanaf het podium te volgen. Af en toen werden ze door Polat letterlijk de voorstelling in gereden. Rashif ging ook in gesprek met een bezoeker die al sinds de jaren negentig in Roosendaal woont, maar in Rotterdam is opgegroeid. Uiteraard wilde hij weten hoe de man op dit geboren en deels getogen leven in Rotterdam terugkijkt en de overstap naar Roosendaal heeft ervaren. Uiteraard kon Rashif na die heftige inleiding ook niet voorbij gaan aan de vraag of een bastaard gedoemd is altijd een bastaard te blijven. Het antwoord was verrassend. Ga dat zelf zien, desnoods in een functie elders. 'De Bastaard' is een onderhoudende voorstelling waarbij heel wat prangende vragen aan de orde komen, zoals waarom zou je op zoek gaan naar een vader die je amper hebt gekend en die zich ook nooit als zodanig heeft gedragen. Minpunt was helaas wel dat de verstaanbaarheid te wensen overliet. De geluidsinstallatie stond veel te schel afgesteld, vooral bij mannenstemmen is dat hinderlijk. Rashif was slechts volledig te verstaan bij de pamflettekst die hij declameerde, notabene zonder versterking. Michelle Samba daarentegen liet aan verstaanbaarheid niets te wensen over. Dat geldt ook voor haar letterlijk knallende muzikale talenten.

 

Het Zuidelijk Toneel - De Bastaard, gezien door Jaap Pleij op vrijdag 1 oktober in de kleine zaal van De Kring.  

 

Vrijdag 1 oktober 2021

FRANS EN JAN WAKEN NOG ALTIJD EENZAAM AAN DE TOP

De voorstelling 'The Last Waltz' bood ook de gelegenheid om weer eens te vertoeven in 'Over de Tong', het interne restaurant van De Kring. Het traditionele pauzedrankje fietste weer als vanouds als een engeltje over de tong (vandaar die naam waarschijnlijk).
Het viel me direct op dat het interieur nauwelijks veranderingen heeft ondergaan. Aan het plafond hangen nog steeds de beeltenissen van Frans van der Groen (in zwart-wit) en de Roosendaalse stamvader Jan Mol (in kleurrijk prinsenpak). Beide heren zaten bij leven vol verhalen, maar ze zullen nu toch wel eens naar nieuw gezelschap snakken. Dat van Jack Jersey bij voorbeeld, in de jaren zeventig/tachtig eens uitgeroepen tot de populairste artiest van Nederland, die bovendien altijd in Roosendaal is blijven wonen.
De kans bestaat dat er alsnog een standbeeld komt van Jack (op initiatief van de heer Schijvenaars uit Etten-Leur) maar dat hoeft elkaar geenszins te bijten. Kunstschilder Wim Schutz, die op 26 september de honderd levensjaren aantikte, zag zijn naam enkele maanden terug definitief verbonden worden aan de Cultuurprijs - Roosendaal. De immer bescheiden Wim verdient het eveneens ten volle om (als eerste bij leven bovendien) tegen het plafond van Over de Tong te worden geplakt. Hij exposeerde regelmatig in De Kring. Het portret van de vier gebroeders Mol was zelfs een ware blikvanger. Er is dus zeker een relatie tussen kunstschilder en schouwburg.
Een ander ideetje: Een portrettengalerij van alle directeuren die ooit aan het roer stonden van De Kring. Er zijn legio mogelijkheden waarmee Roosendaal zich op kleurrijke wijze in de etalage kan zetten. Pak die kansen dan ook.

Vrijdag 1 oktober 2021

IS ER LEVEN NA "HET GROOT NIET TE VERMIJDEN"?

Het Groot Niet Te Vermijden neemt na 35 jaar afscheid. The Last Waltz is de zestiende en laatste productie van de band die muziek en humor op een unieke manier met elkaar heeft weten te verbinden. 'Maar ze zwaaien af met een knal en geven nog een keer alles. De show zit dus barstensvol en bevat uiteraard veel humor', zo wordt het publiek in het vooruitzicht gesteld. Afgaande op de voorstelling in De Kring vrijdagavond zit het met die knal wel goed. Met de humor daarentegen is het wat magertjes gesteld. HGNTV pakt vooral muzikaal stevig uit. En dat is onder deze omstandigheden meer dan voldoende voor een fijne voorstelling, waarbij je eens lekker onderuit zakt. Jammer alleen dat zanger Louis Kockelman, toch het gezicht van de band door de jaren heen, deze laatste dans niet meer meemaakt.
Buiten de leden van de huidige formatie had HGNTV in die 35 jaren nog vier muzikanten in de gelederen die om uiteenlopende redenen zijn afgehaakt. Naast Kockelman was dat onder andere de legendarische trompettist Bert van Bommel. Zijn veel te vroege vertrek betekende jaren terug een forse aderlating voor het ensemble. De vraag is nu of HGNTV definitief mag worden bijgezet in de geschiedenis. Het laatste nummer 'Is er leven na het Groot?' (op de melodie van 'Is er leven na de dood?' van Freek de Jonge) biedt genoeg ruimte voor speculatie.

 

De Kring is de afgelopen week teruggekeerd naar het oude Normaal. Nou ja, bijna, bij de ingang moet tot nader bericht wel het corona-toegangsbewijs getoond worden, op print of op de smartphone). Dat leidde deze avond circa een half uur voor aanvang tot een lange rij theaterhongerigen. De controle liep gelukkig gesmeerd, en daardoor kon de voorstelling met slechts vijf minuten vertraging van start gaan. Het begin was veelbelovend. Er verscheen een belegen Amerikaans folkbandje ten tonele die de ABBA-klassiekers 'Mamma Mia' en 'Dancing Queen' is een bluegrass-jasje hadden gestoken. Vermakelijk was ook de vertolking van het aloude 'Kleine Kokette Katinka'. Tegen het eind van het eerste deel van de voorstelling beleefde het programma helaas een forse inzinking. De achterhaalde spirituele act is zelfs het absolute dieptepunt van deze productie. In de tijd van de Bhagwan was dit misschien een beetje leuk geweest, nu was het louter stompzinnig - ik hoop dat HGNTV hier alsnog het rode potlood hanteert- vertoon waarmee slechts de vaart uit het programma werd gehaald. De mannen revancheerden zich na het pauzedrankje gelukkig in rap tempo. Een van de hoogtepunten was de poppenkastvertoning van 'De Nozem en de Non', het lied waarmee Cornelis Vreeswijk in de jaren zeventig zijn comeback in Nederland onderstreepte. De al vroeg naar Zweden verkaste Vreeswijk veroorzaakte met deze wel ongebruikelijke liefdesrelatie een kleine rel in bepaalde gelederen. Nu wordt er slechts besmuikt om gelachen.

 

Ik beleefde mijn laatste voorstelling in het oude normaal op dinsdag 10 maart 2020 in de Bergse Stadsschouwburg De Maagd. Twee dagen later kwam minister Bruno Bruins met de rampzalige mededeling dat alle samenkomsten van meer dan honderd personen per direct waren verboden. De Johnny Cash-avond, eveneens in De Maagd, die ik voor deze avond had gepland, was daarmee ook gecancelled. Een lange periode van ledigheid en volledige theaterarmoede brak aan en leek eindeloos te duren.
Heel triest, zeker als je bedenkt dat alle theaterprogramma's vanaf het begin van de coronacrisis gewoon doorgang hadden kunnen vinden, simpelweg door te investeren in plexiglas. Dat biedt in de zaal tevens bescherming tegen een reguliere griepgolf, heel logisch dus om hier een blijvende voorziening van te maken.

The Last Waltz - HGNTV - Gezien door Jaap Pleij op donderdag 30 september in De Kring.