Johan heeft in zijn jonge leventje al het nodige mogen ervaren. Maar wat hij met dit tafereeltje aan moet? Geen idee. Daar staat zijn vader met de jonge vrouw die zich tijdens de Ajax-clinic voor twee achterstandsscholen ontpopte als een ware raadpensionaris Johan van Oldenbarnevelt-kenner en daarmee aardig wat indruk maakte op diens verre nazaat.
‘Nee, echt kennen doen we elkaar niet. Maar ik heb Jeanette wel eens gezien bij een clinic van de dames-selectie. Leuk je nu echt te ontmoeten. Ik begrijp echter niet zo goed….’, wist Bianca er enigszins stamelend uit te brengen.
‘Ik begrijp er helemaal geen bal van’, reageerde Junior furieus. ‘Nou Pa, je hebt heel wat uit te leggen. Eerst loop je zomaar de de deur uit, iets pruilend waaruit ik opmaak dat je niet meer terug komt. En een kleine tien minuten later sta je hier met Jeannette. Wat moet ik daar nou van denken?’
‘Daar moet jij helemaal niets van denken, jongen, helemaal niets. Ik begrijp je verwarring wel. De verklaring is echter heel simpel. Ik loop het appartement uit en realiseer me dat ik mijn mobiel ben vergeten. Ik dus gelijk weer terug. Bij onze brievenbus zie ik deze dame die op het punt staat deze fraai gekleurde envelop erin te deponeren. Ik weet dat net op tijd te voorkomen. Ze stelt zich voor, ik op mijn beurt ook, en daarna licht ze het doel van dit late bezoek toe. Het lijkt me daarop  wel zo gastvrij om haar boven uit te nodigen voor een drankje. Gesprekstof genoeg, want ik heb al begrepen dat jullie een grote interesse gemeen hebben. Raadpensionaris Johan van Oldenbarnevelt, maar ja, dat vindt Bianca wellicht niet zo geslaagd. Dat is alles. Plausibel genoeg?’
‘Wat zit er dan precies in die envelop en waarom kom je die zo laat nog brengen, Jeannette?’, wilde Junior weten.
‘Ja, daar ben ik ook reuze benieuwd naar. Zover waren we nog niet gekomen’, lachte Senior.
Toen waren alle blikken gericht op de onverwachte gast.
‘Ja sorry hoor, dat ik zo onverwacht kom binnen vallen. Maar je vader was nogal vasthoudend en overtuigend, Johan. Ik moest en zou per se even mee naar boven komen. Hier sta ik dan en deze envelop is uiteraard voor jou, Johan. De leerlingen die deel hebben genomen aan de clinic waren daar zo enthousiast over dat ze hun creatieve handjes flink hebben laten wapperen. Dat heeft geresulteerd in deze prachtige foto-collage, met dank aan enkele goedwillende ouders. Omdat ik deze avond toch in de buurt moest zijn , besloot ik de envelop op de terugweg snel in jullie brievenbus te stoppen. Van ‘snel’ is dus weinig gekomen. Ik hoop uiteraard dat je er blij mee bent, want de leerlingen hebben er echt werk van gemaakt, zoals je ziet’.
‘(Johans bui slaat om) Nou, laat dan maar eens zien die envelop. Oh, inderdaad een prachtige collage, mooi vorm gegeven ook. Maar wat wil je drinken?’
Zonder het antwoord af te wachten, had Senior al een fles bruisende champagne geopend.
‘Nee meneer Van Oldenbarnevelt, dat kan echt niet. Ik moet nog rijden, zoals u weet’. 
‘Maak je maar geen zorgen meisje. Dit is zogeheten kinderchampagne. Zonder ook maar één druppel alcohol dus. Overgehouden van de laatste oudejaarsavond in besloten kring. Daar waren ook enkele kinderen bij. Vandaar. Bij zo’n onverwacht samenzijn hoort natuurlijk een speciaal drankje. Laten we drinken op deze bijzondere kennismaking’.
‘Leuk dat je plots in zo’n gezellige bui bent, Pa. En ik wil geen spelbreker zijn, maar moest jij niet met gezwinde spoed naar je nieuwe, kersverse  vriendin toe?’