Zondag 30 oktober 2022

HET LEVEN IN EEN GOUDEN KOOI WERD KEIZERIN SISI FATAAL

Wie zich zondagochtend naar C-Cinema spoedde om daar een klassieke zoetsappige Sisi-film te zien, kwam bedrogen uit. In de Duits gesproken film 'Corsage' toont filmmaker Marie Kreutzer de rauwe kant van het leven aan het keizerlijke hof van de Oostenrijks-Hongaarse dubbelmonarchie onder het dwingeland bestuur van de legendarische keizer Frans-Jozef. Kreutzer neemt ons mee naar een cruciale gebeurtenis in het leven van deze eens zo levenslustige keizerin Elisabeth.
 
Weelderige pracht en praal ontbreken in deze gouden kooi waarin Sisi zich door de eindeloze eenzame dagen heen moet zien te worstelen, met als enige afleiding een aantal gezelschapsdames die hun vorstin zeer toegenegen zijn. Er wordt van alles op seksueel gebied gesuggereerd, maar daar blijft het dan ook bij. Sisi houdt er wel een enkele minnaar op na wanneer man-'lief' duidelijk heeft gemaakt dat zij hem in fysiek opzicht niet meer kan boeien. Ze dient sindsdien alleen nog maar als decorum bij keizerlijke ontvangsten. Ze laat zich daarbij niet bepaald van haar meest charmante kant zien en ze aarzelt zelfs niet om de keizer voor joker te zetten door zonder een woord te zeggen weg te lopen bij het diner, de gasten in verbijstering achterlatend. Het vorstenpaar begint elkaar steeds meer te ontlopen en het maken van plezierreisjes zijn voor Sisi dan het enige alternatief om het leven nog wat kleur te geven. Gaandeweg wordt duidelijk dat ze geen uitweg meer ziet in dit menselijke doolhof zonder uitgang. Doelbewust begint ze naar haar persoonlijke einde toe te werken. Vrijwillige Euthanasie was hier een gepaste uitweg geweest, maar zover is de maatschappij zelfs nu nog lang niet.
De titel 'Corsage' slaat letterlijk op het keurslijf waarin Sisi iedere dag na het ontwaken geregen wordt. In het Frans is een corsage het kledingstuk dat het vrouwelijk bovenlijf bedekt. Met als afgeleide het korset, de dwangbuis voor een wespentaille. Die korsetten komen het hoofdpersonage van Corsage na verloop van tijd danig de keel uit. Helaas was dat het lot van veel Franse adellijke vrouwen.
 
Uit de Filmkrant:
 
Kreutzers vijfde speelfilm duikt in het leven van de Oostenrijkse keizerin Elisabeth in Beieren (1837-1898), inmiddels beter bekend als Sissi (maar die koosnaam werd bedacht voor de beroemde film met Romy Schneider uit 1955 en is in Corsage nergens te horen). Om precies te zijn brengt Kreutzer ons naar 1877, het jaar waarin Elisabeth veertig wordt. Haar lijfarts wijst haar er op een gegeven moment fijntjes op dat veertig voor haar vrouwelijke onderdanen de gemiddelde levensverwachting is, maar voor een keizerin is het leven net iets beter: wat Elisabeth teistert, heeft verdacht veel weg van een midlifecrisis. Of is het toch het glazen plafond van haar gouden kooi dat haar dwarszit?', aldus de Filmkrant.
 
De drie Sissi-films met Romy Schneider zijn ongetwijfeld de beroemdste films over Elisabeth, maar de koningin van Hongarije en keizerin van Oostenrijk heeft al sinds de jaren twintig filmmakers geïnspireerd. Min of meer tegelijk met Corsage werden rond de keizerin nog een speelfilm (Sisi & ich, verwacht in 2023) en maar liefst twee tv-series gedraaid: de Duitse miniserie Sisi werd vorig jaar uitgezonden door de NPO en The Empress verschijnt eind deze maand op Netflix.
 
ACHTERGRONDINFORMATIE:
Het was hoofrolspeler Vicky Krieps die Kreutzer ervan overtuigde dat er toch nog iets nieuws over de keizerin te vertellen was. (De rol leverde Krieps op het afgelopen filmfestival van Cannes, waar de film draaide in tweede competitie Un Certain Regard, de prijs voor Beste Actrice op.) Het gros van de tientallen andere films en series richt zich op het liefdesleven van Elizabeth en op haar veelgeroemde schoonheid. Corsage is in veel opzichten een correctie op dat beeld. Dat wordt visueel onderstreept doordat Kreutzer zich verre houdt van de weelderigheid die normaal gesproken aan het kostuumdrama kleeft.
We zien Elisabeth wel affaires hebben, maar met romantiek heeft het weinig van doen – eerder met een vlucht uit het verstikkende paleis. Daar is ze op een zijspoor gezet, terwijl ze tien jaar eerder nog een sleutelrol speelde in het ontstaan van de dubbelmonarchie Oostenrijk-Hongarije.
Maar het is vooral het schoonheidsideaal dat Corsage ondervraagt. In een van de eerste scènes zien we hoe Elisabeth, als ze weer eens ergens officieel moet aantreden, van top tot teen fysiek de maat wordt genomen. Krieps’ versie van Elisabeth is een vrouw die het zat is om alleen op haar schoonheid te worden beoordeeld, maar die ook trots is op hoe strak haar korsetten kunnen worden aangesnoerd en op haar geweldig lange haar, dat dagelijks uren aan vlechtwerk kost en waarvan het gewicht haar nekklachten bezorgt.
In werkelijkheid stond Elisabeth na haar 32ste levensjaar geen enkele nieuwe beeltenis van zichzelf toe, om in het publieke oog haar jeugdig elan in stand te houden. In de film raakt ze gefascineerd door de camera van filmpionier Louis Le Prince; ze dartelt voor het oog van zijn nieuwe uitvinding door een Engels weiland.
Die ontmoeting kan in werkelijkheid nooit plaatsgevonden hebben – de doorbraak in de filmtechniek van Le Prince kwam pas tien jaar later. Zo zit Corsage vol anachronistische details. Ze springen zelden echt in het oog, maar zo gauw ze je op beginnen te vallen zie je ze overal – van op luiten vertolkte sixties-popsongs tot paleisdeuren met moderne hendels en van een arts die heroïne voorschrijft tot de middelvinger die de keizerin naar een geschokt gezelschap opsteekt.
Kreutzer creëert een tijdloze ruimte en het is daardoor ook een film die gaat over het nu. De roddelaars van het Oostenrijks-Hongaarse hof verschillen niet zo veel van de moddergooiers op sociale media. Corsage reflecteert op hoe vrouwen kunnen vastdraaien in het beeld dat anderen van hen hebben. De korsetten waar de keizerin zich iedere dag in laat persen, zijn daar een verbeelding van. Het is een op het eerste gezicht wat platte metafoor, maar Kreutzer weet die gaandeweg telkens op verrassende manieren te verdiepen en compliceren. Opvallend is dat Marie Kreutzer keizer Frans-Jozef wegzet als een miezerig zwak mannetje, die zijn vrouw zelfs bij de schermsport niet de baas kan. 'Ik ben sterker dan jij', constateert ze vernietigend na een succesvolle verdedigingstactiek te hebben toegepast. Dat letterlijke spel van aantrekken en afstoten had wat mij betreft wel wat meer accent mogen krijgen. Het zou deze grauwe film wat meer fleur hebben gegeven. 

 

Zaterdag 29 oktober 2022

ALEX PLOEG KRIJGT DE LACHERS MOEITELOOS OP ZIJN HAND

De grote zaal in De Kring was donderdag het decor voor het traditionele bevrijdingsconcert, deze keer uitgevoerd door Muziekvereniging Roosendaal. Toen was Alex Ploeg al met zijn voorstelling 'EGO' van start gegaan en eenmaal uitgeraasd genoot het grote zaalpubliek al van het slotdrankje in de foyer. Ploeg heeft voor EGO anderhalf uur uitgetrokken en dat bleek precies lang genoeg. Ploeg stond aanvankelijk wat ongemakkelijk op het podium. Hij leek zich niet goed raad te weten met de situatie. Dat Roosendaal reeds in oktober de bevrijding kan vieren, bevreemdde hem wel, maar hij had zich ook nooit echt in de materie verdiept. Het publiek moest hem via korte inhoudsloze interviewtjes helpen om op gang te komen, toen hij eenmaal in zijn element was, verliep de voorstelling verder op rolletjes. Het publiek was hem zeer goed gezind en graag tot lachen bereid. Gelukkig beschikt Ploeg over een luid stemgeluid en daardoor waren de teksten goed te verstaan, wat eerder bij DAMN/Honey helaas niet het geval was. 'Met meer volume spelen' dient echt meer aandacht te krijgen op al die academies en theaterscholen. Bij Ploeg zat het met dit element gelukkig wel goed.
 

 

Alex Ploeg (1985, Haren) meldde zich in 2014 na zijn mislukte studie filosofie en een paar jaar lanterfanten bij het comedygezelschap Comedytrain. Twee jaar later won hij de publieksprijs op cabaretfestival Cameretten en in 2018 brak hij door met zijn debuutvoorstelling Ultimatum, die ook op Netflix te zien is. Het leverde Ploeg een nominatie op voor de Neerlands Hoop (gewonnen door Peter Pannekoek) en in de landelijke kranten werd hij bestempeld als hét talent van de toekomst. De top bereiken is slechts een kant van het verhaal, met de opvolger kun je bewijzen dat je echt wat in je mars hebt en ook in opdracht een programma kan realiseren. Gezien de reacties in De Kring is Ploeg dat wel gelukt.
 
Zoals te verwachten viel, vertelt hij dat hij maar moeizaam door de coronatijd is gekomen. Welke podiumartiest eigenlijk niet? 'Ik had in die periode veel vrije tijd. Dat was gewoon niet leuk meer. Gedwongen vrije tijd is zelfs uiterst frustrerend'. Het virus was hem echter mild gezind en er restte dus genoeg tijd om allerlei projecten aan te pakken. In de praktijk kwam daar niet veel van terecht. Wanneer je als man niet van voetbal houdt, kun je soms tegen onverwachte problemen op lopen. Zo kreeg hij in het park een bal voor de voeten van een groep spelende kinderen, en de wijze waarop hij de bal terug speelde, leverde genante situaties op. Veel velen in het publiek zeer herkenbaar. Jammer dat hij te weinig van dit soort impulsen van de buitenwacht heeft meegekregen in de coronatijd. Een cabaretier is in de eerste plaats een belevingskunstenaar die zijn verhalen op komische wijze en sterk aangedikt weet te vertalen naar het theaterpubliek. Maar zoals gezegd, het publiek toonde zich erg dankbaar voor het gebodene. In mijn ogen iets te dankbaar, maar dat staat iedereen natuurlijk vrij. Zelfs gemakkelijke en vrij smakeloze seksgrappen vonden genade bij het publiek. Maar ja, een dag niet gelachen is kennelijk nog steeds een dag niet geleefd!

Donderdag 27 oktober 2022

MOOIE 'INGELIJSTE' LENTEDANSVOORSTELLING DJOJOKARSO

Artistiek leider Jacques van Meel van 'Roosendaal Danst' sprak na afloop van de voorstelling LENTE/22/K woensdagavond in de kleine zaal van De Kring van een bijzondere choreografische beleving. En daar was helemaal niets op af te dingen. Choreograaf Ryan Djojokarso heeft voor LENTE/22/K een beroep gedaan op componist Singhkéo Panya, die onmiddellijk aan het werk toog met als eindresultaat een opzienbare mix van traditionele en synthetische muziek. De creatie verbindt bovendien negen gedichten over verdriet, rouw en eenzaamheid, uitgebeeld in een overweldigende natuurbeleving. De gezongen gedichten zijn vertolkt in het Bahasa Indonesia en het Javaans.
 
De vertaalde teksten worden via een snelle boventiteling vertoond op een scherm dat boven het podium hangt. De speelvloer is een verhaal apart. Een collega zag hier een zwembad of een groot uitgevallen bed in, in mijn visie had de speelvloer juist iets multifunctioneels, op een mooie wijze 'ingelijst' door de regisseur en de belichter, een uitgebalanceerde ondergrond waarop zangeres en danseres regelmatig de confrontatie met elkaar aan gaan. Soms uiterst teder, dan weer met de harde hand. Het bekende spel van aantrekken en afstoten in optima forma. Een uitgekiende belichting zorgt ervoor dat de twee uitvoerende artiesten in al hun facetten goed tot hun recht komen. Danseres Melisa Diktas en (opera-)zangeres Bernadeta Astari zijn geknipt voor deze chroreografie. Astari heeft een prachtige, warme en heldere stem. Ondanks haar kleine postuur slaagt ze er moeiteloos in om danseres Diktas volledig te domineren. Het enige minpunt is de te korte duur van de dansvoorstelling, die een vervolg na de pauze dik verdiend had. Lang niet alle vragen omtrent het leven met zijn vele valkuilen en stekeligheden waren voor mijn gevoel aan bod gekomen. De kleine zaalvoorstelling werd mede tot genoegen van Jacques van Meel bezocht door een groot aantal jonge dansstudenten. Dat stemt hoopvol voor de toekomst.

Maandag 24 oktober 2022

IQ AARMOEINIEKE SCHENKT ROOSENDAAL EEN ROSARIUM

Voorzitter Eric van Arendonk van het IQ Aarmoeinieke onderbrak zondagmiddag zoals van tevoren afgesproken het fraaie lied over de '50 Rozen' gezongen door mede-presentator Ruud van Osta voor een belangrijke mededeling. Het sjieke IQ vierde in De Kring het vijftigjarige bestaan met een afwisselende jubileumshow van ruim anderhalf uur en daar paste uiteraard een daverende verrassing bij. En zo bood Van Arendonk namens de zwarte bolhoeden de gemeenschap een rosarium aan dat waarschijnlijk ingebed gaat worden in de tuin achter de O.L.Vrouwekerk.
 
Pastoor Marc Lindeijer zal deze onverwachte goede gave ongetwijfeld dankbaar in ontvangst nemen. De bedoeling is om elf rozensoorten in de tuin te planten, ieder met een eigen karakter. Bij elke perk komt bovendien een QR-code te staan (had natuurlijk een IQ-code moeten zijn) waarmee de bezoeker rechtstreeks op de site van de leverancier van die roos komt. Van Arendonk hoopt dat alle tuinen in Roosendaal na verloop van tijd vol met rozen komen te staan (dat steen moet er toch uit) en op die manier wordt de plaatsnaam Roosendaal extra kracht bijgezet. Opgefleurd met (gezongen) bijdragen van Laurent van Mansfeld (zoon van een van de drie oprichters), en Marjon Emmerik schetsten speakers Ruud van Osta en Richard Nagtzaam in grote lijnen de vijftigjarige historie van het IQ Aarmoeinieke. Voor donderprediker Bert Mathijssen was een speciale rol weggelegd. Op verzoek van de organisatie belichtte hij nu eens niet de actualiteit, maar hield hij alle huidige IQ-leden apart tegen het licht. Niet alle leden leenden zich voor verrassende verhalen, maar Bertje maakte er ouderwets weer het beste van. Leeftijd gaat natuurlijk een rol spelen bij dit sjieke bolhoedgezelschap, dat destijds is opgericht om tegenwicht te bieden aan de boertigheid van het Roosendaalse carnaval. Wat Bert Mathijsen deed opmerken: 'Het bestuur is dolgelukkig. Ze hebben er sinds kort een nieuw lid bij van 69 jaar. Dan is er bij het IQ al snel sprake van verjonging. (het oudste lid is inmiddels 90 jaar jong). Bert kon uiteraard niet voorbij gaan aan het relatief hoge bierverbruik binnen de club. 'Het zijn allemaal goede innemers. Als ik alleen al bedenk wat nestor Carel Suijkerbuijk gedurende zijn 49-jarige lidmaatschap heeft verteerd in De Veestallen. Met dat geld had hij het hele cafe kunnen kopen. Tel daar al die andere zwarte bolhoeden bij op en dan kom je aan ruim 120.000 liter bier omzet. Dat was bij lange na genoeg geweest voor een eigen brouwerij'. In de fototerugblik werd ook nog even teruggekeken op de twee spreekstalmeesters van het IQ. Medeoprichter Laurent van Mansfeld en zijn opvolger Frans van der Groen. In al die jaren kende het IQ slechts drie locaties. De start was uiteraard in De Veestallen. Toen de Gouden Bolhoed-avond daar letterlijk uit zijn voegen dreigde te barsten werd de oversteek gemaakt naar de naburige Eratozaal. Toen die de poorten wegens faillissement sloot, werd de overstap gemaakt naar de kleine zaal van De Kring, waar wanneer alles volgens plan verloopt in februari 2023 'gewoon' weer de volgende Gouden Bolhoed wordt uitgereikt. 

 

Maandag 24 oktober 2022

"LEO GRANDE" KENT EEN VERRASSEND SLOT

Seksueel genot kan een helende- maar ook ontluisterende werking hebben. Zo bleek zondagochtend vroeg in Cinema-City, waar als onderdeel van Cinema Paradiso 'Good Luck to You, Leo Grande' werd vertoond. Hierin speelt Emma Thompson Nancy Yokes, een oud-docent godsdienst die haar saaie leven wil opfleuren met geheime ontmoetingen in een kleurloos hotel met de jonge escort annex sekswerker Daryl McCormack (als Leo Grande). Seks komt er nauwelijks aan te pas in de scenes. Er wordt vooral veel gesuggereerd. Maar de dialogen zijn an sich al zeer de moeite waard. Spelenderwijs leert Yokes steeds meer over haar eigen lichaam en Leo Grande schiet haar daar graag bij te hulp. In deze film van Sophie Hyde komt Thompsons personage na elke vrijpartij dichter tot de kern van haar bestaan. En ook haar minnaar (McCormack is een goede aangever) komt dankzij de bij vlagen zwoele tête-à-têtes tot nieuwe levensinzichten.

 

In de openingsscène is er van de bovengenoemde euforie echter nog niets te zien. Thompson speelt een rigide weduwe met Thatcheriaanse reflexen die niet van verrassingen houdt. Het is aan Grande om Yokes te ontdooien, iemand die in haar leven alleen seks had met haar echtgenoot, die af en toe “op haar klom”. Maar eerst maakt hij haar duidelijk dat ze niet hem maar zijn diensten heeft gekocht. Zij wil vervolgens, terwijl hij haar probeert te verleiden, meer van hem weten. Is sekswerk “niet vernederend”? Daar gaat de film al een beetje de fout in. Leo Grande laat zijn klant veel te dichtbij komen, maar zo goed als kan, probeert hij haar nieuwsgierigheid op allerlei manieren te bevredigen. Net als haar seksuele behoeften. Geduldig werken ze samen het 'to-do-lijstje' van Nancy af. Het gaat goed mis als Nancy haar 'lover' achteloos meedeelt dat ze zijn ware identiteit met behulp van google heeft weten te achterhalen. Dan ontploft de tot dan zo rustige en charmante Leo Grande volledig. Nancy heeft in zijn ogen daarmee een grens overschreden die wat hem betreft nooit overschreden had mogen worden. Woedend verlaat hij dan ook de hotelkamer, om al snel vanwege een vergeten telefoon terug te keren. Dat kleinood is niet zo gemakkelijk opgespoord en dat biedt hen de mogelijkheid om nog even stevig door te ruzien. Dat is einde relatie, zou je verwachten. Toch huurt Nancy Leo nog een keer in voor een slotsessie en die kent een wel heel verrassend verloop.

 

 

Vrijdag 21 oktober 2022

AFSCHEID NEMEN VAN 'T GELOOF=AFSCHEID NEMEN VAN JEZELF

Het ls lang geleden dat er iemand met zo'n verfrissend sterk en welluidend stemgeluid als solist in de kleine zaal van De Kring heeft gestaan. Maar Jan Beuving heeft veel meer te bieden dan dit stevige tekstfundament. Volgde al dat aanstormende talent maar zo'n gedegen vooropleiding. De theaterbezoekers zouden er wel bij varen. Beuving viel zowaar direct met God in huis. Natuurlijk realiseert ook hij zich dat het christelijk geloof met de nodige problemen en uitwassen kampt, en natuurlijk is het zo dat Beuving steeds heel te verantwoorden heeft als er weer eens sprake is van rampen, moord en doodslag, wanneer zijn God weer eens niet thuis geeft. Het geloof zou zonder mensen ook niet bestaan. Daarom heeft hij ze volgens Beuving ook geschapen. Niets gemakkelijker dan zelf in je eigen aanhang voorzien. Afscheid nemen van het geloof is voor deze wiskundige met een uitermate sterk ontwikkeld gevoeld voor cijfers echter ondenkbaar. Als hij er afscheid van zou nemen, neemt hij voor zijn gevoel afscheid van zichzelf.

 

Daarom blijft deze sympathieke cabaretier tegen alle hedendaagse logica in vasthouden aan wat algemeen als achterhaald wordt beschouwd. Gelukkig heeft Beuving het aangedurfd om van de platgetreden paden af te wijken. Vanuit deze overtuiging prikt hij feilloos door de hedendaagse hypocrisie heen en weet hij zijn gehoor een heldere spiegel voor te houden. Beuving speelt tegen een decor van diverse stapels boeken. Allemaal exemplaren die hij nog moet lezen. Soms kan hij de verleiding niet weerstaan om dat op het podium tijdens de voorstelling te doen.
 

 

Dat 'Restante' een verrassende voorstelling zou worden, bleek al uit het openingslied dat zo uit de koker van Maarten van Roozendaal had kunnen komen. Centraal in deze gitzwarte toekomstvisie staat de laatste mens, de enige overlevende van tsunami's, niets ontziend ontketend oorlogsgeweld en wereldbranden en nu kan hij vanaf zijn voormalige apenrots alleen nog maar machteloos toezien hoe het wassende water naar zorgwekkende hoogten stijgt. De liedjes vormen vaak een sterk contrast met zijn gesproken teksten waarmee hij het publiek voortdurend in zijn ban houdt. Ze horen onmiskenbaar bij elkaar, zeker in deze juiste- en evenwichtige mix. In een uitzonderlijk mooi juweel oppert hij zingend zijn wens te behoren tot groeperingen die zichzelf de maat der dingen vinden. ‘Was ik maar rechts’, klinkt het. En daarna links, wit, oud, eindigend in zijn hartekreet:‘was ik maar dood’. Dat laatste zou tot de reeele mogelijkheden moeten gaan behoren. Waar blijft die humane euthanasiewet, D66 en VVD? Vreemd genoeg heeft Jan Beuving zichzelf nog een heel andere missie opgelegd. In de komende jaren wil hij alle amateurclubs die Nederland rijk is, een keer lijfelijk gaan bezoeken om er een stukje over te schuiven. Een missie die gezien het grote aantal clubs jaren in beslag gaat nemen. RBC uit Roosendaal hoort daar als noestige tweedeklasser natuurlijk ook bij. Jan Beuving had zijn handgeschreven bijdrage over de Roosendaalse Boys reeds paraat en las het in hoog tempo voor. Zijn verhaal was verrassend actueel. Zelfs de recente winst op Cluzona was hem niet ontgaan. Ook bleek hij de moeite te hebben genomen om een kijkje te nemen rond het ATIK-stadion. 'Een uitstekende plek voor een moordscene', concludeerde hij gevat. 'Restante' is een voorstelling die je eigenlijk mee naar huis zou moeten kunnen nemen, om het allemaal nog eens rustig na te lezen. Dat is het grote nadeel van een overdonderende voorstelling. Je krijgt zoveel tekst te verstouwen dat er eigenlijk veel te weinig van blijft hangen. Restantse is daardoor bij voorbaat een wat frustrerende vertoning, maar niemand die deze spraakwaterval had willen missen.
 

 

Het irriteerde Beuving duidelijk dat enkele oudere bezoekers de voorstelling-zonder-pauze tegen hun zin wat eerder moesten verlaten, ongetwijfeld vanwege plasproblemen. Helaas is de huidige situatie in de kleine zaal zo dat er maar een manier is om de ruimte te verlaten: voor het publiek langs. Vroeger kon men omgezien wegglippen via de achterzijde van de zaal. Het lijkt mij verstandig om de oude situatie te herstellen. Maar eigenlijk is heel De Kring aan een grote renovatie toe, zeker het horecagedeelte. Dat is nu niet bepaal economisch ingericht.

Donderdag 20 oktober 2022

DE NOORDZEE SLAAT GENADELOOS TERUG

'De zee heeft me verteld dat hij zo moe is.
'De zee heeft me verteld dat hij er zeer slecht aan toe is.
'En als de zee zegt dat hij moe is, wil dat zeggen dat het land er zeer beroerd aan toe is' 
 
Dit liedje over de vermoeide Noordzee zong de oude cabaretmeester Paul van Vliet eind jaren zestig reeds als waarschuwing voor de ongekende- en duistere krachten die wij toen al bij onze meest trouwe bondgenoot aan het losmaken waren en die zich wel eens tegen ons zouden kunnen keren. Hij heeft gelijk gekregen van filmregisseur John Andreas Anders die een inktzwart-scenario heeft geschetst van een wrekende NoordZee in de film North Sea. Hoe terecht zwartgallig hij toen al tegen de toekomst van ons waterland/buurland aankeek, dit rampenscenario zal Paul van Vliet vast niet hebben voorzien.
 
North Sea begint na wat inleidende schermutselingen met de dramatische instorting van een olieplatform vlak voor de kust van Noorwegen. Meteen wordt er een onderzoeksteam op de zaak gezet, dat probeert te achterhalen wat er precies gebeurd is. Al snel blijkt dat deze gigantische implantatie slechts de voorbode is van veel meer dramatische ontwikkelingen met ongekende gevolgen voor mens en natuur.
Net als in zijn vorige film 'The Quake' waarin de Noorse hoofdstad Oslo met de grond gelijk wordt gemaakt. gebruikt Andersen Indrukwekkende special effects in The North Sea (originele titel: Nordsjøen) waarbij spektakel voortdurend gegarandeerd is. In Hollywood waren ze er ongetwijfeld nog veel steviger tegenaan gegaan, maar gelukkig koos Andersen voor een meer wetenschappelijke benadering.
Naast Kristine Kujath Thorp (Ninjababy) en Henrik Bjelland (Now It's Dark) zijn ook Rolf Kristian Larsen (Søskensjokk) en Anders Baasmo Christiansen (Dragon Girl) te zien in dit rauwe drama. Het is alleen jammer dat Andersen meent dit verhaal te moeten ophangen aan een dun liefdesverhaaltje met ongeloofwaardig verloop en afloop, waarbij de liefde alles overwint. Zelfs allesvernietigende natuurkrachten. Veel beter was het geweest als hij de ecologische ramp van apocalyptische omvang tot in de detail had belicht. Dan zou je daar als kijker ook veel gemakkelijker in meegaan. Omdat Cinema Paradiso deze film in samenwerking met museum Het Tongerlohuys vertoonde, hield archivaris Joss Hopstaken vooraf een korte lezing met een overzicht van alle rampen die Roosendaal in de afgelopen eeuwen zijn overkomen. Dat betrof voornamelijk ernstige vormen van wateroverlast, een enkele ingestorte fabriek en diverse branden met verschillende oorzaak.
 
The North Sea - Gezien door Jaap Pleij op woensdag 19 oktober in City-Cinema.

Dinsdag 18 oktober 2022

MAARTJE EN KINE BEREIKEN FRIS EN FRUITIG DE HOGE NOOT

In ‘Hoge Noot’ vragen Maartje & Kine zich af waarom mensen muziek maken. Daarbij schakelen deze twee multi-instrumentalisten moeiteloos van Brahms naar Balkan, van opera naar jodel-rap en van chansons naar electro. Met virtuoze muzikaliteit, originele solo’s, grappige sketches en met de nodige humor wisten Maartje en Kine de aandacht van het publiek in De Kring moeiteloos vast te houden. Maartje & Kine laten zich niet afhouden van het doel van hun missie, tot genoegen van Barrie Stevens blijven ze door musiceren, zélfs als de wereld vergaat! Wanneer de nood het hoogst is, is de muziek (en het publiek niet te vergeten) nabij.
 
'Hoge Noot' zou in maart 2020 in première gaan maar werd (misschien wel) de meest uitgestelde première ooit. De tournee is in zijn geheel verplaatst naar seizoen 22/23. Het publiek in De Kring was dus getuige van een van de eerste voorstellingen van 'Hoge Noot'. De opvolger mag van mij als titel 'Veel te kort' mee krijgen, want hun optredens belanden per definitie te snel in de eindfase. Maar hoe kwamen deze twee toch zo verschillende muzikale vrouwen bij elkaar? Deze victorie begon, zoals zo vaak in onze vaderlandse geschiedenis, in Delft.
De historie van Maartje en Kine
Maartje en Kine ontmoetten elkaar op station Delft in de winter van 2012. Kine kwam net van het conservatorium in Noorwegen en sprak gebrekkig Nederlands. Maartje kan de eerste ontmoeting niet goed meer herinneren maar zegt dat het onvergetelijk was.
Hun eerste optreden was op de Roodharigendag. Omdat de tekstschrijver had afgezegd, schreven ze hun eerste tekst op het onvolprezen ‘Meisjes met rode haren’. Het publiek sprak van een ‘best aardig’ optreden.
De eerste betaalde opdracht kwam in de winter van 2013. Maartje kon niet geloven dat ze betaald kreeg om te spelen. Zes middagen speelden ze liedjes op een plein in Den Bosch en droegen afgeknipte handschoentjes tegen de kou. Regen liep onder de stoelen door. Van hun eerste loon kocht Kine een knalgele jas. Maartje had een langdurige verkoudheid en kocht zakdoekjes.
In augustus speelden Maartje en Kine in een bomvolle tent op Lowlands. Het optreden was een onverwachts succes, en Maartje en Kine gingen touren met hun eerste theaterprogramma ‘Vreemd Folk’. De tour liep goed; er vielen zelfs vier mensen flauw. Volgens Kine kwam dat vooral door overmatig gebruik van de rookmachine. De onervaren technicus wist van niets. Daarna volgden twee nieuwe theatershows in rap tempo: ‘De Goldberg Machine’ en ‘Vibrato’. Hun roem was hen inmiddels vooruit gesneld en de zalen werden steeds voller en groter.
Inmiddels zijn Maartje & Kine een begrip binnen de cabaretwereld met optredens bij Oerol, Lowlands, DWDD, Podium Witteman, Concert at Sea, Uitmarkt, Zwarte Cross en Top 2000 agogo. Je kan ze kennen van hun dagelijkse odes bij Opium op Oerol of hun maandelijkse muzikale bijdrages over het nieuws bij Giel Beelen en bij Gijs 2.0 op Radio 2. Vanaf september 2022 spelen ze hun twee jaar geleden uitgestelde programma 'Hoge Noot'. De dames beschikken kennelijk over een uitstekende ijskast, want het vertoonde, klonk zaterdag fris en fruitig in de kleine zaal van De Kring. Gelukkig zonder pauze, maar helaas veel te kort. Maartje en Kine vormen een prima geneesmiddel tegen een depressie, en in 'Hoge Noot' kunnen ze alleen maar verder groeien.

Maandag 17 oktober 2022

VOORAL OPERAFRAGMENTEN IMPONEREN IN "ZEE  VAN TIJD"

Roosendaalse filmliefhebbers die zondag kennelijk over een zee van tijd beschikten waren al vroeg uit de veren gekomen om de tweede en waarschijnlijk laatste vertoning van 'Roosendaal ontmoet Roosendaal' in de City-bioscoop bij te wonen. Een must voor iedere inwoner, deze korte film van circa 15 vijftien minuten die begin deze maand in premiere ging als onderdeel van 'Roosendaal Danst'. We krijgen een groepje dansers te zien dat verspreid over diverse locaties in de gemeente een aantal korte choreografien opvoert, met als gemeenschappelijk thema Verbinding. De film begint bij de brug over het spoor, waar je 's avonds beter geen verbinding kunt zoeken, en eindigt op het bordes van het Raadhuis. We zien daar een breed-lachende wethouder Arwen van Gestel staan die zich als een soort eerste gekozen burgemeester uitbundig laat toejuichen door het (oranje)dansvolk. Arwen kennende zal het niet veel overredingskracht hebben gekost om hem in deze rol te hebben doen kruipen. Ijdelheid kent geen tijd. Maar ik vraag me nog steeds af; Arwen, waar blijven die zo noodzakelijke banken op het Tongerloplein-Cultuurplein? Geen woorden, maar daden is zowel voor een burgemeester als een wethouder een noodzakelijke eigenschap. Arwen als gekozen burgemeester, als dat althans de bedoeling was. Hoe verzin je het?
 
Het is daarna maar een kleine overstap naar zaal 2 waar deze ochtend in de reeks Cinema Paradiso de Nederlandse film 'Zee van Tijd' van Theu Boermans werd vertoond. Deze openingsfilm van het Nederlands filmfestival was op 21 september eenmalig in de bioscopen te zien. Onlangs is de film ook landelijk in roulatie gegaan. Het jonge koppel Lucas en Johanna zeilt in de jaren tachtig met hun zoontje Kai de wereld rond. Stapelverliefd, onbezorgd, en vol dromen en idealen. Midden op de Atlantische Oceaan verandert echter het sprookje in een nachtmerrie. Kai is ineens spoorloos verdwenen. Aanvankelijk denken Lucas en Johanna dat hij zich ergens in de cabine schuilhoudt, zoals het baldadige ventje vaker placht te doen. Maar als de zoektocht vruchteloos blijft, vindt johanna 'het echt niet leuk meer'. Als dan ook zijn catamaran naast het zeilschip verdwenen blijkt, slaat de wanhoop pas goed toe.
Zee van tijd gaat over de gevolgen van een gebeurtenis die de persmap ‘de ergste nachtmerrie van ouders’ noemt. Iedereen kan wel raden wat dat is.
 
Kort nadat het noodlot tot Lucas en Johanna volledig is doorgedrongen, maakt de film een forse sprong vooruit in de tijd. In het heden zien we hoe een oudere toneelregisseur gestrest met acteurs een voorstelling repeteert. Wat de twee tijdsbeelden met elkaar te maken hebben, blijft lang onduidelijk. .
Terug naar de jaren tachtig, waarin Johanna terug in Nederland in diepe ellende wegzakt. We zien haar wanhopige worsteling met haar hartverscheurende verdriet. “Het lijkt wel alsof ik achteruit leef”, zo omschrijft ze hoe ze zich voelt. Haar inktzwarte depressie legt op Lucas een intense druk en drijft het stel uit elkaar.
Nadien speelt Zee van tijd zich op een paar flashbacks na af in het heden. Lucas (Gijs van Scholten Aschat) blijkt de toneelregisseur op leeftijd te zijn, , die een zeer persoonlijke afscheidsvoorstelling maakt bij een theatergezelschap. Het onderwerp laat zich raden. Ook Johanna blijkt een geheim te hebben als ze elkaar voor het eerst sinds lange tijd weer ontmoeten. De voorstelling waar Lucas al zo lang aan werkt blijkt inderdaad over de dramatische gebeurtenissen rond Luc te gaan. Johanna probeert hem daarvan te weerhouden, maar dat is uiteraard tevergeefs. Hier heeft hij de laatste veertig jaar voor geleefd en nu het bijna zover is laat Lucas zich door niemand meer afstoppen. Op het laatste moment besluit Johanna toch gebruik te maken van de uitnodiging die hij haar heeft gestuurd. Ze krijgt daar geen spijt van. Al snel raakt ze onder de indruk van de mooie wijze waarop Lucas dit broze verhaal heeft geconstrueerd. Met name de operafragmenten zijn imponerend en wellicht was het beter geweest om daar een complete filmversie van te maken. Het verhaal an sich was op zich niet zo sterk. Erg lang gerekt. Voorts vroeg ik me af of er wel politie-onderzoek ter plaatse is verricht, want zo'n catamaran die moet toch ergens weer letterlijk opduiken.

 

Zaterdag 15 oktober 2022

ED STRUIJLAART VOERT PUBLIEK WERELD ERIC CLAPTON BINNEN

Net als vele collega-artiesten was corona voor Ed Struiljaart een tijd van 'worstel maar kom ik nog wel boven?'. 'De ledigheid greep me af en toe zo naar de keel dat ik me afvroeg of ik nog wel een muzikant was. Echt waar, ik ben serieus aan mezelf gaan twijfelen. Maar toen er langzaam weer wat lucht in het leven kwam, ben ik met de makkers de studio ingedoken en dat heeft geresulteerd in dit programma 'Gitaarmannen 2, Eric Clapton Unplugged, en vanavond bent u, beste mensen in Roosendaal, getuige van een van de eerste concerten uit deze reeks. Geloof me, het wordt voor u net zo spannend als voor ons. De muziek van Eric Clapton heeft ons letterlijk door deze moeilijke tijd gesleept, en dan merk je weer welk een enorme kracht muziek op de menselijke geest kan uitoefenen. Ik weet nu ook weer zeker dat ik een muzikant ben. Logisch, want wat zou ik anders moeten. Nou, laten we maar van start gaan'. Naast een uitstekend muzikant ontpopte Struilaart zich als een onderhoudende verteller. Geen ellenlange verhalen, zoals dat bij Harry Sacksioni nog het geval is, maar net die beetjes nuttige informatie die je de nummers beter doet begrijpen. In een programma, gelukkig zonder pauze, kwamen Clapton's bekendste nummers in een aangenaam tempo voorbij. Moeilijk werd het even bij 'Stairway to Heaven', het nummer dat Clapton opdroeg aan zijn 4-jarig zoontje dat jaren geleden bij een val uit een hotelraam in New York om het leven kwam. Het concert werd afgesloten met een aantal stevige toegiften.

 

 

Vrijdag 14 oktober 2022

INTERESSANTE VERHALEN GORTDROOG VERTELD

Zonder grootse entree staat Janneke de Bijl plotseling in de schijnwerpers op het podium van de kleine zaal in De Kring. Het geluid lijkt deze keer mee te vallen. Geen schelle tonen, zoals helaas vele keren eerder het geval was. Maar een goede verstaanbaarheid maakt nog geen goede voorstelling. Dat blijkt wel als Janneke de Bijl een onderwerp dicht bij huis aanhaalt. Afwisselend staand en zittend praat ze tegen het publiek en ze blijft maar praten. Af en toe afgewisseld met een liedje aan de piano. Een pianist kan er bij de meeste beginnende cabaretiers ook al niet meer af. En dat element kan een voorstelling maken, maar dus ook breken.
 
Na tien minuten gepraat is het wel duidelijk. Janneke de Bijl is geen al te sterke theaterpersoonlijkheid. Een te geringe uitstraling in combinatie met een monotoon stemgeluid, en omdat ze constant dicht bij zich zelf blijft, zijn de onderwerpen ook lang niet altijd interessant. Al zijn een paar verhaaltjes wel de moeite van het vertellen waard. Het is te hopen dat De Kring dit soort voorstellingen voortaan voor het opstarttheater in de St. Jan reserveert. Dit is werkelijk van te weinig niveau om in De Kring zelf te plaatsen. Een voorstelling is momenteel te vaak een synoniem voor vertelling, waarbij het visuele element ontbreekt. Zo dus ook bij Janneke de Bijl. Een jammerlijke ontwikkeling. Een theater moet het juist van de verbeelding hebben.
 
Haar eerste analyse was echter wel direct raak. De voorloper van de mens was een wezen met een kop. Dat is geëvolueerd naar een wezen met een hoofd, die mens dus. In dat hoofd gingen de gehele dag allerlei gedachtes rond. Varierend van zinloze, verwarrende gedachten tot zaken die door je hoofd blijven spelen, ook wanneer je daar geen behoefte aan hebt, van trivialiteiten en misantropische, hypochondrische gedachten die je over alles en nog wat aan het twijfelen zetten. De miserabele mens, daar helpt geen lieve doktertje met zijn pillen en druppels aan. . Dat krijg je er alllemaal gratis bij als je je met forse tegenzin door het leven moet zien te worstelen
 
De Bijl moet het hebben van haar observaties en verwonderingen die haar tot dieper nadenken aanzetten. Zwartgalligheid hoort daarbij, maar het verbaast mij dat nooit iemand uit haar omgeving heeft gezegd: joh, dis het eens niet zo gortdroog op. breng het eens met wat meer sjeu, zodat al die weggezakte mensen opveren uit hun luie zetel. Meer dynamiek, meer humor en wellicht een tegenspeler. Dat zou 'Dit is het nou' de oppepper geven die het nodig heeft.

Donderdag 13 oktober 2022

HET KAAIDUURZAAMGEBOUW ONVERANDERD TROOSTELOOS

Na afloop van de kerkdienst in de O.L.Vrouwekerk besloot ik zondag aansluitend even binnen te lopen bij het 'Festival der mogelijkheden' in het Kaaiduurzaamgebouw. Gezien de slechte ervaring met dit festival in 2021 verwachtte ik niet hier lang werk te hebben, want er was toen nauwelijks iets te zien of te doen. Van beleven was al helemaal geen sprake. En dat was deze keer niet anders.
 
bij de entree - gevestigd op een wat ongelukkige plek, niet bepaald een sterke uitstraling- stond een enthousiast meisje wat kortingsbonnetjes voor de Praxis (voor zover de 'onafhankelijkheid van het festival) uit delen, en wie na afloop op een briefje zijn emailadres invulde, maakte zelfs kans op speciale prijzen. Je hoeft je niet af te vragen uit welke winkel die prijzen komen. Omdat het domweg verspreiden ven je emailadres niet zonder risico is, ga ik nooit op dit soort verzoeken in. Velen waren helaas zo onverstandig om dat wel te doen.
En dan het festival: Er waren wat standjes, op een afstandje 'bewaakt' door slaperige vrijwilligers, en natuurlijk lagen er her en der fantasieloze foldertjes, grafiekjes en gratis balpennetjes, altijd onweerstaanbaar. Verderop was het zowaar een beetje druk bij de plek waar 150 perenbomen uitgedeeld zouden gaan worden ter bevordering van de vergroening. maar hoe dat zou gaan geschieden, bleef duister. Er waren namens de organisatie geen duiders of wegwijzers actief, zodat het een mistige bedoening bleef. Roosendaal en een sprankelende manifestatie met muziek, drankjes, hapjes en aanspreekbare presentaties en bruisende demonstraties gaan helaas niet samen en .vormen geen combinatie. Roosendaal maakt sinds corona nog steeds een lusteloze indruk. En dat is triest.
 
Wethouder Koenraad mocht van de gemeenteraad voor een paar ton aan het verpieterende EKP-gebouw verbouwen, maar het resultaat is uiterst pover. Meestal staat het pand gewoon leeg of fungeert het als dure lesruimte. De invulling is het gevolg van een verkeerde beleidskeuze. Dit pand was perfect geweest om als Cultuurhuis Roosendaal verder te gaan. Cultuurhuis Bovendonk is weliswaar een mooi ingericht oud-schoolgebouw, maar het ligt te ver uit de route. Culturele voorzieningen horen in de binnenstad thuis, zeker ook met het oog op de veiligheid, in de winter maakt de omgeving van Cultuurhuis Bovendonk een wat unheimische indruk. Ik zou daar niet graag in mijn eentje op de fiets naar toe gaan in de avonduren. De binnenstad geeft toch altijd een gevoel van geborgenheid. Veel beter voor de innerlijke rust als je je kind 's avonds die kant op ziet gaan.
 
Dankzij die politieke kortzichtigheid van het vorige college van B&W zitten we opgescheept met een KaaiDuurzaamgebouw waar vrijwel niemand het nut van inziet, en moeten de toekomstige Stadsoeverbewoners het nog steeds zonder eigen voedselvoorzieningen stellen. Nu het Cultuurhuis op deze plek verkeken is, is een grote LidL-Supermarkt (daar hebben we er nog maar een van) het beste en meest logische alternatief. In een supermarkt is op geen enkele wijze voorzien in deze nieuwe stadswijk en dat is nu precies waar de toekomstige bewoners wel op zitten te wachten. Maar dat zal ook bij dit college wel tegen dovemansoren gezegd zijn, dat in het geheel nergens op reageert. Zo wacht ik nog steeds op antwoord van wethouder Arwen van Gestel op mijn vraag wanneer het Tongerloplein nu eindelijk eens voorzien wordt voor een serie banken, waar genoeg ruimte voor is. Ook dat plein is in de huidige lege- en kale staat een aanfluiting voor Roosendaal. Zie alleen maar het afgelopen weekeinde gehouden' Beatlesfestival' dat nauwelijks naam mocht hebben. Waarom daar die perenbomen niet naartoe gebracht? Het versteende Tongerloplen kan ook best wat vergroening en dus verduurzaming gebruiken. 

 

Donderdag 13 oktober 2022

MATT BIANCO KRIJGT HET PUBLIEK NOG STEEDS IN BEWEGING

De voorstelling 'Damn Honey Zelf weten' kon woensdagavond niet doorgaan in de kleine zaal van De Kring vanwege ziekte van een van de dames. Die is nu verplaatst naar zaterdag 22 oktober, de dag waarop De Kring de vaste bezoekers van de kleine zaal heeft verblijd met een bijna gratis voorstelling van Massada in de grote zaal. Gelukkig was er deze avond een alternatief. En wat voor een alternatief. De formatie Matt Bianco gaf daar de aftrap voor een exclusieve Nederlandse concertserie met als titel 'The Essential Matt Bianco'. Aanleiding: Het is veertig jaar geleden dat de band zijn eerste hit scoorde,
 
De stem van de zanger Mark Reilly klonk wat sleets., maar de muzikanten, met name de blaassectie, ging er nog lekker ouderwets tegenaan aan. De vroege pauze verraste niet alleen het publiek. De horeca-afdeling voelde zich compleet overvallen, want pas op dat moment wilden ze gaan beginnen met het vullen van de dienbladen. Dat liep nu dus uit op het ouderwets dringen aan de bar. Gitarist Remco Willems uit Nispen toonde zich zeer enthousiast over de kwaliteiten van de senioren-blazers en gelukkig staat er voor hem ook weer grote projecten op stapel. Zonder een woord van excuses begon Matt Bianco aan het tweede deel van het optreden. Die verliep een stuk gezelliger dan het eerste gedeelte. Met name omdat nu alle bekende hits aan bod kwamen, waarop door de danslustigen onder het publiek naar hartelust bewogen kon worden. Aan de achterste rijen hadden ze even geen boodschap.
 
 
De historie: Matt Bianco is een Britse popgroep opgericht in 1982 door bassist Kito Poncioni, toetsenist Danny White en zanger Mark Reilly. De groep werd bekend in de jaren 80 met singles als "Whose side are you on?" en "More than I can bear". Mark Reilly is de enige constante factor in alle bezettingswisselingen.
Matt Bianco kwam voort uit de popgroep Blue Rondo A La Turk. De naam van de band doet vermoeden dat het een individuele artiestennaam betreft, maar de leden hebben uit voorliefde voor hun favoriete tv-series en films gekozen voor een zelfbedachte spionfiguur of geheim agent, die zelfs in sommige liedjes opduikt.
Nummers als "Get out of your lazy bed" en "Half a minute" hebben een snel jazzy tintje. Vanzelfsprekend kreeg "Get out of your lazy bed" in de ochtenduren van 1984 veel airplay.
Al op hun eerste album Whose side are you on is de stem te horen van de Poolse zangeres Basia. In 1985 tekende ze bij Sony en nam ze een aantal soloalbums op met medewerking van Danny White.
Zanger Mark Reilly was toen zonder muzikale partner en vond de toetsenist Mark Fisher. Ze namen een tweede album Matt Bianco op, gingen vervolgens op tournee door Europa waar ze voor meer dan 250.000 toeschouwers hebben opgetreden.
Met medewerking van de ingehuurde Emilio Estefan (man van Gloria Estefan) produceerden ze in 1988 het album Indigo met onder andere de singles "Don't blame it on that girl" en "Good times".
Na het minder bekende album Samba in your casa uit 1991, besloten Reilly en Fisher in hun eigen studio de albums te produceren. Zo konden ze hun werk zelfstandig en vrij verhandelen met de platenmaatschappijen.
Vervolgens werden in Azië Matt Bianco-fanclubs opgericht en werd hun muziek ook aldaar op de markt gebracht met albums als Another time another place, Gran via, World-Go-Round, A/Collection, Rico en Echoes.
Na twintig jaren van opnames en tournees koos Mark Fisher een eigen levensstijl en de twee Marks gingen als vrienden ieder huns weegs.
In 2003 kwamen na bijna 20 jaar vanaf het begin Basia en Danny White weer terug bij Mark Reilly en gingen weer samenwerken aan het album Matt's Mood. Het jaar erop hielden ze een wereldtournee waarin ze onder meer Groot-Brittannië, Japan en de Verenigde Staten aandeden.
Daarna gingen Mark Reilly en Mark Fisher weer verder zonder Basia. Ze bleven wereldwijd optreden op eigen concerten en jazzfestivals. In 2009 en 2012 verschenen de studioalbums Hifi Bossanova en Hideaway. Tussendoor was er in 2010 de hitverzamelaar Sunshine Days.
In november 2015 bracht Mark Reilly samen met New Cool Collective de EP The Things You Love uit. Er volgde een gezamenlijke tournee die in eerste instantie tot februari 2016 duurde.
Op 12 december 2016 kwam Mark Fisher te overlijden; Mark Reilly besloot solo verder te gaan onder de naam Matt Bianco en bracht in 2017 het album Gravity uit.
Daarna bundelden Mark Reilly en New Cool Collective de krachten weer voor het album High Anxiety dat in 2020 verscheen.

 

Dinsdag 11 oktober 2022

QOQO  LAAT SUPERHELDEN STRALEN

Een dansactiviteit op hoog niveau die ook nog eens naadloos in mijn overige programma voor de zondag viel in te passen. Dat overkomt je niet elke week en dus was ik Raquel de la Fuente van QoQo wel de nodige dank verschuldigd. De dansvoorstelling 'Superhelden' was gratis te bezoeken in Parrotia, maar vanwege de beperkte ruimte was inschrijving vooraf wel noodzakelijk. De zaalindeling bestond uit stoelen van verschillende gedaanten en hoogten, een waar kunstwerkje op zich., en dan moest de show nog beginnen. Het was direct duidelijk door wie Raquel zich heeft laten inspireren want ze weet zich dagelijks omringd door Superhelden. Ze omschrijft het als volgt: De onzichtbare wordt door niemand gezien. Omgeven door acht superhelden waarvan blijkt dat hun superkrachten tevens hun mankementen zijn. komt de onzichtbare er langzaam achter dat haar geluk niet gerelateerd is aan succes. Misschien is ze toch niet onzichtbaar als ze denkt. Met die ietwat cryptische omschrijving wordt het publiek verdeeld over meubilair met ieder een eigen karakter de voorstelling in gestuurd. Wat al direct een streling voor het oog is. Opgebouwd uit verschillende choreografien, allen van een hoog niveau, wordt de toeschouwer stilletjes meegevoerd naar de grand finale. Een storend element, althans zo voelde ik, was het moment dat de dames achter de 'vergadertafel' met elkaar in debat gingen over...Ja, over wat eigenlijk, de teksten waren gezien het geringe volume niet te verstaan, en zodoende begon deze te lang uitgesponnen discussie al snel te irriteren. De voorstelling sloeg letterlijk even helemaal dood op dat moment. Het gesproken woord hoort ook niet thuis in een dansvoorstelling. Het is juist de verbeelding die het 'woord' voert wat een dansproductie zo sterk maakt. Maar eenmaal door deze zure appel heen gebeten, was het weer volop genieten van de Superhelden die deze keer terecht louter door vrouwen werden vertolkt. 'Hero's' van Maria Carrey was een passende muzikale ondersteuning geweest in deze productie. Maar uiteraard alle lof voor Raquel en haar dansers die dit avontuur aan durfden te gaan. En ik, ben nog ruim op tijd voor het Jazzcafe van Ton van de Geijn is de foyer van De Kring. Goede timing dus!

 

Maandag 10 oktober 2022

JAN STRAALDE ALTIJD RUST EN VERTROUWEN UIT

Eerst was daar dat verontrustende telefoontje op de woensdagochtend. Ik wist direct dat dit van Jan van Dongen kwam. Ik stond op het punt om te vertrekken naar ons wekelijks biljart ochtendje bij de Stamtafel in Huize Wiekendael en het ging hier dus zo goed en zeker om een late afmelding. . Jaap (het was inderdaad Jan) Ik ben bang dat ik vandaag niet naar De Stamtafel kan komen, en vrijdag ook niet, want ik kamp namelijk met een flinke longontsteking. Ik probeerde nog een klein gesprekje aan te knopen , maar ik hoorde dat het praten Jan moeizaam af ging. Daarom om hem niet onnodig te vermoeien, heb ik Jan maar snel sterkte en beterschap gewenst. Ik was er niet gerust op, 86 jaar en longontsteking vormen geen goede combinatie. Die verontrusting bleek terecht. Toen ik een paar dagen later van een gezamenlijke kennis te horen kreeg dat Jan in het ziekenhuis was opgenomen , begon ik het echt heel somber in te zien. . Jan had zelf heel weinig met sociale media, daardoor was het niet mogelijk om hem via appjes of mailtjes moed in te spreken. De stilte die kort volgde, werd abrupt verbroken door het onvermijdelijke bericht, wederom van de gezamenlijke kennis, dat Jan die vorige nacht vreedzaam was ingeslapen. Die eerste dag was dus tevens de laatste keer dat ik Jan zelf heb gesproken. Een huiveringwekkende gedachte.
 
Ik herinnerde me dat Jan me eens vertelde dat zijn zoon Richard tijdens het grote trouwfeest van Jan met zijn eerste en enige grote liefde Ria van der Zande werd aangesproken door een gast die opmerkte dat vader en zoom wel heel sterk op elkaar leken. 'Ach ja', zei Richard, 'als je wilt weten hoe ik er over pak weg dertig jaar uitzie, dan hoef je alleen maar naar mijn vader te kijken'. Onvoorstelbaar dat dit niet meer mogelijk is. Een dag later Richard zelf aan de telefoon om het droevige nieuws persoonlijk te melden. . Ik moest daarbij weer aan dit verhaal terug denken. Afgelopen zaterdag dan de uitvaart. Druk bezocht, maar dat mocht geen verwondering wekken. Jan heeft tijdens zijn rijke leven heel wat verschillende vogels van diverse pluimage ontmoet. Het was het verhaal van een bakkerszoon uit West-Brabant die tijdens de militaire dienst van een maat het advies kreeg om bij de politie te gaan werken, want daar konden ze toen (we schrijven 1957) heel veel mensen gebruiken. Jan, die zelf ervaren had dat het niet altijd rozengeur en maneschijn was om in een bakkersgezin op te groeien., zag nogal op tegen het wel heel vroege opstaan, en kon zich niet voorstellen dat hij dit ooit dag in dag uit voor de rest van werkzame levens moest gaan doen. Bij de politie daarentegen voelde hij zich direct als een vis het water. De opleiding volgde hij met succes in een record tijd van negen maanden.
 
Voorzitter Rien Maas van de Vereniging Senioren Politie Roosendaal, die mede door Jan is opgericht, onderstreepte dat Jan een poliieman in hart en nieren was. 'Hij kon geen onrecht verdragen., maar tegelijkertijd was hij de rust zelve. Jan was nauwelijks van zijn stuk te krijgen Hij straalde immer rust en vertrouwen uit, zijn motto was dan ook 'Maak je niet druk! Hij doorliep nagenoeg alle afdelingen en verliet in de rang van adjudant de dienst in 1993', aldus Maas. Zelf leerde ik Jan begin jaren negentig kennen via een werkrelatie. Ik was net benoemd tot freelance-redacteur bij het weekblad De West-Brabant Koerier. Een van mijn taken was om op de maandagmiddag samen met de politiewoordvoerder of de adjudant van dienst het politierapport door te nemen. Jan was een van hen. Al die korte berichtjes, een aaneenschakeling van gestolen fietsen, woninginbraakjes en het oppakken van boeven verschenen dan onder het donkere politiepetje. In het begin was dat nog een saaie opsomming, maar toen ik besloot daar wat meer schwung aan te geven, had ik aan Jan een goeie. Ik doorspekte de rubriek met wat anecdotes uit de koker van Jan en zodoende werd dit al snel de populairste column in de West-Brabant Koerier. Veel later kwam ik Jan pas weer tegen in Huize St. Elizabeth, toen mijn moeder daar voor haar laatste levensjaren was opgenomen. Jan was toen al lang de steun en toeverlaat voor zijn Ria, die helaas met dementie te kampen kreeg. Zij verblijft daar nu nog steeds en ik ben heel benieuwd hoe het haar nu verder zal vergaan. Jan vormde mijn laatste verbinding met St. Elisabeth. Hij hield me altijd keurig op de hoogte van de laatste ontwikkelingen. Ook dat is nu voorbij. Het leven wordt er niet gezelliger op.
 
Ondanks dat zijn hart bij de politie lag, heeft Jan in 1993 toch gebruik gemaakt van de vervroegde uittredingsregeling. Er waren toen zulke grote veranderingen op komst binnen het politiekorps, waarbij de Roosendaalse gemeentepolitie zou opgaan in regionale diensten, dat Jan besloot dat ze zijn portie maar het beste aan Fikkie konden geven. Hij hoefde dit echt niet meer van nabij mee te maken. En zo kon hij op zijn 58e volop van het leven gaan genieten. Samen met Ria reisde hij zo ongeveer de hele wereld over, maar ook tijdens het verblijf thuis verveelde Jan zich geen moment. Hij ging zich richten op het biljarten, en het jeu-de-boules en ook in andere spelletjes was hij zeer bedreven. Hij fungeerde lange tijd als gids bij museum Mastboom in Oud-Gastel, waar hij graag mocht verhalen over de gierigheid van de naamgever. Om het onderling contact te houden, ook na zijn pensionering, richtte hij mede de Vereniging Senioren Politie Roosendaal op. Bij de begrafenissen van zijn broers was hij altijd een van de openbare sprekers. Hij was dan ook welbespraakt, erudiet en geoefend in het spreken in het openbaar. Daarbij maakte hij vanwege de vele finesses altijd grote indruk op zijn gehoor. Zijn laatste wapenfeit was het winnen van het open Roosendaals kampioenschap voor wijkteams van het Petanque op de Nieuwe Markt . Hij vertegenwoordigde zijn 'Stadje' in juli zelfs bij de Provinciale kampioenschappen in Den Bosch, waar hij met zijn teamgenoten eindigde op een verdienstelijke vierde plaats, achter Den-Bosch, Tilburg en Breda. Die zaterdagmiddag werd zoals op het gedenkkaartje staat vermeld afscheid geomen van een uniek en prachtig mens, liefdevol, bescheiden en wijs. De verzamelaar van munten, klokken, zakhorloges en bidprentjes, daar kan nu deze 'Sterke boom waaronder wij altijd konden schuilen' aan toegevoegd worden. Minstens tien jaar te vroeg.

Vrijdag 7 oktober 2022

ALLEEN HET GROTE GELD IS HEILIG IN ONDERNEMERSLAND

In het slotstuk van de ‘arbeidstrilogie’ van regisseur Stéphane Brizé en acteur Vincent Lindon komt ook de manager van het bedrijf tot de conclusie dat hij slechts een onbeduidend radertje is in een door en door verrot systeem, waar alles slechts om het grote geld draait. Als dat radartje weigert om nog langer kritiekloos mee te draaien in deze carrousel, krijgt hij het van alle kanten voor zijn kiezen. De film was donderdag te zien in City-Cinema als onderdeel van Cinema Paradiso. .
 
De personages van Vincent Lindon komen in de films van Stéphane Brizé steeds hoger op de apenrots te zitten. 'Un autre monde' is de vijfde samenwerking tussen regisseur Brizé en acteur Lindon, en de derde op rij die zich expliciet richt op precaire levens in de hyperkapitalistische arbeidsmarkt.
 
Uit de Filmkrant: De titel van de eerste film in die losjes samenhangende ‘arbeidstrilogie’ geeft precies aan waar alle drie de films om draaien: La loi du marché, ‘de wet van de markt’. In die film uit 2015 speelt Lindon een man die na een lange tijd werkloos te zijn geweest eindelijk een baantje krijgt als bewaker in een supermarkt, maar vervolgens voor een moreel dilemma komt te staan. In En guerre (2018) speelde Lindon vervolgens een meer vastberaden type, met iets meer te zeggen in de wereld. Wanneer het bedrijf waar deze Laurent werkt van de ene op de andere dag wordt opgedoekt, ontpopt hij zich tot leider van het verzet door de werknemers', aldus De Filmkrant. .
 
Philippe Lemesle, Lindons personage in 'Un autre monde', staat als fabrieksdirecteur nog weer wat hoger op de corporate ladder. Toch blijkt al snel dat ook Lemesle niet op rozen zit – en niet alleen omdat hij in een lelijke vechtscheiding verzeild is geraakt en zijn zoon op de rand van een zenuwinzinking staat omdat hij de druk van het studentenleven niet meer aankan. Hij heeft al een leraar beledigd en bedreigd met een wapen. Dus ook hier is actie vereist. Dat onderdeel uit zijn bonte leven blijft echter onderbelicht.
 
Ook als directeur blijkt Philippe slechts een radertje in een verrot systeem. Hij staat weliswaar aan het hoofd van zijn vestiging, maar die is onderdeel van een internationaal conglomeraat. Hij danst dus naar de pijpen van directie en aandeelhouders, waarbij verschillende vestigingen op slinkse wijze tegen elkaar worden uitgespeeld. Nederland tegen Amerika, Frankrijk tegen Nederland, etcetera. Niet bepaald een veilige wereld, de meeste hooggeplaatsten zijn dan ook zeer blij dat dat datum van hun pensioen nadert, want in deze nieuwe slangenkuil voelen ze zich absoluut niet meer op hun gemak. Als hij voor de tweede keer in korte tijd opdracht krijgt om flink te bezuinigen en mensen te ontslaan, ontstaat er op alle fronten een gespannen sfeer. Philippe kan geen goed meer doen bij zijn directe chef en als het personeel lucht krijgt van de naderende ontslaggolf verspeelt hij ook het vertrouwen van zijn medewerkers van het eerste uur. . Als alternatief voor het bezuinigingsplan werkt Philippe samen met zijn naaste medewerker een geheel nieuw concept uit. dat hij tot zijn grote opluchting via een internationale videoverbinding mag voorleggen aan de grote baas in Amerika. Die begint zijn repliek met lovende woorden, maar uiteindelijk zegt hij waar het op staat. 'De waarheid is dat onze aandeelhouders daar helemaal geen ene shit om geven. Vergeef me mijn harde woorden, maar ik wil het niet mooier maken dan het is, dit plannetje kan regelrecht de prullenmand in', 'verontschuldigt' deze zich. Philippe realiseert zich dat er vanaf dat moment geen toekomst meer voor hem is bij het bedrijf waarvoor hij altijd door het vuur is gegaan.
Ook stilistisch ligt Un Autre Monde in het verlengde van 'La loi du marché' en 'En guerre'. Net als in die films wordt Lindon omringd door niet-professionele acteurs die min of meer zichzelf spelen, waarbij Brizé de personages documentaireachtig dicht op de huid zit. En net als in die eerdere films voert Brizé de spanning genadeloos op tot Lindons personage op een onomkeerbaar moreel breekpunt komt.
 
Zonder te veel weg te geven over het slot van de film, dreigt de keuze die Lemesle daar maakt alsnog het realisme van Un autre monde te doorbreken. Zou een man in zijn positie daar echt het lef voor hebben? In onze wereld waarschijnlijk niet, Misschien is dat dan die andere wereld waar de titel naar verwijst. Een net iets betere. Helaas begint ook dat steeds meer een utopie te worden.Voor empathie is binnen alle geledingen van samenleving steeds minder ruimte. 

 

Donderdag  6 oktober 2022

INTENS VERLANGEN NAAR GOEDKOPE SUPERMARKTPRODUCTEN

Menigeen droomt er 's nachts nog wel eens van: de tijd dat de producten in de supermarkt nog betaalbaar waren. Zelfs bij Albert Heijn kon je toen nog voordelig uit zijn als je tenminste bereid was om je karretje vol te gooien met artikelen van het eigen super goedkope populaire merk Euroshopper. In 2016 maakte de Zaanse grootgrutter een einde aan deze idylle. Euro Shopper verdween geleidelijk uit de schappen van AH. Er werd vervolgens niet meer op de echte kleintjes gelet. Euro Shopper maakte plaats voor de producten van AH Basic. Als reden voor deze klantonvriendelijke actie werd de 'inconsistentie in prijs en kwaliteit' aangevoerd. Een woordvoerder van AH gaf uitleg. 'We willen de goedkoopste producten duidelijker profileren naar de klant. De onderste lijn van AH schoot tekort', Iedere productlijn van ons eigen merk is een antwoord op de vraag van de klant en in het geval van Euro Shopper wil men goedkope producten. Maar het komt voor dat de prijs van Euro Shopperartikelen te dicht tegen de prijs van andere merken aanzit. Deze producten gaan dus goedkoper worden'. De kwaliteit van deze producten verandert volgens de woordvoerder niet.
Producten konden dus ook duurder worden maar de toenmalige woordvoerder wilde niets zeggen over de toekomstige prijzen: 'AH Basic blijft de goedkoopste productlijn van Albert Heijn, op prijsveranderingen die in de toekomst plaats kunnen vinden heb ik nu geen zicht.'
De aangekondigde vervanging kwam volgens het bedrijf niet voort uit klachten over de kwaliteit van de Euro Shopperproducten. 'De sterke naam van Albert Heijn op de nieuwe producten, wisselende prijs/kwaliteitsverhoudingen en de nieuwe verpakking, zijn samen de reden voor de wijziging', aldus de woordvoerder. Het bedrijf zei eerder last te hebben van de Engelse namen op de producten van Euro Shopper. Jammer dat de toenmalige verslaggever destijds niet geprobeerd heeft om door dit slappe pr-gezwam heen te prikken. Waarom zou je een lijn die goed in de smaak valt bij de klandizie vervangen door het veel minder in het oogspringende AH Basic? Euro Shopper was voor AH het ideale wapen om de strijd aan te binden met concurrenten als LIDL, Dirk Van de Broek, en Aldi die zich in het lager segment bewoog. Onvoorstelbaar dat ze dit wapen uit vrije wil hebben neergelegd. Een pak Noorse zalm van 200 gram kostte in de Euro Shopper uitvoering slechts 2,99 euro. Momenteel betaal je daar niet zelden het dubbele voor. Daar is geen AH Basic-produkt tegen opgewassen. De gouden tijden van weleer zullen ook met de hergeboorte van Euro Shopper niet terugkeren, maar wellicht moet Albert Heijn daar toch maar eens onderzoek naar laten doen. Al is de smalle beurs daar maar iets mee gebaat, schaden doet het zeker niet.
Meestal rond deze tijd schaf ik bij de goedkope kantoorhandel in de Roselaar mijn bureau-agenda voor het komende jaar aan. Daar betaalde je in goede tijden nog maar 2,50 euro voor. Langzaam liep dat via 3.00 en 3,50 op naar 4.00 euro. Ik moest mijn ogen even goed uitwrijven toen ik de prijskaartjes op de agenda's voor 2023 zag. Mijn vaste exemplaar kost nu ineens 6,99 euro. Kunnen we 2023 niet beter overslaan? 

 

Donderdag 6 oktober 2022

ELKE VIERVEIJZER LUCHT HAAR HART IN MOOIE LIEDJES

 Niet iedereen die woensdagavond de gang naar De Kring maakte, had het afscheidsconcert van Nick en Simon als doel. Menigeen, die er lucht van kreeg, kwam voor de voorstelling LUCHT van de in Liempde (bekend van Hans Kraay) woonachtige Elke Vierveijzer. Dit programma dat ze samen met pianist Michel Werter verzorgt, werd vorig jaar bekroond met de Poelifinario (prijs voor de theatermaker met het meest indrukwekkende programma van het afgelopen seizoen) in de categorie Kleinkunst); Jury: Uit dat juryrapport: “Elke Vierveijzer zingt geen liederen, ze knalt ze rechtstreeks je hart in.” Dat bleek in De Kring was overdreven te zijn, maar Elke is wel een kleinkunstartiest die haar publiek het nodige te melden heeft. Knallen doet ze juist niet. Ze danst flinterlicht ieders persoonlijke zone in. LUCHT is de opvolger van 'Om te janken zo mooi' en 'Zonder genade'. Dit programma staat grotendeels in het teken van aanpassing en ontsnapping. Over eindeloos doorgaan en stilvallen. Dat laatste doet ze overigens alleen als de sfeer in de zaal daar om vraagt. LUCHT is opgebouwd uit muzikale verhalen in diverse stijlen, soms met een poppy sound, dan weer met het klassieke theaterlied, en dat alles overgoten met opzwepende donkere elektronica. Het anderhalf uur durende programma kent geen pauze. En dat is maar goed ook, want dat zou alleen maar als een ongewenste onderbreking worden ervaren. Pauzes horen overigens in de theaters net als in de bioscoop definitief uitgebannen te worden. Een show hoor je als een aaneengesloten avontuur te beleven. Helaas liet het geluid in de kleine zaal van De Kring sterk te wensen over. Haar microfoon stond veel te schel afgesteld, wat niet zelden ten koste ging van de verstaanbaarheid, en merkwaardig genoeg ging er af en toe zelfs een vreemde niet te herleiden bastoon door de zaal. Maar wat Elke zelf produceerde was allesbehalve gebakken lucht. Dat heeft de televisie helaas al meer dan genoeg te bieden.

 

Elke Vierveijzer - Lucht, gezien door Jaap Pleij op 5 oktober in de kleine zaal van De Kring.

 

Dinsdag 4 oktober 2022

WILLEM-ALEXANDER VERDIENT WERK DAT ER ECHT TOE DOET

Het is een publiek geheim dat prins Claus zijn oudste zoon Willem-Alexander toen deze voor zijn studiekeuze stond even apart heeft genomen en hem op het hart gedrukt om een opleiding te volgen met toekomstperspectief. 'Het zou immers best zo kunnen zijn', drukte de aimabele prins zoonlief op het hart, 'dat tegen de tijd dat jij in je moeders voetsporen gaat treden de bevolking genoeg heeft van de monarchie en deze ook niet langer accepteert. Dan kun je maar beter iets achter de hand te hebben waarmee je verder kunt in het leven'. Eigenwijs als hij is, koos WA voor een studie geschiedenis in studentenstad Leiden, waar hij gezien zijn losbandige gedrag al snel door het leven ging als 'Prins Pils'.
 
Daarna kwam hij slechts sporadisch in het nieuws en het enige nuttige wat hij in de ogen van velen deed, was in het huwelijk treden met de Argentijnse schone Maxima. Met enige ' 'massagehulp' van opa Prins Bernard, dat wel. In 2013 werd hij eindelijk rijp genoeg geacht om de kroon van Beatrix over te nemen. Of dat rechtens was, is nog steeds onduidelijk. Net als Beatrix en daarvoor Juliana weigert WA een DNA-test te laten afnemen, waarmee onomstotelijk zou komen vast te staan of hij wel of niet een bloedverwant is van Koning Willem I, wat volgens de grondwet een absolute voorwaarde is om voor het koningschap in aanmerking te komen. Maar niemand heeft zich daar tot zijn geluk ooit druk om gemaakt. Tien jaar duurt zijn 'heerschappij' nu, een periode waarin de voormalige Prins Pils transformeerde in Koning Brekebeen., Hakkelend en onterechte excuses stamelend blunderde hij zich door de zware taak waartoe hij sinds de dag van zijn geboorte ooit geroepen zou worden. Met de algehele malheur verdween zijn laatste greintje sympathie bij de bevolking en momenteel is de monarchie impopulairder dan ooit te voren. Peilingen wijzen zelfs uit dat een meerderheid genoeg heeft van de koninklijke familie die in toenemende mate als een stel graaiers en patsers wordt ervaren. Johan Derksen pleit al jaren voor een snelle afschaffing van dat misplaatste sprookje. Hij krijgt daarin steeds meer bijval. Het ongenoegen over het koninklijk functioneren van WA kwam onlangs pijnlijk tot uiting in boegeroep naar de glazen koets, het demonstratief tonen van de omgekeerde Nederlandse vlag en hoog opgestoken middenvingers.
 

 

In zijn AD-column 'Een bonus voor werk dat er echt toe doet', pleit psycholoog Thijs Launspach voor de invoering van een betekenisbonus, waarmee werk wordt beloond dat er echt toe doet. In zijn visie is er te veel arbeidspotentieel dat 'vastzit'in onzinnige banen. Hij pleit er daarom voor om alle crypto-experts, corporate lobbyisten, scrummasters en SEO-deskundigen een dikke bonus te geven om zich te laten omscholen. Een rijtje dat overigens moeiteloos is aan te vullen met bij voorbeeld tv-makers die in dienst of in opdracht van de NPO slechts grotendeels bagger produceren en bureautjes en instellinkjes met dikwijls een dikbetaalde directeur aan het hoofd, columnisten die de lezers vervelen met het intrappen van open deuren en onzinnig gezever over hun nakomelingen. Bij het AD zijn beide groepen goed vertegenwoordigd. Launspach ziet ze na het omscholingsproces het liefst terecht komen in de zorg, voor de klas, achter het stuur in de bus en toezichthoudend op straat. Maar Thijs, is het niet veel logischer om met de monarchie te beginnen. Uiteraard moet er wel eerste financieel met ze worden afgerekend alvorens hen de wijde wereld in te sturen. 'Tweehond jaar koningschap', gevierd in 2013, was immers synoniem voor het 200 jaar plunderen van de staatskas. Het 'prive-kapitaal van de Oranjes dient volledig terug te vloeien naar de staat. Willem ! kwam immers in 1813 met lege handen naar Scheveningen en eenmaal op het bordes van het huidige Johan de Witt-huis aan de Kneuterdijk beland, riep hij zich schaamteloos uit tot souverein der Nederlanden. Niemand die hem tegensprak. Bemoedigd door zoveel publiek onbenul, apathie en gezapigheid regeerde hij de Nederlanden 27 jaar onder het motto 'Een duit voor de schatkist, een duit voor mijn portefeuille'. Dubbele winst dus. Nederland is van een hele dure en volstrekt nutteloze kostenpost verlost en van een premie om Huis ten Bosch te verlaten kan natuurlijk helemaal geen sprake zijn.
 

 

De onrust en controverses rond zijn favoriete familie, liet uiteraard ook Marc van der Linden niet onberoerd. In zijn Max Magazine-column 'Verhitte sfeer in Glazen Koets' spreekt hij het vermoeden uit dat koning en koningin niet op de barricaden gaan staan (Maxima op hoge hakken, ik zie het al voor me, JP) als een meerderheid van de Nederlanders aangeeft dat ze liever een republiek willen. Willem-Alexander heeft volgens Van der Linden aangegeven dat hij zelfs de wet zal ondertekenen die de monarchie afschaft, zolang dat besluit maar democratisch is genomen. Marc, die de monarchie mocht aangrijpen voor zijn aandeel in het kapot vliegen van de wereld, heeft natuurlijk gemakkelijk praten. De Nederlanders hebben in de gehele parlementaire geschiedenis nooit de mogelijkheid gekregen om zich voor of tegen het koningshuis uit te spreken, hoewel dit onderwerp zich natuurlijk uitermate goed leent voor een wetgevend referendum. Van Mark Rutte is als opper-paladein van WA zo'n initiatief niet te verwachten. Het parlement biedt ook weinig hoop. Hoewel ze dat diep heeft weggemoffeld in het partijprogramma, is alleen de SP officieel nog voorstander van een republiek. Dit lijkt me een mooie uitdaging van Arjen Lubach, die ooit een inspirerende poging ondernam om als farao het landsbestuur over te nemen. De terugkeer naar de republiek betekent niet automatisch dat we opgezadeld raken met een president en zijn eveneens peperdure gevolg. Het alternatief ligt voor de hand: de premier moet tevens het staatshoofd worden van Nederland. Dat zou Mark Rutte ook beduidend meer status en aanzien opleveren binnen de EU. Zijn verbleekte glans kan ook wel een oppeppertje gebruiken.
 

 

Tot slot ontkom ik er niet aan om Thijs Launspach op dit punt simplistisch denken te verwijten. Als een deel van zijn crypto-experts overstapt naar de zorg, belanden ze ook daar voor een groot deel van hun tijd achter de computer, gezien de onzinnige wetgeving op dit gebied. Bovendien is lang niet iedereen geschikt voor een baan in de zorg, voor dat vak kies je deels met je hart, omdat je begaan bent met je medemens, empathie lijkt me niet bepaald de sterkste eigenschap van al die crypto-experts. n die sector moet veel meer geld en energie in de robotisering worden gestoken. We lopen wat dat betreft mijlenver achter bij de Japanners.

 

 

Maandag 3 oktober 2022

HOE ZIT DAT NU MET "EERSTE WETHOUDER MET TEGENZIN"?

Een merkwaardig verslag afgelopen zaterdag in BN/DeStem van de installatie van Sanneke Vermeulen als '(tijdelijk) wethouder in Roosendaal. Hoezo tijdelijk, vraag je je als lezer dan af. Het wethouderschap geldt in principe voor de gehele termijn tot er een nieuw college is benoemd en geinstalleerd. J
 
Jac Wezenbeek is volgens de krant verantwoordelijk voor de commotie. Hij noemde Vermeulen 'mogelijk het eerste raadslid dat met tegenzin wethouder wordt'. Wezenbeek wees erop dat het voor Vermeulen erg vervelend moet zijn dat zij haar baan moet opzeggen om voor een paar maanden wethouder te worden, terwijl niet zeker is of ze daarna in de raad kan terugkeren. 'Een zeer vreemde actie op een ongeschikt moment', pikte de verslaggever van dienst in de wandelgangen (zijn die daar dan?) uit het geroezemoes op. 'Vemeulen is in elk geval tot 19 januari de vervanger van de zieke Kees Verstraten, als wethouder van onder meer Economie en Verkeer', schrijft hij in zijn verslag. Weer vraag je je als lezer af hoe dat precies zit en door wie zij dan weer vervangen wordt. Hoewel burgemeester Han van Midden meldde dat Verstraten niet meer terugkeert in het college is Wezenbeek daar 'allerminst zeker van'. Hoe zit het nu precies.? Wie heeft bepaald dat Vermeulen na vier maanden haar biezen weer moet pakken. Zijn daar afspraken overgemaakt en sinds wanneer is er in Roosendaal sprake van kort durende wethouderscontracten. Het nieuws duiden is ook een belangrijke taak van de journalistiek. Daar faalt BN/DeStem in dit geval hopeloos in. Op dezelfde pagina had een artikel moeten staan waarin de achtergronden van deze rare gang van zaken werden belicht. In betere tijden liet de hoofdredacteur regelmatig van zich horen onder het kopje 'Hoofdredactioneel commentaar'. Dat zou zeker moeten terugkeren. Tegenwoordig is oppervlakkige berichtgeving helaas de norm geworden. Vermeulen leek er zelf ook maar weinig van te begrijpen getuige haar summiere commentaar. 'Wat hij (Wezenbeek dus) wil zeggen, moet je maar aan hem vragen. Hij heeft mij niets gevraagd'. Jammer dat de verslaggever die wijze raad niet heeft opgevolgd en met dit halfbakken artikel heeft volstaan. De lezer in verwarring achterlatend.

Maandag 3 oktober 2022

EEN FILM ZOALS ALLEEN ENGELSEN DIE KUNNEN MAKEN

In C-Cinema konden de bezoekers zondagochtend getuige zijn van een wel heel bijzondere reis van Schotland richting het uiterste puntje van Cornwall. Hoofdpersoon en knorrepot Tom vouwt de kaart van Groot-Brittannië open: Een échte ouderwetse landkaart die heerlijk kraakt en ritselt en bij het minste zuchtje wind het ruime sop kiest . Zijn vertrekpunt is het dorpje John o’ Groats, in het uiterste noorden van Schotland, en vervolgens daalt hij via de steden Thurso, East Kilbride en Liverpool af naar Land’s End, het laagste puntje van Cornwall. In 1952 is Tom met zijn vrouw naar John o’ Groats verhuisd en nu, in de avond van zijn leven, met de bus terugkeert naar zijn oude woonstede in Land’s End om een belofte te vervullen. Daar is ook hun enige dochtertje enkele maanden na de geboorte overleden. Nieuwe kinderen zijn er niet meer gekomen in Huize Tom. Hoe het kinderloze echtpaar daar in dat lege saaie gat de zee van tijd is doorgekomen, wordt slechts aan de hand van een paar korte flashbacks verduidelijkt. Daarin schiet 'The Last Bus' echt te kort. Als kijker was je graag wat meer te weet gekomen over hun huwelijksleven.

 

We zien wel hoe de oude knar een gesprekje aanknoopt met een tiener die bij het leger wil en vervolgens verzeild raakt op een Oekraïens verjaardagsfeest, . Maar de zich aan zijn buskaart en aan zijn koffertje vastklampende Tom laat zich door niets of niemand afleiden: hij heeft immers nog iets te doen in Land’s End, en zijn levensklok tikt. Pas tegen het einde komen we te weet wat de inhoud van het gedateerde koffertje is. Dat valt nogal tegen.

 

De reis komt het dichtst bij een spannend drama wanneer Tom de verdediging op zich neemt van een islamitische vrouw die in de bus wordt belaagd door een racistische bullebak: wat lijkt hij klein en fragiel tegenover de lomperd! Maar net zoals de bus bij geen enkele halte lang stilhoudt, zo blijft de film bij geen enkele ontmoeting lang stilstaan. Het incident met de racist is uiteindelijk maar één van de vele voorvalletjes in een ontroerende roadmovie, die je hoe langer hoe meer in een verhoogde staat van weemoed brengt. En natuurlijk was niemand geknipter voor de hoofdrol dan de klasbak Timothy Spall, die nooit ouwelijker oogde: de mondhoeken door het gewicht der jaren naar beneden getrokken, de rug zo krom als een banaan, de oogleden nauwelijks nog zichtbaar onder die borstelige bezems die voor zijn wenkbrauwen doorgaan.
 

 

Er valt ook veel te glimlachen, en niet alleen met Spalls reactie op een hitsig koppeltje. Of hij nu afrekent met een bullebak of op straat een doorleefde versie van ‘Amazing Grace’ brengt: altijd is er wel een omstander die z’n smartphone tevoorschijn haalt en de beelden online zet. Eén van de mooiste en grappigste vondsten van ‘The Last Bus’ is dan ook dat Tom zich er niet bewust van is dat hij viraal gaat en dat hij stilaan uitgroeit tot een nationale bekendheid. De deuren van de bussen zwaaien voor hem vanaf dat moment uitnodigend open. Maar ook voor 'missionaris' Tom is er een tijd van komen en definitief gaan.

 

 

Maandag 3 oktober 2022

DYNAMO ROOSENDAAL VIERT 75-JARIG BESTAAN

Turn- en dansvereniging Dynamo Roosendaal heeft zijn naam afgelopen zaterdag eer aan gedaan in sporthal In de Roos. De jubileumshow ter ere van het 75-jarig bestaan was ook een schot in de roos. Alle geledingen van de verenigingen kwamen aan bod in een sprankelende show die zijn weerga niet kende. De voorlopers Animo (opgericht 1 oktober 1947) en Kracht en Gratie (opgericht op 1 november 1957) leidden tot 2006 een solitair leven. Toen de turnhal op het sportpark Vierhoeven een haalbare kaart bleek, besloten beide verenigingen tot een fusie om deze ontwikkeling extra kracht bij te zetten.
 
De show opende dan ook met het binnendragen van de vlaggen waaronder geturnd is in die 75 jaar. Voorzitter Erwin Ornek zei in zijn openingswoord dat lekker klimmen en klauteren altijd het uitgangspunt is geweest van Dynamo -Roosendaal en zijn voorgangers. 'Als opvoeders, begeleiders en docenten moet je immer zorgen dat de jeugdigen met plezier naar de trainingen gaan. Dat houdt ze gemotiveerd. Wanneer kinderen op prille leeftijd hun favoriete sport graag blijven beoefenen, zijn ze meestal voor het leven gewonnen. Daar hebben we bij Dynamo genoeg ervaring mee. De lijst met jubilarissen is dan ook bijzonder lang', aldus Ornek. Dat moest wethouder Klaartje Koenraad tegen het einde van de presentatie aan den lijve ondervinden, want bij dit onderdeel kon ze erespelden prikkend haar armspieren volop in beweging zetten. Mevrouw Friesema-Smits was speciaal voor Dynamo vanuit haar huidige woonplaats Houten naar Roosendaal afgereisd. Ze werd bij deze gelegenheid tot erelid benoemd en kreeg de bijbehorende oorkonde, omdat ze volgens Ornek het turnen in menig opzicht groot heeft gemaakt. De voorzitter vertelde desgevraagd na afloop dat hij graag met zijn groepen turners naar buiten zou willen treden, zodat een ieder kan zien hoe leuk de turnsport is, maar vooralsnog ziet hij daar weinig mogelijkheden toe. Ik opper de Nieuwe-Markt, wellicht als onderdeel van een grote sportmarkt met de mogelijkheid van publieksparticipatie. 'Dat is zeker een leuk idee. Het probleem met optredens op locatie, waar dan ook, is hoe je die prijzige apparaten moet verankeren. Dat is dus geen haalbare kaart. Maar een presentatie met louter lang matten hebben we bij het Roosendaals Treffen vaak gedaan. Waarom zou dat solo niet kunnen? Ik ga de mogelijkheden zeker bekijken, aldus Ornek.
 
Onderwijl heb ik met verbaasde ogen de verrichtingen van de zestienjarige turner Gijs Franken aan de rekstok gevolgd. Soepel zwaaiend en zwierend voerde Gijs de moeilijkste oefeningen uit, wat hem ogenschijnlijk gemakkelijk afging. Zijn afsprong mocht er ook wezen. HIJ STAAT, HIJ STAAT zou de legendarische Hans van Zetten ongetwijfeld uitgeroepen hebben indien hij als commentator niet in ongenade was gevallen bij de redactie van Studio Sport. Het is niet te voorspellen of we hier naar de nieuwe Epke hebben gekeken, maar als lid van Jong Oranje is Gijs in ieder geval al heel goed op weg. Deze brede turn presentatie van alle onderdelen die Dynamo te bieden heeft, smaakte naar zoveel meer dat een opmars naar de Nieuwe-Markt een logische volgende stap is. Om te beginnen met het Roosendaals Treffen dat al weer zeven jaar geleden voor het laatst werd gehouden. Volop werk aan de winkel voor wethouder Klaartje Koenraad dus. Als slot werden de diverse jubilarissen in het zonnetje gezet. Onder hen Rian Couwenbergh (48 jaar lid), Jacqueline Broos, Hedwig van Wezel (die de afdeling Dans bij Dynamo onder haar hoede heeft), Erwin Ornek (vanwege zijn tomeloze inzet voor de bouw van de turnhal).
 

 

Zondag 2 oktober 2022

DEF AMERICANS MOEST NA DE PAUZE "EFFE DIMMEN"

De grote schare fans die een kaartje wisten te bemachtigen voor het eerste concert uit de reeks 'God, Love & Murder' van de Def Americans gingen er vrijdagavond in de kleine zaal van De Kring eens goed voor zitten. Vol verwachting klopte hun hart. De bezoekers op de eerste rij en die ene man gezeten in een rolstoel aan de zijkant van de zaal niet uitgezonderd. De schrik sloeg hen om het hart toen het eerste nummer werd ingezet. Hoewel het niet in het repertoire van Johnny Cash zat, leek het motto van het eerste lied 'Sing it loud, Sound it loud'. Bij 'The Man in Black' denk je niet meteen aan 'Oerend hart' van Normaal. Mijn buurvrouw vluchtte direct naar de bovenste regionen van de kleine zaal en de 'man in de rolstoel' dook nog dieper de coulissen in. Dit was duidelijk veel harder dan ze hebben konden. De mannen en de ene vrouw op het podium (Kim Wolderink) waren zich gedurende het eerste deel van het concert van geen kwaad bewust en speelden dapper door, waarbij vooral de liedjes uit de categorie 'Murder' uit de titel aan bod kwamen. 'De man in de rolstoel' deed in de pauze zijn beklag bij een van de vrijwillige medewerkers van De Kring en dat leidde er toe dat 'The man in black' kort voor de hervatting even in conclaaf ging met 'de man in de rolstoel'. Met als resultaat dat de muzikanten het concert binnen aanvaardbare geluidsnormen voortzetten. 'The Man in Black' informeerde tussentijds regelmatig bij 'de man in de rolstoel' of alles nog naar wens was. Die kon deze sympathieke reactie wel waarderen en een goedkeurend duimpje was steevast de reactie. De sfeer kwam er daarna pas goed in toen de typische Johnny Cash-sound voor het eerst aan bod kwam in 'I walk the line'. Er zouden nog veel 'greatest hits' volgen, maar ook de macabere kant van Johnny Cash (triest overigens dat de op hem geinspireerde concerten vaak alleen maar via de elektronische weg toegankelijk zijn, JP) keerde regelmatig terug.
 
Johnny Cash - God, Love, Murder, gezien door Jaap Pleij op vrijdag 30 september in de kleine zaal van De Kring.