'Wat een verhaal', dacht Johan. Hij vroeg zich af waarom Bianca uitgerekend dit verhaal voor hem had uitgeknipt. 'Fantasierijk gevonden, dat wel. Maar het zal toch niks te maken hebben met het visioen dat ik over Johan van Oldenbarnevelt had. Misschien moet ik haar bellen en het gewoon vragen. Nou nee, toch maar niet. Daar is dit het juiste moment niet voor. Als ze al met me wil praten, zal het allereerst over haar desperate vlucht naar buiten moeten gaan. Bovendien kan ze dat helemaal niet weten. Ik heb dit visioen, als je het zo mag noemen, alleen met pa gedeeld'.
'Vertel nou maar eens precies hoe het zit met jullie twee'. 'Dat waren haar laatste woorden geweest alvorens ze de benen nam.

Wat had ik daar nou op moeten zeggen? Er viel immers helemaal niets te vertellen. Behalve dan dat we qua historische belangstelling op dezelfde golflengte zitten. Ik dan nog nog met een specifieke reden'. Natuurlijk kon Johan het voor zichzelf niet ontkennen. Hij vond het maar wat prettig om in Jeanettes gezelschap te verkeren. Vooral omdat hij met haar eens over andere dingen kon praten. Met Bianca ging het in een mum van tijd toch weer over Ajax. Dat was nu eenmaal de grootste gemene deler in hun relatie.

Johan had eigenlijk veel meer zin om Jeanette weer te bellen. Hij wist precies wat hij tegen haar wilde zeggen. Met Bianca lag dat heel anders. Johan vreesde dat een gesprek met haar opnieuw zou uitmonden in een knetterende ruzie. Maar ja, hij had Jeannette wel beloofd dat hij Bianca zou bellen. Bovendien hebben Jeanette en hij al een concrete afspraak gemaakt voor 10 december. Opvallend achteraf beschouwd. Een dag later blaast Ome Cor van Berenburg zijn laatste adem uit. Maar dat is natuurlijk puur toeval. Dat gaat om een fictief verhaal en telt dus eigenlijk niet. Ik hoop dat ik vannacht ook zo'n visioen krijg. Maar dan van de twee komende wedstrijden die ik in Oranje speel. Ik zal toch wel speeltijd krijgen van de bondscoach? Voor hetzelfde geld laat hij me alleen maar even snuiven aan het oranjegevoel. Nou, dat kan me gestolen worden. Ach, natuurlijk sta ik in het veld, misschien wel in de basis. Hij wil ongetwijfeld weten wat hij met mij voor voetbalvlees in de kuip heeft. Ik zou het besterven indien ik slechts de bank warm mag houden. Hoe vaak komt dat trouwens voor, visioenen? Hoeveel mensen zouden daar vatbaar voor zijn? En komen ze ook altijd uit? Hoog tijd dat ik me wat meer ga verdiepen in die materie. Weet je wat? Ik ga Bianca toch maar bellen. Het moet hoe dan ook een keer gebeuren, en dan heb ik die eerste stap tenminste achter de rug. Dan kan ze me het hoe en waarom van dat artikel uitleggen. Mocht het niets worden, dan kan ik in ieder geval met een gerust hart contact opnemen met Jeannette. Ik heb echt geen zin om daarmee tot 10 december te wachten. Hoe zou zij trouwens tegen visioenen aankijken?'

Enigszins gespannen tikt Johan het 06-nummer van Bianca in op zijn mobiel. 'Hallo', klinkt het neutraal.
'Hi, ik ben het!'
'Dat hoor en zie ik op mijn telefoon. Je hebt wel ruim de tijd genomen'.
Ai, dat was al geen goed begin. Als Johan inderdaad had verwacht dat zijn 'geliefde' met smart op zijn belletje zat te wachten, dan was die hoop meteen vervlogen. 'Ja hallo, wie is hier nu weggelopen', wilde Johan reageren, maar hij wist zich op het nippertje te beheersen. In plaats daarvan zei hij: 'Het leek me dat we beiden even genoeg hadden om over na te denken. Soms kun je de boel het best even laten betijen'.

Bianca reageerde niet meteen. Dat gaf Johan de gelegenheid om het initiatief vast te houden.
'Ik ben je nog een antwoord verschuldigd. Weet je nog wel? 'Vertel nou maar eens precies hoe het zit met jullie twee'. Dat was je vraag voordat je zo haastig vertrok. Welnu, mijn antwoord luidt nog steeds dat er van een verhouding of verliefdheid geen sprake is. Jeannette en ik hebben slechts een gezamenlijke interesse en diens naam is Johan van Oldenbarnevelt. Ze is voor mij een fantastische vraagbaak en ik ben haar dankbaar dat ze zo hardnekkig probeert om mij met mezelf in het reine te laten komen op dat punt. Dat oranjegevoel zegt me nog helemaal niets. Het liefst zou ik uitkomen in de kleuren van de Nieuwe Nederlandse Republiek der Nederlanden. Maar zie jij dat zo gauw gebeuren? Ik niet.

'Je hebt gelijk', klonk het wat sipjes aan de andere kant van de lijn. 'Ik heb me een beetje....nou ja, een beetje boel teveel laten meeslepen door mijn emoties. Wat eigenlijk helemaal niets voor mij is. Doorgaans ben ik de luchtigheid en opgeruimdheid zelve. Dat weet je. Zeg nou zelf. Dus er is echt helemaal niets tussen jullie?'
'Dat zeg ik toch, helemaal niets, behalve dat we goede, elkaar aanvullende vrienden zijn. Zal ik naar je toekomen om het verder uit te praten?'
'Zie je niet tegen dat late ritje op. Goed, dan laat ik de deur van het slot. Ik zie je wel binnen komen vallen. Kom maar gauw, hier wachten twee liefdevolle armen op je'.
Johan wist niet hoe snel hij in zijn jas moest schieten.