Zaterdag 30 juli 2022

JAVIER BARDEM DRAAGT "EL BUEN PATRON" VOLLEDIG

Vanwege de vele herhalingen die de komende weken op het programma staan in het Cinema Paradisoprogramma was 'El buen patrón' voorlopig de laatste film die ik heb gezien in het City Theater. Pas eind augustus staat er weer een filmvoorstelling in de agenda. Maar deze rolprent over een topondernemer oude stijl die zich als een 'vader' over zijn medewerkers ontfermt, is er eentje om door een ringetje te halen. Daarbij moet wel worden aangetekend dat het verhaal geheel gedragen wordt door de patron, oftewel rasacteur Javier Bardem. In februari was deze film, omschreven als publieksvriendelijke satire, de grote winnaar bij de Goya Awards (de Spaanse Oscars).

 

Het verhaal: Aan het begin van El buen patrón spreekt Julio Blanco (Javier Bardem) zijn werknemers toe vanaf een hoogwerker in zijn fabriekshal. Het is het enige beeld dat nodig is om de man te schetsen. Een baas die zich presenteert als een aimabele pater familias voor zijn werknemers, maar zich ondertussen ver boven hen verheven voelt. Básculas Blanco, oftewel Blanco Weegschalen, heet het bedrijf dat hij leidt sinds hij het overnam van zijn vader. Tijden veranderen misschien, maar macht gaat nog altijd over van vader op zoon. Het bedrijf is in de running voor een prijs als ‘excellente onderneming’ en er is Blanco veel, zo niet alles, aan gelegen die binnen te slepen. Javier Bardem geeft zijn personage precies het soort lege charme dat mannen als Blanco kenmerkt. Achter het vaderlijke imago dat Blanco zich heeft aangemeten schuilt een gecalculeerde mee­dogenloosheid. Iemand die elke mogelijke schandvlek voor zijn bedrijf wegpoetst tot er een façade blinkt van schone schijn, bijeengehouden door een web van diensten en wederdiensten. En er valt wel wat weg te poetsen. Terwijl de jury elk moment bij de poort kan staan, stapelen erachter de problemen zich op. De zoon van een werknemer wordt opgepakt wegens betrokkenheid bij mishandeling, Blanco’s rechterhand Miralles zit in een huwelijkscrisis, een ontslagen werknemer verkondigt net buiten het bedrijfsterrein luidkeels zijn wrok met spandoeken en een megafoon. En tot overmaat van ramp staat de weegschaal bij de ingang uit het lood. Bovendien ontkomt hij ook niet aan latent racisme.

 

Tussen alle bedrijven door knoopt Blanco ook nog een affaire aan met de nieuwe stagiaire die de dochter blijkt van goede vrienden. Oeps. Hoewel Blanco in het nauw wordt gedreven (nog het meest door zijn eigen toedoen), zijn er uiteindelijk geen echte consequenties. Sterker nog, hij ziet zijn handelen zelfs beloond. Net zoals het er in de echte wereld er nog vaak aan toe gaat. Toch heeft de regie zich niet veel gelegen laten liggen aan de logica, want er zitten af en toe wel heel vreemde wendingen in het verhaal. De stagiaire blijkt zowaar buiten medeweten van de patron tot hoofd Marketing te zijn benoemd, en dat mag een ware patriarch natuurlijk nooit overkomen.

 

 

Zaterdag 30 juli 2022

"DRAAI VAN DE ATIKBAAN" KLINKT NIET VERKEERD

De gele trui van Jonas Vingegaard mag dan geen haalbare kaart zijn geweest voor wielerronde 'De Draai', het rennersveld dat maandag aan de start verschijnt is er eentje om je vingers bij af te likken. Met namen als Fabio Jakobsen, Bouke Mollema, Mathieu van der Poel, Wout van Aert en Taco van den Hoorn aan de meet, moet het wel heel gek lopen als dit geen aantrekkelijk en opwindend schouwspel oplevert. Komt dat zien, komt dat zien dus als om 20.00 uur het startschot klinkt. Helaas zullen de ogen slechts steeds kortstondig worden verwend, want de renners komen in een hazentempo voor bij gezoefd. En dan is het weer enkele minuten wachten voordat ze weer vaak in een geheel andere volgorde in het gezichtsveld opduiken.

 

Ik pleit er daarom al jaren voor om het Atik Stadion aan de Borchwerf te voorzien van een wielerbaan, waardoor oude tijden kunnen herleven. Verander 'De Draai' vervolgens van een wegcriterium in een baanwedstrijd, zodat de bezoekers helemaal niets van het spektakel hoeven te missen. Het publiek heeft daarbij de keuze tussen een van de vijfduizend rode- en blauwe stoeltjes op de tribune en een plekje op het veld, waar ook het artiestenprogramma kan worden gepresenteerd. Strijdende renners die 'dansend'over de baan gaan onder de opzwepende tonen van 2 Brothers on the 4th floor, Def Rhymz, T-Spoon en Dune, een beter schouwspel is nauwelijks denkbaar. Daarnaast leent het achterliggende parkeerterrein en wellicht ook het Urban Sport Park in het Vlietpark zich uitstekend voor aanvullende (sportieve) activiteiten met volop publieksparticipatie. Een win-win situatie dus. Als dit eindelijk gerealiseerd wordt in Roosendaal is er pas echt een reden om het glas te heffen. Uiteraard moet het promotiefilmpje van Roosendaal Citymarketing dan wel enigszins worden aangepast. Proost dan maar op 'De Draai van de Atikbaan'.

 

 

Donderdag 28 juli 2022

ROOSENDAALS TONEEL KIEST VOOR "ALL MY SONS"

Dinsdagavond 28 juli. Er heerst rond 20.00 uur een serene rust in de Tuin van De Kring. Een klein groepje fijnproevers zit helemaal klaar om de klanken in ontvangst te nemen die de kathedrale beiaardier Liesbeth Janssens weldra aan de beiaard in de St. Jan zal ontlokken. Een uur lang genieten ze gedurende een uur stilletjes van een uitgebreid en gevarieerd programma met composities van onder anderen Mozart, Tsjaikovsky, Bizet, Brahms, Johann Strauss en Nicolai Paganini. Het concert wordt afgesloten met 'Leef' van André Hazes Jr. Peter Matthijssen en zijn roemruchte trompet schitteren deze keer door afwezigheid, tot opluchting van de organisatie. 'Het lijkt haar zo gemakkelijk af te gaan', verzucht mijn buurvrouw die zich vervolgens haast naar de ingang van St. Jan (aangeduid als Onder de Toren), waar de bezoekers Liesbeth Janssens onder begeleiding van initiatiefnemer Toni Raats kunnen ontmoeten voor een 'meet and greet'. Van die mogelijkheid wordt grif gebruik gemaakt. De Roosendaalse beiaardier Raats is blij dat deze door hem georganiseerde carillonconcerten in goede aarde vallen bij het (tuin)publiek. Zelf komt hij binnen deze reeks nog één keer in actie en wel op 23 augustus. Twee weken eerder, dinsdag 9 augustus, kunnen de liefhebbers aanschuiven voor het concert van Koen van Assche uit België. De Portugese Abel Chaves sluit de concertenreeks af op 30 augustus. Het tuinconcert bood tevens de mogelijkheid om het zitcomfort van 'De Verhalenbank', afgelopen zondag feestelijk onthuld door burgemeester Han van Midden, lijfelijk te ondervinden. Het kunstwerk mag dan aan beide uiteinden voorzien zijn van gouden handjes', je zit er allerminst als een vorst op, al werd het bouwsel een dag later door het Roosendaals Toneel wel als zodanig gebruikt.
Heel anders was de tuinsfeer die woensdagmiddag. Ouders schoven met hun kinderen massaal aan om getuige te zijn van de waarschijnlijk laatste voorstelling van het aloude sprookje 'De Gelaarsde Kat', in een bewerking van Ad Stofmeel gebracht door het Roosendaals Toneel onder regie van Herbert Mouwen. De belangstelling was zelfs zo groot dat er op het laatste moment tot een tweede voorstelling werd besloten, een kleine veertig minuten nadat het 'doek' was gevallen voor het eerste koninklijke optreden van Rini Jongeneelen en zijn onderdanen. Net als enkele maanden eerder, in het Openluchttheater van Nispen, kreeg koning Rini weer heel wat vreemde snuiters te verstouwen die wedijverden om de hand van de bevallige dochter Prinses Azalea (pittig vertolkt door Maricoline Vermeulen). Aanvankelijk is de koning alleen geinteresseerd in de bruidsschat die de potentiele huwelijkskandidaten kunnen inbrengen, maar als zijn favoriete gebraad, de Patrijs, onvindbaar blijkt, verschuiven zijn normen en eisen. Dankzij deze wankelende panelen komt ook de wat suffe Flupke, die voor het onfortuin geboren lijkt, plots voor deze eervolle positie in aanmerking. Zijn slimme kater Amédée weet deze werkloze nietsnut onder de aandacht van de koning te brengen met de valse bewering dat hij als handelaar zo ongeveer bekend staat als de koning der patrijzen. Ook bij de koning gaat de liefde door de maag en als deze kandidaat in tegenstelling tot al die 'deuzen' wel in de smaak valt bij de prinses staat niets een happy end meer in de weg. Amédée is de rest van zijn kattenleven onder kattenpannen en omdat de tortelduifjes smoorverliefd op elkaar blijven, kan het Roosendaals Toneel met een (uit)gerust hart overschakelen op een geheel andere uitdaging.
'Na de vakantie beginnen we 'All My Sons' in te studeren', vertelde Ad Stofmeel na afloop van de eerste voorstelling terwijl hij geamuseerd toekeek hoe zijn collega's met de (jonge) bezoekers op de foto gingen. Vooral zijne majesteit was dankzij zijn koninklijk gewaad in trek bij de selfiesfotografen. Maar ook Prinses Azalea en Amédée hadden over publieke belangstelling niet te klagen. Dit uit 1946 daterende toneelstuk 'All my sons' in drie bedrijven is geschreven door Arthur Miller. Later werd het verhaal ook verfilmd met in de hoofdrollen Burt Lancaster, Edward G. Robinson en Howard Duff. 'Onze leescommisie heeft twaalf stukken onder ogen gekregen. Maar deze sprong er volgens de commissie direct bovenuit. Het lijkt mij ook een leuke uitdaging om dit verhaal weer naar het podium te vertalen'., aldus Stofmeel.
Het verhaal: Joe Keller is een succesvolle self-made man die tijdens de Tweede Wereldoorlog echter een afschuwelijke daad heeft gepleegd. Hij heeft zijn zakenpartner laten opdraaien voor deze misdaad en zichzelf vrijgepleit. Nu staat zijn zoon op het punt te trouwen met de dochter van zijn partner en dreigt de hele affaire aan het licht te komen. De regie is in handen van Ad van de Kieboom uit Breda, met wie het Roosendaals Toneel al vaker heeft samengewerkt. Herbert Mouwen, de regisseur van 'De Gelaarsde Kat', hoeft in het nieuwe theaterseizoen ook niet met zijn handen over elkaar te zitten. Bij het theatergezelschap Papillon uit Middelburg gaat hij de regie doen van 'The Wizzard off OZ, geheel naar deze tijd vertaald. 'Ik verheug me er nu al op. Papillon is wat je noemt een gezelschap van deze tijd, met veel stoere meiden vol tatoeages in de gelederen. Dat is voor mij als regisseur ook een nieuwe ervaring waar ik het nodige van kan opsteken.
Het optreden van Het Roosendaals Toneel maakte tevens duidelijk dat De Kring er verstandig aan doet om 'de tuin' snel uit te bouwen tot een volwaardige theatervoorziening, voorzien van een vaste tribune, een podium en een goede geluid- en lichtvoorziening. Het achterliggende groene tuinoppervlak kan gemakkelijk betrokken worden bij grotere manifestaties en presentaties, zoals dat wellicht binnenkort bij het festival 'Op de Grens' het geval is. Het Openluchttheater Vrouwenhof kan uiteraard blijven bestaan, daar zijn weer andere evenementen denkbaar, maar de gemeente zou hier geen fors budget meer in moeten steken.

 

Dinsdag 26 juli 2022

EEN GOUDEN TIP VAN GERRIE SMITS?

De als cabaretier bekend staande Gerrie Smits had zaterdagavond de eer om de serie zomervoorstellingen in de tuin van De Kring te mogen openen. Het optreden van Smits in dit deel van de nieuwe stadstuin Van Hasselt verliep niet helemaal volgens het oorspronkelijke plan. Om onbekende reden werd zijn solovoorstelling 'De Groene Steen' een half uur vervroegd (van 20.30 naar 20.00 uur) en vanwege 'overwaaiende' discoherrie, veroorzaakt door het Moore DRV Beach Event op het naburige Tongerloplein, besloot cultuurcluster directeur Jan-Hein Sloesen 'De Groene Steen' te verleggen naar de kleine zaal van De Kring.

 

Daardoor moesten de theaterliefhebbers geduld betrachten tot zondagmiddag om via een buitenaflevering van Jazz 750 onder leiding van Ton van de Geijn hun eerste 'Tuin De Kring' ervaring op te doen. In de brief die de Gerrie Smit-bezoekers zaterdagavond bij binnenkomst kregen uitgereikt, liet De Kring weten 'dat er voor de cabaretvoorstelling te veel geluidsoverlast is. 'Het haalt de cabaretier niet alleen uit zijn concertatie (bedoeld werd waarschijnlijk 'concentratie'), maar jij zult ook afgeleid worden door de fluitsignalen'.

 

Je kunt je afvragen waarom een sportief evenement tegenwoordig zo nodig ontsierd moet worden door zielloos discogedreun, maar het leverde Gerrie Smits in ieder geval wel een aardig binnenkomertje op, voordat hij naar eigen zeggen aan de allerlaatste voorstelling van 'De Groene Steen' begon. 'Bij nader inzien wilde ik toch liever binnen spelen, en daarom heb ik hiernaast maar een beach-event georganiseerd'. Met zijn flauwe grappen en beschouwingen kreeg de cabaretier de handen nauwelijks op elkaar, maar hij had wel een originele besparingstip voor het publiek in petto die ik u allen niet wil onthouden.

 

'Ga met je auto naar een McDrive van McDonald's in je buurt. Spreek bij paal 1 je bestelling in, rij vervolgens door naar paal 2, waar je de medewerker aan de andere kant van de luidspreker laat weten dat je je portemonnee met daarin al je betaalpasjes bent vergeten, en dat je deze wel even gaat halen. Op dat moment ben je geexcuseerd en kun je met een gerust hart doorrijden naar Paal 3., waar je geheel gratis de bestelling van de auto achter je in ontvangst neemt. Lekker bikken op kosten van de koning der hamburgers. Succes gegarandeerd. Ik doe het vaak zo!

Ik ben benieuwd of en hoe vaak de McDrive aan de Takspui de afgelopen dagen met dit soort 'klandizie' is geconfronteerd.

 

Maandag 25 juli 2022

PETER DE TROMPETTER LIGT WEER ONDER GEMEENTELIJK VUUR

Het komt niet vaak voor dat een gemeente een nieuwsbrief verstuurt die louter over één inwoner van Roosendaal handelt. Het aanstaande 'Huis van Roosendaal' heeft gemeend een uitzondering te moeten maken voor de heer Peter Matthijssen. Onder zijn 'artiestennaam' Peter de Trompetter trakteert hij bewoners van de binnenstad ongevraagd op (nachtelijke) trompetconcerten, en dat wordt lang niet door iedereen op prijs gesteld. Dat hij inmiddels net als zijn verre voorganger Jan-Klaassen bekend is van Den Helder tot Den Briel, daar heeft de goegemeente geen boodschap aan.

 

In het bericht, dat tot op heden alleen via de mail is verspreid, kondigt het dagelijks bestuur vergaande 'Peterwerende' maatregelen aan. Dat ik tot de uitverkorenen behoor die dit mailbericht onder ogen krijgen, komt volgens de gemeente doordat ze ook van mij 'meldingen hebben ontvangen'. Maar die mededeling schreeuwt om een stevige correctie. Ik heb in journalistieke zin regelmatig bericht over Peter de Trompetter, maar daarbij heb ik steeds vermeld het maar vreemd te vinden dat de toezichthouders jongeren die met gettoblasters onder meer het Emile van Loonpark 'terroriseren' geen strobreed in de weg leggen, maar het kennelijk wel veelvuldig hebben gemunt op deze dolende, muzikale ziel, getuige de vele trompetten die inmiddels in beslag genomen zijn door de sterke arm. Wijs Peter een rustig, afgelegen plekje toe waar hij naar hartelust mag toeteren, en weg is het probleem. Te simpel gedacht waarschijnlijk, in de visie van de gemeente althans. Onderstaand het stukje proza waarin precies vermeld staat hoe zij die (nachtelijke) trompetoverlast ervaren, het beste kunnen handelen. (zie ook nieuwssite RoosendaalsPleijdooi)

 

"Wij ontvangen regelmatig meldingen van overlast die wordt veroorzaakt door de heer Matthijssen die in bepaalde gebieden in de avond- en nachtelijke uren trompet speelt. Ook van u hebben wij meldingen ontvangen. Wij beseffen heel goed dat deze overlast uitermate vervelend is, vooral als daarmee de nachtrust van bewoners ernstig wordt verstoord. Om zo efficiënt mogelijk te kunnen reageren op deze meldingen, hebben wij onderzocht of wij de bereikbaarheid van de dienstdoende toezichthouders kunnen verbeteren. Daarom willen wij graag uw aandacht vragen voor het volgende.

 

Werkdagen

 

Indien u op werkdagen (maandag tot en met vrijdag) van 08. 00 tot 17:00 uur overlast ervaart door het trompetgebruik door de heer Matthijssen, meld u dit dan telefonisch via het algemene nummer van de gemeente Roosendaal 140165. De medewerkers van het Klant Contact Centrum (KCC) sturen uw melding direct door naar de dienstdoende toezichthouder.

 

Avond en weekend

 

Indien u buiten de hiervoor gemelde werkdagen en -tijden óf in de weekenden overlast ervaart, dan kunt u direct in contact komen met de eventueel dienstdoende toezichthouder van de gemeente Roosendaal via telefoonnummer 06 - 29 45 57 32. Wij willen u er op wijzen dat dit nummer helaas enkel beschikbaar is als onze toezichthouders een avond- of weekenddienst draaien. Dit is helaas niet elke avond of weekend het geval. Draaien zij geen dienst dan is dit nummer ook niet bereikbaar.

 

Politie

 

Op die tijdstippen waarop de toezichthouders niet beschikbaar zijn, willen wij u toch adviseren om de overlast te melden bij de politie via het algemene telefoonnummer 0900-8844. Indien de beschikbare capaciteit dat toestaat, zal vanuit de politie actie worden ondernomen. We hopen dat u er begrip voor heeft dat de politie door andere zaken die dringend om hun inzet vragen, niet altijd direct op deze meldingen kan reageren.

 

Wij vertrouwen er op u hiermee voldoende te hebben geïnformeerd.

 

Met vriendelijke groet,

 

Gemeente Roosendaal

 

Groep Veiligheid; Strategie & Ondersteuning

 

Telefoon 14 0165

 

www.roosendaal.nl"

 

 

Zaterdag 23 juli 2022

PROFESSOR HERMAN PLEIJ KOMT NAAR HET TONGERLOHUYS

De schat uit de nalatenschap van kunstschilder, schrijver, filosoof en missiononaris Kees Breed, alias Brederoc, openbaart zich aan het publiek tijdens een tentoonstelling/boekpresentatie in museum Tongerlohuys. De opening van 'Op zoek naar Brederoc' staat gepland voor 11 september, aanvang 14.00 uur. Hoofdspreker deze middag is emeritus hoogleraar Herman Pleij die op zijn bekende virtuoze wijze zal vertellen over de betekenis van de missie in het algemeen. Daarnaast gaat Pleij specifiek in op de historie van Mill Hill in Roosendaal en het aandeel van Kees Breed in dat missiewerk.
Tijdens de expositie worden vier werken van meesters van de Bergense School getoond (In bruikleen van Kranenburgh museum).
Het betreft schilderijen van Matthieu Wiegman, Charley Toorop en Arnout Colnot. Dan wordt ook het boek over deze filosofische missionaris gepresenteerd, een kleurrijk document vol afbeeldingen dat grotendeels is gebaseerd op zijn handgeschreven biografie uit 1993: The Story of my life. Via de website Brederoc konden of kunnen belangstellenden zich inschrijven voor de schilderwedstrijd Project Brederoc. De zestien die in de ogen van de jury het project het meest beeldend weten weer te geven, krijgen een masterclass aangeboden. De winnaar mag een maand exposeren bij deze reizende tentoonstelling, waarvoor op 11 september het startschot wordt gegeven in Roosendaal. Alles bij elkaar een kunstwaardige bijeenkomst.
Het kunstproject 'Op zoek naar Brederoc' is een initiatief van Dutch Master Painters, bestaande uit Giséla in 't Veld uit Bergen op Zoom en Bert van Gerwen uit Essen.
Op de website van Dutch Master Painters beschrijven ze hoe dit bijzondere project tot stand is gekomen. 'Een telefoontje in augustus 2018. Regionaal overste Martien van Leeuwen van Mill Hill missionaries in Oosterbeek aan de lijn. Of wij van Dutch Master Painters eens willen komen kijken naar een verzameling schilderijen uit de erfenis van ene Kees Breed, missionaris van Mill Hill.
Breed - alias Brederoc - overleed in december 2017. Hij vertrouwde de overste zijn bezittingen toe, die tien jaar voor zijn dood al per container van de Filipijnen naar Nederland waren getransporteerd.
Op dus naar het missiehuis Vrijland in Oosterbeek. Dit is een barn find! Ongelooflijk, wat een imposante werken. Niet te tellen ook. We zien portretten, religieuze voorstellingen, stillevens, naakten, landschappen ... Een ware kunstcollectie.
De overste komt aanzetten met een grote doos, vol met schriften, ringbanden, boeken et cetera. We zien dagboeken, studies en ook The story of my life. “Oh ja, hij was ook nog redacteur van een best wel groot Aziatisch maandblad, Impact”
Met enorm groot enthousiasme zijn we de uitdaging aangegaan: Op zoek naar Brederoc. Wie was deze man? Wat heeft hij allemaal gedaan in zijn leven? En wat heeft geleid tot de opbouw van zo’n indrukwekkende nalatenschap? Wij nemen u graag mee in Breeds tweestrijd hoe beide werelden met elkaar in balans te brengen. Brederoc was een ziener, een verbinder en vernieuwer, luidt onze conclusie'.
Komt dat zien en horen dus. Wanneer Herman Pleij het woord neemt, ga je moeiteloos en soms ademloos mee in zijn verhaal, ongeacht welk onderwerp hij aanroert. Gedenkwaardig is de uitzending van 'De Wereld draait door' (DWDD) waarin hij presentator Matthijs van Nieuwkerk blijft bestoken met feiten en wetenswaardigheden terwijl uit diens lichaamstaal duidelijk blijkt dat Matthijs het hoog tijd acht om het onderwerp af te ronden. 'Professor, alstublieft, even stil nu..even stil alstublieft', roept Matthijs tenslotte in opperste 'wanhoop' uit. Zelf mocht ik Herman Pleij (voor zover bekend geen familie, geen directe in ieder geval) drie keer te gast hebben in mijn cultuurprogramma Spotlight bij Radio Stad FM (opgegaan in Zuid-WestTV). De eerste keer is me altijd bijgebleven. Mijn naamgenoot was ruim een half uur aan het woord, ik kreeg amper de gelegenheid om zijn glasheldere verhaal (zonder ook maar een enkele hapering) met vragen te onderbreken. Na afloop heb ik hem dan ook niet bedankt voor het gesprek, maar voor de lezing in het kort. De woorden 'even stil alstublieft' zijn geen moment bij me opgekomen. Naar deze man kun je moeiteloos uren luisteren. Ik ben dan ook benieuwd hoeveel tijd Giséla en Bert voor hem hebben uitgetrokken in het Tongerlohuys.
.

 

Zaterdag 23 juli 2022

JOANNA LUMLEY STEELT DE SHOW IN "FALLING FOR FIGARO"

De film 'Falling for Figaro' beleefde begin juni zijn Nederlandse premiere en de recensies waren op zijn zachtst gezegd nogal verdeeld. Maar aan de rol die Absolutely Fabulous actrice Joanna Lumley vertolkt werden vrijwel louter lovende woorden gewijd. En terecht. Ik zag afgelopen donderdag in de City-bioscoop hoe ze met haar hysterische charisma de show stal, hoewel ze als zangpedagoge niet verder dan de coulissen reikte. .
.
Het verhaal: De briljante jonge fondsmanager Millie Cantwell verlaat haar onbevredigende baan en langdurige vriend om haar levenslange droom na te jagen om operazangeres te worden in de Schotse Hooglanden. De voormalig operadiva Meghan Geoffrey-Bishop (Joanna Lumley) geeft haar les, zodat ze een gerede kans maakt om winnaar te worden van de belangrijke 'Singer of Renown'-competitie.
Dit filmleven van Joanna Lumley draait nu niet eens niet om sigaretten, drank, pillen en coke en charmante stoeipartijtjes. In 'Falling For Figaro' kruipt ze in de huid van een strenge lerares die haar tijd verdoet in de Schotse hooglanden door slechts onderricht te geven aan één matig getalenteerde jonge zanger, de ietwat wereldvreemde Max Thistlewaite (Hugh Skinner). In de cast wordt een andere hoofdrol vertolkt door Danielle MacDonald als Millie Cantwell Deze jonge vrouw die met alle geweld en tegen iedere logica in operazangeres wil worden neemt haar intrek in de enige pub/annex hotel waarin het dorp voorziet. Max is daar manusje-van-alles en tevens kok. Omdat Meghan haar wederom tegen iedere logica in accepteert als leerling - het geld van Millie kan ze goed gebruiken voor het onderhoud van haar vervallen boerderij en ze moet toch wat te doen hebben- ziet Max haar als concurrent en daarom stelt hij zich aanvankelijk vijandig op. Dan begint het spel van aantrekken en afstoten, de vaste ingredienten van een rom-com of sit-com, komisch drama is wellicht een betere omschrijving. De afloop is derhalve nogal voorspelbaar. Muziekliefhebbers en met name van het operagenre komen echter ruimschoots aan hun trekken in 'Falling For Figaro'. de zangwedstrijd 'Singer of Renown' zet een wel heel opvallende zangeres in de spotlights.

 

Donderdag 21 juli 2022

OUDERENMIDDAG ST. JOSEPHKERK FEEST VOOR GEEST EN MAAG

Een ouderenmiddag in die prachtige Sint Josephkerk georganiseerd door de bezoekgroep Emmaus van de Sint Norbertusparochie, waarbij de potentiële bezoekers een gevarieerd programma met een hapje en een drankje in het vooruitzicht werd gesteld. Dat leek ondergetekende wel een prettige manier om de woensdagmiddag door te brengen, gelukkig dachten twee andere 'leden' van de Stamtafel Wiekendael daar ook zo over. Gedeelde vreugd is immers dubbele vreugd.

 

In het volste vertrouwen dat gezellige mensen van nature welkom zijn op een gezellige bijpraatmiddag togen we verwachtingsvol naar de kerk die momenteel een grondige buitenverbouwing ondergaat. Het gevarieerde programma bleek te bestaan uit een kennisquiz en twee rondjes bingo. Tussen deze bedrijven door ontbrak het de inwendige mens aan niets. Nu maar eens kijken wie van de inwendig verwenden zich bij deze quizgelegenheid tevens zou ontpoppen als de 'slimste mens' .

 

Dat proces geschiedde aan de hand van twintig vragen, onderverdeeld in categorieën als het koningshuis, religie, actualiteit en flora en fauna. Een goede mogelijkheid om de algemene kennis weer eens te toetsen aan de praktijk en bovendien lag er een mooie prijs in het verschiet. Daar wil een inwendig versterkt mens wel eens goed voor gaan zitten. Er waren drie keuzemogelijkheden, dus ook de Guus Geluks onder de aanwezigen waren niet kansloos, en dat alles op een gezellige wijze aan elkaar gepraat door een van St. Elisabeth geleende spreekstalmeester. Ter verhoging van de quizvreugde was het ook nog eens lekker fris in de kerk, die in de (verre of naaste) toekomst ongetwijfeld dienst gaat doen als Concertgebouw. Dat kan haast niet missen gezien de bouw en de akoestiek van dit uit 1924 daterende bouwwerk, een kleinere versie van de Royal Albert Hal in Londen. Zonder onbescheiden te zijn mag ik wel stellen dat ik net als een van mijn medestamtafelgenoten voortvarend van start ging. Korenbloemen zijn blauw, en niet wit of geel, zijnde de andere keuzemogelijkheden. Ik dacht onmiddellijk aan de befaamde smartlap 'Blauwe Korenbloemen' van de Zusjes de Roo.

 

Wie dat ook al weer waren? Welnu met dank aan wikipedia: begin jaren 70 waren de Zusjes De Roo een bekend zangtrio. Het trio bestond uit Anneke, Willeke en Janneke de Roo. Al op jonge leeftijd waren de zusjes actief met zingen en traden ze geregeld op. In 1970 wonnen zij een talentenjacht en als prijs namen zij een single op genaamd Blauwe Korenbloemen. Het nummer werd geschreven door Gert Timmerman die ook hun manager werd. Via Timmerman maakten zij jarenlang deel uit van de Gert en Hermien-show. De tweede single Een Witte Orchidee deed het minder goed en kwam niet verder dan de tipparade. Op 15 december 2000 overleed Willeke. Janneke de Roo heeft tot 2019 nog een solocarrière gehad. De Zusjes de Roo hadden iets met flora. Ze zongen naast 'witte orchidee' ook over 'rode rozen' (wat een rechtgeaarde Roosendaler natuurlijk wel aanspreekt).

 

Niet iedereen weet -ik wel- dat de tulp van oorsprong geen Nederlands product is, maar een onderdeel van de Turkse flora en fauna. Weer een zeker puntje gescoord. De gemiddelde poes is geen 12 of 6 weken in verwachting, maar heeft daar circa 9 weken voor nodig. De jongste dochter van Willem-Alexander en Maxima? Geen Amelia, geen Aleksia maar Ariane. De moeder van Maria, hoe heette zij? Ook Maria, dacht ik. Mooi niet, dat bleek Anna te zijn. Welke vlag lijkt het meest op die van Nederland? Niet die van Zwitserland uiteraard. Luxemburg leek me iets te veel voor de hand liggen. Dus maar Andorra aangekruist. Achteraf kon ik me wel voor de kop slaan. Luxemburg was immers eens onderdeel van Nederland. De inwoners van het ministaatje met het milde belastingklimaat zijn later hun eigen weegs gegaan, de vlag is gebleven, al wijkt de kleur blauw wel iets af van de Nederlandse vlag, doceerde de olijke spreekstalmeester en quizleider. Twee van de twintig fout dus, maar wellicht was dit resultaat toch goed voor de enige prijs? Hoop moge dan doen leven, maar deze werd snel de bodem ingeslagen. Een schrandere heer, gezeten aan het aanpalende tafeltje, had ze alle twintig goed, en ging naar huis met een dik pakket waarvan de inhoud ongewis bleef. De twee aansluitende rondjes bingo, waarvoor de tablets waren geleend van St. Elisabeth, leverde mij, net als destijds meestal in St. Elisabeth het geval was, geen persoonlijk gewin op. Maar net als kapelaan Renjaan en pastoor-emeritus Wooning, kwam ik, zag ik dat het gezellig, leuk en ook letterlijk bijzonder smaakvol was gedurende deze middag doorgebracht in de St. Josephkerk, en dat is toch waar het uiteindelijk om draait. Alle hulde dus voor de bezoekgroep Emmaus van wie de ouderen dit feestje vol gastronomische genoegens kreeg aangeboden. Mede namens mijn inwendige mens hoop ik dat ze kans ziet dit vaker te doen. Gezelligheid kent immers geen tijd!

 

 

Dinsdag 19 juli 2022

ZOU "MIJN GEBED" VAN D.C. LEWIS NU GEZONGEN KUNNEN WORDEN IN DE ONZE LIEVE VROUWEKERK?

Genietend van het rustgevende orgelspel van stadsbeiaardier Toni Raats droomde ik afgelopen zondagochtend tijdens de dienst in de OLVrouwekerk even zachtjes weg. De klanken die Toni aan het instrument weet te ontlokken, doen me vaak denken aan de uitvoeringen van de befaamde Feike Astma. Even kreeg ik het gevoel dat Toni 'Mijn Gebed' van DC Lewis liet herleven.
Wie was DC Lewis?', zal menig jongere kerkganger zich afvragen. 'ook al weer?', zullen de wat oudere parochianen daar aan toevoegen. DC Lewis was de artiestennaam van de in 2000 overleden Ruud Eggenhuizen. De zanger scoorde in 1970 een nummer-l-hit met 'Mijn gebed' en liet daarmee 'Venus' van Shocking Blue achter zich.. Het begrip relipop bestond nog niet en daarom was deze keuze van het publiek nogal opmerkelijk. En in bepaalde met name religieuze kringen omstreden. Velen stoorden zich vooral aan de zinsnede: Ik ben niet hervormd, Oh heer, niet katholiek, ik kom hier alleen maar hier voor de muziek. Dat de preek hem ook niet interesseerde, werd in deze kringen eveneens niet bepaald gewaardeerd.
Het lied is geschreven door Joop Stokkermans en Gerrit den Braber en die zagen het probleem niet. Muziek kon in hun ogen van een dergelijk hoge religieuze waarde zijn dat het ieder woord overbodig maakte en ook als zodanig werd ervaren. Het beeld dat DC Lewis schetste, is echter achterhaald, Het is praktisch niet meer mogelijk om zo maar een kerk binnen te lopen en dan klinkt er zeker geen (levende) muziek. De muzikale begeleiding was van organist Feike Asma. Vandaar die associatie. Ik denk niet dat 'Mijn Gebed' ooit is gezongen in een kerkgebouw dat nog niet aan de dienst is onttrokken. Daarom liet de vraag 'Zou 'Mijn Gebed' in deze tijd onderdeel kunnen zijn van de wekelijkse kerkdienst in de OLVrouwekerk en welk thema plak je daar aan vast? Om maar even een balletje op te werpen: Wanneer gaat de muziek boven het woord? Behoort een dienst louter gevuld met muziek tot de mogelijkheden? Lijkt me een punt dat het nodige voer voor discussie kan opleveren.
In diezelfde tijd stond Robert Long met Unit Gloria in de hitlijsten met 'Our Father', het 'Onze Vader', maar daar is geen ophef over ontstaan. Zelf juich ik het uiteraard toe als de dienst geregeld wordt verrijkt met de nagedachtenis aan Ruud Eggenhuizen die op veel te jonge leeftijd aan een zeldzame spierziekte is overleden. En natuurlijk ben ik heel benieuwd hoe pastoor Lindeijer hier tegenaan kijkt. Een zanger heb ik ook al in gedachten. Gezien de reikwijdte van zijn krachtige stemgeluid is Stef Broos, die stevig aan de weg timmert met zijn musicalgroep, hier de meest aangewezen persoon voor. Maar dat oordeel is uiteraard aan pastoor Lindeijer.
De volledige tekst:
Dit is uw orgel Heer, dit is uw kerk
'K Loop zomaar binnen Heer, net van m'n werk
Niet voor de priester Heer, of 't antiek
Ik kom alleen maar Heer, voor de muziek
Is het bezwaarlijk Heer, dat ik hier zit
Maakt 't wat uit oh Heer, dat ik niet bid
'K Ben niet hervormd of zo, niet katholiek
Ik kom alleen maar hier voor de muziek
Ik kom hier vaker Heer, haast elke week
Nooit bij een zondagsdienst, nooit voor de preek
Als je alleen bent Heer, zonder publiek
Nou dan geniet je meer van de muziek
Ik had 'n rotdag Heer, 't lukte niet best
'K Werd door collega's Heer, ook nog gepest
'T Komt door 't orgel Heer, door uw trompet

 

Dinsdag 19 juli 2022

MEANDERKOOR KIEST VOOR EEN NIEUW REPERTOIRE

Zoals vrijdag in het openluchttheater van Nispen afgesproken met de nieuwbakken dirigent Toon van Osta meldde ik me maandagavond stipt op tijd in buurthuis Keijenburg voor de repetitie van het gemengd Meander Koor. Als stukjesschrijver zie je meestal alleen het eindproduct, en daarom leek het me ook wel leuk om het daar aan voorafgaande repetitieproces eens van dichtbij te ervaren. En oud-politiemanToon van Osta in actie zien in een voor mij onbekende rol is een welkome bonus.
De belofte dat ik deze avond van gratis koffie zou worden voorzien, loste Toon direct bij de begroeting al in. Ik keek wel even op van zijn 'dirigentenkostuum'. Was hij vrijdag nog getooid in een keurig wit overhemd, opgefleurd met een fraaie groene sjaal, voor dit avondklusje volstond hij met een groen, mouwloos shirt en een korte blauwe broek. Toon liet er in zijn zomertenue geen gras over groeien. De groep dames ( de heertjes der schepping waren slechts met twee zangers vertegenwoordigd) namen op zijn aangeven drie rijen dik plaats in de grote zaal en lieten het inleidende praatje van de dirigent gelaten over zich heen komen. Toon wees erop dat het koor 'een hectische periode achter de rug heeft, maar nu al een geweldig niveau heeft bereikt'. De presentatie baarde hem echter nog wel wat zorgen. 'Tijdens de repetitie maakt het me niet zoveel uit waar jullie gaan zitten. Maar bij de uitvoeringen heeft iedereen zijn eigen plek. Die plek berust niet op toeval, maar het is voor de totale klank belangrijk dat de juiste stempartijen samen klonteren. Maar nu houden we het leuk en gezellig', stelde hij zijn koor gerust. Nadat de stemmen los gezongen waren met behulp van 'Vader Jakob' begon het serieuze werk. 'Laat je droom bestaan' van Freek Bartels schalde eenstemmig door de grote zaal van Keijenburg. Ik zag zogezegd 'de wolken breken en het licht ging aan'. De 'Middellandse Zee' mag tegenwoordig behoorlijk vervuild zijn, voor de meanders is het nog immer de ultieme droomplek op aarde, vooral aan de vakantiebelevenissen kleven onvergetelijke- en vaak ook romantische herinneringen. 'Netjes', concludeerde Toon afgemeten. 'Blijf vooral zo mooi harmonieus zingen', drukte hij zijn discipelen op het hart.
'En dan nu een lekker nummer', zo kwalificeerde de dirigent 'Akropolis Adieu' van mijn favoriete zangeres Mireille Mathieu. Haar versie van de 'Marseillaise' snijdt door hart en ziel, zeker als ze daarbij ondersteund wordt door een van de befaamde mannenkoren die Frankrijk rijk is. Maar dat mooiste volkslied ter wereld past uiteraard niet bij de statuur van het Meanderkoor. Toon toonde zich tevreden over de wijze waarop het koor afscheid nam van de Akropolis. 'Dat doen jullie zeer goed', sprak hij bemoedigend. Vanwege de warmte, waar in Keijenburg gelukkig weinig van te merken was, kondigde hij een wat langere pauze dan gewoonlijk aan.
'BRABANT' is voer voor discussie.
'We gaan nu eerst een nummer zingen dat we nog niet zo goed beheersen'. Lijdend voorwerp in deze was 'Brabant', het officieuze volkslied van ...inderdaad, bedacht en vertolkt door Guus Meeuwis. Een beetje 'onze' Guus Meeuwis ook. Zijn oudoom Tiny Meeuwis was geruime tijd voorzitter van het onlangs ter ziele gegane mannenkoor Concordia, en een ander familielid van Guus (ik meen een tante) was vroeger werkzaam in huize De Bloemschevaert. Misschien nu nog wel. Daarom steekt het veel West-Brabanders dat hij in 'Brabant' wel zingt over de zegeningen van de Meijerij, de Peel en De Kempen, maar met geen woord rept over het Markiezaat en De Heerlijkheid. Daar moet toch wel een muzikale mouw aan te passen zijn, lijkt me. Guus bleek in de (wat langere) pauze een dankbare inspiratiebron te zijn voor een heel andere discussie over 'zijn Brabant': Dat oerlelijke zinnetje 'Was men maar op Brabant zo trots als een Fries'. Dat schandvlekje moet nu maar eens weggepoets worden. Een alternatief is zo gevonden: bij voorbeeld: spreekt met het hart en is zo fier als een Fries. Het foute zinnetje impliceert namelijk dat de Fries trotser is op Brabant dan een Brabander, daar staat immers het woordje 'men' voor. Dat lijkt me dus nogal onwaarschijnlijk. Wat Toon vreesde, geschiedde ook. De tekst zat er inderdaad nog niet goed in. Van Wim Sonneveld is bekend dat hij in dat soort situaties nogal hard en ronduit bot kon reageren. Zo kreeg 'onze' Joost Prinsen eens te verstaan dat hij het komende weekeinde thuis maar moest besteden aan een betere tekstbeheersing. Als hij dan nog niet Wims toets der kritiek kon doorstaan, mocht Joost zijn biezen pakken en hoefde niet meer terug te komen.
Ofschoon hij als oud-politieman ongetwijfeld de judosport redelijk beheerst, koos Toon ook in deze voor de zachte weg. Met enkele technische aanwijzingen was het euvel bij de tweede poging verholpen en liep de tekst meteen veel lekkerder. De naam van het koor, Meander, leverde in de pauze eveneens een verfrissende gedachtenwisseling op. Meanderen staat voor grensverleggend, veroorzaakt door menselijk toedoen, en zo zien de leden dat ook. 'We willen inderdaad de platgetreden paden zo langzamerhand verlaten en daarom gaan we na de vakantie nieuw repertoire instuderen. Het lied 'Ik heb een steen verlegd' van Bram Vermeulen maakt duidelijk dat je de koers van doorgaande stromen via een vrij eenvoudige ingreep gemakkelijk kunt wijzigen. Gelukkig hebben we voor de tweede helft van 2022 voldoende -alleen in september al vier- optredens gepland staan, maar omdat we toekomstgericht denken, moet het repertoire verfrissend en verrassend blijven', besluit Toon. Het gemengd koor Meander (heren zijn ongeacht de leeftijd meer dan welkom) staat op 1 september in het Beatrixhuis aan de Charitasstraat en op 8 september in huize St. Elisabeth aan de Wouwseweg.

 

Maandag 18 juli 2022

"NOWHERE SPECIAL"ONTROERT TOT HET VOORSPELBARE EINDE

Regisseur Uberto Pasolini belicht in 'Nowhere Special' de 35-jarige glazenwasser John (James Norton) die het niet bepaald getroffen heeft in het leven. Als blijkt dat hij ongeneeslijk is, moet hij met de nodige spoed op zoek naar een adoptiegezin voor zijn vierjarige zoontje. Zijn vriendin heeft het gezin kort na diens geboorte in de steek gelaten, met als afscheidsgroet 'Zoek het maar uit'.
Dat gaat John op korte termijn dus niet meer lukken. Hij kan zijn nakomeling slechts een kort eindje op weg helpen in zijn jonge leven dat nog maar net begonnen is. De film spitst zich toe op het zoeken naar adoptie-ouders die de zorg voor zoontje Michael op zich willen en kunnen nemen. John stelt zich in dat zware- en gevoelige proces uitermate kritisch op en stelt hoge eisen waar de 'nieuwe ouders' van hem aan moeten voldoen. Daarnaast bevat de rolprent veel mooie scenes van interactie tussen vader en zoon.
“We willen gewoon het beste voor onze zoon, eh, ik bedoel natuurlijk jouw zoon.” , laat een van de potentiële adoptieouders zich per ongeluk ontvallen. Je weet als toeschouwer onmiddellijk dat dit echtpaar het niet gaat worden. Ondertussen doet John er alles aan om het zijn zoon in de korte tijd die hem zelf nog rest zo aangenaam mogelijk te maken. Hij brengt hem dagelijks trouw naar school, knipt zorgvuldig zijn haar, en leest verhaaltjes voor het slapengaan. Als zijn lichaam de single-vader niet in de steek had gelaten, was er geen enkele reden te bedenken om aan te sturen op adoptie.
Op zijn zoektocht treft hij de meest uiteenlopende gezinnen. Hij móét er zeker van zijn dat het totaalplaatje klopt. Hij wil Michael alle mogelijkheden geven die hem als kind werden ontzegd, met een veilig thuis als belangrijkste puntje op de wensenlijst. Rijkdom en de sociale status van de adoptie-ouders gelden voor hem niet als selectiecriteria. De blik in zijn ogen verraadt dat hij het meest gecharmeerd is van een singlemoeder die uit zijn eigen milieu komt. Maar of de keuze ook op haar valt -niet duidelijk is hoe Michael zijn wellicht nieuwe moeder ervaart- blijkt pas uit de laatste scene van deze ontroerende film zonder valse opsmuk.

 

Maandag 18 juli 2022

NOTOIRE FANFARE STEELT DE SHOW OP EXOTISCHE MARKT

'Ga toch alsjeblieft nog niet weg. Zo meteen treedt Notoire Fanfare op en dat moet je echt gezien en vooral gehoord hebben. Die mannen en vrouwen spelen op komische wijze met klezmer en klassieke muziek. Iets heel bijzonders, ik ben dolblij dat het gelukt is om ze naar Nispen te halen. Blijf dus nog even en geniet'.
Op dat soort momenten kan Mariska Wagemakers, al sinds de start het gezicht van het gezellige- en knusse openluchttheater achter de kerk van Nispen, zeer overtuigend zijn. Dat doet zogezegd de Barbra Streisand in haar ontwaken. Maar als Mariska zegt dat het heel bijzonder is dat wat te geschieden staat, dan is dat ook zo. Wat ben ik blij en dankbaar dat ik haar terechte advies heb opgevolgd om op deze zonovergoten zondag nog wat langer van deze Exotische Markt Nispen te genieten. Na ruim twee jaar corona-ellende was het een verademing om dit sfeervolle evenement weer eens in de oude glorie te mogen beleven.. Deze act had ik absoluut niet willen missen. De zeven vrouwelijke- en vijf mannelijke leden van Notoire Fanfare gaven er al vanaf de eerste noot blijk van over een gezamenlijk enorm komisch blaasvermogen te beschikken. 'Er staat u een mooi concert te wachten. waarschijnlijk wel de mooiste van allemaal', kondigde de frontman van NF het optreden bescheiden aan. Met zijn zwarte outfit riep hij herinneringen op aan Johnny Cash, ook wel bekend als 'The Man in Black'.
In muzikaal opzicht doen de blazers denken aan 'Het Groot Niet Te Vermijden', maar dan naar de 'straat' vertaald. Vrijwel elke compositie weten ze op boeiende, komische- en creatieve wijze te verpakken. Daarmee toverde NF de exotische markt meteen om in een gezellig tuinfeest. Het optreden laat zich het best omschrijven als kolderiek en hilarisch. Het publiek leefde hartstochtelijk mee en vroeg zich constant af wat er nu weer zou komen. Mariska Wagemakers genoot dubbel van de act. In de eerste plaats als muziek- en theaterliefhebber natuurlijk, maar als organisator van deze Exotische Markt was ze uiteraard verheugd dat NF zo goed in de smaak viel bij de bezoekers. Er was nog een reden dat ze constant met een vrolijke glimlach rond liep op het parcours. 'Normaliter zie je bij dit soort activiteiten voornamelijk inwoners van Nispen zelf en uit Roosendaal. Ik zie vandaag echter veel nieuwe gezichten. Het is derhalve veel drukker dan ik had verwacht. Ik hoop dus maar dat al die mensen die hier voor het eerst zijn nog eens terig komen. Dat zou mooi zijn', aldus de immer vriendelijke gastvrouw. Wat deze exotische markt verder zo aantrekkelijk maakte, is dat de vaart er voortdurend in bleef zitten en de bezoekers veel afwisseling bood. Er waren standjes met zeer uiteenlopende handelswaar en de inwendige mens kwam helemaal niets te kort. 'Een saté voor anderhalve euro, waar vind je dat nog?', riep een rondborstige man verheugd uit. Bovendien kon het natje en droogje nog gewoon met contant geld worden afgerekend en dat is ook heel wat waard. Na Notoire Fanfare op het klein podium te hebben aanschouwd, hoefden de blijvers zich figuurlijk alleen maar om te draaien voor het slotakkoord van Toss & Tammo, die hen op tabla en sitar zachtjes liet wegdromen op muziek uit India. Eerder op de dag waren er spetterende optredens van Vamos & Ritmo Rosario, die het grote podium met volle vaart muzikaal en dansend ombouwde tot een muzikale Spaanse arena vol vurige Flamengo. (Speedy Gonzalez in optima forma, ook al kwam dit muisje uit Mexico), Bomba Naranja, Zumba en Tam Tam Fola d'Afrique. Mariska Wagemakers en haar noestere team van medewerkers verdienen een stevig compliment voor de wijze waarop ze de Exotische Markt Nispen hebben weten te laten herrijzen.
Even nog over Notoire Fanfare met als thuishaven Someren/Asten. Dit bonte gezelschap heeft op korte termijn alleen nog een aantal besloten optredens op het programma staan. Maar dit twaalfkoppige gezelschap zou absoluut niet misstaan in de Tuin van Tongerlo, als onderdeel van de reeks voorstellingen die daar door directeur Jan-Hein Sloesen van de Roosendaalse schouwburg De Kring zijn geprogrammeerd in deze zomerperiode. Er is vast nog wel een aanvullend plekje te vinden in de tuin van het theater voor deze act die ik volgens Mariska Wagemakers terecht gezien moest hebben. Dat geldt voor alle Roosendalers. Ik zal het Jan-Hein gemakkelijk maken. NF is heel simpel te boeken via info@denotoirefanfare.com

 

Zaterdag 16 juli 2022

VIJFDE DEEL MINIONS SAGA RAAST AAN JE VOORBIJ

Met de eerste 'Gru' in het achterhoofd toog ik woensdagmiddag verwachtingsvol naar de City bioscoop om in 'Minions; Hoe Gru superschurk werd' aan de weet te komen hoe de jeugd van dit bijzondere mannetje is verlopen. Erg denderend., enerverend en zonder ook maar een saai moment, zo concludeerde ik 88 minuten later, de tijd die door de regisseur voor deze jeugdimpressie is uitgetrokken. Is hij werkelijk als schurk geboren?, zoals de titel impliceert. Een traditionele slechterik is Gru zeker niet, want hij is sinds hij zijn intreden deed al uitgegroeid tot een ware publiekslieveling. Een schurkje dat je toch moeiteloos in het hart weet te raken. Een Louis van Gaal in het klein dus.

 

Het verhaal: Als klein jongetje wilde Gru al het slechte pad op, zien we in ‘‘Minions: The Rise of Gru’, (2022). Heel jammer dat ook deze Gru is nagesynchroniseerd, want dat doet echt afbreuk aan de belevenis. Als hem op school gevraagd wordt wat hij later worden wil, begint hij over de Wrede 6, een groep superschurken waar hij zich dolgraag bij zou aansluiten. Zijn klasgenootjes lachen hem uit, maar Gru is vastberaden zijn ambities waar te maken.

 

‘Minions: Hoe Gru superschurk werd’ is het vijfde deel in de franchise rond Gru en de Minions, zijn pilvormige gele sidekicks met hun onhandige fratsen en hilarische taaltje. De eerste Minions-film (2015) moest het nog zonder Gru doen. Daarbij bleek dat de gele mannetjes met hun jeanstuinbroekjes en duikbrillen op zichzelf net tekortschieten om een hele film te dragen

 

'Gru met zijn toegewijde maar onnozele legertje sidekicks werkt het best. Voordat we kennismaken met de jonge Gru, zien we hoe de Wrede 6 onder leiding van de al op leeftijd zijnde Wil de Knokker een kostbare en krachtige Zodiac-steen stelen. Wil weet echter niet dat Donna Disco en de vier anderen van plan zijn hem te lozen en voor dood achter te laten midden in de Zuid-Amerikaanse rimboe.

 

Gru is verdrietig dat zijn held Wil de Knokker is geslachtofferd, maar daardoor komt er wel een plekje vrij in de Wrede 6. Ambitieus als hij is – ook al is hij pas 11 en driekwart (!), besluit hij te solliciteren. Donna Disco en co lachen het kleine, gebochelde mannetje vierkant uit, maar op een onbewaakt ogenblik neemt Gru keihard wraak door de Zodiac-steen te ontvreemden. Geholpen door de Minions Kevin, Stu en Bob en nieuwkomer Otto (een praatziek en onhandig beugelbekkie) gaat hij op de vlucht. Maar in alle commotie wordt de kostbare steen aan Otto toevertrouwd en die raakt het kleinood onderweg kwijt. Gru wordt te pakken genomen door Wil de Knokker, die een kat met negen levens lijkt. Terwijl Kevin, Stu en Bob achter Gru aan reizen naar San Francisco om hem uit de klauwen van Wil de Knokker te redden en daarbij geholpen worden door een oudere dame die een meester blijkt in kung fu, racet Otto per driewieler een mysterieuze motorrijder achterna die de steen in het bezit blijkt te hebben.
De acties zijn zo razendsnel verfilms dat hat lastig is om de verhaallijn te blijven vooral vanwege dat soms te hoge tempo. Maar vermakelijk is het, en een absolute must voor degenen die de reeks al vanaf het begin volgen. Opvallend deze woensdagmiddag in de City-bioscoop was dat er zowel aan het begin als bij het slot werd geapplaudiseerd door het jeugdige publiek. Ik wist niet hoe ik dat moest inschatten. Het was zeker niet onsympathiek bedoeld.

 

 

Zaterdag 16 juli 2022

KLAPSTOELTJESCONCERT IN CATHARINAPARK VOORTGEZET

'In Almelo is altijd wat te doen. Er springt eens een verkeerslicht op rood, er springt eens een verkeerslicht op groen'. Deze gevleugelde uitspraak van Herman Finkers gaat zeker niet op voor (de kernen van) Roosendaal. Neem afgelopen vrijdag. In de middaguren konden de muziekliefhebbers in het openluchttheater van Nispen voor het eerst kennismaken met het Meanderkoor uit Roosendaal onder de artistieke leiding van de nieuwe dirigent Toon van Osta. In het Carharinapark in Wouw stond 's avonds eveneens een heuse premiere gepland. Als afsluiting van het muziekseizoen 2021/2022 verzorgde de plaatselijke muziekvereniging Oranje een zogeheten klapstoelconcert.
Openbaar meubilair heeft het parkje tegenover De Geerhoek aan de Kloosterstraat de bezoekers op het grasveld niet te bieden. Daarom werd belangstellenden aangeraden om zelf een (klap)stoel mee te nemen. Beide evenementen kunnen als een succes worden betiteld. Onder luid gejuich van het massaal opgekomen publiek, waaronder oud-wethouder Peter van Steekelenburg en kunstenaar Karel Schrooyen, kondigde de organisatie aan dat het klapstoeltjesconcert volgend jaar een vervolg krijgt. Een nieuwe Wouwse traditie lijkt hier geboren te zijn.
Terug naar Nispen. Het Meanderkoor kreeg in het sfeervolle openluchttheater van Nispen muzikale ondersteuning van een aantal bewoners van het woonzorgcentrum De Pastorie. Toon van Osta nam ruim vooraf alle tijd om koorleden en bezoekers desgevraagd te woord te staan. Eerder liet hij in BN/DeStem door mijn goedmoedige collega Henk den Ridder optekenen dat het gemengd koor voor senioren bruist als nooit tevoren. 'Er zijn nieuwe leden en er staat een kakelverse dirigent op de bok', schreef Henk in zijn vaste column. Die 'kakelverse' dirigent bleek dus Toon zelf te zijn. De sportieve oud-politieman maakte inderdaad nog immer een frisse indruk en nam zijn taak als dirigent bijzonder serieus. In zijn openingswoord erkende Toon, getooid met een fraai groen sjaaltje, wel een beetje zenuwachtig te zijn. 'Dit is namelijk de eerste keer dat ik twee gezelschappen tegelijk mag leiden'. Om daarna met krachtige stem, geheel gespeend van nerveuze trillingen, het vaste openingslied van de meanderende stadgenoten aan te kondigen. 'Wij zingen liedjes in onze eigen taal', zo lieten zijn discipelen, gekleed in wit tenue met blauw sjaaltje, niets aan duidelijkheid te wensen over. Maar al snel bleek het koor ook Engelstalige noten op haar zang te hebben. 'Country Roads' van de zo jammerlijk verongelukte John Denver werd door de aanwezigen als een welkom uitstapje ervaren. De inmiddels uitgezongen Rob de Nijs werd geëerd met zijn eerste grote hit 'Ritme van de regen'. De bekende stadsfotograaf Aad Meijer was aanwezig om het tafereeltje vanuit alle mogelijke posities vast te leggen. Hij produceerde dus zogezegd de toekomstige 'Foto's van Vroeger', volgens velen het mooiste nummer van Rob de Nijs. Bij 'Hij was een smokkelaar' leek het even mis te gaan, maar na enkele geruststellende met gevoel voor gezag uitgesproken woorden van de groen gedaste man op de bok werd dat plooitje snel glad gestreken. Toon heeft in actieve dienst uiteraard wel voor hetere vuren gestaan. Het Meanderkoor mag dan wel diverse nieuwe leden te hebben verwelkomd, het mannentekort is schrijnend. 'En dat terwijl het samen zingen toch zo leuk is. Ik ben pas één maand lid en voel me nu al helemaal thuis hier. ik kan iedereen aanraden om lid te worden van dit koor', lachte Ellie, bij velen bekend als noestere vrijwilligster bij de stamtafel in Wiekendael. Mariska, in vijf jaar uitgegroeid tot het gezicht van het openluchttheater, vond het wel grappig dat ze deze keer eens helemaal niets hoefde te doen. De organisatie lag geheel bij De Pastorie, die gewoon eens wilde laten zien hoe leuk het is om samen muziek te maken. 'Dat wordt zondag bij de exotische markt (12.00 tot 18.00 uur) wel anders, lachte Mariska
In zijn column behandelde Henk den Ridder de ondergang van het mannenkoor Concordia en het Belgisch/Nederlandse Ensemble Bel Canto. 'Mochten de leden van deze gezelschappen hun hobby toch willen voortzetten, dan kunnen ze maandag vanaf 19.30 uur terecht in wijkhuis Keijenburg', schreef Henk bemoedigende woorden, waarbij hij refereerde aan zijn eigen koorverleden bij R.K. Samenzang De Schuimkoppen. Gastvrijheid is verzekerd bij de repeties van het Meanderkoor. In een mum van tijd nodigde Toon van Osta ondergetekende uit om ook een kijkje te nemen in wijkhuis Keijenburg, bij voorkeur aanstaande maandag (18 juli) al, want kort daarna breekt de vakantieperiode aan. Als de dirigent met gratis koffie over de brug komt, ben ik na een korte aarzeling overstag. Net als de journalist in de film 'France' (zie voor verslag elders op deze nieuwssite) beleef ik activiteiten het liefst van binnenuit. Daarvoor kunnen organisaties altijd contact met me opnemen. Bij voorbeeld via deze site RoosendaalsPleijdooi of mijn facebookpagina.
Dan weer terug naar het klapstoeltjesconcert in Wouw. Toevallige ontmoetingen leveren vaak opvallende verrassingen op. Ik raakte daar in gesprek met John van Oorschot uit Zundert, eens een vermaard bassist bij de formatie Highway, wiens vriendin Marga Verkuil deze avond als gasttoetsenist deel uitmaakte van het groot harmonieorkest van Oranje. Beiden waren we 'klapstoeltjesloos' en dus aangewezen op het enige zitelement in het park (aandachtspuntje gemeente) en dat schepte uiteraard een band. Maar daarover later meer.
Bij deze gelegenheid was Peter van Steekelenburg weer eens opvallend trots op 'zijn' Wouw. In 1997 probeerde hij als wethouder van de toenmalige gemeente Wouw de aangekondigde fusie met grote broer Roosendaal lange tijd zonder succes tegen te houden. Tot zijn genoegen heeft het karakteristieke kerkdorp altijd zijn typische eigen sfeer weten te behouden. Vergenoegd prees hij de voortvarendheid van de burgers van Wouw en noemde het 'kasteel' dat aan de andere kant dankzij een groot aantal handige handjes verrijst als treffend voorbeeld van deze dorpsvlijt. 'Dit klapstoeltjesconcert is ook weer zo'n waardevol initiatief. Waar zit je op zo'n prachtige zomeravond nu beter dan in dit Catharinaparkje onder het genot van de klanken van dit toporkest? Daarnaast verheugt het me zeer dat we in september eindelijk kunnen starten met de renovatie van de nieuwe Geerhoek, pal naast het huidige wijkhuis. Dat biedt ons nog meer mogelijkheden om onze inwoners vertier en entertainment te brengen'.
De dirigent van het groot harmonieorkest kondigde tegen het eind van het concert aan dat Oranje volgend jaar grootse vieringen te wachten staat. Dit orkest, dat zijn naam mede vanwege de omvang eer aandoet, trakteerde het klapstoeltjespubliek onder meer op een ode aan Elvis Presley, verrijkt met Latijns Amerikaanse invloeden, die bijzonder goed werd ontvangen. Na het slotakkoord, het Formule 1 -thema dat dankzij Max Verstappen aan een nieuw medialeven is begonnen, kreeg het publiek nog een kleine toegift, The Second Wals, vooral bekend in de uitvoering van Andre Rieu. Naast het groot harmonieorkest kwamen ook het jeugdorkest BravO en het malletkorps in actie. Nadat het podium was opgeruimd konden de muzikanten zich gaan opmaken voor de zomervakantie. Until 'We'll meet again' in het Catharinapark!, zullen we maar zeggen.

 

Donderdag 14 juli 2022

VIERDE PLAATS VOOR TEAM ROOSENDAAL IN BRABANTSE BOULES

Op de ‘heilige grond’, waar de volgende dag het EK voor professionele petanquespelers zou beginnen, werd op dinsdagavond vanaf 19.00 uur onder een mild schijnend zonnetje bepaald welke wijk de winnaar zou worden van de Brabantse Boules.

 

De Europese Kampioenschappen Petanque zijn momenteel tot en met 17 juli aan de gang op de Parade in ’s-Hertogenbosch. Als maatschappelijke spin-off van het evenement zijn er de afgelopen maanden verschillende jeu de boules-wijktoernooien, genaamd de Brabantse Boules, georganiseerd in meerdere Brabantse gemeentes. De strijd tegen eenzaamheid was hierbij het centrale thema. De sport werd zo ingezet om de sociale cohesie in de wijken te versterken.

 

Roosendaler Jan van Dongen, verbonden aan de stamtafel in Wiekendael maar alles behalve eenzaam, was met zijn 86 roerige levensjaren veruit de oudste deelnemer. Hij staat bekend als een degelijke pentanquespeler van een hoog amateurniveau. Met 'zijn' Team Roosendaal behaalde hij een eerzame vierde plaats. Den Bosch won de titel na in een zinderende finale te hebben afgerekend met de afgevaardigden uit Tilburg. Team Roosendaal delfde in de strijd om de vierde plaats het onderspit tegen de West-Brabantse concurrent Breda. Voor Jan van Dongen kon de avond al meteen niet meer stuk. Bij de treinreis naar de Brabantse hoofdstad werd hij vergezeld door zijn kleindochter. Vanaf het station is het slechts een klein stukje lopen naar de Parade, pal achter de St. Jan. Eenmaal gearriveerd op het circuit ontbrak het hem aan niets. 'We zijn keurig ontvangen en goed bedeeld met consumptiebonnen. Het was een leuke en nuttige ervaring om eens tegen zulke sterke tegenstanders te spelen. Het ging er erg serieus aan toe. Dat ben ik absoluut niet gewend. Tenminste, niet op deze manier. De afstand van de ballen ten opzichte van het kleine balletje werden veelvuldig nagemeten. Vrijwel alle deelnemers liepen met zo'n meetlint om de nek. Daarnaast is het verbazingwekkend hoe die gasten bijna achteloos de ene goeie, trefzekere bal na de andere gooien. Het is eigenlijk een klein wondertje dat we toch nog de vierde plaats hebben behaald', raakte Jan de volgende dag aan zijn vertrouwde stamtafel in Wiekendael niet uitgepraat over de Bossche bozebollen, ware meesters in het petanque (bepaalde spelsoort binnen het jeu-de-boules).

 

Jan van Dongen en zijn Roosendaalse teamgenoten hebben een mooi Oranjeshirt aan deze nuttige ervaring overgehouden, met als opschrift Kampioenen Brabantse Boules. De kleur oranje was bewust gekozen. Eens was Roosendaal immers de stad van het met oranje getooide RBC. Rond half negen daagde zijn zoon op bij het strijdperk (een circa dertig jaar jongere versie van Jan) en dat vond de veteraan wel zo prettig. Om 's avonds ook nog terug te reizen met de trein in plaats van de auto, daar zag hij toch een beetje tegenop. Louis van Gaal mag dan niets hebben met 'een vierde plek', maar in Wiekendael zijn ze maar wat trots op hun 'ouwe St. Jan'.

 

De achtergrond van Brabant Boules, toegelicht door de organisatie.: In 31 wijken in Tilburg, Breda, Roosendaal, Eindhoven, Helmond en ‘s-Hertogenbosch zijn boulers en niet-boulers de strijd met elkaar aangegaan. Plezier stond voorop en de hoofddoelstelling om wijkbewoners nieuwe vriendschappen op te laten doen bleek al snel geslaagd. Maar ook aan de competitieve speler is gedacht! Per gemeente vond er een finale plaats, waarna de winnaars op dinsdagavond 12 juli de ultieme finale speelden naast de Sint-Janskathedraal in ’s-Hertogenbosch. Op de ‘heilige grond’, waar de volgende dag het EK voor professionele petanquespelers begint, werd bepaald welke wijk de winnaar zou worden van de Brabantse Boules.

 

Eenzaamheid komt steeds vaker voor in onze maatschappij. Met name onder ouderen, alleenstaanden en jongeren voelen steeds meer mensen zich eenzaam. Daarom heeft organisator van het EK Petanque 2022, Team TOC uit Oss, de samenwerking gezocht met More2Win als maatschappelijk partner. Alle partners hebben zich ingezet om met dit programma sociale eenzaamheid tegen te gaan. More2Win onderzoekt samen met de HAN University of Applied Sciences de komende tijd wat gedurende het programma goed heeft gewerkt, of de doelstellingen bereikt zijn en hoe de sociale contacten na afloop in stand blijven. Na de Brabantse Boules wordt er gekeken naar de mogelijkheid voor deelname in steden door heel Nederland, om zo de maatschappelijke impact zo groot mogelijk te maken. De eerste (indicatieve) resultaten (op basis van gemeente Roosendaal) zijn positief. Zo geeft 40% van de deelnemers aan dat zij dankzij de wijktoernooien nieuwe vriendschappen hebben gemaakt. Daarnaast blijkt uit deze eerste gegevens dat 42% nieuwe mensen in de buurt heeft leren kennen en 38% ook vaker contact heeft met zijn/haar buurtgenoten. Gemiddeld leert men zo’n drie nieuwe wijkbewoners kennen tijdens de wijktoernooien. Dit zijn belangrijke factoren die bijdragen aan het daadwerkelijk terugdringen van eenzaamheid.

 

 

Donderdag 14 juli 2022

CARILLONCONCERT ST. JAN VERSTOORD DOOR TROMPETGESCHAL

De Roosendaalse Stadsbeiaardier Toni Raats was dinsdagavond op de Markt rond 19.45 uur druk aan het folderen om de terrasgangers en (toevallige) passanten te attenderen op het concert dat een kwartier later van start zou gaan vanuit de nok van de St. Jan. Een week eerder gaf hij zelf op die plek het startsein voor een nieuwe reeks carillonconcerten op de dinsdagavond, deze avond was de beurt aan de Vlaamse Els Debevere.

 

Raats raadde belangstellenden aan het gevarieerde concert van circa een uur tot zich te nemen in de tuin van het Tongerlohuis. Op het terrasje voor De Kring stonden stoelen gereed waarvoor het publiek zelf een plekje mocht zoeken. Een klein groepje kenners en sterk geinteresseerden zat al vroeg klaar, in gespannen afwachting, om de muzikale zegeningen van boven op zich neer te laten dalen. Els de Debevere opende haar carillonconcert met 'Studie in Re' van de in 1965 overleden Staf Nees. een andere opvallende compositie was 't Een en 't Andere' van haar 82-jarige landgenoot Willem Vermandere.

 

Bij de uitvoering van 'Hymne 'a l'Amour' van Edith Piaf gebeurde er iets opmerkelijks. Het carillonspel kreeg geheel onverwacht en onaangekondigd gezelschap van trompetgeschal. 'O, ik hoor het al', riep direct een wat oudere dame, gekleed in een opvallende legging met tijgerprint die zich hier en daar in de plooien van haar lichaam had genesteld. 'Dat is vast Peter Matthijssen die het blazen op zijn trompet weer eens niet kan laten', voegde ze er nog aan toe. De karakteristieke vagebond en vroegere (zelfbenoemde) jongerenwerker groeide in recordtijd uit tot een bekend en erkend stadsgezicht door her en der in de stad passanten en bewoners te trakteren op trompetgeschal dat af en toe doet denken aan de sound van Herp Alpert en zijn Tijuana Brassband. De gemeente is daar niet van gediend en Peter zag dus al diverse instrumenten in beslag genomen worden door de politie. Daar zou je onderhand een museum mee kunnen inrichten. Niet bekend is of Els de Debevere iets van de opschudding ver beneden haar heeft gemerkt, ze vervolgde haar concert met de composities 'Matador' van Bent Fabricius-Bjerre, 'Les Feuilles Mortes' van Joseph Kosma, gevolgd door het slotnummer 'Wondermooi Brugge' van Aimee Lombaert.

 

Bij het verlaten van de tuin zat Peter Matthijssen ontspannen op het Bengske voor De Kring. en informeerde vriendelijk of zijn bijdrage in de smaak was gevallen bij het immer kritische carillonpubliek. Dat liet ik maar wijselijk in het midden, liefhebbers van dit uitstervende instrument zijn doorgaans nogal conservatief ingesteld en de gezichten stonden niet zonnig gestemd toen Peter - Herp Albert- Matthijssen hen confronteerde met zijn niet bestelde klanken. ''Gek, dat doet hij anders nooit', refereerde een andere dame aan een historische reclame-uitspraak. 'Meestal wacht hij toch keurig zijn beurt af. Ik vraag me af wat hem nu bezield heeft om dat niet te doen', klonk het nog verontwaardigd alvorens ze weg reed op haar fiets. Voor het volgende carillonconcert moeten de liefhebbers even geduld hebben. Op dinsdag 26 juli beklimt Liesbeth Janssens de smalle trappen van de St. Jan. de Portugees Abel Chaves sluit de zomerreeks af op dinsdag 30 augustus. En Peter? Ach, hij is nu eenmaal trompetter met hart en ziel, en wellicht inmiddels ook bekend van Den Helder tot Den Briel. 

 

 

Donderdag 14 juli 2022

SATIRE OP FRANSE MEDIAWERELD WEKT VOORAL IRRITATIE

Aan de trailer zag ik al dat het woensdagavond niet uitsluitend genieten zou zijn bij de Cinema Paradisofilm 'France' in de City-bioscoop. De film is door de Franse regisseur Bruno Dumont bedoeld als een satire op de hedendaagse mediawereld en in die opzet is hij volledig geslaagd. Zij het op wel zeer overdreven wijze. 'France' is geheel niet serieus te nemen. Is dat eigenlijk wel nodig, een satire op de mediawereld? De Nederlandse televisie, commercieel en publiekelijk, is momenteel zo slecht van kwaliteit dat het al een satire van zichzelf is. In Frankrijk schijnt het nog een tikkeltje erger te zijn, dus dat 'beloofde' wat. Mijn matige verwachtingen werden al snel ingelost.

 

Ze heet letterlijk France, de door Léa Seydoux gespeelde nieuwslezeres van Frankrijks belangrijkste nieuwsprogramma (al een grap op zich) die er niet vies van is om zelfs de meest gevoelige reportages in scène te zetten. Toch staat ze bekend als de beste journalist van Frankrijk. Je vraagt je in gemoede af hoe het dan met de rest van het journaille is gesteld, maar dat terzijde. Om met het positieve te beginnen. Seydoux is in alle opzichten een verrukkelijke actrice en wonder-o-wonder, zelfs in deze onmogelijke rol blijft ze recht overeind. Geloofwaardigheid is echter ver te zoeken, maar dat is Seydoux niet aan te wrijven. Zij is de enige reddingsboei voor Dumont, die verantwoordelijk is voor dit vreselijke scenario. Het is vanaf het eerste beeld duidelijk dat Dumont de onder één hoedje spelende nationale media en politiek eens flink te kakken wilde zetten. Maar een satire moet ook leuk zijn, en dat aspect komt geheel niet uit de verf. Waarom niet veel villeiner te werk gegaan? France is in haar journalistieke aanpak zo doorzichtig slecht en ongeloofwaardig bezig dat ze absoluut niet serieus te nemen valt. Merkwaardig dat de Franse televisiekijkers daar kennelijk anders over denken. In de film dan. Het is commerciele televisie op zijn slechtst. 'France' schreeuwt om een wel komische radiocolumn van Marcel van Roosmalen. Voor de openingsscène is met succes een beroep gedaan op president Emmanuel Macron om zichzelf als sjansende president te persifleren. De vraag is of dat in politiek opzicht verstandig is. Lijkt me niet!

 

Pas wanneer France een auto-ongeluk veroorzaakt met fysiek letsel tot gevolg (een jonge immigrant) , realiseert ze zich dat haar daden ook daadwerkelijk negatieve consequenties hebben. Nederig buigt ze het hoofd en neemt de verantwoordelijkheid volledig op zich. Tot ergernis van haar echtgenoot, die als auteur vijf keer minder verdient (wat ze hem stevig inpepert) als zijn echtgenote, schenkt ze het slachtoffer 40.000 euro. Dat moet in haar ogen genoeg zijn om een nieuw bestaan op te bouwen. De ogen van het slachtoffer spreken een geheel andere taal. Maar zijn ouders vinden het prachtig, zo'n beroemde tv-journaliste op bezoek. Met een ontploffend internet tot gevolg. Haar bubbel begint na een overdreven huilbui in een talkshow nog steviger barsten te vertonen. 'Dumont maakt een spiegelpaleis van Frankrijk, waarin de lelijkste eigenschappen van het land op gehaaide wijze vertekend en uitvergroot worden', las ik op internet Ik zie Seydoux toch liever in andere rollen, bij voorkeur die met een broeierig karakter.
France - regie Bruno Dumont - Gezien door Jaap Pleij  op woensdag 13 juli in de City-bioscoop als onderdeel van Cinema Paradiso. 

 

 

Dinsdag 12 juli 2022

VEEL ZESTIGPLUSSERS HALEN ALSNOG TWEEDE BOOSTERPRIK

De brief van het Rijkinstituut voor Volksgezondheid, getekend door prof.dr.ir.J. Brug, directeur-generaal RIVM, lag al geruime tijd in mijn bakje 'Nog te behandelen'. Het was een uitnodiging die aan alle zestigplussers is gericht om 'een herhaalde prik tegen corona' te halen. Het Rijksinstituut waarschuwde dat 'na drie maanden de werking van de laatste prik afneemt. 'Vanwege uw leeftijd loopt u extra risico om ziek te worden van corona. U krijgt daarom een herhaalprik aangeboden. Zo blijft u goed beschermd tegen ernstige ziekte door het coronavirus'.
Net als zovelen van mijn doelgroep dacht ik: ach, het zal zo'n vaart wel niet lopen. Corona is immers helemaal uit de krantenkolommen verdween. Maar nu de besmettingscijfers en het aantal ziekenhuisopnamen toch weer langzaam beginnen te stijgen, gevolgd door de dringende aanmaning van de verantwoordelijk minister Kuipers om de tweede boosterprik toch maar te nemen, besloot ik toch maar om de gang naar een van de priklocaties te maken. Tussenriemer 25 aan de Borchwerf bleek volgens prikkenzonderafspraak.nl nog steeds het aangewezen adres te zijn om zoals gesteld een prik zonder afspraak te halen. Die priklocatie is bovendien op een steenworp afstand van kringloper Simple gevestigd, dus dat liet zich via een fietstochtje simpel combineren. Omdat ik niet bekend was met de locatie van de Tussenriemer, hield ik rekening met een korte doch gerichte zoektocht. Ik wist dat je ergens op de Borchwerf linksaf moet slaan, maar waar precies? Een eenzame fietser van mijn leeftijd, die toevallig net mijn pad kruiste, wist de weg. Net als ik had hij verontrust door al die verontrustende berichten besloten toch maar tot die prikactie over te gaan.
'Tussenriemer 25 is het laatste adres op deze route, dus het kan niet missen', zo gaf hij mij vast wat voorinformatie. Linksaf bij De Gewenten (het is maar dat u het weet) en nog een keer links fietsten we al koutend op het gemakje naar onze bestemming. Aan het begin van de Tussenriemer zag ik tot mijn verbazing dat de Aldi hier een bevoorradingspunt had geopend. Zouden de boze boeren uit de regio dat geweten hebben? Van blokkades op de Borchwerf heb ik gelukkig niets vernomen. 'Gek, zou onze carnavaleske Boerenraad zich nog solidair verklaren met de getroffen boeren? Het is tot op heden nog erg stil in het hoofdkwartier van Tullepetaonestad', vroeg ik me gekscherend af.
Tussenriemer 25 kwam al snel in zicht. Oudere mannen in gele pakken instrueerden de bezoekers waar ze zich dienden te vervoegen. Het hele prikapparaat is na zoveel maanden toch nog volop in bedrijf. In de sober ingerichte loods liepen eveneens diverse mannetjes in het geel rond. Het verkeerde pad inslaan was uitgesloten. Bij de klantenbalie, geheel bemensd door vrouwelijke medewerkers, mochten de bezoekers hun gezondheidsverklaring inleveren (allemaal NEE's) , na controle van de identiteit kwam er een zogeheten registratiekaart coronavaccinatie uit een printer gerold. Heel fijn, maar de registratiekaart is geen officieel bewijs van vaccinatie, maar slechts 'een bevestiging van uw vaccinatie'. En toen kwam het: U kunt het niet als juridisch document gebruiken of er rechten aan ontlenen, zoals reizen of toelating tot locaties of evenementen. Om dat laatste was het mij uiteindelijk wel te doen. Stel dat het weer mis gaat en je straks weer net als in de recente 'goede oude tijd' weer een papieren QR-code moet kunnen tonen om toegang tot de podiumcultuur en musea te krijgen. Maar dat was volgens het meisje achter de balie geen probleem. 'U kunt via uw Digid een QR-code aanvragen en deze zelf uitprinten'. In haar oren zal dat vast logisch hebben geklonken, maar ik weiger het bezit van een printer als volkomen vanzelfsprekend te beschouwen. Bovendien geven die ondingen om de haverklap de geest en raken in recordtempo uitgedroogd. 'Maar u kunt ook met uw telefoon....' probeerde ze nog. Ik liet haar niet uitpraten. De smartphone, of hoe zo'n ding ook mag heten, wens ik ook niet opgedrongen te krijgen. Als Marc Rutte het essentieel acht dat iedere burger in Nederland over zo'n hypermodern 'communicatiemiddel' beschikt, laat hij ze dan gratis huis-aan-huis verstrekken.
Het meisje keek me wat hulpeloos aan. De naast haar gezeten collega bood uitkomst. Ze krabbelde iets op papier. Een telefoonnummer. Via dit nummer - ik maak het u gemakkelijk 0800-5090 (gratis bovendien)- kunt u heel vlot een QR-code op papier aanvragen. De prik zelf was door een vriendelijke jongeman zo gezet. Hij raadde me aan om een kwartiertje plaats te nemen in de wachtruimte, want je weet immers maar nooit of er deze keer wel bijverschijnselen zijn. Bij de vorige drie prikken was dat niet het geval, en ook deze keer kon ik fluitend het complex verlaten, als ik de kunst van het fluiten tenminste ooit geleerd had, wat niet het geval is. Bij de uitgang trof ik een bekende uit de ambtelijke hoek. 'Zo, toch ook maar een prik gehaald?', informeerde ik. 'Ja, over een paar dagen loop ik mee in de Vierdaagse van Nijmegen en dan kan die tweede booster wel eens nuttig zijn. Je weet maar nooit. Anders had ik het waarschijnlijk niet gedaan', zei ze beslist.
Alvorens op huis aan te gaan, besloot ik nog even te gaan snuffelen bij Simple. Sinds corona uitbrak, was ik er niet meer geweest. Dus dat stemde extra nieuwsgierig. Ik vond zowaar drie boeken van Martin Bril en Raoul Heertje en twee stripboeken, Claire de volgende ronde en Vijftien en 1/2 van Andrea Kruis (ik vermoed de dochter van) die me wel konden bekoren. Zes papieren euro lichter -ja kan bij deze kringloper nog gewoon met contant geld betalen- koerste ik op de Marktstede aan, vanwege de afsluiting van de Schuiven wegens werkzaamheden aan het spoor is het (wandelend en fietsend) verkeer tot en met 27 juli aangewezen op het tunneltje, dus dat was even dalen en klimmen. Via het genoemde gratis telefoonnummer 0800-5090 was de aanvraag voor een QR-code op papier in een vloek en een zucht geregeld. BSN-nummer en Postcode intikken op de telefoon en klaar is Kees. Maar waarom ingewikkeld doen? Voeg die QR-code ter plekke gewoon bij die registratiekaart en Kees is in één keer helemaal klaar. Maar waarom gemakkelijk doen als het ook moeilijk kan?, is al het credo in het land sinds Willem 1 in 1813 voet op Scheveningse boden zette om op te eisen waar hij toen al helemaal geen recht meer op had. Nu is het wachten op de derde boosterprik, maar dat kan volgens ingewijden nog wel een aantal maanden duren.

 

Maandag 11 juli 2022

STROOMPROBLEEM SPEELT MUZIEKVERENIGING PARTEN

De stichting TPlein kreeg zaterdagmiddag op het Tongerloplein een onbedoeld voorproefje van wat Nederland te wachten staat als we straks echt geconfronteerd worden met een energietekort. Muziekvereniging Roosendaal presenteerde daar de 'Play-alone Summer Shoot-Out', waarbij zowel het Variatieorkest als de Young Band en de Concertharmonie in actie zouden komen.

 

Met enige vertraging vanwege een probleem met de stroomvoorziening op het podium kon het Variatieorkest van start gaan met een gastoptreden van de stevig aan de weg timmerende zangeres Nienke Consemulder. Presentator Koen Schoemakers benadrukte meerdere keren dat Nienke pas zeventien jaar is en naast bekende evergreens als 'Let me entertain you' en 'Relight my Fire' nummers van eigen hand zingt. Het publiek kreeg het in twee brokken voorgeschoteld. Aansluitend kwam de Young Band in actie die verrassend opende met 'Radar Love' van de gewezen Golden Earring. Na een mooie uptempo versie van 'Shut up and Dance' kwam een zekere mr. pBone in actie. Hij verzorgde een veel te lang uitgesponnen workshop met volop publieksparticipatie, waarbij een ieder werd uitgenodigd om een gekleurde trombone ter hand te nemen en een partijtje mee te blazen. mr. pBone mocht bijna veertig minuten opvullen met zijn instudeerproject en dat was echt te lang. Wat ook bleek uit de lichaamstaal van diverse terrasgangers. Tot zover was er nog niet echt sprake van malheur.

Dat kwam pas toen de Concertharmonie zich had geinstalleerd voor een slotoptreden bestaande uit zeven composities. Uit de wanhopige gebaren van gastpianist Co Vergouwen viel al snel op te maken dat er met de stroomvoorziening iets mis was. En dat het goed mis was, bleek toen de technicus van dienst niet in staat bleek om het toetseninstrument van de goedmoedige Co uit Hoeven van de benodigde stroom te voorzien. Zangeres Julia Schutten, die tot dan haar kruit droog had kunnen houden, zag het met veel misbaar gepaard gaande tafereeltje met lede ogen aan. Net als dirigent Rob Sloekers en presentator Koen Schoenmakers. Tsja, de muziek valt stil indien de sterke stroomarm van Poetin dat wil, maar hier was sprake van klein maar frustrerend orkestleed. De terrasgangers en de vele omstanders, die nog steeds openbare banken op het Tongerloplein moeten ontberen (kom eens in actie, wethouder Arwen van Gestel), zaten er ogenschijnlijk niet mee. Zij dronken een glas, deden een plas en zagen hoe lange tijd alles bleef zoals het was. Toch was het zonovergoten leven ook zo wel goed. Komende zaterdag staat het Tongerloplein geheel in het teken van de jazzmuziek. TPlein nodigt dan op de vaste tijd van 15.00 uur de formatie B'Swing uit om het publiek in beweging te krijgen.

 

Maandag 11 juli 2022

BHUTAN IS NIET VOOR IEDEREEN EEN PARADIJS

Onderzoek schijnt te hebben uitgewezen dat in het Aziatische koninkrijk Bhutan de gelukkigste mensen ter wereld wonen. Dat beeld doemt niet bepaald op in de film 'Lunana, A Yak in the classroom', die zondagochtend als onderdeel van Cinema Paradiso in de City-bioscoop werd vertoond. De leraar-in-opleiding Uygen, een bedeesde twintiger uit de Bhutaanse hoofdstad, ziet zijn droom om naar Australië te emigreren en daar een carriére in de muziek op te bouwen in duigen vallen als hij door de overheid naar het ver afgelegen bergdorpje Lunana wordt gestuurd om les te geven aan acht jonge kinderen van yakherders. Op deze manier moet hij zijn laatste opleidingsjaar invullen. Ugyen is inmiddels tot het besef gekomen dat het onderwijs toch niet zijn 'ding' is, maar daar hebben de ambtelijke dienaren des Konings geen boodschap aan.

 

Regisseur Pawo Choyning Dorji geeft al meteen een 'fraai' inkijkje in de Bhutaanse bureaucratie, waar dwingelandij hoog in het vaandel staat.

 

Nooit eerder zag ze zo’n ongemotiveerde jongen, stelt de overheidsbeambte met wie Ugyen (Sherab Dorji) het laatste jaar van zijn vijfjarige contract met de minister van dienst bespreekt. Zijn wens om samen met zijn beeldschone vriendin naar Down Under te emigreren valt niet bepaald in goede aarde bij deze ijzeren tante. Met afschuw kijkt ze naar zijn opvallende leren jackje en schoenen die ‘Brad Pitt en Leonardo’ (Di Caprio) niet zouden misstaan.

 

Om aan zijn plicht tegenover de regering te voldoen, stuurt deze Bhutaanse versie van Margaret Thatcher Ugyen naar Lunana, het meest afgelegen dorpje van Bhutan (en de wereld) dat op zes dagen lopen van de bewoonde wereld ligt in de hoge bergtoppen van de Himalaya.

 

Pastoor-emeritus Woning roerde in de kerkdienst die zondag in de OL-Vrouwekerk vooraf ging aan deze filmvoorstelling het thema 'De Barmhartige Samaritaan' aan, waar in zijn visie in onze samenleving zeer selectief mee wordt omgegaan. 'Waarom zo open en vriendelijk ten opzichte van de Oekrainse vluchtelingen, wat ik uiteraard van harte toejuich, maar waarom tegelijkertijd vaak zo vijandig tegenover vluchtelingen uit andere landen? Die hebben onze hulp toch net zo hard nodig?', vroeg hij zich publiekelijk af. 'Tijd'is in zijn ogen het kostbaarste goed dat een mens te vergeven heeft. 'Zo kende ik een man die al weken in het ziekenhuis lag, en tot verbazing van het verplegend personeel niet blij was met de overweldigende cadeaus die zijn naasten hem hadden toegestuurd. Toen ik informeerde naar zijn gevoelens hieromtrent, keek de man me meewarig aan en antwoordde: ach eerwaarde, het was me veel liever geweest indien ze zelf waren gekomen om mij te bezoeken. Als ze mij wat van hun tijd hadden geschonken, dan waren deze cadeaus pas echt waardevol geweest. Nu doet het me eerlijk gezegd niets'.

 

Ugyen zou je met een beetje goede wil kunnen betitelen als een 'barmhartige Samaritaan tegen wil en dank'. Hij kan hoog springen, hij kan laag springen. Als hij weigert naar Lunana te vertrekken, wacht hem een somber en uitzichtloos bestaan als 'loser' in dit prachtige koninkrijk waar gehoorzaamheid de belangrijkste deugd is. Zijn achterblijvende oma, bij wie hij sinds het vroege overlijden van zijn ouders inwoont, weet hem te overreden deze gang naar Canossos toch maar te maken. Met een stevige kus neemt Ugyen afscheid van oma en vriendin, en stapt in de bus die hem naar een geheel andere wereld brengt. Tijd hebben ze kennelijk in overvloed in Bhutan, want na die urenlange busreis, moet hij nog zes dagen door de mooie natuur van dit oord lopen om zijn doel te bereiken. Gelukkig is er de gids op wie hij onderweg zijn frustraties kan botvieren. Meer dood dan levend wordt hij eenmaal gearriveerd in Lunana vriendelijk doch sober ontvangen door het stamhoofd, die hem als een godsgeschenk voor de kleine gemeenschap beschouwt. Als hij van de eerste cultuurshock is bekomen, doet Ugyen er alles aan om Lunana op te stuwen in de vaart der volkeren. De acht kinderen lopen al snel met hem weg en als 'westerling' groeit hij uit tot de vertrouweling van het stamhoofd. Als het maanden later tijd is om te vertrekken, voordat de bergpassen vanwege de onbarmhartige winter helemaal onbegaanbaar worden, slaat de twijfel toe bij de jonge docent. Hebben ze hem hier niet veel harder nodig dan in de hoofdstad, waar zijn vriendin, oma en zijn brede vriendenkring wachten. Bovendien heeft hij een positief bericht ontvangen op zijn visumaanvraag voor Australië. Ontpopt hij zich als een echte samaritaan, gezegend met een vrije wil, of kan hij de verleiding om een nieuw muzikaal bestaan op te bouwen in het land van zijn dromen toch niet weerstaan. Na ruim 110 minuten verhaal komt de bezoeker dat te weet.

Lunana, A Yak in the Classroom, regie Pawo Choyning Dorji (Dzongkha gesproken). Gezien door Jaap Pleij op zondag 10 juli in de City-bioscoop als onderdeel van Cinema Paradiso. De komende week kunnen de liefhebbers van de zogeheten betere films hier nog terecht voor 'France' (woensdag 13 juli) van Bruno Dumont, en 'Nowhere Special' (donderdag, zondag en de woensdag daarop) van Uberto Pasolini.

 

Zaterdag 9 juli 2022

MUZIKAAL "AAN DE SLAG" IN THEATERZAAL PARROTIA

Ouderen kunnen zich wellicht het tv-programma 'Spelen met muziek' van de overleden pianist Polo de Haas nog wel herinneren. Zoals de titel aangeeft, liet Polo de aanwezigen spelenderwijs en volop improviserend zien en vooral horen hoe het is om samen te musiceren. Iets soortgelijks was vrijdagmiddag te beleven in de theaterzaal van Parrotia. In de ruimte waar ik in 2007 het boek over Jan Mol 'Mol neust bovengronds' mocht presenteren, deed de organisatie 'De Nieuwe Blick' haar naam eer aan door jongeren tussen de 16 en 23 jaar (ouderen waren echter ook welkom) een afwisselend programma vol publieksparticipatie voor te schotelen, waarbij het samen musiceren voorop stond.
De aanwezigen gingen letterlijk aan de slag met stokken waarmee ze ritmisch op de via youtubel vertoonde filmpjes konden slaan. Na het aloude 'Vader Jacob' mochten ze zich uitleven op 'The Lion sleeps tonight'. Die was op stel en spring natuurlijk klaarwakker. In 'Africa Boomwatchers' zat aansluitend al veel meer muziek. 'Rolling in the deep' klonk zelfs als de spreekwoordelijke klok. 'Hier komen toch geen opnames van', dempte een Blick-dame de feestvreugde. 'Het gaat slechts om ongecompliceerd samen op simpele wijze muziek maken'. Vervolgens werden de aanwezigen uitgenodigd om het leven letterlijk door een roze bril te beleven. 'Start de dag niet met uitgebreid op je smartphone te kijken. Dat veroorzaakt alleen maar onrust in je hoofd. Laat alles rustig op gang komen', luidde de centrale boodschap. Daarna was de beurt aan zangdocente Kramer. om de aanwezigen de beginselen van het zingen te leren. Ze deed dat aan de hand van de eerste zinnen uit RESPECT, haar favoriete nummer van Aretha Franklin. 'In een groep zingen geeft een veilig gevoel. Dat geeft energie en je wordt er intens blij van', doceerde ze. De aanwezigen beleefden dat ook zo.
What you want, baby, I got it
What you need, do you know I got it?
All I'm askin' is for a little respect when you get home
(Just a little bit) hey, baby
(Just a little bit) when you get home
(Just a little bit) mister
(Just a little bit)

 

Zaterdag 9 juli 2022

CONCERTGEBOUW DUCKSTAD ACCEPTEERT NOG STEEDS CASH

Als ik in de bibliotheek Marktstede moet zijn, kan ik het noot laten om -mits niet al te gedateerd- de Donald Duck in te kijken. In dit geval de Katrien Duck, die heb je tegenwoordig ook. Een stukje jeugdsentiment dat ik nooit heb kunnen loslaten. En ik ben bepaald de enige niet.

 

De avonturen van de familie eend en die ene gans (Guus Geluk) zijn vooral zo populair omdat de Ducks sinds de eerste uitgave in 1952 steeds met hun tijd zijn meegegaan. Van bepaalde zegeningen met betrekking tot de overgedigitaliseerde wereld waarin we nu eenmaal gedwongen zijn om in te (over)leven (terwijl ons daarover nooit iets gevraagd is), zijn de inwoners van deze levendige gemeenschap tot op heden echter wel gevrijwaard gebleven: het cashloze betalingssysteem in culturele instellingen als het Concertgebouw. Gewoon weer -desnoods vijf minuten voor aanvang- met contant geld een kaartje kopen aan de kassa. Wat zou het geweldig zijn indien dat in onze wereld ook nog zou kunnen! Helaas is 'gewoon zonder allerlei digitale poespas contant een kaartje kopen' zo langzamerhand een zeldzaam verschijnsel geworden in culturele kringen. Leve de klantvriendelijkheid en toegankelijkheid, maar niet heus!

Het verhaal: Donald en Guus Geluk vechten weer eens om de gunst van Katrien, die nog steeds geen definitieve keus heeft kunnen maken tussen deze kemphanen met zeer uiteenlopende karakters. Katrien is echter wel een beetje uitgekeken op beide in haar ogen fantasieloze neven. 'Ik zou zo graag eens iets cultureels willen doen. Kijk, vanavond geeft de wereldberoemde tenor Burratti (gebaseerd op Pavarotti, JP) een concert in het Concertgebouw van Duckstad. Maar ja, dat zal nu wel uitverkocht zijn', daagt ze hen uit. Guus en Donald kijken elkaar aan en haasten zich als de wiedeweerga naar de kassa om hun geluk te beproeven, waarbij Guus uiteraard het meest kansrijk is. Er zijn nog slechts twee kaarten beschikbaar, omdat de burgemeester er op het laatste moment geen gebruik van kan maken. Terwijl ze om deze prooi vechten, gaat een derde, die keurig zijn beurt heeft afgewacht, er mee heen. Burratti heeft het tafereeltje met genoegen aangezien. Het amuseert hem zo dat er letterlijk om zijn tickets wordt gevochten dat hij ze drie vrijkaarten geeft. Katrien weet zich die avond dus dubbel gechaponeerd, wat natuurlijk ook weer niet de bedoeling was. Na afloop hebben beide rivalen allebei een verrassing voor Katrien: een intiem etentje voor twee in een duur restaurant, het gaat Donald dus kennelijk voor de wind in Duckstad, waar hij toch lange tijd bekend stond als eeuwige loser. Het vervolg is voorspelbaar. Tot afschuw van Katrien gaan ze weer rollebollend over straat. Dit keer is het Burratti die er met de 'buit' vandoor gaat. Als een ware gentleman nodigt hij Katrien in zijn dure limousine om samen te gaan dineren in het mooiste en duurste restaurant dat Duckstad rijk is. Donald maar ook Guus heeft ondanks zijn aangeboren geluk het nakijken. De wetenschap dat ze Katrien zonder allerlei digitaal gedoe in een later stadium los van elkaar wel op een cultureel uitje kunnen trakteren in het Concertgebouw moet hen toch wel enige troost bieden.

 

Donderdag 7 juli 2022

CINECITY ZIT WEER IN DE LIFT NAAR BOVEN

Over een kleine maand is het twee jaar geleden dat de oude City-bioscoop aan de Brugstraat door de familie Lambregts werd ingeruild voor de nieuwbouw Cine-City aan de Nieuwstraat op de plek waar vroeger het politiebureau stond. Aanvankelijk waren er reeds uitgewerkte plannen om de opening met diverse activiteiten luister bij te zetten, met de premiere van de toen nieuwe James Bond als artistiek middel- en hoogtepunt. Corona gooide ook hier roet in het eten en de familie Lambregts moest alle zeilen bijzetten om deze crisis economisch te overleven.

 

Van een officiele opening komt het niet meer, dat beschouwt directeur Carlo Lambregts als achterhaald. Liever kijkt hij naar de toekomst. Hoewel het bioscoopbezoek nog achterblijft ten opzichte van 2021, ziet hij zo langzamerhand weer een stijgende lijn in de cijfers.
Laagdrempelig vermaak dat toegankelijk is voor alle lagen van de bevolking, zoals de bioscoop vanouds biedt, zal volgens hem alle stormen overleven. 'Een film zien op een groot doek, beleef je toch anders dan thuis voor de buis, hoe breed deze ook mag zijn. Bovendien verkeer je een paar uur in een andere omgeving zonder noemenswaardige afleiding. Daardoor voel je je veel meer betrokken bij het verhaal en de materie. Het aanbod is bovendien zeer groot en gevarieerd. Door corona hebben we een aantal films nooit kunnen vertonen. Die achterstand zijn we nu aan het inlopen, terwijl er ook weer volop nieuwe releases in omloop zijn. Met zes zalen kunnen we dat goed behappen. Als nieuwe epidemieen uitblijven, zie ik de toekomst best wel weer zonnig in. Daar komt nog bij dat we hier recht tegenover De Kring op een fantastische plek zitten. De samenwerking tussen de schouwburg en de bioscoop begint ook steeds meer gestalte te krijgen. Als we muziekfilms vertonen, komen die ook op de website van De Kring te staan'. Op het gebied van de techniek zijn er uitwisselingen over en weer. 'Jan-Hein Sloesen van De Kring heeft in vorige functies ervaring opgedaan met filmtheater, wat de samenwerking sterk vergemakkelijkt. In bioscoop Kiek in de Pot in Bergen op Zoom hebben we recentelijk via Jan Luisterburg van Cinema Paradiso een concert geprogrammeerd, louter bestaande uit filmmuziek. Dat was een groot succes. Wellicht kunnen we zoiets in Roosendaal ook eens doen. Het was in ieder geval een leuke afwisseling, muziek is het raakpunt tussen theater en bioscoop (beide cultuurvormen vinden hun oorsprong overigens in de kermis, JP)'.

 

Laagdrempeligheid is ook de norm bij de entree. In tegenstelling tot De Kring is Cine-City niet geheel overgeschakeld op het cashloze systeem. 'Bezoekers kunnen hier desgewenst nog gewoon met contant geld betalen, al is pinnen voor ons veel gemakkelijker. We hebben daar speciale zuilen voor laten plaatsen. Maar goed, de klant is en blijft koning. Met name door ouderen wordt deze service nog hooglijk gewaardeerd. Het is alleen niet meer mogelijk om zonder Q-code een drankje te bestellen in de zaal. Wie tijdens het film kijken iets wil consumeren moet even naar de bar lopen en daar zijn bestelling afrekenen. In de praktijk verloopt dat ook heel vlot'. Laagdrempelig was ook het uitgangspunt bij de overeenkomst die Lambregts met de parkeergarage boven de Biggelaar heeft gesloten. De bezoekers kunnen daar exclusief voor het lage tarief van 2,50 euro hun vierwieler veilig stallen zonder op de klok te hoeven letten.

 

Voor de liefhebbers van de zogeheten betere film is het goed om te weten dat Cine-City onderdak blijft bieden aan de filmclub Cinema Paradiso. Echte invloed op de programmering heeft Lambregts niet. Wel voorziet hij Jan Luijsterburg regelmatig van nuttige tips, die niet zelden worden gehonoreerd. De film over het 'Brabants Landschap' is daar een goed voorbeeld van. De draad van The Ladiesnight (speciale premiere van film die vooral op de vrouwelijke bezoeker is gericht, omlijst door een markt met exclusieve modeproducten en parfumerien), destijds een groot succes in de oude City, is ook weer opgepakt.

 

Carlo Lambregts is met zijn 66 jaar en vier maanden onlangs officieel met pensioen gegaan en hoeft dus even officieel niet meer te werken. De vraag is dus hoe lang zijn vrouw Mirjam en hij nog de scepter blijven zwaaien over de drie bioscopen in Etten-Leur, Bergen op Zoom en Roosendaal. Hij lacht als hij met dit onontkoombare gegeven wordt geconfronteerd. 'Och, ik heb eerst tien jaar in een garage gewerkt, daarna 24 jaar in het onderwijs, en toen ik daar reeds op 54-jarige leeftijd met de VUT mocht gaan, die had je toen nog, had ik nooit verwacht dat ik tot mijn 67-e in de bioscoop zou werken. Toch is dat mede door de coronategenslag nu wel realiteit. Mirjam is bovendien nog iets jonger dan ik en die peinst er niet over om nu te stoppen. Bioscoop en films zijn toch wel ons beider ding. Ik zou me een leven zonder film ook niet kunnen voorstellen. Mijn schoonmoeder van 94 wil ook nog steeds bij zoveel mogelijk zaken betrokken blijven. Haar echtgenoot is destijds ver voor de oorlog met de bioscoop begonnen, dus die band is blijven bestaan. Toch is er sinds mijn pensionering wel het een en ander veranderd. Ik heb geen volledige verantwoordelijkheid meer voor een bioscoop in het bijzonder. Ik verricht nu meer hand- en spandiensten. Voorts hebben we een huisje is Spanje en daar brengen we nu veel meer tijd door dan vroeger. Eens zullen we de bioscopen best voorgoed overdragen aan onze drie kinderen. Vrijwel alles wat aangetrouwd is draait ook mee in het bedrijf. (lacht) Van de koude kant is daarbij geen sprake. We vormen met zijn allen, de werknemers van buitenaf niet uitgezonderd, een hechte familie met een grote gezamenlijke liefde: de cinema. In veel sectoren wordt momenteel geklaagd dat het zo moeilijk is om aan geschikte medewerkers te komen. Daar hebben wij nooit moeite mee gehad. Maar zeg nou eerlijk, het is toch veel leuker om in een bioscoop binnen bepaalde normen en waarden lekker je gang te kunnen gaan dan -met alle respect- vakken te vullen in een supermarkt'.

 

De klok is onverbiddelijk en deze geeft nu echt aan dat het hoog tijd is om de rollercoaster van 'Elvis' te ondergaan in zaal 2. Er zijn vervelendere manieren denkbaar dan een interview af te sluiten met een film over een van de grootste artiesten van de twintigste eeuw, zeker wanneer het verhaal een Nederlands tintje heeft dankzij 'onze' Dries van Kuyk, alias colonel Tom Parker.

 

 

Woensdag 6 juli 2022

HOE ZOU MIKE LORENTZ NAAR DEZE "ELVIS" HEBBEN GEKEKEN?

'Elvis' is vaak geafficheerd als een film die je gezien moet hebben. Na mijn bezoek aan het City Theater dinsdagavond kan ik dit alleen maar beamen. Dit levensverhaal, vertelt en gezien door de ogen van 'onze' geboren Bredanaar Dries van Kuyk, alias de niet bestaande colonel Tom Parker, duurt bijna drie uur, maar de rollercoaster verveelt geen moment.
Regisseur Baz Luhrman heeft de mythe niet alleen volledig in zijn waarde gelaten, hij heeft daar zelfs extra dimensies aan toegevoegd, al wordt niet duidelijk waar die op gebaseerd zijn. Dat doet er ook niet toe. De gekleurde versie van Elvis 'beschermheer' Tom Parker bevat wat overdreven gedramatiseerde scenes, maar dat doet niets af aan de geloofwaardigheid, mits je bereid bent er in mee te gaan.
Tegen het slot, zo rond 23.00 uur, zat ik met twee vragen. Hoe zou mijn goede vriend van weleer, Lau van Poppelen alias Mike Lorentz, de Roosendaalse Elvis (zie mijn boek Portretten van Kopstukken, waarin ook een portret is opgenomen van de studiodrummer van Elvis, Gene Chrisman) naar deze rolprent hebben gekeken? Helaas is Lau reeds in 2015 op de veel te jonge leeftijd van 58 jaar overleden. Die vraag wordt dus eveneens nooit meer beantwoord. Daarnaast bekroop me het gevoel dat het leven van zanger Rob de Nijs, dat over bergen en vooral de laatste jaren door diepe dalen is gegaan, zich ook goed leent voor een dergelijk persoonlijk portret, bij voorbeeld gezien door de ogen van zijn bandleider en manager 'onze' Frank Jansen uit Roosendaal. Tijdens een van de interviews die ik met Rob de Nijs mocht hebben in mijn radioprogramma, kwam het gesprek op een Nederlandse musical over het leven van die andere grote Amerikaanse legende Frank Sinatra. De Nijs zag zichzelf wel zitten in de hoofdrol. In zijn toenmalige concertreeks was een flink gedeelte ingeruimd voor Amerikaanse evergreens, wat hem voortreffelijk afging, dus zo onlogisch was die gedachte niet. Hij repte er niet veel later zelfs over in een interview met De Telegraaf. 'Tegen beter weten in' is het er toen niet van gekomen, maar wie weet, is de tijd er nu wel rijp voor, maar dan helaas wel met een andere ster in de hoofdrol. In de emotioneel geladen slotscene zien we de echte Elvis, die in zijn sterfjaar 1977 nog nauwelijks kon lopen' en als 42-jarige al een geheel uitgebluste indruk maken, plaats nemen achter de piano om het publiek nog een keer te betoveren met zijn geweldige stemgeluid, dat gelukkig tot het laatste toe in tact is gebleven. Rob de Nijs heeft zijn indrukwekkende carriere (altijd maar doorgaan was zijn credo ongetwijfeld tot genoegen van Barry Stevens)) onlangs op dezelfde wijze afgesloten in het Amsterdamse Ziggodome, gezeten in een rolstoel naast zijn bandleider en manager Frank Jansen. Een mooiere slotscene, ook op het witte doek, is niet denkbaar.

 

Dinsdag 5 juli 2022

"BESTE ARWEN VAN GESTEL, LAAT NU EINDELIJK WAT BANKEN PLAATSEN OP HET TONGERLOPLEIN"

Na het Frans getinte 'Vivre' presenteerde TPlein afgelopen zaterdagmiddag op het cultuurplein van Roosendaal de bigbandformatie Mid-West-Band, een muziekgroep die geheel bestaat uit (ex)politiemedewerkers. Een meer dan geslaagd optreden, daar niet van. Maar wat mij al sinds de vrij overbodige renovatie van het Tongerloplein irriteert, is dat het zittend genieten van de podiumoptredens geheel is gereserveerd voor de terrasgangers van de Moriaan.
Bij de reconstructie is de gemeente niet alleen vergeten om een afrit voor de rolstoelers te creeren in het trappenstelsel. De ruimte tussen de boompjes is leeg gelaten, terwijl daar gemakkelijk drie banken tussen kunnen worden geplaatst. Degenen die nu slechts zonder consumptiedrift van de optredens willen genieten, hangen nu meestal maar wat rond op de muurtjes voor de Biggelaar en het casino. Op die manier verbindt je geen mensen, zoals oud-burgemeester Jacques Niederer en oud-wethouder Hans Verbraak bij de heropening propageerden, maar heb je slechts een oncomfortabele situatie gerealiseerd. Vandaar een dringende oproep aan het adres van cultuurwethouder Arwen van Gestel, die nu al bekend staat als een bestuurder die graag wil verbinden: BESTE ARWEN, LAAT EINDELIJK EENS WAT BANKEN PLAATSEN OP HET TONGERLOPLEIN, zodat een ieder daar in alle rust en op zijn gemak van het gebodene kan genieten. En doe het vooral snel nu TPlein nog een aantal openbare voorstellingen te gaan heeft in deze zomerperiode. Op het gehele plein is slechts een bank te vinden die bovendien pal voor De Kring enig gerief biedt. Dat is het 'Bengske' dat Roosendaal cadeau kreeg van de toenmalig Commisaris der Koning, Wim van de Donk, ter gelegenheid van de viering van het 750-jarig bestaan van 'Rosendaele' (1268-2018) in 2018. Er zou eigenlijk ook een natuurlijke verbinding of zelfs symbiose tussen schouwburgplein en Tongerloplein moeten ontstaan, Misschien kan op de grens van deze pleinen een tweede podium worden neergezet. Genoeg materie voor wethouder Arwen dus om eens goed over na te denken!

 

Maandag 4 juli 2022

"DELICIEUX" IS OM JE VINGERS BIJ AF TE LIKKEN

'Delicieux', het meesterwerk van Eric Besnard, dat zondagochtend in de City-bioscoop werd vertoond, smaakte niet alleen figuurlijk naar meer. Op amusante wijze wordt het verhaal verteld van de ambitieuze- en gepassioneerde kok Manceron die aan de vooravond van de Franse Revolutie het concept 'restaurant' bedacht en al roerend in pannen en potten verder uitwerkte. De film eindigt met een zonnig beeld op het uitgebreide terras (dat hij en passant ook bedacht) drie dagen voor de bestorming van de Bastille, waarmee het startsein werd gegeven voor de Franse Revolutie. Als filmbezoeker honger je naar een vervolg, dat helaas nog niet in beeld is., want hoe zou het deze rondborstige gastronoom zijn vergaan onder eerst Robespierre en later Napoleon Bonaparte. Zijn credo was 'Delicieux is er voor iedereen en maakt geen onderscheid in rangen en standen'. Dat moet de revolutionairen van het eerste uur toch als muziek in de oren hebben geklonken.

 

Terug naar het begin. In een tijd dat restaurants nog niet bestonden en ‘uit eten gaan’ niet mogelijk was, waren er wel herbergen of andere eetgelegenheden waar reizigers op adem konden komen en hun magen konden vullen, maar er was geen keuze in gerechten; je moest eten wat de pot schaft. Van gezelligheid of fijnproeverij was al helemaal geen sprake. De gefixeerde Franse film ‘Délicieux’ laat zien hoe een bij de adel in onmin geraakte kok weer uit het dal opkrabbelt en het concept ‘restaurant’ introduceert in alle lagen van de bevolking.

 

Het verhaal: Frankrijk, eind achttiende eeuw. Pierre Manceron (Grégory Gadebois) heeft het goed. Zijn culinaire passie en kennis resulteert in adembenemende gerechten die door zijn opdrachtgever, de Hertog van Chamfort (Benjamin Lavernhe) en diens gasten met smaak verorberd worden. Maar in adellijke kringen is het beslist not done om af te wijken van de norm. Wanneer Pierre pasteitjes gevuld met aardappel- en truffelschijfjes serveert, wordt hij eerst uitgelachen om dit eigen initiatief en vervolgens gedwongen zijn excuses aan te bieden. Pierre is trots en weigert, met als gevolg dat hij ontslagen wordt. Gedesillusioneerd neemt hij, samen met zijn bijna volwassen zoon, intrek in de woning van zijn oude vader, onderwijl zwerend nooit meer te koken.

 

Qua verhaallijn verloopt de film volgens vaste en patronen. In dat opzicht is het een echte 'feel good-movie'. ‘Délicieux’ verloopt nogal voorspelbaar, bijna exact zoals je verwacht: vanaf de komst van Louise (Isabelle Carré) die er álles zegt voor over te hebben bij Pierre in de leer te gaan – hoogst ongebruikelijk in die tijd dat een vrouw kookt – tot de aanvankelijke starre houding van Pierre (iets wat hij overigens lang volhoudt). Ook de frictie tussen vader en zoon, die ervan droomt in Parijs een culinaire carrière op te bouwen – is volgens het boekje. Natuurlijk neemt Pierre weer plaats achter het fornuis en vanzelfsprekend blijkt Louise – naast er een geheime agenda op na te houden – ook een uitstekende kokkin. Ramp, tegenspoed, succesjes en triomfen… ‘Délicieux’ blijft steeds in balans.

 

De aankleding is meer dan fraai, de acteurs overtuigen en het geeft voldoening uiteindelijk de adel met hun staart tussen de benen te zien afdruipen. De film profiteert van de prachtige omgeving van het Franse platteland met als locatie het departement Cantal en Aveyron. ’Délicieux’ is voorzien van een vleugje geschiedenis zichtbaar met veel plezier, enthousiasme en de liefde voor de Franse kookkunst vanaf het eerste uur in beeld gebracht.

 

Maar hoe zou Mancerons verdere leven zijn verlopen? De Franse revolutie was aanvankelijk een pleidooi voor vrijheid, gelijkheid en broederschap, maar veranderde al snel in een bloedige vertoning met rollende hoofden. Zelfs Robespierre wachtte dat lot. Een mooi ingetogen liedje van wijlen Fons Jansen vertelt dat de Vrijheid uiteindelijk koos voor het westen, de gelijkheid voor het oosten, maar dat van die broederschap nooit meer iets vernomen is. Deze heerlijke film werd op het festival 'Film by the Sea' gewaardeerd met een 9.44, terwijl Manceron overduidelijk altijd heeft gestreefd naar een dikke tien. Zijn zelfbedachte creatie Delicieux was in zijn visie synoniem voor superieur.

 

 

Maandag 4 juli 2022

"ROOSENDAAL DANST" IN EEN ZONNIG STADSOEVERS

Artistiek leider Jacques van Meel zal zondagmiddag rond het middaguur nog wel even stil hebben gestaan bij de twee vorige edities van 'Roosendaal Danst Stadsoevers'. Toen hielden de deelnemers en de optredende artiesten geen droge voeten bij de culturele verkenning van Roosendaals nieuwste stadswijk. Nu lag het Leisurepark er heel wat zonniger bij, wat het humeur van de al dan niet dansende bezoekers opvallend ten goede kwam. Van Meel beloofde zijn gasten een afwisselende middag vol entertainment en dat was bepaald geen understatement. Het publiek trok verdeeld over twee groepen langs diverse plekken op het Vlietkwartier, waar de komende jaren tal van woningen (aan het water) zullen verrijzen. Maar nu is er nog volop ruimte voor culturele experimenten, een 'gat' waar Van Meel met liefde en plezier inspringt.
De rondleiding van de groep die door grand Jacques werd begeleid begon bij het lege plein waar eens het kantoorcomplex van de Van Gilsefabriek stond. In de Tweede Wereldoorlog was deze plek binnen een fractie van enkele seconden 'schoon' geveegd ten gevolge van het bombardement op de melkfabriek, waarbij ruim zeventig dodelijke slachtoffers waren te betreuren. In een kort toneelstukje vertolkte Bas Ambachtsheer het 'oude Roosendaal' dat alles het liefst bij het oude wil laten, zelfs in deze ontmantelde staat. Femke van Zundert vertegenwoordigde als The New Kid On The Block juist het verfrissende geluid dat de metamorfose die het Vlietkwartier te wachten staat van harte toejuicht. Om Bas op andere gedachten te brengen schilderde Femke hem letterlijk in alle kleuren van de regenboog. Zo op het eerste gezicht een te vergeefse missie. Op het plein staan momenteel slechts drie kunstwerken die daar tijdelijk zijn gestald, in afwachting van een definitief onderkomen. Vanaf het plein werd er stevig doorgestapt naar de vijftien meter hoge uitkijktoren. Twee mannelijke dansers (een uit Suriname en een uit Nederland) gingen hier de verbinding aan met de skaters op de begane grond, die ongepland deel uitmaakten van de korte dansvoorstelling. De dansers ontmoetten elkaar halverwege, en dat was symbolisch voor het thema 'Old & New' dat aan deze editie van Roosendaal Danst Stadsoevers verbonden was. Op de gele brug, eveneens een nieuwe attractie op het Vlietkwartier, zocht een jonge dansgroep van het Dansatelier (onlangs nog te zien geweest in De Kring met de betoverende voorstelling 'Alice in Wonderland') verbinding met de omgeving. Naar een boodschap was het tevergeefs zoeken, volgens docent Kristel ging het hier uitsluitend om abstracten, maar een stralende vertoning was het zeker. Op het Sfeerstrand, dat inmiddels al drie uitbaters heeft 'versleten' en waar de sfeer momenteel ver te zoeken is, klonk trompetgeschal. De eerste gedachte was, ook bij de Roosendaalse Herman Brood, dat Peter Matthijssen met zijn trompet eindelijk zijn bestemming had gevonden, maar de boodschap van de trompettist en de danseres die hier kwartier hadden gemaakt, was eveneens een uitnodiging om het oude los te laten en het nieuwe te verwelkomen. Dat leidde bij de danseres tot een ongekende oerschreeuw die tot slot niets aan duidelijkheid te wensen overliet. ook wie wel wilde horen, moest maar voelen, aan de oren wel te verstaan. De rondleiding werd afgesloten op het Balkon langs de Vliet. Flamencodanseres Miranda was afgedaald naar de oevers om zich van daaruit al dansend een weg naar het balkon te banen. Haar dans, zo vertelde Van Meel, was een voorproefje van de voorstelling die op 20 augustus in het openluchttheater Nispen wordt opgevoerd en geheel in het teken staat van de Spaanse wielerronde De Vuelta, die in dat weekeinde West-Brabant aandoet. En zo kwam er een eind aan een leerzaam en creatief uitje langs de nieuwe bezienswaardigheden op het Vlietkwartier, waar het oude nu ook letterlijk plaats maakt voor het nieuwe. Op het terrein van de voormalige Koopjesknaller (voorheen De Koopjeshal) waren de sloopwerkheden reeds in volle gang. De uitkijktoren biedt nu nog uitzicht op de gekleurde woningen die samen het Industriestraatje vormen, maar dat is binnenkort verleden tijd. Volgens ex-wethouder Toine Theunissen zal de sloophamer hier binnenkort zijn vernietigende werk doen. Wat er voor in de plaats komt? Er wordt gesproken over een parkje dat nauw aansluit op het huidige vermaakcentrum en de Tiny Houses iets verderop. Nieuwe woningen mogen er zo dicht bij het spoor niet meer worden gebouwd, dus een nieuw stadsparkje (met jeu-de-boulesbanen) lijkt inderdaad het meest logische alternatief.