In Cinema Paradiso stond zondagochtend het leven van de jonge Luxemburgse Helene (Vicky Krieps) centraal. Het leven leek haar en echtgenoot Mathieu (Gaspard Ulliel) lange tijd toe te lachen. Maar op het moment dat het zaallicht uitging in City-Cinema lag de periode van voorspoed reeds achter hen. Tijdens een etentje met vrienden vertelt Helene het gezelschap dat ze onlangs gestopt is met haar werk vanwege ernstige gezondheidsproblemen.

Het blijkt om een zeldzame longziekte te gaan waar de medische wereld (nog) geen antwoord op heeft. Alleen een longtransplantatie kan uitkomst bieden, maar daar kleven veel onzekerheden aan. Zo valt het al niet mee om de juiste donor te vinden en het is maar afwachten of het lichaam de nieuwe longen accepteert en niet afstoot. Na het laatste bezoek aan de dokter heeft ze geen hoop, en geen levenslust meer, terwijl 'gewoon' ademen ook een steeds grotere opgave wordt. Haar echtgenoot wil zich daar wellicht tegen beter weten in niet bij neer leggen. Een oudere Noorse blogger waar ze al zoekende op internet mee in contact komt, geeft haar nieuw inzichten. Welke dat zijn, wordt echter niet duidelijk. Wel staat een ding al snel vast voor Helene. Ze moet en zal op korte termijn afreizen naar Noorwegen nu het nog kan. De lucht is daar ook zoveel zuiverder en dus goed voor de longen. Mathieu mag niet mee. Dit wordt haar persoonlijke levensreis.

Vicky Krieps speelt haar rol met verve. Mathieu komt beduidend minder goed uit de verf. Het verhaal is echter wel erg lang uitgesponnen, terwijl er zich nauwelijks ontwikkelingen voordoen. De uitwerking is op diverse punten tevens ongeloofwaardig. Het is moeilijk voor te stellen dat Helene deze lange reis met de trein in haar eentje maakt vanuit haar woonplaats Bordeaux naar de Noorse fjorden.. Iemand met een ernstige longziekte heeft daar eenvoudigweg de energie niet voor. De natuur in Noorwegen, Bent woont aan een fjord, is daarentegen prachtig in beeld gebracht, Waarom Bent zich om deze jonge vrouw bekommert, blijft wat mistig. Hij lijkt opgesloten in zijn eigen wereld. Bent weigert zelfs naar een uitvaartdienst te gaan van een van zijn weinige naaste vrienden. Gedurende ruim twee uur draait 'Plus que jamais' om de persoonlijke worstelingen die Helene doormaakt.. Onbedoeld is de film ook weer een pleidooi voor het recht op vrijwillige euthanasie ondanks de leeftijd van de betrokkene. Je moet er toch niet aan denken dat Helene daar met de dag verder aftakelend letterlijk krepeert bij gebrek aan zuurstof. Euthanasie zou zoveel ellende kunnen besparen. Jammer dat geen enkele regering dat inziet, behalve die van Belgie dan.

Een avondje onbekommerd lachen. Daar kwamen de bezoekers woensdagavond en masse voor naar City-Cinema en dat is precies wat ze kregen in deze Cinerama Paradisofilm 'Triangle of Sadness'. Regisseur Ruben Ostland belicht in dit drieluik de mode-industrie aan de hand van de ervaringen van het jonge paar Carl en Yaya, dat zich behoorlijk thuisvoelt in het decadente wereldje dat Ostland schetst in deze rolprent uit 2022. Ze worden na de nodige toetsen te hebben ondergaan door hun dansacademie uitgenodigd op een cruise die alleen de superrijken zich kunnen permitteren. De logica daarvan wordt nergens duidelijk. Captain Woody Harrelson toont geen enkele interesse voor zijn passagiers en laat alles over aan zijn rechterhand om het befaamde Captains Dinner te organiseren. De waarschuwing om dit vanwege de verwachte storm niet op donderdag te doen, slaat hij volledig in de wind met alle gevolgen van dien. Het dinner ontaardt in een soort comedy capers waarbij vrijwel niemand nog op zijn benen kan staan en het voedsel alle kanten op vliegt.

Het uitzinnige middendeel dat geheel in het teken staat van het Captains Dinner met zijn vele uitwaaiers is zonder meer het hoogtepunt van de bijna 2,5 uur durende film. Het aanvankelijke bacchanaal van oesters en octopus, omlijst door tegen de boeg slaande golven en over het dek rollende glazen, werpt een nieuwe blik op de personages wanneer hun geveinsde waardigheid geheel is doorgeprikt.

Uit de Filmkrant: Östlund heeft er duidelijk plezier in deze westerse ‘beschaving’ te laten uitglijden in zijn eigen vulgariteit. Subtiel is het niet, maar dat hoeft satire ook niet te zijn. Gelaagd is het tot op zekere hoogte. In elk geval letterlijk. Het jacht is als een dwarsdoorsnede van een over landsgrenzen heen strekkende klassenmaatschappij, met bovenaan de rijken en helemaal onderin de buik van het schip het voetvolk. Een strikte hiërarchie, waarin iedereen doet wat de laag erboven oplegt'.

Het laatste deel, waarin een aantal personages uit verschillende lagen van het jacht in de microkosmos van een onbewoond eiland een nieuwe samenleving moet opbouwen, is qua ideeën nauwelijks verrassend of prikkelend. De schoonmaakster van de toiletten weet zich het beste te handhaven in de eilandjungle en daarom laat zij zich terecht uitroepen tot de nieuwe captain. De oorspronkelijke captain heeft inmiddels het loodje gelegd bij een ontploffing en de overige eilandbewoners kunnen zich wel vinden in deze nieuwe machtspolitiek. Maar dit derde deel had vanwege de grote voorspelbaarheid beter geheel achterwege gelaten kunnen worden. Een letterlijk knallend einde past beter bij deze Triangle of Sadness (met een knipoog).