Johan en Bianca gaven zich de rest van de avond slechts over aan vleselijke lusten. De zorgeloosheid van de jeugd moest natuurlijk ook wel geconsumeerd worden. Over Joshua Zirkzee werd wijselijk niet meer gesproken. Ze gingen die avond vredig uit elkaar. De vier daaropvolgende dagen had Johan geen lust meer zijn geliefde te bellen. ‘Was Johan maar zo’, had hij letterlijk van haar gezicht kunnen lezen. Geen fijn gezicht. Het mocht dan als grapje bedoeld zijn, Johan voelde aan zijn theewater dat er meer aan de hand was. Was ik maar zo als Joshua?, dat ventje heeft volgens mij nog niets zinnigs gezegd in het openbaar. Zijn prestaties bij Bayern vallen trouwens ook best mee, of liever gezegd tegen. 
Bianca, ook niet gek, voelde uit de paar telefoontjes die ze met haar vriend voerde, wel aan dat ze die opmerking beter niet had kunnen maken. Natuurlijk zag ze Joshua oppervlakkig gezien best zitten, maar ze kende hem niet eens. O jee, Johan zal toch niet chronisch jaloers zijn’, kwam ze tot een helder inzicht. ‘Want dan eindigt het al meteen na zijn volgende visite’. Nou ja, eerst dat koningsverhaal maar afwachten. Dat heb ik hem nu eenmaal beloofd. Johan had voor zijn gevoel een geldig excuus om even weg te blijven bij Bianca. Hij had nu al zijn aandacht nodig voor zijn speciale scriptie over de Vaderlandse geschiedenis. ‘Was Willem-Alexander ook niet zo rond deze leeftijd druk met zijn scriptie over een geschiedenisonderwerp. Toch eens opzoeken wat dat ook al weer was. De scriptie schijnt nog steeds een goed bewaard staatsgeheim te zijn. Ben benieuwd’.
Johan wilde in ieder geval goed beslagen ten ijs komen bij Bianca. Zijn scriptie bestond nu nog slechts uit een verzameling met de hand geschreven losse velletjes. Deze vrije ochtend – zo had hij zich stellig voorgenomen- zou hij eens alles keurig gaan uitwerken op de laptop. Knoppen aan dus! Na een korte opstartperiode, die hij immer als veel te lang ervaarde, was alles in gereedheid gebracht om Johans unieke visie op de Vaderlandse geschiedenis op te tekenen. Ongeduldige vingers begonnen te wapperen.
Van Wilhelmina is bekend dat ze op moeilijke momenten kracht putte uit een bezoek aan Huis ten Bosch waar een reeks van voorvaderen een salonvleugel opsiert. Daar liet ze het besef tot zich doordringen dat de geschiedenis haar familie ruimschoots heeft overladen met roem en glorie. Helaas voor Willem-Alexander is deze familietrots volkomen misplaatst. Zoals bekend is het uiterst onwaarschijnlijk dat Wilhelmina de biologische dochter was van koning Willem III en zijn 43 jaar jongere bruid Emma. Vrij algemeen wordt er van uitgegaan dat de particulier secretaris van koningin Emma, SMS De Ranitz, die later bij koninklijk besluit ijlings tot jonkheer werd gebombardeerd. Vader en dochter De Ranitz waren beiden toondoof, een erfelijk gebrek waardoor het ‘slachtoffer’ geen toon kon houden, wat bij Wilhelmina bij het zingen van het Wilhelmus  duidelijk en pijnlijk tot uiting kwam. Een latere overkomst was wel dat ze beiden werden (h)erkend als getalenteerd aquarellist . Als de juistheid van deze conclusies definitief kan worden vastgesteld, zijn alle koningschappen vanaf Wilhelmina strijdig met onze grondwet. Daarin staat heel duidelijk vermeld dat het koningschap is voorbehouden aan rechtstreekse afstammelingen van koning Willem I. Zij zijn dus helemaal geenafstammelingen. Een simpele DNA-test zou aan alle onduidelijkheid een eind kunnen maken. Helaas is Willem-Alexander, en voor hem Juliana en Beatrix, daar niet toe bereid. Mark Rutte had dat in 2013 bij de overdracht eigenlijk als voorwaarde moeten stellen. Maar geen enkele politicus of royal-watcher van de media kwam op het idee. Rutte uiteraard ook niet, sprookjes over Rutte zijn slechts te lezen in Frank van Pamelens ‘De Wraak van Vondel’. Toch een zeer lezenswaardig werk.
Van trots kan sowieso al geen sprake zijn. De huidige Oranjefamilie stamt nu eenmaal niet af van Willem van Oranje. Grootmoeder Juliana wilde daar helemaal niets van weten. Oud-minister Albeda heeft ooit geprobeerd Hare Majesteit uit te leggen hoe de familielijn precies in elkaar steekt. Dat nam Hare Majesteit haar Koninklijk benoemde minister niet bepaald in dank af.
Albeda: ‘Stadhouder Willem III is in 1702 kinderloos overleden, na die fatale val van het paard. Daarmee kwam een eind aan de rechtstreekse stamlijn van Willem van Oranje. Mevrouw, uw voorvaderen stammen uit een andere tak’.
Majesteit reageerde als door een adder gebeten. ‘Nee meneer, zo denk ik daar niet over. Wij Oranjes voelen ons allemaal afstammelingen van Willem de Zwijger, de Vader des Vaderlands.
Albeda: ‘Neemt u me niet kwalijk, majesteit. In mijn familie maken we wel onderscheid tussen de verschillende takken van de stamboom’.
Juliana (met wijd opengesperde ogen). ‘Aha meneer, maar u wilt uw familie toch niet vergelijken met de mijne’?.
Daar zat Albeda dan. Juliana, toen al zo wereldvreemd en van het padje afgeraakt en dan toch nog een aantal jaar op de troon bivakkerend. Het kan toch haast niet anders of ze had het lot gedeeld van Gekke Koning George van Engeland die letterlijk uit zijn paleis werd gesleurd door het leger. 
Leuk voor het eerste hoofdstuk, beoordeelde Johan de opening van zijn eigen werk. ‘Nou is het tijd voor een drankie’, lachte hij met enig verlangen.