Zondag 12 juli 2020

De Speciaal Bakkerij bij de Roselaar begroet rond 10.00 uur zijn eerste koffieklant. Zelf kies ik voor de korte bankenrij ter hoogte van ’t Paviljoen. Verder is er op dat moment nog geen levende ziel te bekennen op dit anders zo kloppende hart van Roosendaal. Een duif zoekt aarzelend contact. Benieuwd of de onbekende bezoeker iets te eten bij zich heeft. De parmantige houtduif komt al snel tot de conclusie dat dit niet het geval is en zet zijn reguliere zoektocht voort. Een nietig druifje beoordeelt hij als oneetbaar. 
Een jonge man en vrouw, duidelijk een paar, besluit hier het zojuist bij de bakker gekochte ontbijt te consumeren. Behalve aan elkaar beleven ze veel plezier aan het tablet dat een centrale plek tussen hen heeft ingenomen. Dikke pret, zoveel is uit hun lichaamstaal wel af te lezen. Een jongeman met houtjestas zet zich neder op een van de banken die samen ‘Het Lover van Lok’ (vernoemd naar wethouder Cees Lok) vormen. Erg veel zitgerief hebben die moderne ontwerpen zo te zien niet te bieden. De jongen schuifelt heel wat af en besluit dan maar zijn zitgeluk elders te proberen. Er verschijnen wat eenzame trimmers ter plekke. Overwegend mannen. Een pandemonium van plezier is de Nieuwe Markt bepaald niet vandaag. In tegenstelling tot gisteren toen het hier halve marktdag was. Een van de handelaren was toen zo brutaal om het enige bankje dat de NM rijk is, en waar ik nu op zit, te confisqueren voor opslagdoeleinden. Daar zou de marktmeester toch eens op moeten letten. De banken zijn publiek domein en ook marktkooplieden hebben dat te respecteren.
Na even rondgekeken te hebben in afwachting van nieuwe ontwikkelingen die niet komen, sla ik ‘Drakengif van Peter Straub open, een boek dat ik in mijn jonge jaren heb gekocht bij een boekenclub, waar het toen dacht ik ‘Sterboek’ of ‘Boek van de maand was’. Als je geen bestelling plaatste , kreeg je deze uitverkorene automatisch toegestuurd. Ik vermoed dat ik er ook op deze manier aan ben gekomen. Ik herinner me dat ik ‘Drakengif’ kort na ontvangst in een rap tempo heb uitgelezen, maar eenmaal uit moest ik erkennen dat ik er geen bal van begrepen had. Ik kon er helemaal niets van navertellen. ‘Die ga ik later nog eens lezen’, nam ik toen een ferm besluit. Nu Mark Rutte ons land heeft veroordeeld tot de ‘dood door verveling’ leek de tijd me eindelijk rijp om die belofte aan mezelf in te lossen. Deze keer is de inhoud zonneklaar. Het leest lekker weg, maar het blijft een draak van een boek. Opvallend is dat het brede verhaal raakvlakken heeft met de doelloze periode waarin we nu leven.
Het plattelandsstadje Hampstead  wordt in deze ‘ghost story’ net als 300 jaar eerder geteisterd door ‘een sluw, meedogenloos kwaad’ dat veel slachtoffers onder de burgerbevolking maakt. Bij het ochtendgloren worden wreed vermoorde vrouwen her en der aangetroffen. Bij het vallen van de duisternis worden bij de oevers van de rivier verdronken kinderen aangetroffen. Paniek alom, de bewoners zitten echter gevangen in hun woning, want de nogal luxueuze huizen raken ze aan de straatstenen niet kwijt. Een onzichtbaar kwaad waar geen peil op te trekken is, gaat de coronacrisis daar ook niet over? ‘Ideaal’  leesvoer voor de zondagochtend dus dat goed tot zijn recht komt in de leegte van de Nieuwe Markt. Jammer dat er op zo’n mooie maar frisse ochtend niet wat meer leven is tussen het Lover van Lok. Muziek-, dans-, toneel- en sportverenigingen zouden hier voor heel wat leuke afleiding kunnen zorgen. Maar ja, tot 1 september zijn we nu eenmaal tot de ‘dood door verveling’ veroordeeld. En het Roosendaals Treffen gaat ook dit jaar voor de zoveelste keer al weer niet door. Het dal der rozen is omgetoverd in een echt tranendal. Hoe verschillend de schaarse bezoekers aan Markt, Nieuwe Markt en Emile van Loonpark ook mogen zijn, ze hebben één ding gemeen. Ze lopen zich zichtbaar allemaal te pletter te vervelen. Waarom laat Rutte het niet gewoon aan burgemeester Han van Midden over om te bepalen wat hier wel en niet mag?